Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΣΕ

για την υπογραφή Σ.Σ.Ε.στη ΔΕΗ


Γιατί δεν είναι αποτέλεσμα μιας ήττας σε έναν αγώνα που δόθηκε, ώστε να συνυπογράψει ο νικημένος καθ’ υπαγόρευση του νικητή. Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν έκανε κανέναν αγώνα, δεν υπήρξαν νικητές και ηττημένοι, παρά μόνο οι γνωστοί «κοινωνικοί εταίροι», τα συνεταιράκια που μαζί τα φάγανε κι επέτρεψαν να δυσφημίζονται συλλήβδην όλοι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ από κανάλια και λοιπά ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Είναι αποτέλεσμα συνδιαλλαγής ανάμεσα σε συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κυβερνητικές διοικήσεις του δικομματισμού.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αν και κατά πόσο αυτές οι ηγεσίες νομιμοποιούνται να εκφράσουν τη θέληση των εργαζομένων. Όταν δεν έκαναν τίποτα τον τελευταίο χρόνο προκειμένου να προχωρήσουμε σε αγωνιστική διεκδίκηση ΣΣΕ –όπως είχαμε προτείνει και στο τελευταίο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ, Οκτώβρης 2010- αλλά επέλεξαν την γνωστή τακτική των συμφωνιών πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω από τα τραπέζια, μακριά και εν κρυπτώ από τους εργαζόμενους.
Νομιμοποιείται οποιοσδήποτε συνδικαλιστής να συνυπογράψει ως τετελεσμένες τις μειώσεις μισθών, το πάγωμα-κατάργηση του χρονοεπιδόματος, το πετσόκομμα των κλιμακίων και των ειδικών επιδομάτων; Δικαιούται συνδικαλιστής να διαπραγματεύεται «κόψε πιο πολλά από τους άλλους και λιγότερα από μας» ή «απέλυσε τους άλλους και κράτα εμάς»;

Νομιμοποιούνται οι ηγεσίες της ΓΕΝΟΠ να αυτοϋπονομεύουν την ίδια τη ΓΕΝΟΠ, να καταργούν το συνδικαλιστικό ρόλο της και να τη μετατρέπουν από συνδικάτο με στόχο την ενότητα, την αλληλεγγύη και το συλλογικό αγώνα, σε όργανο διαχωρισμού των εργαζομένων σε «διατηρητέους» και «περιττούς»;
Επιτρέπεται να συνυπογράψουμε ΣΣΕ, στην οποία δεχόμαστε ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ το κλείσιμο-πώληση μονάδων και δραστηριοτήτων για «οικονομοτεχνικούς λόγους»; Επιτρέπεται να συνυπογράψουμε την απόλυση των συναδέλφων που εργάζονται σε αυτές; Και με το πενιχρό «αντάλλαγμα» κάποιων «κοινωνικών» κριτηρίων, που έτσι κι αλλιώς προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία (άρθρο 281 Αστικού Κώδικα) και θα ακολουθούσαν έτσι κι αλλιώς κυβέρνηση-διοίκηση προκειμένου να αποφύγουν μεγαλύτερη κατακραυγή;

Επειδή ακούγεται από τα πιο επίσημα συνδικαλιστικά χείλη: να υπογράψουμε τώρα αυτή τη ΣΣΕ που έχουμε μια «καλή» διοίκηση, γιατί θα έρθει χειρότερη. Ας αναλογιστούμε λίγο τι λέει αυτό το «επιχείρημα»: Ότι θα έρθει μια κακή διοίκηση να εφαρμόσει μια κακή ΣΣΕ που υπέγραψε μια «καλή» διοίκηση. Καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί, ποιες θα είναι οι συνέπειες για τους εργαζόμενους;

Αν για τη «λύση» του ασφαλιστικού που συνυπέγραψαν οι ίδιες ηγεσίες χρειάστηκαν 10 χρόνια για να φανούν οι συνέπειες… Αν για τη διάσπαση της ΔΕΗ χρειάστηκαν μερικοί μήνες… Οι συνέπειες από τη ΣΣΕ που προτείνει η «καλή» διοίκηση, θα έρθουν την επόμενη μέρα!

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΜΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ



Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ
ΟΛΟΙ το ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΙΟΥΝΗ 10 το ΠΡΩΙ ΕΞΩ από τα ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ Θεσσαλονίκης

Το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου στηρίζει τους απλήρωτους εργαζόμενους του "Μετρόπολις" στον δίκαιο αγώνα τους για την καταβολή των δεδουλευμένων και την διασφάλιση των θέσεων εργασίας.

Το αφεντικό των Μετρόπολις φαίνεται πως έχει τον τρόπο του να "βουλιάξει" την επιχείρηση φορτώνοντας όλα τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Ήδη ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει στο κλείσιμο του -δέκατου κατα σειρά- καταστήματος στο Mall της Αθήνας, ενώ για μιά ακόμη φορά προσπαθεί να παραμυθιάσει τους εργαζόμενους μιλώντας για άνοιγμα νέου καταστήματος. Προφανώς είναι το ίδιο κατάστημα "φάντασμα" που έταζε πως θα ανοίξει πολύ πριν κλείσει το κεντρικό κατάστημα Μετρόπολις στην Αθήνα και αφήσει τους εκεί 42 συναδέλφους στο δρόμο.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι εργαζόμενοι των Μετρόπολις:

Μήπως μαλάκα κάνω - κάνεις λάθος… ε ;

του Ανώνυμου Προβοκάτορα


Με αφορμή το άρθρο του Lenin Reloaded με τίτλο Κατηγορώ  είπα να γράψω ένα άρθρο για το ζήτημα της κριτικής. Όχι σαν απάντηση στο προαναφερθέν άρθρο εξάλλου ως γνωστόν οι δεινόσαυροι εξαλείφθηκαν από τον πλανήτη εκατομμύρια χρόνια πριν και το ότι οι μακρινοί συγγενείς τους οι κροκόδειλοι υπάρχουν ακόμα δεν σημαίνει ότι θα αναστηθούν ξαφνικά. Θα μου πεις γιατί είσαι τόσο αφοριστικός, η αφοπλιστική απάντηση θα μπορούσε να είναι «επειδή μπορώ» αλλά θα είναι άλλη. Γιατί έχουν έρθει η εποχές να μιλήσουμε αλλιώς και κυρίως να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά ως προς την σιδηρά βεβαιότητα της εγκεφαλικής μας λειτουργίας, όσο κι αν αυτή έχει εμπλουτιστεί με τα άπαντα του μαρξισμού και της αναμνήσεις του Μαθουσαλίξ του εργατικού κινήματος. Μακριά όμως από εμένα λογικές μισόλογων, νοημάτων ανάμεσα στις γραμμές και στις σκέψεις και πολύ περισσότερο γλοιωδέστατων επιθέσεων είτε φιλίας είτε αγνής ανοργασμικότητα, συγγνώμη μίσος ήθελα να πω. Οι κλασσικοί τα έριχναν χοντρά μεταξύ τους αλλά έχοντας κάτι κινήματα ογκόλιθους σαν επιχείρημα και έχοντας βάλει τον κεφάλι τους κόντρα στην γκιλοτίνα προσπαθώντας να την σηκώσουν με τον γυμνό τους λαιμό. Άλλο τόσο μάγκες ήταν εκείνοι οι ανώνυμοι εργάτες και εργάτριες που έπιασαν την ζωή από τα αρχίδια και τα έσφιξαν με βία φωνάζοντας «Τώρα ποιος είναι ο μάγκας ε ;». Και επειδή οι παραπάνω είναι ελάχιστοι στις μέρες μας και προπάντων δεν ξεκαβλώνουν από πληκτρολογίου ας αράξουμε στα κυβικά μας κι σκεφτούμε λιγάκι. 

Ας περάσουμε όμως στο παρασύνθημα. Εν αρχή η όποια κριτική για οποιοδήποτε κίνημα πρέπει να ξεκινά με την λογική το πώς αυτό μπορεί να συνεισφέρει στην ταξική πάλη και στον σκοπό της επανάστασης και της αταξικής κοινωνίας. Κινήματα κατά παραγγελία δεν υπάρχουν κι αν εμφανίζονται σίγουρα έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Επίσης κινήματα που κυκλοφορούν με την ταξική χλωρίνη ανά χείρας μην βρωμίσουν από μικροαστίλα ή ρεφορμισμό επίσης δεν πάνε πουθενά. Η μαγκιά του επαναστάτη είναι ο μετασχηματισμός, η σύγκρουση, η μετατόπιση και εν τέλει να απελευθερώνει κοινωνικές δυνάμεις ενισχύοντας την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κίνημα. Τα σοβιέτ της Ρωσίας βρωμούσαν μικροαστίλα τον Απρίλη του 1917 και αυτά δεν τα λέει ο παρατρεχάμενος κάποιας αναρχοαυτόνομης κολεκτίβας του σοσιαλισμού σε ένα δωμάτιο αλλά ο ίδιος ο Λένιν. Άρα για την Κερατέα, το Δεν Πληρώνω και τις πλατείες ή ότι άλλο προκύψει στο μέλλον (είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα πουν μικροαστικό και τον Δεκέμβρη του 2008) ας αναρωτηθούμε τι κάναμε για να πάνε αλλιώς. Γιατί είναι υπέρ-γαμάτο να παρακολουθείς ένα προ-τετελεσμένο γεγονός περιμένοντας να κολλήσεις το δάχτυλο στον κρόταφο και να φωνάξεις «σας τα έλεγα εγώ!» και διαφορετικό να το βλέπεις και να δίνεις την μάχη να πάει αλλιώς, δηλαδή να δίνει την υπέρτατη σύγκρουση αυτή της μετατόπισης συνειδήσεων και δεν εννοώ κάποιων άλλων αλλά της εργατικής τάξης που εγκλωβίζεται και συμμετέχει σε πολλά κινηματικά ή μη προ-τετελεσμένα γεγονότα. Εξάλλου όπως λέει κι ο Μαρξ το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

Στις 5-6 Ιουνίου ψηφίζουμε για απεργία διαρκείας!



Η απεργία της 28ης Μαΐου στα ΜΜΕ είχε προειδοποιητικό χαρακτήρα και φυσικά η επίσκεψη της αντιπροσωπίας των απεργών στον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας δεν θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Το εργατικό κίνημα δεν τρέφει αυταπάτες: μία 24ωρη απεργία δεν πρόκειται να «ευαισθητοποιήσει», ούτε τα αφεντικά ούτε την κυβέρνηση -υπηρεσιακή, ενότητας, αριστερή ή άλλη- υπό την εποπτεία της οποίας γκρεμίζουν το σύνολο των εργατικών κεκτημένων.

Την ευκαιρία για το επόμενο βήμα προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης του απεργιακού αγώνα μπορεί να δώσει η πρόταση που κατατέθηκε στην τακτική γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ στις 22 Μαΐου από τα μέλη του μικτού συμβουλίου. Η αντίδραση που συνάντησαν από σεσημασμένους τιμητές της επιλεκτικής νομιμότητας επαλήθευσε την αγωνιστική προοπτική της πρότασης.

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε στηρίζει την πρόταση για απεργία διαρκείας και καλεί τους δημοσιογράφους-μέλη της ΕΣΗΕΑ να την υπερψηφίσουν στη μυστική ψηφοφορία στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στις 5-6 Ιουνίου παράλληλα με την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Υπενθυμίζουμε εξάλλου ότι άλλα σωματεία του διασωματειακού, όπως η ΕΤΗΠΤΑ, η ΕΤΕΡ και η ΕΦΕ, έχουν ήδη καταλήξει σε απόφαση για απεργία διαρκείας. Επιπλέον λόγο στήριξής της αποτελεί το γεγονός ότι προήλθε από τους αιρετούς εκπροσώπους του μικτού συμβουλίου, ξεπερνώντας τους μικροπολιτικούς ανταγωνισμούς του προεδρείου.

