Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Χρέος των καιρών η ανατροπή


του Θοδωρή Θεοδωρόπουλου

Η συνεχής αναπροσαρμογή του καθεστώτος για τη διαχείριση της κρίσης και των πολύμορφων κοινωνικών αναστατώσεων εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: στην συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας και της συγκυβέρνησης, με βάση την προγραμματική τους σύγκλιση, και στη διανομή περισσότερων ελεγκτικών αρμοδιοτήτων στους τοπικούς και περιφερειακούς κρατικούς εντολοδόχους τους.

Όλες οι καθεστωτικές μορφές επέμβασης της πολιτικής εξουσίας, της συγκυβέρνησης, οι άτυπες πολιτικές συμμαχίες με ακροδεξιές, φασιστικές λογικές ή νοοτροπίες, είναι επικεντρωμένες στα γενικά και ειδικά συμφέροντα που απορρέουν από την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στο πλαίσιο της κρατικής πολιτικής και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής χούντας που ζούμε.

Κεντρική τους στρατηγική επιλογή, για να λιπανθεί καλά και να ξαναδουλέψει η καπιταλιστική-κρατική μηχανή, είναι η πλήρης εξαθλίωση και η κοινωνική-πολιτική υποταγή των εργαζομένων προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της ολιγαρχίας του πλούτου. 

Για την παραπάνω επίτευξη του στόχου όλοι οι καθεστωτικοί μηχανισμοί κυριαρχίας και εξουσίας συντονίζονται με τις εταιρείες επικοινωνίας και δημοσκοπήσεων και τα αργυρώνητα ΜΜΕ, στήνουν σενάρια διαχείρισης, ελέγχου και αντιμετώπισης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, συκοφαντούν, παραπλανούν και παράλληλα αναπροσαρμόζουν την τακτική τους σε πολιτικό-οικονομικό-επικοινωνιακό-στρατιωτικό επίπεδο, προκειμένου να αποτρέψουν ή να τσακίσουν μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση των κυριαρχούμενων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η αστική νομιμότητα, όπως την γνωρίζαμε, έχει αρθεί και η συγκυβέρνηση κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οριακές πλειοψηφίες, προεδρικά διατάγματα, κρατική τρομοκρατία, χημικά, ποινικοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, επιτάξεις. Κοινωνικός εχθρός πλέον είναι εκείνος που δεν αποδέχεται τη νέα συναίνεση της εξουσίας και δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο, το πρόγραμμα σταθερότητας του καθεστώτος, το μεσοπρόθεσμο, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας, της επισφάλειας, της νεολαίας, της τρίτης ηλικίας, κλπ, στο όνομα της τρομοκρατίας του χρέους, είναι η πολιτική τακτική για την αποβλάκωση του πληθυσμού και τη διασπορά του φόβου, γιατί γνωρίζουν καλά ότι το εκρηκτικό μείγμα ανέργων, επισφαλών εργαζομένων, συνταξιούχων, νέων δημιουργεί παράλληλα και νέους ανατρεπτικούς δρόμους και δυνατότητες που έχουν στο στόχαστρο την καρδιά του συστήματος της κοινωνικής λεηλασίας και βαρβαρότητας.

Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Παρά τα σχέδια των κρατούντων, παρά τα ακριβοπληρωμένα τους επιτελεία, την τρομο-ενημέρωση, τις διαρκείς αποφάσεις υποταγής της κοινωνίας, παρά την πρωτοφανή καταστολή, ένας άλλος αστάθμητος παράγοντας αναδύεται στο προσκήνιο: οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες, οι πολύμορφες δράσεις, οι πρωτόλειες διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης.

Στα τρία περίπου χρόνια από την επικυριαρχία ΔΝΤ-Τρόικα, εκατομμύρια διαδηλωτές αντιστάθηκαν με σθένος στην κρατική πολιτική που εξοντώνει την κοινωνία, διεκδίκησαν άλλη πορεία για τη ζωή και την εργασία τους, πήραν μέρος σε μαζικές Λαϊκές Συνελεύσεις, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία νέων συλλογικών θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης, οργανώθηκαν σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και κέντρα, σωματεία βάσης, καταναλωτικούς και παραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνελεύσεις γειτονιών, αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, βιοτεχνίες, και δημιούργησαν μαχητικές συνθήκες μπλοκαρίσματος του συστήματος στο δρόμο του αγώνα.

Αυτός ο δρόμος, το άλλο μέλλον, είναι άμεσο, εδώ και τώρα, χωρίς μεσάζοντες και μεσσίες. Βασίζεται στη χειραφέτηση των κοινωνικά δρώντων, αναδύεται ως το αντίπαλο δέος μέσα στο χάος που προκαλεί το βάρβαρο καθεστώς των μνημονίων, οι υπερεθνικοί μηχανισμοί πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης, αναδεικνύοντας την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση, την αυτοδιεύθυνση ως τα νέα όπλα μαχητικής σύγκρουσης και δράσης.

Ωστόσο, σήμερα δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε την εξουσία, στα ανώδυνα μονοπάτια παραδοσιακών μορφών πάλης του κοινωνικού και εργατικού κινήματος (κατακερματισμένες σποραδικές απεργίες, συλλαλητήρια-λιτανείες, συμβολικές καταλήψεις, αποσπασματικοί αγώνες για το ένα ή το άλλο θέμα κλπ). Η άρνηση του συστήματος, χωρίς απτό νέο κοινωνικό όραμα, χωρίς δημιουργία, χωρίς εξέγερση και λαϊκό ξεσηκωμό δεν πρόκειται παρά να οδηγήσει στην ενδυνάμωση του συστήματος με όξυνση του πολέμου από μέρους του.

Χρειάζεται να επινοήσουμε νέες μορφές κοινωνικής και εργατικής οργάνωσης των αγώνων, που θα αποτελούν το δίκτυο πολέμου του κόσμου της εργασίας απέναντι στην εξουσία και τους πολιτικούς εκφραστές της. Ένα ανοιχτό δίκτυο σωματείων βάσης, κοινωνικών και εργατικών συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων, που θα συγκρούεται με συγκυβέρνηση-τρόικα και θα δημιουργεί όλες εκείνες τις νέες συνθήκες ζωής που θα βασίζονται στις αναδυόμενες αξίες των καταπιεσμένων. Η διάταξη, ο προσανατολισμός του, ο στόχος του, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο συνολικό μπλοκάρισμα του συστήματος που μας εξαθλιώνει.

Να τελειώνουμε λοιπόν με τις πορείες λιτανείες, την έλλειψη προστασίας των διαδηλωτών από την κρατική τρομοκρατία και τα χημικά, και να εμπλουτίσουμε τις παραδοσιακές μορφές πάλης με τα νέα χαρακτηριστικά της μαζικής σύγκρουσης, των γενικευμένων καταλήψεων σε υπουργεία και υπηρεσίες, το μπλοκάρισμα δρόμων και πλατειών με οδοφράγματα αγώνα και αντίστασης. Να πούμε όχι σε οποιαδήποτε λογική γραφειοκρατικής, κάθετης οργάνωσης της ζωής και των αγώνων. Εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις: στη γειτονιά, την πόλη, τη μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης, την υγεία, τη μόρφωση, τα σχολεία, και προσπάθεια οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στον τομέα της σίτισης, της στέγασης, της ένδυσης, της γνώσης, της ενέργειας, της υγείας, της γνώσης, με νέες οριζόντιες κι αντιεραρχικές δομές, για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών όλων.

Στη βάση αυτή η διεκδίκηση της επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου και των κοινωνικών αγαθών πρέπει να συνοδεύεται από τη ριζική αλλαγή των λειτουργιών, των μεθόδων και του περιεχομένου τους, στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δημόσιων κοινωνικών αναγκών. Μόνο τότε η ελευθερία αποκτά το πραγματικό της νόημα, ως ο διαρκής αγώνας ενάντια στην εξουσία και τις αρχές της, που αναπνέει στη συλλογική και ατομική προσπάθεια και δράση για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, για να μη ζήσουμε σα σκλάβοι της χούντας της τρόικα, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της συγκυβέρνησης, του κράτους και του κεφαλαίου.

Από το 10ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Κάλεσμα σε σύσκεψη για την απεργία της 1 Μάη, Τρίτη 23/4 18.00 ΕΚΘ


Μας κήρυξαν τον πόλεμο...

Η διαρκής υποτίμηση των ζωών μας συνεχίζεται. Ο εξευτελισμός της αξίας της εργατικής δύναμης, ακόμη και της ζωής των εργαζομένων εμφανίζεται ανάγλυφος , μεγαλώνοντας κάθε μέρα. Η κοινωνική ζούγκλα που ζούμε επιβάλλει:
Δολοφονικές απόπειρες στις φυτείες της δουλείας εναντίων μεταναστών-εργατών, με στόχο τους την "ανάπτυξη".Δραστικές και αυτόματες μειώσεις στον βασικό μισθό και επιμήκυνση του χρόνου εργασίας για τους "τυχερούς" που δουλεύουν ακόμη, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα για τους μετανάστες και τους τοξικομανείς, αύριο για όλους τους ανυπότακτους ανθρώπους, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Ανεργία για τη πλειοψηφία της νεολαίας, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Εξώσεις και κοψίματα του ρεύματος στους φτωχούς, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Λεηλασία των φυσικών πόρων από μια ντουζίνα μεγαλοεργολάβους και πολυεθνικές με στόχο τους την "ανάπτυξη". Καταστολή σε κάθε ανεξάρτητη φωνή, από τις καταλήψεις μέχρι και το ιντυμίντια, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Φυλακίσεις και διώξεις σε όποιον αμφισβητεί το δόγμα τους, με στόχο τους την "ανάπτυξη". Μαφίες και αστυνομοκρατία σε κάθε γειτονιά, με στόχο τους την "ανάπτυξη".

Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" που μας υπόσχονται, περνάει πάνω από τα εκατοντάδες πτώματα από τη φτώχια, τις αρρώστιες και τη καταστροφή που αφήνει πίσω της η κρίση.
Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" της οικονομίας τους δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη των κερδών μιας χούφτας εταιρειών, ελληνικών και ξένων, τραπεζών, βιομηχάνων και τσιφλικάδων.
Φαίνεται πως η "ανάπτυξη" τους είναι το διάγγελμα πολέμου προς την εργατική τάξη, και τους εξαθλιωμένους αυτής της χώρας.

Η ανάπτυξη τους, τα κέρδη τους, τα συμφέροντα τους είναι η καταστροφή μας!

Πολέμα τους κι εσύ...

Σήμερα βρισκόμαστε στη καρδιά της πιο μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών. Όλες οι αυταπάτες για τη πρόοδο και την εξέλιξη μέσα από ένα σύστημα που μόνη του αξία είναι το κέρδος, καταρρέουν. Σήμερα είναι που πρέπει να χτίσουμε στα συντρίμμια της ήδη ρημαγμένης κοινωνίας. Να οικοδομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα από το μισθό και το χρόνο εργασίας. Να οικοδομήσουμε σωματεία βάσης που αγωνίζονται πραγματικά για τα συμφέροντα των εργατών. Να οικοδομήσουμε ένα πραγματικά ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα. Να στηρίξουμε τους ζωντανούς εργατικούς αγώνες πόλης μας, από τη ΒΙΟΜΕ μέχρι τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους στον επισιτισμό και την υγεία. Να αγωνιστούμε από κοινού με τους μετανάστες εργάτες που είναι μια εικόνα από το μέλλον των ντόπιων εργατών. Να πάρουμε στα χέρια μας, με αυτοδιαχείριση, τη παραγωγή, να προωθήσουμε την ανάγκη για δικτύωση και συνεργασία, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας.Τα μέσα παραγωγής στα χέρια μας, για την αυτοδιαχείριση από τους παραγωγούς του πλούτου κάθε πλευράς της οικονομίας. Να ζήσουμε τώρα αλλιώς. Να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας νέας ζωής. Αυτό είναι για μας ο αγώνας.

