Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

3,14



στην π


Ξυπνάω το πρωί. Δεν θέλω να σηκωθώ είναι ακόμα εφτά. Ακόμα δεν έχει ξημερώσει και έχει κρύο. Θέλω κι άλλο ύπνο. Τα μάτια μου είναι βαριά. Δεν θέλω να σηκωθώ γαμώτο. Θέλω να δω ένα όνειρα ακόμα. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Μόνο ένα όνειρο. Όχι. Πρέπει να πάω στην δουλειά. Το κεφάλι μου είναι βαρύ. Θα σηκωθώ. Σηκώνομαι. Χέζω. Χέζω μελαγχολικά. Πρέπει να πάω στην δουλειά. Τριάντα χρονών γαϊδούρι και πάλι σε φυλλάδια βρήκα δουλειά. Για 3 ευρώ την ώρα. Θα στέκομαι τέσσερις ώρες σαν τον μαλάκα δίνοντας διαφημιστικά φυλλάδια σε περαστικούς που δυσανασχετούν με την σαβούρα που τους αναγκάζεις να κρατήσουν ως τον επόμενο κάδο. Μελαγχολώ. Η καρδιά μου σφίγγεται. Σκατά. Φτιάχνω καφέ. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Τι ωραία να έπεφτα για ύπνο πάλι. Ακόμα δεν έχει ξημερώσει. Τι κρίμα να μην πιω τον καφέ μου με την π. Σε κάποιο καφέ. Ακόμα και σπίτι. Σε ένα ζεστό μέρος και να πίνουμε ζεστό καφέ. Όμως πρέπει να τον πιω γρήγορα. Όχι σαν μια σύγχρονη τελετουργία που φέρνει κοντά τους ανθρώπους αλλά σαν ένα φάρμακο που τους κάνει παραγωγικούς. Τον πίνω γρήγορα. Καίγομαι. Δεν τον πίνω όλον.



Υπάρχει «χώρος» του κεντρικού πολιτικού σκηνικού ή «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» του χώρου ;


του Ανώνυμου Προβοκάτορα



Τελικά πως διαπλέκεται η πάλη στο χώρο με την πάλη στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ; Ίσως θα πρέπει πριν απαντήσουμε να δούμε το κεντρικό πολιτικό σκηνικό ως έννοια και τη διαπλοκή έχει η πάλη εκεί με την πάλη στον χώρο. Αν κάποιος εξωτερικός παρατηρητής ερωτηθεί τι εννοεί η αντικαπιταλιστική αριστερά όταν αναφέρει το κεντρικό πολιτικό σκηνικό θα απαντήσει ως εξής : «Εννοεί το κοινοβούλιο και τις διαδικασίες εκλογής και λειτουργίας του, τους διοικητικούς θεσμούς του κράτους (μέσα σε αυτούς και την τοπική αυτοδιοίκηση) και γενικά ότι δεν άπτεται των σχημάτων χώρου.» Πολλοί μπορούν να διαφωνήσουν με αυτή την απάντηση αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται όχι στα ευφυή ντοκουμέντα αλλά στην πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό μεταφράζεται σε συμμαχίες, ειδικές εκλογικές τακτικές, συγκροτήσεις ειδικών μετώπων και ψηφοδελτίων ή στην καλύτερη γραφεία τύπου για τα γενικά θέματα, «μετάγγιση» αγωνιστών από χώρους σε άλλους χώρους και παρεμβάσεις, παρέμβαση στις εκλογές με την έννοια μόνο της συμμετοχής και όχι της πραγματικής παρέμβασης που δεν αποκλείει ούτε την συμμετοχή ούτε την αποχή. Το ζήτημα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού μπορεί να φαίνεται σαν μια διαφωνία γύρω από τον χαρακτήρα των εκλογών και της παρέμβασης σε αυτές αλλά αυτά είναι απλά παραπετάσματα καπνού που καμιά σχέση δεν έχουν με το πραγματικό ερώτημα που είναι η ίδια η εργατική πολιτική και πως αυτή δρα και λειτουργεί σε αστικά ναρκοθετημένα πεδία, τι ορίζει πεδίο παρέμβασής της και πως συγκροτεί τα όργανα και εν τέλει τα μέτωπά της. Εκεί είναι το ζουμί του θέματος τα άλλα είναι απλά εύκολες δικαιολογίες για να καλυφθεί είτε η προειλημμένη σκέψη και απόφαση για ένα ζήτημα είτε η αδυναμία απάντησής του.

