Διακλαδική συνέλευση εργαζομένων στα ΜΜΕ

Οι ραδιοφωνατζήδες δεν θέλουν το Flash στα χέρια των εργαζόμενων, καταγγελία της ΕΤΕΡ

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζόμενων Ενώσεων στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ καταδικάζουμε την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση από την ΕΙΙΡΑ κατά τις συζητήσεις της αίτησης την 2α και 9ης Απριλίου 2013 της από 11/3/2013 (αριθμός πρωτ. ΕΣΡ: 2631) αίτησης των εργαζομένων του ραδιοσταθμού Flash 96 για την ανάκληση και χορήγηση άδειας ίδρυσης, εγκατάστασης και λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού κατ” εφαρμογή του άρθρου 32 του Νόμου 4109/2013.

Η ΕΙΙΡΑ ξεπερνώντας κάθε όριο παρεμβαίνει ως μη έδει στις διαδικασίες συζήτησης στο ΕΣΡ ζητώντας να απορριφθεί η αίτηση των εργαζομένων του Flash 96!

Άλλωστε οι κραυγές της εργοδοτικής πλευράς προς τον αρμόδιο Υπουργό κο Κεδίκογλου να αλλάξει πάραυτα τον «αντισυνταγματικό» Νόμο που προφανώς διέλαθε του ελέγχου και της προσοχής της Βουλής των Ελλήνων (!) είναι χαρακτηριστικές της πολιτικής αντίδρασης που προκάλεσε η ομόφωνη ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου.

Καλούμε την ΕΙΙΡΑ να σταματήσει να υπερασπίζεται φυγόδικους και την κατοχή δημοσίων συχνοτήτων από εξαφανισμένους εργοδότες που αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους σχεδόν 1 χρόνο και ταυτόχρονα χρωστούν σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία.

Καλούμε την ολομέλεια του ΕΣΡ να μην λάβει υπ” όψιν την παρέμβαση της ΕΙΙΡΑ, καθ” ότι στερείται νομιμότητας η θέση της να απαιτεί από το ΕΣΡ υπό τον ρόλο συνταγματικού δικαστηρίου(!!) να κρίνει αντισυνταγματικό το άρθρο 32 του Νόμου 4109. Εάν το ΔΣ του ΕΣΡ αποδεχθεί την παρέμβαση της ΕΙΙΡΑ ουσιαστικά ναρκοθετεί το πνεύμα του Νόμου 4109 άρθρο 32, καθώς αναγόμενο σε ανώτατο δικαστήριο κρίνει στην ουσία τον Νόμο. Αναπόφευκτα μια τέτοια παραδοχή από το ΕΣΡ θα οδηγήσει σε απαξία και μη εφαρμογή τον Νόμο 4109 άρθρο 32.

Παράλληλα αφαιρείται το νόμιμο δικαίωμα εργαζομένων του Ραδιοφωνικού Σταθμού FLASH, o οποίος μετά την εξέλιξη αυτή οδηγείται πλέον με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη εγκατάλειψη και στο κλείσιμο του.

Εν κατακλείδι: Υπενθυμίζουμε στο ΔΣ του ΕΣΡ ότι η αίτηση αυτή κατατίθεται σε σας από επί μακρόν απλήρωτους εργαζόμενους, παράμετρος η οποία προφανώς ελήφθη σοβαρά υπ” όψιν από τη Βουλή που ψήφισε το σχετικό Νόμο ομόφωνα.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Με την παράκληση να αναρτηθεί, δημοσιευθεί, μεταδοθεί.

Αθήνα, 15 Απριλίου 2013

ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
EN ΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ
EN ΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Ο απεργιακός αγώνα στην Ελευθεροτυπία και οι επιχειρησιακές του βλέψεις

Σημαντικό κείμενο για την Ελευθεροτυπία και τον αγώνα των εργαζομένων, με πολλές προεκτάσεις γύρω από την έννοια της αυτοδιαχείρισης, από την Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ.

1.

Εδώ και 6 μήνες οι 800 περίπου εργαζόμενοι στην «Ε» βρίσκονται σε απεργία διεκδικώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Η άλλη επιλογή που είχαν ήταν να συνεχίσουν να δουλεύουν τζάμπα, για έναν εργοδότη που όλα τα προηγούμενα χρόνια πλούτιζε από την εργασία τους. Το ότι δεν διάλεξαν την άμισθη σκλαβιά μπορεί να μη τους κάνει (ούτε αυτούς) «ήρωες της εργατικής τάξης», αλλά τους τοποθετεί καταρχήν ως συνέλευση εργαζομένων στο στρατόπεδο των απεργιακών αγώνων που δίνονται σε διάφορους χώρους για τα αυτονόητα, με τα οποία θέλουν να ξεμπερδεύουν τα αφεντικά.