Για να χτίσουμε όμως, πρέπει παράλληλα να γκρεμίσουμε. Να γκρεμίσουμε το σάπιο οικοδόμημα των κυβερνήσεων, του κράτους και της ΕΕ, που μας έφερε μέχρι εδώ και μας βουτάει ακόμη παρακάτω. Να γκρεμίσουμε τους κρατικούς συνεργάτες συνδικαλιστές των αφεντικών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Να γκρεμίσουμε την τρομοκρατία των αφεντικών, τον ατομισμό και τη ρουφιανιά, τα διαχωριστικά που βάζουν μεταξύ μας, τον σύγχρονο κοινωνικό φασισμό. Να απαντήσουμε στους φασίστες πολιτικά και κινηματικά, στον δρόμο και στις γειτονιές, στα σχολεία και στους χώρους εργασίας, ώσπου να μην μείνει κανένας χώρος ελεύθερος για τους εχθρούς της ελευθερίας. Να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε. Αυτό είναι για μας ο αγώνας.

Η ιστορία της τάξης μας είναι γεμάτη από στιγμές που δείξαμε τα δόντια μας στ' αφεντικά. Που κερδίσαμε σημαντικές μάχες.
Που κάναμε βήματα μπροστά κι αφήσαμε τον βούρκο της απογοήτευσης πίσω μας.
Η ιστορία της τάξης μας δεν αμελεί τη 1 Μάη, γιατί η λήθη είναι δύναμη της εξουσίας. Δεν ξεχνάει τους εκτελεσμένους εργάτες του Σικάγο για το 8ωρο και τον αγώνα τους για την ελευθερία.
Μα πάνω απ' όλα αγωνιζόμαστε για να φέρουμε στο σήμερα το εργατικό κίνημα που έχουμε τόσο ανάγκη.
Το κίνημα των απεργιών, των κατειλλημένων εργοστασίων, των κοινών αγώνων εργαζομένων και ανέργων, αντρών και γυναικών, ντόπιων και μεταναστών.

Καλούμε σε σύσκεψη για τη συνδιοργάνωση 
ανεξάρτητης - απεργιακής - ταξικής συγκέντρωσης και πορείας
Τρίτη 23/4 18.00 στο ΕΚΘ.

Πρωτοβουλία για τον Συντονισμό σωματείων βάσης, εργαζομένων, ανέργων & συλλογικοτήτων
http://protovouliathess.blogspot.gr/

Έναρξη λειτουργίας της Λέσχης Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης!


Ένας κοινωνικός χώρος, όπου κάθε πλευρά του μαχητικού εργατικού αγώνα θα είναι ευπρόσδεκτη. Τη "δική μας" γωνιά, αφιερωμένη στους εργαζόμενους και τους άνεργους που σχεδιάζουν, συζητούν, οργανώνονται και αγωνίζονται μακριά και έξω από τα πολύχρωμα πλοκάμια των αφεντικών, του κράτους και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας. 
Ένας χώρος για το μαχητικό και ανυπόταχτο εργατικό κίνημα.
Ένα χώρος για τη τη τάξη μας, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της.

Ξεκινάμε το Σάββατο 27.04 από τις 21.00 
με ζωντανή μουσική - αφιέρωμα στο Πολιτικό Τραγούδι!


ακολουθεί το ιδρυτικό κείμενο της Λέσχης:



Όταν οι προλετάριοι συζητούν, ο κόσμος τρέμει συθέμελα...

Στον καιρό της πιο ακραίας υποτίμησης της εργασίας και των ζωών μας, υπάρχουν γωνιές που αναγεννιέται η αντίσταση και η ανάγκη για τον αγώνα.
Από τη συναδελφική κουβέντα κάτω από τη μύτη του αφεντικού στη δουλειά, μέχρι τις πιο ολοκληρωμένες συναντήσεις και εκφράσεις της εργατικής αλληλεγγύης στο δρόμο, ο εργατικός αγώνας για ζωή, ψάχνει, κάθε μέρα, μονοπάτια να εκφραστεί και να αναπνεύσει.
Συναισθανόμενοι αυτήν την ανάγκη, που είναι και δική μας αγωνία, εργαζόμενοι και άνεργοι της Θεσσαλονίκης, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε έναν κοινωνικό χώρο, όπου κάθε πλευρά του μαχητικού εργατικού αγώνα θα είναι ευπρόσδεκτη. Τη "δική μας" γωνιά, αφιερωμένη στους εργαζόμενους και τους άνεργους που σχεδιάζουν, συζητούν, οργανώνονται και αγωνίζονται μακριά και έξω από τα πολύχρωμα πλοκάμια των αφεντικών, του κράτους και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας. Ένα χώρο για το μαχητικό και ανυπόταχτο εργατικό κίνημα. Ένα χώρο για τη τη τάξη μας, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της.

Σήμερα συστεγαζόμαστε εδώ συλλογικότητες*, που διατηρώντας η κάθε μία την αυτονομία της, συνεισφέρουμε από κοινού στην ίδρυση της "Λέσχης Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης". Καλούμε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο της πόλης, σωματείο ή εργατική συλλογικότητα ή ομάδα, που θέλει να οργανώσει από μια απλή συζήτηση, μέχρι μια εκδήλωση, μια συνέλευση, μια βραδιά, ή μια προβολή, ή ακόμη και να συστεγαστεί σε μόνιμη βάση, να έρθει στη πόρτα της "Λέσχης" που θα είναι γι΄αυτούς πάντα ανοιχτή.

Η Λέσχη Εργαζομένων & Ανέργων Θεσσαλονίκης λειτουργεί στη Φιλίππου 56, στο κέντρο της πόλης. 
Διαχειριστική συνέλευση κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα 
Ηλεκτρονική διεύθυνση: ergatiki.leshi@gmail.com

* Συλλογικότητες που συστεγάζονται στη Λέσχη (αλφαβητικά):
Αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία "Ροσινάντε"
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)
Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης (ΚΕΧΑ)
Συνεργατικές εκδόσεις "Κουρσαλ"

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Οι δράστες στη Μανωλάδα έχουν όνομα και επίθετο


Ποιοί κάλυπταν την «Βαγγελάτος ΑΕ» στην Νέα Μανωλάδα και έφτασαν να πυροβολούν στο ψαχνό μετανάστες;

 Η συγκλονιστική μαρτυρία που έφτασε στην ΚΕΕΡΦΑ και είναι ηχογραφημένη  από τον Λιεντού, εργαζόμενο στην «Βαγγελάτος ΑΕ», την  εταιρία της οποίας οι μπράβοι πυροβόλησαν στο ψαχνό τους απλήρωτους μετανάστες , είναι αποκαλυπτική για την άνεση με την οποία προσλαμβάνει ομάδες εργατών και τις αφήνει απλήρωτες.
Όμως το σκάνδαλο είναι τεράστιο διότι οι ίδιοι οι μπράβοι είχαν σύρει το περασμένο Αύγουστο ένα Αιγύπτιο εργαζόμενο-πάλι απλήρωτο- μέσα στο κεντρικό δρόμο της Μανωλάδας και του έσπασαν το χέρι!
Τι απόγινε άραγε η καταγγελία, της ΚΕΕΡΦΑ ότι τότε σε επίσκεψη έξω από τις εγκαταστάσεις της Βαγγελάτος ΑΕ υπήρξε καταδίωξη από μπράβους σε βάρος γνωστού δημοσιογράφου(Α.Χ) και του συντονιστή της ΚΕΕΡΦΑ Πέτρου Κωνσταντίνου; Γιατί η ΕΛΑΣ δεν μπόρεσε να εξιχνιάσει το όχι και τόσο άλυτο μυστήριο για το οποίο η τοπική κοινωνία είχε εξαγριωθεί για την δυσφήμιση που δέχονταν όλοι ως εγκληματίες και ρατσιστές;
Ποιοι εξασφάλισαν μια τέτοιας έκτασης ασυλία και με τι ανταλλάγματα άραγε; Ποιος είναι ο ρόλος των  τοπικών Αστυνομικών αρχών;
Ο Λιεντού, ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές που βρέθηκε μαζί με άλλους διακόσιους απλήρωτους συναδέλφους του στις εγκαταστάσεις της Βαγγελάτος ΑΕ. Είχαν ειδοποιηθεί από το αφεντικό ότι θα τους πλήρωναν νωρίς στις 1μμ, μετά τους είπαν να περάσουν στις 5μμ και τελικά στις 6μμ τους ανακοίνωσαν ότι πρέπει να φύγουν διότι θα δουλέψει άλλη ομάδα και όχι οι ίδιοι. Τότε τρείς που τους κατονομάζει ο Λιεντού πυροβόλησαν στο ψαχνό τραυματίζοντας  περίπου είκοσι από αυτούς.
Ο Λιεντού αναφέρει ότι του είπαν «φύγετε γιατί θα σας σκοτώσουμε και θα σας κάψουμε αν ξανάρθετε». Αναφέρει μάλιστα ότι χρωστάει πολλά λεφτά σε πολλούς εργάτες.
Ένοχη για τα ρατσιστικά κατορθώματα των αφεντικών είναι η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης  που κάνει πλάτες στις πιο αδίστακτες εργοδοσίες για να καταπατούν κάθε συλλογική σύμβαση, να αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους, να τσαλαπατάνε τις ελευθερίες όλων μας. Είναι η πολιτική του ρατσισμού που με τις επιχειρήσεις σκούπα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την επίθεση στο δικαίωμα στην ιθαγένεια για τα παιδιά και πάνω από όλα με την συντήρηση του καθεστώτος παρανομίας χιλιάδων μεταναστών και όχι την νομιμοποίηση τους  κάνει τους εργάτες βορά  στην μαύρη εργασία που δίνει τεράστια κέρδη στο κάθε εργοδότη.
Έφτασε η ώρα να βάλουμε τέλος στην άγρια εκμετάλλευση στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Να βάλουμε τέλος στις ρατσιστικές επιθέσεις των αφεντικών.
Καλούμε τα Εργατικά Κέντρα της Ηλείας και της Πάτρας, όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία στην εκπαίδευση και την υγεία, τους φοιτητικούς συλλόγους της Πάτρας, την αριστερά,  να δώσουμε μαζί με τους μετανάστες τη μάχη για να ξηλώσουμε τα κυκλώματα της άγριας εκμετάλλευσης και τους ρατσισμού από τη περιοχή.
Η 1Η Μάη πρέπει να γίνει μέρα καθολικής Γενικής Απεργίας, σε όλη τη Ελλάδα. Να φτάσει ΚΑΙ στα φραουλχώραφα της Νεάς Μανωλάδας.
Σχόλιο από το εργασιακό δελτίο: Ο συγκεκριμένος σύμφωνα με το http://www.okaa.gr κάνει εξαγωγές σε άλλες χώρες αλλά και εισαγωγές από τη Λατινική Αμερική. Για την ακρίβεια, εμφανιζονται 3 ονόματα ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΝΙΚΟΣ, ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΜΑΚΗΣ, ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ  .
Καλλιεργεί 400 στρέμματα φράουλα. Σήμερα έκανε τον ψόφιο, αφού τον συνέλαβαν προσποιήθηκε καρδιακό πρόβλημα και τον πήγανε στο κέντρο υγείας Βάρδας, όπου συνάντησε (ξανά) όλους σχεδόν τους μετανάστες που πριν έδιωξε.
vaggelatos
http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/547728_10151445324669475_1506577851_n.jpg

Καμία Μανωλάδα ποτέ και πουθενά!


Ανακοίνωση της Α.Π. – Ροσινάντε για τους πυροβολισμούς ενάντια σε μετανάστες στην Μανωλάδα

Το όνομα της Μανωλάδας Ηλείας είναι εδώ και χρόνια συνδεδεμένο με τις φασίστικες πρακτικές των φραουλοπαραγωγών της περιοχής και με τις συνθήκες σκλαβιάς, που ισχύουν για τους μετανάστες εργάτες. Το ότι αυτή η πραγματικότητα έχει παγιωθεί δεν τιμάει κανέναν από όσους τοποθετούμε τους εαυτούς μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, το περιστατικό της Τετάρτης (17/4) δε, έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως ενώ ο φασισμός εξαπλώνεται κοινωνικά, περιθώρια για εφησυχασμούς δεν υπάρχουν.

