Ανακοίνωση για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου

Κείμενο που λάβαμε και δημοσιεύουμε στα πλαίσια του πολιτικού διαλόγου.

 

ΚΑΤΩ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ – ΖΗΤΩ Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Πριν από μερικές μέρες παρακολουθήσαμε το εμετικό θέαμα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην παρέλαση της Ρόδου∙ μιας τοπικής κοινωνίας η οποία επί χρόνια έχει αναγορεύσει το χρήμα σε ύψιστη αξία ζωής, ενσαρκώνοντας με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη μικροαστική νεοελληνική «γκλαμουριά».

Στον «εθνικό ξεσηκωμό» των «Κολοσσών της Ρόδου» είδαμε έναν αφιονισμένο πατριωτικό όχλο να ζητωκραυγάζει τον Διοικητή της Αστυνομίας, να φωνάζει σύσσωμος το χρυσαυγίτικο σύνθημα «αλήτες, προδότες, πολιτικοί», απαιτώντας να μείνουν στην εξέδρα των επισήμων μόνο οι εκπρόσωποι της αστυνομίας, του στρατού και της εκκλησίας, και ύστερα από την εκδίωξη των «δωσίλογων πολιτικάντηδων» να παρακολουθεί την παρέλαση μέσα σε πνεύμα εθνικής ομοψυχίας και πατριωτικής κατάνυξης, να τραγουδά στρατιωτικά εμβατήρια και να χειροκροτεί τους καταδρομείς κραυγάζοντας «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», μέσα σε μια ατμόσφαιρα που απέπνεε τη βρωμερή οσμή του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της χούντας των συνταγματαρχών.

Τα γεγονότα αυτά δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η φυσική συνέχεια της διακοπής της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη από έναν παρόμοιο εθνικιστικό όχλο, μέσα στον οποίο βρήκαν πρόσφορο έδαφος δράσης εκατοντάδες φασιστικά αποβράσματα, που έπνεαν τα μένεα κατά της «εθνοπροδοτικής κυβέρνησης» των «ξενόδουλων πολιτικών», πίσω από τους οποίους βρίσκονται «Εβραίοι και μασόνοι», μην παύοντας στιγμή να τραγουδούν το «Μακεδονία ξακουστή» και ζητωκραυγάζοντας τον «εθνικό μας στρατό».

Με «φωτεινό παράδειγμα» την «εθνεγερσία» της Θεσσαλονίκης και της Ρόδου και με δεδομένη την αυξανόμενη οργή πλατιών κοινωνικών στρωμάτων εξαιτίας της σαρωτικής οικονομικής κρίσης ένα φαιοκόκκινο συνονθύλευμα αριστερών πατριωτών, φασιστών και παραστρατιωτικών καλεί την 25η Μαρτίου σε «λαϊκό ξεσηκωμό» κατά της «δωσίλογης» κυβέρνησης των «υπηρετών της τρόικας».

Σε «σταθμό μαζικής έκφρασης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης», αναδεικνύεται, λοιπόν, η φετινή επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821. Καλέσματα και ανακοινώσεις από πρωτοβουλίες κατοίκων, οργανώσεις της Αριστεράς, οργανώσεις της Ακροδεξιάς, κινήσεις «αντιπολεμικών διεθνιστών» (!), ενώσεις απόστρατων αξιωματικών και εφέδρων των ειδικών δυνάμεων, πρωτοβάθμια σωματεία, συλλόγους εκπαιδευτικών, τοπικές κινήσεις …

Όλοι καλούν το λαό στη στρατιωτική παρέλαση.

Με στόχο να πραγματοποιηθεί «παρέλαση του μαχόμενου λαού».

Με στόχο το «λαϊκό ξεσηκωμό κατά της ξενόδουλης κυβέρνησης της τρόικας».

Με στόχο σύσσωμος ο λαός (όλες οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες εκτός από τους «πλουτοκράτες»..και τους μετανάστες ίσως) να δημιουργήσει ένα πατριωτικό λαϊκό αντι-μνημονιακό μέτωπο, να ξεσηκωθεί και να ανατρέψει τους προδότες του έθνους, υψώνοντας την ελληνική σημαία και διατρανώνοντας το «ή αυτοί ή εμείς».