Καλούμε επίσης κάθε εργαζόμενο στο χώρο του Τύπου, άσχετα από την ειδικότητά του και την ιδιότητα μέλους συνδικαλιστικής ένωσης, να συμμετέχει ενεργά στις απεργιακές συγκεντρώσεις και περιφρουρήσεις.

Παράλληλα, δεν σταματάμε να αγνοούμε πως με την υπάρχουσα συνδικαλιστική δομή του κλάδου, με τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση ανάμεσα στις ειδικότητες να επικρατεί, η προώθηση της ταξικής μας υπόθεσης θα είναι πάντα ένας αγώνας που θα γίνεται με δυσμενείς όρους.

Η μεγαλύτερη αναγκαιότητα για τους εργάτες των ΜΜΕ είναι το ξεπέρασμα της υπάρχουσας γραφειοκρατίας και η ταξική μας συσπείρωση σε ένα ενιαίο συνδικάτο Τύπου. Ανοικτό σε συντάκτες, τεχνικούς και διοικητικούς ανεξαρτήτως του μέσου στο οποίο εργάζονται (εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ) και του τύπου της εργασιακής σχέσης που τους έχει επιβληθεί (μπλοκάκι, μαύρη εργασία ή συμβατική).

Στις 5-6 Ιουνίου, παλεύουμε για την απεργία με την προσδοκία πως αυτή θα είναι η αφετηρία για την συνδικαλιστική αναβάθμισή μας. Για ένα ενώτικο συνδικαλισμό που θα εκπροσωπεί τους πάντες και θα ασκείται από τους πάντες.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ο «άλλος» αέρας που φυσάει στην Ευρώπη και η δυσωδία των φασιστικών πογκρόμ

του Άκη Τζάρα

Οι εξελίξεις συνεχίζουν να ρέουν με καταιγιστικό ρυθμό, καθώς απομένουν τρεις εβδομάδες από το ημερολογιακό ορόσημο των εκλογών που θεωρητικά-από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς- θα σημάνει την απαρχή μιας νέας φάσης, για αυτό που συνοπτικά αποκαλείται Κρίση. Ως τότε όλα η πραγματικότητα θα αποτελείται από τις σκηνές της προηγούμενης εβδομάδας: σύσσωμη η Ευρώπη κι όλοι οι υπερεθνικοί καπιταλιστικοί μηχανισμοί από τους G8 μέχρι τις αγορές και τους περίφημους οίκους τους απαιτούν να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα για να συνεχιστεί η «διάσωση». 

Το ελληνικό κεφάλαιο παρατηρεί με οργή την ανεπάρκεια του πολιτικού του προσωπικού και των δημοσιογράφων του και προσδοκά πλέον πως η αναγέννηση της δεξιάς στη βάση του νόμου και της τάξης με ολίγη από επαναδιαπραγμάτευση θα μπορέσει να αποτελέσει μια νέα μορφή κοινωνικής συμμαχίας, που θα διασώσει την ευρωπαϊκή του φυσιογνωμία και που παράγει όμως και τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. 

Ταυτόχρονα η ταξική κι ιδεολογική πόλωση είναι πλέον μόνιμο χαρακτηριστικό της κοινωνικής ισορροπίας, μια πόλωση που υπερβαίνει κατά πολύ την τρέχουσα πολιτική της έκφραση που είναι ο Σύριζα ή το δεξιό μέτωπο. Επιπλέον κι ανεξάρτητα από τις λογής διαβεβαιώσεις δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα πιστωτικό γεγονός και μια ελεγχόμενη (;) κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών που θα έχει σκοπό να συνετιστεί ο ελληνικός λαός, αλλά μπορεί να αποτελέσει το πρελούδιο της συνεχώς αναβαλλόμενης χρεοκοπίας. 

Φίλοι του Ντουρούτι – Κείμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει σε ρήξη με τη CNT – FAI.


Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.
Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI.

Είχαμε προβλέψει ότι η γραμμή που ακολουθήθηκε μετά τον Ιούλιο [1936], της αποσύνδεσης του πολέμου από την επανάσταση θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Η θέση μας έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα. Η Επανάσταση χάθηκε τον Μάιο του 1937 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Σταδιακά οι ζώνες οικονομικής σημασίας χάθηκαν και το απόγειο αυτής της κατάστασης ήταν η πτώση της Αραγωνίας, η μεγάλη ήττα του Levant, τελειώνοντας με την καταστροφή της Καταλωνίας και την παράδοση της Μαδρίτης καθώς και την άνευ όρων παράδοση όλων των υπόλοιπων ζωνών.

Οι αιτίες της ήττας ήταν εμφανείς. Από τη στιγμή που το επαναστατικό πνεύμα των πολιτοφυλακών υπονομεύτηκε με την αντικατάσταση τους μ’ ένα στρατό που δεν είχε τον προηγούμενο ενθουσιασμό και δυναμισμό, σφυρηλατήθηκε και ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα που οδήγησε τελικά στην ήττα.
Οι πολλαπλές επιθέσεις και οι διαστρεβλώσεις του Επαναστατικού έργου του Ιουλίου του 1936, ήταν οι καρποί της τραγικής σοδειάς που μας οδήγησε στην αιματηρή εξορία, που δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε παρά μόνο αν κατανοήσουμε τις πρώτες κινήσεις της προδοσίας, ανικανότητας, τα πισώπλατα χτυπήματα και την ανηθικότητα που έλαβε χώρα.

Μήπως είσαι και εσύ μετανάστης ;

του Ανώνυμου Προβοκάτορα



Κάθε φορά που γράφεται κάτι σε θέματα ταμπού για την κοινωνία θεωρώ υποχρέωση του γράφοντος να κάνει ξεκάθαρη την θέση του όχι μόνο για το θέμα αλλά και για την κοινωνική του κατάσταση. Με τον τεχνικό όρο μετανάστης θεωρείται αυτός ο οποίος φεύγει από τον τόπο κατοικίας – γέννησής του προς κάποιον άλλο και ανάλογα αν αυτός είναι εντός συνόρων χαρακτηρίζεται εσωτερικός μετανάστης ή εξωτερικός μετανάστης αν είναι εκτός συνόρων. Άρα μπροστά στις οθόνες σας γράφει ένας εξωτερικός μετανάστης, ένα παιδί εξωτερικών μεταναστών. Οι γονείς μου μετανάστευσαν στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της εικοσαετίας 50’s-60’s, απόφοιτος δημοτικού και ανειδίκευτη εργάτρια η μητέρα μου και απόφοιτος της Σιβατινίδειου ο πατέρας μου. Γεννήθηκα μακριά από τα ελληνικά σύνορα και όταν οι γονείς αποφάσισαν να ξανά – μεταναστεύσουν βρέθηκα στην χώρα της «δημοκρατίας». Αυτή την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο αρκετοί φίλοι μου είναι μετανάστες χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση, άλλοι τόσοι έφυγαν το τελευταίο δίχρονο σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία και δεν ήταν όλοι απόφοιτοι πανεπιστημίου. Ζούσα για τρία χρόνια σε περιοχή δίπλα σε καταυλισμό μεταναστών και έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς τους παράξενους επισκέπτες. Αυτά λοιπόν για να ξέρετε από ποια μπάντα τοποθετούμε και όχι για επαίνους ή ελαφρυντικό και για να μην ακούσω το κλισέ «ε τότε παρ’ τους σπίτι σου».

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή το θέμα. Το μεταναστευτικό «πρόβλημα» αποτελεί το μοναδικό επιχείρημα των ανθρωποειδών της Χρυσής Αυγής σε βαθμό γελοιότητας, χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη που έδωσαν στον Σρόιτερ του Alpha οι Κασιδιάρης και Λαγός. Είναι όμως και εκεί που «ανδρώθηκε» η λογική της. Γιατί η «λύση» της Χρυσή Αυγής είχε πρακτική απόληξη που υλοποιούταν, και πάντα η υλική δύναμη μετατοπίζει συνειδήσεις καλύτερα από την καλύτερη ρητορεία. «Δεν χωράμε» και «Δεν αντέχουμε» είναι από τα κυριότερα επιχειρήματα. Για να τα δούμε όμως ένα-ένα.

Ο μεγαλύτερος πληθυσμός μεταναστών είναι στις μεγαλουπόλεις ; Και ναι και όχι. Το ναι υπάρχει γιατί οι μεγαλουπόλεις είναι τα χωνευτήρια της εσωτερικής μετανάστευσης δεν είναι τυχαίο πως αν αθροίσουμε τον πληθυσμό των τριών μεγάλων πόλεων της Ελλάδας αυτός ανέρχεται στο 40 % του πληθυσμού. Δηλαδή το 40% του πληθυσμού είναι στοιβαγμένο σε 3 μονάχα πόλεις !!! Αυτό έχει και τα ανάλογα αποτελέσματα σε πολλά ζητήματα. Αυτό είναι λογικό επόμενο καθώς η ύπαιθρος για να μη να μην εγκαταλειφθεί πρέπει να γίνει κι αυτή πόλη ή βαριά βιομηχανία (τέτοια είναι και ο τουρισμός). Το όχι στοιχειοθετείτε από την επαρχία. Αυτό γιατί ένα τεράστιο μέρος των μεταναστών είναι αυτό που έχει γεμίσει τα ερημωμένα χωριά και λογικό είναι. Γιατί με την συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και των εκτάσεων σε λιγότερα χέρια με μεγαλύτερα μερίδια γης υπήρξε η ανάγκη για εργάτες γης. Αυτοί όμως αρχικά δεν υπήρχαν καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης αναζητούσε εργασία στις πόλεις όπου βρίσκονταν οι υπηρεσίες, τα εμπορικά μαγαζιά με αρκετούς υπαλλήλους, τα εργοστάσια κοκ. Άρα η λύση ήταν οι μετανάστες, πόσο μάλλον όταν πρόσφεραν τσάμπα μεροκάματο. Ναι τσάμπα καλά διάβασες γιατί τα αφεντικά στην αρχή τους έπαιρναν και μετά έπαιρναν τηλέφωνο την αστυνομία για απέλαση, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Μαζί όμως με αυτά άρχισαν να πέφτουν και τα θαλασσοδάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ των 90’s που ένα μεγάλο κομμάτι τους πήγε στον νούμερο 2 μεγάλο της ελληνικής αστικής τάξης, τις κατασκευαστικές εταιρίες. Δύο λοιπόν εργασίες που κατά κόρον απαιτούν ανειδίκευτη εργασία έβρισκαν χρυσή ευκαιρία να ανοίξουν τα περιθώρια κέρδους με πενιχρά μεροκάματα. Η ευκαιρία ήταν και είναι εδώ ακόμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα θύματά τους.

ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΑ METROPOLIS; ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ



Παρέμβαση και πορεία στο Mall για τα καταστήματα Metropolis

Μέσα σε τρία χρόνια, από τότε που Ανδρέας Γ. Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD και αρκετών ακόμη εταιρειών) απέκτησε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, κατάφερε να κάνει τα… ακατόρθωτα:

Συρρίκνωσε τον αριθμό των καταστημάτων της επιχείρησης από 12 σε μόλις τρία.

Περιόρισε το προσωπικό της, από 220 εργαζόμενους που τη στελέχωναν σε περίπου 100, πραγματοποιώντας περίπου 120 απολύσεις.