Όλα ξεκίνησαν όταν περίπου 200 Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες στα χωράφια της Μανωλάδας αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα έξι μηνών από τον εργοδότη τους και κάτοχο χωραφιών, Βαγγελάτο. Η συνάντηση των εργατών με τρεις εκπροσώπους του Βαγγελάτου κατέληξε με έναν εκ των τελευταίων να επιτίθεται και να πυροβολεί με ένα κυνηγετικό όπλο ενάντια στους μετανάστες! Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν από τις σφαίρες 25 μετανάστες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία της περιοχής. Άνθρωποι του συγκεκριμένου εργοδότη μάλιστα, έχουν πρωταγωνιστήσει και στο παρελθόν σε αντίστοιχα περιστατικά βίας απέναντι σε εργάτες…
Δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα αφεντικά τους ανθρώπους, άλλωστε αυτό είναι κάτι που προκύπτει από την ίδια την φύση του ταξικού ανταγωνισμού. Το γεγονός ωστόσο ότι το συγκεκριμένο τσιράκι ένιωσε πως έχει την νομιμοποίηση να σηκώσει το όπλο και να πυροβολήσει εναντίον των εργατών που επιτηρούσε φανερώνει πως ο φασισμός έχει αρχίσει να ριζώνει κοινωνικά, πως η πάγια χρησιμότητά του στο καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια για την μετατροπή της κοινωνίας σε στρατώνα έχει αρχίσει να πιάνει τόπο. Και αυτό πρέπει να το σταματήσουμε πριν είναι πολύ αργά. Πριν γίνουν συνήθεια περιστατικά όπως αυτό της Μανωλάδας.
Οι φράουλες της Μανωλάδας είναι βαμμένες με το αίμα των εργατών που δουλεύουν στα χωράφια της. Όποιος σέβεται τον εαυτό του πρέπει να τις μποϊκοτάρει οπουδήποτε πωλούνται. Παράλληλα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όποιος διαμεσολαβεί στην πώλησή τους, τις έχει στον πάγκο της λαϊκής του ή επωφελείται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο από την παραγωγή τους είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση στην Μανωλάδα και ως τέτοιος θα αντιμετωπιστεί. Είναι προφανές δε, πως τα αφεντικά της Μανωλάδας πρέπει να πάρουν και αυτά την απάντηση που αρμόζει στις φασιστικές μεθόδους τους.

Το πρόσωπο του τέρατος έρχεται για να μείνει, για να επιβληθεί, για να το συνηθίσουμε. Αντίθετα, είναι χρέος όλων μας να το τσακίσουμε. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, να υψώσουμε τοίχο στην προσπάθεια του Κεφαλαίου να δημιουργήσει αόρατους εργάτες χωρίς δικαιώματα όπως οι εργάτες της Μανωλάδας.

Όποιος σπέρνει φόβο ας θερίζει την οργή!

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Οι ραδιοφωνατζήδες δεν θέλουν το Flash στα χέρια των εργαζόμενων, καταγγελία της ΕΤΕΡ


 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζόμενων Ενώσεων στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ καταδικάζουμε την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση από την ΕΙΙΡΑ κατά τις συζητήσεις της αίτησης την 2α και 9ης Απριλίου 2013 της από 11/3/2013 (αριθμός πρωτ. ΕΣΡ: 2631) αίτησης των εργαζομένων του ραδιοσταθμού Flash 96 για την ανάκληση και χορήγηση άδειας ίδρυσης, εγκατάστασης και λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού κατ” εφαρμογή του άρθρου 32 του Νόμου 4109/2013.

Η ΕΙΙΡΑ ξεπερνώντας κάθε όριο παρεμβαίνει ως μη έδει στις διαδικασίες συζήτησης στο ΕΣΡ ζητώντας να απορριφθεί η αίτηση των εργαζομένων του Flash 96!

Άλλωστε οι κραυγές της εργοδοτικής πλευράς προς τον αρμόδιο Υπουργό κο Κεδίκογλου να αλλάξει πάραυτα τον «αντισυνταγματικό» Νόμο που προφανώς διέλαθε του ελέγχου και της προσοχής της Βουλής των Ελλήνων (!) είναι χαρακτηριστικές της πολιτικής αντίδρασης που προκάλεσε η ομόφωνη ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου.

Καλούμε την ΕΙΙΡΑ να σταματήσει να υπερασπίζεται φυγόδικους και την κατοχή δημοσίων συχνοτήτων από εξαφανισμένους εργοδότες που αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους σχεδόν 1 χρόνο και ταυτόχρονα χρωστούν σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία.

Καλούμε την ολομέλεια του ΕΣΡ να μην λάβει υπ” όψιν την παρέμβαση της ΕΙΙΡΑ, καθ” ότι στερείται νομιμότητας η θέση της να απαιτεί από το ΕΣΡ υπό τον ρόλο συνταγματικού δικαστηρίου(!!) να κρίνει αντισυνταγματικό το άρθρο 32 του Νόμου 4109. Εάν το ΔΣ του ΕΣΡ αποδεχθεί την παρέμβαση της ΕΙΙΡΑ ουσιαστικά ναρκοθετεί το πνεύμα του Νόμου 4109 άρθρο 32, καθώς αναγόμενο σε ανώτατο δικαστήριο κρίνει στην ουσία τον Νόμο. Αναπόφευκτα μια τέτοια παραδοχή από το ΕΣΡ θα οδηγήσει σε απαξία και μη εφαρμογή τον Νόμο 4109 άρθρο 32.

Παράλληλα αφαιρείται το νόμιμο δικαίωμα εργαζομένων του Ραδιοφωνικού Σταθμού FLASH, o οποίος μετά την εξέλιξη αυτή οδηγείται πλέον με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη εγκατάλειψη και στο κλείσιμο του.

Εν κατακλείδι: Υπενθυμίζουμε στο ΔΣ του ΕΣΡ ότι η αίτηση αυτή κατατίθεται σε σας από επί μακρόν απλήρωτους εργαζόμενους, παράμετρος η οποία προφανώς ελήφθη σοβαρά υπ” όψιν από τη Βουλή που ψήφισε το σχετικό Νόμο ομόφωνα.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Με την παράκληση να αναρτηθεί, δημοσιευθεί, μεταδοθεί.

Αθήνα, 15 Απριλίου 2013

ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
EN ΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ
EN ΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Εργατικοί αγώνες και κοινωνικοί χώροι αντίστασης σε κατάσταση παρανομίας;



Πώς οργανώνουμε και συνδέουμε σήμερα τους αγώνες μας ενάντια στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία;

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΑΣΟΕΕ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΠΡΙΛΗ, 19:00




Εδώ και πολλούς μήνες, με αφετηρία τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου και με ιδιαίτερη ένταση από τα τέλη του 2012 και μετά, η κρατική καταστολή ήρθε να συνδράμει και να συντονίσει τη βίαιη καπιταλιστική επίθεση των τελευταίων χρόνων, βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Ως απάντηση στη γενίκευση αυτής της κατασταλτικής εκστρατείας, κάποια από τα σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες που συνυπογράφουν αυτό το κάλεσμα πραγματοποιήσαμε στα τέλη Γενάρη μια εκδήλωση στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Το σκεπτικό μας ήταν ότι, ειδικά εκείνη την περίοδο που οι εισβολές σε καταλήψεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ήταν επιτακτική ανάγκη να δηλώσουμε τόσο την έμπρακτη αλληλεγγύη μας όσο και την αντίληψή μας ότι οι καταλήψεις αποτελούν ένα κομμάτι του κόσμου του αγώνα στον οποίο ανήκουμε κι εμείς. Θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι η επίθεση που δέχονταν εκείνη την περίοδο μας αφορούσε άμεσα, καθώς οι επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου εναντίον εργατικών αγώνων, καταλήψεων, αυτοοργανωμένων χώρων και πανεπιστημίων αποτελούν στιγμές της ίδιας στρατηγικής μηδενικής ανοχής που εφαρμόζεται εναντίον όλων των κοινοτήτων αγώνα. 

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι επιθέσεις έκτοτε όχι μόνο αυξάνονται αλλά και διευρύνουν ολοένα τη στόχευσή τους: από τους εργατικούς αγώνες (επίταξη των απεργών στις αστικές συγκοινωνίες [ΣΤΑ.ΣΥ.], σύλληψη και ποινική δίωξη συνδικαλιστών του Π.Α.ΜΕ. στο υπουργείο Εργασίας, επίταξη ναυτεργατών, «διερευνητική» αστυνομική εισβολή σε συνάντηση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, καταδίκες συνδικαλιστών των ΟΤΑ επειδή κατά τη διάρκεια απεργίας «άσκησαν ψυχολογική βία σε αυτούς που ήθελαν να εργαστούν»…), μέχρι τους τοπικούς αγώνες κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της γης τους (Χαλκιδική), καμία εστία αντίστασης δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο. Επίλεκτο πεδίο της καταστολής αποτέλεσαν εξαρχής και τα πανεπιστήμια, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσής τους. Ήδη από τον Νοέμβριο του 2012, οι κινητοποιήσεις και η κατάληψη των εργολαβικών εργαζομένων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αντιμετωπίστηκαν με εισβολή της αστυνομίας, συλλήψεις και καταδίκες. Στην Κέρκυρα, ΜΑΤ συνέλαβαν και προπηλάκισαν φοιτητές που διαμαρτύρονταν στην πρυτανεία του πανεπιστημίου για θέματα σπουδών και υποδομών. Και, βέβαια, στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε., το κράτος εξαπέλυσε συντονισμένα την επίθεσή του τόσο εναντίον μεταναστών μικροπωλητών όσο και εναντίον φοιτητικών κοινοτήτων αγώνα, όπως το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι και τα στέκια των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων, αλλά και εναντίον του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm. 

Στη συγκεκριμένη εκδήλωση, θα θέλαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Εκτός από την ανταλλαγή εμπειριών και σκεπτικών, που είναι εξαρχής βασικός στόχος της κίνησής μας, επιδιώκουμε να αποτελέσει αυτή η εκδήλωση την ευκαιρία για να ξεκινήσει μια κουβέντα σχετικά με τη σύνδεση και την αλληλεπίδραση των επιμέρους κοινωνικών και εργατικών αγώνων, τις μεθόδους αγώνα που ακολουθούμε και τα αιτήματα που θέτουμε. Η συνολική επίθεση που αντιμετωπίζουμε θέτει κρίσιμα ερωτήματα τόσο για τους τρόπους με τους οποίους απαντάμε μέχρι τώρα όσο και για το πώς μπορούμε να απαντήσουμε με όρους νίκης. Στο εργασιακό επίπεδο, παραδοσιακές πρακτικές αγώνα όπως η απεργία, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις φαντάζουν όλο και πιο αναποτελεσματικές με τον τρόπο που γίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις, δηλαδή υπό τον πλήρη έλεγχο του καθεστωτικού συνδικαλισμού, χωρίς επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών κέντρων αγώνα, πάντα εντός των στενών ορίων της νομιμότητας. Προφανώς δεν θέλουμε να απαρνηθούμε αυτές τις πρακτικές. Είναι όμως γεγονός ότι πλέον, με την επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διαρκή μείωση των μισθών μας, τη γενικευμένη επιβολή εργασιακών καθεστώτων που συνδυάζουν την ανεργία με την επισφάλεια σε ένα ενιαίο μοντέλο εξατομικευμένης και πάμφθηνης εργασίας, τη συνεχή καταστολή κάθε είδους κινητοποίησης, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο συνδικαλισμός αλλά και κάθε μορφή αγώνα ενάντια στις προσταγές των αφεντικών τίθενται συνολικά από το κράτος σε κατάσταση ημιπαρανομίας. Κάποια ερωτήματα που μπαίνουν και πάνω στα οποία θα θέλαμε να κάνουμε μια κουβέντα είναι: Πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε στους αγώνες μας και στα αιτήματά μας την απαιτούμενη δυναμική; Πώς θα αντιμετωπίσουμε την ολοένα πιο συχνή παρουσία κατασταλτικών δυνάμεων σε συγκεντρώσεις, απεργιακές φρουρές, παρεμβάσεις κλπ.; Τι περιθώρια κινήσεων έχουμε απέναντι στην αδιαλλαξία των αφεντικών; Εν ολίγοις, πώς θα μπορέσουμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε τόσο τις μεθόδους μας όσο και τα αιτήματά μας, ξεπερνώντας τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, στην κατεύθυνση της συνολικής αμφισβήτησης του καπιταλισμού;

Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών
Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων
«Ταξικό Μέτωπο» - Πρωτοβουλία Εργαζομένων στους Χώρους του Μετρό
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Αθήνας
Εργαζόμενοι με Μπλοκάκι
Εργατική Εφημερίδα «Δράση»

Μια φυλακισμένη οροθετική λιγότερη



Έναν τέτοιο τίτλο ίσως θα έβαζε ο Μπρεχτ αν ήθελε να ενημερώσει και να καταγγείλει την αυτοκτονία μιας οροθετικής κρατούμενης στις φυλακές Κορυδαλλού σήμερα.

