ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

 

του Δημήτρη Αργυρού

Θα ξεκινήσουμε από κάτι που λέει ο Ελένο Σάνια, ένας σύγχρονος αναρχικός στοχαστής, στα δημοσιευμένα άρθρα του στα Ελληνικά με τίτλο «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες».

Λέει λοιπόν στο τέλος αυτού του μικρού βιβλίου ο στοχαστής: «Όπως έλεγε κι ο Χέλντερλιν, τα πολύτιμα μαργαριτάρια δεν βρίσκονται στην επιφάνεια, αλλά στο βυθό της θάλασσας. Το να είσαι αναρχικός και πιστεύεις σε ορισμένες αξίες σημαίνει να αποδέχεσαι εκ προοιμίου ότι ένα πράγμα είναι σίγουρο: ότι θα χάσεις. Και αυτό συμβολίζει ο Δον Κιχώτης, ο μεγάλος αναρχικός και πρότυπο συμπεριφοράς και ανθρώπου, το οποίο εγώ, με ή χωρίς επιτυχία, έχω προσπαθήσει να ακολουθήσω. Ναι, ο Δον Κιχώτης, η πιο αγνή ενσάρκωση του αναρχισμού΄ αγωνίσου και χάσε».

Πρόκειται για μια θέση που με εξοργίζει για τον πεσιμιστικό ρομαντισμό της που οδηγείται σε ένα πρωτόγνωρο μηδενισμό, δίχως βέβαια ο ίδιος να το κατανοεί. Αν δεν νικήσουμε γιατί να αγωνιστούμε μπορεί να πούνε κάποιοι. Όχι φίλε μου εγώ θέλω να νικήσω, λάθος θέλω να νικήσουμε. Διαφορετικά η λεία δεν θα πάψει να πέφτει στα χέρια του νικητή.Διαφορετικά δεν θα μπουν σε αμφισβήτηση οι νίκες των κυρίαρχων. Γιατί όσο νικά ο αντίπαλος ακόμη και οι νεκροί καθώς και οι αγώνες τους δεν θα είναι ασφαλείς. Για αυτό και κάθε γενιά-όπως έγραφε και ο Μπένγιαμιν-πρέπει να αρπάζει την παράδοση από τα χέρια του κομφορμισμού.Με τον τρόπο που η κάθε γενιά ξέρει. Που δεν είναι άλλος από την ταξική πάλη.Όποια μορφή παίρνει αυτή από εποχή σε εποχή.

Πόσο μάλλον που σήμερα, αν και συμβαίνει και σε ένα γενικότερο πλαίσια, ζούμε σε«κατάσταση έκτατης ανάγκης», κατάσταση εξαίρεσης, όπως μας ξανάλεει ο Μπένγιαμιν. Και όσο συνεχίζουμε να χάνουμε ηρωικά ή μη, αυτό δεν θα αλλάξει,απεναντίας θα γίνεται ακόμη χειρότερο και δυστυχώς κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες θα συνεχίζει να γίνεται χειρότερο για όλους μας.

Άρα τι μένει, μα τίποτε άλλο από το να νικήσουμε. Τώρα το επόμενο ερώτημα είναι ποιοι θα νικήσουν. Μα αυτοί που κάθε φορά πληρώνουν την νύφη, αυτοί που ιστορικά ονομάζονται καταπιεσμένοι, με την μια ή την άλλη μορφή. Είναι αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, πλούτο υλικό, άυλο και κατά βάση κοινωνικό και συναισθηματικό. Είναι τα πεδία της ζωντανής εργασίας, οι δομές και τα δίκτυα της γενικής διάνοιας.

Ναι δεν παλεύω για να χάσω ή για να πέσω μαχόμενος, παλεύω για να νικήσω… Να νικήσω και να απολαύσω ως βιοπολιτική οντότητα τους καρπούς του έρωτα και της νίκης.Τους καρπούς που μου προσφέρει η μοναδικότητα μου που συναντά άλλες μοναδικότητες διαμορφώνοντας κοινότητες μαχόμενης αυτοσυνειδησίας.

