Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ


ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ



ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
με κατάληξη στο εργοστάσιο της Βιο.Με.



Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ.) είναι ένα εργοστάσιο όπως πολλά άλλα. Εγκαταλελειμμένο από την εργοδοσία εδώ και 19 μήνες, φορτωμένο με χρέη από τη μητρική εταιρεία (Φίλκεραμ-Τζόνσον), χρέη προς τους εργαζόμενους, το Δημόσιο, προμηθευτές κ.τ.λ. Τα αφεντικά (η οικογένεια Φιλίππου) "εξαφανισμένα" και χωρίς κανείς από τη κρατική εξουσία να τους ενοχλεί ουσιαστικά για τα χρέη.



Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, όμως, δεν επέλεξαν μία από τα ίδια. Απλήρωτοι και σε επίσχεση εργασίας από τον Μάη του 2011, δεν επέλεξαν να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, απόδεχόμενοι τη "μοίρα" που επιφυλάσσει η κρίση που οι καπιταλιστές δημιούργησαν: την ανεργία, την εξαθλίωση και την υποταγή. Οι εργαζόμενοι της Βιο.Με. οργανωμένοι στο σωματείο τους, επέλεξαν την άμεση δημοκρατία και τις διαδικασίες βάσης, για να αποφασίσουν την πορεία του αγώνα τους. Δεν ανέθεσαν σε κανέναν "τρίτο" ή "ειδικό" τον δικό τους αγώνα, μα πήραν την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Σ' ένα τέτοιο σωματείο βάσης, σε αυτές τις γενικές συνελεύσεις γεννήθηκε και άνθισε ο σπόρος της ανάγκης. Ο αγώνας των εργατών της Βιο.Με. δεν παρέμεινε στο επίπεδο της διεκδίκησης των δεδουλευμένων αλλά έκανε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός:
Οι εργαζόμενοι της Βιο.Με. αγωνίζονται να περάσει το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια με πλήρη εργατικό έλεγχο. Αγωνίζονται να δημιουργηθεί προηγούμενο και πλαίσιο στη χώρα, για εργατικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τους ίδιους τους παραγωγούς του πλούτου.
Αυτό το (τεράστιο) βήμα αγώνα που κάνουν οι εργάτες της Βιο.Με. έχει δύο κατευθύνσεις και δύο παραλήπτες:


Πρώτον απέναντι στη πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, όλους τους άνεργους, τους απολυμένους, τους εργαζόμενους, όλη την εργατική τάξη. Σε μια εποχή που ο αντεργατικός οδοστρωτήρας του κεφαλαίου εξευτελίζει την αξία του "εμπορεύματος των εμπορευμάτων", την αξία της εργατικής δύναμης, και πετά στο περιθώριο της κοινωνίας εκατομμύρια εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, ηλικιωμένους και νεολαία, η οργάνωση και η αντεπίθεση της τάξης των καταπιεσμένων πρέπει και οφείλει να αποκτήσει επιθετικά χαρακτηριστικά: ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, να ποιο είναι το ελπιδοφόρο κάλεσμα των εργαζομένων της Βιο.Με!


Δεύτερον, απέναντι στη κρατική εξουσία. Μας μιλούν για "ανάπτυξη" και "μείωση της ανεργίας", την ίδια στιγμή που τρόικες, κυβερνήσεις και μνημόνια σαρώνουν κάθε δικαίωμα που με αγώνες έχει η τάξη μας κατακτήσει. Απέναντι σε αυτούς το σωματείο της Βιο.Με. θέτει πια ένα καίριο δίλλημα: Ή θα αποδεχτείτε και θα νομιμοποιήσετε τη πρόταση επαναλειτουργίας του εργοστασίου όπως έχει κατατεθεί από το σωματείο ή το εργοστάσιο θα ανοίξει από τους ίδιους τους εργαζόμενους με κατάληψη και επιβολή των αποφάσεων τους. Με αλλα λόγια ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ! Κι αυτό γιατί οδηγός των εργατών δεν είναι κάποια κομματική ή συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά η ίδια η ανάγκη! Μετά από σχεδόν 19 μήνες ανεργίας, οι δεκάδες εργαζόμενοι της Βιο.Με. δεν μπορούν να περιμένουν άλλο τη κωλυσιεργία στις απαντήσεις από την κρατική εξουσία, αλλά ούτε το "κρυφτούλι" της εργοδοσίας. Στο εργοστάσιο της Βιο.Με., στα χέρια των εργατών της βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η πείρα, όλη η δύναμη αλλά και όλη η αποφασιστικότητα να ανοίξει το εργοστάσιο. 