Αρχικά αν δούμε την εξέλιξη του κράτους ειδικά στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό θα δούμε πως, το κράτος μετατρέπεται σε στρατηγείο της αστικής τάξης από την μία και από την άλλη «διασπάται» και «διαχέεται» σε τοπικά κράτη τους δήμους και τις περιφέρειες (ο νόμος πλέον του Καλλικράτη είναι παραπάνω από ενδεικτικός για αυτή την θεώρηση). Δηλαδή τομείς που μέχρι πρότινος ήταν στην αποκλειστική ευθύνη περνούν είτε στο ιδιωτικό κεφάλαιο και το κράτος απλά παίζει τον ρόλο του ελεγκτή και διαχειριστή είτε αυτοί οι τομείς μεταφέρονται στην πλήρη δικαιοδοσία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δηλαδή δεν διευκολύνεται η πάλη για απόσπαση από το κράτος όπως κάποιοι θα νομίσουν αλλά αντίστροφα η παραμικρή πάλη πρέπει να βλέπει σύγκρουση με το κράτος στην νέα του μορφή και διαπλοκή με την κοινωνία και την παραγωγή. Ένα δεύτερο είναι το ζήτημα των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και της διαπλοκής τους με τα τοπικά κράτη, την νέα σχέση εθνικού διεθνικού που επιβάλλει την κυριαρχία της ενότητας στην εκμετάλλευσης πάνω στις ενδοαστικές συγκρούσεις παρ’ όλο την όξυνση των τελευταίων. Πώς δηλαδή να δούμε την κατάσταση στην Ελλάδα σαν μια τέτοια σχέση που για την καθυπόταξη της δικής της εργατικής τάξης ζητά την «βοήθεια» των ολοκληρώσεων και με αυτό τον τρόπο γίνεται «φάρος» για την καθυπόταξη των εργατικών τάξεων, μέσω της ολοκλήρωσης της ΕΕ, άλλων χωρών (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία κα). Δεύτερο κρατούμενο λοιπόν είναι πως η πάλη ενάντια στις ολοκληρώσεις και τις διαπλοκής τους με τα τοπικά κράτη είναι αναγκαία σε κάθε φάση και ζήτημα, ενώ η αναγκαία διεθνιστική πάλη μεταφράζεται πρωταρχικά στο εντός της χώρας, στην εθνική αστική τάξη και δευτερεύοντος στην κοινή διεθνιστική πάλη της εργατικής τάξης μέσα στις ολοκληρώσεις. Τέτοιες πρωτόλειες προσπάθειες διεθνιστικών απαντήσεων έχουμε δει, με τις όποιες αδυναμίες τους , αλλά και η αλληλοτροφοδότηση των κινημάτων (βλ «παρενέργειες» του Δεκέμβρη του 08 στην Ευρώπη) πατούν και ξανά-βάζουν στο τραπέζι αυτή την αναγκαιότητα της πάλης. Καταλήγουμε σε ένα πρώτο μικρό αλλά αναγκαίο συμπέρασμα πως ακόμα και η πάλη στον χώρο απαιτεί την πάλη ενάντια στο κράτος, τις ολοκληρώσεις την σύνδεσή τους καθώς και την ανάγκη κοινωνικού και διεθνικού αγώνα.

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Απολύθηκε κανείς;



Popout

"Χαρτοποιία Θράκης"-Diana: Πήρε τις επιδοτήσεις, άφησε απλήρωτους τους εργαζόμενους, κήρυξε πτώχευση και… μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία...


 


Αυτήν την είδηση δεν την έπαιξαν ποτέ τα δημόσια και ιδιωτικά κανάλια της «ελεύθερης ενημέρωσης», που προσφέρουν αφειδώς τις υπηρεσίες τους στους «καλούς» βιομήχανους, συκοφαντούν και χτυπούν με λύσσα κάθε απεργιακό αγώνα και φορτώνουν στις πλάτες των «κακών» εργατών τις ευθύνες για το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων.

