Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Ρoζα Λουξεμπουργκ, τι σου ’χω φυλαγμενα...

Στην Κόκκινη Γωνιά έχουμε ανεβάσει κατα καιρούς εξαιρετικά κείμενα που δανειστήκαμε από φιλικές (ή και όχι) ιστοσελίδες. Λίγα είναι όμως αυτά, που μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια, πως ταυτίζομαι σε τέτοιο βαθμό μαζί τους, που είναι σα να μου έκλεψαν τις λέξεις που έχω σκόρπιες στο κεφάλι μου και τις έβαλαν με τη σωστή σειρά και στον σωστό χρόνο σε ένα πλήρες κείμενο. Τόσο, που το μόνο που έχω να άφησε να πω είναι, ναι Άννα, έτσι είναι τα πράγματα. θα το παλέψουμε.

Το παρακάτω κείμενο είναι από το νέοσύστατο ιστολόγιο
Μια γυναικεία συντροφική δουλειά, που αναβλύζει φρεσκάδα και διαύγεια. Αξίζει να το τιμήσετε, στην καθημερινή σας περιήγηση στο διαδίκτυο.

avanti maestro

 1906-rosa-luxemburg-in-warsaw-prison-iisg-high-res
 
Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου ’χω φυλαγμένα,
πάνω στο κάρρο σ’ είδα στα εννιακόσια εφτά.
Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως τού εικοσιένα
κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά

Καμιά φορά θα έπρεπε, ίσως, να γίνεται πιο ξεκάθαρο, πως οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση σήμερα πραγματοποιείται σε μια εποχή που αλλάζει τον χαρακτήρα της κοινωνίας ραγδαία και οριστικά. Αν μετά τη δεκαετία του ’90 οι γκουρού της οικονομίας κήρυξαν το τέλος της ιστορίας, ήρθε σήμερα η εποχή που καλούνται να απαντήσουν σε μία κρίση που επανορίζει όλες τις κοινωνικές σχέσεις ως ιστορικές παγιώσεις.
Δεν έχει περάσει πολύ παραπάνω από ένα έτος, όταν τα κράτη προειδοποιήθηκαν πως το τεράστιο εξωτερικό χρέος τους είναι συγκρίσιμο με τις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου. Έχουμε, λοιπόν, όλοι επιδοθεί σε ένα αιματηρό αγώνα, όμως τι ακριβώς είναι αυτό που προσπαθούμε να διασωθεί; Ο πραγματισμός όλων των «υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων» έγκειται στην αποδοχή της ύπαρξης μίας συνεχούς διογκούμενης σφαίρας πλασματικού χρήματος (λέγε με ανάπτυξη), ενάντια στην κάλυψη των αναγκών, όπως αυτές διαμορφώνονται έξω από την ανελευθερία της ετερόνομης εργασίας, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς κέρδη, χωρίς παγκόσμιο πόλεμο.
Η αναγνώριση του παραλόγου και αδύνατου της συνεχούς ομαλής συσσώρευσης πλούτου αντιφάσκει με αυτούς που προοιωνίζουν έναν υψηλά ανεπτυγμένο καπιταλισμό άνευ ιμπεριαλιστικών υπερβολών, μια ρυθμισμένη παραγωγή χωρίς διαταραχές πολέμου. Συνεχής διόγκωση δηλαδή, σ’ έναν πεπερασμένο κόσμο, χωρίς καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Οι σοσιαλδημοκράτες συνθηκολόγησαν μπροστά στον καπιταλισμό, τόσο οικονομικά, όσο και ιδεολογικά. Έτσι, προκύπτει η πίστη τους στην αιώνια διάρκεια, στη φυσική ρύθμιση, σε ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο του ίδιου συστήματος της ετερόνομης εργασίας. Ταυτόχρονα, θέτουν εαυτόν απέναντι στον καπιταλισμό, σε μια ηθική αντίθεση. Αυτή είναι η γνήσια αντίφαση του μικροαστού.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήδη στην πρώτη της πολεμική ενάντια στον Μπερνστάιν, υπογραμμίζει την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο αντιμετώπισης της ιστορίας με ολιστική οπτική ή με μονομερή μηχανιστικό αυτισμό. Η πάλη της είναι από τη μία ενάντια στην υλική σκλαβιά από τον καπιταλισμό και από την άλλη ενάντια στην ιδεολογική σκλαβιά της ενσωμάτωσης. Αυτός ο αντίπαλος ήταν για τη Ρόζα εξίσου επικύνδυνος. Ο θάνατός της ήρθε από αυτόν, από το χέρι των πιο αμείλικτων και πραγματικών εχθρών της. Το γεγονός ότι η Ρόζα παρέμενε όρθια παρά την ήττα της εξέγερσης του Γενάρη του 1919, που από χρόνια είχε με διαύγεια προβλεφθεί, είναι το σωστό επακόλουθο της ενότητας θεωρίας και πράξης στη δράση της, η διεισδυτική της ματιά στην ολότητα της ιστορικής διαδικασίας. Είναι, επίσης, η αιτία του θανάσιμου μίσους των δολοφόνων της, των σοσιαλδημοκρατών.
Ο χωρισμός του παραγωγού από την παραγωγική διαδικασία, ο κατατεμαχισμός της εργασιακής διαδικασίας σε μέρη, χωρίς να αποτελεί σημαντικό σημείο ο άνθρωπος ως δημιουργικό υποκείμενο, η εξατομίκευση της κοινωνίας σε ικανές για εργασία μονάδες έπρεπε αναγκαστικά να επιδράσει και πάνω στη φιλοσοφία του καπιταλισμού. Κάπως, έτσι, η κλασική οικονομία αντιμετώπισε την καπιταλιστική ανάπτυξη με την οπτική του μεμονωμένου καπιταλιστή και μπλέχτηκε σε μια σειρά άλυτων αντιφάσεων. Η «συσσώρευση κεφαλαίου» της Ρ.Λ. ξαναπιάνει τη μέθοδο του νεαρού Μαρξ της «Αθλιότητας της Φιλοσοφίας». Έτσι, όπως σ’ αυτό το έργο, αναλύονται οι ιστορικές συνθήκες που κατέστησαν δυνατή την οικονομία του Ρικάρντο και του Σμιθ. Οι αστοί οικονομολόγοι δεν μπορούν παρά να ταυτίσουν την κοινωνική πραγματικότητα με τους φυσικούς νόμους. Έτσι, και η σοσιαλδημοκρατία, σαν ιδεολογική έκφραση εκείνου του τμήματος της τάξης που έγινε μικροαστικό και συνενδιαφερόταν για την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση του κόσμου, αλλά χωρίς παγκόσμιο πόλεμο, δεν μπορούσε παρά να εννοεί την ανάπτυξη ως η καπιταλιστική συσσώρευση να λαμβάνει χώρα στο κενό μαθηματικών τύπων. Η σοσιαλδημοκρατία έπεσε, έτσι, σε μια πολιτική εκτίμηση πολύ πιο καθυστερημένη και από αυτή των βδελυρών μεγαλοαστών και πήρε τον ρόλο που της αναλογεί: τη θέση του φύλακα της αιωνιότητας της οικονομικής καπιταλιστικής διάταξης.
Υπάρχει κάτι πολύ διακριτό στον μαρξισμό της Λούξεμπουργκ. Πρόκειται για μια πολύ ξεκάθαρη διεθνιστική κομμουνιστική οπτική που εναντιώνεται στην αποικιοκρατία, στην εθνική ανάπτυξη, στον μιλιταρισμό. Στα 1914 ήταν μία από τους πολύ λίγους σοσιαλιστές στη Γερμανία, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα, που ξεκάθαρα στο όνομα του διεθνισμού, εναντιώθηκαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να γιατί, είδε του Ρώσους επαναστάτες σαν τους ανθρώπους που έσωσαν τη διεθνιστική τιμή του σοσιαλιστικού κινήματος, αφού εναντιώθηκαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αρνούμενοι να τον συνεχίσουν.
Η ικανότητα να διοχετεύονται οι κρίσεις στην περιφέρεια δημιούργησε από το ’50 και μετά την ψευδαίσθηση στις δυτικές κοινωνίες πως δεν θα ζήσουν ξανά πόλεμο, αφού ο καπιταλισμός αυτοαναπαραγόταν με νεκρούς αλλού στη γη, με καταστροφή άλλων χωρών -για να ανοικοδομηθούν δίνοντας νέα πνοή στην αγορά, με ειδικές οικονομικές ζώνες σε άλλες ηπείρους. Και όσοι δεν έβλεπαν τον πόλεμο στο εξωτερικό,  για κάποιο περίεργο λόγο που υποψιάζομαι πως συνδέεται με αυτό, δεν φαίνοταν να ενοχλούνταν ιδιαίτερα ούτε με τον πόλεμο στο εσωτερικό. Άλλωστε, οι πόλεμοι προϋποθέτουν τη συνοχή της κοινωνίας σε έναν μανιώδη εθνικισμό, που πάντα οδηγεί εθελόδουλα τους εργάτες στα σφαγεία. Με άλλα λόγια, αν επιζητάς την έξοδο από την κρίση, την πιο «ορθολογική» και «ανώδυνη», δε ζητάς παρά την επιλογή ενός τρίτου κοινωνικού παγκοσμίου πολέμου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.
Στις 19 Σεπτέμβρη του 1914 δημοσιεύεται η πρώτη δημόσια διακήρυξη από κοινού με τον Καρλ Λήμπνεχτ, τον Φρανς Μέρινγκ και την Κλάρα Τσέτκιν ενάντια στη θέση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας για τον πόλεμο. Από τον Φλεβάρη του 1915 και για έναν χρόνο γράφει στη φυλακή τη μπροσούρα του Γιούνιους. Εκεί, εμφανίζεται για πρώτη φορά το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Εκφράζεται ξεκάθαρα πως αν ο Πλεχάνοφ υποστήριζε πως “Η νίκη του σοσιαλιστικού προγράμματος είναι τόσο σίγουρη όσο η ανατολή του ήλιου την επόμενη μέρα”, η αντίληψη της Ρόζας είναι ένα κάλεσμα για δράση, για παρέμβαση, για οργάνωση, επειδή το μέλλον δεν είναι εγγυημένο, είναι απλώς μια δυνατότητα. Και πάντα υπάρχει η πιθανότητα αυτού πού λέγεται βαρβαρότητα. Η μπροσούρα αυτή είναι η αντίδραση στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην προδοσία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στις αρχές του σοσιαλιστικού διεθνισμού. Οι εξελίξεις που οδήγησαν σε αυτόν τον πόλεμο αποτέλεσαν μια τρομερή τομή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν ο πρώτος με την πλήρη έννοια της λέξης “ιμπεριαλιστικός” πόλεμος, που διαδραματίστηκε στη βάση του ανεπτυγμένου βιομηχανικού καπιταλισμού όπου οι μεγάλες δυνάμεις πάλεψαν για την παγκόσμια κυριαρχία. Ακόμη και σε αυτούς που γνωρίζουν την κριτική των Ρώσων μαρξιστών, η Ρόζα Λούξεμπουργκ δείχνει στοιχεία αποφασιστικής σημασίας για την μετέπειτα διαμόρφωση των επαναστατικών κινημάτων. Είναι μοναδικός ο τρόπος που θέτει το ζήτημα των συνεπειών που είχε η στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας για ολόκληρο το εργατικό κίνημα και της ριζικής αυτοκριτικής που θα έβγαζε το κίνημα από την κρίση του. Με υποδειγματικό τρόπο, η Ρ. Λ. αναλύει αφιερώνοντας πολλές σελίδες τις εξελίξεις στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το πέρασμα από την εποχή της belle epoque στην οικονομική κρίση, τους ανταγωνισμούς για αποικίες (λέγε με ειδικές οικονομικές ζώνες), τον ρόλο των εθνικών κρατών. Όμως ο βασικός στόχος της δεν είναι να αναλύσει τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά να αναδείξει το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας.

