Κείμενο εργαζομένων της WIND

Το παρακάτω κείμενο είναι των συναδέλφων:

Γεροντόπουλου Νίκου, Ζλάτκο Κώστα, Κουτσουρίδη Φώτη, Λάμπρη Δημήτρη, 

Λιβιτσάνη Τέλη, Μάλαμα Στέφανου, Νικολαϊδη Νίκου, Σιδερά Νίκου, Χρήστου Χάρη

Η προσωπική συμμετοχή του καθένα μας στον συλλογικό αγώνα είναι η εγγύηση για να υπερασπιστούμε τους μισθούς και τις θέσεις εργασίας

Τη χρονιά που ήδη διανύουμε έχουμε τις προϋποθέσεις ως σωματείο, να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας, αλλά ακόμα και να βελτιώσουμε τους μισθούς μας και τις συνθήκες εργασίας.

Είναι πέρα για πέρα βέβαιο πως η εταιρία που εργαζόμαστε, η WIND, θα επιχειρήσει να κάνει περικοπές.Όλοι καταλαβαίνουμε πως και αναθέσεις εργολαβιών τμημάτων της εταιρίας θα επιχειρηθούν και απολύσεις θα δρομολογηθούν και προσπάθειες για ατομικές συμβάσεις θα υπάρξουν, ώστε να μειωθούν οι μισθοί και να ακυρωθεί στην πράξη η Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, και εντατικοποήση της εργασίας μας θα επιδιωχθεί από την εταιρία.

Σε τέτοιες συνθήκες συνολικής αρπαγής εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών, πρωτοφανούς φορολογικής επιδρομής που θυμίζει συνθήκες τουρκοκρατίας, που καταργούνται οι κλαδικές συμβάσεις και ο βασικός μισθός κατρακυλά σε επίπεδα Κίνας και Βουλγαρίας, που οι συντάξεις μετατρέπονται σε επιδόματα, που η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γίνεται προνόμιο και η μόρφωση θα παρέχεται σε όσους «φυσάνε το παραδάκι», θα ήταν «παράλογο» η εργοδοσία της εταιρίας να μην αξιοποιήσει την ευκαιρία να μεγαλώσει τα κέρδη της βυθίζοντας στην φτώχεια, την εξαντλητική εργασία ή την ανεργία τα δικά μας σπίτια, τις δικές μας ζωές, τις δικές μας οικογένειες.

Το απελπιστικό ερώτημα που είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε είναι: «τι θα κάνουμε εμείς για να μην φτάσουμε σε αυτά τα αδιέξοδα, ώστε να έχουμε εργασία, ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας και μισθούς και να μην φτάσουμε να είμαστε άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι και να οδηγούμαστε στην αυτοκτονία»;