Εκμεταλλεύτηκε τα οφέλη του αναπτυξιακού νόμου για τη Θράκη, που σημαίνει είσπραξη πολλών εκατομμυρίων από κρατικές επιδοτήσεις. Άφησε για πολλούς μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, εξαντλώντας κάθε περιθώριο που του προσφέρουν οι αντεργατικοί νόμοι που ψήφισαν οι τελευταίες κυβερνήσεις. Συνέχισε να τους κοροϊδεύει πως δίνει μάχη για να κρατήσει το εργοστάσιο ανοιχτό, ενώ δρομολογούσε τις διαδικασίες για να κηρύξει πτώχευση. Και λίγο πριν το κάνει, μεταβίβασε με ιδιωτικό συμφωνητικό (!) το εμπορικό σήμα της εταιρείας του σε άλλη θυγατρική του ομίλου του… στη Βουλγαρία!


Ο λόγος για τον βιομήχανο Ζερίτη και τα προϊόντα με το εμπορικό σήμα «Diana» της Χαρτοποιίας Θράκης.


Η είδηση όπως την δημοσίευσε το www.xanthipress.gr και την διάβασα πρώτα εδώ:

Εκδήλωση για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ



Εκδήλωση για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ, την Τετάρτη 1/8, 8:30 μ.μ., στο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια).

Θα μιλήσει ο πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων για το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης.

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Ανθρωποθυσίες στην Ολυμπιάδα


On Aug. 27, 1968, students in Mexico City staged a protest in the Zocalo plaza.

"Προειδοποίηση δεν υπήρξε, πέρα από τα δυσοίωνα τόξα που διέγραψαν ψηλά στον ουρανό κάτι πράσινες φωτοβολίδες. Ενας φοιτητής κάλεσε από το μικρόφωνο τους 6.000 ακροατές του `να πάνε σπίτι μετά το τέλος της συγκέντρωσης, για να αποφευχθεί μια άσκοπη αιματοχυσία'. Ξαφνικά, από μια γωνιά της πλατείας ξεπρόβαλλαν οι στρατιώτες. Σχημάτισαν ένα κορδόνι γύρω από το πλήθος κι ύστερα άρχισαν να προελαύνουν, πυροβολώντας και λογχίζοντας καθώς προχωρούσαν. (....) Για δέκα λεπτά, μαζικοί πυροβολισμοί αντηχούσαν στην πλατεία, ενώ σποραδικά πυρά συνεχίστηκαν για μίαν ακόμη ώρα. Συνολικά, τουλάχιστον 33 πολίτες κι ένας στρατιώτης σκοτώθηκαν, τουλάχιστον 500 τραυματίστηκαν και 1.650 άτομα συνελήφθησαν". 

Ηταν το βράδι της Τετάρτης 2 Οκτωβρίου 1968, στην πλατεία Τλατελόλκο της Πόλης του Μεξικού. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα περιγράφει το παραπάνω απόσπασμα από το Time (12.10.68), με μια μικρή διαφορά: στην πραγματικότητα, οι νεκροί ξεπέρασαν τελικά τους 400. Δέκα μέρες πριν από την έναρξη της 19ης Ολυμπιάδας, οι οικοδεσπότες της ολοκλήρωναν με το δικό τους τρόπο τις ετοιμασίες για το μεγάλο συμβάν. Το δημοκρατικό φοιτητικό κίνημα που απειλούσε με τις κινητοποιήσεις του να χαλάσει το σόου, πνίγηκε στο ίδιο του αίμα. Οι Αγώνες μπόρεσαν έτσι να διεξαχθούν σε (σχεδόν) πλήρη τάξη και ηρεμία, χωρίς το αίμα των θυμάτων να προκαλέσει το παραμικρό μποϊκοτάζ ή, έστω, κάποιες διαμαρτυρίες από τις συμμετέχουσες χώρες. Πώς θα ήταν δυνατό άλλωστε κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που οι δήμιοι ακολουθούσαν απλώς τις οδηγίες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, για μια έγκαιρη και αποφασιστική επίλυση του "προβλήμματος ασφαλείας" της χώρας τους;