Αυτή η κατάφωρα αντιδραστική τροπή που τείνει να πάρει η διαμαρτυρία μεγάλης μερίδας μικροαστών και εργατών που καταστρέφονται από την κρίση με τη διοχέτευσή της στο κανάλι του εθνικισμού είναι, στην πραγματικότητα, βολική για το ίδιο το σύστημα.

Ενδυναμώνει πρώτα απ’ όλα τους φασίστες, οι οποίοι ήδη βρίσκονται σε ανοδική πορεία, επιτρέποντάς τους να παρουσιάζονται ως «φίλοι του λαού» ώστε την κατάλληλη στιγμή να επιτεθούν στα πιο αδύναμα στρώματα του προλεταριάτου, δηλαδή τους μετανάστες, και γενικώς να τσακίσουν το εργατικό κίνημα. Ήδη την ανάλογη αβάντα τούς την έδωσε ο «ταξικός συνδικαλισμός» του ΚΚΕ που κουβάλησε τους ναζιστές μαχαιροβγάλτες της «Χρυσής Αυγής» στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο για να ξεφορτωθεί τους ακροαριστερούς και αναρχικούς συμπαραστάτες των απεργών.

Κυρίως, όμως, δίνει τη δυνατότητα στους κρατούντες να διαλύσουν το προλεταριάτο ως τάξη, ως δυνητικά ενεργητικό παράγοντα ανατροπής του συστήματος, αποτρέποντας την αυτόνομη συγκρότησή του σε επαναστατική δύναμη και διαλύοντας την ιδιαίτερη ταξική του ταυτότητα μέσα στον «λαό» και το «έθνος». Ο φόβος των κυβερνώντων δεν είναι διόλου η πατριωτική αγανάκτηση του «λαού» αλλά η διατήρησή της στα όρια της «τάξεως», δηλαδή η χειραγώγησή της είτε με την αστυνομική καταστολή είτε με την παρακρατική προβοκάτσια που θα τους δώσει την ευκαιρία να κηρύξουν καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, την οποία φαίνεται να επιζητούν διακαώς ύστερα από τις αδιέξοδες ταραχές της 12ης Φεβρουαρίου.

Εν πάση περιπτώσει, δεν επιδιώκουμε να παραστήσουμε την Πυθία. Δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει στις 25 Μαρτίου στο Σύνταγμα. Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι, μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά κρίσιμες ιστορικές συνθήκες που διανύουμε τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς η εργατική τάξη να συγκροτηθεί ως αυτόνομο επαναστατικό υποκείμενο.

Η μοναδική διέξοδος στη σημερινή κρίση είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Διαφορετικά το σύστημα, έχοντας ξεμπερδέψει με την απειλή μιας προλεταριακής εξέγερσης, θα εφαρμόσει, τελικά, την κλασσική μέθοδο με την οποία επιλύει τις μεγάλες του κρίσεις: ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο για την καταστροφή των πλεοναζόντων κεφαλαίων και ανθρώπων και σε μια νέα αναδιανομή των αγορών ώστε να ξαναρχίσει ο νέος κύκλος συσσώρευσης του κεφαλαίου. Και για να το κατορθώσει αυτό θα πρέπει να επιστρατεύσει, για άλλη μια φορά, εκατομμύρια εργάτες για να γίνουν «κρέας για τα κανόνια» προς χάριν της «δόξας του έθνους», του «μεγαλείου της πατρίδας», της «υπεράσπισης της δημοκρατίας» και άλλα τέτοια ιδεολογήματα που χρησιμεύουν για την αποβλάκωση των μαζών προκειμένου αυτές να οδηγηθούν στο πεδίο της μάχης. Γι’ αυτό και όσοι καλούν σήμερα τον κόσμο της εργασίας σε «παλλαϊκό μέτωπο» και σε «εθνική συστράτευση» θα είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που αύριο θα την καλούν στον πόλεμο.