Η Μαρία Θεοδωράκη, πάνω από 30 ετών (δεν γνωρίζουμε ακριβώς) κρεμάστηκε με το σεντόνι της στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατείτο επειδή, όπως έλεγε η ίδια, είχε κλέψει ένα παντελόνι.

Την Μαρία είχαμε γνωρίσει κατά τις επισκέψεις της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές» στις φυλακές, ήταν μια λεπτή και μικροκαμωμένη κοπέλα που δεν ανήκε στην ομάδα των διαπομπευμένων γυναικών. Κρατείτο όμως στην ίδια πτέρυγα που επιφυλάσσεται για όλες τις οροθετικές. Κόλλησε τον ιό του HIV όταν δάγκωσε μια άλλη γυναίκα, σε έναν καυγά, όχι στις φυλακές, απ’ όσο ξέρουμε.

Την περασμένη εβδομάδα, μας είχαν ενημερώσει ότι χαρακώθηκε στο λαιμό πρόσφατα με ξυράφι (απόπειρα αυτοκτονίας), μπροστά στη μητέρα της που την είχε επισκεφθεί, με το αίμα να εκτοξεύεται μακριά και να δημιουργεί ένα εφιαλτικό σκηνικό.

Μετά το αιματηρό περιστατικό την μετέφεραν στο Δαφνί, γιατί είχε γίνει από παλιότερα διάγνωση ότι έπασχε από διπολικό σύνδρομο και σχιζοφρένεια, όπως η ίδια είχε πει σε συγκρατούμενές της. Σύντομα όμως, πριν λίγες μέρες, την επανέφεραν στη φυλακή, όπου έδειχνε διαταραγμένη και επιθετική συμπεριφορά, επικίνδυνη ακόμα και για τις συγκρατούμενές της, οι οποίες ανησυχούσαν.

Αντί να την κρατήσουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, οι αρχές αποφάσισαν να επιστρέψει στον Κορυδαλλό, όπου σύντομα «κατάφερε» να αυτοκτονήσει, μετά από συνεχείς προσπάθειες. Αν έπαιξε ρόλο η έλλειψη κρεβατιών και δυνατοτήτων στο Δαφνί ώστε να μην χωράει ανάμεσα στους άλλους και άλλες ψυχασθενείς δεν το γνωρίζουμε, πάντως το θεωρούμε πολύ πιθανό, αφού γνωρίζουμε την αποδόμηση των υπηρεσιών υγείας που έχουν φέρει τα μνημόνια και ακόμα περισσότερο την αποδόμηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

Ήταν μια ατίθαση και διαταραγμένη νέα γυναίκα, που είχε κάνει φυλακή και στο παρελθόν για ασήμαντα αδικήματα, όπως το τελευταίο με το παντελόνι.

Θα λέγαμε ότι έχουμε μια «προαναγγελθείσα αυτοκτονία», με υπεύθυνους όσους επιλέγουν να κρατούν στη φυλακή ένα άτομο με τόσο επιβαρυμένη ψυχική, αλλά και σωματική υγεία, δηλαδή το κράτος, τους νομοθέτες με τα πτυχία Πανεπιστημίου, τους εισαγγελείς, με τις ωραίες γραβάτες και την κοινωνική καταξίωση. Αυτή είναι η Δικαιοσύνη, την έχουμε γνωρίσει από μέσα κι απέξω.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ζητά την μεταφορά όλων των οροθετικών γυναικών και την ιατρική τους παρακολούθηση στο νοσοκομείο των φυλακών, όπως γίνεται και με τους υπόδικους οροθετικούς άνδρες. Δυστυχώς, δεν διαθέτουν χώρους για τις οροθετικές γυναίκες στο νοσοκομείο των φυλακών.

Πολύ περισσότερο, θυμίζουμε ότι όλες οι διαπομπευμένες οροθετικές γυναίκες απαλλάχθηκαν από τα δικαστήρια και η πολύμηνη φυλάκισή τους (από 3 έως 9 μήνες με σταδιακή αποφυλάκιση) αποδείχτηκε και με τις αποφάσεις ότι ήταν παράνομη. Άρα δεν θα έπρεπε να είχαν κρατηθεί ούτε στο νοσοκομείο των φυλακών.

Θυμίζουμε ότι απόπειρες αυτοκτονίας είχαν κάνει στο παρελθόν πολλές από τις κρατούμενες, που κόβονταν με ξυράφια τόσο από το σύνδρομο στέρησης το οποίο είχαν οι εξαρτημένες όσο και από την απόγνωσή τους για την αναίτια φυλάκιση.

Ο πρωτομάστορας διώκτης των οροθετικών γυναικών, Λοβέρδος, ανακοινώνει αυτές τις μέρες την ίδρυση πολιτικού κόμματος. Θέλει φαίνεται να τον επαινέσει ο ελληνικός λαός για αυτό το έγκλημά του, όπως και για τόσα άλλα.

Αποχαιρετούμε δυστυχώς σήμερα τη Μαρία Θεοδωράκη, που έφυγε γιατί ο αγώνας μας αργεί να φέρει αποτελέσματα απέναντι σε ένα ανάλγητο και εκδικητικό κράτος, που «έπρεπε» να την κρατάει μέσα γιατί είχε κλέψει ένα παντελόνι.

Πηγή: http://www.fylosykis.gr

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης που βρίσκονται υπό καταστολή (Athens.Indymedia & 98fm).


Τρίτη 16/04 , 06.00μμ Καμάρα

(Ακολουθεί το μήνυμα του Athens Indymedia)
«Η πρυτανική αρχή του Πολυτεχνείου, αντικαθιστώντας επάξια την αστυνομία και τους δικαστές, διέκοψε την παροχή internet για τα δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και έκφρασης.
Όλοι όσοι διαχειριζόμαστε, δημοσιεύουμε ή χρησιμοποιούμε τα παραπάνω μέσα αλλά και όσοι αισθανόμαστε αλληλέγγυοι στο δικαίωμα στην αδιαμεσολάβητη έκφραση ήρθε η ώρα να οργανωθούμε και να δράσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα.»
Περάσαμε λοιπόν στο επόμενο στάδιο του φασισμού, εκεί που η αντιπληροφόρηση του κινήματος γίνεται εν κρυπτώ (βρίσκοντας δηλαδή νέες, κρυφές μεθόδους επικοινωνίας και πληροφόρησης);
Το Athens.Indymedia.org είναι εδώ και χρόνια η δίοδος αντιπληροφόρησης χιλιάδων ανθρώπων για τους κινηματικούς αγώνες. Καθώς το Athens.Indymedia είναι μια ακόμα σταγόνα ελευθερίας μέσα στο σύστημα, το οποίο ελέγχει τα δημόσια ηλεκτρονικά δίκτυα, φυσικό είναι η εξουσία να μπορεί να το καταστείλει έστω και προσωρινά.
Η αντιπληροφόρηση όμως δεν φιμώνεται, δεν καταστέλλεται.
Όσο υπάρχουν αγωνιστές, αντιφασίστες/ριες & αλληλέγγυοι/ες, θα βρίσκουμε τρόπους αντιπληροφόρησης μέσα και έξω από το σύστημα.
Όσο χτυπάνε τον κόσμο των κινηματικών αγώνων, τόσο αυτός θα συσπειρώνεται.
Όσο η εξουσία κλείνει τη στρόφιγγα της ελευθερίας, τόσο το πάθος για λευτεριά θα γίνεται δυνατότερο.
Όσο το σύστημα δείχνει τη φασιστική του όψη, τόσο ο αντιφασισμός θα γίνεται το πραγματικό μέτωπο που θα φέρει την ανατροπή του.

Ενάντια στο κρατικό & παρακρατικό φασισμό.
Αλληλεγγύη στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και έκφρασης.

Αντιφασιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης (ΑΣΑ)

ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

εξαιρετικό άρθρο από τον βιβλιοφρικάριο
 
Δεν είμασταν σίγουροι για το αν έπρεπε να αφιερώσουμε ιδιαίτερο χρόνο και χώρο για να γράψουμε για το κλείσιμο ενός ακόμα βιβλιοπωλείου, μέσα στον καιρό του οικονομικού πολέμου που βιώνουμε. Τα πολλά δακρύβρεχτα άρθρα όμως που θρηνούν ένα ακόμα «πολιτισμικό στέκι» που χάνεται, μας τσιγκλάνε να πάρουμε και εμείς θέση και να τοποθετηθούμε στην οικοδόμηση της συνολικής εικόνας. Και το δικό μας λιθαράκι δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια διαφορετική οπτική, λίγο πιο «αρτηριοσκληρωτική» για πολλούς οι οποίοι εξακολουθούν να υπηρετούν το σύγχρονο lifestyle και θεωρούν ξεπερασμένα τα εργατικά ζητήματα. Γιατί εμείς μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε να δούμε τα πράγματα.