Δίπλα στους εργάτες της Βιο.Με. βρίσκεται η πλατιά αλληλεγγύη απ' ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Δεκάδες πρωτοβουλίες και συλλογικότητες του κινήματος, μαζί με σωματεία και συσπειρώσεις εργαζομένων και ανέργων, αγωνιζόμαστε μαζί τους για να κάνουμε τη Βιομηχανική Μεταλλευτική το πρώτο εργοστάσιο στην Ελλάδα που κάνει πράξη το σύνθημα: ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Το εργοστάσιο που ανοίγει τον δρόμο!
Όμως δεν περιμένουμε, ούτε επιδιώκουμε να είναι το μόνο. Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής σημαίνει σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε πόλη και γειτονιά, να σπείρουμε τον σπόρο του αγώνα, να φυτρώσει το δέντρο της εργατικής αυτοδιαχείρισης, να ζήσουμε χωρίς αφεντικά... 


Σε αυτή τη κρίσιμη φάση του αγώνα, καλούμε κάθε εργαζόμενο και άνεργο, κάθε σωματείο και συσπείρωση να πάρει τώρα θέση μάχης και υπεράσπισης των εργατών της Βιο.Με. Να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το επόμενο βήμα: να είμαστε δίπλα τους όταν θα ανοίξει το εργοστάσιο, να είμαστε δίπλα τους σε κάθε βήμα του αγώνα. Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας όλων μας!
Με τα λόγια των ίδιων των εργατών της Βιο.Με.:


"Οι εργαζόμενοι της Βιο.Με. συνάδερφοι και συναγωνιστές είναι μια χούφτα άνθρωποι. Σαν μια χούφτα που κλείνει μέσα της χιόνι. Που την κάνουμε χιονόμπαλα και την πετάμε. Την πετάμε στην πλαγιά και αυτήν αρχίζει και κατρακυλάει και όσο κατρακυλάει τόσο μαζεύει χιόνι, και μαζεύει κι άλλο χιόνι, κι άλλο και όλο μεγαλώνει αυτή η μπάλα και γίνετε όλο και μεγαλύτερη!! Και μαζεύει και κολλάει πάνω της εργαζόμενους, ανέργους, νοικοκυρές, φοιτητές, αγρότες. Και φυσικά η αλληλεγγύη φροντίζει να μην χτυπήσει πουθενά και σπάσει να φτάσει στο τέλος της πλαγιάς αλώβητη και να έχει γίνει μεγάλη σαν την γη.
Τότε συνάδερφοι και συναγωνιστές και μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε πως νικήσαμε!!"


Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
και στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής


ΝΕΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ Ε.Κ.Θ.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Από την αυτοδιαχείριση της παραγωγής στη γενικευμένη αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας



Κείμενο της Πρωτοβουλίας αλληλεγγύης της ΒΙΟ.ΜΕΤ. στη Μυτιλήνη
που μοιράζεται για το διήμερο αλληλεγγύης στη Βιο.Μετ.


Αυτοδιαχείριση, αυτοοργάνωση, αυτοδιέυθυνση, αυτοκυβέρνηση, λέξεις κενές, λέξεις δίχως περιεχόμενο για την κοινωνία του καναπέ, για την κοινωνία μας. Δεν μπορούν όμως να αφαιρεθούν από το λεξιλόγιο της καθημερινής ζωής όσο υπάρχουν αντίστοιχες κοινωνικές σχέσεις.

Τι είναι όμως αυτοδιαχείριση;  ή τουλάχιστον πως την αντιλαμβανόμαστε  εμείς; Μια διαδικασία όπου τα υποκείμενα ενός εργασιακού-κονωνικού χώρου διαρρηγνύουν τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνικές σχέσεις (μισθωτή εργασία, σχέση αφεντικού-δούλου, κ.λ.π.) και επιχειρούν να διαχειριστούν τις κοινωνικές σχέσεις ( παραγωγής) που τις περιβάλουν. Κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά της δομής μιας αυτοδιαχειριζόμενης μονάδας, αποτελούν η ρήξη με το υπάρχον μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, το οποίο δημιουργεί ανισότητες αλλά και η επιθυμία για προσφορά στην κοινωνία, δίχως την ιδιοτελή προσμονή κέρδους.

Γενικότερα, μια αυτοδιαχειριζόμενη μονάδα πρέπει να εισάγει ένα μοντέλο παραγωγής βασισμένο στις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα μοντέλο που δεν συμμερίζεται την καταναλωτική αντίληψη των κεφαλαιοκρατικών κοινωνικών σχέσεων (οι οποίες καταστρέφουν «ορθολογικά» το περιβάλλον της γης), ένα μοντέλο που δεν βρίσκεται σύμφωνο με την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας γιατί «όλα ανήκουν σε όλους». Ένα μοντέλο, τέλος, που σπα την πολιτική αλλοτρίωση της σημερινής οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων και διασφαλίζει την ισότιμη συμμετοχή όλων στις νέες κοινωνικές σχέσεις που προβάλλει.

