Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Πρωτοφανές κλίμα τρομοκρατίας στην Ιερισσό


Είναι πραγματικά αδιανόητα αυτά που συμβαίνουν στην Ιερισσό.
Δύο κάτοικοι Ιερισσού προσήχθησαν από την αστυνομία στον Πολύγυρο γύρω στις 5:00 μ.μ. και έχουν έκτοτε “εξαφανιστεί”, καθώς η αστυνομία δεν δίνει καμμία πληροφορία ούτε στο δικηγόρο, ούτε στις οικογένειες, ούτε στη βουλευτή Χαλκιδικής.
Κουκουλοφόροι και τζιπ της αστυνομίας που περιπολούν σε όλη την Ιερισσό κάνοντας τυχαίες προσαγωγές, έχουν σκορπίσει τον τρόμο στο χωριό. Οι άνθρωποι φοβούνται να κυκλοφορήσουν και δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους από το φόβο της απαγωγής και της προσαγωγής τους από τους κουκουλοφόρους.
Αυτή τη στιγμή οι γυναίκες της Ιερισσού  συγκεντρώνονται ειρηνικά έξω από το αστυνομικό τμήμα, ζητώντας να μάθουν τι απέγιναν οι άνθρωποι τους και να σταματήσει αυτό το κλίμα τρομοκρατίας και ψυχολογικής βίας.
Ολοι όσοι προσάγονται κρατούνται από την αστυνομία πολλές ώρες χωρίς καμμία κατηγορία, ενώ υπο την απειλή της “απείθειας” πολλοί παραδίδουν και δείγμα γενετικού υλικού.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Eurovision 2013: χορηγοί, οι απλήρωτοι-απολυμένοι των Metropolis

Μεγαλώνει ο αριθμός των ενεργών αγωνιστικών πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών σωματείων και συνδικαλιστών που καλούν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έχουν καλέσει οι απλήρωτοι-απολυμένοι των Metropolis έξω από τον ελληνικό τελικό την ερχόμενη Δευτέρα (18/2) στο GAZI MUSIC HALL (Πειραιώς & Ιερά Οδός).  Στα καλέσματα που έχουν ανακοινωθεί προσθέτονται αυτά του Συλλόγου Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ), του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ) και των τεχνικών της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ).

Κάλεσμα σε Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision
στο GAZI MUSIC HALL (Πειραιώς & Ιερά Οδός) - ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ,  7:30 μ.μ.

Οι στενές σχέσεις μεγαλοαφεντικών με αποβράσματα του lifestyle και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα καναλιών-κράτους είναι φαινόμενα γνωστά και συνηθισμένα. Ο νεόκοπος μεγαλοαστός επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου..
MAD και της αλυσίδας καταστημάτων Metropolis) δεν αποτελεί εξαίρεση αυτού του κανόνα, αλλά ηχηρή επιβεβαίωσή του.
Μέσα σε δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2010 έως τον Ιούλιο του 2012, ο παραπάνω μεγαλοκαρχαρίας κατάφερε να κλείσει 13 καταστήματα της αλυσίδας Metropolis, με αποτέλεσμα να απολυθούν 180 εργαζόμενοι, εκ των οποίων περίπου οι μισοί μέχρι και αυτή τη στιγμή δεν έχουν λάβει ούτε ένα ευρώ από τα 600.000 (!) ευρώ που τους οφείλονται συνολικά.
 