Επέβαλε μόνιμη καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών που, πλέον αγγίζει τους τρεις μήνες.

Καθυστερεί συστηματικά την καταβολή των δόσεων των αποζημιώσεων στους απολυμένους συναδέλφους μας, ενώ δεν δίστασε να εκβιάσει κάποιους να λάβουν τη μισή αποζημίωση από αυτή που δικαιούνται υπογράφοντας ότι την πήραν ολόκληρη, προφανώς φοβούμενοι ότι δεν θα λάβουν ποτέ όλες τις δόσεις.

Ως επαγγελματίας κακοπληρωτής, φέσωσε τους προμηθευτές (κυρίως δισκογραφικές εταιρείες και εκδοτικούς οίκους) από τον μεγαλύτερο ως τον μικρότερο. Έτσι, κατάφερε να επιφέρει την πλήρη απαξίωση των καταστημάτων που απέμειναν που, πλέον, λειτουργούν με ελάχιστα εμπορεύματα ως τα απομεινάρια των παλιών Metropolis.

Και το κυριότερο, έβαλε την επιχείρηση στο περιβόητο «άρθρο 99» του πτωχευτικού κώδικα που είναι γνωστό ότι αποτελεί προθάλαμο της πτώχευσης, προκειμένου να προστατευτεί από τους πιστωτές και τις οφειλές του προς το Δημόσιο.

Στις 31 Ιανουαρίου ο Ανδρέας Γ. Κουρής, πέτυχε το μεγαλύτερο πλήγμα για το μέλλον της επιχείρησης και των εργαζόμενων αφήνοντας να μπει λουκέτο, λόγω έξωσης, στο κεντρικό κατάστημα στην οδό Πανεπιστημίου που, εξαιτίας της θέσης του, ήταν πάντα ο «αιμοδότης» της επιχείρησης.

Σε όλο αυτό το διάστημα η εργοδοσία, μέσω του διευθυντή της επιχείρησης, μας παραμύθιαζε με δήθεν «σχέδια σωτηρίας» που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε σχέδια που ποτέ δεν καρποφόρησαν. Όπως μας παραμύθιαζε και για την αναζήτηση νέου καταστήματος, προς αντικατάσταση του κεντρικού, κάτι που επίσης ποτέ δεν έγινε.

Οι τελευταίες εξελίξεις μας έκαναν να αντιληφθούμε ότι η εργοδοσία των Metropolis, για πολλοστή φορά, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ώστε να μην απαιτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Και μας δίνουν τη βεβαιότητα ότι ο ιδιοκτήτης Ανδρέας Γ. Κουρής, κερδίζοντας αυτό το χρόνο, οδηγεί την επιχείρηση σε πτώχευση έχοντας τσεπώσει τα κέρδη από τις πωλήσεις των προηγούμενων χρόνων. Κέρδη που θέλει να διογκώσει αφού με το κλείσιμό της «βάζει στο μάτι» την αρπαγή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεών μας.

Στα πλαίσια των κινητοποιήσεών μας, οι εργαζόμενοι στο Metropolis Θεσσαλονίκης προχώρησαν σε ομαδική επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, από την Τετάρτη (23/5), με αποτέλεσμα το κατάστημα να παραμένει κλειστό.

Εμείς οι εργαζόμενοι στα Metropolis απαιτούμε:

- Την άμεση καταβολή των καθυστερούμενων μισθών μας

- Τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας

- Την άμεση εξόφληση των αποζημιώσεων των απολυμένων συναδέλφων μας

- Την κατοχύρωση της καταβολής των αποζημιώσεών μας σε περίπτωση πτώχευσης

Είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε ότι ακριβώς δικαιούμαστε σε περίπτωση λουκέτου, χωρίς να αφήσουμε ούτε μια σταγόνα από τον ιδρώτα μας στον Ανδρέα Κουρή.

Εργαζόμενοι/ες - Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis

email : ergazomenoimetropolis@gmail.com

Συναυλία αλληλεγγύης στους απλήρωτους εργαζόμενους του Χατζή

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

…και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί, «για να ξεβρωμίσει ο τόπος»

Μια προσπάθεια ερμηνείας ενός στημένου παιχνιδιού με περισσευάμενους, αναλώσιμους, μετανάστες και φασίστες


Στις 26 Μαρτίου ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την ίδρυση 30 κέντρων κράτησης μεταναστών, συνολικής χωρητικότητας 30.000 κρατουμένων (αριθμός υπερδιπλάσιος των φυλακισμένων στο ήδη υπερκορεσμένο «σωφρονιστικό» σύστημα στην Ελλάδα). Στις 31 Μαρτίου ο υπουργός υγείας Λοβέρδος αναφέρεται σε υγειονομική βόμβα (η ίδια έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει και στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών) και ανακοινώνει την κράτηση επ’ αόριστον των μεταναστών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο».

Τα επιχειρήματα τα γνωστά:

- Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη λόγω «απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής».
- Η Ελλάδα δεν χωράει τόσους μετανάστες.
- Οι μετανάστες αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
- Οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα, καθώς προέρχονται από χώρες όπου «η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόση αξία όσο στην πολιτισμένη Δύση».
- Οι μετανάστες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιες μέρες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από τις εξαγγελίες των δύο υπουργών και τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών για τις οποίες εξαγγέλθηκε η κατασκευή των κέντρων κράτησης, αφού «δεν θέλουν οι περιοχές τους να γίνουν χωματερές για τα σκουπίδια της Αθήνας».
Tο κλίμα άλλαξε για λίγο με την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο και τον βαρύ τραυματισμό του Μάριου Λώλου, προέδρου της ένωσης φωτορεπόρτερ, από επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που καταστάλθηκαν βίαια. Ωστόσο το θέμα επανέρχεται, καθώς η (νεοναζιστική) ακροδεξιά πλασσάρεται επίμονα στο δημόσιο λόγο ως «λύση στην οποία καταφεύγουν οι κάτοικοι γειτονιών της Αθήνας» οι οποίοι «αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας της παρουσίας των μεταναστών» και «δεν έχουν σε ποιον άλλο να στραφούν» αφού «η αστυνομία απουσιάζει» και η μόνη διέξοδος είναι οι περιπολίες των νεοναζί. Τελικά η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται προς την ακροδεξιά «αφού πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς».
Οι αιτιάσεις περί «υγειονομικής βόμβας» απαντήθηκαν άμεσα από το (κρατικό) ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ το ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό (ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του) του μεγαλόπνοου σχεδίου Χρυσοχοΐδη-Λοβέρδου καταδείχθηκε από ανακοινώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, μελών της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και από αξιωματούχους της Ε.Ε.
Πολλοί μίλησαν για ένα προεκλογικό τρυκ. Στο κείμενο που ακολουθεί θα καταδείξουμε ότι όχι απλά δεν έχουμε να κάνουμε με «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής» αλλά αντιθέτως πρόκειται για μια στοχευμένη πολιτική επιλογή, στο πλαίσιο της «δημιουργικής καταστροφής» και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Συγκεκριμένα, θα επιχειρηματολογήσουμε για το ότι αυτή η κρατική επιλογή:
- αχρηστεύει εργατικό δυναμικό
- θέτει τους μετανάστες σε καθεστώς ομηρίας από τις μαφίες
- παράγει απόγνωση σε γειτονιές της Αθήνας
- διοχετεύει συνολικά στη χώρα τη δυσαρέσκεια από την οικονομική κατάσταση σε ιδεολογίες μισαλλοδοξίας
- γεννάει φασιστικές πολιτοφυλακές με κοινωνική υποστήριξη
- τελικά διαμορφώνει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στο πλαίσιο της οποίας οι Έλληνες έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι μετανάστες.
Επίσης θα επιχειρήσουμε μια απάντηση στα (παρα)κρατικά επιχειρήματα («δεν χωράνε», «είναι εκατομμύρια», «Δουβλίνο ΙΙ», «έλλειψη ευρωπαΐκής αλληλεγγύης», «παρεμπόριο», «εγκληματικότητα») και θα διατυπώσουμε παρατηρήσεις για τις στάσεις όσων βρίσκονται από την πλευρά της κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ας γυρίσουμε στο 2009!



Είπαμε και σε άλλο σημείωμά μας, πως ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, τόσο κοινοβουλευτικό (ΣΥΡΙΖΑ) όσο και εξωκοινοβουλευτικό (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ), πιο έντονα οι πρώτοι, όχι σε πρώτο φόντο οι δεύτεροι, προτάσσουν ανάμεσα σε άλλα αιτήματά τους, την επιστροφή τώρα στην κατάσταση προ των μνημονίων, στο 2009. Την επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα ειδικά, για την επαναστατική αριστερά γενικότερα, αυτή λογική, όσο και την ουτοπική και διαχειριστική για το σύστημα πλευρά της, καταδείξαμε στο σημείωμά μας για την «ελληνοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης». Αξίζει όμως να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι. Ως πολιτική συλλογικότητα Διεθνιστής, από την αρχή της ύπαρξής μας, επιδιώκουμε να υπερασπίζουμε, και να αναπτύσσουμε, όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε μια σύγχρονη επαναστατική και κομμουνιστική λογική. Πάντα όμως πατώντας στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όσο τα αναλυτικά εργαλεία μας και η λογική μας το επιτρέπει. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Τελικά μόνο τα μνημόνια είναι ο υπαίτιος της κατάστασης της εργατικής τάξης της Ελλάδας; Ποια ήταν η εικόνα της οικονομίας του ελληνικού καπιταλισμού, σε ένα βαθμό της Ε.Ε., όσο και των εργαζομένων στην Ελλάδα πριν τα μνημόνια;

Πριν τα μνημόνια λοιπόν, από το Γενάρη του 2009 έως και τα μέσα του 2010 είχαν χαθεί σε όλη την Ε.Ε. 8,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Αυτό για την Ελλάδα σήμαινε, πως για να επιστρέψει σε ένα επίπεδο απασχόλησης που να θυμίζει το τότε κοντινό παρελθόν θα έπρεπε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, που για την Ελλάδα εκτιμούταν πως μπορεί να γίνει μετά το 2015, και ίσως και αργότερα. (τονίζουμε πριν τα μνημόνια). Με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη ότι η ανάκαμψη της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας θα συνυπάρχει με υψηλό ποσοστό ανεργίας. Αυτό ας το κρατήσουμε για τη συζήτηση που γίνεται τώρα περί ανάπτυξης γενικώς.

Έπειτα από ένα φρενήρη ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ μεταξύ 1995-2008, το δημόσιο χρέος το 2009 είναι στο 115% του ΑΕΠ.

Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, καθώς και οικονομολόγοι από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που κάθε άλλο μπορούν να κατηγορηθούν ως «ύποπτοι» αντισυστημικών αντιλήψεων, διαπιστώνουν πως αυτό συμβαίνει, δηλαδή καλπασμός του ΑΕΠ, και ταυτόχρονα αύξηση του δημόσιου χρέους, λόγω της μεγέθυνσης της δημόσιας κατανάλωσης ( σε μεγάλο βαθμό αφορά και το Ελντοράντο των Βαλκανίων).

Της ιδιωτικής κατανάλωσης των ανώτερων εισοδημάτων που συγκροτούν τον κορμό της αστικής τάξης της χώρας ( το παγκαλικό μαζί τα φάγαμε).

Τις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών (που δεν αφορά κυρίως τη λεγόμενη διαφθορά όπως λέγεται, αλλά ουσιαστικά τη σύμφυση του κράτους με τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και την κατάδειξη του ρόλου του, ως ξετσίπωτου υπερασπιστή της τάξης που είναι κυρίαρχη).