Γι’ αυτό και οι διάφορες ψευτολύσεις που προβάλλει η Αριστερά του Κεφαλαίου για την καλύτερη διαχείριση του συστήματος –από το ευρωομόλογο μέχρι την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τη «Λαϊκή Εξουσία» αλά Κούβα ή Βόρειο Κορέα- δεν είναι τίποτε άλλο από «παραμύθια της Χαλιμάς» για να αποκοιμίζουν τον εργατόσκοσμο και να αυξάνουν τα εκλογικά ποσοστά των μεγάλων αριστερών κομμάτων και των ακροαριστερών τους «μαϊντανών». Η εποχή των μεταρρυθμίσεων έχει περάσει οριστικά μαζί με το μεταπολεμικό «κράτος πρόνοιας». Σήμερα είναι απείρως ευκολότερη η ανατροπή του ίδιου του συστήματος παρά η ανατροπή της πολιτικής του. Αλλά γι’ αυτό είναι απολύτως απαραίτητη η πολιτική συγκρότηση της μόνης κοινωνικής τάξης που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό σε επαναστατικό υποκείμενο. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να σπάσει τα δεσμά της κυρίαρχης ιδεολογίας. Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς σου με τα ίδια τους τα όπλα, όπως παλιότερα δεν μπορούσες να αλλάξεις «από τα μέσα» ένα σύστημα που είναι έτσι καμωμένο ώστε να μην μπορεί να αλλάξει. Αν το επιχειρήσεις αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αλλάξεις εσύ, ακόμη κι έχεις τις καλύτερες προθέσεις. Κι έτσι η καλή διάθεση γρήγορα μετατρέπεται σε κυνισμό και ενσωμάτωση.

Ο πατριωτισμός των μαζών και οι ολέθριες συνέπειές του είναι γνωστές από τους δυο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους. Αυτή η κατάφωρα αντίθετη στάση του προλεταριάτου απέναντι στα κοινωνικά του συμφέροντα οφείλεται στην πνευματική του απαθλίωση που προκαλεί η αστική ιδεολογική προπαγάνδα για να μην αποκτήσει συνείδηση της πραγματικής του κατάστασης αλλά επίσης και από την αποθάρρυνση και τη συντριβή της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του και την υπονομευτική δράση των πολιτικών δυνάμεων που εμφανίζονται ως υποστηρικτές της και μιλούν εξ ονόματός της.

Όμως η εθνική ενότητα είναι μια απάτη. Η ιδέα του έθνους είναι ένα σημαντικό στήριγμα της αστικής κυριαρχίας γιατί συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του κοινωνικού συστήματος. Εθνικισμός σημαίνει πάντοτε την υπαγωγή του προλεταριάτου στη «δική του» αστική τάξη.

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία σ’ αυτό το σύστημα, ειδικά μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης. Και ότι η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα.

Ότι ακόμα και αν ανατραπεί η σημερινή κυβέρνηση, θα έρθει μια άλλη κυβέρνηση που θα εξυπηρετεί πάλι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, και ας φοράει τη γαλανόλευκη.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί σταδιακά, ούτε να διοικηθεί με έναν αξιοπρεπή ανθρώπινο τρόπο. Πρέπει να ανατραπεί με επαναστατικό τρόπο από την εργατική τάξη.