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση

Η Ρ.Λ. απαντά σε μία σειρά άρθρων με τίτλο «Προβλήματα Σοσιαλισμού» στην επιθεώρηση του Μπερνστάιν και στο έργο του «Οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας».  Στην περιεκτική της απάντηση αναλύει τις βασικές αντιθέσεις της αστικής κοινωνίας και τις αντανακλάσεις αυτών στο σοσιαλιστικό κίνημα. Η ανάλυση αυτών των αντιθέσεων, κρατά διακριτές αποστάσεις από τη θεωρία περί ομαλής διάλυσης της αστικής κοινωνίας υπό το βάρος τους και μιλά για τις ιστορικές τάσεις, που ως δυνατότητα υπάρχουν και η πραγμάτωσή τους έγκειται στην ταξική πάλη. Με το έργο αυτό, δεν αντιτίθεται απλώς στην επίσημη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και στους Ρώσους μπολσεβίκους.
Στο πρώτο μέρος, διερωτάται πάνω στην επιλογή του τίτλου της. Μπορεί η μεταρρύθμιση να αντιπαραβάλλεται ως αντιπαραθετικός πόλος στην επανάσταση και το αντίθετο; Αντίθετα, απαντά, η καθημερινή πρακτική εντός της αστικής συνθήκης συνδέεται με τη στρατηγική με μία σχέση μέσου-σκοπού. Σαφής και λιτή, καθιστά ξεκάθαρο το σκοπό του άρθρου της: να καταδείξει ότι ο Εδουάρδος Μπερνστάιν, στη Νέα Εποχή, προτρέπει στην αντικατάσταση του σκοπού από το μέσο, στην αποθέωση, εν τέλει, της υπαρκτής πραγματικότητας ως αιώνιας. Εξοβελίζει την απελευθέρωση από την μισθωτή σκλαβιά της ετερόνομης εργασίας στο πεδίο του μη – πραγματικού και, βιάζοντας τον ιστορικό υλισμό, στο πεδίο του μη – πραγματοποιήσιμου. Ωστόσο, ακριβώς αυτό, η αντίληψη του υπαρκτού ως μόνης νόμιμης συνθήκης για το τώρα, είναι η συστηματική διαφορά μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και αστικής δημοκρατίας, λέει η Ρ.Λ.. Διαβλέπει τη μετάλλαξη και την ενσωμάτωση του κόμματος εκείνου στο οποίο είχε στρατευτεί. Η διαφωνία της, λέει, δεν αφορά την ορθότητα ή μη της μιας ή της άλλης τακτικής επιλογής, αλλά της ίδιας της ουσίας της αναγκαιότητας ή μη αντίπαλου πολιτικού δέους στην αστική ιδεολογία.
Η Ρ. Λ. στάθηκε στη διεθνοποίηση του καπιταλισμού ως κατάργηση των φραγμών μετακίνησης κεφαλαίων και τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Όσο τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης ενεπλάκησαν σε διαδικασίες νομιμοποίησης και αγώνα για εθνική αυτοδιάθεση, η Ρ.Λ. διέβλεπε από τότε ότι η απάντηση πρέπει να αναφέρεται στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Για την ίδια, η Πολωνία δεν έπρεπε να παλέψει για την ανεξαρτητοποίησή της από τη Ρωσία, αλλά ενάντια στον καπιταλισμό. Η Ρ. Λ. εξηγεί την αύξηση του μιλιταρισμού σε σύνδεση με την οικονομική συνθήκη και με πύρινους λόγους προτρέπει την εργατική τάξη να μη συμμετέχει σε κανέναν εθνικό πόλεμο.
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας, έγραφε ο Μαρξ. Για να μπορέσει να ανατρέψει τον καπιταλισμό, το προλεταριάτο χρειάζεται πολιτική εκπαίδευση, ταξική συνείδηση και οργάνωση. Όλα αυτά δε θα αποκτηθούν, έλεγε η Ρ.Λ., φυσικά, με βιβλία και προκηρύξεις, αλλά κύρια με το ζωντανό πολιτικό σχολείο, με την πάλη, μέσα στην πάλη, στην ασταμάτητη πορεία της επανάστασης. Διάκριση οικονομικής και πολιτικής πάλης δεν υπάρχει. Κάθε οικονομική νίκη μπορεί να είναι επαναστατική μόνο όταν θέτει θέμα εξουσίας και αμφισβητεί την πηγή που γεννά την αδικία.
Αντίθετα με την ορθόδοξη σοσιαλδημοκρατία της Β’ Διεθνούς δεν θεωρούσε την οργάνωση προϊόν επιστημονικοθεωρητικής επίγνωσης ιστορικών κανόνων, αλλά ένα ζωντανό προϊόν της ταξικής πάλης. Θεωρούσε ότι υπάρχει μια διαλεκτική και όχι μια λογική σταδίων που ιεραρχεί πρώτα το κίνημα και την οικονομική πάλη, μετά το κόμμα και τον πολιτικό αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας. Οτιδήποτε μερικό ήταν για τη Ρ.Λ. σημαντικό μόνο ως μέσο για τον τελικό σκοπό: την ανατροπή του οικονομικού συστήματος που γεννά κάθε βαρβαρότητα. Η σημερινή αυτοαποκαλούμενη επαναστατική αριστερά θεωρεί ότι η τάξη πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί με τον αγώνα στην κατάκτηση μικρών αιτημάτων ή αποκλειστικά οικονομικών αιτημάτων ώστε να ωριμάσει για την κατάκτηση των πολιτικών αιτημάτων αλλά και την ίδια την αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας. Για μιά ακόμη φορά στο αμείλικτο δίλλημα “μεταρρύθμιση ή επανάσταση”, απαντά με το πρώτο.