            Τα συγκεκριμένα εγχειρήματα έχουν το «καθήκον» να παραμένουν ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλη την κοινωνία, καθώς αποτελούν τους εκπροσώπους μιας διαφορετικής λογικής απέναντι στη σημερινή οικονομική πρακτική. Οι πολιτικές και πολιτισμικές δράσεις τους, επιπροσθέτως, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι τους καθώς καλλιεργούν στο πεδίο της κοινωνίας τη διαφορετική αντίληψη που επιθυμούν αλλάζοντας παραδειγματικά τις κοινωνικές σχέσεις, οχυρώνοντας τα με αυτόν τον τρόπο απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Τελειώνοντας η αυτοδιαχειριστική λογική πρέπει να αποτελεί δημόσιο-πολιτικό πρόταγμα και όχι να μένει στα στενά όρια του εγχειρήματος, έτσι ώστε να είναι οικειοποιήσιμο από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

            Η προοπτική των αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων, μας παραπέμπει σε μια διαφορετική επαναστατική αντίληψη για την αλλαγή του κόσμου. Μια αντίληψη που δεν προβαίνει σε στημένα ραντεβού με την ιστορία, μήτε προβάλλει αντικειμενικές συνθήκες στον τρόπο εξέλιξης των κοινωνιών. Αλλά μιας αντίληψης που παραπέμπει τη δράση στο εδώ και το τώρα, μια αντίληψη που πραγματώνει το μέλλον σε χρόνο ενεστώτα. Την αντίληψη της προεικονιστικής πολιτικής.

Η αυτοοργάνωση όμως δε μπορεί να είναι αποκλειστικό στοιχείο των παραγωγικών χωρών, αλλά με ορμητήριο αυτούς τους χώρους μπορεί να διαχυθεί σε ολόκληρη την κοινωνία ως ένα άλλο πρότυπο δομής.

Υπάρχουν όμως, και πολλά παραδείγματα  συνεταιριστικών-συνεργατικών εγχειρημάτων τα οποία λειτουργούν με κάποιες από τις αρχές της αυτοδιαχείρισης  [π.χ.  λειτουργία με συνέλευση, ισότητα στο κεφάλαιο που κατατέθηκε για την λειτουργία του χώρου, ενδιαφέρον για την παραγωγή προϊόντων με σεβασμό προς το περιβάλλον κ.α.]. Αυτές οι μορφές αυτοδιαχείρισης που  παραμένουν στα προαναφερθέντα αυστηρά όρια αλλά δεν προχωρούν σε καμία άσκηση κριτικής  και σε ρήξη με την υπάρχουσα παραγωγική δομή  και το μοντέλο οργάνωσης που την επιτάσσει και την διαμορφώνει, δεν τις δεχόμαστε ως μορφές επαναστατικής αυτοδιαχείρισης, αλλά ως τέτοιες που παραμένουν όμοιες με πριν,  ακόμα και όταν αποκλείεται η έννοια του αφεντικού. Ακολουθούν τις υπάρχουσες καπιταλιστικές έννοιες του κέρδους, εκμεταλλευόμενοι  τους καταναλωτές έναντι των δικών τους απολαβών , της εργασιακής ανισότητας στο παραγωγικό χώρο προς τον μισθό και την λήψη των αποφάσεων, την ανταγωνιστικότητα απέναντι σε άλλες εταιρίες  στον στίβο της αγοράς. Συνοπτικά, ενώ αυτές οι μορφές χρησιμοποιούν αυτοδιαχεριζόμενες δομές ενσωματώνονται πλήρως στις κεφαλαιοκρατικές κοινωνικές σχέσεις, φθάνοντας στο σημείο να τις αναπαράγουν.

