Όσο ο ταξικός αντίπαλος επελαύνει, στην αριστερά εμφανίζονται φαινόμενα παλιμπαιδισμού. Δεν λείπουν αυτοί που αρπάζουν το playstation τους και πλάθουν σενάρια "αριστερών" κυβερνήσεων που σώζουν το λαό από την πείνα, είναι ΕΑΜ, σοσιαλισμός και αντιμνημονιακό μπλοκ 3 σε 1, βάζουν τα γυαλιά στους αστούς οικονομολόγους, συγκυβερνούν με τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά ηγεμονεύουν -πάντα ηγεμονεύουν- , φτιάχνουν τη Κούβα της Μεσογείου μ' ένα τρικ, σε μια στιγμή βρίσκονται "καβάλα στ' άλογο". Το παιχνίδι τους έχει διάφορες πίστες, με αυξανόμενη δυσκολία. Ξεκαθαρίζουν ότι δεν είναι με την Ε.Ε. αλλά αρκεί πρώτα "απλά" να φύγουμε από το ευρώ. Αντιτάσσονται στα εθνικιστικά προτάγματα, αλλά δεν ξεχνούν τον εθνικό ρόλο της Αριστεράς, πάντα μέσα από τα θολά "ταξικά" γυαλιά τους. Δεν είναι με τον "στείρο" κυβερνητισμό, αλλά βλέπουν "ευκαιρίες" και κινηματικές κυβερνήσεις.Άλλωστε στον εικονικό τους κόσμο, η φτώχεια, η ανεργία, η κρίση, ο πόλεμος δεν είναι παρά ζητήματα debate ανάμεσα σε διαφορετικές "αριστερές" περσόνες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου "παίχτη", ίσως από τους ριγμένους στη μοιρασιά των χαρακτήρων, ο Π.Γκαργκάνας που δηλωσε στο ΠΡΙΝ μόλις χτες:
"Μια «αριστερή κυβέρνηση» θα ήταν μόνο ευκαιρία για το εργατικό κίνημα και όχι λύση για φιλεργατικά μέτρα, τονίζει ο Πάνος Γκαργκάνας, στέλεχος της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη και μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ."
(...)
"Ρωτούν πολλοί: Αν κληθεί η Αριστερά να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, θα ήταν κάτι αρνητικό;
Όχι δεν θα ήταν. Υπάρχει μια τεράστια πολιτική κρίση. Δεν είναι συνηθισμένη κατάσταση να καταρρέει μια κυβέρνηση που κέρδισε τις εκλογές το 2009 με σαρωτικό τρόπο και ιδιαίτερα όταν η κυβέρνηση αυτή είναι ΠΑΣΟΚ, το κόμμα δηλαδή που έδωσε τις περισσότερες κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση"
(...)
" Δεν είναι έτοιμο ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε ο ελληνικός καπιταλισμός στην έκταση της κρίσης που αντιμετωπίζει να πει «δεν πειράζει, να κάνουμε πρωθυπουργό τον Τσίπρα». Άρα θα είναι όξυνση της κρίσης μια νίκη της Αριστεράς."
(...)
"Μιλήσατε για μη εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία. Μετά και την τελευταία στάση της ΓΣΕΕ στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, η συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις συγκεντρώσεις της συνομοσπονδίας δικαιολογείται;
...Όταν γίνεται αγώνας, δεν νικά με διάσπαση. Οι απεργοί πρέπει να είναι ενωμένοι και όλοι μαζί στην περιφρούρηση, ανεξάρτητα από το αν έχουν αυταπάτες για τον Παναγόπουλο."
(...)
"Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχεται την κριτική ότι δεν είναι παρά συγκυριακή εκλογική συγκόλληση οργανώσεων. Πώς απαντάτε σε αυτό;
Πρώτα απ’ όλα να μην υποτιμούμε ακόμη και τη συγκυριακή εκλογική συγκόλληση."
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να νιώσει έκπληξη απο τις θέσεις του Π.Γκαργκάνα. Το ΣΕΚ του οποίου ηγείται , έχει μακρύ ιστορικό, "κομβικότατων" παρεμβάσεων στο ιστορικό προτσές, στηρίζοντες άλλοτε ΠαΣοΚ, άλλοτε Μπουτάρη, αλλά κι επικροτώντας παλαιότερα την "νίκη" της Αριστεράς με τις 13 στις 15 σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ε.Ε. της δεκαετίας του 90, π.χ. τον "εργατικό" Τόνι Μπλαίρ...
Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να αφήσουμε τους κυρίους αυτούς να παίξουν στη γωνίτσα τους, να "νικούν" και να "ηγεμονεύουν" στα "πλατιά" τους ακροατήρια, αν δεν υπήρχαν συναγωνιστές, που θυσιάζουν τον αγώνα τους και την προσπάθεια τους, ρίχνοντας νερό σ' ένα μύλο που οδηγείται προς ένα ακίνδυνο περιθώριο. Τόσο ακίνδυνο, μάλιστα, που κανείς δεν ξέρει, αν σε κάποια μεθαυριανή στροφή της ταξικής πάλης δεν μπορεί γίνει ακόμη και συστημικά χρήσιμο...
avanti_maestro
Ολόκληρη τη συνέντευξη του Π.Γκαργκάνα στο ΠΡΙΝ (5/2/12) μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