Ο οικονομικός αγώνας για τα δεδουλευμένα έχει πάντα κι ένα στοιχείο εργατικής αντιπαράθεσης που δεν είναι ατομικίστικο και συντεχνιακό, αλλά έντονα ταξικό: το θέμα του μισθού ως de facto διαφοροποίηση συμφερόντων μεταξύ εργοδότη κι εργαζόμενου. Το αφεντικό βλέπει τον μισθό ως κάτι που θα ήθελε να εκμηδενίσει θεωρητικά, ενώ ο εργαζόμενος ως το ελάχιστο που δικαιούται για τη δουλειά του. Όταν λοιπόν το αφεντικό δεν πληρώνει όσα είχαν συμφωνηθεί, οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία. Ως εδώ καλά.

Όμως τα στοιχεία εκείνα που διαφοροποιούν τα συντεχνιακά συμφέροντα από τον συνολικό οικονομικό/πολιτικό αγώνα της τάξης, και ίσως αυτά που προσδίδουν στον αγώνα μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης, είναι αφενός η κοινωνικοποίηση του αγώνα και αφετέρου η αλληλεγγύη και η σύνδεση με άλλους αγώνες που υπάρχουν την ίδια περίοδο (κλαδικούς ή μη). Και για τα δύο, η κίνηση των απεργών της "Ε" ήταν τουλάχιστον ελλιπής, παρόλο που εξελίσσονταν τόσο κλαδικοί (ΑΛΤΕΡ, Κόσμος του Επενδυτή κ.ά.) όσο και άλλοι απεργιακοί αγώνες (Χαλυβουργία, Λουκίσσα, 3Ε Εκτυπωτική κ.ά.). Γι’ αυτή την οπισθοχώρηση του πολιτικού έναντι του συντεχνιακά εννοούμενου οικονομικού αγώνα, ή του συνολικού έναντι του μερικού, είχαμε μιλήσει και πριν από αρκετό καιρό, όταν η συνέλευση εργαζομένων της "Ε" διαχώριζε τη θέση της από τους άλλους εργαζόμενους στον κλάδο σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή όταν ήταν από τους πιονέρους της μη συμμετοχής του κλάδου μαζί με τους άλλους κλάδους τις ημέρες των γενικών απεργιών.

2.

Οι εργαζόμενοι, όταν θέλουν να δώσουν ένα συλλογικό απεργιακό αγώνα, φροντίζουν να φτιάχνουν και δομές αλληλεγγύης και κοινωνικοποίησης του αγώνα που να μπορούν να διασφαλίζουν τη συλλογική τους ύπαρξη ως αγωνιζόμενου σώματος. Αν το θέμα της επιβίωσης του κάθε απεργού/απλήρωτου αφεθεί στην ατομική ευχέρεια του καθενός, τότε δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικός απεργιακός αγώνας, γιατί δημιουργεί απεργούς δύο ταχυτήτων: αυτούς που η τσέπη τους «σηκώνει» μια μακρά απεργία και εκείνους που δυσκολεύονται ακόμα και να επιβιώσουν. Τέτοιες δομές αλληλεγγύης είναι τα απεργιακά ταμεία, που μπορούν να τα ενισχύσουν σωματεία και αλληλέγγυοι. Συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, κινήσεις εξωστρέφειας, καθημερινή παρουσία στο κτίριο, διοργάνωση συζητήσεων/συνελεύσεων ανοιχτών στους εκτός "Ε" εργαζόμενους και αλληλέγγυους, κ.ο.κ., ήταν πράγματα που θα μπορούσαν να γίνονται σε τακτική βάση, αν όχι σε καθημερινή, και να κρατάνε ζωντανό τόσο τον αγώνα και τους δεσμούς μεταξύ των απεργών (και του έξω κόσμου) όσο και το απεργιακό ταμείο. Οι ελλείψεις ήταν και εκεί σαφείς.

Στις 5-6 Ιουνίου ψηφίζουμε για απεργία διαρκείας!