Τα γεγονότα που έμελλε να καταλήξουν στη σφαγή του 1968 ξεκίνησαν λίγο-πολύ όπως όλες οι νεανικές εξεγέρσεις εκείνης της σημαδιακής χρονιάς: σαν αντίδραση της νέας γενιάς στον κρατικό αυταρχισμό. Στη συγκεκριμμένη περίπτωση του Μεξικού, εχθρός ήταν "η τέλεια δικτατορία" του "Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος" (PRI), που βρισκόταν στην εξουσία χωρίς διακοπή από το 1929 χάρη σε ένα μίγμα αμείλικτης καταστολής, εκτεταμένων πελατειακών δικτύων και "εθνικά υπερήφανης" εξωτερικής πολιτικής. Πυροδότης του κινήματος, όπως άλλωστε και στη Γαλλία το Μάη της ίδιας χρονιάς, υπήρξαν κάποια κρούσματα παρακρατικής βίας από φασιστικές οργανώσεις -με κυριότερη το Πανεπιστημιακό Κίνημα Ανανεωτικού Προσανατολισμού (MURO). Ηδη από το Γενάρη του 1968, το Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας αποτελούσε το θέατρο συγκρούσεων ανάμεσα σε αριστερούς σπουδαστές και τις φασιστικές ομάδες. Η επέμβαση των ΜΑΤ στο πλευρό του MURO και ο άγριος ξυλοδαρμός των αντιφασιστών θα πυροδοτήσουν στα τέλη Ιουλίου τη νεανική έκρηξη, πολιτικοποιώντας ταχύτατα τη διάχυτη νεανική δυσαρέσκεια. Από τις 26 Ιουλίου μέχρι τις αρχές Αυγούστου το κέντρο της μεξικανικής πρωτεύουσας συγκλονίζεται από βίαιες οδομαχίες ανάμεσα σε χιλιάδες νέους και τις δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα 8 τουλάχιστον νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και πάνω από 1.000 συλλήψεις. Η αγριότητα των προασπιστών του νόμου και της τάξης οδηγεί, ως συνήθως, σε πολλαπλασιασμό των αντιδράσεων και διεύρυνση της απήχησής τους. "Περισσότερο από οποιοδήποτε πολιτικό κήρυγμα, το ίδιο το γεγονός της καταστολής πολιτικοποίησε τον κόσμο και κατέληξε στη συμμετοχή της πλειοψηφίας των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις", εξηγεί μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής. Από τις αρχές Αυγούστου, όλες οι σχολές έχουν καταληφθεί από τους φοιτητές, με την υποστήριξη μεγάλου μέρους των καθηγητών τους. Αυτοί που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις είναι πια εκατοντάδες χιλιάδες.

Τα αιτήματα που πρόβαλε, επίσημα και σταθερά, το φοιτητικό κίνημα ήταν έξι και συνιστούσαν κατά κάποιον τρόπο ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εκδημοκρατισμού της χώρας: διάλυση των ΜΑΤ, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, κατάργηση του άρθρου 145 του Ποινικού Κώδικα περί "κοινωνικής έκλυσης" (με βάση το οποίο διώκονταν κατά κανόνα οι αντιφρονούντες), παραίτηση της ηγεσίας της αστυνομίας και του δημάρχου της πρωτεύουσας, απόδοση ευθυνών για τις βιαιότητες των προηγούμενων ημερών, αποζημίωση των θυμάτων της καταστολής ή των οικογενειών τους. Παράλληλα οι φοιτητές αυτοοργανώνονται, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Ο αποφασιστικός λόγος για τη συνέχιση ή όχι της απεργίας ανήκει στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, καθεμιά από τις οποίες εκπροσωπούνταν με 3 άτομα στο Εθνικό Απεργιακό Συμβούλιο (Consejo Nacional de Huelga, CNH), ένα συντονιστικό όργανο με 210 μέλη. Πρόκειται για ένα χαώδες "κοινοβούλιο" στο οποίο εκπροσωπούνται όλες οι τάσεις του κινήματος: η "δεξιά" (καθηγητές και όσοι φοιτητές επηρεάζονταν από αυτούς), το "κέντρο" (Κομμουνιστική Νεολαία και η τελευταία διάσπασή της) και η "αριστερά" (τροτσκιστές, γκεβαρικοί, κλπ). "Επρόκειτο για πτέρυγες απολύτως ξεκάθαρες όσον αφορά την πρωτοπορία, πολύ λιγότερο σαφείς στην πλατιά βάση", εκτιμά εκ των υστέρων ο συγγραφέας Πάκο Ιγνάσιο Τάϊμπο, φοιτητής τότε. "Η δεξιά ήθελε να διατηρήσει το κίνημα σε καθαρά φοιτητικά κι αμυντικά πλαίσια. Η δράση των κεντρώων στηριζόταν στην επιθυμία τους να επιβάλλουν μια διαπραγμάτευση. Ηθελαν να διατηρήσουν το κίνημα σε φοιτητικά πλαίσια και πίστευαν πως ήταν θεμελιώδες να κερδίσει αυτό μια νίκη. Εμείς στην αριστερά πιστεύαμε ότι έπρεπε να βγάλουμε το κίνημα από τα πανεπιστήμια και να φτάσουμε ώς το λαό, για να προχωρήσουμε παραπέρα" ("'68", σ.55-7). Ομάδες φοιτητών επισκέπτονται καθημερινά εργοστάσια και λαϊκές γειτονιές, συμπαραστέκονται στους αγώνες των χωρικών στα περίχωρα, απελευθερώνουν με τις κινητοποιήσεις τους μερικές εκατοντάδες συλληφθέντες μικροπωλητές. Σιγά-σιγά, η λαϊκή υποστήριξη προς το φοιτητικό κίνημα διευρύνεται κι αυτή. Στη μεσαία τάξη της πρωτεύουσας, που ευθύς εξαρχής συμπαραστέκεται ενεργά στους φοιτητές, προστίθενται σταδιακά -παρά την εργοδοτική τρομοκρατία και τις συκοφαντίες των κίτρινων συνδικάτων- κάποια πρωτοπόρα τμήματα του βιομηχανικού προλεταριάτου. Στα τέλη Αυγούστου, τα πρώτα εργατικά μπλοκ κάνουν την εμφάνισή τους στις διαδηλώσεις. Λίγες μέρες αργότερα, ο πρόεδρος Ντίας Ορτάς θα απευθύνει μια τελευταία προειδοποίηση: "Υπήρξαμε ανεκτικοί μέχρι υπερβολής. Κάθετί όμως έχει ένα όριο. Δε μπορούμε να επιτρέψουμε να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση..."


