Φασιστική επίθεση στη Νέα Σμύρνη

του Κωστή Μαργιόλη

Κοιτάζω ξανά τις φωτογραφίες με το αίμα των δύο Σύριων που χτυπήθηκαν το βράδυ της Δευτέρας. Το νερό ξέπλυνε τα τσιμέντα. Αλλά η ντροπή, ο θυμός και η αποστροφή που νιώθω δεν λέει να φύγει.

Την περασμένη Δευτέρα 19 Μαρτίου λίγο μετά τις 8:30 η πλατεία ήταν -ώς συνήθως- γεμάτη. Στις καφετέριες που απλώνονται πάνω στο πιο κεντρικό σημείο της Νέας Σμύρνης πλήθος κόσμου που απολάμβανε τον καφέ του. Μια μικρή ομάδα 5-7 ατόμων ηλικίας κάτω των 17 ετών και χωρίς εμφανές χαρακτηριστικό κάποιας οργάνωσης εμφανίστηκε στο κέντρο της πλατείας. Εν μέσω του κόσμου, που δεν πρόλαβε να αντιδράσει ή απλώς δεν αντιλήφθηκε το συμβάν, επιτέθηκαν με σιδερόβεργες από κοντινό εργοτάξιο και άλλα αυτοσχέδια φονικά όπλα, σε δύο Σύριους. Χωρίς να υπάρχει ούτε μια «στημένη» αφορμή. Εμφανίστηκαν από το πουθενά και έδρασαν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αφού χτύπησαν με μανία τους δύο μετανάστες στο πρόσωπο και στο θώρακα, χάθηκαν μέσα στον κόσμο. Χωρίς να τρέξουν, χωρίς να φοβηθούν την πολυκοσμία. Τα φονικά εργαλεία τα παράτησαν λίγο πιο κάτω. Θλιβερά πειστήρια κι αυτά, όπως το αίμα που απλώθηκε στο χώρο, της ειδεχθούς ρατσιστικής επίθεσης που είχε προηγηθεί. Οι θαμώνες των γύρω μαγαζιών δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Κάποιοι λίγοι που είδαν το περιστατικό (όπως ο 60χρονος που μου το μετέφερε) από δικαιολογημένο φόβο ή απάθεια δεν είχαν την παραμικρή αντίδραση. Αν όχι για να αποτραπεί η επίθεση, τουλάχιστον για να εντοπιστούν ή να συλληφθούν οι δράστες.

Το ίδιο το γεγονός είναι φρικιαστικό. Δυο μετανάστες, προερχόμενοι από μια χώρα όπου καθημερινά σκοτώνονται εν ψυχρώ εκατοντάδες συμπατριώτες τους διεκδικώντας ελευθερία, ήρθαν στη χώρα μας ελπίζοντας στο καλύτερο. Χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν βρέθηκαν από τύχη σε μια γειτονιά της Αθήνας που μόλις λίγες δεκαετίες πριν είχε χτιστεί από το μηδέν από κάποιους άλλους πρόσφυγες. Οι μικρασιάτες δεν περιβάλλονταν τότε από το φολκλόρ της σημερινής εποχής. Οι πρόσφυγες δεν ήταν αντικείμενο εκθέσεων σε ακριβά μουσεία. Η προσφυγιά δεν υπήρξε ποτέ life style.

Κι όσο η προσφυγιά δεν υπήρξε ένας «εναλλακτικός» τρόπος ζωής άλλο τόσο ο ρατσισμός δεν είναι ένας «ακτιβισμός», όπως θέλει να μας πείσει ο νεοφιλελεύθερος φασίστας Μάκης Βορίδης. Ο ρατσισμός δεν είναι η αντίδραση «αγανακτισμένων» πολιτών ή «οργισμένων νιάτων». Ναι, για κάποιους αυτά είναι αυτονόητα. Δυστυχώς όχι για όλους.

Διότι όσο απεχθής είναι η επίθεση στους μετανάστες της Νέας Σμύρνης (και όπου αλλού) άλλο τόσο αποτρόπαιη είναι αυτή η γενικευμένη απάθεια, η ανοχή και ακόμα χειρότερα η δικαιολόγηση κάθε έκφρασης του φασισμού. Στα πηγαδάκια των περιοίκων της Νέας Σμύρνης άκουγες μετά το συμβάν ανθρώπους που δεν έμοιαζαν φανατικοί της εθνικής υπεροχής ή «υπερπατριώτες» να λένε: «έλα μωρέ, κάποιος Σύριος θα έκλεψε ή θα χτύπησε κανέναν Ελληνα τις προηγούμενες μέρες και γι’αυτό τα ‘‘παιδιά’’ κάνουν αυτές τις βλακείες».

Οι εγκληματικές πράξεις βαφτίζονται «βλακείες» από έναν κόσμο συνηθισμένο να ακούει τον ισοπεδωτικό λόγο των ΜΜΕ που υποθάλπει φασίζουσες νοοτροπίες. Ανοίγεις την εφημερίδα και πέφτεις πάνω σε άρθρα «επώνυμων» τηλεκριτικών που βλέπουν πίσω από τις πρόσφατες συγκρούσεις στο ΟΑΚΑ την «ανοχή στη λαθρομετανάστευση». Διαβάζεις άλλο «βήμα» έγκυρης ενημέρωσης όπου προαναγγέλεται «επιχείριση σκούπα για να ανασάνει η Αθήνα». Στα δελτία των ειδήσεων η ταύτιση εγκληματία και μετανάστη είναι πια τόσο καθιερωμένη όσο και τα δημοσιογραφικά κλισέ των τηλεπαρουσιαστών.

Ο κόσμος της Αριστεράς, εμείς που βρισκόμαστε στους δρόμους για να αντεπιτεθούμε στην κατάλυση του (όποιου) κοινωνικού κράτους και στη νεοφιλελεύθερη εκστρατεία εναντίον της εργατικής τάξης οφείλουμε να αντιδράσουμε ακόμα πιο έντονα στον εκφασισμό της κοινωνίας μας. Η σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα φρικιαστικά ιδεολογήματα της Χρυσής Αυγής και ο δηλητηριασμός του (προεκλογικού) πολιτικού σκηνικού από την ακροδεξιά δεν είναι απλώς ένα ακόμα σύμπτωμα της κρίσης. Είναι το τέρας που γεννήθηκε από τον κουστουμαρισμένο ναζισμό του Μιχαλολιάκου, τον πολιτικώς ορθό φασισμό του Καρατζαφέρη, τη γραφική ξενοφοβία του Γεωργιάδη ή τον κυριλέ εθνικισμό του Καμμένου. Ο ρατσισμός ανατράφηκε από την κυριάρχια ιδεολογία, όμως εμείς καλούμαστε -πρωτίστως από τη συνείδησή μας- να τον εξαλείψουμε.

Πηγή: aformi