Εάν ψάχνουμε να βρούμε μαχόμενα, αγωνιστικά υποκείμενα- υποκείμενα που θα σπάνε αποτελεσματικά την ενότητα και την αντίθεση της τάσης χειραφέτησης και χειραγώγησης- τότε ας ερευνήσουμε ρεαλιστές προτάσεις , για να συναντηθούμε με τις δυνατότητες της εποχής.

Ο ρεαλισμός δεν είναι κάτι που τον χαρίζουμε, που δεν πρέπει να τον χαρίσουμε στην δομές εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Άλλωστε αυτό που σήμερα ονομάζεται ρεαλισμός επί της ουσίας είναι μια πολιτική που θα κάνει πιο φτωχό, πολύ φτωχό το 30% του ελληνικού λαού. Ρεαλισμός να σου πετύχει.., μάλλον για την δυστοπία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής πρόκειται.

Ρεαλισμός λοιπόν σημαίνει να συναντηθούμε με τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής.Σημαίνει να οικοδομήσουμε παραγωγικά, πολιτικά, κοινωνικά και σε τελευταία ανάλυση οντολογικά δίκτυα. Και μόνο έτσι- αντιφατικά και διαλεκτικά- σε ένα διευρυμένο πεδίο η γενικευμένη αυτοδιαχείριση ή αυτοδιεύθυνση, όπως μας αναφέρει και ο Ελένο Σάνια, μπορεί να γίνει πραγματικότητα

Σίγουρα δεν φτάνει ούτε να’σαι εργάτης, ούτε εξεγερμένος, μα συνειδητοποιημένη οντότητα. Αυτή η πολυσύνθετη αντιφατική ενότητα τάσεων και δομών ζωντανής εργασίας που συναντάται ισότητα ή λιγότερο ισότητα με άλλες συνειδητοποιημένες οντότητες. Συγκροτώντας κοινότητες στην βάση της γενικής διάνοιας, αυτής της μαζικής και αντιφατικής βέβαια έκφρασης των νέων τεχνολογιών, που γεννιούνται από την σύγχρονη έκφραση της σύγκρουσης των παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων.

Μα με την εξουσία και το ζήτημα της κυβέρνησης τι θα κάνουμε, θα την αφήσουμε στα χέρια αυτών που καταστρέφουν τις ζωές μας; Μα όχι βέβαια, σαφέστατα όχι!!!! Η αριστερά και το λαϊκό κίνημα πρέπει να βάλουν πλώρη- με το ένα ή το άλλο τρόπο- να διώξουν αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας. Το ένα δεν απορρίπτει το άλλο, απεναντίας όπως έδειξε και η ιστορία, η αστική τάξη δεν θα γίνονταν ποτέ κυρίαρχη τάξη αν δεν γκρέμιζε την προηγούμενη κατάσταση. Αν δεν οικοδομούσε την δική εξουσία και δικτατορία σε βάρος των λαϊκών μαζών που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αστικές επαναστάσεις. Φυσικά το πρώτο της βήμα, το ουσιαστικότερο βήμα της υπήρξε να γίνει τάξη για τον εαυτό της μέσα στην κοινωνία και την οικονομία

Σήμερα παραμένει ανοικτό, αν η εργατική τάξη μπορεί να γίνει τάξη για τον εαυτό της και πως μπορεί να συμβεί αυτό. Προσωπική μου άποψη ή όχι και τόσο προσωπική άποψη, είναι πως αυτό θα συμβεί μόνο αν αρνηθεί τον ρόλο της στο διαλεκτικό δίπολο με το κεφάλαιο. Μόνο αν από τα σήμερα δημιουργήσει τις δομές της κοινωνίας των συνεταιρισμένων παραγώγων και με αυτή την μορφή συγκροτήσει την δική της εξουσία, την εξουσία των συμβουλίων και των δικτύων των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Πηγή: http://argiros.net