H επιστροφή στη δραχμή αποτελεί απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού;






Ευρώ ή δραχμή, το δίλημμα που κυριάρχησε στις δυο διαδοχικές προεκλογικές περιόδους, τρομοκρατικά από την πλευρά των κυρίαρχων, ως μαγικό ματζούνι από έναν αστερισμό αριστεροδέξιων τάσεων ακόμη και πατριωτικών και φασιστικών, επανέρχεται δριμύτερο και μετά τις εκλογές.

Πρόσφατα, ο Λεωνίδας Βατικιώτης, στέλεχος του ΝΑΡ και εκ των πρωταγωνιστών της ΕΛΕ (Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου) σε άρθρο του στο περιοδικό Unfollow, ρίχνει ξανά το σύνθημα της επιστροφής στη δραχμή ως απάντηση στην κρίση και στα κοινωνικά δεινά που αυτή γεννάει…

«H δραχμή είναι η μόνη λύση» τιτλοφορείται το άρθρο του στο οποίο επιχειρηματολογεί υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.


Όλη η επιχειρηματολογία του επικεντρώνεται στην «δημοσιονομική κρίση χρέους» και παρατίθενται προτάσεις για την αντιμετώπισή της, με όρο, φυσικά την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. 
Σε τούτο το σχόλιο, δυο παρατηρήσεις εκ μέρους μας:

  1. O σ. Λ.B. συζητάει για τη δημοσιονομική κρίση, χωρίς ποτέ να σκέφτεται τις διεθνείς ρίζες κι αλληλοσυνδέσεις της ως ιδιαίτερης εκδήλωσης της παγκόσμιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού. Αν ένας γιατρός δεν μπορεί να κάνει ορθή διάγνωση της πηγής της ασθένειας τί γνωμάτευση μπορεί κανείς να περιμένει;
  2. Δεύτερο. O σ. Λ.B. -προφανώς προφυλάσσοντας το νώτα του- λέει ότι «το ζητούμενο δεν είναι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος με κάθε κόστος. H δραχμή δεν αποτελεί πανάκεια. Πρέπει να συνοδεύεται από μια σειρά μέτρα». Eντύπωση όμως, προκαλεί το γεγονός ότι όλα τα μέτρα που προτείνει δεν αμφισβητούν τα πλαίσια του καπιταλισμού και της κρατικής του εξουσίας. Oύτε ένα δεν συνιστά ρήξη με το σύστημα. Συγκεκριμμένα προτείνει:

  • Σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία. (Δεν ξέρουμε φυσικά πώς θα το πετύχει αυτό. Aν σε μια χώρα με εθνικοποιημένα όλα τα μέσα παραγωγής και μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο, στην EΣΣΔ του «υπαρκτού» –ανύπαρκτου- «σοσιαλισμού» οι αποφάσεις των κρατικών αρχών δεν μπορούσαν να παραβιάζουν επί μακρόν τον νόμο της αξίας, πώς αυτό θα γίνει μέσα σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον μιας ελληνικής οικονομίας σε μεγάλο βαθμό εξωστρεφούς και με μύριους δεσμούς συνδεδεμένης και εξαρτημένης από και με το διεθνές κεφάλαιο; Aν ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα απέτυχε τραγικά, νομίζει ο σύντροφος Λ.B. ότι μπορεί να σταθεί καπιταλισμός σε μια μόνη χώρα;

Tα μέτρα που ο σ. Λ.B. προτείνει για την αντιμετώπιση της κρίσης, πέρα από τη σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία είναι: έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίωνπαύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση, στήριξη δημόσιας σφαίρας και εισοδημάτων.


Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

MΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ μια χώρα σε ανάπτυξη



Αστυνομικός επιτιθεται σε παιδι-εργάτη που απεργει σε δυτικό εργοστάσιο ενδυμάτων για τους μισθους και τις εργασιακες συνθηκες, Μπαγκλαντες, 2011. Εκτιμήσεις για την παιδική εργασία μιλούν για 250 με 500 εκατομμυρια παιδιά, τα περισσότερα κάτω απο απάνθρωπες και επικίνδυνες συνθήκες, όλα υπο καλοντυμένους εργοδότες.

ΡΥΘΜΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 7%-Μ.Ο. ΜΙΣΘΟΥ 48 ΕΥΡΩ

Εσύ ή το παιδί σου...




Την αντίδραση των ιταλικών συνδικάτων προκάλεσε η απόφαση της πολυεθνικής εταιρείας Nestlé να προτείνει στους εργάτες της βιομηχανίας Perugina μείωση ωραρίου, υποσχόμενη σε αντάλλαγμα να προσλάβει τα παιδιά τους.
Οι υπεύθυνοι της συνδικαλιστικής οργάνωσης Cgil στην βιομηχανία σοκολάτας Perugina, λίγο έξω από την πόλη Περούτζια, προκήρυξαν δίωρη στάση εργασίας για αύριο.
Η εργοδοσία πρότεινε οι εργαζόμενοι που ενδιαφέρονται να δεχθούν μείωση του εβδομαδιαίου ωραρίου από 40 στις 30 ώρες, ώστε να μπορέσουν να αρχίσουν να απασχολούνται και τα παιδιά τους, με συμβάσεις, σε μια πρώτη φάση, ορισμένου χρόνου.
«Δεν πρόκειται για κίνηση βοήθειας και αλληλεγγύης που φέρνει πιο κοντά τις διάφορες γενιές. Μοιράζεται στα δυο μια θέση εργασίας, χωρίς να μπορεί να δοθεί ούτε ένας αξιοπρεπής μισθός», κατήγγειλε στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ένας εργάτης πενήντα δύο ετών.
Η βιομηχανία της Perugina, στην κεντρική Ιταλία, απασχολεί μόνιμα 1000 εργαζόμενους. Όταν η παραγωγή αυξάνεται προσλαμβάνονται περίπου τριακόσιοι εποχικοί. Σύμφωνα με συνδικάτα η Nestlé με την κίνησή της αυτή επιδιώκει να έχει την ευχέρεια να αποκλείει από την δουλειά, σε περιόδους κρίσης, εργαζόμενους που θα έχουν δεχθεί την μερική απασχόληση.
«Πρόκειται για μια σοβαρή, θαρραλέα και υπεύθυνη πρόταση, σε μια φάση δυσκολίας για την οικονομία, όχι μόνο στην περιφέρεια Περούτζια της Ιταλίας αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη», απάντησε ο όμιλος Nestlé. Oι εργαζόμενοι ωστόσο τονίζουν ότι ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι τριάντα πέντε ετών. «Κατά συνέπεια» -διερωτώνται- «για ποιες προσλήψεις γίνεται λόγος;»