Μετά από 128 συναπτά έτη λοιπόν ήρθε η ώρα για το βιβλιοπωλείο της Εστίας να αναφωνήσει: Δυστυχώς επτωχεύσαμεν... Ένα βιβλιοπωλείο το οποίο πέρασε μέσα από δυο παγκοσμίους πολέμους, έναν εμφύλιο, μια χούντα και όλη τη μεταπολίτευση, αλλά ήρθε η ώρα να κλείσει εδώ τον κύκλο του. Οι φλύαρες νεκρολογίες που ακολούθησαν μας υπενθύμισαν ότι οι δεκαετίες του ’80 και (κυρίως) του ΄90 ήταν «χρυσές» για το ιστορικό βιβλιοπωλείο, το οποίο όμως στη συνέχεια δεν μπόρεσε να αντέξει τη μειωμένη κατανάλωση που επέφερε η ύφεση. Ένα κοινότοπο αφήγημα σε πολλές παραλλαγές που παράγει όλα τα απαραίτητα νοήματα.
Έτσι λοιπόν τα κέρδη της επιχείρησης ανήκουν στους ιδιοκτήτες της, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να τα «χαλάνε» για να τη διατηρήσουν στη ζωή. Από τη στιγμή που η επιχείρηση δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετείται (ή το κάνει χωρίς να παράγει κέρδη), έρχεται η ώρα του λουκέτου. Καθόλου τυχαία οι εργαζόμενοι δεν έχουν θέση στο κάδρο καθώς στην περίπτωση τους το νόημα εξαντλείται στη σκληρότητα της μοίρας και την αναπόδραστη υποταγή στις αποφάσεις της εργοδοσίας. Μόνο το λιβάνισμα της κας Μάνιας, του αγνού αυτού μαικήνα των γραμμάτων συναντήσαμε στις επιφυλλίδες. Με την άρρητη υποσημείωση ότι τα αφεντικά δεν φταίνε για τις επιπτώσεις των ελέω κρίσης αποφάσεων τους στη ζωή των υπαλλήλων τους, πολύ περισσότερο δε τα αφεντικά «του πνεύματος» που είναι και εξ ορισμού πιο ευαίσθητα!!!
Έτσι ενώ από τη μια πλευρά οι λόγοι παρηγορίας για την άπορη (sic) πλέον ιδιοκτήτρια της Εστίας περίσσευαν, από την άλλη δεν μπορέσαμε να βρούμε αναφορές στην πραγματικότητα των (επίσης πρώην πλέον) εργαζόμενων στο βιβλιοπωλείο. Επί 3 σχεδόν χρόνια λάμβαναν μικρά έναντι του μισθού τους, στο ύψος του εφηβικού χαρτζιλικιού, πριν φτάσουν στο σημείο να μένουν παντελώς απλήρωτοι. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί προτεραιότητα για τους δημοσιογράφους που γράφουν στην πολιτισμική στήλη. Στο κάτω – κάτω, αν πεινάνε ας φάνε παντεσπάνι...
Ενώ λοιπόν η μοίρα της απληρωσιάς φαινόταν να είναι κοινή για όλους, ήρθε η καπάτσα (σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον) εργοδοσία, πέρσι τον Σεπτέμβρη, να ταράξει την καθημερινότητα των συναδέλφων με μια ρηξικέλευθη πρόταση. Όσοι θέλουν να μείνουν θα γίνουν 4ωροι και όσοι δεν θέλουν να αποχωρήσουν, έλεγε το καινούργιο μεγαλόπνοο σχέδιο. Βέβαια για την ταμπακιέρα (βλ. χρωστούμενα) ούτε κουβέντα επί της ουσίας. Προφανώς μετά από 127 χρόνια, το αποθεματικό της επιχείρησης δεν έφτανε για να χρηματοδοτήσει το μαγαζί και η κα Καραϊτίδη δεν μπορούσε να βρει εύκολα αγοραστές για το πανάκριβο σπίτι της, προκειμένου με αυτά τα χρήματα να μπορέσει να πληρώσει χρωστούμενους μισθούς αλλά και προμηθευτές.
Άλλο ένα δίλημμα λοιπόν που μεταφέρθηκε εκβιαστικά στην πλευρά των εργαζομένων. Άλλο ένα ρίσκο που μοιραζόταν όχι με μετόχους αλλά με ανθρώπους που καμία ευθύνη δεν είχαν για την οικονομική κατάντια ενός πάλαι ποτέ κραταιού μαγαζιού. Επί της ουσίας αυτό που έλεγε η πρόταση ήταν πως αν θέλετε να παραμείνει ανοιχτό το μαγαζί, θα πρέπει να βάλετε πλάτη εσείς. Βέβαια η συγκεκριμένη πρόταση αμελούσε τεχνηέντως ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.  Αυτό της επιβίωσης των εργαζομένων οι οποίοι -4ωροι όντες πλέον- θα έπρεπε να πιάσουν μια δεύτερη δουλειά προκειμένου να συντηρηθούν και έτσι να συνεχίσουν να δουλεύουν αμισθί για να σωθεί το μαγαζί της κας Μάνιας...
Κάπου εκεί όμως άρχισαν να εξαντλούνται και οι πρώτες αντοχές. Κάποιοι συνάδελφοι δεν δέχτηκαν αυτόν τον περαιτέρω εξευτελισμό και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας. Αντίθετα οι υπόλοιποι συνάδελφοι δέχτηκαν να κρατήσουν ανοιχτό το μαγαζί, ακόμα και χωρίς εμπόρευμα αφού οι προμηθευτές του είχαν σταματήσει καιρό πριν να το τροφοδοτούν λόγω μαζεμένων χρωστούμενων. Την στιγμή που οι συνάδελφοι έκαναν αυτή την επιλογή, έθεταν ταυτόχρονα και το ρητορικό μάλλον ερώτημα: «Αλήθεια, αυτός ο κόσμος, κερδίζεται τελικά με προσευχές;»...
Η σημερινή κατάληξη δείχνει πως μάλλον όχι. Δεν το λέμε για να γίνουμε μετά Χριστόν προφήτες. Το λέγαμε και τότε. Ούτε σκοπός μας είναι να καταφερθούμε εναντίον συναδέλφων, έστω και αν στη δικαστική διαμάχη που ακολούθησαν οι σε επίσχεση εργαζόμενοι, κάποιοι από τους πρώτους βρέθηκαν στο δικαστήριο με την πλευρά του εργοδότη, με την αδέκαστη ελληνική δικαιοσύνη να τους εκθέτει κιόλας με την απόφαση που πήρε. Η υπόθεση όμως της Εστίας είναι μια από τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις (γιατί υπάρχουν κι άλλες) η οποία θέτει κάποια πιο ουσιώδη ερωτήματα που αφορούν τον κόσμο της εργασίας. Ερωτήματα που ξεφεύγουν και λίγο από μια στενή  αντίληψη του συνδικαλισμού, μεταφέροντας τα ζητήματα στην γενική αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλει καθώς και της θέσης που παίρνουμε σε αυτόν.
Ένα από αυτά, ειδικά για τον κλάδο του βιβλίου, είναι και η αντίληψη πως δουλεύοντας σε έναν εκδοτικό οίκο ή σε ένα βιβλιοπωλείο, μετέχουμε έστω και για λίγο, στο μεγάλο πανηγύρι της παραγωγής πολιτισμού. Κάποιοι από εμάς, νιώθουν πως συναντιούνται νοερά με τους συγγραφείς και το έργο τους καθώς και με φιλόμουσους αναγνώστες. Συμμετέχουν έτσι (ουφ, πολύ κουραστικός αυτός ο πρώτος πληθυντικός της ευγένειας) στην διακίνηση των ιδεών που ένα βιβλίο εμπεριέχει. Και αυτή είναι μια από τις μπανανόφλουδες που πατήσανε κάποιοι συνάδελφοι στην Εστία. Προφανώς το ειδικό βάρος ενός βιβλιοπωλείου ηλικίας 128 χρόνων δημιούργησε και μια αίσθηση χρέους σε αυτούς. Κάπως σα να παίρνουν μέρος στην ιστορία του βιβλίου στην Ελλάδα; Ίσως.
Αλήθεια όμως, τι είναι αυτό που κάνει ένα βιβλίο (πραγματικού κόστους γύρω στα 2-3 € και με τιμή πώλησης γύρω στα 13-20 € κατά μέσο όρο) κάτι περισσότερο από ένα ακόμα εμπόρευμα; Και βέβαια τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος που έχει μισθωτή σχέση με ένα βιβλιοπωλείο εκτός από εργάτης; Εν τέλει, με την εργασία μας και μόνο μπορούμε εμείς ως εργάτες να καθορίσουμε τις οικονομικές επιλογές και τα ρίσκα των αφεντικών; Και εν πάση περιπτώσει μπορούνε αυτά να θεωρηθούν και δικές μας επιλογές; Ρητορικά και πάλι τα ερωτήματα αφού η κατάληξη της Εστίας, μας παρέχει και αυτονόητα συμπεράσματα.
Κάτι τέτοια αυτονόητα φαίνεται πως τα έχουμε ξεχάσει παντελώς σε μια εποχή που θα έπρεπε να είναι τα μόνα που θυμόμαστε. Η ειδυλλιακή εικόνα του βιβλιοϋπαλλήλου που εξυπηρετεί τον πελάτη (την είδαμε και σε διαφήμιση πρόσφατα) συνοδεύεται, στο πίσω μέρος του κάδρου, από χαλασμένες μέσες και γόνατα εξαιτίας των κουβαλημάτων και της ορθοστασίας, πράγμα που δεν ξεπληρώνεται με κανένα μεροκάματο. Ο βαθυστόχαστος συγγραφέας που συζητά με τον συνάδελφο είναι κατά βάση ένα μετρίου βεληνεκούς ματαιόδοξο ψώνιο που πολλές φορές μπορεί και να πληρώνει ο ίδιος για να εκδοθεί, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα καταφέρνει να επιβιώσει κοπροσκυλιάζοντας και αμπελοφιλοσοφώντας. Οι οραματιστές εκδότες είναι κρατικοδίαιτα λαμόγια που χρηματοδοτούν τις εταιρείες τους από χρήματα φορολογουμένων τα οποία απλόχερα τους μοίραζαν μέχρι πρότινος τα υπουργεία με διάφορους τρόπους. Και οι μεγάλοι βιβλιοπώλες είναι κατά βάση στυγνοί έμποροι που δεν πληρώνουν υπερωρίες και εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι που τους προσφέρει η ούτως ή άλλως στα μέτρα τους κομμένη και ραμμένη εργατική νομοθεσία.
Από έναν τέτοιο κόσμο, εμείς, όσοι εργάτες έχουμε κρατήσει την εργατική μας συνείδηση, δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε. Και αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε και όσους εξωραΐζουν αυτή την πραγματικότητα. Ειδικά σήμερα που το μεγάλο πανηγύρι που μας σερβίρανε τόσα χρόνια τελείωσε. Τα αφεντικά της επικράτειας από συμμέτοχους μας καθιστούν αποσυνάγωγους στο μεγάλο τους φαγοπότι εναλλάσσοντας με ταχύτητα που θα ζήλευε ο Λούκυ Λουκ το καρότο και το μαστίγιο, μαζεύουν τα λεφτά τους σε πιο σίγουρα «σεντούκια» από αυτά που τους προσέφερε μέχρι τώρα η επιχειρηματικότητα και λεηλατούν τις ίδιες τους τις επιχειρήσεις, εγκαταλείποντας πρώτοι το καράβι που τώρα βυθίζεται, προκειμένου να διασώσουν τις περιουσίες τους που τόσα χρόνια έφτιαξαν με τον δικό μας κόπο.
Για κάποια χρόνια, κάποιοι από εμάς την πατήσαμε (αυτός ο πρώτος πληθυντικός αρχίζει πραγματικά να με ενοχλεί.). Ένα ξεροκόμματο παραπάνω και δυο – τρεις συνεργατικές κουβέντες ήταν αρκετές για να κάνουν κάποιους συνάδελφους να νιώσουν ασφαλείς στις αγκάλες των αφεντικών τους. Τώρα όμως που ο βαθμός εκμετάλλευσης φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο, το μόνο που μένει είναι το μοίρασμα της φτώχειας μας, την ώρα που τα αφεντικά αποσύρονται στην ασφάλεια των απομονωμένων διαμερισμάτων τους. Παρόλα αυτά, κάποιοι εξακολουθούν και βιώνουν τους εαυτούς τους μέσα σε έναν κόσμο καλών προθέσεων.
Επίλογος; Η κα Μάνια θα εξακολουθήσει να πίνει το καφεδάκι της με γάλα και όχι με κρέμα, όπως την αγιογραφούσε η κονδυλοφόρος του Βήματος. Οι πρώην εργαζόμενοι όμως έχουν απομείνει να αναμένουν τα δεδουλευμένα τους από μια εταιρεία φάντασμα, καθηλωμένοι σε μια terra incognita μεταξύ εργαζόμενου και ανέργου. Θα προστεθούν λοιπόν και αυτοί σε ένα καινούργιο σύνολο ανθρώπων χωρίς ιδιότητες που έχει διαμορφώσει η πραγματικότητα της κρίσης και στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι πολλοί από εμάς.
Και εκεί θα παραμείνουμε όλοι αν δεν διεκδικήσουμε μόνοι μας το να αποκτήσουμε ταυτότητα συλλογική. Ταυτότητα που θα μας αυτοκαθορίζει μακριά από την εξατομίκευση και τον όραμα της προσωπικής επιτυχίας που μας οδηγούσε μέχρι σήμερα και που έδινε την δυνατότητα στα αφεντικά να μας χειρίζονται διασπασμένους και αποπροσανατολισμένους. Και όσο για τα βιβλία και τις γνώσεις, τα μυθιστορήματα και τα ποιήματα, τον πολιτισμό μας και τον πνευματικό μας πλούτο, θα τα κρατάμε πάντα μέσα στις καρδιές μας, για να τα μοιραζόμαστε μακριά από βιβλιοπωλεία και πάσης φύσης κωλομάγαζα, στις παρέες και στις κοινότητες που θα επανεφεύρουμε. Και που οφείλουμε να τις επανεφεύρουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε...