Τις προκλητικές φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις όταν σύμφωνα με υπολογισμούς της εποχής η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στους φόρους ήταν στο 81,5% στο δηλωθέν εισόδημα φυσικών προσώπων, και 78,7% στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων.

Στην αδήλωτη, ανασφάλιστη και ευέλικτη εργασία, την οποία εκ των υστέρων την επικαλούνταν για να κάνουν νέα παρέμβαση στα ταμεία.

Η αναλογία των εισοδημάτων ιδιοκτησίας προς τις αμοιβές εργασίας, μαζί με την αυτοαπασχόληση ήταν 0,43, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. ήταν στο 0,25. Ταξικό χάσμα δηλαδή.

Το 2009 διεθνείς αναλυτές, σύγκριναν αυτό που τότε ερχόταν, και που τώρα ζούμε, περισσότερο με τη Μακρά Ύφεση του 1873, παρά με τη Μεγάλη Ύφεση του 1929-1933. Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τι σήμαιναν και οι δυο για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, με την ένταση του κοινωνικού, αλλά και των διακρατικών πολέμων, προέκταση ουσιαστικά του πρώτου.

Η διατήρηση εγχώριου πληθωρισμού σε υψηλά επίπεδα, μαζί με τη μείωση της καταναλωτικής ζήτησης, που ήδη από τα μέσα του 2009 ήταν ευδιάκριτα παρατηρήσιμο φαινόμενο, δείχνει πως είχε αμβλυνθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών, δείγμα μιας ιμπεριαλιστικής οικονομίας στην περιοχή, με διαμορφωμένους μονοπωλιακούς ομίλους, με διεθνείς διασυνδέσεις, και φυσικά πρωταγωνιστές του ελληνικού καπιταλισμού.

Η ιδιωτική κατανάλωση σε σταθερές τιμές, μέσα στο 2009, μειώθηκε κατά 5,5%, ενώ την ίδια στιγμή, από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών γίνεται η εκτίμηση πως οι μισθοί με βάση την αγοραστική του δύναμη βρίσκονται στα επίπεδα του 1983!

Ας δώσουμε, ακόμα και την εκτίμηση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, για το ελληνικό «παράδοξο», όπως εκτιμά ο αστικός συνδικαλισμός το να παρατηρείται ταυτόχρονα αύξηση του ΑΕΠ, και διεύρυνση του δανεισμού: «Η εξήγηση του «ελληνικού παράδοξου» μπορεί να δοθεί μόνο εάν εστιάσει κανείς την ανάλυσή του στο σύνολο της εφαρμοζόμενης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην χώρα. Στο επίπεδο των δημόσιων εσόδων, τα φορολογικά έσοδα εξαρτώνται από τα εισοδηματικά μερίδια και τους φορολογικούς συντελεστές που τους αντιστοιχούν. Η οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, οδήγησε αφενός μεν στην πρωτογενή αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων, αφετέρου δε μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών και αύξησε του φορολογικούς συντελεστές επί των εισοδημάτων της εργασίας. Εφήρμοσε δηλαδή, μειωμένους φορολογικούς συντελεστές στο αυξανόμενο μερίδιο των κερδών (1990 - 2008) και αυξημένους συντελεστές στο μειούμενο κατά την ίδια περίοδο μερίδιο της εργασίας». Θυμίζουμε απλά, πως είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που αναφέρεται, είναι αυτό της προσπάθειας εισόδου στο ευρώ.

Η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε το 2009 μετά το 1995 και μέχρι το 2009, είτε σε σχέση με άλλα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, είτε σε διεθνή σύγκριση. Υπολογισμένη ως ποσοστό του μέσου αντίστοιχου μεγέθους της Ε.Ε.-15 είχε προσεγγίσει το 95% κατά το 2009. Απίστευτη απομύζηση υπεραξίας στο πεδίο της παραγωγής, διπλή και τριπλή κλοπή μέσα από τη φορολόγηση.

Οι μέσες ετήσιες αποδοχές του 2009 στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 28.548 ευρώ έναντι 39.562 ευρώ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε.-15. Μόνο σε τρεις χώρες (Κύπρο, Σλοβενία, Πορτογαλία) οι αποδοχές ήταν μικρότερες από ό,τι στην Ελλάδα. Οι διάμεσες ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο ανέρχονταν το 2009 σε 1.550 ευρώ. Έτσι, το 50% των πλήρως απασχολούμενων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές μικρότερες των 1.550 ευρώ. Η αγοραστική δύναμη του μέσου ακαθάριστου μισθού στην Ελλάδα κατά το 2009 ανερχόταν στο 82,4% του μέσου όρου της Ε.Ε.-15. Η αντίστοιχη αγοραστική δύναμη στην Πορτογαλία ήταν 65,7% της Ε.Ε.-15, ενώ το επίπεδο της Ισπανίας ήταν 84,3% της Ε.Ε.-15. Ο παράδεισος του 2009, που ζητά τώρα η αριστερά.

Οι άνεργοι το 2009, ήταν το 9,4% του εργατικού δυναμικού δηλαδή 442.000 άτομα. Περίπου το 1/3 του σημερινού ποσοστού. Και αυτό πριν τα μνημόνια.

Βγαίνουν κάποια κρίσιμα συμπεράσματα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο όλη η αριστερά, ζητάει να επαναδιαπραγματευθεί, να διαγράψει μερικώς ή ολικώς, είναι σύμφυτο με την ίδια την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, δημιουργήθηκε από τους δικούς του σχεδιασμούς, οι δανεισμοί τον αφορούσαν άμεσα. Και να τονίσουμε, πως τα στοιχεία προέρχονται από τις αντίστοιχες εκθέσεις του 2009 και του 2010 της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Πότε αν όχι τώρα θα σχεδιάσουμε εργατική άρνηση πληρωμών προς κράτος και κεφάλαιο;

Ακόμα περισσότερο, η κατάσταση του 2009, αποδεικνύει την ανεδαφικότητα όλων των διαχειριστικών αντιλήψεων, που πιστεύουν πως το πρόβλημα, ή έστω η αφετηρία για την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος είναι η κατάργηση των μνημονίων. Η ρεαλιστικότητα, όσο και η δυσκολία της ανάγκης εκπόνησης ενός επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού σχεδίου και δράσης είναι προφανής. Πάνω σε αυτό καταθέτουμε ήδη τις πρώτες προγραμματικές μας θέσεις.

Λύση τελικά για τους εργαζόμενους, για όλους μας, δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο παρόν και τις προκλήσεις του.

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει"
Πάμπλο Νερούντα


To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη...«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.


Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι "Άγιος Παύλος" στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Η "ελληνοποίηση" της καπιταλιστικής κρίσης


Τις τελευταίες ημέρες, το «ελληνικό πρόβλημα» χρέους, η πορεία και το μέλλον της ίδιας της καπιταλιστικής Ελλάδας, είναι το πρώτο θέμα σε διεθνή Μ.Μ.Ε., στο ίδιο το G8, στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. Πάνω σε αυτή την προβολή και τη δημοσιότητα είναι άλλωστε, που ποντάρουν και τα δύο σχέδια διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άποψη της αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, που είτε από αριστερά είτε από δεξιά, κοινή είναι η εκτίμηση πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να μπει στο τραπέζι.

Στις συζητήσεις και τις δηλώσεις που γίνονται για το θέμα, εκφράζονται το ίδιο εμφατικά, τόσο η άποψη πως θα είναι έγκλημα για την παγκόσμια οικονομία να χρεοκοπήσει η Ελλάδα (συζητούν δηλαδή όχι την πορεία του τάδε ή δείνα μνημονίου, αλλά τους όρους ύπαρξης συνολικά του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές περιβάλλον), και από την άλλη, με την ίδια βεβαιότητα δηλώνεται πως ένα μεγάλο τμήμα της Ε.Ε. είναι σε θέση, ή εν πάση περιπτώσει θα πρέπει έστω και με βαρύ τίμημα να το κάνει, να δεχτεί ή ακόμη και να ωθήσει σε μια ελληνική χρεωκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα με τον ελληνικό καπιταλισμό στο προσκήνιο της συζήτησης, αυτό που πραγματικά διακυβεύεται, είναι συνολικά η πορεία του παγκόσμιου, και πιο ειδικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, των νέων συμμαχιών, το χαρακτήρα των νέων ηγεμόνων του διεθνούς συστήματος. Πράγμα που ειδικά στην περίπτωση της Ε.Ε., φτάνει μέχρι και σε σκέψεις απόρριψης του ευρώ, ή παράλληλων διαφορετικών ευρώ. Από τη μια ο ευρωπαϊκός, εντός Ε.Ε. καπιταλισμός ελληνοποιεί τη συζήτησή του, για να κρύψει το πρόβλημα της συνολικής στρατηγικής του συστήματος. Και από την άλλη, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δείχνει με το δάχτυλο στην Ε.Ε. , στον Ολάντ, στις, ποιες άραγε, προοδευτικές δυνάμεις, που τώρα είναι ώριμες να συζητήσουν κάποια άλλα μνημόνια, για να κρύψουν το πρόβλημα στρατηγικής του ελληνικού αστικού προσωπικού και του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει δεσμούς ζωής και θανάτου με τα διεθνή δίκτυα του κεφαλαίου, και ειδικά του ευρωπαϊκού.

Η αλυσίδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και μοιρασιάς είναι εντυπωσιακή. Οριστική κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, σημαίνει ένα ζωτικό πονοκέφαλο για το γαλλικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, και την επιβίωση ενός μεγάλου κομματιού του ευρωενωσιακού οικοδομήματος. Μια τέτοια κατάρρευση, έστω προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν, ανοίγει σοβαρό ζήτημα στη Ρωσία, που είναι ο βασικός ενεργειακός προμηθευτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όπως λέει και ο επικεφαλής του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας, μια απώλεια εσόδων από ενεργειακές συμφωνίες, θα σημαίνει και σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στη χώρα. Από την άλλη ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Κίνα δηλώνει πως μπορεί μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη να μην επηρεάζει άμεσα τον κινέζικο καπιταλισμό, σε συνδυασμό όμως με τα προβλήματα Ισπανίας και Ιταλίας κυρίως, μπορεί να σημαίνει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, μια που το 1/5 περίπου των κινέζικων εξαγωγών κατευθύνονται προς την ΕΕ. Ενώ και ο Ομπάμα, δηλώνει σταθερά υπέρμαχος μιας αντιΜέρκελ εκδοχής της Ε.Ε., μια που η Κίνα είναι ο κύριος κάτοχος του αμερικανικού δημόσιου χρέους. Ταυτόχρονα οι γερμανοί, αυστριακοί, αλλά και των σκανδιναβικών κυρίως χωρών καπιταλιστές, μέσω του δικού τους πολιτικού προσωπικού, δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε μια ελληνική χρεωκοπία.

Οι επισημάνσεις και η τρομοκρατία του ελληνικού μιντιακού κεφαλαίου, για την καταστροφή που θα προκαλέσει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κρύβει πως όλα τα δεινά τα οποία επικαλούνται, είναι ακόμα πιο κοντά ακριβώς λόγω του συνολικού μοντέλου ανάπτυξης του καπιταλισμού γενικά, του ελληνικού ειδικά. Γίνεται καθαρό, πως είναι ακριβώς η πρόσδεση του ελληνικού καπιταλισμού αυτή που φέρνει την καταστροφή, αν κανείς δει την ελληνική καπιταλιστική κρίση και με ένα πιο ευρύ ορίζοντα.