Δήλωση του Θανάση Αγαπητού



Προς τους μαθητές μου, τους γονείς τους και τους συναδέλφους μου, τους συντρόφους μου στη δουλειά και τον αγώνα.
Ως δάσκαλος, σκεπτόμενος άνθρωπος, αλλά και ως ενεργός πολίτης που ασχολείται με τα κοινά για πάνω από 30 χρόνια θα ήθελα να σας απευθύνω αυτά τα λίγα λόγια.
Την Παρασκευή 16/11/12 στις 11:45 πμ με το τέλος της εκδήλωσης του σχολείου μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου ( 107ο  Δημοτικό Σχολείο – Τμήμα Ένταξης παιδιών με ειδικές ανάγκες), έγινε με κινηματογραφικό τρόπο μπροστά στα μάτια των παιδιών, η απαγωγή – σύλληψή μου και μεταφορά μου στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, από 4 άνδρες της ασφάλειας.
Όλα αυτά παραμονή της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα, οδηγώντας μας σε συνειρμούς για μια νέα χούντα ενάντια στο λαό σήμερα. Μια περιστολή της ελευθερίας που έρχεται να συμπληρώσει τον οικονομικό και κοινωνικό σφαγιασμό.
Παρέρχομαι την κατηγορία σε βάρος μου, ως παντελώς ανυπόστατη έως γελοία. Η πρωτοφανής απόπειρα να γίνει η δίκη κεκλεισμένων των θυρών, εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο τρομοκράτησης κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, κάθε αντιστεκόμενης φωνής για ζωή και αξιοπρέπεια. Όλα αυτά, αποτελούν κατάλυση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων που ο παγκόσμιος πολιτισμός κατέκτησε με αίμα.
Δεν διώκομαι για καμία παράνομη πράξη. Ούτε με το μέτρο και το νόμο του καθεστώτος μόνιμης “έκτακτης ανάγκης”,  που θέλουν να επιβάλουν.  Ούτε να το ισχυριστούν δεν μπορούν. Διώκομαι, στοχευμένα και προκατασκευασμένα, για την στάση μου, τις ιδέες μου, την δημόσια κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα μου, που είναι ταγμένη στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας. Ανήμερα την 28η Οκτώβρη φέτος,  με είχαν συλλάβει και πάλι. Ήμουν  στο δρόμο, έξω από οποιοδήποτε χώρο διαδήλωσης. Αφού με φώναξαν με το όνομα μου, στη συνέχεια μου είπαν να τους ακολουθήσω για εξακρίβωση στοιχείων!  Ας κάνουν τουλάχιστον μια προσπάθεια να μην προκαλούν ειρωνικά γέλια…
Ποινικοποιείται σήμερα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, απέναντι στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου. Τα μέτρα που διαλύουν οικογένειες, σχολεία και νοσοκομεία. Που γεννούν εκατομμύρια ανέργους, νέους ξενιτεμένους και φτωχαίνουν το λαό.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Μίνι ντοκιμαντέρ για την ΒΙΟ.ΜΕΤ.

Μίνι ντοκιμαντέρ  για τον αγώνα των εργαζόμενων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική.
Από την ομάδα "Διακόπτες" (εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος).


Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση της Α.Π.- Ροσινάντε για τα χθεσινά γεγονότα και την προσαγωγή του μπλοκ της στη ΓΑΔΑ

ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Στις 5 το απόγευμα της Τετάρτης, δεύτερη ημέρα της 48ωρης γενικής απεργίας, το μπλοκ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας – Ροσινάντε, εντελώς απρόκλητα και καθώς κατευθυνόταν προς τον χώρο της προκαθορισμένης προσυγκέντρωσής του, περικυκλώθηκε από μεγάλο αριθμό μηχανών των ομάδων ΔΙΑΣ και Δέλτα. Η αιτιολογία του δήθεν τυπικού ελέγχου μετατράπηκε αμέσως σε προσαγωγή τεσσάρων συντρόφων και συντροφισσών με τη δικαιολογία ότι έφεραν πάνω τους νοσοκομειακές μάσκες και Maalox. Λίγα λεπτά αργότερα, κατόπιν συνεννόησης των μπάτσων με τα κεντρικά τους, και ενώ το μπλοκ παρέμενε περικυκλωμένο, ανακοινώθηκε ότι η προσαγωγή αφορά όλους όσους βρίσκονταν μέσα σε αυτό και μετέφεραν τα πανό και τις σημαίες της οργάνωσης προς τα Προπύλαια.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ για τρεις και κάτι ώρες, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο ή έστω πρόφαση, μαζί με δεκάδες ακόμα προσαχθέντες που κατευθύνονταν προς τη διαδήλωση και αφέθηκαν ελεύθεροι μετά το τέλος της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα και τη νέα βάρβαρη δολοφονική καταστολή της από τις δυνάμεις της τάξης.

Η απολύτως παράνομη, ακόμα και με τα μέτρα των δικών τους νόμων, πρακτική των «προληπτικών προσαγωγών», που είναι στην ουσία αυθαίρετες προσωρινές απαγωγές, φαίνεται ότι έχει περάσει σε ένα νέο στάδιο: πλέον δεν προσάγονται μόνο περαστικοί στον δρόμο ή έξω από το σπίτι τους, αλλά ολόκληρα οργανωμένα μπλοκ που κατευθύνονται προς τις διαδηλώσεις.