Σημειώνεται ότι το εν λόγω αφεντικό χρωστάει στο κράτος που τον προστατεύει περίπου 10.000.000 ευρώ. Και επειδή αυτού του είδους οι καρχαρίες δεν σταματούν εκεί, έβαλε και την επιχείρηση στο άρθρο 99, εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους σε μια ιδιότυπη ομηρία. Ο Α. Κουρής έχει άλλωστε βεβαρημένο μητρώο κακοδιαχείρισης επιχειρήσεων (και στον όμιλο MAD οι εργαζόμενοι ήταν για πολλούς μήνες απλήρωτοι), καθώς και μία δικαστική απόφαση που τον καταδικάζει σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800 ευρώ.
Αυτό το τελευταίο, βέβαια, δεν θα είχε συμβεί αν οι εργαζόμενοι (νυν απολυμένοι) των Metropolis δεν επιδείκνυαν αξιοθαύμαστη επιμονή και μαχητικότητα στον πολύμηνο αγώνα που κάνουν για να δικαιωθούν. Από την πρώτη στιγμή, μαζί με αλληλέγγυους, πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πλήθος άλλων πολύμορφων δράσεων, αποφασισμένοι να μην αφήσουν το παραμικρό περιθώριο στον Α. Κουρή να ελιχθεί προκειμένου να μην καταβάλει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.
Σε ένα τοπίο πλήρους σήψης και καταστρατήγησης κάθε έννοιας δικαιωμάτων των εργαζομένων, η απάντηση του κρατικού μηχανισμού στον αγώνα των εργαζομένων ήταν προκλητική: έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει ως Δούρειο Ίππο ένα «εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν» όπως είναι ο εγχώριος διαγωνισμός-έκτρωμα της Eurovision. Διαγωνισμός που αυτή τη φορά αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς η διοργάνωσή του γίνεται με απευθείας ανάθεση από την ΕΡΤ στον Α. Κουρή και το κανάλι MAD. Το Δημόσιο προσδοκά, μάλιστα, οφέλη από αυτή την ανάθεση, καθώς η συμφωνία προβλέπει ένα μέρος των κερδών να τα καρπωθεί η ΕΡΤ.
Η κίνηση αυτή μας εξοργίζει και μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο: ο εμπαιγμός μιας ολόκληρης κοινωνίας, που δοκιμάζεται καθημερινά εδώ και χρόνια, φτάνει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Η πολυδάπανη «γιορτή» πρέπει να πραγματοποιηθεί με κάθε κόστος, μιας και μέσω αυτής παίρνει σάρκα και οστά, υποτίθεται, η εικόνα της «ανάπτυξης» στην οποία μπαίνει η χώρα. Η «ανάπτυξη», φυσικά, έχει προγραμματιστεί να περάσει στην κυριολεξία πάνω από εργαζομένους που αντιστέκονται ζητώντας το αυτονόητο: δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που τους τα στερούν εδώ και ένα χρόνο, έξω από κάθε έννοια λογικής και «νομιμότητας».

Για όλους αυτούς τους λόγους και για χίλιους ακόμα, δεν πρέπει να κάνουμε βήμα πίσω. Η στήριξή μας στους αγωνιζόμενους απολυμένους των Metropolis είναι δεδομένη και έμπρακτη.

Κάλεσμα σε Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision
στο GAZI MUSIC HALL (Πειραιώς & Ιερά Οδός)
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, στις 7:30 μ.μ.

Σωματεία Βάσης, Εργατικές Συνελεύσεις, Συνδικαλιστές Βάσης

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.) / Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων του κλάδο του επισιτισμού (Σ.Σ.Μ) / Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α) / Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (Κατάληψη ΕΣΗΕΑ) / Συνέλευση Βάσης Τεχνικών Κινηματογράφου & Τηλεόρασης (Συ.Βα.Τε.Κ.Τ.) / Συνέλευση Συνδικαλιστών Βάσης Λοιπών Επαγγελμάτων

Καμμένη γη vs. καμμένα γκρέιντερ !!!


 

Στους καιρούς της σύγχυσης εννοιών και αξιών, θολής διάκρισης ορίων νομίμου και θεμιτού, πολυεπίπεδης συνέργειας στην καταστροφική επέλαση του κεφαλαίου, τέτοια κουίζ θα αποτελούν όλο και μεγαλύτερη σπαζοκεφαλιά. Η αξιοπρέπεια και η ηλιθιότητα θα συνεχίζουν τον ανηλεή αγώνα τους μέσα στους αιώνες.


Βρες σε ποιον ανήκουν οι παρακάτω εκφράσεις:…

1. “Η τρομοκρατική επίθεση με μολότοφ στις Σκουριές δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά για τις προθέσεις των επιτιθέντων. Αναρωτιόμαστε ποιον άραγε να αντιπροσωπεύουν και ζητούμε από το κράτος να προβεί σε άμεσες ενέργειες προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο”.

Α. Άγγελος Δεληγιόβας (πρόεδρος σωματείου εργαζομένων “Μαύρη Πέτρα”)

Β. Paul Wright (πρόεδρος της εταιρείας Eldorado Gold)

Γ. Γιάννης Μπουτάρης (δήμαρχος Θεσσαλονίκης)

Δ. Χρήστος Πάχτας (δήμαρχος Αριστοτέλη Χαλκιδικής)

2. “Ενέργειες όπως η παραπάνω, δίνει – δυστυχώς – την ευκαιρία τόσο στην εταιρία, όσο και στις δυνάμεις καταστολής να συκοφαντήσουν και να καταστείλουν ακόμα πιό βίαια, τον αγώνα.”