Η απεργία της 28ης Μαΐου στα ΜΜΕ είχε προειδοποιητικό χαρακτήρα και φυσικά η επίσκεψη της αντιπροσωπίας των απεργών στον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας δεν θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Το εργατικό κίνημα δεν τρέφει αυταπάτες: μία 24ωρη απεργία δεν πρόκειται να «ευαισθητοποιήσει», ούτε τα αφεντικά ούτε την κυβέρνηση -υπηρεσιακή, ενότητας, αριστερή ή άλλη- υπό την εποπτεία της οποίας γκρεμίζουν το σύνολο των εργατικών κεκτημένων.

Την ευκαιρία για το επόμενο βήμα προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης του απεργιακού αγώνα μπορεί να δώσει η πρόταση που κατατέθηκε στην τακτική γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ στις 22 Μαΐου από τα μέλη του μικτού συμβουλίου. Η αντίδραση που συνάντησαν από σεσημασμένους τιμητές της επιλεκτικής νομιμότητας επαλήθευσε την αγωνιστική προοπτική της πρότασης.

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε στηρίζει την πρόταση για απεργία διαρκείας και καλεί τους δημοσιογράφους-μέλη της ΕΣΗΕΑ να την υπερψηφίσουν στη μυστική ψηφοφορία στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στις 5-6 Ιουνίου παράλληλα με την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Υπενθυμίζουμε εξάλλου ότι άλλα σωματεία του διασωματειακού, όπως η ΕΤΗΠΤΑ, η ΕΤΕΡ και η ΕΦΕ, έχουν ήδη καταλήξει σε απόφαση για απεργία διαρκείας. Επιπλέον λόγο στήριξής της αποτελεί το γεγονός ότι προήλθε από τους αιρετούς εκπροσώπους του μικτού συμβουλίου, ξεπερνώντας τους μικροπολιτικούς ανταγωνισμούς του προεδρείου.

Καλούμε επίσης κάθε εργαζόμενο στο χώρο του Τύπου, άσχετα από την ειδικότητά του και την ιδιότητα μέλους συνδικαλιστικής ένωσης, να συμμετέχει ενεργά στις απεργιακές συγκεντρώσεις και περιφρουρήσεις.

Παράλληλα, δεν σταματάμε να αγνοούμε πως με την υπάρχουσα συνδικαλιστική δομή του κλάδου, με τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση ανάμεσα στις ειδικότητες να επικρατεί, η προώθηση της ταξικής μας υπόθεσης θα είναι πάντα ένας αγώνας που θα γίνεται με δυσμενείς όρους.

Η μεγαλύτερη αναγκαιότητα για τους εργάτες των ΜΜΕ είναι το ξεπέρασμα της υπάρχουσας γραφειοκρατίας και η ταξική μας συσπείρωση σε ένα ενιαίο συνδικάτο Τύπου. Ανοικτό σε συντάκτες, τεχνικούς και διοικητικούς ανεξαρτήτως του μέσου στο οποίο εργάζονται (εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ) και του τύπου της εργασιακής σχέσης που τους έχει επιβληθεί (μπλοκάκι, μαύρη εργασία ή συμβατική).

Στις 5-6 Ιουνίου, παλεύουμε για την απεργία με την προσδοκία πως αυτή θα είναι η αφετηρία για την συνδικαλιστική αναβάθμισή μας. Για ένα ενώτικο συνδικαλισμό που θα εκπροσωπεί τους πάντες και θα ασκείται από τους πάντες.

Πηγή: http://rocinante.gr/

“Ανακατάληψη” ΕΣΗΕΑ

Γνωστός για τον έρποντα λαϊκισμό του, ο εντολοδόχος της εργοδοσίας στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Ηλίας Κανέλλης, ξεσπάθωσε ακόμη μία φορά κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 22/5.

Αφού αποδοκιμάστηκε έντονα από τους συμμετέχοντες στη συνέλευση, έπειτα από τους γελοίους ισχυρισμούς του ότι οι τσέπες των εργοδοτών είναι άδειες και ότι ο συνδικαλισμός κατέστρεψε τα media, αποφάσισε να υπερασπιστεί το ταμείο της ΕΣΗΕΑ και τους άνεργους αναζητώντας τα διαφυγόντα έσοδα.