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Όλα τα νεότερα για τον αγώνα της Βιο.Με.


ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ - ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Ανακοινώσεις του σωματείου και της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης για τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής εδώ κι εδώ.

Ανακοινώσεις του σωματείου και της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης για τον αγώνα των εργαζομένων στη Pizza Hut εδώ κι εδώ.

Νέα ανακοίνωση του σωματείου της Βιο.Με. για τον αγώνα στο εργοστάσιο εδώ.

Αφίσα για τον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ. από την Πάτρα εδώ.

Συνέντευξη του Μ.Αναγνώστου (εργαζόμενου στη Βιο.Με.) και ανταπόκριση από την έκθεση φωτογραφίας σε σχέση με τον αγώνα από την ομάδα 35mm εδώ.

Νέα ανακοίνωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης για τον αγώνα στο εργοστάσιο εδώ.

και κάτι έξτρα:

Δείτε τι έγινε σε μιά εκδήλωση αλληλεγγύης στην Αρκαδία για τη Βιο.Με., τη καταγγελία του ΠΑΜΕ, την απάντηση από το "Παγκάκι", καθώς και ένα σχόλιο από το ιστολόγιο κόκκινος τύπος, εδώ κι εδώ.

edit: Νέα συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Θεσσαλονίκης) εδώ.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Αυτό το πηγάδι δεν έχει πάτο: Η διαρκής υποτίμηση του "κατώτατου μισθού"



Λίγα λόγια για τις αλλαγές στον βασικό μισθό

Γενικά: Ο μισθός δεν είναι απλά και μόνο τα χρήματα, τα λεφτά τα οποία εξασφαλίζει κανείς από την εργασία του, όπως πολλές φορές εννοείται, εσφαλμένα. Σε ό,τι αφορά την εξαρτημένη εργασία, ο μισθός θα πρέπει να εννοηθεί ως μια συνισταμένη πολλών και διαφορετικών στοιχείων, σημαντικών όπως ο χρόνος, οι συνθήκες και η ένταση της εργασίας. Στον σύγχρονο καπιταλισμό ο μισθός εισέρχεται στους καταναγκασμούς της εργασίας σαν αναγνώριση της τυπικής ελευθερίας των δύο συμβαλλομένων μερών: του "εργοδότη" και του εργαζόμενου. Σε αντίθεση με μια σειρά απλήρωτων εργασιών (κοινώς δουλεία), που ούτε σήμερα έχουν εξαλειφθεί όπως η εργασία στον Στρατό, στη Φυλακή ή/και η οικογενειακή/οικιακή εργασία, η μισθωτή εργασία διαχωρίζεται από αυτές με το "ελεύθερο δικαίωμα" της πώλησης της εργατικής δύναμης. Αυτή ακριβώς η μισθωτή εξαρτημένη εργασία, είναι γενικότερο γνώρισμα του καπιταλισμού, θεμελιώδης λίθος στο οικοδόμημα μέσα στο οποίο σήμερα ζούμε. 

Γίνεται αντιληπτό πως σε αυτή την σχέση εξάρτησης συνυπάρχουν και τα δύο μέρη: και ο εκμεταλλευόμενος και ο εκμεταλλευτής. Παρόλαυτα, αυτή η σχέση δεν είναι συμμετρική. Η θέση "αφεντικό" γεννάται και αναπαράγεται μέσα από την μισθωτή εξαρτημένη εργασία, αλλά το ανάποδο δεν ισχύει. Και δεν ισχύει μόνο αν εννοηθεί η εργασία, όχι σαν προϊόν προς πώληση, αλλά σαν τη δημιουργικότητα που αλληλεπιδρά με το κοινωνικό περιβάλλον και τη Φύση και τα μετασχηματίζει. Με αυτή την έννοια αντιλαμβανόμαστε την εργασία περαν του καπιταλισμού, την εργασία χωρίς αφεντικά.

Από τη δεκαετία του 70, αλλά πολύ περισσότερο από τη δεκαετία του 80 και έπειτα, τα αφεντικά προσπάθησαν με μια καλά συντονισμένη παγκόσμια ιδεολογική καμπάνια, όχι να καταργήσουν αυτήν την εξάρτηση, αλλά να αλλάξουν τη βασική της αναπαράσταση. Να μειώσουν ή και να εξαφανίσουν την έννοια του μισθωτού (του εργάτη), ταυτίζοντας τον (σαν φιγούρα) με τον ελεύθερο επαγγελματία. Αυτή η προσπάθεια τους ήταν βαθιά, διαρκείας και πολυποίκιλη. Εξελίχθηκε από την προώθηση της ευελιξίας του εργατικού δυναμικού, τον πολλαπλασιασμό των μυθολογικών ανισοτήτων (με επιδόματα, μπόνους κτλ), την οργανική υπαγωγή των μορφών έκφρασης των εργατικών συμφερόντων (όπως είναι και τα συνδικάτα) στο κράτος, τη γενικότερη προβολή του ατομικισμού-μικροαστισμού, την επιδότηση της κατανάλωσης (με δάνεια, κάρτες υποθήκευσης στην ουσία μελλοντικών μισθών) κ.ο.κ. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν και η ενσωμάτωση του μισθού γενικά, όχι πια σαν ένα εξωτερικό έξοδο, αλλά μέρος της εσωτερικής καπιταλιστικής διαδικασίας συσσώρευσης, μέσω της μαζικής εργατικής κατανάλωσης. Αποτέλεσμα: η εκτροπή της έννοιας του "μισθού", ιδεολογικά και πολιτικά, σε "εισόδημα". Οποιαδήποτε αναφορά στον μισθό, αντιμετωπιζόταν (και αντιμετωπίζεται ακόμη και σήμερα από πλευρές του κινήματος) σαν οικονομίστική, δίχως σοβαρή εκτίμηση για το αντικείμενο καθώς είναι "μόνο λεφτά"...

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που η ρύθμιση των μισθολογικών διαβαθμίσεων με το εργαλείο που ονομάζεται "βασικός μισθός", μπαίνει ακόμη πιο κεντρικά στο στόχαστρο των επιδιώξεων των αφεντικών. Το μεγάλο κόμμα του κεφαλαίου, το κράτος, αναλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της διαχείρισης και κοστολόγησης του εργατικού δυναμικού. Η "αυτόματη προσαρμογή" της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με βάση τις ανάγκες της "εθνικής" οικονομίας (δλδ των αναγκών για κερδοφορία των αφεντικών) νομοθετείται στο Μνημόνιο 3 και υλοποιείται ήδη από τον Απρίλη που διανύουμε. Με λίγα λόγια το ύψος του βασικού μισθού νομοθετείται πλέον με υπουργική απόφαση, καταργώντας την, έτσι κι αλλιώς τυπική "διαπραγμάτευση" των καθεστωτικών τριτοβάθμιων οργανώσεων των εργαζομένων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Αντίθετα από τις εκτιμήσεις των αντινεοφιλελεύθερων κρατικιστικών "μετώπων", όλων των αποχρώσεων το κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά ισχυροποιεί τον ρυθμιστικό του ρόλο σε όλο και περισσότερα ζητήματα διαχείρισης της εργασίας. Με εργαλείο τη διατίμηση του βασικού μισθού (του ανειδίκευτου), ορίζει και καθορίζει το ύψος των "απολαβών" των ανέργων (του επιδόματος ανεργίας), αλλά και των εξειδικευμένων εργατών, ακριβώς γιατί ο βασικός μισθός αποτελεί τη βάση υπολογισμού όλων αυτών των "μισθών". Και έπεται συνέχεια:
Η κρατική διαχείριση της εργασίας εξαπλώνεται με τις συμβάσεις εργασίας στις Συμβάσεις Ορισμένου Χρόνου και τις Κοινωφελής Εργασίας ακολουθώντας πιστά τα βήματα του γερμανικού μοντέλου, όπου ακόμη και τα επιδόματα ανεργίας εξευτελίζονται σε φιλοδωρήματα συνδεδεμένα με άμισθη εργασία σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ή σε κρατικής επιχειρήσεις πρόνοιας...Είναι αυτή η νέα δομή που αναπαριστά καλύτερα (για τα αφεντικά) τον σύγχρονο ταξικό συσχετισμό, και πιο συγκεκριμένα τα εξής μέτρα:

Κάθε Δεκέμβριο με υπουργικό διάταγμα θα καθορίζεται ο βασικός μισθός. Θα έχει προηγηθεί μια -τυπική- διαβούλευση των διαφόρων "κοινωνικών φορέων", με κυρίαρχο των ρόλο των εργοδοτικών οργανώσεων.
Το ύψος του μισθού (και ότι αυτός συμπαρασύρει μαζί του), θα ορίζεται με βάση "...την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, τις προοπτικές ανάπτυξής της, τα επίπεδα παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας...". Ωμά και σταθερά, δηλαδή, τα συμφέροντα των αφεντικών.
Παραμένουν και μάλιστα εντείνονται οι διαφορές (προς τα κάτω) για τους νέους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών.

Συμπεράσματα

Οι εργάτες και οι εργάτριες που στη πλάτη μας θα δοκιμαστούν όλα τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής του μισθού και του χρόνου εργασίας μας, δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο της κρατικής διαχείρισης του. Όχι μόνο δεν συνιστά "βελτίωση", το πέρασμα (και τυπικά) από τα χέρια της "διαπραγμάτευσης" του βασικού μισθού στα χέρια του κράτους, αλλά ισχυροποιεί αυτό που γνωρίζαμε ήδη εδώ και αρκετά χρόνια. Οι όροι της διαβίωσης (ή της καταστροφής) μας κρατικοποιούνται μονάχα να χειροτερεύσουν καθώς την εξουσία πάνω τους τη διατηρεί (και την επιβεβαιώνει μέσω τη κρατικής διαχείρισης) το κεφάλαιο. Αυτοί οι όροι δεν τίθενται υπό συζήτηση και διαπραγμάτευση αναλόγως το πρόσωπο ή τον πολιτικό προσανατολισμού της κυβέρνησης ή του εκάστοτε υπουργού. Τα τσακάλια της σοσιαλδημοκρατίας που διατυμπανίζουν πως αυτά θα αλλάξουν, τάχα, με την "αριστερή διακυβέρνηση", εντέχνως αποκρύπτουν πως όσο τα μέτρα "νομοθετούνται", οι τυπικοί όροι, και όσες συλλογικές συμβάσεις έχουν ακόμη κάποια ισχύ, ήδη έχουν γίνει κουρελόχαρτο στα χέρια των αφεντικών. Η κοινωνική ζούγκλα της "αγοράς εργασίας", δεν αφήνει περιθώριο για "τυπική" ανατίμηση της εργασίας. Η ουσιαστική ανατίμηση του μισθού, η μείωση του χρόνου εργασίας, η καλυτέρευση των όρων ζωής και εργασίας είναι υπόθεση της οργανωμένης και ουσιαστικής ταξικής πάλης των σύγχρονων προλεταρίων. Δεν μπορεί να προέλθει από την εκλογική διαδικασία, αλλά από τις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις που προβάλλει η τάξη μας. Δεν μπορεί να υπάρξει αν συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τον μισθό και τους όρους εργασίας σαν κάτι περιφερειακό, χαμένο μέσα στις στοίβες των γενικότερων πολιτικών "αιτημάτων", που σώζουν "εθνικά τον τόπο", γκρεμίζοντας εργαζόμενους και ανέργους στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί από τα κόμματα του κεφαλαίου, αλλά μπορεί να αναπνεύσει μόνο μέσα από τις διαδικασίες αγώνα στη βάση των εργασιακών χώρων. Και σίγουρα δεν μπορεί να προκύψει από παζάρι, αλλά από το αμετακίνητο του αγώνα κόντρα στην εξουσία και την ιδιοκτησία των αφεντικών, με τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης
11.04.2013

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Ελεύθερος ο Ανδρέας Κουρής με τα λεφτά που δεν έχει


"Ελεύθερος με την επιβολή χρηματικής εγγύησης 100 χιλιάδων ευρώ και του όρου της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα, αφέθηκε μετά την απολογία του στον ανακριτή, για χρέη στο δημόσιο, ο Ανδρέας Κουρής (γιος του Μάκη Κουρή).