Α. Νομαρχιακή Επιτροπή Χαλκιδικής ΚΚΕ

Β. Νομαρχιακή Επιτροπή Χαλκιδικής ΣΥΡΙΖΑ

Γ. Νομαρχιακή Επιτροπή Χαλκιδικής Οικολόγοι Πράσινοι

Δ. Νομαρχιακή Επιτροπή Χαλκιδικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ

3. ”Έως εδώ. Αφού δεν μπορεί το κράτος να περιφρουρήσει την επένδυση, θα το κάνουμε εμείς. Θα ξεκινήσει εμφύλιος.”

Α. Άγγελος Δεληγιόβας (πρόεδρος σωματείου εργαζομένων “Μαύρη Πέτρα”)

Β. Paul Wright (πρόεδρος της εταιρείας Eldorado Gold)

Γ. Γιάννης Μπουτάρης (δήμαρχος Θεσσαλονίκης)

Δ. Χρήστος Πάχτας (δήμαρχος Αριστοτέλη Χαλκιδικής)

Ευτυχώς εκτός από τους δυνατούς λύτες, υπάρχουν και οι όμορφες νύχτες. Που παράλληλα με τις όμορφες μέρες με τις δυναμικές πορείες μας τις προσφέρουν οι περήφανοι κάτοικοι της Β. Χαλκιδικής που εξακολουθούν να προτιμούν το καθαρό νερό από τα πολύχρωμα (βιολογικά και πολιτικά) λύματα. Κόκκινα, ροζ, κίτρινα. Που δεν θυμούνται τοπικούς αγώνες όταν συμβαίνουν στη Ν. Αμερική και τους ξεχνούν όταν το κτήνος τους κλέβει γη και ελευθερία.

Η σκέψη μας είναι στις Σκουριές.

Υ.Γ. Οι σωστές απαντήσεις είναι 1Γ,2Β,3Α. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση γίνεται όμως δεκτή ως σωστή.

paganeli
από το fb

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

από το Indymedia

Το Σάββατο 16/2 στο χώρο της ανοιχτής εξόρυξης κάηκαν από αγνώστους ένα μέρος των εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. Ακολούθησε κύμα προσαγωγών με εισβολές σε σπίτια ενώ έχει πραγματοποιηθεί προς το παρόν μια σύλληψη.
Πουθενά στον κόσμο οι εξορύξεις του χρυσού δεν έγιναν μετά βαίων και κλάδων. Από την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική ο χρυσός είναι συνδεδεμένος με εξεγέρσεις, με νεκρούς με φυλακίσεις.
Μόνο αφελείς ή πολιτικάντηδες αγνοούν ή αποκρύπτουν αυτήν την πραγματικότητα. Μόνο αφελείς ή πολιτικάντηδες “έξω” βλέπουν αγωνιστές και “μέσα” προβοκάτορες. Εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο, οι Σκουριές είναι ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στην εταιρεία και τους κατοίκους των γύρω περιοχών, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε διαβούλευση ήταν αντιμέτωπη με την ίδια διαταγή: Το βουνό ανήκει στην εταιρεία και το κράτος θα είναι εκεί για να προστατεύσει τα συμφέροντά της.
Εκατοντάδες αστυνομικοί και σεκιουριτάδες σαν ιδιωτικός στρατός, επιστρατευμένοι εργαζόμενοι σε ρόλο τραμπούκου, συρματοπλέγματα παντού. Το τοπίο στον Κάκκαβο τελεί υπό καθεστώς κρατικού και ιδιωτικού ολοκληρωτισμού. Η αγριότητα της καταστολής ειδικά στην τελευταία κινητοποίηση θα μπορούσε να είχε αφήσει πίσω της νεκρούς. Άφησε πολλούς τραυματίες και δεκατέσσερις συλλήψεις.
Ο τσαμπουκάς του κράτους και της εταιρείας αναπτύσσουν πράγματι την περιοχή. Η ανάπτυξη των δυνάμεων καταστολής όχι μόνο στο βουνό αλλά και μέσα στα χωριά που αντιστέκονται είναι η πρώτη σοβαρή επένδυση της ανοιχτής εξόρυξης αλλά και προϋπόθεσή της. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες τα γεγονότα του Σαββάτου δεν κρύβουν κανένα μυστήριο, ούτε πράκτορες, ούτε προβοκάτορες. Εξάλλου ο Κάκκαβος απ' την Κατοχή έκρυβε θαρραλέους. Και σε αγώνες που ο θάνατος δεν είναι λογοτεχνική επινόηση για να συγκινήσει αλλά πραγματική απειλή, κάπου κάπου χρειάζεται λίγο περίσσιο θάρρος για να τον αντιμετωπίσεις και πολιτική αξιοπρέπεια για να αναγνωρίσεις τις διαδρομές της αντίστασης στου κανόνες του.