Από αυτή τη σκοπιά, ο καπιταλισμός στην Ε.Ε., στην πραγματικότητα, ούτε και θέλει, ούτε και μπορεί να διαμορφώσει μια άλλη ατζέντα για το μέλλον των εργαζομένων. Πολύ γρήγορα, φάνηκαν οι προθέσεις και του Ολάντ, της νέας ελπίδας πριν τις εκλογές της 6 Μάη για το ΣΥΡΙΖΑ, μετά από αυτές ακόμα και για τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε ήρθε να συνηγορήσει σε αυτό, πολύ γρήγορα η οικονομική κατάρρευση της Καταλονίας, του καμαριού του ισπανικού καπιταλισμού τουλάχιστον μέχρι και μια δεκαετία πριν. 

Για αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνες και ουτοπικές όλες οι πολιτικές γραμμές, που όχι μόνο ζητάνε νέες διαπραγματεύσεις για τα μνημόνια, αλλά πολύ περισσότερο οι πολιτικές γραμμές μέσα στην αριστερά κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, που ζητάει μια επιστροφή στην Ελλάδα του 2009, αποκόπτοντας στα μυαλά των ελλήνων εργαζομένων, τη συστημική και ανθρωποφαγική σήψη του ελληνικού καπιταλισμού. Τις διεθνείς σχέσεις του και το ρόλο που παίζει. Και ακόμα πιο πολύ όταν αυτή την επιστροφή την εγγυώνται μέσα στην Ε.Ε. όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά χωρίς επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Χωρίς αυτοκυβέρνηση των εργαζομένων και σχεδιασμό των αναγκών τους συλλογικά. Χωρίς διεθνιστική οπτική, χωρίς επίγνωση της επίδρασης που θα είχε πανευρωπαϊκά μια τέτοια επιλογή. Κυρίως για να αποφύγουμε την «τίμια», την «αγωνιστική», πείνα και λιτότητα, χωρίς να θέτει κανείς την ανάγκη επαναστατικής εξόδου από την Ε.Ε., αυτή την καπιταλιστική συμμαχία της καταστροφής εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, και της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής, της αξιολόγησης των ίδιων των παραγωγικών δυνάμεων με κριτήριο τις εργατικές ανάγκες.

Είναι ουτοπικές γραμμές γιατί τελικά ζητάνε έναν καπιταλισμό χωρίς μνημόνια, δηλαδή ουσιαστικά έναν καπιταλισμό χωρίς κρίσεις, έναν καπιταλισμό, ο οποίος δε θα απαντά στα προβλήματά του με την επίθεση στο απόλυτο χρυσάφι της υπεραξίας. Σε έναν καπιταλισμό ο οποίος τελικά μπορεί να είναι και ανθρώπινος αρκεί να έχει τις σωστές πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι του.


Παρέμβαση στο κατάστημα Metropolis στο Mall και πορεία μέσα στο εμπορικό κέντρο



Συνεχίζοντας τις κινητοποιήσεις μας ενάντια στην επιχειρούμενη κλοπή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεών μας από τον Ανδρέα Κουρή (ιδιοκτήτη του ομίλου MAD και αρκετών ακόμη εταιρειών), προχωρήσαμε το Σάββατο το μεσημέρι (26/5) σε παρέμβαση – συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κατάστημα Metropolis που βρίσκεται στο εμπορικό κέντρο Mall στη Νερατζιώτισσα.

Με τη συμμετοχή αλληλέγγυων, σωματείων, φορέων, μελών λαϊκών συνελεύσεων και πρωτοβουλιών απλώθηκαν πανό μπροστά στην πρόσοψη και την είσοδο του καταστήματος, μοιράστηκαν εκατοντάδες ενημερωτικά κείμενα, φωνάχτηκαν συνθήματα, ενώ από ντουντούκα καταγγέλθηκε η τακτική της εργοδοσίας.

Παραπάνω από θετική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου που στεκόταν και συζητούσε μαζί μας εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη του. Εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι στο άκουσμα του ονόματος Κουρής ο κόσμος γνώριζε ήδη, και διαπίστωνε για μια ακόμη φορά, το πώς τα μέλη της γνωστής οικογένειας χτίζουν ολόκληρες περιουσίες, σχεδόν με μεθόδους καρμπόν, πάνω στις πλάτες των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις που κατέχουν.

Μεγάλη ανταπόκριση στην κινητοποίησή μας υπήρξε και από τους εργαζόμενους των γύρω καταστημάτων, όπως και του εμπορικού κέντρου, που προσέρχονταν στο χώρο της παρέμβασης προκειμένου να πάρουν το ενημερωτικό κείμενο και να μας ενθαρρύνουν ώστε να συνεχίσουμε και να πετύχουμε στον αγώνα μας.

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των συμμετεχόντων στη διαμαρτυρία, η παρουσία των ανδρών της εταιρείας σεκιούριτι και του προσωπικού ασφαλείας του εμπορικού κέντρου ήταν διακριτική.

Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε με πορεία μέσα σε αυτό το «ναό της κατανάλωσης», όπου χιλιάδες εργαζόμενοι υπόκεινται την εκμετάλλευση των εργοδοτών τους, που ξεκίνησε από το κατάστημα Metropolis και κατέληξε στην έξοδο του εμπορικού κέντρου. Κατά τη διάρκεια της πορείας φωνάχτηκαν συνθήματα που δεν είχαν ξανακουστεί ποτέ εκεί μέσα: «Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά, καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά», «Είμαστε εργάτες δεν είμαστε πελάτες και στ’ αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες», «Εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές»,

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης πραγματοποιήθηκε ενημέρωση για τις τελευταίες εξελίξεις μεταξύ των εργαζόμενων όπου έγινε γνωστό ότι η εργοδοσία γνωστοποίησε την πρόθεσή της να βάλει λουκέτο και στο κατάστημα στο Mall στις 16 Ιουνίου (το δέκατο κατά σειρά, γεγονός που αφήνει την άλλοτε «αλυσίδα» με μόλις δύο καταστήματα) και ότι οι εργαζόμενοι θα μεταφερθούν στο νέο μεγάλο κατάστημα που πρόκειται να ανοίξει στην Αθήνα. Προφανώς, πρόκειται για το ίδιο κατάστημα «φάντασμα» που ο Ανδρέας Κουρής και η διεύθυνση μας παραμυθιάζουν ότι θα ανοίξει πολύ πριν μπει λουκέτο στο κεντρικό της Πανεπιστημίου. Και, βέβαια, πρόκειται για το ίδιο κατάστημα που η διεύθυνση υποσχέθηκε ότι θα μεταφερθούν οι 42 εργαζόμενοι του κεντρικού όταν θα ανοίξει, κάτι που δεν έγινε και ούτε πρόκειται να γίνει, αφού είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι πρόκειται για εύρημα της εργοδοσίας, προκειμένου να κερδίσει χρόνο ώσπου κα κηρύξει πτώχευση.

Υπενθυμίζουμε ότι το κατάστημα της Θεσσαλονίκης παραμένει κλειστό από την Τετάρτη 23/5, έπειτα από την ομαδική επίσχεση εργασίας των εργαζόμενων σε αυτό και ότι θα παραμείνει κλειστό μέχρι τη δικαίωση μας. Οι εργαζόμενοι σε αυτό, μετά από την κοροϊδία της εργοδοσίας τόσους μήνες, αποφάσισαν να μεταφέρουν τον αγώνα τους έξω από το κατάστημα, όπου καθημερινά δίνουν δυναμικό παρόν ενημερώνοντας πελάτες και περαστικούς.

Εμείς, οι εργαζόμενοι και απολυμένοι στα Metropolis απαιτούμε:

Την άμεση καταβολή των καθυστερούμενων μισθών μας

Τη διασφάλιση των εναπομεινάντων θέσεων εργασίας

Την άμεση εξόφληση των αποζημιώσεων των απολυμένων συναδέλφων μας

Την κατοχύρωση της καταβολής των αποζημιώσεών μας σε περίπτωση πτώχευσης

Εργαζόμενοι/ες – Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis


Κυριακή 27 Μαΐου 2012

5 εκατομμύρια άνεργοι νέοι / Εκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας καταγράφει τη μάστιγα που γεννά ο καπιταλισμός


Τη βαρβαρότητα που προδιαγράφει για τις νέες γενιές η βαθιά καπιταλιστική κρίση δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία της τελευταίας Εκθεσης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO - μιας οργάνωσης στο πλαίσιο του ΟΗΕ που προωθεί την ταξική συνεργασία). Σύμφωνα με αυτά η ανεργία στις ηλικίες 18 - 24 ετών θα φουντώσει φέτος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, θα φτάσει στο 12,7%, περίπου 75 εκατομμύρια σε απόλυτους αριθμούς - έναντι 12,6% το 2011 - και θα παραμείνει εκεί τουλάχιστον για την ερχόμενη τετραετία. Η ILO μάλιστα πραγματοποιεί από χτες ως τις 25 Μάη φόρουμ για την ανεργία των νέων, στη Γενεύη.

Τι διαπιστώνει η έκθεση; Οτι: «Η οικονομική κρίση έθεσε αιφνίδιο τέλος στη σταδιακή μείωση των σχετικών δεικτών ανεργίας των νέων, η οποία είχε επέλθει την περίοδο 2002-07. Η δε κορύφωση της κρίσης, το 2009, εκμηδένισε στην ουσία τα κέρδη των προηγούμενων ετών. Σε διεθνές επίπεδο, ο δείκτης ανεργίας των νέων 18 - 24 ετών παραμένει μια ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα πάνω από τα επίπεδα του 2007».

Φυσικά, η έκθεση δε μιλάει για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι σύμφυτες με το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, και είναι το αποτέλεσμα της αναρχίας στην παραγωγή που στηρίζεται στο κέρδος αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.

Η Εκθεση κάνει μόνο διαπιστώσεις και σημειώνει ότι παρόλο που υπάρχουν διαφορές ανά περιοχές του κόσμου, τα προβλήματα είναι κοινά παντού. Ταυτόχρονα, πέρα από τους καταγεγραμμένους άνεργους νέους, υπολογίζεται ότι διεθνώς άλλα 6,4 εκατομμύρια νέων δεν καταγράφονται στις λίστες γιατί παρατείνουν την αναζήτηση εργασίας παραμένοντας στο εκπαιδευτικό σύστημα. Επισημαίνεται επίσης ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί όταν αυτοί οι νέοι θα αναζητήσουν επίσης θέσεις στην αγορά εργασίας.

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Εκδήλωση από την ομάδα "Πλατύπους"

Η οργάνωση της τάξης θα τσακίσει τον φασισμό!



Η προεκλογική (και παράλληλα μετεκλογική) περίοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, η συζήτηση για το πώς θα έχουν διαμορφωθεί θεσμικά οι συσχετισμοί μετά τις εκλογές και ποια πολιτική δύναμη θα κατέχει την εξουσία συνεχίζεται με απίστευτα κουραστική ένταση και η ατζέντα της κινηματικής επικαιρότητας έχει μετατοπιστεί σε οτιδήποτε δεν (θα έπρεπε να) αφορά το εργατικό κίνημα. Η πραγματικότητα όμως παραμένει αμείλικτη και αν και τα πάντα μοιάζουν παγωμένα, ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν… καταλαβαίνει από την επικαιρότητα και συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.