Παρά το ζοφερό περιβάλλον, παρά το μακρύ και σκοτεινό τούνελ, υπάρχει λύση, υπάρχει ελπίδα. Η λύση στα αδιέξοδα και η ελπίδα βρίσκονται στην συμμετοχή στη συλλογικότητα μας, στο σωματείο μας. Η συμμετοχή στο σωματείο και στις δράσεις του οδήγησε στο να υπογράψουμε Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΣΣΕ) με μισθούς αυξημένους έστω και κατά 0,6%. Μην ξεχνάμαι πως υπογράψαμε την ΕΣΣΕ μέσα σε ζοφερές συνθήκες οικονομικής κρίσης που το μνημόνιο του 2010 ήταν γεγονός, που το μεσοπρόθεσμο του Ιουνίου του 2011 ήταν γεγονός, αλλά και το μεσοπρόθεσμο του Οκτωβρίου του 2011 ήταν γεγονός. Ήταν μόνο η συγκυρία της ενδεχόμενης συγχώνευσης με την VODAFONE που υπογράψαμε την ΕΣΣΕ; Όχι, βεβαια. Η ΕΣΣΕ ήταν αποτέλεσμα των αγώνων που κάναμε όλη την προηγούμενη χρονιά. Ποιος δεν θυμάται την προσπάθεια της εταιρίας να πετσοκόψει την ετοιμότητα (stand-by) στα τεχνικά τμήματα με στόχο να εξοικονομήσει χρήματα κόβοντάς τα από τους συναδέλφους των τμημάτων αυτών αλλά και να εντατικοποιήσει την εργασία τους; Η τόλμη και η αποφασιστικότητα των συναδέλφων από τα τεχνικά τμήματα έδωσε το έναυσμα της ένωσης όλων των συναδέλφων της εταιρίας στο σωματείο και οδηγηθήκαμε σε πρωτόγνωρους και παρατεταμένους αγώνες 15 ημερών. Το αποτέλεσμα ήταν να στριμωχθεί η εταιρία και να κάνει πίσω στις παράλογες απαιτήσεις της. Ποιός δεν θυμάται την Ελένη Δεμέναγα που περήφανα αρνήθηκε να υπογράψει την απόλυσή της και τους αγώνες που ακολούθησαν ώστε να επιστρέψει στην εργασία της και να σταματήσουν οι απολύσεις; Οι απολύσεις σταμάτησαν αλλά η απόλυση της Ελένης δεν ανακλήθηκε , γιατί οι αγώνες έπρεπε να έχουν και άλλη διάρκεια και αποφασιστικότητα. Αν το πιστεύαμε όλοι ότι έπρεπε να ανακληθεί η απόλυση, τότε αυτό θα είχε συμβεί.

Όμως, αυτοί οι αγώνες ήταν πρωτόγνωροι για όλους μας. Αξίζει να κρατήσουμε τα θετικά που μας οδήγησαν στην υπογραφή της ΕΣΣΕ και στην αποτροπή αρκετών απολύσεων.

Αν συλλογικά με την ίδια αντίληψη σταθούμε σε οποιαδήποτε κίνηση της εταιρίας απέναντι στα εργασιακά μας δικαιώματα τότε έχουμε προοπτικές να μας βρει ο νέος χρόνος χωρίς απώλειες θέσεων εργασίας, χωρίς απώλειες σε μισθούς, ακόμα και με αυξήσεις.

Αρκεί να πάμε την νέα χρονιά με τη δέσμευση ότι:

ΘΑ ΓΡΑΦΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ θα συμμετάσχουμε στις διαδικασίες του τις Γενικές Συνελεύσεις και τις δράσεις του και θα πούμε: Κανένας συνάδελφος μόνος του. Όλοι να ενδιαφερθούμε για τον ένα συνάδελφο που θα βρεθεί εκτεθειμένος στο μάτι του προϊστάμενου, του διευθυντή, της εργοδοσίας και θα επιχειρειθεί η απόλυσή του, η μείωση του μισθού του, η εντατικοποίηση της εργασίας του, η μείωση της προσωπικότητάς του. Αν τον αφήσουμε μόνο του αβοήθητο ακολουθεί αργά ή γρήγορα η δική μας η σειρά. Μην σκεφτούμε πως εμείς έχουμε υποχρεώσεις, οικογένεια, λογαριασμούς, δάνεια. Κι ο διπλανός μας συνάδελφος έχει λίγο ως πολύ τις ίδιες υποχρεώσεις, δηλαδή είμαστε όλοι χωμένοι στο ίδιο «καζάνι που βράζει». Αν ο ένας γίνουμε όλοι και οι όλοι γίνουμε ένας, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε.

Η δράση μας πρέπει να ξεκινά από το τμήμα και την ομάδα εργασίας που ανήκει ο καθένας μας. Δεν πρέπει να ανεχόμαστε τους παράλογους στόχους που βάζουν οι διευθυντές, για να ικανοποιήσουν τους μετόχους της εταιρίας και να σώσουν τις ζεστές πολυθρόνες τους και τα προνόμιά τους. Δεν πρέπει να ανεχόμαστε να μας προσβάλλουν, να θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας. Οι διευθυντές και οι προϊστάμενοι μας φέρονται με απαξιωτικές συμπεριφορές γιατί εμείς τις αποδεχόμαστε. Αν τους δείξουμε πως είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι να μην ανεχτούμε τους παράλογους στόχους και τις απαξιωτικές-προσβλητικές συμπεριφορές, τότε θα υποχωρήσουν.