Όλοι στην πορεία προς τις Σκουριές, Κυριακή 24/2.
 
Όχι στην εξόρυξη και τη λεηλασία
Όχι στην τρομοκρατία
Αντίσταση στην κρατική καταστολή
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Ο αγώνας είναι κοινός και ενιαίος από όλους, με όλους, για όλους
Ενάντια στο χρυσό θάνατο
Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους
 
 
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
 

Αυτοδιαχείριση και εργατικό κίνημα



Λίγες μέρες πριν συναντηθούμε με το εγχείρημα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, και πολλούς μήνες πριν τη σημαδιακή 12η Φλεβάρη που η ΒΙΟ.ΜΕ. άνοιξε στα χέρια των εργατών, ο σύντροφος Ι.Μ. (εκ μέρους της Κ.Ε.Χ.Α.) έγραψε την παρακάτω εισήγηση-τοποθέτηση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης και Αυτοοργάνωσης στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: 

“Εργατικοί Αγώνες και Αυτοδιαχείριση” 

στο “Φεστιβάλ Αυτοδιαχείρισης” που οργάνωσε η “Συνεργατική Αλληλεγγύη” στις 9/6/2012 στη Φιλοσοφική σχολή ΑΠΘ. 


1. Εισαγωγή 

...Πριν από λίγες μέρες, ο “Συναγωνιστής” και “Σύντροφος” Αλέξης έδωσε μία συνέντευξη τύπου και κατέθεσε 10 σημεία για το πρόγραμμα της κυβέρνησης του σε ότι αφορά τα ζητήματα της ανεργίας. Η πρόταση Νο 6 (του προγράμματος) έλεγε το εξής: “Χορήγηση νομοθετικά της δυνατότητας αυτοδιαχείρισης των εγκαταλελειμμένων από τους ιδιοκτήτες τους και κατειλημμένων από τους εργάτες επιχειρήσεων”. Ταυτόχρονα, βέβαια, στο ίδιο πρόγραμμα -δυο σειρές παραπάνω- η πρόταση Νο. 4 έλεγε: “Οικονομική στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και άλλων τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα” και κινδυνεύουν να κλείσουν. Ξεκινάω με αυτό, όχι για να καταδείξω τον τραγέλαφο της όποιας κυβερνητικής αριστεράς, αλλά για να επισημάνω ότι η πρόταση (ή έστω το άκουσμα της πρότασης) για αυτοδιαχείριση στις μέρες μας από ότι φαίνεται κάθε άλλο παρά υπερφίαλο είναι. Είναι βέβαια γνωστός ο ιστορικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας να υφαρπάζει επαναστατικά αιτήματα που ξεπηδούν μέσα από τις πραγματικές εργατικές ανάγκες και την αγωνιστική κίνηση και διάθεση της τάξης, να της απομονώνει από το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιούνται, να τις μεταλλάσσει και να τις εντάσσει οργανικά στο πρόγραμμα ενσωμάτωσης και διάλυσης κάθε αυθόρμητης, ήμι-συνειδητής ή και συνειδητής προσπάθειας χειραφέτησης της τάξης. Ομοίως, βέβαια, αλλά από άλλη αφετηρία και σαφώς με άλλη προοπτική (δυστυχώς όμως -πολλές φορές- με την ίδια ίσως κατάληξη, αυτή δηλαδή της ατελεσφορίας ή της ενσωμάτωσης) τμήματα του ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος προτείνουν ή εφαρμόζουν μορφές αυτοδιαχείρισης αποκομμένα από ένα συνολικό πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα σε μορφές και περιεχόμενο που να μπορεί να συμβάλει στην χειραφέτηση της τάξης. 

Εμείς θα επιχειρήσουμε να καταθέσουμε μία συνεκτική λογική για το πως αντιλαμβανόμαστε την αυτοδιαχείριση, ποιο είναι το υποκείμενο υλοποίησής της, στη βάση ποιόν προϋποθέσεων μπορεί αυτή να υλοποιηθεί και πως από τους εργατικούς αγώνες και την αυτοδιαχείριση στους χώρους δουλειάς μπορούμε να περάσουμε στην συνολική κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Ή μάλλον για να το πούμε πιο σωστά -για να μην θεωρηθεί ότι επρόκειτο για διακριτές -πόσο μάλλον - διαδοχικές διαδικασίες, ότι ο αγώνας για αυτοδιαχείριση εμπεριέχει, ταυτίζεται, προϋποθέτει, τον αγώνα για την συνολική κοινωνική απελευθέρωση. 