Όσοι καλοκάγαθοι αγωνιστές έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν την πατριωτική ιδεολογία για να χτυπήσουν την αστική τάξη κατηγορώντας την για «εθνική προδοσία», ώστε να φανούν «βασιλικότεροι του βασιλέως», πλανούνται πλάνην οικτράν γιατί αυτό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Πρότυπό τους είναι, φυσικά, το ΕΑΜ. Γι’ αυτό αναζητούν σήμερα, ματαίως, ομοιότητες με την περίοδο της Κατοχής. Η ιστορία, όμως, επαναλαμβάνεται μονάχα ως φάρσα. Αυτό που μπορούμε να μάθουμε από την εμπειρία της εαμικής αντίστασης είναι ότι η στράτευση της εργατικής τάξης στο εθνικό μέτωπο για τα συμφέροντα του «δημοκρατικού ιμπεριαλισμού» εν ονόματι του «αντιφασιστικού πολέμου των λαών», ανεξάρτητα από τους αόριστους πόθους των εργατικών μαζών για κοινωνική αλλαγή, είναι η δραματική υποδούλωση των εργατών στο σύστημα. Αφού οι μάζες χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση του αντιφασιστικού ιμπεριαλισμού των Συμμάχων και στην ανοικοδόμηση του αστικού καθεστώτος, κατόπιν εξανδραποδίστηκαν και έγιναν βορρά μιας νέας αστικής εξουσίας. Αλλά ακόμη κι αν το ΕΑΜ, δηλαδή το ΚΚΕ, είχε πάρει την εξουσία, αυτό που θα είχε κάνει θα ήταν να εγκαθιδρύσει την τυραννία ενός κρατικού καπιταλιστικού καθεστώτος κατά το πρότυπο της σταλινικής Ρωσίας και των «λαϊκών δημοκρατιών». Σε κάθε περίπτωση οι δούλοι της κεφαλαιοκρατίας θα παρέμεναν δούλοι.

Γι’ αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αποτίναξη όλων των αστικών μύθων που βαραίνουν σαν βραχνάς στη συνείδηση της εργατικής τάξης και παραλύουν κάθε ανεξάρτητη δραστηριότητά της. Ο πατριωτισμός είναι ένα θανάσιμο δηλητήριο για την ταξική πάλη του προλεταριάτου.

Η εργατική τάξη στη φυσική της κατάσταση –ως μια απλή κατηγορία της κοινωνιολογίας- είναι ένα εξατομικευμένο πλήθος που το μοναδικό πράγμα που την ενοποιεί είναι ότι αποτελεί μια ανθρώπινη ύλη προς εκμετάλλευση. Αυτή είναι και η σημασία της περίφημης φράσης του Ένγκελς: «Η εργατική τάξη ή είναι επαναστατική ή δεν είναι τίποτα». Η εργατική τάξη πρέπει συγκροτηθεί σε μαχόμενη κοινότητα μέσα στην αστική κοινωνία δημιουργώντας τις δικές της δομές, τους δικούς τους «σχηματισμούς μάχης», ερχόμενη σε ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία, ως έμπρακτη άρνηση του καπιταλισμού και, ως εκ τούτου, σχηματίζοντας το δικό της «κόμμα». Για να το κάνει αυτό πρέπει να αρνηθεί, μεταξύ άλλων, το ιδεολόγημα του πατριωτισμού και να σπάσει όλες τις πνευματικές αλυσίδες που υποδουλώνουν τη συνείδησή της. Πρέπει να αρνηθεί την εθνική ενότητα και την πατρίδα, γιατί ούτε ενωμένη μπορεί να είναι με τους χειρότερους εχθρούς της ούτε πατρίδα μπορεί να έχει. Το προλεταριάτο είναι από τη φύση του μια παγκόσμια τάξη.

Το έθνος είναι ένα συγκεκριμένο ιστορικό μόρφωμα που εκπληρώνει μια ειδική κοινωνική αποστολή: τη συγκρότηση του εθνικού κράτους ως προσδιορισμένου χώρου οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης. Το έθνος είναι η κοινότητα του κεφαλαίου, το εθνικό κράτος είναι το αστικό κράτος και η πατρίδα είναι η επικράτεια της αστικής τάξης.

Το κράτος είναι ένα όργανο ταξικής κυριαρχίας, ένας μηχανισμός οργανωμένης βίας της οικονομικά κυρίαρχης τάξης για τη διασφάλιση της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και την προάσπιση των συμφερόντων της. Τα όργανα αυτής της κατασταλτικής δύναμης είναι η αστυνομία και ο στρατός.

Ο στρατός, ειδικά, υπάρχει όχι μόνο σαν το πιο αποτελεσματικό μέσο συντριβής μιας κοινωνικής επανάστασης, αλλά και ως το κατεξοχήν μέσο προάσπισης ή επέκτασης της καπιταλιστικής επικράτειας.