Ο 38χρονος συνελήφθη τη Δευτέρα στο Χαλάνδρι και κατηγορείται σε βαθμό κακουργήματος για χρέη περίπου 1,4 εκατ. ευρώ της εταιρείας «Μετρόπολις». Το ποσό αφορά μη καταβολή ΦΠΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών".
Εδώ και ένα χρόνο ο Ανδρέας Κουρής ισχυρίζεται ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις μας. Εδώ και ένα χρόνο συνεχίζει την ακριβή ζωή του  (διακοπές Ελούντα, scuba diving, και extreme sport). Εδώ και ένα χρόνο συνεχίζει να διοργανώνει πανάκριβες φιέστες (MAD VIDEO, EUROVISION, MADWALK) με μοναδικό σκοπό το κέρδος του. Σήμερα για ακόμα μια φορά βρήκε -από τα λεφτά που δεν έχει- για να πληρώσει την εγγύηση των 100.000 ευρώ και να φύγει σαν κύριος από τον ανακριτή συνοδευόμενος από ομάδα δικηγόρων και ομάδα σωματοφυλάκων (άραγε και αυτούς απλήρωτους τους έχει;).

Την ίδια στιγμή, το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας με ψήφισμά του ουσιαστικά καταδικάζει την απόφαση προφυλάκισης του θείου Γιώργου Κουρή και του ξαδέλφου συνονόματου Ανδρέα Κουρή για τα χρέη προς τους προς τον τηλεοπτικό σταθμό ALTER, γεγονός που χαιρέτισε σε σχετική ανακοίνωσή του ο δικηγόρος τους.  Είναι απορίας άξιο αν το ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας θα επιδείξει την ίδια ευαισθησία εκδίδοντας ένα ψήφισμα με τη νομική του άποψη για τα χρέη των Κουρήδων προς τους εκατοντάδες εργαζόμενους που έχουν απασχολήσει στις επιχειρήσεις τους.

http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_10.html

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Άραγε, για την ψυχή της μάνας τους;


Αντίρροπον ΡΕΥΜΑ, Μ.Κ.Ο. ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΩΝ”…

ΑΡΑΓΕ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥΣ;

Πολλοί θα αναρωτιέστε φαντάζομαι, πως ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας κάποιοι άγνωστοι το προηγούμενο διάστημα όροι όπως, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες, Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, ΕΣΠΑ κ.λ.π.. Ακόμη περισσότεροι, θα σκέφτεστε που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί και ξαφνικά ξεφύτρωσαν παντού προσφέροντας απλόχερα ελεημοσύνη. Επίσης σε κάποιους ίσως πιο “ψιλιασμένους” να φαίνεται ακόμη πιο περίεργο το ότι μια λέξη τα προηγούμενα χρόνια απαγορευμένη, η αλληλεγγύη, έγινε όχι μόνο σημαία τους αλλά πλασάρεται και ως εμπόρευμα ευκαιρίας. Με όλα αυτά τα ερωτήματα ως εισαγωγή, θα ήθελα να σας μεταφέρω την εμπειρία μου από τη συμμετοχή στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Αντίρροπον η οποία έμαθα το καλοκαίρι ότι δραστηριοποιείται με παιδιά Ρομά. Πλέον βέβαια πλασάρεται πιο “chic” όπως θα δείτε και στο επίσημο site της http://www.antirropon.eu/ (το οποίο κατά τύχη φτιάχτηκε μόλις πήραμε το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ πριν δύο μήνες!).

Δραστηριοποιούμενος από τα προβλήματα της ανόδου του ρατσισμού και του σχολικού εκφοβισμού στην περιοχή μου, τον Ασπρόπυργο, όντας εκπαιδευτικός και άνεργος, η διευθύντρια του Γυμνασίου της συνοικίας, μου πρότεινε να συμμετέχω ως ομαδάρχης σε κάποιες μικτές κατασκηνωτικές δράσεις, στις οποίες θα φιλοξενούνταν τσιγγανόπαιδες από την περιοχή, με σκοπό την ένταξη τους. Η διευθύντρια δεν γνώριζε τίποτα παραπάνω και αν και στην αρχή αμφέβαλλα αν είμαστε τόσο καλό ως πρότυπο ώστε να θέλουμε να “εντάξουμε” και κάποιους άλλους, ωστόσο πείστηκα από το κίνητρο να γνωρίσω καλύτερα μια πληθυσμιακή ομάδα που αν και ζούμε επί αιώνες μαζί, δεν ξέρουμε τίποτα στην πραγματικότητα για αυτούς, πόσο μάλλον αν τους μάθω μέσα από το πιο όμορφο κομμάτι, τα παιδιά τους, έτσι και συναίνεσα.

Όταν βρέθηκα με αυτά τα παιδιά εντυπωσιάστηκα από το σεβασμό και τη αγάπη που έδειχναν σε όποιον τους έδινε φροντίδα αλλά και από το πόσο διάθεση είχαν να μάθουν. Το μόνο πρόβλημα ένταξης για αυτά ήταν ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν πήγαιναν σχολείο, πράγμα για το οποίο πότε έφταιγαν οι ρατσιστικές συμπεριφορές κατοίκων, πότε η μη ύπαρξη σχολείου, πότε η αδυναμία μεταφοράς των μαθητών, πότε οι οπισθοδρομικοί γονείς, πότε ο υποχρεωτικός γάμος ανηλίκων που είναι νόμιμος κανονικότατα, ποτέ όμως τα ίδια τα παιδιά. Όποτε όμως έθετα κάποιο τέτοιο θέμα στην Αντίρροπον και το τι κάνουμε την υπόλοιπη χρονιά στους καταυλισμούς για αυτά τα ζητήματα (που δύο άτομα ήταν η Αντίρροπον όλοι και όλοι, οι υπόλοιποι όλως περιέργως πρώτη φορά συμμετείχαν, αν και μας έλεγαν να λέμε στη Πανεπιστημιακό του Κ.Ε.Δ.Α. που επιτηρεί το πρόγραμμα ότι όλοι είμαστε από παλιά) ισχυρίζονταν ότι δεν βγαίνει κάτι με το να πιέζουμε καταστάσεις και ότι έχουμε έρθει στην κατασκήνωση για άλλη δουλειά.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης κατασκηνωτικής περιόδου στην Π.Ε. Κερατέας που και δω τα παιδιά μας αποτελούσαν πρότυπα συμπεριφοράς και θέλησης όταν δεχτήκαμε την άθλια συμπεριφορά της κατασκήνωσης εξαιτίας της καταγωγής των παιδιών μας, η οργάνωση μας συνέστησε υπομονή σε συμβάντα όπως το να γίνεται διαφορετικό επισκεπτήριο για Ρομά και μη, ώστε να μη χαλάει η εικόνα της κατασκήνωσης στους κατοίκους της περιοχής, με αποτέλεσμα να μας βάζουν ζητήματα ή εκδρομής τη συγκεκριμένη ημέρα ή του εγκλωβισμού μας στο γήπεδο, οι εργαζόμενοι ομαδάρχες και παιδαγωγοί, με τους τσιγγάνους διαμεσολαβητές και τα ίδια τα παιδιά υψώσαμε το ανάστημά μας και κερδίσαμε το σεβασμό χωρίς καμία υποστήριξη από την Αντίρροπον. Όλα αυτά μαζί με την συμπεριφορά του ιδρυτή που απλά εμφανιζόταν μόνο το βράδυ να μας κάνει την κριτική του για το ότι δεν έχουμε αρκετά «φαντάρους» τα παιδιά και ότι αν δεν είναι πιο πειθαρχημένα από τα άλλα θα μας λένε γύφτους με είχαν κάνει να αμφιβάλλω για τα υγιή κίνητρα της οργάνωσης.

Παρά όμως το γεγονός ότι δεν μας πλήρωσε η εταιρεία το Νοέμβριο όπως είχε υποσχεθεί για τις κατασκηνωτικέ ς περιόδους συνέχιζα να βοηθάω εθελοντικά στην περιοχή μου στις ελάχιστες δραστηριότητες που οργάνωνε συνήθως το Κέντρο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου όπου απλά εμφανιζόμαστε να δίνουμε το παρόν. Από κει και πέρα διάφορες δράσεις που είχα προτείνει στην Αντίρροπον να κάνουμε όλο το χειμώνα, όπως ορειβατικές δραστηριότητες, ποδοσφαιρικές ομάδες και μαθήματα ελληνικής γλώσσας όχι μόνο δε βρήκαν ανταπόκριση στην οργάνωση αλλά σαμποταρίστηκαν κιόλας όταν τις ανέλαβα με ατομική πρωτοβουλία γιατί δεν ήμουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο όπως έλεγαν.

Εν τω μεταξύ πέρασε καιρός και τους είχα ξεχάσει, είχαμε μείνει στο ότι «θα» φτιάχναμε Κοινωνικό Κέντρο Στήριξης Ρομά, φτάνοντας όμως στο 2013 μας ενημέρωσαν ότι πήραμε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΕΣΠΑ μαζί με την Περιφέρεια Αττικής και μας κάλεσαν να βοηθήσουμε εθελοντικά στις προσλήψεις, στην αξιολόγηση του ΑΣΕΠ (την οποία κάναμε εμείς!). Φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς στο αστείο γεγονός ότι μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση η Αντίρροπος το μόνο που την ένοιαζε είναι τι προγράμματα υπάρχουν για να χωθεί με επιχείρημα ότι οι τσιγγάνοι ήταν οι πρώτοι ανακυκλωτές! και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει σε κάποιους από εμάς να δουλέψουμε με μισθό.

Έτσι λοιπόν σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο δεν έχουμε πληρωθεί τα δεδουλευμένα μας ακόμα, όχι μόνο τα παρατάνε άνθρωποι από την κοινότητα επειδή ένιωσαν την κοροιδία του «μπαλαμού» στο πετσί τους, όχι μόνο το ενταξιακό πλαίσιο δεν υλοποιείται αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω. Αλλά και οι προσληφθέντες από το πρόγραμμα ούτε καν Ρομά δεν είναι καθώς είχαν προτεραιότητα τα βύσματα της Περιφέρειας φυσικά (και καθόμουν εγώ ο μωρός και βοηθούσα τσιγγάνους να κάνουν αιτήσεις, στους οποίους λέγαμε ότι χρειάζεται απολυτήριο Γυμνασίου, ενώ φυσικά και πήραμε άλλους με Δημοτικού κατ’ εντολή κυρίου Σγουρού). Τι να το κάνεις που και αυτοί θύματα είναι καθώς ήδη παίρνουν τηλέφωνο οι άνθρωποι για το πότε θα πληρωθούνε, πως θα βάζουν βενζίνη στο αμάξι για να πηγαίνουν στη δουλειά ή να μην τους κόψουν το ρεύμα στο σπίτι.