Στην Πάτρα, την εβδομάδα που πέρασε, τα φασιστικά πογκρόμ εναντίον Αφγανών προσφύγων ήταν καθημερινό φαινόμενο. Σε μια υπόθεση που θυμίζει κατά πολύ τα γεγονότα που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας πριν ακριβώς ένα χρόνο, η δολοφονία ενός ανθρώπου από μετανάστες έγινε η αφορμή για να αλωνίσουν οι ακροδεξιές ομάδες της πόλης εναντίον μεταναστών. Εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής μάλιστα, μιλώντας σε διάφορα ΜΜΕ, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχθηκαν ότι στα γεγονότα πήραν μέρος μέλη του νεοναζιστικού κόμματος.


Περιστατικά αντικοινωνικής βίας όπως αυτή η δολοφονία είναι πάντα καταδικαστέα όμως όταν αγνοούμε τις κοινωνικές τους ρίζες, στρώνουμε τον χαλί στον φασισμό και τα περιστατικά της Πάτρας είναι η καλύτερη απόδειξη για αυτό.

Το κερασάκι στην τούρτα προστέθηκε την Πέμπτη. Μέλη της Χρυσής Αυγής, φορώντας τον μανδύα των «αγανακτισμένων κατοίκων» και σε συνεργασία με ομάδες της αστυνομίας έκαναν επίθεση στα γραφεία του Σ.Ε.Κ στην Αθήνα. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι μέλη του ΣΕΚ αντέδρασαν σε βιαιότητες εναντίον μεταναστατών που είχαν προηγηθεί από την αστυνομία.

Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι η επέλαση του ναζισμού στην ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε ζήτημα δευτερεύων ούτε κάτι ξεχωριστό σε σχέση με την οικονομική επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου στην εργατική τάξη. Αντίθετα, είναι δομικό στοιχείο της και μια από τις πιο κρίσιμες αιχμές της. Απέναντι σε αυτή την συνθήκη, μόνο η συλλογική μας δύναμη μπορεί να αποτελέσει την διέξοδο.

Ας μην γελιόμαστε, ο φασισμός ήταν, είναι και θα είναι όπλο της αστικής τάξης (όσο δημοκρατική και αν το παίζει αυτή) και στοχεύει στην διάλυση κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης, στο σπάσιμο της εργατικής δύναμης και τον κατακερματισμό της καταπιεσμένης κοινωνίας. Συνεπώς, μόνο αυτή μπορεί να τον αντιμετωπίσει και οφείλει να το κάνει άμεσα προτού νικηθεί από αυτόν.

Οι ρητορικές περί θεσμικής ήττας του φασισμού μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν, άλλωστε η ίδια η ζωή διαψεύδει πως οι θεσμοί μπορούν να αποτελέσουν διέξοδο στο πρόβλημα έστω και στο ελάχιστο. Μόνη λύση είναι η συσπείρωση στα όργανα και τις δομές της τάξης μας. Η πολιτική και φυσική εξόντωση του φασισμού περνάει μόνο μέσα από αυτές. Και ήδη έχουμε αργήσει πολύ…

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Φεστιβάλ αυτοδιαχείρισης 8,9,10 Ιουνίου


Φεστιβάλ Αυτοδιαχείρισης - 8,9,10 Ιουνίου (Θεσσαλονίκη)

Στα πλαίσια της προώθησης ενός διαφορετικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής, θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν συλλογικό τρόπο έκφρασης και διάδοσης κολεκτίβων, συνεργατικών-συνεταιριστικών εγχειρημάτων, σωματείων βάσης, εργατικών συλλογικοτήτων και πολιτικών ομάδων που κινούνται πάνω στην κατεύθυνση της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής. Επιπλέον, το φεστιβάλ θα επιδιώξει να προβάλει πρωτοβουλίες αλληλέγγυου εμπορίου που επιχειρούν να συνδέσουν μικρούς παραγωγούς και καταναλωτές χωρίς διαμεσολάβηση. Πάνω στην ίδια λογική, θέλουμε να προβάλουμε νέες μορφές έκφρασης από μουσικές και καλλιτεχνικές ομάδες που διαφοροποιούνται από την κυρίαρχη τάση για την ψυχαγωγία και την διασκέδαση.

Καθώς τη περίοδο που διανύουμε βιώνουμε μία οικονομική κρίση μεγάλης έντασης, που έχει αναχθεί σε κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα, έχουν έρθει στην επιφάνεια διάφορες αναλύσεις και ερμηνείες για τα αίτια, τις προοπτικές διεξόδου και τα δομικά χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης. Τώρα λοιπόν ένας λόγος παραπάνω να αναδείξουμε και να αναζητήσουμε τις δικές μας λύσεις στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και να ανιχνεύσουμε το δρόμο για τη κοινωνική απελευθέρωση. Θεωρούμε τη κρίση κυκλικό φαινόμενο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, ως μία φάση δηλαδή που επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται όσο ο πλούτος, τα παραγωγικά μέσα και τα κοινωνικά αγαθά βρίσκονται στα χέρια λίγων, βασίζονται στην εκμετάλλευση – εργασία των πολλών και εξελίσσονται με γνώμονα το κέρδος.

Σε αντίθεση με το κυρίαρχο μοντέλο της μισθωτής εργασίας, αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα χώρο δουλειάς χωρίς αφεντικά, την κολεκτίβα Ζερμινάλ, στην οποία η συνέλευση των εργαζομένων έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, όλοι αμείβονται ισότιμα σε αναλογία με τον χρόνο εργασίας τους και διακηρυγμένη θέση είναι η κοινωνικοποίηση και η γενίκευση του προτάγματος της αυτοδιαχείρισης. Μέσα από αυτό το μοντέλο προωθείται η λογική της συλλογικής ιδιοκτησίας και αποδομείται η αναγκαιότητα του αφεντικού, του διευθυντή, του υπεύθυνου, του προϊσταμένου, μα πάνω απ’ όλα καταργείται η απομύζηση υπεραξίας από την εργατική μας δύναμη.

Στόχος του φεστιβάλ είναι να δοθεί βήμα στις προσπάθειες που έχουν εμφανιστεί μέχρι τώρα ώστε να αποκτήσουν μια ευρύτερη κοινωνική απεύθυνση, να μπορέσουν αυτές οι πρωτοβουλίες να συνδεθούν μεταξύ τους, να μοιραστούν κοινές προβληματικές και πιθανές λύσεις και να αναζητήσουν έναν όσο το δυνατόν συνεπέστερο συντονισμό μέσα από μία νέα δομή. Επιδίωξή μας είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία να προκύψουν ιδέες και πρακτικές για αυτόνομες παραγωγικές, μουσικές, καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες.

Ξεφεύγοντας από θεωρησιακές και αισθητικές αντιλήψεις για το τι να κάνουμε, εφαρμόζουμε την θεωρία στην πράξη στις παρούσες συνθήκες, βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και χτίζουμε την κοινωνική αλληλεγγύη πάνω στην βάση των υλικών αναγκών. Δημιουργώντας δομές για την επιβίωση μέσα στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού φτιάχνουμε παράλληλα το πρόπλασμα της νέας κοινωνίας για να αντικρύσουμε επιτέλους με αξιώσεις την προοπτική της συνολικής χειραφέτησης.

Γι’ αυτό λοιπόν σας προσκαλούμε να συμμετέχετε στο φεστιβάλ αυτοδιαχείρισης στις 8,9,10 Ιουνίου στη Φιλοσοφική(ΑΠΘ), παίρνοντας μέρος στις συζητήσεις και συμβάλλοντας με όποιο τρόπο θεωρείτε πιο πρόσφορο στις διαδικασίες του φεστιβάλ.

Διοργάνωση: Συνεργατική Αλληλεγγύη

“Ανακατάληψη” ΕΣΗΕΑ



Γνωστός για τον έρποντα λαϊκισμό του, ο εντολοδόχος της εργοδοσίας στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Ηλίας Κανέλλης, ξεσπάθωσε ακόμη μία φορά κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 22/5.

Αφού αποδοκιμάστηκε έντονα από τους συμμετέχοντες στη συνέλευση, έπειτα από τους γελοίους ισχυρισμούς του ότι οι τσέπες των εργοδοτών είναι άδειες και ότι ο συνδικαλισμός κατέστρεψε τα media, αποφάσισε να υπερασπιστεί το ταμείο της ΕΣΗΕΑ και τους άνεργους αναζητώντας τα διαφυγόντα έσοδα.

Έτσι, αναφέρθηκε στην κατάληψη που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια σε κτίριο ιδιοκτησίας της Ένωσης, στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια. Απογοητευμένος επειδή δεν έμειναν στη θέση τους τα λουκέτα που μπήκαν στο κτίριο από συνεργείο της ΕΣΗΕΑ, έπειτα από παρότρυνσή του, στις 4 Μαΐου, και από το γεγονός ότι η κατάληψη εξακολουθεί να υφίσταται, στάθηκε στο ζήτημα εξαπολύοντας πυρά κατά του ΔΣ της Ένωσης (που δεν υπάκουσε στις νέες εντολές του) και δήλωσε ότι η παράταξή του θα προβεί σε μηνύσεις ώσπου να γίνει «ανακατάληψη» (!) του κτιρίου.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΠΟ MAT-NAZI ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΕΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ


Η Τουρκία του Ερντογάν επιχειρεί να πιάσει τα ευρωπαϊκά στάνταρ σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να ανοίξει ο δρόμος εισόδου της στην Ε.Ε. Και πραγματικά αποδεικνύει ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο αφού όπως σε όλα τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη, όποιος διαφοροποιείται από την επίσημη αστική-κρατική γραμμή δυσφημείται-απολύεται-φυλακίζεται. Βλέπεις, η καπιταλιστική κρίση δεν αποτελεί μόνο αφορμή για την εξολόθρευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών παροχών, αλλά παρακινεί το αστικό σύστημα εξουσίας που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζει εχθρικά τις λαϊκές ελευθερίες και την έννοια της αμφισβήτησης, να τις εξαφανίσει.

Εξάλλου, είτε με κυβέρνηση πολιτικού Ισλάμ, είτε με εξουσία του κεμαλικού κατεστημένου, στην Τουρκία οι φωνές που υπερασπίζονται την βάναυσα καταπιεζόμενη κουρδική μειονότητα και το Αρμενικό ζήτημα, θεωρούνται εχθρικές. Και αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του νόμου… 

Σύμφωνα με δημοσιεύματα η Λειλά Ζανά, βουλευτής σύμβολο για τους Κούρδους της Τουρκίας, καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη. Το δικαστήριο του Ντιγιάρμπακιρ την καταδίκασε «για προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης», όπως χαρακτηρίζει η τουρκική κυβέρνηση, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., το ΠΚΚ. Το επιπλέον εξωφρενικό της καταδίκης της είναι ότι η Λειλά Ζανά έχει βουλευτική ασυλία, όμως οι δικαστές το αγνόησαν. Για να ξεπεράσουν αυτή την λεπτομέρεια, οι δικαστές, με την ετυμηγορία τους ανά χείρας, ενδέχεται να ζητήσουν την άρση της ασυλίας της. Θυμίζουμε ότι το 1991, η Λειλά Ζανά είχε ορκιστεί στο κοινοβούλιο στην κουρδική γλώσσα, προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις. Φυλακίστηκε το 1994 και παρέμεινε έγκλειστη για 10 χρόνια! 