Μη με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

Οι κυβερνήσεις δίνουν τον τόνο των αλλαγών και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα τρέχει ασθμαίνοντας να χωρέσει στη νέα πραγματικότητα. Αν η παραδοσιακή δεξιά αναπαράγει το επίσημο κρατικό δόγμα, η αριστερά στο σύνολό της σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό αναπαράγει τη γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας.  Κοινός στόχος, παρά τις «αντιπαραθετικές» διακηρύξεις είναι η εφαρμογή μιας «κεντρικής λύσης» ενάντια στην κρίση που το αστικό κράτος θα δώσει, υπό την πίεση του κινήματος. Πρόκειται για μία κοινή πολιτική αντίληψη που μάταια φιλοδοξεί να ξαναμοιράσει λίγο από τον πλούτο χωρίς να αμφισβητεί ούτε λίγο από την αστική εξουσία, χωρίς καν η τελευταία να μυρίσει λίγη επαναστατική απειλή.  Χωρίς δομές εργατικής εξουσίας, αλλά με μορφώματα συνεργασίας και αριστερά βήματα και ελεγκτικές επιτροπές. Καμία φαντασία… Πάλι, μια απ’ τα ίδια με τον γνωστό συνδυασμό που σκοτώνει: αόριστη επαναστατική επίκληση – στόχευση νέο “κοινωνικό συμβόλαιο”.
Η επιλογή της σοσιαλδημοκρατίας για εθνική λύση σήμερα είναι πρακτικά αδύνατη, τόσο αδύνατη όσο η επαναφορά του καπιταλισμού σε παλαιότερο πρότυπο παραγωγής και ανάπτυξης, και ολέθρια, τόσο ολέθρια όσο η εθνικιστική υστερία που την περιβάλλει. Πολλοί για χρόνια μιλούσαν για την ανατροπή ενός συστήματος εκμετάλλευσης που «δεν αντέχει άλλο», αλλά όταν η ιστορία τους συνάντησε, οπισθοχώρησαν αμήχανα. Με  νοσταλγική ανάμνηση του κοινωνικού κράτους, οι υμνητές της ρήξης και της ανυπακοής προσμένουν την υπεύθυνη δύναμη που θα βάλει φρένο στην «καταστροφική λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού» και στο παρασιτικό τραπεζικό κεφάλαιο. Δεν πέρασε πολύς καιρός, άλλωστε, από όταν ψηλάφισαν την πολυπόθητη «γραμμή μαζών» στο ύψωμα της γαλανόλευκης, αφού δείλιασαν μπροστά στα υπαρκτά διλήμματα της κρίσης μιλώντας για συνθήκες ανώριμες και όρους ασυσσώρευτους. Τα τσιτάτα τους, ωστόσο, παραμένουν διφορούμενα κατά τρόπο ύπουλο, αφού τα αντιφατικά επικοινωνιακά μηνύματα κρατούν απασχολημένο το πόπολο.
Αρκετοί συνεχίζουν να ελπίζουν να κουνήσουν το κομματικό τους σημαιάκι, σε μια «θεαματική» εμφάνιση στο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό», όπως ονομάζουν το πολιτικό παιχνίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα. Υποτάσσονται στην αστική έννοια της πολιτικής διαμεσολάβησης, στο «καθήκον» των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων να «ενοποιήσουν ανώτερα» και να «εκφράσουν συνολικά» τις διάσπαρτες κοινωνικές αντιστάσεις. Αλλά πόυ; Μα, το είπαμε: στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αυτό που στήνεται γύρω από την κάλπη με λίγη γαρνιτούρα από διαδήλωση, αφού μόνο ένας επίσημος πολιτικός φορέας μπορεί να αναδείξει το συνολικό ζήτημα της εξουσίας. Λες και είναι ένα ερώτημα που θα λυθεί κεντρικά, λες και δεν αναβλύζει μέσα από κάθε εργατική μάχη και ειδικά τον καιρό της κρίσης.
Η πολιτική διαμεσολάβηση ή η ενότητα της αριστεράς, ή ότι άλλο, δεν έχει καμία αξία απολύτως, εάν δεν υποτάσσεται στο σχέδιο της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας του ανεξάρτητου κέντρου αγώνα, των γενικών συνελεύσεων σε κάθε χώρο. Αν δεν διεκδικούμε σήμερα την εξουσία σε κάθε κοινωνικό χώρο, ποιός άραγε θα μας δώσει τις προϋποθέσεις να πάρουμε την εξουσία σε συνολικό και πανκοινωνικό επίπεδο. Σήμερα, άλλωστε, η κρίση επαναφέρει τη συζήτηση τόσο στη δυνατότητα της επανάστασης από τη μία αλλά και από την άλλη στην αδυναμία οριστικής νίκης χωρίς την ύπαρξη δομών των εργατών που θα μπορούν να δουν πέρα από την ανατροπή μιας κυβέρνησης, που θα πάρουν στα χέρια τους ολόκληρη την κοινωνική οργάνωση. Χρέος μας είναι να δημιουργήσουμε αυτές τις δομές, με αυτή την πολιτική.
…….
Τον Γενάρη του 1919, η Ρόζα που γεννήθηκε τη χρονιά της Παρισινής Κομμούνας,  συμμετέχει στην Κομμούνα του Βερολίνου. Στις 14 Ιανουαρίου γράφει το τελευταίο της άρθρο «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο». Την επόμενη, 15 Γενάρη του 1919, συλλαμβάνεται και δολοφονείται. Το πτώμα της, όπως και το πτώμα του Καρλ Λήμπνεχτ, ρίχνεται στα κανάλια του Βερολίνου. Την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 1919, σε μια αποβάθρα εντοπίζονται τα πτώματα των Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ. Η Ρόζα δεν είχε στηρίξει τα εθνικά οράματα της Γερμανίας μπροστά στον πόλεμο. Η «κόκκινη» Ρόζα προέταξε την αξία του ανθρώπου, ως την αναλλοτρίωτη εκείνη ουσία των χειραφετητικών τάσεων του ανθρώπου, πεπεισμένη ως το τέλος πως το τέλος της κοινωνίας της εκμετάλλευσης δεν περνά από την στρατιωτικού τύπου στράτευση των «μαζών». Η σκέψη της ακολούθησε πιστά την εναντίωση στη ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία, τη διεθνιστική πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και την διαλεκτική της επαναστατικής δράσης. Αποχώρησε από το SPD και κάλεσε την εργατική τάξη να μη στρέψει τα όπλα της παρά μόνο στα αφεντικά της. Η εξέγερση του Γενάρη του 1919 πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση των πρώην συντρόφων της και το αίμα της Ρόζας βάφει για πάντα τα χέρια τους. Από εκείνη τη στιγμή, τα κόκκινα νερά του Σπρέε χωρίζουν τις δύο επιλογές.
Άννα Β.
_______________________________________ 
Έγραφε:
«Στη Γερμανία, για τέσσερις δεκαετίες είχαμε μόνο κοινοβουλευτικές “νίκες”. Πρακτικά βαδίζαμε από νίκη σε νίκη. Και όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη μεγάλη ιστορική δοκιμασία της 4ης Αυγούστου 1914, το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφική πολιτική και ηθική ήττα, μια εξοργιστική κατάρρευση και σήψη χωρίς προηγούμενο.Μέχρι στιγμής, οι επαναστάσεις δε  μας έχουν δώσει τίποτα παρά ήττες. Αυτές οι αναπόφευκτες ήττες μας δίνουν σωρεία εγγυήσεων για την τελική νίκη.»
 «Μετά την 4η Αυγούστου [1914] η γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι ένα πτώμα που βρωμάει», γράφει η Ρόζα. Εκείνη την ημέρα οι βουλευτές του SPD, του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, του οποίου η Λούξεμπουργκ ήταν μέλος, υπερψήφισαν μαζί με τα αστικά κόμματα τις πολεμικές δαπάνες παρά το γεγονός ότι μέχρι τότε ορκίζονταν πως θα αντιστέκονταν «με όλα τα μέσα» σε περίπτωση που ξέσπαγε ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Έπρεπε να το κάνουν στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας», όπως το ίδιο έκανε και η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων της Β’ Διεθνούς στις χώρες τους.
 «Εξατμίστηκε ο πατριωτικός πυρετός από τους δρόμους. Το θέαμα τέλειωσε. Αντηχούν μόνο οι βραχνές κραυγές από τα όρνεα και τις ύαινες. Η τροφή για τα κανόνια που φορτώθηκε στα τρένα έγινε σκόνη στα πεδία των μαχών, πάνω στα οποία τα κέρδη ξεφυτρώνουν σαν τα αγριόχορτα. Οι επιχειρήσεις ευδοκιμούν στα ερείπια. Η αστική κοινωνία παρουσιάζεται τώρα ατιμασμένη, βουτηγμένη στο αίμα. Καμιά σχέση με τις καθώς πρέπει ηθικολογίες με πρόσχημα την κουλτούρα, τη φιλοσοφία, τη δεοντολογία, την τάξη, την ειρήνη και το κράτος δικαίου».
«Σε τι διαφέρουν [οι διακηρύξεις των αστικών κομμάτων] από τη σοσιαλδημοκρατική διακήρυξη; α. Ο πόλεμος επιβάλλεται σε μας από άλλους. β. Τώρα που ο πόλεμος είναι εδώ πρέπει να δράσουμε για αυτοάμυνα. γ. Στον πόλεμο αυτό ο γερμανικός λαός κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είναι προφανές αναμάσημα της κυβερνητικής διακήρυξης. Με λίγα λόγια, αρχίζοντας από την 4η Αυγούστου μέχρι τη μέρα που θα κηρυχθεί η ειρήνη, η σοσιαλδημοκρατία αντιμετωπίζει την ταξική πάλη σαν να μην υπάρχει. Η πρώτη βροντή των κανονιών του Κρουπ μετέτρεψε τη Γερμανία σε μια φανταστική χώρα διαταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αρμονίας. Μήπως οι κατέχουσες τάξεις, σε μια διάθεση πατριωτικού ενθουσιασμού, δήλωσαν ότι ενόψει των αναγκών του πολέμου παραχωρούμε τα μέσα παραγωγής, τη γη, τα εργοστάσια και τα εργοτάξια στην κατοχή του λαού; Μήπως απεμπόλησαν το δικαίωμά τους να βγάζουν κέρδος; Μήπως παραμέρισαν όλα τα πολιτικά τους προνόμια; Την ίδια στιγμή που οι άρχουσες τάξεις ήταν πλήρως εξοπλισμένες, η εργατική τάξη κάτω από την καθοδήγηση της σοσιαλδημοκρατίας, παρέδιδε τα δικά της όπλα».
Για τους εχθρούς της ήταν «αιμοσταγής», ενώ οι δημοσιογράφοι και οι γελοιογράφοι την παρουσιάζανε σαν μια μανιακή μέγαιρα. Στα γράμματα που έγραψε από τη φυλακή αναδεικνύεται μια εξαιρετική πολιτική ηθική, μια ηθική που φαινόταν να έρχεται από κάποιον άλλο κόσμο, μια ηθική που οι οπαδοί μιας ευτελούς Realpolitik δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Τον Δεκέμβριο του 1918 έγραφε στη Rote Fahne: «Η επαναστατική ενεργητικότητα, η πιο ανηλεής και ο ανθρωπισμός, ο πιο γενναιόδωρος, αυτά εμπνέουν τον μόνο αληθινό σοσιαλισμό. Έναν κόσμο πρέπει να τον ανατρέψουμε, αλλά κάθε δάκρυ που χύνεται ενώ θα μπορούσε να μη χυθεί είναι μια κατηγορία.»
Γράφει στη Σόνια Λήμπνεχτ στις 2 Μαΐου 1917: «Κάποτε, μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, αλλά ένα πουλί, ή οποιοδήποτε ζώο που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περισσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου η γωνίτσα ενός κήπου, όπως εδώ, ή σε έναν κάμπο ξαπλωμένη στα χόρτα, παρά σε ένα συνέδριο του κόμματος. Σε σένα μπορώ να τα λέω αυτά, αφού δεν θα τρέξεις να με υποψιαστείς ότι προδίδω το σοσιαλισμό. Το ξέρεις ότι παρ’ όλα αυτά ελπίζω να πεθάνω στο πόστο μου: σε μια οδομαχία ή σε ένα κρατητήριο. Όμως, τα φυλλοκάρδια μου το ξέρουν πως ανήκω περισσότερο στα πουλιά παρά στους “συντρόφους” μου».

Αννα Β.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Άκου φασιστάκο...



Το εξώφυλλο του Πρώτου θέματος ήταν στημένο - εδώ και χρόνια

Οι παλιοί αποικιοκράτες συνήθιζαν να κρεμάνε τα κεφάλια των θηραμάτων τους στο σαλόνι του σπιτιού τους. 

Οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών κυκλοφορούσαν με τα κομμένα κεφάλια των Ελλήνων αντιστασιακών από χωριό σε χωριό.

Ο Θέμος Αναστασιάδης «κρέμασε» το πτώμα του Παύλου Φύσσα στο εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος.

Την περίμενε για καιρό αυτή την ημέρα.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Συνεχίζονται οι μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις στη Βραζιλία - Εκτενής ενημέρωση






Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τις κεντρικές λεωφόρους του Ρίο ντε Τζανέιρο, του Σάο Πάολο και δεκάδων ακόμα μικρότερων πόλεων της Βραζιλίας προχθές 20 Ιουνίου, δίνοντας συνέχεια στις μαζικές και μαχητικές λαϊκές διαδηλώσεις, που ξεκίνησαν ως διαμαρτυρία για την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων των λεωφορείων.

Οι τοπικές κυβερνήσεις των δύο μεγαλύτερων βραζιλιάνικων πόλεων του Ρίο και του Σάο Πάολο, σε συνεννόηση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος (PT) της Dilma Rousseff, ανέστειλαν τις αυξήσεις σε μια προσπάθεια να εκτονώσουν την κοχλάζουσα λαϊκή οργή. Μια σειρά από μικρότερες πόλεις που είχαν επίσης αυξήσει τις τιμές τις επανέφεραν πλήρως ή μερικώς, μια μέρα νωρίτερα.

Παρ' όλα αυτά οι προχθεσινές διαδηλώσεις ήταν οι μεγαλύτερες που έγιναν στην χώρα από την έναρξη των κινητοποιήσεων, δύο εβδομάδες πριν, με τους διαδηλωτές να καταγγέλλουν την κοινωνική ανισότητα, την πολιτική διαφθορά και τις κρατικές δαπάνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο και άλλα δαπανηρά αθλητικά θεάματα και όχι για την παιδεία και την υγεία.

Η στρατιωτική αστυνομία κάνει λόγο για 300.000 διαδηλωτές στο Ρίο, αλλά σίγουρα ο αριθμός τους ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος.

Η αστυνομία επιτέθηκε στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές του Ρίο με λύσσα, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πλαστικές σφαίρες. Στην καταστολή συμμετείχαν επίσης έφιπποι αστυνομικοί. Συγκρούσεις σημειώθηκαν επίσης και στην πρωτεύουσα Μπραζίλια, όπου για την φύλαξη του Προεδρικού Μεγάρου (Palacio do Planalto) χρησιμοποιήθηκαν και δυνάμεις του στρατού. Ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας αναπτύχθηκαν και σε άλλα κτήρια υψηλής σημασίας, ενώ αριθμός των διαδηλωτών ήταν τουλάχιστον 30.000. Συγκρούσεις σημειώθηκαν όταν διαδηλωτές εισέβαλαν για λίγο στο κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών της Βραζιλίας.



Συγκρούσεις έγιναν επίσης στο Sao Paulo, στο Campina και στο Salvador στη βορειοανατολική πολιτεία Bahia.

Σύμφωνα με την καθημερινή εφημερίδα Estado de São Paulo, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διέταξε τη Βραζιλιάνικη Υπηρεσία Πληροφοριών (ABIN) να ξεκινήσει μια μεγάλη επιχείρηση παρακολούθησης των διαδικτυακών επικοινωνιών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό να ανακαλύψουν όσους συμμετέχουν στην οργάνωση των διαδηλώσεων και την κατεύθυνση που θα πάρουν αυτές.

Την Τετάρτη 19 Ιουνίου, περίπου 80.000 εργαζόμενοι και νεολαίοι διαδήλωσαν έξω από το ποδοσφαιρικό γήπεδο της πόλης Fortaleza, μιας παραλιακής πόλης στην Βορειοανατολική Βραζιλία, τρείς μόλις ώρες πριν την έναρξη του αγώνα Μεξικό-Βραζιλία στα πλαίσια του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, της οργάνωσης - πρόβας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.