Η χθεσινή επίθεση στο μπλοκ της ΑΠ – Ροσινάντε δεν είναι η πρώτη, που έχει τέτοια χαρακτηριστικά: είχε προηγηθεί ανάλογη στο μπλοκ του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, κατά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα ενώ στην απεργία της 26ης Σεπτέμβρη προσήχθησαν μαζικά τα μπλοκ των ανοιχτών συνελεύσεων γειτονιών Μπραχαμίου, Ζωγράφου, Βύρωνα-Παγκρατίου-Καισαριανής, πριν καν φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας. Το υπουργείο Αστυνομίας του Δένδια προχωρά με ταχείς ρυθμούς σε πολιτικές πρωτοφανούς αυταρχισμού που απαγορεύουν de facto ακόμα και αυτή την οργανωμένη δράση.

Την ίδια ώρα μέσα στη Βουλή εξελισσόταν παράσταση τσίρκου και έξω από αυτήν ακόμα μια επίδειξη κρατικού φασιστικού αυταρχισμού. Κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, παραβιάσεις του Συντάγματός τους, χημικά σε διαδηλωτές, αύρες στους δρόμους, όλα επιστρατεύθηκαν σε αυτό το πάρτι της Δημοκρατίας, προκειμένου η Δικτατορία του Κεφαλαίου να επιβάλει τους νέους όρους της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Η μαζική και μαχητική παρουσία του κόσμου της Εργασίας απέναντι στα κρατικά τάγματα εφόδου –και κατά τη χθεσινή μέρα- είναι το υπόδειγμα της απάντησης που πρέπει να λάβουν το Κράτος και το Κεφάλαιο από εδώ και πέρα. Τα Μνημόνια της εξαθλίωσης θα βρουν απέναντί τους οδοφράγματα: στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές –παντού.

Ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί ο κόσμος της αστικής τάξης πριν αυτή αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας. Εμείς, ο κόσμος της Εργασίας, θα χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του έναν άλλον κόσμο: δικαιοσύνης, ισότητας, αλληλεγγύης

Για την φτώχεια που σπέρνουν, θα θερίσουν οργή!

Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες - ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΜΠΛΟΚΑΚΙ


Η ανακοίνωση που ακολουθεί  περιλαμβάνει, εκτός από ένα αρχικό γενικό κάλεσμα συσπείρωσης των εργαζομένων με μπλοκάκι, πέντε κείμενα τα οποία γράφτηκαν από συναδέλφους από διαφορετικούς κλάδους (των ΜΜΕ, των εκπαιδευτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, των δικηγόρων και των μεταφραστών) που συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι, την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου. Πέντε φωνές, ένας λόγος: ο δικός μας. 


Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου, ο επονομαζόμενος «μπλοκάκιας», χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι το κράτος ή οι εργοδότες, ποιοι είμαστε: Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόμαστε την εργασία κανενός. Δεν είμαστε «αφεντικά του εαυτού μας». Είμαστε εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να συλλογικοποιήσουμε τις επιθυμίες και τη δράση μας ενάντια στον γενικευμένο κατακερματισμό.

Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο: αύξηση της φορολόγησης, με επιβολή ενιαίου συντελεστή, και πιθανή αύξηση της παρακράτησης φόρου, κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ (με διατήρησή του για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη), πιθανή επιβολή νέου χαρατσιού κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αγωνιστούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία της ζωής μας. Να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ενάντια στα νέα μέτρα. Να αρνηθούμε συλλογικά την επιβολή μιας φορολόγησης που θα οδηγήσει τους περισσότερους συναδέλφους στην ανεργία και τη «μαύρη» εργασία. Να αρνηθούμε συλλογικά το δυσβάσταχτο βάρος της αυτασφάλισης.

Όσοι βρεθήκαμε σε αυτή την πρώτη διακλαδική συνάντηση θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν πρέπει να μείνει κι αυτή τη φορά αναπάντητη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε για μια ακόμα φορά να λαμβάνονται ερήμην μας αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Είμαστε ήδη πίσω από τα γεγονότα. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, όταν διαλύσουμε το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», όταν προσπαθήσουμε συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης. 

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Νίκο, θα πας με τους εργοδότες;


Με το Νίκο Φωτόπουλο, πρώην πρόεδρο και πιθανότατα νυν της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ενός από τα μεγαλύτερα σωματεία της χώρας και με κομβικό ρόλο στη παραγωγική διαδικασία, δεν γνωριζόμαστε προσωπικά.