Στην επίθεση που αναμένουμε δεν υπάρχουν περιθώρια να έχουμε απών κανένα συνάδελφο. Δεν χωράει σκέψη για ανάθεση των αγώνων στα μέλη του ΔΣ. Τις επιτυχίες τις φέρνουν οι συμμετοχές των συναδέλφων και όχι τα μέλη του ΔΣ. Δεν χωράει ίχνος σκέψης ότι θα αγωνιστούμε για λίγο και αυτό θα είναι αρκετό. Δεν αρκούν ούτε οι λίγοι να αγωνιστούν για τους πολλούς, δεν μπορούν οι αναθέσεις να φέρουν επιτυχίες. Χρειάζονται όλοι οι συνάδελφοι και να είναι αποφασισμένοι για διαρκή και παρατεταμένο αγώνα. Όσο πιο πολλοί και αποφασισμένοι είμαστε, τόσο θα μεγαλώνουμε τις πιθανότητες για να έχουμε εργασία και ικανοποιητικούς μισθούς. Η εταιρία μέσω διευθυντών και προϊσταμένων θα επιδιώξει να μας διχάσει, με επιχειρήματα όπως: «κοίτα τον εαυτό σου, κοίτα πόσοι είναι άνεργοι, έχεις έξοδα, οικογένεια και η εταιρία δεν θα σε αφήσει έτσι, θα σε ανταμείψει». Οι διευθυντές όμως φροντίζουν να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία δεν συμπίπτουν, αντίθετα έρχονται σε αντίθεση με τα δικά μας. Γι΄ αυτό όταν μας λένε τέτοια λόγια διχαστικά να μην «τσιμπάμε» και συρόμαστε σε διασπάσεις των αγώνων μας, να μη γινόμαστε απεργοσπάστες μεταφερόμενοι σε εργολαβικές εταιρίες όπως την Τελεπερφόρμανς, ευτελίζοντας τις ανθρώπινες αξίες της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης.

Η εργοδοσία της εταιρίας είναι σίγουρο πως θα κινδυνολογήσει και θα μας βάλει εκβιαστικά διλήμματα, όπως «η εταιρία δεν θα αντέξει τον ανταγωνισμό αν δεν γίνουν περικοπές και θα αναγκαστεί να κλείσει». Στόχος τους θα είναι να μας «πιάσουν» στο φιλότιμο, που ξέρουνε ότι διαθέτουμε σε πλεονασμό, και να αποδεχτούμε μειώσεις μισθών, απολύσεις, «εθελούσιες» απολύσεις, ανάθεση εργολαβιών κάποιων τμημάτων με λίγους συναδέλφους και άλλα πολλά τερτίπια.

Να τους γυρίσουμε την πλάτη γιατί όλα αυτά θα τα κάνουν για να σκάψουν τον λάκκο μας. Εμείς να δείξουμε εμπιστοσύνη στο σωματείο μας, στις Γενικές Συνελεύσεις και στις δράσεις που θα αποφασίσουμε. Μόνο που αυτή την χρονιά οι δράσεις δεν μπορούν να μείνουν στα επίπεδα 24ωρων και 48ωρων απεργιών. Θα προκύψει η αναγκαιότητα για απεργίες διαρκείας και καταλήψεις των κτηρίων που πρέπει να μετατραπούν σε κέντρα ενημέρωσης, συζήτησης και δράσης. Μόνο με τέτοιους αποφασιστικούς αγώνες και με μεγάλη, καθολική συμμετοχή, μπορούμε και μας αξίζει να πετύχουμε, για να έχουμε εργασία, μισθούς και να ζούμε ικανοποιητικά εμείς και οι οικογένειές μας.