Οι αγώνες είναι στο επίκεντρο των διαδηλώσεων καθώς μεγάλα τμήματα της βραζιλιάνικης κοινωνίας είναι εξοργισμένα με το κόστος τους, το οποίο εκτιμάται στα 12,6 δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία δαπανώνται για νέα γήπεδα και άλλες υποδομές που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τις πιεστικές ανάγκες του μέσου Βραζιλιάνου. Πολλοί από τους διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν "Περισσότερο ψωμί, λιγότερα τσίρκο!", "Όταν το παιδί σου αρρωστήσει πήγαινέ το σε ένα στάδιο", "Θέλουμε νοσοκομεία και σχολεία, που να πληρούν τα πρότυπα της FIFA"


Συγκρούσεις μεταξύ της αστυνομίας και των διαδηλωτών σημειώθηκαν στη Fortaleza, όταν οι τελευταίοι έσπασαν την "κόκκινη γραμμή" που είχε οριστεί 2 χιλιόμετρα περιμετρικά του γηπέδου, σύμφωνα με τους σχετικούς κανονισμούς της FIFA.

Ο Υπουργός Αθλητισμού Aldo Rebelo προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση δεν θα ανεχθεί διαδηλώσεις που διαταράσσουν την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Ο Revelo -που είναι μέλος του ΚΚ της Βραζιλίας, το οποίο στηρίζει την κυβέρνηση του PT- ανέφερε ότι γύρω από το περιβόητο στάδιο Maracaná στο Ρίο θα οριστεί μια περίμετρος ασφαλείας, που θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Ένοπλων Δυνάμεων της χώρας. "Δεν υπάρχει δυνατότητα να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε διαδήλωση κοντά στο στάδιο" δήλωσε, προσθέτοντας πως "υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτά τα γεγονότα για προβάλουν τα παράπονά τους."

Οι αρχικές διαδηλώσεις οργανώθηκαν από το "Κίνημα Ελευθέρου Εισιτήριου", το οποίο αποτελείτε από μερικές δεκάδες μέλη και πραγματοποιεί διάφορες μικρές διαδηλώσεις από το 2005. Φέτος όμως ο συνδυασμός της αύξησης των τιμών των εισιτηρίων, η αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την εκτόξευση του πληθωρισμού και η στασιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης οδήγησαν σε λαϊκή έκρηξη.

Η έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος ή επαναστατικής ηγεσίας και η επικράτηση των μεσοαστικών στρωμάτων έχει αφήσει αυτό το κίνημα ανοικτό σε διάφορες επιρροές, ακόμα και από την δεξιά. Συνθήματα που αντιτίθενται σε όλα τα πολιτικά κόμματα και καταγγέλλουν την διαφθορά και την υψηλή φορολογία γίνονται όλο και πιο διαδεδομένα, ενώ οργανωμένες ομάδες κακοποιών επιτίθενται σε διαδηλωτές που κρατάνε πανό και πλακάτ αριστερών κομμάτων.

Στο Ρίο την Τετάρτη, μια ομάδα μερικών δεκάδων διαδηλωτών του Ενοποιημένου Εργατικού Κέντρου (CUT), της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας που είναι πιο κοντά στην κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος, δέχθηκε επίθεση, τα μέλη της χτυπήθηκαν και τα πανό τους καταστράφηκαν.

Στο Σάο Πάολο, στοιχεία που στα ΜΜΕ αναφέρονται ως "εθνικιστές" επιτέθηκαν σε μέλη αριστερών κομμάτων, τους πήρανε τα πανό και τις σημαίες τους και τα έκαψαν.

Η πολιτική σύγχυση και η ικανότητα των ακροδεξιών να την εκμεταλλεύονται είναι μια από τις "παρενέργειες" της δεκαετούς κυριαρχίας του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος, ενός διεφθαρμένου πολιτικού μηχανισμού που ψευδώς ισχυρίζεται πως εκπροσωπεί την εργατική τάξη και της ενσωμάτωσης των εργατικών συνδικάτων στο κρατικό μηχανισμό. Τα συνδικάτα δεν έχουν παίξει κανέναν αξιοσημείωτο ρόλο στις τελευταίες κινητοποιήσεις.

Η επαναφορά των τιμών των εισιτηρίων στα προηγούμενα επίπεδα στοχεύει στο "κλείσιμο" του ζητήματος που προκάλεσε την λαϊκή έκρηξη. Αυτό όμως δεν βελτιώνει τις κοινωνικές συνθήκες. Οι αρχές του Σάο Πάολο και του Ρίο ντε Τζανέιρο κατέστησαν σαφές ότι τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των ιδιωτικών εταιριών που διαχειρίζονται το σύστημα -και χρηματοδοτούν όλα τα μεγάλα κόμματα- θα προστατευθούν. Αντί για τις αυξήσεις των εισιτηρίων θα υπάρξουν περικοπές σε άλλους κοινωφελείς τομείς όπως η παιδεία και η υγεία.


"Θα πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι", δήλωσε ο κυβερνήτης του Σάο Πάολο Geraldo Alckmin του δεξιού αντιπολιτευόμενου κόμματος της Βραζιλιάνικης Σοσιαλδημοκρατίας (PSDB). "Αυτή είναι μια χειρονομία, ένα άνοιγμα", είπε ο προερχόμενος από το Εργατικό Κόμμα δήμαρχος του Σάο Πάολο Fernando Haddad. Ο Haddad απείλησε να κάνει περικοπές σε υγεία και παιδεία, σε μια πόλη όπου έχουν την έδρα 21 δισεκατομμυριούχοι. Σε καμία περίπτωση κανένας από αυτούς του αξιωματούχος δεν πρότεινε καν να πληρώσουν οι πλούσιοι για αυτές τις βασικές υπηρεσίες.



Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, ο δήμαρχος του Σάο Πάολο που θεωρείται ανερχόμενο στέλεχος του εργατικού Κόμματος, πιέστηκε από την Rousseff να αναστείλει τις αυξήσεις και αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή. Από την πλευρά του ο δήμαρχος του Ρίο, Eduardo Paes του PMDB (Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα) προειδοποίησε πως η επαναφορά των τιμών των εισιτηρίων στα προηγούμενα επίπεδα θα αναγκάσει την πόλη να μειώσει τις δαπάνες άλλων τομέων κατά 200 εκατομμύρια $.



Ακόμα και πριν την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, ένας εργάτης στο Σάο Πάολο ή το Ρίο αμειβόμενος με τον κατώτατο μισθό πλήρωνε πάνω από το 20% του μισθού του για να πηγαινοέρχεται στη δουλειά του με κακοσυντηρημένα και υπερπλήρη λεωφορεία και τρένα.



Τα εισιτήρια στο Σάο Πάολο είναι τα πιο ακριβά στην Λ. Αμερική, υψηλότερα και από ορισμένες πόλεις των ΗΠΑ. Στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, για παράδειγμα με τον μέσο όρο των μισθών να είναι 5 φόρες μεγαλύτερο από αυτόν του Σάο Πάολο το εισιτήριο (1,35$) είναι ίσο με αυτό της βραζιλιάνικης πόλης. Επιπλέον σε αυτήν την μεγαλούπολη των 20 εκατομμυρίων κατοίκων, οι εργαζόμενοι περνούν ώρες σε λεωφορεία και τρένα και πολλοί πληρώνουν τέσσερα εισιτήρια την ημέρα.


Η υπαναχώρηση των κυβερνώντων στο θέμα των εισιτήριων θα αποδειχθεί μάταιη. Οι αιτίες της οργής νεολαίας και εργαζομένων, η ακραία κοινωνική ανισότητα σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του κόστους ζωής και μια οικονομική ύφεση βρήκαν μόνο μια αρχική και περιορισμένη έκφραση στις μαζικές διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας. Πίσω από αυτές τις συνθήκες είναι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η οποία προκαλεί κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές σε όλον τον κόσμο, από την Αθήνα στο Κάιρο, από την Πόλη στη Μαδρίτη και τώρα στο Ρίο, το Σάο Πάολο και άλλες πόλεις της Βραζιλίας.



Η Rousseff προσπάθησε να παρουσιάσει τις διαδηλώσεις σαν ένα σύμπτωμα των επιτυχιών του της κυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος. "Οι προσδοκίες έχουν αυξηθεί επειδή αλλάξαμε τη Βραζιλία", είπε και στη συνέχεια προσέθεσε πως "οι πολίτες δηλώνουν ότι θέλουν περισσότερα και δικαιούνται περισσότερα", αυτός ο ισχυρισμός που αναπαρήχθηκε από τον τύπο, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι οι περιορισμένες βελτιώσεις στην ζωή όσων ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας συνοδεύτηκαν από την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στην άρχουσα καπιταλιστική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες.



Υπάρχει προφανές σοκ σε όλα τα τμήματα του κατεστημένου και των πολιτικών εκπροσώπων του για την λαϊκή έκρηξη. Η καθημερινή εφημερίδα "Folha de São Paulo" σημειώνει πως: "Όλα πήγαιναν τόσο καλά και ξαφνικά βλέπουμε σε επανάληψη την πλατεία Ταχρίρ, χωρίς καμία προειδοποίηση, κανένα κρεσέντο". 


Η Rousseff ακύρωσε την Πέμπτη την προγραμματισμένο ταξίδι της στην Ιαπωνία και συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη με τους υπουργούς της το πρωί της Παρασκευής για να συζητήσουν την λήψη μέτρων για το περιορισμό των κινητοποιήσεων.

(το παραπάνω δεν είναι "ακριβής μετάφραση" του άρθρου του WSWS)
via: Κόκκινος Τύπος

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Τα τελευταία νέα από τον αγώνα της Βιο.Με.

Ολόκληρη η εκδήλωση με τη Naomi Klein στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ: http://biom-metal.blogspot.gr/2013/06/naomi-klein_9780.html
Ολόκληρη η εκδήλωση "Η ΖΑΝΟΝ συναντά στη ΒΙΟΜΕ" με τον εκπρόσωπο των εργατών της ΖΑΝΟΝ Raul Godoy: http://biom-metal.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7763.html 

Δείτε ακόμη:

Φωτογραφίες από την εκδήλωση με τη Naomi Klein στο εργοστάσιο της ΒIO.ΜE. (4/6/2013): http://biom-metal.blogspot.gr/2013/06/naomi-klein-ioe-462013.html
Ανταπόκριση και φωτογραφίες από την επίσκεψη της ΖΑΝΟΝ στη ΒΙΟ.ΜΕ.:http://biom-metal.blogspot.gr/2013/05/blog-post_24.html
Ανακοίνωση του Σωματείου για την απεργία στη ΜΕΒΓΑΛ: http://biom-metal.blogspot.gr/2013/05/blog-post_29.html
Κείμενο αλληλεγγύης σε διωκόμενους συναγωνιστές από τη VODAFONE: http://biom-metal.blogspot.gr/2013/05/blog-post_30.html
Σύντομος χαιρετισμός της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στην εκδήλωση με τη Ναόμι Κλάιν στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.:http://biom-metal.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Για όλα τα νέα του αγώνα επισκεφτείτε τη σελίδα http://biom-metal.blogspot.gr/ καθώς και το διεθνές site http://www.viome.org/, email επικοινωνίας protbiometal@gmail.com



ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ - ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Τελευταίο ποστ

«Κοιμήθηκα μόλις 5 ώρες μέσα σε 3 ημέρες. Με ψέκασαν με δακρυγόνα αμέτρητες φορές, ρίσκαρα τον θάνατο μου 3 φορές. Και ξέρετε τι λέει ο κόσμος; Παράτα τα, εσύ θα είσαι που θα σώσεις τη χώρα; Ναι, και αν δεν την σώσουμε εμείς, θα πεθάνουμε όσο το προσπαθούμε. Είμαι τόσο κουρασμένος που έχω πιει 7 ενεργειακά ποτά και 9 παυσίπονα σε 3 μέρες, η φωνή μου έχει κλείσει αλλά θα είμαι ξανά στην πλατεία σήμερα στις 6. Απλά για την επανάσταση»

Αμπντουλάχ Κομέρτ, 22 ετων, ο δεύτερος νεκρός των βίαιων συγκρούσεων ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία στην Τουρκία. 