Οι φασιστικές συμμορίες περνούν στην επίθεση


Οι παρακρατικές συμμορίες δεν κάνουν προεκλογική εκστρατεία οπως τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Κάνουν επιχειρήσεις, με τις πλάτες του "επίσημου" Κράτους. Την "ανακατάληψη των πόλεων", το σύνθημα της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων το εφαρμόζουν όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.............Και έτσι βολεύεται και το κλίμα του "πολέμου των άκρων", του "χάους", και του "εμφυλίου' που προσπαθεί όλο το αστικό πολιτικό σύστημα να περάσει (και ιδιαίτερα προεκλογικά)...Κάποιοι νόμιζαν ότι μόλις η Χρυσή Αυγή γίνει κοινοβουλευτικό κόμμα θα "ενσωματωθεί". Μεγάλο λάθος...το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.

Popout

Επίθεση στα γραφεία της ΣΕΑΑΝ 
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Επίθεση στα γραφεία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποίησαν άγνωστοι τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου. Εβαψαν με σπρέι την πρόσοψη του γραφείου και σχημάτισαν το σήμα της Χρυσής Αυγής και έναν ημιτελή αγκυλωτό σταυρό.

Η ΣΕΑΑΝ Θεσσαλονίκης και το ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας Θεσσαλονίκης καταγγέλλουν την επίθεση αυτή, που, όπως σημειώνουν, είναι αποτέλεσμα της κλιμακούμενης εκστρατείας κατά του ταξικού κινήματος των εργαζομένων σε Υγεία - Πρόνοια και του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος. Σε ανακοίνωσή τους, τονίζουν: «Είναι πεντακάθαρο ότι στόχο έχει την τρομοκράτηση του λαού και των αναπήρων, για να περνάει ανενόχλητη η πολιτική εξαθλίωσης των εργαζομένων.

Ομαδική επίσχεση εργασίας στο Metropolis Θεσσαλονίκης


Κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μας και έπειτα από τις παρεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν έξω από τα καταστήματα και τα γραφεία της Αθήνας, οι εργαζόμενοι στο Metropolis Θεσσαλονίκης προχώρησαν σε ομαδική επίσχεση εργασίας διαμηνύοντας προς τον Ανδρέα Κουρή ότι:

Εμείς οι εργαζόμενοι του Metropolis Θεσσαλονίκης μετά από την κοροϊδία της εργοδοσίας τόσους μήνες, αποφασίσαμε ομόφωνα και προχωρήσαμε σε επίσχεση εργασίας. Μετά από αυτήν μας την κίνηση το κατάστημα από την Τετάρτη 23/5 παραμένει κλειστό, και θα παραμείνει κλειστό μέχρι την δικαίωση μας. Οι αγώνες μας βρίσκονται πλέον έξω από το κατάστημα, όπου καθημερινά δίνουμε δυναμικό παρόν ενημερώνοντας πελάτες και περαστικούς.

Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι.

Απαιτούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας.

Ζητάμε απαντήσεις για το μέλλον μας.

Όλοι οι εργαζόμενοι στα Metropolis συνεχίζουμε τον αγώνα μας απαιτώντας την άμεση καταβολή των καθυστερούμενων μισθών μας, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, την άμεση εξόφληση των αποζημιώσεων των απολυμένων συναδέλφων μας και την κατοχύρωση της καταβολής των αποζημιώσεών μας σε περίπτωση πτώχευσης.


Εργαζόμενοι/ες - Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis


Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Στιγμές φόβου

του Ανώνυμου Προβοκάτορα


Τις τελευταίες ώρες η Πάτρα ζει το όνειρο της ξεπεσμένης αστικής δημοκρατίας. Ένα οργανωμένο χάος ώστε παρ’ ότι αυτό το σύστημα από την σαπίλα βρωμάει και ζέχνει να γίνεται τελευταία ελπίδα του καθενός το σφιχταγκάλιασμα αυτού του οχετού εκλιπαρώντας για «τάξη και ασφάλεια». Σίγουρα η δολοφονία του 30χρονου είναι σοκ αλλά υπάρχουν χέρια που οπλίστηκαν. Γιατί όταν συγκρούονται τα θύματα μεταξύ τους, σίγουρος νικητής είναι ο θύτης και καμιά, μα καμιά πλευρά των θυμάτων. Δεν θα περάσω σε θεωρίες συνομωσίας πως το γεγονός ήταν προσχεδιασμένο για την εκτροπή των πραγμάτων και την τροφοδότηση συγκεκριμένων ανθρωποειδών πριν τις εκλογές. Η ιστορία του διαίρει και βασίλευε υπάρχει χιλιάδες χρόνια, πόσο μάλλον η λογική να βάζεις τον ένα εξαθλιωμένο απέναντι στον άλλο περιμένοντας πότε ο ένας θα κόψει το λαρύγγι του άλλου και να φύγει η ρετσινιά από αυτόν που εξαθλιώνει και να βαφτιστεί υπέρτατος εχθρός ο άλλος εξαθλιωμένος. Τότε οι κόκκινες γραμμές λεπταίνουν επικίνδυνα καθώς μεταξύ θυμάτων δεν υπάρχουν δίκαιοι ή αμελητέοι φόνοι και η οργή που ξεχειλίζει γίνεται εργαλείο για μια μετατόπιση συνειδήσεων σκληρά φασιστική, που φυτεύει βαθιά τον φόβο και την απελπισία. Δύο εργαλεία πολύτιμα για να μπορεί να προχωράει η περαιτέρω εξαθλίωση όλων όσων ζουν από τα ίδια τους τα χέρια και όχι από τα μέσα παραγωγής που κατέχουν. Ηθελημένα δεν θα αναφερθώ στους απόγονους του Χίτλερ, Χρυσαυγίτες γιατί θεωρώ πως ακόμα και η κακή διαφήμιση είναι διαφήμιση αν και είναι στα σκαριά ένα άρθρο για το έθνος και την τάξη. Ενώ για το μεταναστευτικό θα υπάρξει ολοκληρωμένο άρθρο την άλλη εβδομάδα.

Η ιστορία είναι πάρα πολύ παλιά, από τότε που οι νεοσύστατες ΗΠΑ στοίβαζαν δίπλα-δίπλα ινδιάνους, με μαύρους σκλάβους και λευκούς υπηρέτες ώστε πάντα να τρώγονται μεταξύ τους και να μην εξεγερθούν απέναντι στους αφέντες και τους σφαγιαστές τους. Από όλες εκείνες τις ιστορίες όπου οι χρήστες ναρκωτικών γινόταν περιφερόμενος θίασος σε περιοχές των μητροπόλεων (αποτέλεσμα σκληρού κυνηγιού της αστυνομίας) ώστε να υποβαθμίζονται περιοχές φιλέτα και να στήνονται νέα El Dorado για την μπίζνα του real estate πάντα όμως με το μπόνους του εμφυλίου μεταξύ κατοίκων και χρηστών. Και ο καθένας μπορεί να βρει πολλά παραδείγματα με τελευταίο το στοίβαγμα των μεταναστών κοντά στις γειτονιές που ζουν τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια εργαζομένων περιμένοντας πότε θα γίνει το όποιο συμβάν που θα πυροδοτήσει την κατάσταση. Στα λόγια όμως θα πει κάποιος είναι όλα εύκολα, τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να βγεις έξω από την πόρτα σου ; Γιατί όσο και να αποφεύγουμε το ερώτημα άλλο τόσο γιγαντώνεται η φασιστική απάντηση στο ερώτημα.

Η απάντηση είναι πως η εντεινόμενη εξαθλίωση φέρνει ένα απίστευτο φόβο. Τον φόβο που σφίγγει τις σακούλες από το σουπερμάρκετ όταν περνάς από τους πεινασμένους που ψάχνουν τα σκουπίδια και σε κοιτούν κατάματα, που κουμπώνει πάνω-πάνω το μπουφάν μπροστά στον άστεγο που ξεπαγιάζει στο παγκάκι, την κατάποση της γλώσσας όταν απολύεται ο συνάδελφος και τα χρέη σου έχουν γιγαντωθεί, το κλείσιμο των αυτιών όταν ακούγονται οι φωνές βοήθειας έξω από την πόρτα σου. Το αποτέλεσμα να κλειστούμε στα σπίτια μας, στους τέσσερις τοίχους, στην απόλυτη «αλήθεια» της τηλεόρασης, στον παραμορφωτικό φακό του διαδικτύου και στην εξαντλητική απομύζηση της καθημερινότητας. Η αποκτήνωση σε μια διαρκή ατομική επιβίωση που σου λέει «άσε τώρα, δεν μπορώ έχω άλλες σκοτούρες». Κι όταν οι χίμαιρες θα γεννοβολούν και θα σπέρνουν τα νέα τέρατα, θα είμαστε όλοι φοβισμένοι και παροπλισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους μας, ακόμα κι όταν έρθουν για εμάς ο φόβος θα έχει ποτιστεί τόσο βαθιά που δεν θα αντισταθούμε ούτε για εμάς αλλά αποσβολωμένοι θα κουλουριαστούμε για να μας «πάρουν» και εμάς. Μπροστά σας απλώνεται ο νέος τρόμος, το καπιταλιστικό σύστημα, που σου σπέρνει τον φόβο να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις μια ζωή αξιοπρεπής με βάση τις ανάγκες σου, να φοβάσαι να γίνεις ενεργό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, να φοβάσαι να ζήσεις και συνεχώς να αμύνεσαι. Να περιμένεις τους σωτήρες, να εμπιστεύεσαι τα καθάρματα του συστήματος που σε καλούν στο οφθαλμό αντί οφθαλμού μέχρι και εσύ να τυφλωθείς και να χάσεις τον πραγματικό θύτη που από μακριά απολαμβάνει την ενορχήστρωση όλου αυτού του έργου. Πόσο μάλλον την νέα ασυλία που απολαμβάνει.

Δολοφονίες έχουν γίνει αρκετές δεν χρειαζόμαστε κι άλλες. Δεν χρειαζόμαστε άλλα εργατικά «ατυχήματα», άλλες παράπλευρες απώλειες σε αστυνομικές επιχειρήσεις, άλλες αυτοκτονίες, άλλους νεκρούς από την αδυναμία τους να έχουν τα χρήματα για ιατρική περίθαλψη, άλλους νεκρούς από την άγνοια, την πείνα, το κρύο. Δεν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε άλλους νεκρούς για να διατρανώσουμε τα επιχειρήματα και την ιδεολογία κάποιων. Στα μαζέματα των κατοίκων νομίζω ο αδελφός του θύματος είπε όχι στην βεντέτα κατοίκων μεταναστών, είπε πως θα το πάει «σωστά», πως δεν θέλει να ταυτιστεί ο νεκρός με καμιά Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι όμως του ανταπάντησαν πως όταν συμβεί αυτό σε κάποιον επόμενο τι θα κάνουν. Άρα συμφωνούμε πως στόχος είναι η λίστα των θυμάτων να κλείσει. Αλήθεια πως μπορεί η λίστα των θυμάτων να κλείσει ;

Θα πω το κλισέ πως όλα αυτά τα γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα αλλά θέλω να είμαι τίμιος πως οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, δεν θα είναι κοινωνία αγγέλων, όπου όλα θα είναι μέλι – γάλα. Μακριά από μένα λογικές του τέλους της ιστορίας και των υπέρ-ιδανικών συστημάτων. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μια κοινωνία που χτυπά την ρίζα δημιουργίας όλων αυτών των συμπεριφορών και καταστάσεων, από εκείνη την αφετηρία ο άνθρωπος ως ον έχει πολλές περισσότερες ελπίδες να γίνει κάτι διαφορετικό, να αντιμετωπίσει αιώνια ερωτήματα και να προχωρήσει σε μια απελευθερωτική κατεύθυνση τόσο για την φύση του και την συνύπαρξή του με το περιβάλλον όσο και για την κοινωνία που ζει. Αυτό απαιτεί ο καθένας από εμάς να πάρει θέση, να δημιουργήσει αντί-θεσμούς που συλλογικά θα αναλαμβάνουν την οργάνωση της ζωής μας σε κάθε τομέα και χώρο. Απαιτεί από εμάς να συγκρουστούμε και να ανατρέψουμε αυτή την εξουσία που μας επιβάλλει αυτή την εξαθλίωση όποια ταμπέλα κι αν κουβαλά πολιτική, αφεντικό, κεφάλαιο. Απαιτεί μαζική δράση, πράξεις, υλικές κατακτήσεις. Μια πραγματική επανάσταση και εξαΰλωση αυτού του συστήματος που μας βυθίζει στη αποκτήνωση και μας πνίγει στο δικό μας αίμα.