Έτσι, αναφέρθηκε στην κατάληψη που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια σε κτίριο ιδιοκτησίας της Ένωσης, στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια. Απογοητευμένος επειδή δεν έμειναν στη θέση τους τα λουκέτα που μπήκαν στο κτίριο από συνεργείο της ΕΣΗΕΑ, έπειτα από παρότρυνσή του, στις 4 Μαΐου, και από το γεγονός ότι η κατάληψη εξακολουθεί να υφίσταται, στάθηκε στο ζήτημα εξαπολύοντας πυρά κατά του ΔΣ της Ένωσης (που δεν υπάκουσε στις νέες εντολές του) και δήλωσε ότι η παράταξή του θα προβεί σε μηνύσεις ώσπου να γίνει «ανακατάληψη» (!) του κτιρίου.

Τα «talk show» της Χρυσής Αυγής

Άρθρο της Άντας Ψαρρά στο Red Notebook

Μπροστά στην αγωνία της τηλεθέασης, κανένας από τους παρουσιαστές των εκπομπών με μέλη της Χρυσής Αυγής δεν θυμήθηκε την καταδίκη μελών της σαν «εγκληματική συμμορία που έδρασε από κοινού με σκοπό την δολοφονία τριών φοιτητών», με τελεσίδικη απόφαση του Άρειου Πάγου

Στη σύντομη μετεκλογική περίοδο, εκτός από τις άκαρπες προσπάθειες να σχηματιστεί κάποιου είδους κυβέρνηση, οι έλληνες πολίτες είχαν την ευκαιρία να …γνωριστούν καλύτερα με τη Χρυσή Αυγή. Η αρχή έγινε με την εκπομπή του φανερά εκνευρισμένου Σρόιτερ μπροστά στις ρατσιστικές και εθνικιστικές παραστρατιωτικές κορώνες των εκπροσώπων της. Στη συνέχεια περάσαμε στην αμήχανη εκπομπή του Ευαγγελάτου και την ακόμα πιο αμήχανη Ελλη Στάη, κατόπιν στην άνετη εμφάνιση του Σταύρου Θεοδωράκη απέναντι στον φύρερ Μιχαλολιάκο και τέλος στην απόλυτη αποδοχή και στο ξέπλυμα των παρακρατικών και βίαιων μεθόδων της οργάνωσης από τον προεκλογικό υποστηρικτή της, Θέμο Αναστασιάδη. Μην ξεχνάμε τα συνθήματα του Αναστασιάδη μέσα από την πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα Πρώτο Θέμα: «Μπάτσοι παντού», « Έξω όλοι οι λαθρομετανάστες» και άλλα παρόμοια. Στο ίδιο διάστημα, βέβαια, είχαμε μια δολοφονία μετανάστη, πολλούς ξυλοδαρμούς με κατάληξη των θυμάτων στα νοσοκομεία και συστηματική προπαγάνδα εναντίον της αριστεράς που επιμένει σε μια διαφορετική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, μέσα στο πλαίσιο του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Κανείς από τους πρωταγωνιστές αυτών των εκπομπών, όποιος κι αν είναι ο βαθμός της ανατριχίλας τους μπροστά στην είσοδο της εγκληματικής αυτής οργάνωσης στη Βουλή, δεν διανοήθηκε να εκθέσει τα στοιχεία της δράσης της. Αντίθετα, μπροστά στα ανιστόρητα επιχειρήματα των μελών της Χρυσής Αυγής, όπως ότι η γενοκτονία των εβραίων ήταν ένα ανάμεσα τόσα «εγκλήματα πολέμου», κανένας από τους δημοσιογράφους δεν άρθρωσε έστω και ένα ερώτημα, όπως ας πούμε τίνος πολέμου αποτέλεσμα ήταν η απόφαση του Χίτλερ να εξοντώσει 6 εκατομμύρια εβραίων. Στις αναφορές στη Χούντα, και στο σκληρό πλην τίμιο προφίλ των στρατιωτικών, δεν κανένας δεν βρήκε έστω και ένα επιχείρημα για τη διαφθορά και την σαπίλα των επικεφαλής της κατάλυσης της δημοκρατίας. Κι αν στον εγκέφαλο του Μιχαλολιάκου, ανάμεσα στα χιτλερικά και τα χουντικά προστάγματα, χώρεσε ακόμα και ο Λένιν προκειμένου να δικαιολογηθεί η αντίθεσή του στο δημοκρατικό πολίτευμα και η δικαιολόγηση της βάρβαρης βίας των χρυσαυγιτών, πού ήταν οι απαντήσεις των δημοκρατικών δημοσιογράφων;