Δέχτηκε σφαίρα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της Δευτέρας.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Ενωμένοι στα οδοφράγματα...


"Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε."


Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ζέχνει...


Τα γράφω εν συντομία, καθώς όποιος έχει μια στοιχειώδη ενασχόληση με τα εργατικά ζητήματα έχει και την πραγματική εικόνα. Περισσότερο τα γράφω γιατί τα γραπτά μένουν. Ακόμη τα γράφω δίχως τη παραμικρή έκπληξη. Όσοι παρακολουθούν το ιστολόγιο γνωρίζουν ότι και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ έχουμε αναφερθεί πολλάκις ως συστημικά/συμπληρωματικά κομμάτια του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ως εκ τούτου, αγαπητοί αναγνώστες, δεν θα βρείτε εδώ πτώσεις από τα σύννεφα και ηχηρές απογοητεύσεις από "συντρόφους". Εδώ θα βρείτε μονάχα την ρεαλιστική αποφασιστικότητα που μας λέει πως ο δρόμος για τη διαύγεια είναι σπαρμένος από προδοσίες. Αρκεί να τις αναγνωρίζουμε για να τις αποφεύγουμε στο μέλλον. Ειδάλλως είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
  • Η κυβέρνηση κατεβάζει τα μέτρα που ουσιαστικά απολύουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αποφασίζει, για να σώσει τα προσχήματα, να καταθέσει μια ακραία "αντικοινωνική" πρόταση: απεργία μέσα στις πανελλαδικές, το ιερό δισκοπότηρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη σύγχρονή Ελλάδα. Η πρόταση αυτή είναι η μόνη σοβαρή εναλλακτική απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα που έχει ο κλάδος των εκπαιδευτικών για να τα ακυρώσει. Παράλληλα είναι ένας επιδιωκούμενος λεονταρισμός που ακόμη κι αυτοί που το προτείνουν δεν το πιστεύουν. Βλέπετε η εικόνα που έχουν οι γραφειοκράτες της ΟΛΜΕ για τον κλάδο είναι βολική: άμαζες συνελεύσεις, μικρή συμμετοχή στις απεργίες. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τολμά τον λεονταρισμό με αυτό το δεδομένο στο μυαλό της. Από την άλλη οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, καλού-κακού, παίρνουν γρήγορα-γρήγορα θέση υπέρ της απεργοσπασίας (και άρα τελικά υπέρ της κυβέρνησης), στεκούμενοι με κάθε τρόπο ενάντια στη πρόταση.
  • Οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κυβερνητικοί εξαπολύουν ένα παραλήρημα λάσπης και τρομοκρατίας με κάθε μέσο ενάντια στην απεργία. Τα επιχειρήματα γνωστά: "τα παιδιά μας, οι εξετάσεις, ο κόπος τους" κτλ κτλ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας πως είναι ακριβώς τα ίδια καθάρματα που βούτηξαν τη νεολαία της τάξης μας σε μια άνευ όρων κοινωνική ζούγκλα. Αποκορύφωμα της επίθεσης η απόφαση για επιστράτευση και μάλιστα πριν την απεργία. Μια κίνηση που δείχνει και αποφασιστικότητα από τη πλευρά του κεφαλαίου, αλλά αν μη τι άλλο, και φόβο.
  • Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, ακυρώνοντας όλες τις προβλέψεις και επιδιώξεις του αστικού μπλοκ ("φίλων" και εχθρών) η βάση των εκπαιδευτικών πλημμύρισε αίθουσες και αμφιθέατρα  δίνοντας μια ηχηρή απάντηση, παρότι μέσα στα στενά πλαίσια της γραφειοκρατικής δομής: "Πάμε για απεργία", σαν ύστατη λύση πίεσης απέναντι στα αντεργατικά μέτρα στην εκπαίδευση,  το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Πολλά ακούστηκαν για το μεγάλο ποσοστό υπέρ της απεργίας: Από τη χλεύη του ΚΚΕ σε στυλ "σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν" μέχρι την -με τακτ- άρνηση από τους "ριζοσπάστες" του ΣΥΡΙΖΑ που από τη πρώτη μέρα των συνελεύσεων διαβεβαίωναν αυτό που ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ είπε χοντροκομμένα: "Ψηφίστε ναι και μετά μην ανησυχείτε, τίποτε δε θα γίνει". Ανεξάρτητα από τις φωνές που μας έρχονται από τον βούρκο της γραφειοκρατίας, ένα πράγμα πρέπει να γίνει αντιληπτό. Η ηχηρή απάντηση των εκπαιδευτικών, δεν ήταν το ποσοστό στο ναι. Ήταν η τεράστια συμμετοχή στις συνελεύσεις, όπου για πρώτη φορά, έστω από σπόντα και από θεατρινισμό, ερχόταν μια πρόταση αγώνα ουσίας. Μετά από χρόνια ένα σημαντικό (έστω και εν δυνάμει πλειοψηφικό κομμάτι) από τη βάση των εκπαιδευτικών έβλεπε τη συνέλευση σαν το πεδίο ουσιαστικής αναμέτρησης και όχι μια καρικατούρα άνευ νοήματος. Είναι βλέπετε το ανοργάνωτο και το απρόβλεπτο που χάλασε προς στιγμήν τα σχέδια τους. Αλίμονο όμως, όπως πάντα, δεν αρκούσε αυτό...
  • Δέσμιοι μιας δομής στους εκπαιδευτικούς που συνδυάζει και βουνό και θάλασσα (και γραφειοκρατία  συνδικαλιστικών παρατάξεων και συνελεύσεων βάσης), αλλά με σαφή αποφασιστικό ρόλο στο καθετοποιημένο βουνό της γραφειοκρατίας, οι ώρες κυλούσαν αποκαλυπτικά μετά τη μαζική συμμετοχή της βάσης στις συνελεύσεις  Τα media και το κράτος στους ρυθμούς της σαρωτικής επιβολής των μέτρων, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνούνται η μία μετά την άλλη να στηρίξουν την απεργία, η ΚΝΕ βγάζει ανακοίνωση που καλεί τους μαθητές να μην αποπροσανατολίζονται και να μην διακόψουν το διάβασμα τους, ενώ συγκαλείται η πιο γελοία απεργία που έχω συναντήσει, με πρόταση μάλιστα ΠΑΜΕ, από την ΑΔΕΔΥ: Απεργία στο Δημόσιο τρεις μέρες πριν από την απεργία που υποτίθεται ότι στήριζε στην εκπαίδευση.. 
  • Εντωμεταξύ στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης, οι μικρές δυνάμεις του ταξικού αγώνα, με ότι μέσα μπορούσαν δήλωναν τη συμπαράσταση τους και σχεδίαζαν τη στήριξη του αγώνα. Όμως που και πως; Αυτό ήταν το ερώτημα σε όποιον εκτός εκπαίδευσης ήθελε καλή-τη-πίστη να βοηθήσει. "Έχουν οργανωθεί απεργιακές φρουρές;", "Σε ποια σχολεία συγκεντρωνόμαστε;", "Τι ώρα και πού;", απλές ερωτήσεις από εκπαιδευτικούς και μη, που ακόμη έψαχναν την απάντηση τους Τετάρτη απόγευμα για μια απεργία που ξεκινούσε Παρασκευή χαράματα. Θα ήταν αφέλεια να πούμε πως οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις δεν γνώριζαν ήδη το θέατρο της προδοσίας που θα παιζόταν τη Τετάρτη το βράδυ. Πως άλλωστε να εκτιμήσει κανείς πως καμία κίνηση υλοποίησης των αποφάσεων των συνελεύσεων δεν ενεργοποιήθηκε δύο μόλις 24ωρα πριν την απεργία; Όπως και άλλοι πριν από μένα έχουν ήδη παραδεχτεί  είναι γεγονός ότι παρόλες τις "καλές προθέσεις" και τις φλογερές τοποθετήσεις, κανείς δεν πήρε τη πρωτοβουλία να οργανώσει τον κόσμο του αγώνα σε αυτή την τόσο σημαντική μάχη. Και είναι άλλο τόσο αλήθεια ότι ακόμη και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν κατάφεραν είτε από αφέλεια είτε από αδυναμία πολιτικής οπτικής (όπως ισχυρίζομαι) να συγκροτήσουν τη βάση σε θέση που να μπορεί να αντισταθεί στην αναμενόμενη προδοσία. Καμία περιφρούρηση δεν στάλθηκε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των προέδρων, ούτε ποτέ καλέστηκε ένα πραγματικό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων που να εκφράζει πραγματικά τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς.
  • Έτσι λοιπόν, όταν οι εκλεγμένοι καρεκλοκένταυροι της ΟΛΜΕ γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών απ'όλη τη χώρα και δώσανε ακόμη μια φορά επιτυχημένες εξετάσεις υποταγής στ' αφεντικά τους, πέρα από τα δάκρυα και τις καταγγελίες, δεν βρέθηκε κανείς να σηκώσει το γάντι της ανταρσίας και να μιλήσει για νέες συνελεύσεις που θα ενταφίαζαν τη κομματική γραφειοκρατία δεξιάς κι αριστεράς.  Κάπως έτσι πληρώνουμε -και το πληρώνουμε όλοι σαν τάξη- την ατολμία, τις "συμμαχίες" και τις "φιλίες" κομματιών που αγωνίζονται με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και τους Λαφαζανικούς σοσιαλδημοκράτες προδότες των αγώνων. Κάπως έτσι πληρώνουμε την υποτίμηση της εκτίμησης ότι αυτή η αριστερά έχει το μυαλό της στα υπουργεία, στην ενσωμάτωση και την καθυπόταξη, ότι αυτή η αριστερά φορά τα χρώματα της "φίλης" ενώ είναι στη πράξη εχθρός κι αντίπαλος μας. Ακόμη και τώρα, με την απεργία χαμένη και την αίγλη των συνελεύσεων της βάσης στα σκουπίδια, λίγα πράγματα ακούστηκαν για το ξεπέρασμα αυτής της δομής, συνδικαλισμό και αγώνες βάσης, για τον οργανωτικό και πολιτικό διαχωρισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων από τις υποταγμένες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες.
  • Τέλος όσο και να εκφράστηκε εντυπωσιακά το "αυθόρμητο" υγιές αντανακλαστικό αγώνα και ταξικής σύγκρουσης χωρίς όρια και όρους, άλλο τόσο συγκρούστηκε και έχασε μπροστά σε μια δομή και μια εξουσία που τα πλοκάμια της έχουν πολλά χρώματα και χέρια. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, σαν τάξη, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Αυτή τη φορά, πιο οργανωμένα, πιο  αποφασισμένα, πιο συνειδητά.
avanti_maestro


Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Νέα οράματα, νέος στρατός, ένας «νέος θαυμαστός κόσμος»



των Βάιου Σκαρλάτου, Νίκου Χαραλαμπόπουλου


Μαζί με τις εικόνες των ΕΚΑΜ να εισβάλλουν στο αμαξοστάσιο του μετρό και σε καταλήψεις-«εστίες ανομίας», μαζί με τις σκηνές επιστράτευσης απεργών και τις εικόνες οπλισμένων φαντάρων σε κινητοποιήσεις σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μια νέα φιλοσοφία αναδύεται στον ελληνικό στρατό και αφορά, περισσότερο παρά ποτέ, την κοινωνία. Σήμερα, «δεν έχουμε ύπαρξη απτής απειλής», αλλά «τη σύγχρονη μορφή ευρέος φάσματος απειλών», που «καθιστούν αδύνατες τις περικοπές στρατιωτικών δαπανών». Είναι τα σύγχρονα δόγματα Άμυνας-Ασφάλειας, οι Ασύμμετρες Απειλές, οι αποφάσεις της Συνόδου Αρχηγών Εθνικής Άμυνας της ΕΕ. Η ενίσχυση του κατασταλτικού ρόλου του στρατού στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, υπό το φόβο κοινωνικών εξεγέρσεων, είναι βασική προϋπόθεση των δογμάτων για την επέκταση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το ελληνικό κεφάλαιο, ξεπερνώντας τον εφιάλτη της δικής του χρεοκοπίας, περνάει στην αντεπίθεση: Η ένταση του κοινωνικού πολέμου, σε συνδυασμό με την ένταση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και τη συμμετοχή στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των επιθετικών δογμάτων του κράτους. 