Γιατί τελικά για να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει όλα τα θύματα αυτού του συστήματος πρέπει να είναι τόνοι το χώμα και εκατομμύρια οι άνθρωποι που θα θάψουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον καπιταλισμό.

Πάτρα: Οργανωμένη επιχείρηση Κράτους – Παρακράτους για την “εκκαθάριση” μεταναστών, δείτε φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τα επεισόδια που έγιναν στην Πάτρα τις προγούμενες μέρες με αφορμή τη δολοφονία 30χρονου άνδρα από μετανάστες. Στα επεισόδια πρωτοστάτησαν μέλη της Χρυσής Αυγής εξ Αθηνών κατά τα λεγόμενα.

Δείτε παρακάτω (φωτογραφίες, Video 1 και μετά και Video 2 από 0:50sec) πώς ο επικεφαλής των χρυσαυγιτών, που πριν τα επεισόδια συντονίζει την διάταξη και την πορεία των χρυσαυγιτών, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ξεπηδά μέσα από τα ΜΑΤ τα οποία "δέχονται επίθεση από τη Χρυσή Αυγή" και προσπαθεί να προφυλαχθεί (!!!!).

Κράτος και παρακράτος - κατά τα φαινόμενα - εκμεταλλεύονται κυνικά το θάνατο του 30χρονου και θέτουν σε εφαρμογή επιχειρησιακό σχέδιο "σκούπας" μεταναστών που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την δημιουργία στρατού αγανακτισμένων και οξυμένου κλίματος ξενοφοβίας. Μετά τα επεισόδια στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, όσοι μετανάστες διέμεναν εκεί "μεταφέρθηκαν σε άλλες πόλεις", μάλλον στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας.

ΠΡΙΝ τα επεισόδια



"Η θέση μας για τα συνεργατικά εγχειρήματα"

Ανακοίνωση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης (Θεσσαλονίκη) 
για τα συνεργατικά εγχειρήματα


1.Η καπιταλιστική κρίση, μακροσκοπικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μηχανή καταστροφής. Καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και βίαιη αναδιάταξη των παραγωγικών σχέσεων σε χειρότερες θέσεις για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Κομβικό σημείο αυτής της καταστροφής, η γιγάντωση της δομικής ανεργίας και η διόγκωση της γκρίζας ζώνης μεταξύ εργασίας και ανεργίας, η μαύρη εργασία. Απότοκο της διαδικασίας αυτής είναι και η εμφάνιση και λειτουργία διαφόρων και πολλών ταχυτήτων συνεργατικών εγχειρημάτων, κυρίως στον τριτογενή τομέα, τον τομέα των υπηρεσιών.

2.Για μας εδώ πρέπει να γίνει ένας κρίσιμος διαχωρισμός. Η γενικευμένη καταστροφή για τα εργατικά εισοδήματα της εποχής μας, εντείνει τις προσπάθειες "μοιράσματος της φτώχειας" και "φιλανθρωπίας" και από πλευρές που δεν έχουν καμία σχέση με τον αγώνα της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της, πολλές φορές μάλιστα, τέτοιες "φιλεύσπλαχνες" ενέργειες κρύβουν από πίσω τους το πιο σκοτεινό πρόσωπο των εχθρών μας. Τέτοιες κινήσεις όπως τα συσσίτια της εκκλησίας ή τα "κοινωνικά παντοπωλεία" ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων στόχο δεν έχουν παρά μέσω της λείανσης κάποιων ακραίων φαινομένων της κρίσης να εξανθρωπίσουν όσο μπορούν το πρόσωπο του τυρρανικού σύγχρονου καπιταλισμού.

3.Τα συνεργατικά εγχειρήματα που μπορούν να σταθούν πραγματική βοήθεια στην εργατική τάξη και τους αγώνες της θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από: α. Σύνδεση με τους εργατικούς αγώνες. Να είναι δηλαδή, ενεργό κομμάτι του κινήματος, β. να προωθούν το αμεσοδημοκρατικό-συνεργατικό μοντέλο σαν πρότυπο και παράδειγμα -στα μέτρα του εφικτού εντός της σημερινής καπιταλιστικής παραγωγής, γ. να μην απασχολούν μισθωτούς εργαζόμενους και να έχουν οριζόντια συνεταιριστική μορφή στη λογική της συλλογικής ιδιοκτησίας, δ. οι εργαζόμενοι που συνεταιρίζονται σε αυτά τα εγχειρήματα, να αμοίβονται με βασικό μισθό που να μην υπερβαίνει σε πολλαπλάσια μορφή τον μέσο μισθό της εργατικής τάξης, δηλαδή να μη στοχεύουν στον πλουτισμό των μελών τους, αλλά στην αξιοπρεπή διαβίωση τους. 
Από αυτή τη σκοπιά απορρίπτουμε και τον "εθελοντισμό" που δεν πετυχαίνει παρά να μειώνει περαιτέρω το εργατικό κόστος.


Οι «χωρίς φωνή» μετανάστες – η φωνή ολόκληρης της κοινωνίας




Συνέλευση μεταναστών και Ελλήνων για την αντιμετώπιση των φασιστικών επιθέσεων στην Καλλιθέα, 20 Μαΐου 2012

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην Καλλιθέα ανοιχτή συνέλευση μεταναστών και Ελλήνων με θέμα την αντιμετώπιση των φασιστικών επιθέσεων οι οποίες έχουν πυκνώσει το τελευταίο διάστημα, μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη βουλή. Υπενθυμίζω ότι οι φασιστικές επιθέσεις στην Καλλιθέα ξεκίνησαν πριν από ένα περίπου χρόνο, με την πυρπόληση ενός μουσουλμανικού χώρου λατρείας, συνεχίστηκαν με μία κλιμακούμενη ένταση όλο αυτό το χρονικό διάστημα και κορυφώθηκαν με τις επιθέσεις που έγιναν την εβδομάδα αμέσως μετά τις εκλογές (ξυλοδαρμοί που είχαν σαν αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς, πυρπολήσεις σπιτιών που μένουν μετανάστες, πρόκληση φθορών σε μαγαζιά μεταναστών). Το σύνολο των μεταναστευτικών κοινοτήτων βρέθηκε την τελευταία περίοδο στο στόχαστρο των φασιστικών συμμοριών που δρουν στην Καλλιθέα και στις γύρω περιοχές. Γι’ αυτό και οι μετανάστες (Αιγύπτιοι κυρίως, οι οποίοι αποτελούν και την πολυπληθέστερη κοινότητα μεταναστών της Καλλιθέας), αποφάσισαν να αντιδράσουν συλλογικά και οργανωμένα. Ήρθαν σε επαφή με την “Πρωτοβουλία ενάντια στο φασισμό και τη ρατσιστική βία” και από κοινού οργάνωσαν μαζική συγκέντρωση/διαδήλωση το Σάββατο 12 Μαΐου στην οποία και αποφασίστηκε, το επόμενο βήμα να είναι μία ανοιχτή συνέλευση, για να συζητηθεί η οργάνωση του αντιρατσιστικού κινήματος στην περιοχή.

Στη συνέλευση, στην οποία συμμετείχαν περισσότερα από 100 άτομα (κυρίως μετανάστες) αποφασίστηκε ότι το επόμενο βήμα θα είναι η διοργάνωση μιας μεγάλης αντιρατσιστικής διαδήλωσης το Σάββατο 2 Ιουνίου 6:00 μμ. στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

μια εποχή στην κόλαση


... Εναντίον της Ρόζας Λούξεμπουργκ διαδίδουν ότι είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον συνταγματάρχη της χωροφυλακής της Βαρσοβίας Μαρκγκράφσκι. Ο Ντασζύνσκι στο συνέδριο επιτίθεται με μια τυφλή λύσσα: "Δεν μπορούμε να ανεχτούμε να γίνεται το κίνημά μας θύμα αχρείων όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Ούρμπαχ, κλπ. Θα αγωνιστούμε με όλα τα μέσα εναντίον αυτού του αίσχους που λερώνει το κίνημά μας, θα τους αποκαλύψουμε και θα νικήσουμε. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τον διεθνή μας στρατό απ’ αυτή την αισχρή συμμορία των δημοσιογραφίσκων που θέλει να καταστρέψει το απελευθερωτικό μας κίνημα”. Αλλά αυτή τη φορά αυτές οι κτηνώδεις βρισιές δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ θριάμβευσε όταν μία απόφαση για την αποκατάσταση της Πολωνίας, που είχε προταθεί από έναν από τους ηγέτες του Πολωνικού Σοσιαλιστικού κόμματος καταψηφίστηκε, ενώ αντίθετα το συνέδριο υιοθετεί μία απόφαση για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, διατυπωμένη με τρόπο που έγινε δεκτή από τους πολωνούς σοσιαλδημοκράτες.
...
Αυτοί οι δίχως καμιά βάση συκοφαντικοί υπαινιγμοί και οι χονδροειδείς βρισιές εναντίον της “φιλόδοξης ραδιούργου” και της “γυναικείας υστερίας” θα συνοδεύουν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ σ’ όλη της την πολιτική δράση στην Πολωνία. Αυτή η συμπεριφορά των αντιπάλων της από το ένα μέρος εξέφραζε ένα πληγωμένο εθνικό αίσθημα και από το άλλο ήταν απόδειξη ότι είχαν συνείδηση της ανωτερότητας της Ρόζας. Όταν η Ρόζα Λούξερμπουργκ δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο για το ζήτημα της Εγγύς Ανατολής, αυτός ο ίδιος ο γέρο Βίλχελμ Λήμπκνεχτ σ’ ένα του γράμμα, δίχως να επιχειρεί να ανασκευάσει ούτε ένα από τα επιχειρήματά της, τη λούζει με βρισιές και σχεδόν απροκάλυπτα την κατηγορεί ότι είναι πληρωμένη από την Οχράνα. Φυσικά, γι’ αυτή του τη στάση λυπήθηκε πολύ, αργότερα.
Όλα αυτά άφηναν απαθή τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Όταν υπεράσπιζε ένα ζήτημα, ήξερε να χρησιμοποιεί μια εξαιρετικά δριμεία γλώσσα, και συχνά μια δηκτική ειρωνεία, αλλά πάντα εκείνο που την απασχολούσε ήταν το ζήτημα που υποστήριζε. Ήταν τόσο λίγη η σημασία που έδινε στη λάσπη που της πετούσαν ώστε δεν βρίσκουμε ίχνη στα γραπτά της για να υπερασπίσει απ’ αυτή τον εαυτό της. Ακολουθούσε τη συμβουλή του Γκαίτε:

Τον βόρβορο που σηκώνει η δίνη
Άφησέ τον να ξαναπέφτει από εκεί που ήρθε.


Πάουλ Φρέλιχ, Ρόζα Λούξεμπουργκ


Πηγή: http://sarajevomag.gr