Ανάπτυξη σε αγαπώ…

του Θύμιου Κ.

Έχουμε δύο αγαπημένες φράσεις, των σχολιαστών δημοσιογράφων από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ή για την ακρίβεια, των καθεστωτικών σχολιαστών και δημοσιογράφων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί παρατηρείται το φαινόμενο να έχουμε και δημοσιογράφους σταυροφόρους του μνημονίου, ανεξαρτήτως του Μέσου που λένε τις παπάρες τους.

Η πρώτη αγαπημένη φράση, είναι η «ανάπτυξη που πρέπει άμεσα να ξεκινήσει», ή σε διαφορετική εκδοχή, «η ανάπτυξη που κάποια στιγμή θα έρθει, όταν βγούμε στο ξέφωτο…». Στην πρώτη εκδοχή, ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει και ο σχολιαστής λέει ψέματα, διότι ύφεση με ανάπτυξη, ποτέ δεν συμβάδισαν. Δεν το λέμε εμείς, το λένε όλοι οι ειδικοί του πλανήτη… Στην δεύτερη εκδοχή, στην ανάπτυξη, δηλαδή, που κάποια στιγμή θα έρθει, έχουμε να πούμε, ότι ναι, τέτοια ανάπτυξη κάποια στιγμή θα έρθει, αλλά δεν θα έρθει μόνη της. Θα φέρει μαζί της και τους μισθούς, των 400 στην καλύτερη και 200 στην χειρότερη και πιο πιθανή περίπτωση. Θα φέρει μαζί της ατομικές, άρα εκβιαστικές συμβάσεις εργασίας, κουτσουρεμένα επιδόματα, συντάξεις, παροχές γενικώς και αυξημένα ωράρια. Γενικώς η όποια ανάπτυξη θα φέρει μαζί της και πολλές αλυσίδες για να ταιριάζουν σε κάθε πόδι, ένα ή δύο, κάθε εργαζόμενου. Ναι, θα είναι ανάπτυξη, αλλά όχι για τους πολλούς. Δεν θα είναι ανάπτυξη για να ωφεληθεί ο εργαζόμενος, ή ο μισθωτός, αλλά ο κηφήνας διαπλεκόμενος, ή επιχειρηματίας, ή επενδυτής, ή λαμόγιο… που θα επιδοτείται κιόλας για να σώσει την χώρα και την οικονομία… ξεζουμίζοντας το προσωπικό του και βγάζοντας τα λεφτά του στην Ελβετία…

Η δεύτερη «αγαπημένη» φράση, είναι αυτή που λένε με καταπληκτική ευκολία, οι γνωστοί βολεμένοι γραβατωμένοι τύποι. «Με αυτά τα μέτρα… θα γυρίσουμε μισθολογικά 10 χρόνια πίσω…». Έτσι ακριβώς το είπε και ο Γιάννης Πρετεντέρης, προχτές από το μετερίζι του Μέγκα, προσδιορίζοντας και την χρονιά, «γυρίζουμε μισθολογικά στο 2001». Αν το δει κανείς στατικά, δεν είναι και τόσο άσχημα. Ας γυρίσουμε… Να παίρνουμε μισθούς του 2001, αλλά όχι με φόρους του 2012. Διότι το 2001, δεν υπήρχε έκτακτη εισφορά, δεν υπήρχε αυτό το αφορολόγητο, δεν υπήρχε αυτός ο ΦΠΑ, και αυτά τα χαράτσια, και αυτές οι εισφορές και, και…. Αν απομονώσεις ένα δείκτη από τους πολλούς, τότε παρουσιάζεις ειδυλλιακή εικόνα, παραπλανώντας το κοινό που σε παρακολουθεί. Επίσης το 2001 δεν υπήρχαν δόσεις δανείου, για το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού... Αν θεωρητικώς καταλήγαμε όλοι σε μια συμφωνία, να γυρίσουμε, 10 χρόνια πίσω, ίσως κανείς δεν θα είχε αντίρρηση, αρκεί να γύρναγαν όλα πίσω…

Κατανοούμε τις προσπάθειες των συνεργατών του καθεστώτος, να βρουν επιχειρήματα, για να ωραιοποιήσουν την τραγική κατάσταση. Αλλά δεν υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν διότι αυτή η κρίση, ξεπερνά και τους ίδιους και τα αφεντικά τους, και τις όποιες συνηθισμένες συνταγές, βαλβίδες ασφαλείας και διεξόδους, είχαν στο παρελθόν.

Γι αυτό και αυτοαναιρούνται, αυτοδιαψεύδονται και (ευτυχώς) γελοιοποιούνται.

Πηγή: ελληνοφρένεια