Τόσο στην Ελλάδα της κρίσης, όσο και διεθνώς ξεσπούν τα τελευταία χρόνια διαρκώς μικροί και μεγάλοι αγώνες, από τις μικρές επιχειρήσεις του εμπορίου, όπως τα Μετρόπολις ή τις μεγάλες της βιομηχανίας, όπως η χαλυβουργική, έως της πανεργατικές απεργίες, όπου σε αυτούς το ερώτημα τις αυτοδιαχείρισης φαίνεται να ακούγεται πλέον συστηματικά. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για ένα αίτημα ούτε από το παρελθόν (π.χ. Γιουγκοσλαβία του Τίτο) όπως θέλουν να υποστηρίζουν κάποιοι, όπου ο καπιταλισμός δεν ήταν τόσο, βάρβαρος, επιθετικός και ανταγωνιστικός, ή όπου μπορούσε να υπάρξει μία άλλη αγορά (αυτή του “υπαρκτού” για τη διακίνηση των προϊόντων) ή όπου η εργαζόμενοι δεν είχαν αλλοτριωθεί τόσο όσο στις μέρες μας και μπορούσαν να εκτιμήσουν τις “πραγματικές” κοινωνικές ανάγκες, ούτε όμως πολύ περισσότερο πρόκειται για ένα αίτημα για το μέλλον (λένε άλλοι), όταν θα έχουν αλλάξει ριζικά (με κάποιο μεταφυσικό όμως τρόπο) οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί, γιατί σήμερα η αυτοδιαχείριση είναι είτε “νησίδα” είτε “κρατική επιχορήγηση”. Νομίζω μπορούμε και πρέπει να επιμείνουμε ότι το αίτημα της αυτοδιαχείρισης είναι ένα αίτημα για το εδώ και τώρα των αγώνων στην Ελλάδα της κρίσης. Όχι για να συζητιέται μέσα σε αυτούς αλλά για να πραγματώνεται και να αναπτύσσεται μέσα από αυτούς. Όχι αποκομμένο από μία συνολική πρόταση για τη βελτίωση της καθημερινότητας αλλά και για τη συνολική χειραφέτηση της τάξης, όχι δηλαδή σαν μοντέλο οργάνωσης ή διαχείρισης της παραγωγής -μία πιο εξυγιασμένη, δίκαιη, βιώσιμη και φιλεργατική μορφή οργάνωσης, τελικά αστική - ανταγωνιστική, αλλά σαν πρόταση που συμπυκνώνει μέσα της μία ολόκληρη πολιτική αντίληψη για το περιεχόμενο και τη μορφή των σύγχρονων εργατικών αγώνων. 

Η πρόταση της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής αναδεικνύει στους σημερινούς εργαζόμενους άμεσα μία σειρά απλών αλλά κολοσσιαίων ιδεολογικό-πολιτικών ερωτημάτων: Είναι νόμος της φύσης στην κρίση να κλείνουν τα εργοστάσια και μία σειρά άλλων επιχειρήσεων; Είναι τόσο φυσιολογικό όπως τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή έτσι και οι αστοί να φεύγουν μετά τη κρίση, και να παίρνουν μαζί τους όχι απλά το κεφάλαιο και τα κέρδη από την χρόνια εκμετάλλευση των εργαζόμενων, αλλά και το δικαίωμα (ή τέλος πάντων τη δυνατότητα) στην εργασία, αφήνοντας πίσω τους στρατιές ανέργων; Μπορεί να υπάρξει παραγωγή χωρίς αφεντικά; Το ότι δεν υπάρχουν λεφτά (στο κεφαλαιοκρατικό-χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην Ελλάδα της κρίσης) σημαίνει ότι δεν υπάρχει και πλούτος; Το ότι δεν υπάρχει ανταλλακτική αξία σημαίνει ότι δεν υπάρχει και χρηστική? Μπορούν οι εργαζόμενοι να σχεδιάσουν και να διευθύνουν μόνοι τους την παραγωγή ή είναι και αυτό ένα γονιδιακό προνόμιο των αστών; Και έναν σε ένα εργοστάσιο ή σε μία επιχείρηση το πάρουν απόφαση οι εργαζόμενοι και αγνοήσουν όλο το νομικό πλαίσιο, τις δυνάμεις καταστολής και τόσα άλλα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας και την καταλάβουν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν; Είναι άραγε μόνο ο γνήσιος, καθαρός, “άντρας προς άντρα” καπιταλιστικός ανταγωνισμός που δημιουργεί το πρόβλημα ή μήπως και η άρρηκτη σύνδεση κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας που συντηρεί με επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές, εργατικές ρυθμίσεις, διαπλεκόμενα κτλ τις επιχειρήσεις; Σε μία αυτοδιαχειριζόμενη εταιρία πιο είναι -ή θα υπάρχει καν- κριτήριο παραγωγικότητας και ανταποδοτικότητας; Μπορούν να παίρνουν όλοι το ίδιο? Και άντε το διώξαμε το αφεντικό, τώρα σε ποιόν ανήκει η επιχείρηση; 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία με τη ΒΙΟ.ΜΕ. στην απεργία