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ανακοίνωση του Συλλόγου Δ-Ν Σύρου-Τήνου-Μυκόνου για τις διώξεις με αφορμή την επίσκεψη Παπανδρέου στη Σύρο


Δεκαέξι μήνες μετά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της συριανής κοινωνίας, με αφορμή την επίσκεψη του τότε μνημονιακού πρωθυπουργού Παπαπανδρέου, δεκατρία άτομα, οι περισσότεροι μαθητές και μέλη του φοιτητικού συλλόγου, καλούνται σε προκαταρτική εξέταση για τα γεγονότα. Η συγκεκριμένη ενέργεια συνιστά σαφή πολιτική πράξη τρομοκράτησης όλων των εργαζομένων και της νεολαίας που αγωνίζονται και παλεύουν για τα κοινωνικά, μορφωτικά και εργασιακά τους δικαιώματα.


Οι δυνάμεις καταστολής, αφού έπνιξαν, αναίτια, στις 21 Μάρτη 2011 την Ερμούπολη στα δακρυγόνα, βρίζοντας και προκαλώντας τον κόσμο που διαδήλωνε, σήμερα επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ξανά την κοινωνία, εν όψει των νέων αντιλαϊκών μέτρων που έρχονται. Η ετεροχρονισμένη επιχείρηση δίωξης εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική γραμμή της μηδενικής ανοχής στο λαϊκό κίνημα που εφαρμόζει η νέα συγκυβέρνηση, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κυβερνητική επίθεση στην απεργία των ηρωικών εργατών στη Χαλυβουργία.

Η κοινωνία της Σύρου ωστόσο ούτε εκβιάζεται, ούτε τρομοκρατείται. Περίτρανη απόδειξη η παρέλαση στις 25 Μάρτη του 2011, λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, όπου σύσσωμος ο συριανός λαός καταδίκασε το όργιο καταστολής και συσπειρώθηκε γύρω από τον αγώνα της νεολαίας ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου, απορρίπτοντας στην πράξη τη συνωμοσιολογία περί μεταφερόμενων διαδηλωτών. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε καθυστέρησε και η προανάκριση. Όσοι, ωστόσο, σήμερα, επιδιώκουν μια πολιτική ρεβάνς από την κοινωνία, λόγω της χρονικής απόστασης από τα γεγονότα, υποτιμούν και τη μνήμη και το πολιτικό κριτήριο της κοινωνίας.

Το Δ.Σ του συλλόγου Δασκάλων – Νηπιαγωγών Σύρου-Τήνου-Μυκόνου 

είναι αλληλέγγυο στους δεκατρείς διωκόμενους 

και απαιτεί την άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών. 
Η κρατική τρομοκρατία δε θα περάσει.



Τα “χαμένα” αρνητικά του Ισπανικού εμφυλίου

Το 1936 μεταβαίνει στην εμπόλεμη Ισπανία, ένας απο τους πρωτοπόρους πολεμικούς ανταποκριτές, Ο Robert Capa, μαζί με την σύντροφό του Gerda Taro και τον συνεργάτη του David Seymour.
Τάσσονται συνειδητά υπέρ των δημοκρατικών, διανύουν την χώρα φωτογραφίζοντας την φρίκη ενός καταστροφικού εμφυλίου στα πρόσωπα των πολιτοφυλακων, των αμάχων και στο τέλος των προσφύγων….
Φωτογραφίζουν τον Χεμινγουέι και τον Λόρκα, την “Πασιονάρια” αλλα και τον διάσημο“Στρατιώτη που πέφτει” , ίσως η πιο αναγνωρίσιμη φωτογραφία που θα αποτελέσει πεδίο διαμάχης αναμεσα σε φωτογράφους για την αυθεντικότητα της. Η φωτογραφία δείχνει πολιτοφύλακα των δημοκρατικών- κατα πάσα πιθανότητα του POUM- να πέφτει προς τα πίσω, τη στιγμή που δέχεται σφαίρα, σε λόφο κοντά στην Κόρδοβα το 1936. Οταν η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό «Vu», προκάλεσε αίσθηση. Αν και ο βιογράφος του Κάπα, Ρίτσαρντ Ουέλαν, κατέθεσε πειστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν την αυθεντικότητα της σκηνής, οι υπόνοιες παραμένουν.
Robert Capa, Falling Republican Militiaman, Spain 1936