Ωστόσο, παρ’ όλο που η εξουσία της άρχουσας τάξης βασίζεται, σε τελική ανάλυση, στον βίαιο καταναγκασμό, δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ αυτόν εκτός από περιόδους ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δηλαδή εμφύλιας σύρραξης. Για την εδραίωση της ταξικής κυριαρχίας είναι απαραίτητη η ιδεολογική ενσωμάτωση των καταπιεσμένων τάξεων, δηλαδή η από μέρους τους αποδοχή του υφιστάμενου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης ως δίκαιου, μόνιμου και αναπόφευκτου.

Γι’ αυτό προϋπόθεση της συγκρότησης και της λειτουργίας του εθνικού κράτους είναι να βιώνονται τα κοινωνικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης και οι ταξικές σχέσεις εξουσίας σαν εθνικές σχέσεις και συμφέροντα. Έτσι, οι τάξεις ταυτίζονται με τον λαό, ο λαός με το έθνος, το έθνος με το κράτος, το κράτος με την πατρίδα και το κεφάλαιο με τον εθνικό πλούτο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι αστικές φράξιες, από τη Δεξιά έως την Αριστερά, εμφανίζονται ως γνήσιοι εκπρόσωποι των εθνικών συμφερόντων, παρουσιάζοντας τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους ως υπόθεση του λαού και του έθνους προκειμένου να συστρατεύσουν τις καταπιεζόμενες τάξεις για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων συμμετοχής στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Έτσι, η αριστερή και δεξιά εθνικοφροσύνη ανταγωνίζονται μεταξύ τους πλειοδοτώντας σε πατριωτισμό, παρουσιάζοντας ο ένας τον άλλον σαν εθνικό μειοδότη.

Με τον ίδιο τρόπο ερίζουν για το σύστημα διαχείρισης του καπιταλισμού προβάλλοντας ο καθένας τη δικιά του λύση ως εθνικά πρόσφορη και λαϊκά δίκαιη. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πέρα από τις αστικές κομματικές μερίδες, το πραγματικό «κόμμα» της αστικής τάξης είναι το κράτος της, για τη νομή του οποίου αντιμάχονται όλες οι επί μέρους κομματικές φατρίες, που ανήκουν σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, από το πολιτικό κατεστημένο μέχρι τις εξτρεμιστικές πτέρυγες της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς.

Το ιστορικά προοδευτικό έργο του έθνους εντάσσεται στον ιστορικά προοδευτικό ρόλο του καπιταλισμού, δηλαδή στη δημιουργία των υλικών και κοινωνικών προϋποθέσεων για τη εδραίωση μιας αταξικής κοινωνίας.

Αυτό το ιστορικά προοδευτικό έργο του καπιταλισμού τερματίζεται στην εποχή του ιμπεριαλισμού, στην εποχή των καταστροφικών διεθνών οικονομικών κρίσεων και των παγκοσμίων πολέμων. Στην ημερήσια διάταξη της ιστορίας μπαίνει η προλεταριακή επανάσταση. Και η επανάσταση αυτή ούτε δημιουργεί ούτε διατηρεί αλλά καταργεί τα έθνη και τα σύνορα και συνενώνει όλους τους λαούς του κόσμου σε μια πανανθρώπινη κοινότητα.

Η υπεράσπιση του έθνους και της πατρίδας δεν είναι παρά η υπεράσπιση του παρακμασμένου καπιταλισμού, ενός κοινωνικού συστήματος που οδηγεί την ανθρωπότητα στο χάος, στον πόλεμο και στη βαρβαρότητα. Οι κομμουνιστές είναι εναντίον κάθε μορφής πατριωτισμού ή εθνικισμού. Ο κομμουνισμός είναι η κοινή υπόθεση των εργατών όλου του κόσμου και ο τόπος του είναι ολάκερη η γη. Ο μόνος «σοσιαλισμός με «εθνικά χρώματα» είναι ο κρατικός καπιταλισμός του Στάλιν και ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ. Ζούμε σε έναν πλανητικό καπιταλιστικό σύστημα με μια παγκόσμια εργατική τάξη που ήδη μετράει 1 δισεκατομμύριο άτομα. Το πρόταγμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» δεν είχε ποτέ μεγαλύτερη επικαιρότητα όσο στην εποχή μας.

Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές μπορεί να τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά. Αλλά καθώς βρίσκονται σε κατάσταση πανικού από το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης και τη μικρότητα των δυνάμεών τους τα ξεχνούν όλα, υποκλίνονται απέναντι στο άθλιο πολιτικό επίπεδο των εργατικών μαζών και αναζητούν απεγνωσμένα μια άμεση λύση. Λένε: «Πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι! Οτιδήποτε! Ο κόσμος πρέπει να αντιδράσει, να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του σε όσα καταβαραθρώνουν τη ζωή του. Κι ας το κάνει με οποιοδήποτε τρόπο».

Το επιχείρημα που προτάσσεται είναι συναισθηματικό.

Όμως ο κόσμος είναι οργισμένος και αγανακτισμένος και το ξέρει.

Αν ο κόσμος θέλει, για παράδειγμα, να ανατρέψει τη σημερινή κυβέρνηση μπορεί κάλλιστα να το κάνει. Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση δεν κάνει ό,τι θέλει, αλλά αυτό που της «επιτρέπει» ο κόσμος να κάνει με τον φόβο, την ολιγωρία, τη σύγχυση και την ανοχή του. Δεν χρειάζεται να του το πει κανείς να ανατρέψει τους κυβερνώντες.

Άλλα χρειάζεται να του πει.

Αλλά και οι οργανώσεις της Αριστεράς που υποτίθεται ότι είναι υπέρ της επανάστασης και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος μιλάνε με συναισθηματική γλώσσα, δεν αρθρώνουν πολιτικά επιχειρήματα.

Λένε απεγνωσμένα ότι πρέπει να γίνει κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο υποκλίνονται στη αστική συνείδηση των μαζών, εξιδανικεύουν τις αντιδράσεις της και ψάχνουν να βρουν «έξυπνες και εφικτές λύσεις» εντός του συστήματος. Αυτή η αντίληψη έχει όνομα και παράδοση και λέγεται «οπορτουνισμός». Εδώ και εκατόν είκοσι χρόνια τον έχει περιγράψει πολύ καλά ο Ένγκελς:

«Η απάρνηση των μεγάλων θεμελιωδών αρχών χάριν των εφήμερων συμφερόντων της στιγμής, η προσπάθεια για στιγμιαίες επιτυχίες ανεξάρτητα από τις μετέπειτα συνέπειές τους, η απάρνηση του μέλλοντος του κινήματος για το παρόν του κινήματος». (Ένγκελς, «Κριτική του σοσιαλδημοκρατικού σχεδίου προγράμματος του 1891»).

Οι κομμουνιστές, όμως, δεν είναι ούτε πιστοί υπηρέτες των μαζών ούτε επίδοξοι σωτήρες και μελλοντικοί δυνάστες τους. Είναι ή τουλάχιστον οφείλουν να είναι το πιο πολιτικά συνειδητό τμήμα του προλεταριάτου και ο ρόλος τους είναι εμπνέουν την εμπιστοσύνη στη συλλογική του δύναμη και να δείχνουν το δρόμο της ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος και της δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας. Χωρίς ένα επαναστατικό κοινωνικό όραμα το προλεταριάτο δεν μπορεί να συγκροτηθεί σε τάξη επαναστατική. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί καν να αντισταθεί με επιτυχία στην κατά μέτωπο επίθεση που δέχεται. Αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε το περιεχόμενο του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού στη συνείδηση των εργατικών μαζών∙ ένα περιεχόμενο που έχει τερατωδώς διαστρεβλωθεί και εξευτελιστεί από τη σοσιαλδημοκρατία, τον σταλινισμό και τις παραφυάδες τους.