Στο δρόμο του αγώνα με τους εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής!




Ανεξάρτητη - Ταξική - Απεργιακή
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 20/2 10πμ ΚΑΜΑΡΑ
Μετά το τέλος της διαδήλωσης
η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης καλεί σε:
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ ΠΑΝΤΟΥ.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Η ομιλία του σωματείου της ΒΙΟ.ΜΕ. στη συναυλία αλληλεγγύης




Συνάδελφοι- συναδερφισες , συναγωνιστές συναγωνίστριες , φίλοι και φίλες. Οι εργαζόμενοι της Βίο.Με. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας για την συμμετοχή σας (μέσα από αυτή την συναυλία) στον αγώνα μας να πάρουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας και να το λειτουργήσουμε με εργατικό έλεγχο της παραγωγής και αυτό-διεύθυνση μέσα από την συνέλευση των εργαζομένων.
Θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε, την επιτροπή αλληλεγγύης που μας στάθηκε και συνεχίζει να στέκεται κοντά μας και να μας στηρίζει με τόσο μεγάλο πάθος. Να ευχαριστήσουμε τους καλλιτέχνες που επιστράτευσαν το ταλέντο τους στην διάθεση του αγώνα μας , και χωρίς να επιβάλει την επιστράτευση το υπουργείο πολιτισμού .
Και τέλος να ευχαριστήσουμε την αυτόνομη θύρα 10 για την συμμετοχή της σε αυτόν τον αγώνα από πολύ διακριτική γωνία και χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Και φυσικά όλες τις συλλογικότητες , πολιτικές οργανώσεις , στέκια και μεμονωμένους αγωνιστές για την προσφορά τους στον αγώνα αυτόν .
Εμείς οι εργαζόμενοι της βίο.με. συναγωνιστές βρεθήκαμε σε αδιέξοδο περίπου ενάμισι χρόνο πριν όταν το εργοστάσιο που δουλεύαμε εγκαταλείφθηκε από την ιδιοκτησία και αφέθηκε να μαραζώσει , συv παρασέρνονταν μαζί του και εβδομήντα οικογένειες . Αμέσως και πολύ πριν στην ουσία το σωματείο εργατοϋπαλλήλων της Βίο. Με. Είχε καταλάβει που το πάει η εργοδοσία. Και τι ήθελε να κάνει. Αντέδρασε αμέσως προσπάθησε να κρατήσει ενωμένους τους εργαζόμενους, και έβαλε μπροστά έναν αγώνα μακρύ και επίμονο με μια σειρά από αιτήματα για τα δεδουλευμένα και την επαναλειτουργία του εργοστασίου από εμάς τους ίδιους. Πράγμα που βρήκε μεγάλη αποδοχή από την συνέλευση του σωματείου των εργαζομένων.
Από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για να δούμε πως θα γίνει πράξη το Όνειρο .
Περάσαμε πολλά μέχρι να βρούμε τους ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν να σταθούν δίπλα μας και να βοηθήσουν με όσα μέσα διαθέταν.
Το κυριότερο είναι πως μας δώσανε θάρρος για να συνεχίσουμε.
Και να βρισκόμαστε τώρα εδώ, έτοιμοι να βάλουμε μπρος τις μηχανές και να βγάλουμε προϊόντα που πηγάζουν από το μεράκι των εργαζομένων και όχι από τον εξαναγκασμό κάποιου εργοδότη.
Από την πρώτη μέρα που καλεστήκαμε να βάλουμε την υπηρεσία μας στο άνοιγμα του εργοστασίου όλοι οι συνάδελφοι μπήκαμε με χαμογελά στην δουλεία για να ανοίξουμε την πόρτα του εργοστασίου μας , την πόρτα της ελευθέριας μας .
Φυσικά ξέρουμε πως είναι μια δύσκολη απόφαση και θέλει μεγάλη και επίπονη προσπάθεια αλλά είμαστε σίγουροι πως ο αγώνας αυτός θα είναι νικηφόρος .