Στο αποκορύφωμα της κινδυνολογίας τους ενδέχεται να μας πούνε πως αν δεν αποδεχτούμε τις περικοπές θα κλείσουν την εταιρία και θα φύγουν. Ναι, μην μας ξαφνιάζει. Έχει συμβεί σε χώρες που βρέθηκαν σε οικονομική κρίση όπως η χώρα μας οι εργοδότες να εγκαταλείπουν τις επιχειρήσεις γιατί δεν τους αποδίδουν τα προσδοκώμενα κέρδη. Τρανό παράδειγμα η Αργεντινή. Η μόνη απάντηση σε αυτή την κινδυνολογία είναι η ανάληψη της διεύθυνσης-διαχείρισης της εταιρίας από εμάς τους εργαζόμενους στην εταιρία. Μπορούμε να εργαστούμε χωρίς διευθυντές και προϊστάμενους. Μέσα από συνελεύσεις των τμημάτων θα εκλέγουμε τους εκπροσώπους μας που θα είναι αιρετοί και ανακλητοί, για όσο διάστημα αποφασίζουμε εμείς, θα αποφασίζουμε για το ωράριο εργασίας, τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς, τους στόχους , την καλύτερη εξυπηρέτηση των καταναλωτών. Ναι , δεν είναι τρελό όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Στην Αργεντινή εκατοντάδες επιχειρήσεις λειτουργούν με διαχείριση από τους εργαζόμενους. Δεν είναι η οριστική λύση αλλά είναι η πιο ρεαλιστική απάντηση για να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια στις συνθήκες πείνας που εκβιαστικά θα επιχειρήσει να μας οδηγήσει η εργοδοσία.Στο κάτω –κάτω ποιος γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα και τις λύσεις τους στην επιχείρηση από εμάς τους εργαζόμενους.

Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση δεν είναι μια τυχαία κρίση. Είναι η κρίση της οικονομίας της αγοράς, της οικονομίας που παράγει μόνο για κέρδος. Βρισκόμαστε στο έλεος των τραπεζών και των κυβερνήσεων που υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως από αυτό το αδιέξοδο θα μας βγάλει κάποιο κόμμα οποιασδήποτε απόχρωσης.Δεν μπορούμε να ελπίζουμε στους δήθεν αγώνες της ΓΣΕΕ που δεν αφουγκράζονται τις αγωνίες και τις ανάγκες μας. Δεν μας εκπλήσσουν αφού δεν είναι εργαζόμενοι, αλλά γραφειοκράτες. Δεν αποτελούν ελπίδα και οι κομματικοί αγώνες του ΠΑΜΕ γιατί διχάζουν τους εργαζόμενους «βαφτίζοντας» ουρά της ΓΣΕΕ και προδότες όσους δεν συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις τους. Οι αγώνες τους αποφασίζονται στα κομματικά γραφεία και όχι από εργαζόμενους σε σωματεία.

Από αυτή την κρίση αυτή του καπιταλισμού θα βγούμε μόνο όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ο λαός το αποφασίσουμε με αγώνες δικούς μας ακηδεμόνευτους από κάθε λογής «φωστήρες». Μέσα από τα σωματεία βάσης, μέσα από τις γειτονιές, τα σχολεία, να χτίσουμε τους δικούς μας θεσμούς τις εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις με εκπροσώπους αιρετούς, ανακλητούς και όχι ανάθεσης όπως είναι σήμερα. Αυτοί οι εργατικοί και λαϊκοί θεσμοί πρέπει να γίνουν η βάση για να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα την λεηλασία που επιχειρούν σε μισθούς, εισοδήματα, συντάξεις οι κυβερνήσεις, το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι εργοδότες,αλλά και βάση για την αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση μιας νέας κοινωνίας. Για μια τέτοια κοινωνία δικαιοσύνης,αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που ο πλούτος που θα παράγουμε θα ανήκει σε όλους εμάς που τον παράγουμε, αξίζει και πρέπει να αγωνιστούμε.

Με συσπείρωση στο σωματείο,

Με ενότητα και αποφασιστικότητα, με αγώνες διαρκείας και καταλήψεις

Με την αλληλεγγύη αγωνιστών, σωματείων και συλλογικοτήτων

Μπορούμε να σώσουμε θέσεις εργασίας και μισθούς...