Η κατασκευή της συναίνεσης στην Ελλάδα του Μνημονίου

Το 1922 ο Walter Lippmann επινόησε την «κατασκευή της συναίνεσης». Η έννοια αυτή περικλείει όλο τον διανοητικό, τεχνολογικό και οικονομικό εξοπλισμό που συμμετέχει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Τα ΜΜΕ, η διαφήμιση, το μάρκετινγκ, οι ειδικοί με δημόσιο βήμα, οι πολιτικοί αποτελούν κομμάτια αυτής της μηχανής.

Η κατασκευή της συναίνεσης, σύμφωνα με τον Lippmann, είναι απαραίτητη για τη διακυβέρνηση των σύγχρονών κοινωνιών γιατί, σε αντίθεση με την άμεση δημοκρατία, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία προϋποθέτει διαμεσολάβηση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων.

Εξήντα έξι χρόνια αργότερα ο Edward S. Herman και ο Noam Chomsky οικειοποιήθηκαν την έννοια στο βιβλίο τους Manufacturing Consent.

Κάνοντας μια ανάλυση της μαζικής επικοινωνίας υπό το πρίσμα της πολιτικής οικονομίας, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ τείνουν να διαμορφώνουν την συναίνεση προς την κατεύθυνση που..ευνοεί το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό τους όφελος και όχι αυτό της κοινωνίας.

Η τηλεόραση ως μηχανή κατασκευής συναίνεσης

Η ελληνική τηλεόραση αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιας τέτοιας διαστροφής της δημόσιας σφαίρας.

Όπως είναι πλέον γνωστό και διαπιστωμένο επιστημονικά (βλέπε βιβλιογραφία στο τέλος του κειμένου), η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση αποτέλεσε τα τελευταία είκοσι χρόνια όχημα ενδυνάμωσης και περίπλεξης των δεσμών αλληλεξάρτησης μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ του τόπου.

Η χρήση της τηλεόρασης ως μέσο πίεσης προς το πολιτικό προσωπικό επέτρεψε στους ιδιοκτήτες της να συγκεντρώσουν πλούτο και επιρροή.

Αυτό το χτύπημα δεν ήταν στον Μάριο, ήταν στο κεφάλι, στα μάτια και τα αυτιά όλων μας

Τη φωτογραφία αυτή τράβηξε ο Μάριος Λώλος που χειρουργείται
με κρανιοεγκεφαλική κάκωση από πισώπλατο χτύπημα Ματατζή

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

“Συνάδελφοι, σε λίγες ώρες ο Μάριος μπαίνει στο χειρουργείο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο χτυπιέται από τα ΜΑΤ – έτσι και τούτη τη φορά δεν πιστεύαμε ότι είναι κάτι σοβαρό. Και τούτη τη φορά νομίζαμε όλοι ότι θα την γλιτώσει με ένα καρούμπαλο, με δυο μώλωπες και η ζωή θα συνεχιστεί.

Όπως συνεχίστηκε όταν χτύπησαν κατά πρόσωπο την Τατιάνα. Όπως συνεχίστηκε όταν στρίμωξαν τον Άρη. Όπως συνεχίστηκε όταν άφησαν ανάπηρο τον Μανώλη. Όπως, άλλωστε, συνεχίστηκε όταν χτύπησαν ξανά τον Μάριο πριν λίγο καιρό. Όμως αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.

Αυτή τη φορά η γκλοπιά του «οργάνου» (που πάμε στοίχημα; Για άλλη μια φορά καμία ΕΔΕ δεν θα αποκαλύψει το όνομα και το βαθμό του) ήταν πισώπλατη. Και άνοιξε το κρανίο του και προκάλεσε αιμορραγία και πιέζει τον εγκέφαλό του και τον στέλνει στο χειρουργείο. Αν δεν κάνει, μας λένε, την επέμβαση μπορεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του να είναι επιληπτικός. Γιατί;

Ανακοίνωση - καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας

Από Κατάληψη ΕΣΗΕΑ:

Με κρανιοεγκεφαλική κάκωση ο πρόεδρος των φωτορεπόρτερ από τη νέα βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ σε συναδέλφους