Αλλά καθένας που μάχεται στο δρόμο και παρακολουθεί με προσοχή τις εξελίξεις μέσα στο εργατικό κίνημα, γνωρίζει τις προτάσεις και τη δράση του, καθώς προσπάθησε να συνδέσει τη τύχη της ΔΕΗ με τα συμφέροντα του λαού, μπαίνοντας μπροστά σε πολλές περιπτώσεις.

Ο ίδιος, με δραματικούς τόνους, έχει καλέσει τη ΓΣΕΕ (ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα) να υιοθετήσει ένα σοβαρό σχέδιο δράσης εναντίον της κυβέρνησης, των τροϊκανών και των μνημονίων.

Το προτεινόμενο σχέδιο των ελεγχόμενων 48ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων κι όλες τις άλλες δράσεις που οδηγούν ίσα-ίσα μέχρι στην αναδιάρθρωση ή πτώση της σημερινής κυβέρνησης γίνεται ανέφικτο γιατί η ηγεσία που καλείται να το αποφασίσει, να το σχεδιάσει και να το υλοποιήσει είναι η ΓΣΕΕ.

Τα πράγματα όμως δεν έχουν μείνει πια εκεί που ήταν χθες, όχι μόνο λόγω της δραματικής κατάστασης των εργαζομένων, ανέργων ή των νέων δυσβάστακτων μέτρων αλλά εξαιτίας στο που βρίσκεται η ΓΣΕΕ, η οποία καλείται επιτακτικά να φτιάξει ένα σχέδιο δράσης.

Είναι γνωστό αλλά όχι ευρέως ότι η ΓΣΕΕ μέσω του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ υπέγραψε επισήμως το μνημόνιο για χιλιάδες άνεργους που μπήκαν στα υποτιθέμενα προγράμματα της Κοινωφελούς εργασίας. Ένα τροϊκανό μνημονιακό σχέδιο για 60.000 εργαζομένους χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα που κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια στο σύνολο των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και που πρόθυμα θα το προωθήσει η ΓΣΕΕ, αν συνεχίσει να παίρνει τη προμήθεια επί των υλοποιούμενων προγραμμάτων.



Η διαχωριστική γραμμή μέσα στο εργατικό κίνημα έχει πλέον μετατοπιστεί και δεν είναι ανάμεσα σε ένα άτολμο, ανεπαρκές σχέδιο πάλης της ΓΣΕΕ των εργοδοτικών συνδικαλιστών σε αντιπαράθεση με ένα σαφώς μαχητικότερο σχέδιο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (αν και στις 26/9 ακούστηκε από πολλές πλευρές το αίτημα της Γενικής Απεργίας Διαρκείας) αλλά ανάμεσα σε εργοδότες συνδικαλιστές που υπέγραψαν το μνημόνιο και στους εργαζόμενους που θέλουν να το καταργήσουν τώρα.

Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν ο Σαμαράς κι οι εργοδότες έρχονταν να βγάλουν λόγο μπροστά στις εργατικές μάζες που απεργούν, τι θα έκανε ο Νίκος; Βέβαια, οι εργοδότες μνημονιακοί συνδικαλιστές επινοικίασης εργαζομένων είναι πανέξυπνοι. Χρησιμοποιούν τη σκιά τους για να κρύψουν τα εγκλήματά τους. Ζώντας όμως κανείς στη σκιά των άλλων, το πιθανότερο είναι να γίνει ο ίδιος σκιά του εαυτού του.



Για να υλοποιηθεί το σχέδιο Φωτόπουλου απαιτείται μια ρήξη με τη συνδικαλιστική πουλημένη γραφειοκρατία ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και για να υλοποιηθεί το δικό μας αίτημα της γενικής απεργίας διαρκείας, που έγινε αίτημα πολλών μετά από δεκάδες 24ωρες απεργιακές τουφεκιές ή και 48ωρες λιτανείες στη Βουλή που τελικά βούλιαξαν τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων, απαιτείται η συγκρότηση ενός, Ανεξάρτητου (από κράτος, την εργοδοσία και τους εργοδότες συνδικαλιστές γραφειοκράτες) Κέντρο Αγώνα των Εργατών (ΑΚΑΕ) με μια επαναστατική πολιτική.

Το μήνυμα αποστοίχισης από τη ΓΣΕΕ θα μπορούσε να δοθεί στη 48ωρη απεργία βάζοντας η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ τη συγκέντρωσή της στο Μουσείο, μπαίνοντας μπροστά στη μάχη με το σύνθημα «Όλοι μαζί, χωρίς τους εργοδότες συνδικαλιστές, εμπρός για γενική απεργία διαρκείας»; Είναι απίθανο με όρκους πίστης στη ΓΣΕΕ κι ακόμα πιο επικίνδυνο να περιμένει κανείς το συνέδριο της ΓΣΕΕ για να «φτιάξει» τους συσχετισμούς.