Έτσι επανασχεδιάζονται οι αποστολές εκτός συνόρων. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην κήρυξη ΑΟΖ, να συμβάλει στην ευρωπαϊκή ενεργειακή αυτάρκεια, να βαθύνει τους δεσμούς με ΗΠΑ-Ισραήλ, ενώ η Αραβική Άνοιξη παραμένει επίδικο κι εντείνεται ο κίνδυνος επέμβασης σε Συρία-Ιράν. Όλα συμπυκνώνονται στο «νέο» πνεύμα «εθνικής ενότητας», όπου είναι σαφές (από το Λαυρεντιάδη ως τη Βίλα Αμαλίας και τις «άγριες» απεργίες - μετρό κλπ) ότι θα εμπεδώνεται ο «Νόμος και η Τάξη»! 

Σήμερα, οι ανάγκες διευρυμένης στρατιωτικής επέμβασης μέσα κι έξω, ωθούν στην υπέρβαση και ενοποίηση τόσο του μαζικού στρατού εφέδρων όσο και του ευέλικτου επαγγελματικού στρατού των «μονάδων ταχείας επέμβασης». Το νέο μοντέλο εργασίας των ατομικών συμβάσεων και της εκ-περιτροπής-εργασίας (χωρίς εργασιακά δικαιώματα) ανοίγει δρόμο στα πρότυπα του Εφεδρικού Βρετανικού Στρατού ή του πλέγματος εφεδρικών σχηματισμών στην Ελλάδα. Μετά τον φαντάρο-αναλώσιμο των «ψυχρών πολέμων» και τον μισθοφόρο-αναλώσιμο των «αστραπιαίων πολέμων», ο «πολίτης-πολεμιστής» θα είναι οργανωμένος, εξοπλισμένος, εκπαιδευμένος (και… στο σπίτι του), να περιμένει να τον φωνάξουν.

Ο μισθοφορικός στρατός δίνει τη θέση του σε σενάρια αύξησης θητείας, υποχρεωτική στράτευση στα 18, «ανώτερη εκπαίδευση». Λέξη-κλειδί είναι η εφεδρεία, η σχέση των πολιτών με το στρατό δια βίου. Μοίρες καταδρομών-Λέσχες εφέδρων-Πολιτοφυλακές, συνιστούν ένα νέο πλέγμα, με ελάχιστα κρατικά έξοδα, δίπλα στον τακτικό στρατό (του οποίου ο πυρήνας θα είναι επαγγελματικός), με μεγαλύτερη «ευελιξία δράσης» ενάντια σε ασύμμετρες απειλές. Εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κυριαρχούν στο πλέγμα στρατιωτικών-αστυνομικών δυνάμεων. Κάπως έτσι οργανώνονται οι δυνάμεις ασφαλείας της δημοκρατίας εκτάκτου ανάγκης, αλληλοσυμπληρώνονται κι εναλλάσσουν ρόλους.

Η αναδιάρθρωση φέρνει ήδη αλλαγές στη ζωή των φαντάρων: Η θητεία «συμπυκνώνεται». Αγγαρείες και εκπαίδευση γίνονται περισσότερες και πιο ουσιαστικές. Εκμετάλλευση και απλήρωτη εργασία εκλογικεύονται και βαθαίνουν. Εξαπολύεται, με νέα ένταση, εθνικιστική-ρατσιστική προπαγάνδα και αναπτύσσεται νέα για τον «εχθρό-λαό». Η μαζική φτώχεια και οι βαριές περικοπές στα στρατόπεδα φέρνουν σε απελπισία τους φαντάρους («κόβουν» εξόδους και άδειες, παίρνουν μαζικές αναβολές για οικονομικούς λόγους κ.α.).

Στους 9 μήνες θητείας, οι φαντάροι καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι τα πάντα. Ζούν σε ερείπια στρατοπέδων και τους κόβονται οι δωρεάν μετακινήσεις. Καλούνται να διαμορφώσουν στρατόπεδα σε κέντρα κράτησης μεταναστών, παρέχουν βοήθεια σε ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ, συντηρούν πολυεθνικές πολεμικές δυνάμεις. Καλούνται να συμμετέχουν σε ασκήσεις καταστολής πλήθους, να περιπολούν κατά του κινήματος και να γίνουν σεκιουριτάδες (μαζί με την frontex) στα σύνορα.

Η στρατιωτική θητεία επιχειρείται να μετατραπεί σε εργαστήρι υποταγής της νεολαίας στην εξαθλίωση και εμπέδωσης νέων καταστροφικών «εθνικών οραμάτων», μοχλός για την εφαρμογή του ρόλου του στρατού ως δύναμη κατοχής εντός κι εκτός συνόρων.

Απέναντί τους, όμως, βρίσκεται το κίνημα μέσα κι έξω από το στρατό. Οι συγκλονιστικοί αγώνες των φαντάρων φέρνουν ουσιαστικές νίκες. Βάζουν τη στρατευμένη νεολαία στο πλευρό των αγωνιζόμενων. Η σημερινή γενιά κατανοεί ότι είναι πιο πιθανό από ποτέ να κληθεί να γίνει απεργοσπαστικός ή κατασταλτικός μηχανισμός. Για τους φαντάρους η εκτροπή είναι ήδη εδώ και δεν είχε ποτέ πιο συμπυκνωμένα στοιχεία εργασιακής εκμετάλλευσης και μαύρης εργασίας.
Κάπως έτσι πρέπει να κατανοήσουμε το σύγχρονο αντιπολεμικό-αντιμιλιταριστικό κίνημα. Μήπως, δεν χρειάζεται το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα, τα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα και ο διάχυτος συνολικός ριζοσπαστισμός, να δώσουν μάχες μέσα κι έξω από τα στρατόπεδα, με σκοπό να ενώσουν το ζήτημα του πολέμου με το κοινωνικό;

Σε τέτοια λογική το Δίκτυο Σπάρτακος, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση θέλουν να αναβαθμίσουν τη δράση τους. Μήπως δεν χρειάζονται ταυτόχρονα μορφές και κύτταρα συνολικότερων δομών αλληλεγγύης-αυτοοργάνωσης, και ευρύτερες πρωτοβουλίες και αντιπολεμικές κινήσεις; Δε χρειάζεται να αγκαλιάσουν τη δράση των φαντάρων αλλά και τις κινήσεις αμφισβήτησης του μιλιταρισμού και του εθνικισμού;

Ίσως, πει κανείς, πως αυτό φαίνεται μακρινό. Μπορεί. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει.
Ίσως αύριο, όπως χθες σε άσυλο-καταλήψεις ή στο μετρό, να είναι λέσχες εφέδρων, πολιτοφυλακές ή ειδικές δυνάμεις (κι όχι μόνο ΜΑΤ-ΕΚΑΜ), που θα «εκκαθαρίζουν» κοινωνικούς χώρους και μορφές αγώνα. Μπορεί να κληθούν να επιβάλουν «εθνική πειθαρχία» στο ποτάμι οργής, αντίστασης ή ανατροπής, ή να το εμπλέξουν σε νέους πολέμους. Απέναντι στη θωράκιση κράτους και κεφαλαίου, μπορούμε μόνο να απαντήσουμε με συνολική αντεπίθεση.

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Χρέος των καιρών η ανατροπή


του Θοδωρή Θεοδωρόπουλου

Η συνεχής αναπροσαρμογή του καθεστώτος για τη διαχείριση της κρίσης και των πολύμορφων κοινωνικών αναστατώσεων εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: στην συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας και της συγκυβέρνησης, με βάση την προγραμματική τους σύγκλιση, και στη διανομή περισσότερων ελεγκτικών αρμοδιοτήτων στους τοπικούς και περιφερειακούς κρατικούς εντολοδόχους τους.

Όλες οι καθεστωτικές μορφές επέμβασης της πολιτικής εξουσίας, της συγκυβέρνησης, οι άτυπες πολιτικές συμμαχίες με ακροδεξιές, φασιστικές λογικές ή νοοτροπίες, είναι επικεντρωμένες στα γενικά και ειδικά συμφέροντα που απορρέουν από την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στο πλαίσιο της κρατικής πολιτικής και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής χούντας που ζούμε.

Κεντρική τους στρατηγική επιλογή, για να λιπανθεί καλά και να ξαναδουλέψει η καπιταλιστική-κρατική μηχανή, είναι η πλήρης εξαθλίωση και η κοινωνική-πολιτική υποταγή των εργαζομένων προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της ολιγαρχίας του πλούτου. 

Για την παραπάνω επίτευξη του στόχου όλοι οι καθεστωτικοί μηχανισμοί κυριαρχίας και εξουσίας συντονίζονται με τις εταιρείες επικοινωνίας και δημοσκοπήσεων και τα αργυρώνητα ΜΜΕ, στήνουν σενάρια διαχείρισης, ελέγχου και αντιμετώπισης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, συκοφαντούν, παραπλανούν και παράλληλα αναπροσαρμόζουν την τακτική τους σε πολιτικό-οικονομικό-επικοινωνιακό-στρατιωτικό επίπεδο, προκειμένου να αποτρέψουν ή να τσακίσουν μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση των κυριαρχούμενων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η αστική νομιμότητα, όπως την γνωρίζαμε, έχει αρθεί και η συγκυβέρνηση κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οριακές πλειοψηφίες, προεδρικά διατάγματα, κρατική τρομοκρατία, χημικά, ποινικοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, επιτάξεις. Κοινωνικός εχθρός πλέον είναι εκείνος που δεν αποδέχεται τη νέα συναίνεση της εξουσίας και δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο, το πρόγραμμα σταθερότητας του καθεστώτος, το μεσοπρόθεσμο, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας, της επισφάλειας, της νεολαίας, της τρίτης ηλικίας, κλπ, στο όνομα της τρομοκρατίας του χρέους, είναι η πολιτική τακτική για την αποβλάκωση του πληθυσμού και τη διασπορά του φόβου, γιατί γνωρίζουν καλά ότι το εκρηκτικό μείγμα ανέργων, επισφαλών εργαζομένων, συνταξιούχων, νέων δημιουργεί παράλληλα και νέους ανατρεπτικούς δρόμους και δυνατότητες που έχουν στο στόχαστρο την καρδιά του συστήματος της κοινωνικής λεηλασίας και βαρβαρότητας.

Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Παρά τα σχέδια των κρατούντων, παρά τα ακριβοπληρωμένα τους επιτελεία, την τρομο-ενημέρωση, τις διαρκείς αποφάσεις υποταγής της κοινωνίας, παρά την πρωτοφανή καταστολή, ένας άλλος αστάθμητος παράγοντας αναδύεται στο προσκήνιο: οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες, οι πολύμορφες δράσεις, οι πρωτόλειες διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης.