Με όλη αυτή την κατάσταση αισθάνθηκα το χρέος να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, αυτών που ανοίγουν sites και γραφεία την επόμενη μέρα της επιλογής τους από το ΕΣΠΑ!, να φανεί πιο είναι το φιλανθρωπικό τους πρόσωπο και αν όλα αυτά τα κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Να φανεί ότι όλα αυτά έναν σκοπό έχουν, να συμπληρωθεί το προσωπικό των Δήμων με απελπισμένους που θα πάρουν τα χρήματά τους μετά από ένα χρόνο και αν, καθώς στις συμβάσεις τους υπογράφουν ότι αν δεν παρθούν τα χρήματα από την Ευρώπη η εταιρεία δεν έχει κανένα χρέος να σε αποζημιώσει. Η άσχημη πραγματικότητα ισχύει επίσης και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους εντός των Μ.Κ.Ο., Α.Μ.Κ.Ε. που δεν έχουν εξασφαλίσει οι ίδιες τα χρήματα των προγραμμάτων, και παρ’ όλα αυτά επιδίδονται σε ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα εμφανίσει το μεγαλύτερο έργο στη διαδικασία αξιολόγησης ώστε να πάρουν τα φράγκα του ΕΣΠΑ έχοντας να χάσουν μόνο τον απλήρωτο κόπο ανυποψίαστων υπαλλήλων.

Με λίγα λόγια αντικατέστησαν λοιπόν τον κομματικό μηχανισμό του παρελθόντος στο δημόσιο και μας φύτεψαν έναν άλλο πιο σάπιο, με ανθρωπιστικότερο βέβαια περίβλημα, που καμία σχέση δεν έχει με του ευρωπαϊκού τύπου NGO, που άσχετα με τα οποιαδήποτε κίνητρά τους διαπνέονται και από έναν αν μη τι άλλο επαγγελματισμό. Αυτό το κακέκτυπο που προσπαθούν να φυτέψουν οι ευρωπαίοι φίλοι μας ώστε να διαχειριστούν οι «νέοι» δικοί τους τα ψίχουλα που μας επιστρέφουν από το διαρκές άρμεγμα που δεχόμαστε εδώ και τόσο καιρό τουλάχιστον δείχνει ποιος είναι ο υπεύθυνος της γενικότερης σαπίλας που ανεχόμαστε πολύ πριν τα μνημόνια. Και το ακόμα πιο λυπηρό, ο Σαμαράς δήλωσε προχτές: ΝΕΟ ΕΣΠΑ, ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ, ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ 2014- 2020…

Π.Δ.

ΑΠΟΛYΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ ΣΤΗΝ PIZZA HUT Η ΕΡΓΟΔΟΣΊΑ



Προς: ΜΜΕ, Σωματεία, Οργανώσεις, Κόμματα, Συλλογικότητες, Μαθητικές Ομάδες, Φοιτητικούς Συλλόγους –Παρατάξεις - Σχήματα , Αγανακτισμένους κάθε λογής, ανένταχτους αγωνιστές κ.τ.λ.


Μας πέταξαν στον δρόμο … 30 εργαζόμενους και τις οικογένειές μας
Στις 28 Μάρτη η διοίκηση και η εργοδοσία της FOOD PLUS (Pizza Hut – Kfc) ,έκλεισε αιφνιδιαστικά και το κατάστημα Pizza Hut Χαριλάου, απολύοντας εκδικητικά και καταχρηστικά άλλους 12 εργαζόμενους! Από τις 5 Φλεβάρη μέχρι τώρα έχει κλείσει 2 καταστήματα στην Θεσ/νίκη (Καλαμαριά και Χαριλάου) πετώντας περίπου 30 οικογένειες στην ανεργία! Προσπαθεί με κάθε μέσο, να ξεμπερδέψει με τις αντιστάσεις μας και να μας τρομοκρατήσει. Συνεχίζουν να μας απειλούν ότι αν δεν σταματήσουμε τον αγώνα μας και τις κινητοποιήσεις και δεν υπογράψουμε τις νέες ατομικές συμβάσεις εργασίας θα κλείσουν και τα υπόλοιπα 2 καταστήματα της Θες/νίκης.
Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια η εργοδοσία της FOOD PLUS (Pizza Hut – Kfc) έβγαλε εκατ. ευρώ από τον ιδρώτα μας, ξεζουμίζοντάς μας (με το καθεστώς της μερικής απασχόλησης, σπαστά ωράρια, 6μερα κτλ.) τώρα μας πετάνε σαν τα «σκυλιά στον δρόμο» γεμίζοντας την χαβούζα τις ανεργίας.
Με 150- 300 ευρώ που θέλουν να μας πληρώνουν δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε εμείς ούτε οι οικογένειές μας. Την ίδια στιγμή που πουλάνε στον πελάτη μια πίτσα έναντι 15 - 20 ευρώ.
Μας απολύουν εκδικητικά και καταχρηστικά, κλείνοντας καταστήματα, τιμωρώντας μας ουσιαστικά, γιατί εμείς οι εργαζόμενοι δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς και τις απειλές τους:
Γι’ αυτό λοιπόν καλούμε όλους τους εργαζόμενους, την νεολαία, τον λαό της Θες/νικης, να συμπαρασταθούν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, στον δίκαιο αγώνα μας.
Ο αγώνας μας, είναι αγώνας όλων!
Φτάνει πια, με τα λουκέτα, την ανεργία, και τους μισθούς πείνας!
· Να επαναλειτουργήσει άμεσα το κατάστημα της Χαριλάου με όλους τους εργαζόμενους
· Άμεση επαναπρόσληψη των 5 συναδέλφων από το κατάστημα Καλαμαριάς
· Συζήτηση και διάλογος με την εταιρία χωρίς εκβιασμούς

Όλοι – όλες στην ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 12/4 18:30 ΚΑΜΑΡΑ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ



ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Σάββατο 13/4 ώρα 20:30 στο κατάστημα της Λ. Νίκης (έναντι Λ. Πύργου)
Κυριακή 14/4 ώρα 13:00 στο κατάστημα της Λ. Νίκης (έναντι Λ. Πύργου) 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Κριτική στις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: "Από τα Πάνω ή Από τα Κάτω;"


του Παραναγνώση


Αναδημοσιεύουμε το 3ο μέρος μιας σοβαρής κριτικής στις Θέσεις
 για τη Β' Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (1-2 Ιούνη 2013) που επιχειρεί 
εδώ και μερικές ημέρες ο Παραναγνώστης, μέσα από το ιστολόγιό του.


Ο μπαρμπα-Γιάννης ήταν παλιός αγωνιστής που εγώ τον πρόλαβα στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πειραιώτης ντελικανής κι αράθυμος έμπλεξε στα νιάτα του, προπολεμικώς, με το νόμο και τον χώσαν στη ψειρού. Για ποινικός μπήκε, πολιτικός βγήκε. Μάλλον τον βάλανε σε λάθος θάλαμο. 
Μετά, παρανομία, κατοχή, εμφύλιος και τράβα κορδόνι....

Ο μπαρμπα-Γιάννης λοιπόν, μιλούσε γλαφυρά κι αθυρόστομα για όλα (εκτός του ποινικού του παρελθόντος και της θητείας του στην ΟΠΛΑ, θέματα όπου παρουσίαζε ολική επιλεκτική κώφωση) αραδιάζοντας με αφοπλιστική ευκολία αγωνιστικές μνήμες ως παραδείγματα ή αντιπαραδείγματα, ως αναλογίες ή αντιστίξεις και πάντως ως  υπόρρητα επιχειρήματα αυτού που ήθελε τελικά να υποστηρίξει. Όποτε γινόταν λόγος για πρόσωπα που κρατούσαν ταυτόχρονα πολλά πόστα, συνήθιζε, προς μεγάλη τέρψη μου, να διηγείται  την ίδια ιστορία: «Στην κατοχή που λέτε, είχαμε ένα τέτοιο ζήτημα κάτω... Γραμματέας της Κομματικής οργάνωσης, Πουλίκος Μπουζικάκος. Γραμματέας του ΕΑΜ, Πουλίκος Μπουζικάκος. Πρόεδρος της Αλληλεγγύης, Πουλίκος Μπουζικάκος. Λαϊκός δικαστής, Πουλίκος Μπουζικάκος. Και στην ΕΠΟΝ, ήθελε να μπει κι εκεί γραμματέας ο μπαγάσας κι ας τάχε πατήσει τα 60.....». Σαν να ακούω το γέλιο του μετά την τελευταία αποστροφή, πριν συνεχίσει ...


Τον θυμήθηκα ψάχνοντας στα ονόματα των ομάδων πρωτοβουλίας για τα διάφορα θεματικά μέτωπα που αναφέρουν οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν εξαιρέσουμε την ΚΕΕΡΦΑ που είναι προίκα από το ΣΕΚ, στα υπόλοιπα ....

Στην ΚΕΔΔΕ, Πουλίκος Μπουζικάκος. Στην STOP EURO, Πουλίκος Μπουζικάκος. Στο Μέτωπο Αντεπίθεσης για τη Λαϊκή Κυριαρχία, Πουλίκος Μπουζικάκος. Στην αλήστου μνήμης ΕΛΕ, Πουλίκος Μπουζικάκος....

Δεν πρόκειται βέβαια εδώ για θεσιθηρία, κάθε άλλο. Αυτό πού αποδεικνύει η παρατήρηση είναι πως όλα αυτά δημιουργούνται από τα πάνω.

Οι θέσεις βεβαίως αφιερώνουν αρκετές γραμμές στις από τα κάτω πρωτοβουλίες, όμως καμιά από αυτές δεν είναι τόσο συγκεκριμένη όσο τα θεματικά μέτωπα. Οι πρωτοβουλίες από τα κάτω θα πρέπει να παρθούν γενικώς μάλλον αυθορμήτως και ο κατάλογος μοιάζει σαν ένα θλιβερό ευχολόγιο.
Παράδειγμα ο εργατικός έλεγχος. Σε σχέση με το ξένο σώμα που αποτελούσε στην απόφαση της Α συνδιάσκεψης, ο εργατικός έλεγχος βρήκε μια πολύ πιο οργανική θέση στο μεταβατικό πρόγραμμα των θέσεων, θεωρητικά άψογος στα μάτια μου αλλά χωρίς καμιά πρακτική υποστήριξη, χωρίς κινηματική γείωση. Ζητήματα σαν τον εργατικό έλεγχο δεν αρκεί να τα επικαλείσαι πρέπει και να τα προτείνεις. Κι αν όπως πολύ σωστά λένε οι θέσεις « Ο εργατικός έλεγχος δεν προβάλει σαν αίτημα στο τέλος του δρόμου της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, αντίθετα είναι προϋπόθεση για να ξεκινή­σει το κίνημα να επιβάλει τις δικές του λύσεις...» θα πρέπει να μην μείνουν μεσοδρομίς, αλλά να συμπληρωθούν και με το δια ταύτα. Χρωστάνε να περιγράψουν τις αναγκαίες συνθήκες πραγματοποίησής του και την τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το σκοπό αυτό. Επιπλέον, αν ο εργατικός έλεγχος είναι -που είναι- πράγματι τόσο επείγων και οι Θέσεις δεν λειτουργούν στον τομέα της θεωρίας με αφηρημένες κατηγορίες ώστε να συνθηκολογούν τυφλά με την οδυνηρή αδυνατότητα, τότε κάπου στο ταξικό μέτωπο θα πρέπει να έχουν ωριμάσει και οι όροι εφαρμογής του εργατικού ελέγχου και επομένως κάπου θα πρέπει και να τον έχεις προτείνει, έστω ως ιδέα για ζύμωση, έστω κι αν αρχικά δεν περάσει στη μάζα ή δεν γίνει απόφαση εργατικών οργάνων.

Δυστυχώς όμως  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πουθενά δεν πρότεινε τέτοιες διαδικασίες, τουλάχιστον από όσο εγώ γνωρίζω. Δεν το έκανε ούτε στο μείζον ζήτημα της Ελληνικής Χαλυβουργίας: Αρκέστηκε στην γκρίνια για την περιχαρακωτική τακτική του ΚΚΕ, χωρίς να προτείνει τίποτε, μπαίνοντας μάλιστα στην ουρά του σε μια τροχιά ήττας, ακόμα και όταν η προοπτική αυτής της ήττας ήταν, οθφαλμοφανώς, μόνο θέμα χρόνου.


Έχουμε λοιπόν ρητορική του «από τα κάτω» και πρακτική του «από τα πάνω»;

Πηγή: Κόκκινος Τύπος