Κάθε συνδικαλιστής, εργαζόμενος, άνεργος, κοινωφελής και μη, πρέπει σήμερα να πάρει μια σαφή θέση: Θα μείνουμε μαζί με τους προδότες της εργατικής τάξης, τους ρουφιάνους συνδικαλιστές εργολάβους της τρόικας μέσα στο εργατικό κίνημα ή θα δημιουργήσουμε μια αυτόνομη οργάνωση μάχης για να νικήσουμε;

2/11/2012

Γιάννης Χατζηγιάννης

Μέλος της Πρωτοβουλίας ΑΚΑΕ Μαγνησίας

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Κάλεσμα σε σύσκεψη για την συνδιοργάνωση των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων του επόμενου διαστήματος


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/11 19.00 Ε.Κ.Θ.



Ζούμε μια κρίσιμη εποχή και μία ακόμη πιο κρίσιμη συγκυρία. Η σαρωτική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος των συμφερόντων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, και ο διαρκώς προωθούμενος φασισμός, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το μέλλον που σχεδιάζεται από το κεφάλαιο και τους κρατικούς του υπηρέτες. Βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι και τα υπό ψήφιση νέα αντεργατικά μέτρα, βήμα είναι και η προώθηση της κρατικής φασιστικής καταστολής με όλα τα μέσα, βήμα είναι και ο ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος χειραγώγησης που εξαπολύεται από τους μηχανισμούς τους. Η βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και του ελληνικού μαζί, απαιτεί οι ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων να συντριβούν στη λαιμητόμο στο βωμό της ανάκαμψης της κερδοφορίας τους. Η δομική ανεργία που ήδη στη νεολαία αγγίζει το 50%, η παρανομοποίηση χιλιάδων εργατών μεταναστών, οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της δουλείας, το πέταγμα στο δρόμο χιλιάδων οικογενειών, η μαφιόζικη-παρακρατική επέλαση στους δρόμους, η κατάργηση της (όποιας) δωρεάν περίθαλψης και η κυριαρχία της (ταξικής) ιδιωτικής υγείας, η υποβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που φοιτούν νέοι και νέες εργατικής ταξικής προέλευσης, τα γκέτο των φτωχών στρωμάτων στις πόλεις, να ποιο είναι το παρόν και το μέλλον που μας καλούν να συναινέσουμε όταν μας μιλούν για "ανάπτυξη" και "έξοδο από τη κρίση"!

Σφήνα σε αυτόν τον οδοστρωτήρα, έρχονται οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες. Ο αγώνας της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, με το απελευθερωτικό του πρόταγμα για την αυτοδιαχείριση της παραγωγής και την άμεση δημοκρατία στη βάση των σωματείων, δείχνει ένα δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση. Η απεργία των εργαζόμενων στις εργολαβίες, που ήδη μετρά αρκετές εβδομάδες, δείχνει την αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στις δουλοκτητικές "νέες σχέσεις εργασίας". Ένας πραγματικός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής που αποκαλύπτει τα υγιή αντανακλαστικά και την αποφασιστικότητα των κατοίκων. Τα σκιρτήματα των μαθητικών καταλήψεων αμφισβητούν αυθόρμητα αλλά με πραγματικό νόημα το νέο πλαίσιο ζωής που επιβάλλεται στη νεολαία, ενώ και οι φοιτητικοί αγώνες που στηρίζουν την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ, αποτελούν σημαντικό βήμα σύνδεσης των εργατικών και των φοιτητικών αναγκών. Αυτοί οι αγώνες, αλλά και όλες οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις, ατομικές και συλλογικές, που σκόρπια αλλά υπαρκτά κοντράρονται με την εργοδοσία και το κράτος στη πόλη της Θεσσαλονίκης, μας γεμίζουν αισιοδοξία για το αναγκαίο επόμενο βήμα!