Στα τρία περίπου χρόνια από την επικυριαρχία ΔΝΤ-Τρόικα, εκατομμύρια διαδηλωτές αντιστάθηκαν με σθένος στην κρατική πολιτική που εξοντώνει την κοινωνία, διεκδίκησαν άλλη πορεία για τη ζωή και την εργασία τους, πήραν μέρος σε μαζικές Λαϊκές Συνελεύσεις, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία νέων συλλογικών θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης, οργανώθηκαν σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και κέντρα, σωματεία βάσης, καταναλωτικούς και παραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνελεύσεις γειτονιών, αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, βιοτεχνίες, και δημιούργησαν μαχητικές συνθήκες μπλοκαρίσματος του συστήματος στο δρόμο του αγώνα.

Αυτός ο δρόμος, το άλλο μέλλον, είναι άμεσο, εδώ και τώρα, χωρίς μεσάζοντες και μεσσίες. Βασίζεται στη χειραφέτηση των κοινωνικά δρώντων, αναδύεται ως το αντίπαλο δέος μέσα στο χάος που προκαλεί το βάρβαρο καθεστώς των μνημονίων, οι υπερεθνικοί μηχανισμοί πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης, αναδεικνύοντας την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση, την αυτοδιεύθυνση ως τα νέα όπλα μαχητικής σύγκρουσης και δράσης.

Ωστόσο, σήμερα δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε την εξουσία, στα ανώδυνα μονοπάτια παραδοσιακών μορφών πάλης του κοινωνικού και εργατικού κινήματος (κατακερματισμένες σποραδικές απεργίες, συλλαλητήρια-λιτανείες, συμβολικές καταλήψεις, αποσπασματικοί αγώνες για το ένα ή το άλλο θέμα κλπ). Η άρνηση του συστήματος, χωρίς απτό νέο κοινωνικό όραμα, χωρίς δημιουργία, χωρίς εξέγερση και λαϊκό ξεσηκωμό δεν πρόκειται παρά να οδηγήσει στην ενδυνάμωση του συστήματος με όξυνση του πολέμου από μέρους του.

Χρειάζεται να επινοήσουμε νέες μορφές κοινωνικής και εργατικής οργάνωσης των αγώνων, που θα αποτελούν το δίκτυο πολέμου του κόσμου της εργασίας απέναντι στην εξουσία και τους πολιτικούς εκφραστές της. Ένα ανοιχτό δίκτυο σωματείων βάσης, κοινωνικών και εργατικών συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων, που θα συγκρούεται με συγκυβέρνηση-τρόικα και θα δημιουργεί όλες εκείνες τις νέες συνθήκες ζωής που θα βασίζονται στις αναδυόμενες αξίες των καταπιεσμένων. Η διάταξη, ο προσανατολισμός του, ο στόχος του, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο συνολικό μπλοκάρισμα του συστήματος που μας εξαθλιώνει.

Να τελειώνουμε λοιπόν με τις πορείες λιτανείες, την έλλειψη προστασίας των διαδηλωτών από την κρατική τρομοκρατία και τα χημικά, και να εμπλουτίσουμε τις παραδοσιακές μορφές πάλης με τα νέα χαρακτηριστικά της μαζικής σύγκρουσης, των γενικευμένων καταλήψεων σε υπουργεία και υπηρεσίες, το μπλοκάρισμα δρόμων και πλατειών με οδοφράγματα αγώνα και αντίστασης. Να πούμε όχι σε οποιαδήποτε λογική γραφειοκρατικής, κάθετης οργάνωσης της ζωής και των αγώνων. Εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις: στη γειτονιά, την πόλη, τη μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης, την υγεία, τη μόρφωση, τα σχολεία, και προσπάθεια οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στον τομέα της σίτισης, της στέγασης, της ένδυσης, της γνώσης, της ενέργειας, της υγείας, της γνώσης, με νέες οριζόντιες κι αντιεραρχικές δομές, για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών όλων.

Στη βάση αυτή η διεκδίκηση της επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου και των κοινωνικών αγαθών πρέπει να συνοδεύεται από τη ριζική αλλαγή των λειτουργιών, των μεθόδων και του περιεχομένου τους, στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δημόσιων κοινωνικών αναγκών. Μόνο τότε η ελευθερία αποκτά το πραγματικό της νόημα, ως ο διαρκής αγώνας ενάντια στην εξουσία και τις αρχές της, που αναπνέει στη συλλογική και ατομική προσπάθεια και δράση για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, για να μη ζήσουμε σα σκλάβοι της χούντας της τρόικα, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της συγκυβέρνησης, του κράτους και του κεφαλαίου.

Από το 10ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Κάλεσμα σε σύσκεψη για την απεργία της 1 Μάη, Τρίτη 23/4 18.00 ΕΚΘ


Μας κήρυξαν τον πόλεμο...

Η διαρκής υποτίμηση των ζωών μας συνεχίζεται. Ο εξευτελισμός της αξίας της εργατικής δύναμης, ακόμη και της ζωής των εργαζομένων εμφανίζεται ανάγλυφος , μεγαλώνοντας κάθε μέρα. Η κοινωνική ζούγκλα που ζούμε επιβάλλει:
Δολοφονικές απόπειρες στις φυτείες της δουλείας εναντίων μεταναστών-εργατών, με στόχο τους την "ανάπτυξη".Δραστικές και αυτόματες μειώσεις στον βασικό μισθό και επιμήκυνση του χρόνου εργασίας για τους "τυχερούς" που δουλεύουν ακόμη, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα για τους μετανάστες και τους τοξικομανείς, αύριο για όλους τους ανυπότακτους ανθρώπους, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Ανεργία για τη πλειοψηφία της νεολαίας, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Εξώσεις και κοψίματα του ρεύματος στους φτωχούς, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Λεηλασία των φυσικών πόρων από μια ντουζίνα μεγαλοεργολάβους και πολυεθνικές με στόχο τους την "ανάπτυξη". Καταστολή σε κάθε ανεξάρτητη φωνή, από τις καταλήψεις μέχρι και το ιντυμίντια, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Φυλακίσεις και διώξεις σε όποιον αμφισβητεί το δόγμα τους, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Μαφίες και αστυνομοκρατία σε κάθε γειτονιά, με στόχο τους την "ανάπτυξη".

Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" που μας υπόσχονται, περνάει πάνω από τα εκατοντάδες πτώματα από τη φτώχια, τις αρρώστιες και τη καταστροφή που αφήνει πίσω της η κρίση.
Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" της οικονομίας τους δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη των κερδών μιας χούφτας εταιρειών, ελληνικών και ξένων, τραπεζών, βιομηχάνων και τσιφλικάδων.
Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" τους είναι το διάγγελμα πολέμου προς την εργατική τάξη, και τους εξαθλιωμένους αυτής της χώρας.

Η ανάπτυξη τους, τα κέρδη τους, τα συμφέροντα τους είναι η καταστροφή μας!

Πολέμα τους κι εσύ...

Σήμερα βρισκόμαστε στη καρδιά της πιο μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών. Όλες οι αυταπάτες για τη πρόοδο και την εξέλιξη μέσα από ένα σύστημα που μόνη του αξία είναι το κέρδος, καταρρέουν. Σήμερα είναι που πρέπει να χτίσουμε στα συντρίμμια της ήδη ρημαγμένης κοινωνίας. Να οικοδομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα από το μισθό και το χρόνο εργασίας. Να οικοδομήσουμε σωματεία βάσης που αγωνίζονται πραγματικά για τα συμφέροντα των εργατών. Να οικοδομήσουμε ένα πραγματικά ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα. Να στηρίξουμε τους ζωντανούς εργατικούς αγώνες πόλης μας, από τη ΒΙΟΜΕ μέχρι τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους στον επισιτισμό και την υγεία. Να αγωνιστούμε από κοινού με τους μετανάστες εργάτες που είναι μια εικόνα από το μέλλον των ντόπιων εργατών. Να πάρουμε στα χέρια μας, με αυτοδιαχείριση, τη παραγωγή, να προωθήσουμε την ανάγκη για δικτύωση και συνεργασία, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας.Τα μέσα παραγωγής στα χέρια μας, για την αυτοδιαχείριση από τους παραγωγούς του πλούτου κάθε πλευράς της οικονομίας. Να ζήσουμε τώρα αλλιώς. Να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας νέας ζωής. Αυτό είναι για μας ο αγώνας.

Για να χτίσουμε όμως, πρέπει παράλληλα να γκρεμίσουμε. Να γκρεμίσουμε το σάπιο οικοδόμημα των κυβερνήσεων, του κράτους και της ΕΕ, που μας έφερε μέχρι εδώ και μας βουτάει ακόμη παρακάτω. Να γκρεμίσουμε τους κρατικούς συνεργάτες συνδικαλιστές των αφεντικών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Να γκρεμίσουμε την τρομοκρατία των αφεντικών, τον ατομισμό και τη ρουφιανιά, τα διαχωριστικά που βάζουν μεταξύ μας, τον σύγχρονο κοινωνικό φασισμό. Να απαντήσουμε στους φασίστες πολιτικά και κινηματικά, στον δρόμο και στις γειτονιές, στα σχολεία και στους χώρους εργασίας, ώσπου να μην μείνει κανένας χώρος ελεύθερος για τους εχθρούς της ελευθερίας. Να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε. Αυτό είναι για μας ο αγώνας.

Η ιστορία της τάξης μας είναι γεμάτη από στιγμές που δείξαμε τα δόντια μας στ' αφεντικά. Που κερδίσαμε σημαντικές μάχες.
Που κάναμε βήματα μπροστά κι αφήσαμε τον βούρκο της απογοήτευσης πίσω μας.
Η ιστορία της τάξης μας δεν αμελεί τη 1 Μάη, γιατί η λήθη είναι δύναμη της εξουσίας. Δεν ξεχνάει τους εκτελεσμένους εργάτες του Σικάγο για το 8ωρο και τον αγώνα τους για την ελευθερία.
Μα πάνω απ' όλα αγωνιζόμαστε για να φέρουμε στο σήμερα το εργατικό κίνημα που έχουμε τόσο ανάγκη.
Το κίνημα των απεργιών, των κατειλλημένων εργοστασίων, των κοινών αγώνων εργαζομένων και ανέργων, αντρών και γυναικών, ντόπιων και μεταναστών.

Καλούμε σε σύσκεψη για τη συνδιοργάνωση 
ανεξάρτητης - απεργιακής - ταξικής συγκέντρωσης και πορείας
Τρίτη 23/4 18.00 στο ΕΚΘ.

Πρωτοβουλία για τον Συντονισμό σωματείων βάσης, εργαζομένων, ανέργων & συλλογικοτήτων
http://protovouliathess.blogspot.gr/

Έναρξη λειτουργίας της Λέσχης Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης!


Ένας κοινωνικός χώρος, όπου κάθε πλευρά του μαχητικού εργατικού αγώνα θα είναι ευπρόσδεκτη. Τη "δική μας" γωνιά, αφιερωμένη στους εργαζόμενους και τους άνεργους που σχεδιάζουν, συζητούν, οργανώνονται και αγωνίζονται μακριά και έξω από τα πολύχρωμα πλοκάμια των αφεντικών, του κράτους και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας. 
Ένας χώρος για το μαχητικό και ανυπόταχτο εργατικό κίνημα.
Ένα χώρος για τη τη τάξη μας, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της.

Ξεκινάμε το Σάββατο 27.04 από τις 21.00 
με ζωντανή μουσική - αφιέρωμα στο Πολιτικό Τραγούδι!


ακολουθεί το ιδρυτικό κείμενο της Λέσχης:



Όταν οι προλετάριοι συζητούν, ο κόσμος τρέμει συθέμελα...