Και όχι άλλος ένας χαμένος εργατικός αγώνας όπως πολλοί τελευταία.
Και νομίζουμε πως είναι η στιγμή οι αγώνες να γίνουν πιο επιθετικοί , η εργατική τάξη να περάσει με νέο πλαίσιο, για να μπορέσει να κάνει νικηφόρους αγώνες και να πάρουμε κουράγιο όλοι οι εργαζόμενοι και να βρούμε τον δρόμο της άξια μας και να τον περπατήσουμε περήφανα με το κεφάλι ψηλά και καμαρωτοί.
Χωρίς ίχνος αναξιοπρέπειας και ηττοπάθειας .
Με αυτά σκεπτόμενοι οι εργαζόμενοι πήραμε τις αποφάσεις μας και συνειδητά βρισκόμαστε στο σημείο αυτό το σημείο εκκίνησης του εργοστασίου της βίο. Με.
Συναγωνιστές !!! το νερό μπήκε στο αυλάκι!!! Και από ότι φαίνεται αρχίζει και κυλάει .
Από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μας το πώς θα φροντίσουμε να είναι καθαρό το αυλάκι ώστε να φτάνει το νερό και να ποτίζει τις ελπίδες μας για μια άλλη κοινωνία .
Να ποτίσει με θάρρος τους εργάτες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους .
Να ποτίσει με μεράκι τους αγρότες, ώστε να οργώσουν την γη, για να βγάλουν πολλά και ποιοτικά προϊόντα για να θρέψουν την οικογένεια τους και να φέρουν και σε μας ωραία φρέσκα νόστιμα φρούτα και λαχανικά .
Να ποτιστούν με καθαρή γνώση οι μαθητές, οι σπουδαστές, οι φοιτητές , ώστε να βγουν αύριο στην κοινωνία με αγαθές προθέσεις και να βοηθήσουν τους ταλαιπωρημένους συν-ανθρώπους μας .
Να ποτιστή με το αίσθημα της αλληλεγγύης όλη η κοινωνία ώστε να μην υπάρχει κανείς συνάνθρωπος μας που πεινάει και υποφέρει !
Και τέλος να ποτίσει και τις ψίχες αυτές τις βρόμικες !!! που θέλοντας να βρούνε φταίχτη, για τα παθήματα τους, χτυπάνε τους πιο αδύναμους , τους πιο αθάρρετους αυτούς που παλεύουν για να ζήσουν , αυτούς που είναι πιο σκούροι, πιο ξανθοί , που έχουν μεγάλα αυτιά, μικρές μύτες , η μελιά μάτια, αυτούς που δεν φέρνουν την δικιά τους ασχήμια!
Και αφού ποτίσει όλον αυτόν τον κάμπο να ενωθεί με αλλά ρυάκια να γίνει χείμαρρος που θα σαρώσει αυτούς που τόσα χρόνια παίζουν στην δική μας πλάτη , που πλουτίζουν σκοτώνοντας μας , που ζητούν πόρνες τα παιδιά μας , που τρώνε τα μυαλά μας και κλέβουν τα όνειρα μας .
Έτσι νομίζουμε συναγωνιστές πως μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να νικήσουμε όλοι μαζί και ενωμένοι!!

ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΟΜΕ

ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ!
δείτε όλα τα νεότερα:

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Οι παραγωγοί στο πλευρό των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ.

Άνοιξε το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Επόμενη συνέλευση της ανοιχτής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης την Παρασκευή 15/2 στις 18:30 στο Μικρόπολις

12/2/2013 - Φωτογραφίες από το άνοιγμα του εργοστασίου

11/2/2013 Φωτογραφίες από τη συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζόμενων της ΒΙΟ.ΜΕ.

11/2/2013 Φωτογραφίες από την πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζόμενων στη ΒΙΟ.ΜΕ.

Το ντοκιμαντέρ για τη Βιομηχανική Μεταλλευτική

10/2/2013 Φωτογραφίες από την πανελλαδική συνέλευση των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ.


Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Ασκήσεις ολοκληρωτισμού VI: Να κάνουμε το δίκαιο ανάγκη




Απόρροια του διττού/πλαστού χαρακτήρα των αστικών καθεστώτων που διχάζονται συνεχώς ανάμεσα στην υπεράσπιση των κανόνων της ανταγωνιστικής αγοράς από τη μία και των στοιχειωδών κανόνων κοινωνικής δικαιοσύνης από την άλλη, είναι και το στοιχείο που ο Μαρξ παρατηρεί στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»: όλα τα αστικά συντάγματα προβλέπουν δύο κοινοβουλευτικά σώματα, την άνω και την κάτω βουλή, η άνω Βουλή θεσμοθετεί τα δικαιώματα όλων των πολιτών για να έρθει η κάτω να θέσει τόσες προϋποθέσεις και τροποποιητικούς όρους που το καθολικό δικαίωμα μετατρέπεται σε προνομιακό όρο μόνο της κυρίαρχης τάξης. Χαρακτηριστικότερα όλων, το δικαίωμα της τροφής, της υγείας και της στέγασης, που κατά το σύνταγμα όλοι δικαιούνται, αλλά που μόνο δια μέσου και σεβόμενοι το υπέρτερο δικαίωμα της ιδιοκτησίας και τους κανόνες της αγοράς μπορούν να έχουν. Όταν το δικαίωμα στην τροφή ή τη στέγαση έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, υπερισχύει πάντα το δεύτερο ακόμα και αν έτσι θίγετε τελικά το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Με άλλα λόγια, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το ψέμα, ηιδεολογία του αστικού κράτους και της τάξης που το έφτιαξε. Και εδώ χρησιμοποιούμε τον όρο ιδεολογία με το ακριβές περιεχόμενο που του έδωσε ο Μαρξ. Ένα πλαστό σχήμα συνολικής περιγραφής του πραγματικού, φιλόδοξο τόσο, ώστε να προβάλλεται και να επιβάλλεται ως πραγματικότητα, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα τις σχέσεις κυριαρχίας που το θεμελιώνουν και του οποίου αποτελούν καταστατική προϋπόθεση.


Τα λέμε όλα αυτά γιατί ενώ από πολλούς έχει αναλυθεί χωρίς σοβαρό αντίλογο πως η γλώσσα των δικαιωμάτων είναι η νομιμοποιητική γλώσσα του αστικού κράτους, τελευταία η αριστερή φιλολογία επιμένει στη διατύπωση ενός λόγου με πύρινα τα ανθρώπινα δικαιώματα ως έσχατο όριο αντίστασης, όπως λέει στον σύγχρονο αυταρχισμό και στο νέο ολοκληρωτικό κράτος. Και εδώ δεν πρόκειται φυσικά για την ευφυή εκείνη στρατηγική που θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πολέμα τον εχθρό με τα δικά του μέσα. Γιατί αυτή η στρατηγική θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ήταν αποτελεσματική στο βαθμό που αντιλαμβανόταν πως αυτή η γλώσσα των δικαιωμάτων αποτελεί την ιδεολογική ασπίδα του εχθρού της, την οποία χρησιμοποιεί εργαλειακά για να αποκαλύψει το ψεύδος των αντιπάλων της. Ένας αντιπερισπασμός που θα αποκάλυπτε πως τα ίδια τα αστικά κράτη είναι οι μεγαλύτεροι παραβάτες διατάξεων που θεσπίζουν. Αντίθετα, η αριστερή διανόηση αρθρογραφεί αντιλαμβανόμενη τα δικαιώματα ως πανανθρώπινη αρχή που στέκονται πέρα από συμφέροντα, επιδιώξεις και παραμορφωτικές ιδεολογικές στρεβλώσεις.


Για να το πούμε με το όνομά του. Ο εγκλωβισμός στη λογική υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο αποτελεί αποδοχή των όρων κυριαρχίας της εξουσίας, δηλαδή των κυρίαρχων τάξεων να ορίζουν μονομερώς τους όρους ζωής μας, αλλά και αποδοχή του θεμελιακού πεδίου πολιτικής αντιπαράθεσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Από τη στιγμή δηλαδή που στη θέση της ανάγκης, της αναπαλλοτρίωτης ανθρώπινης επιθυμίας και θέλησης πήρε τοδικαίωμα, κάθε αντίσταση είναι δυνητικά παράνομή. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος ορίζει μονομερώς το νόμο, κυβερνώντας με συνεχείς αντισυνταγματικές παρεμβάσεις, τη στιγμή που επικαλείται διαρκώς την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης για να καταργήσει τα δικαιώματα που το ίδιο είχε κατοχυρώσει, η πολιτική που φαντάζεται πως μπορεί να στήσει δικανικό οδόφραγμα στην βαρβαρότητα προδίδει είτε αφέλεια είτε πολιτικό σχέδιο εξαπάτησης.