Απέναντι τους, αρκετοί που δηλώνουν "φίλοι του λαού". Πρώτα και κύρια, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, που όχι μόνο δεν επιτελεί κάποιο ρόλο στήριξης και σύνδεσης των εργατικών αγώνων, αλλά στη καλύτερη περίπτωση τροχοπέδη και στη χειρότερη -που είναι και συνηθέστερη- πόλο χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στην μηχανή του κράτους και του κεφαλαίου. Κι αυτό γιατί, εδώ και δεκαετίες το ΕΚΘ, ιδεολογικά, αλλά πολύ περισσότερο οικονομικά και πολιτικά προσδέθηκε στη κρατική λειτουργία, σε τέτοιο βαθμό, που κανείς πια δεν μπορεί να ξεχωρίσει που ακριβώς τελειώνει η προπαγάνδα του υπουργού και που αρχίζει ο λόγος των στελεχών του. Το αναντίρρητο αυτό γεγονός, δεν αντιπαλεύεται με εσωτερικούς συσχετισμούς, ούτε μπορεί "να αλλάξει" από τα στημένα συνέδρια του ΕΚΘ. Ούτε φυσικά, από προσπάθειες από "τα πάνω" συντονισμού και ελέγχου των εργατικών αγώνων όπως κάνει το ΠΑΜΕ και όχι μόνο. Η απόρριψη του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, μπορεί να έχει νόημα μόνο όταν προωθείται από τη βάση των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στη κατεύθυνση της ρήξης με το υφιστάμενο σύστημα.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε αναγκαία τη σύγκλιση σύσκεψης μεταξύ εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων, εργαζομένων και ανέργων, για την καλύτερη διοργάνωση της απεργιακής συγκέντρωσης και πορείας του Νοέμβρη. Στόχοι μας είναι: 

  • Να στηριχτούν με καλύτερο συντονισμό και άνοιγμα σε περισσότερους εργαζομένους και ανέργους τα κοινωνικά μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά στη πόλη. Για να νικήσει ο αγώνας της Βιο.Με. και η απεργία των εργολαβικών εργαζομένων. 
  • Να γίνει το πρώτο βήμα σύγκλισης και συμπόρευσης των εργατικών αγώνων και δυνάμεων που κινούνται "εκτός των τειχών" της συνδικαλιστικής συστημικής γραφειοκρατίας. 
  • Να προωθήσουμε με καλύτερους όρους τα προτάγματα των ταξικών σωματείων βάσης και άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης των εργατών και των ανέργων, της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, της γενικής απεργίας διαρκείας. 
  • Να διερευνήσουμε διαθέσεις και στάσεις για τον μονιμότερο συντονισμό των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων από τη βάση. 
  • Δεν το κρύβουμε πως πρόθεση μας και διακηρυγμένη μας θέση είναι η προσπάθεια για ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο συντονισμού και αγώνα του κινήματος, με μόνο κριτήριο τις αποφάσεις των συνελεύσεων των εργατικών και κοινωνικών χώρων και τον συντονισμό από θέσεις μάχης απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος. Στόχος είναι να συσπειρώνεται και να ενημερώνεται ο κόσμος της εργασίας, τα σωματεία οι νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες γύρω από το Κέντρο και να συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες και τις λειτουργίες του. 
  • Να βοηθήσουμε και να προωθήσουμε την πλατύτερη ενότητα της σήμερα πολυδιασπασμένης εργατικής τάξης, ενότητα την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε μόνο με απλούς αθροιστικούς αριθμητικούς όρους, αλλά βασίζεται και χτίζεται στο επίπεδο του περιεχομένου, της μορφής και της φυσιογνωμίας των σωματείων και των εργατικών αγώνων που ξεσπούν καθημερινά. 


Γνωρίζουμε πως το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όμως πως απαιτείται πραγματική (και όχι επίπλαστη και καταδικαστική για τις ανάγκες μας) ενότητα της εργατικής τάξης για να μπορέσουν να νικήσουν οι αγώνες όχι μόνο της περιόδου, αλλά και γενικά. Είναι όμως στοίχημα για εμάς, αλλά πιστεύουμε και για όλο το κοινωνικό κίνημα που βαδίζει κόντρα στο κράτος και το κεφάλαιο, να αξιοποιήσουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Νοεμβρίου αποφασιστικά. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη προπαγάνδιση των προταγμάτων που μας έχουν φέρει σε επαφή στο δρόμο και στους χώρους. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη συσπείρωση όλου του δυναμικού που ασφυκτιά και δεν μπορεί να εκφραστεί από τις σημαίες της "εθνικής προσπάθειας" και του κρατικού συνδικαλισμού, σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στο δρόμο, αλλά και σε μία κατάληξη ευρύτερης συνέλευσης αυτού ακριβώς του δυναμικού για να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματα μας.

Οι επόμενες εβδομάδες θα έχουν -θέλουμε να πιστεύουμε- εκρηκτικό χαρακτήρα. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, κατάλληλα ώστε το εργατικό και κοινωνικό κίνημα του ανυποχώρητου αγώνα να είναι προωθητική και ενωμένη δύναμη στον δρόμο αλλά και σε όλους τους χώρους της κοινωνίας. Να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να υπερβούμε τη πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, σε μια νέα ταξική ενότητα με σχέδιο και μέλλον με όλη τη κοινωνία που πλήττεται. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας με τη πραγματικότητα και να την πλάσουμε όπως πραγματικά την έχουμε ανάγκη.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