Ο σκοπός μιας επαναστατικής οργάνωσης, ως συνειδητό τμήμα της εργατικής τάξης, είναι να δείξει την κατεύθυνση και να προβάλλει τον στόχο που πρέπει να πάρει η ταξική πάλη του προλεταριάτου κατά του κεφαλαίου, ασκώντας ριζοσπαστική κριτική στην αστική κοινωνία, υποστηρίζοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στο σύνολό της και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του προλεταριάτου σε τάξη για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως μηχανισμούς οργανωμένης βίας και εν γένει καταπίεσης, δίχως το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων που χαρακτηρίζονται από την ιδιοκτησία, την εμπορευματική ανταλλαγή, την ανταλλακτική αξία, την υπεραξία, το χρήμα και τη μισθωτή εργασία.

Είναι μια οργανική πανανθρώπινη κοινότητα ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη καθενός αποτελεί την προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων, κάθε μέλος της οποίας συμβάλλει στην κοινωνική ευημερία σύμφωνα με τις δυνατότητές του και απολαμβάνει τα κοινωνικά αγαθά σύμφωνα με τις ανάγκες του και συμμετέχει άμεσα και ενεργά στη συλλογική διαχείριση των κοινών υποθέσεων.

Πρόκειται, τέλος, για μια κολλεκτιβιστική και μη ιεραρχική κοινωνία στην οποία η συλλογικότητα συνταιριάζεται με την προσωπική αυτονομία, μέσα σε σχέσεις αλληλεγγύης και ισοτιμίας, πραγματώνοντας την αυθεντική πολιτική δημοκρατία, δηλαδή την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας.

Πρέπει να προβάλλουμε στον κόσμο την ανάγκη και το όραμα του κομμουνισμού, γιατί αυτή είναι η μοναδική διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Αν δεν κινητοποιηθεί ο ίδιος, τότε κανένας δεν μπορεί να τον σώσει. Αν δεν πιστέψει στη συλλογική του δύναμη και δεν σηκώσει όχι τη σημαία αλλά το ανάστημά του δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

Αν δεν αγωνιστεί εμπνεόμενος από ένα διαφορετικό μέλλον, τότε θα παραμένει φοβισμένος και απελπισμένος.

Και η μόνη διέξοδός του στο αδιέξοδο θα είναι να εκτονώνεται και να ξεσπά απεγνωσμένος σε ταραχές χωρίς κανένα μέλλον, και θα καταφεύγει διαρκώς στα αστικά ιδεολογήματα, που, καθότι κυρίαρχα, έχουν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζονται, να διαδίδονται και μεταλλάσσονται.

Εμείς παραμένουμε πιστοί στο πρόγραμμα και τις αρχές μας. Η πολιτική που κρίνει την αξία της με την αποτελεσματικότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη της αρχές και αξίες είναι η σύγχρονη αστική πολιτική. Είμαστε μαζί με την τάξη μας, βρισκόμαστε μαζί της στους καθημερινούς της αγώνες που διεξάγει ως τάξη εναντίον τάξης τονώνοντας την αυτοπεποίθησή της, ενθαρρύνοντας την αυτό-οργάνωσή της και συμβάλλοντας στην άνοδο της ταξικής της συνείδησης. Δεν είμαστε βαστάζοι ούτε λάτρεις των οπισθίων της εργατικής τάξης. Ο πατριωτισμός, ακόμη κι αν αυτός γίνεται σημαία των μαζών, μας προκαλεί αηδία. Το καθήκον των επαναστατών διεθνιστών είναι να σταθούν κόντρα στο ρεύμα και να υπερασπιστούν εναντίον αυτού του ρεύματος τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου. Γι’ αυτό εμείς δεν πρόκειται να πατήσουμε το πόδι μας στη στρατιωτική παρέλαση.

Κάτω όλες οι πατρίδες, τα εθνικά κράτη και οι αστικοί στρατοί!

Όχι στον μύθο της εθνικής ενότητας – Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα!

Τάξη εναντίον τάξης!

Για την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση!

Σύντροφοι Διεθνιστές