Update: 3.40 π.μ. Συγκέντρωση συναδέλφων θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 8.00 το πρωί στην Κεντρική Κλινική Αθηνών (Ασκληπιού και Ναυαρίνου) απ’ όπου ο Μάριος Λώλος θα μεταφερθεί σε άλλο νοσηλευτικό κέντρο για την πραγματοποίηση εγχείρησης, αφού εντοπίστηκε αιμάτωμα σε σημείο που χρήζει άμεσης επέμβασης. Στη συνέχεια, υπάρχει κάλεσμα στην ΕΣΗΕΑ στις 9.30 όπου συνεδριάζει το Διασωματειακό με αίτημα Απεργία και Συγκέντρωση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του κλάδου με αντικείμενο τη Κρατική Βία και Καταστολή. Η παρουσία μας κρίνεται απαραίτητη!

Ανακοίνωση - καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας 

Η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας καταγγέλλει τη νέα βάρβαρη και απρόκλητη επίθεση από τους άνδρες των ΜΑΤ ενάντια σε συναδέλφους που κάλυπταν τόσο τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όσο και τη σημερινή με θύμα αυτή τη φορά και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ένωσής μας Μάριο Λώλο, που εισήχθηκε ήδη σε Νοσοκομείο «με κρανιοεγκεφαλική κάκωση από πλήξη με γκλομπ, (κάταγμα-εμπίεσμα κρανίου), το οποίο χρήζει χειρουργικής παρέμβασης»! Θυμίζουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος της ΕΦΕ στοχοποιείται και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, όταν στις 15-12-10 χτυπήθηκε πισώπλατα στο κεφάλι από άνδρα των ΜΑΤ, ενώ ασκούσε το λειτούργημά του, ενώ την επομένη η Ένωσή μας με ανακοίνωσή της είχε επιστήσει την προσοχή στους αρμόδιους Υπουργούς «να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους, γιατί φοβόμαστε ότι στο τέλος θα θρηνήσουμε θύματα»!

Η άνοδος και η πτώση της "ανεξάρτητης" δημοσιογραφίας (live στο Gagarin)

Χτες, στο χοροθέατρο «Γκαγκάριν», ο ευαίσθητος σε θέματα Τύπου ιδιοκτήτης-σκηνοθέτης Ν. Τριανταφυλλίδης ανέβασε με τον φίλο του, «διανοούμενο» και συγγραφέα, Π. Τατσόπουλο ένα χαζό θεατρικό βασισμένο σε πραγματικούς δυστυχώς αυτοσχεδιασμούς, με τίτλο «Eλευθεροτυπία: η Ζωή και ο Θάνατος μιας ιστορικής εφημερίδας». 

Απέναντι στους 850 (εντάξει, κατά τι λιγότερους, μιας και μερικοί είχαν πάει να κάνουν τους χειροκροτητές στη φαιδρή αυτή παράσταση της κηδείας τους) απλήρωτους συναδέλφους που δίνουν έναν αγώνα για τα δεδουλευμένα τους και δεν επιθυμούν να πέσει πρόωρα η ταφόπλακα στην εφημερίδα, κρίναμε απαραίτητο να παρευρεθούμε, να βάλουμε τα ερωτήματά μας με ένα κείμενο (μπορείτε να το δείτε εδώ) και να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις στην εφημερίδα. Μοιράστηκε επίσης κείμενο απλήρωτων εργαζομένων της Ε, το οποίο επίσης μπορείτε να δείτε εδώ.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ως κοινό 50 συνολικά άτομα: 10 από τη συνέλευσή μας, 35 περίπου απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ε και 5-10 άτομα από ενδιαφέρον, εικάζουμε, για την εκδήλωση ή την εφημερίδα.

Ο κονφερανσιέ κ. Τατσόπουλος από την αρχή μάς έκανε την τιμή να απολογηθεί λέγοντας ότι έκανε λάθος με την χρήση της λέξης «θάνατος» στον τίτλο και δεν εννοούσε αυτό που όλοι εμείς (οι προκατειλημμένοι, όπως ανέφερε) καταλαβαίνουμε. Αφού πρώτα δήλωσε ότι φοβάται τις αντιδράσεις, στη συνέχεια αποφάνθηκε ότι τελικά δεν φοβάται (ίσως μόνο τα κείμενα και οι λέξεις να τον τρομάζουν) και ότι έχει ακόμα «αρχίδια», εκλιπαρώντας μα και κερδίζοντας τις επευφημίες των φτωχών χειροκροτητών του...