Στον καιρό της πιο ακραίας υποτίμησης της εργασίας και των ζωών μας, υπάρχουν γωνιές που αναγεννιέται η αντίσταση και η ανάγκη για τον αγώνα.
Από τη συναδελφική κουβέντα κάτω από τη μύτη του αφεντικού στη δουλειά, μέχρι τις πιο ολοκληρωμένες συναντήσεις και εκφράσεις της εργατικής αλληλεγγύης στο δρόμο, ο εργατικός αγώνας για ζωή, ψάχνει, κάθε μέρα, μονοπάτια να εκφραστεί και να αναπνεύσει.
Συναισθανόμενοι αυτήν την ανάγκη, που είναι και δική μας αγωνία, εργαζόμενοι και άνεργοι της Θεσσαλονίκης, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε έναν κοινωνικό χώρο, όπου κάθε πλευρά του μαχητικού εργατικού αγώνα θα είναι ευπρόσδεκτη. Τη "δική μας" γωνιά, αφιερωμένη στους εργαζόμενους και τους άνεργους που σχεδιάζουν, συζητούν, οργανώνονται και αγωνίζονται μακριά και έξω από τα πολύχρωμα πλοκάμια των αφεντικών, του κράτους και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας. Ένα χώρο για το μαχητικό και ανυπόταχτο εργατικό κίνημα. Ένα χώρο για τη τη τάξη μας, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της.

Σήμερα συστεγαζόμαστε εδώ συλλογικότητες*, που διατηρώντας η κάθε μία την αυτονομία της, συνεισφέρουμε από κοινού στην ίδρυση της "Λέσχης Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης". Καλούμε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο της πόλης, σωματείο ή εργατική συλλογικότητα ή ομάδα, που θέλει να οργανώσει από μια απλή συζήτηση, μέχρι μια εκδήλωση, μια συνέλευση, μια βραδιά, ή μια προβολή, ή ακόμη και να συστεγαστεί σε μόνιμη βάση, να έρθει στη πόρτα της "Λέσχης" που θα είναι γι΄αυτούς πάντα ανοιχτή.

Η Λέσχη Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης λειτουργεί στη Φιλίππου 56, στο κέντρο της πόλης. 
Διαχειριστική συνέλευση κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα 
Ηλεκτρονική διεύθυνση: ergatiki.leshi@gmail.com

* Συλλογικότητες που συστεγάζονται στη Λέσχη (αλφαβητικά):
Αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία "Ροσινάντε"
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)
Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης (ΚΕΧΑ)
Συνεργατικές εκδόσεις "Κουρσαλ"

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Οι δράστες στη Μανωλάδα έχουν όνομα και επίθετο


Ποιοί κάλυπταν την «Βαγγελάτος ΑΕ» στην Νέα Μανωλάδα και έφτασαν να πυροβολούν στο ψαχνό μετανάστες;

 Η συγκλονιστική μαρτυρία που έφτασε στην ΚΕΕΡΦΑ και είναι ηχογραφημένη  από τον Λιεντού, εργαζόμενο στην «Βαγγελάτος ΑΕ», την  εταιρία της οποίας οι μπράβοι πυροβόλησαν στο ψαχνό τους απλήρωτους μετανάστες , είναι αποκαλυπτική για την άνεση με την οποία προσλαμβάνει ομάδες εργατών και τις αφήνει απλήρωτες.
Όμως το σκάνδαλο είναι τεράστιο διότι οι ίδιοι οι μπράβοι είχαν σύρει το περασμένο Αύγουστο ένα Αιγύπτιο εργαζόμενο-πάλι απλήρωτο- μέσα στο κεντρικό δρόμο της Μανωλάδας και του έσπασαν το χέρι!
Τι απόγινε άραγε η καταγγελία, της ΚΕΕΡΦΑ ότι τότε σε επίσκεψη έξω από τις εγκαταστάσεις της Βαγγελάτος ΑΕ υπήρξε καταδίωξη από μπράβους σε βάρος γνωστού δημοσιογράφου(Α.Χ) και του συντονιστή της ΚΕΕΡΦΑ Πέτρου Κωνσταντίνου; Γιατί η ΕΛΑΣ δεν μπόρεσε να εξιχνιάσει το όχι και τόσο άλυτο μυστήριο για το οποίο η τοπική κοινωνία είχε εξαγριωθεί για την δυσφήμιση που δέχονταν όλοι ως εγκληματίες και ρατσιστές;
Ποιοι εξασφάλισαν μια τέτοιας έκτασης ασυλία και με τι ανταλλάγματα άραγε; Ποιος είναι ο ρόλος των  τοπικών Αστυνομικών αρχών;
Ο Λιεντού, ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές που βρέθηκε μαζί με άλλους διακόσιους απλήρωτους συναδέλφους του στις εγκαταστάσεις της Βαγγελάτος ΑΕ. Είχαν ειδοποιηθεί από το αφεντικό ότι θα τους πλήρωναν νωρίς στις 1μμ, μετά τους είπαν να περάσουν στις 5μμ και τελικά στις 6μμ τους ανακοίνωσαν ότι πρέπει να φύγουν διότι θα δουλέψει άλλη ομάδα και όχι οι ίδιοι. Τότε τρείς που τους κατονομάζει ο Λιεντού πυροβόλησαν στο ψαχνό τραυματίζοντας  περίπου είκοσι από αυτούς.
Ο Λιεντού αναφέρει ότι του είπαν «φύγετε γιατί θα σας σκοτώσουμε και θα σας κάψουμε αν ξανάρθετε». Αναφέρει μάλιστα ότι χρωστάει πολλά λεφτά σε πολλούς εργάτες.
Ένοχη για τα ρατσιστικά κατορθώματα των αφεντικών είναι η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης  που κάνει πλάτες στις πιο αδίστακτες εργοδοσίες για να καταπατούν κάθε συλλογική σύμβαση, να αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους, να τσαλαπατάνε τις ελευθερίες όλων μας. Είναι η πολιτική του ρατσισμού που με τις επιχειρήσεις σκούπα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την επίθεση στο δικαίωμα στην ιθαγένεια για τα παιδιά και πάνω από όλα με την συντήρηση του καθεστώτος παρανομίας χιλιάδων μεταναστών και όχι την νομιμοποίηση τους  κάνει τους εργάτες βορά  στην μαύρη εργασία που δίνει τεράστια κέρδη στο κάθε εργοδότη.
Έφτασε η ώρα να βάλουμε τέλος στην άγρια εκμετάλλευση στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Να βάλουμε τέλος στις ρατσιστικές επιθέσεις των αφεντικών.
Καλούμε τα Εργατικά Κέντρα της Ηλείας και της Πάτρας, όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία στην εκπαίδευση και την υγεία, τους φοιτητικούς συλλόγους της Πάτρας, την αριστερά,  να δώσουμε μαζί με τους μετανάστες τη μάχη για να ξηλώσουμε τα κυκλώματα της άγριας εκμετάλλευσης και τους ρατσισμού από τη περιοχή.
Η 1Η Μάη πρέπει να γίνει μέρα καθολικής Γενικής Απεργίας, σε όλη τη Ελλάδα. Να φτάσει ΚΑΙ στα φραουλχώραφα της Νεάς Μανωλάδας.
Σχόλιο από το εργασιακό δελτίο: Ο συγκεκριμένος σύμφωνα με το http://www.okaa.gr κάνει εξαγωγές σε άλλες χώρες αλλά και εισαγωγές από τη Λατινική Αμερική. Για την ακρίβεια, εμφανιζονται 3 ονόματα ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΜΑΚΗΣ, ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ  .
Καλλιεργεί 400 στρέμματα φράουλα. Σήμερα έκανε τον ψόφιο, αφού τον συνέλαβαν προσποιήθηκε καρδιακό πρόβλημα και τον πήγανε στο κέντρο υγείας Βάρδας, όπου συνάντησε (ξανά) όλους σχεδόν τους μετανάστες που πριν έδιωξε.
vaggelatos
http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/547728_10151445324669475_1506577851_n.jpg

Καμία Μανωλάδα ποτέ και πουθενά!


Ανακοίνωση της Α.Π. – Ροσινάντε για τους πυροβολισμούς ενάντια σε μετανάστες στην Μανωλάδα

Το όνομα της Μανωλάδας Ηλείας είναι εδώ και χρόνια συνδεδεμένο με τις φασίστικες πρακτικές των φραουλοπαραγωγών της περιοχής και με τις συνθήκες σκλαβιάς, που ισχύουν για τους μετανάστες εργάτες. Το ότι αυτή η πραγματικότητα έχει παγιωθεί δεν τιμάει κανέναν από όσους τοποθετούμε τους εαυτούς μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, το περιστατικό της Τετάρτης (17/4) δε, έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως ενώ ο φασισμός εξαπλώνεται κοινωνικά, περιθώρια για εφησυχασμούς δεν υπάρχουν.

Όλα ξεκίνησαν όταν περίπου 200 Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες στα χωράφια της Μανωλάδας αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα έξι μηνών από τον εργοδότη τους και κάτοχο χωραφιών, Βαγγελάτο. Η συνάντηση των εργατών με τρεις εκπροσώπους του Βαγγελάτου κατέληξε με έναν εκ των τελευταίων να επιτίθεται και να πυροβολεί με ένα κυνηγετικό όπλο ενάντια στους μετανάστες! Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν από τις σφαίρες 25 μετανάστες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία της περιοχής. Άνθρωποι του συγκεκριμένου εργοδότη μάλιστα, έχουν πρωταγωνιστήσει και στο παρελθόν σε αντίστοιχα περιστατικά βίας απέναντι σε εργάτες…
Δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα αφεντικά τους ανθρώπους, άλλωστε αυτό είναι κάτι που προκύπτει από την ίδια την φύση του ταξικού ανταγωνισμού. Το γεγονός ωστόσο ότι το συγκεκριμένο τσιράκι ένιωσε πως έχει την νομιμοποίηση να σηκώσει το όπλο και να πυροβολήσει εναντίον των εργατών που επιτηρούσε φανερώνει πως ο φασισμός έχει αρχίσει να ριζώνει κοινωνικά, πως η πάγια χρησιμότητά του στο καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια για την μετατροπή της κοινωνίας σε στρατώνα έχει αρχίσει να πιάνει τόπο. Και αυτό πρέπει να το σταματήσουμε πριν είναι πολύ αργά. Πριν γίνουν συνήθεια περιστατικά όπως αυτό της Μανωλάδας.
Οι φράουλες της Μανωλάδας είναι βαμμένες με το αίμα των εργατών που δουλεύουν στα χωράφια της. Όποιος σέβεται τον εαυτό του πρέπει να τις μποϊκοτάρει οπουδήποτε πωλούνται. Παράλληλα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όποιος διαμεσολαβεί στην πώλησή τους, τις έχει στον πάγκο της λαϊκής του ή επωφελείται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο από την παραγωγή τους είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση στην Μανωλάδα και ως τέτοιος θα αντιμετωπιστεί. Είναι προφανές δε, πως τα αφεντικά της Μανωλάδας πρέπει να πάρουν και αυτά την απάντηση που αρμόζει στις φασιστικές μεθόδους τους.

Το πρόσωπο του τέρατος έρχεται για να μείνει, για να επιβληθεί, για να το συνηθίσουμε. Αντίθετα, είναι χρέος όλων μας να το τσακίσουμε. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, να υψώσουμε τοίχο στην προσπάθεια του Κεφαλαίου να δημιουργήσει αόρατους εργάτες χωρίς δικαιώματα όπως οι εργάτες της Μανωλάδας.

Όποιος σπέρνει φόβο ας θερίζει την οργή!