Στην 7η μέρα απεργίας οι εργαζόμενοι στην “ESPRESSO”

Οι εργαζόμενοι καλούν σε διάλογο τον Π. Κυριακίδη

Παρόλο που η εργοδοσία της εφημερίδας «ESPRESSO» ανακάλεσε δύο από τις 8 απολύσεις μένει αμετακίνητη στην ανάκληση των υπόλοιπων, λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων συνεχίζουν με νέα 24ωρη απεργία.

Επιπλέον, τα διοικητικά συμβούλια των συνδικαλιστικών Ενώσεων έχουν καλέσει σε νέα συνάντηση αύριο Πέμπτη (29/3) το πρωί τον Πέτρο Κυριακίδη, πρόεδρο της εργοδότριας εταιρείας ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο νομίμως εξουσιοδοτημένο από αυτόν.

«Η εργοδοσία της εφημερίδας «ESPRESSO» επιδεικνύει συστηματικά μια παράνομη και αντεργατική συμπεριφορά. Ήδη έχει απολύσει έξι συναδέλφους μας και, παρά τις συνεχείς οχλήσεις μας, αρνείται πεισματικά την εξωδικαστική επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων (μείωση θέσεων εργασίας, καταχρηστικές - παράνομες απολύσεις», αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση των Ενώσεων.

Εκτός από την ανάκληση των 6 απολύσεων, οι Ενώσεις ζητούν την έναρξη διαβουλεύσεων για την επίλυση των εργασιακών θεμάτων των εργαζόμενων και την επίτευξη εργασιακής ειρήνης, λόγος για τον οποίο καλούν τον Κυριακίδη.

Υπενθυμίζεται ότι ο Πέτρος Κυριακίδης ήταν, μέχρι πρόσφατα, επιχειρηματικό «αδελφάκι» του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη ,του γνωστού πρωταγωνιστή της στην υπόθεση παράνομων δανειοδοτήσεων από την Proton Bank σε εταιρίες συμφερόντων του.

Συμπεράσματα και προβληματισμοί για τον αγώνα στον Άλτερ

του Μάκη Γεωργιάδη, δημοσιογράφου, εργαζόμενου στο Άλτερ

Κοινός αγώνας για συνολική ρήξη με τους εργοδότες, η μοναδική νικηφόρα διέξοδος

Ο αγώνας των εργαζομένων του τηλεοπτικού σταθμού Άλτερ, έχει περάσει στην πλέον κρίσιμη φάση του. Ειδικότερα μετά τον ορισμό προσωρινής νέας διοίκησης, τα μέλη της οποίας είναι της απολύτου εμπιστοσύνης του μεγαλομετόχου Γ. Κουρή οι προοπτικές για την εξεύρεση λύσης μόνο ως ευοίωνες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Αφενός διότι θεωρείται δεδομένη η άρνηση της ιδιοκτησίας να ικανοποιήσει τα οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων με την καταβολή των δεδουλευμένων, αφετέρου διότι αν τελικά υπάρξει επόμενη ημέρα με τους όρους του Γ. Κουρή, το μέλλον προδιαγράφεται εξαιρετικά ζοφερό. 

Οι μαζικές απολύσεις , οι μειώσεις μισθών με την ταυτόχρονη επιβολή ατομικών συμβάσεων εργασίας είναι στόχοι οι οποίοι έχουν εδώ και καιρό εξαγγελθεί. Συνεπώς η μάχη για την καταβολή των δεδουλευμένων δεν μπορεί να είναι ασύνδετη με το εργασιακό τοπίο της επόμενης ημέρας. Δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός και σε περίπτωση που στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πέσουν χρήματα, εάν ταυτόχρονα δεν υπάρξουν οι απαραίτητες εγγυήσεις για το μέλλον των 650 εργαζομένων του σταθμού. Εγγυήσεις οι οποίες θα διασφαλίζουν όχι μόνο ότι δεν θα επιβληθεί καθεστώς γαλέρας σε επίπεδο μισθών και εργασιακών σχέσεων, αλλά ταυτόχρονα θα διαμορφώνουν προϋποθέσεις άσκησης εργατικού ελέγχου τόσο στις δομές του καναλιο΄΄υ όσο και στο περιεχόμενο αυτό καθαυτό της ενημέρωσης.