Το 1939, ο Robert Capa θα βρεθεί στην Γαλλία, αλλά με την είσοδο των Ναζί εγκαταλείπει την ευρώπη και μαζί μια βαλίτσα με 4000 περίπου αρνητικά. Την παραδίδει στον Ούγγρο βοηθό του, ζητώντας του να την διασώσει. Εκείνος, λίγο πριν την εισβολή, παραδίδει την βαλίτσα σε εναν Μεξικανό στρατηγό/ διπλωμάτη και θα χαθούν τα ίχνη της για 57 χρόνια. Τα “χαμένα αρνητικά” του Capa, της Taro και του Seymour θα αποτελούν μύθο στον κύκλο των φωτορεπόρτερ, και ο ίδιος ο Capa μεχρι τον θάνατό του τα θεωρούσε χαμένα.
Το 1995, μία επιστολή που υπογράφει ένας μεξικάνος κινηματογραφιστής προς τον καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημείου της Πόλης της Νέας Υόρκης, αναφέρει πως 3 μικρές χαρτονένιες βαλίτσες με αρνητικά περιήλθαν στην κατοχή του απο τον θείο του, τον στρατηγό Φρανσίσκο Αγκιλάρ Γκονζάλες που υπηρετούσε ως πρόξενος στην Μασσαλία πριν τον πόλεμο.
Η βαλίτσα έγινε γνωστή ως ” η Μεξικάνικη βαλίτσα”

“Η Μεξικάνικη Βαλίτσα”



Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Το επίπεδο της πάλης με το κεφάλαιο


του Ανώνυμου Προβοκάτορα



(Οικονομικό ; Κοινωνικό ; Νομοθετικό ;)

Αλήθεια ποιο είναι εκείνο το επίπεδο πάλης που πρέπει να επιλέξει η επαναστατική πολιτική ; Αν στο πυρήνα της πρότασής μας βρίσκεται η σύγκρουση με το κεφάλαιο και ουσιαστικά η σύγκρουση με την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, πρέπει να διαλέξουμε εκείνο το επίπεδο ή επίπεδα όπου το κεφάλαιο γεννάται - αναπτύσσεται και υποτάσσει στις ανάγκες του. Τι είναι όμως το κεφάλαιο ; Δεν θα πρέπει η απάντηση σε αυτό το ερώτημα να θέτει και τους παραμέτρους της πάλης μας ; Αν πχ αντιλαμβανόμαστε το κεφάλαιο μόνο ως εμπορεύματα και χρήμα τότε μας αρκεί μόνο η κατάκτησή τους ή στην χειρότερη ο μετασχηματισμός τους. Το κεφάλαιο όμως είναι σχέση και όχι αποκλειστικά οικονομική. Το κεφάλαιο είναι και κοινωνική σχέση. Συγκεκριμένα : «Το κεφάλαιο είναι και μια κοινωνική σχέση της παραγωγής. Είναι μια αστική σχέση της παραγωγής, μια σχέση παραγωγής της κοινωνίας της μπουρζουαζίας. Τα μέσα αναπαραγωγής, τα εργαλεία της εργασίας, τα ακατέργαστα υλικά, από τα οποία αποτελείται το κεφάλαιο –δεν έχουν παραχθεί και συσσωρευτεί κάτω από δοσμένες κοινωνικές συνθήκες, μέσα σε καθορισμένες ειδικές σχέσεις ; Δεν έχουν υιοθετηθεί για νέα παραγωγή, κάτω από δοσμένες ειδικές συνθήκες, μέσα σε καθορισμένες κοινωνικές σχέσεις ; Δεν δικαιώνουν και την καθορισμένου κοινωνικού χαρακτήρα σφραγίδα των προϊόντων που υπηρετούν την νέα παραγωγή ως κεφάλαιο ;» (WageLaborandCapital – KarlMarx (πηγήwww.marxists.org)) Η ύπαρξη μιας τάξης που κατέχει παρά μόνη την ικανότητα της για εργασία είναι αναγκαίο προαπαιτούμενο για το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο λοιπόν βρίσκεται στην «ανάγκη» της εργατικής τάξης, άρα ο αγώνας της εργατικής τάξης είναι διπλός πέρα από την χειραφέτησή της από την εκμετάλλευση οφείλει να ανοίξει τον δρόμο για την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας. Άρα η ανάγκη σύγκρουσης με το κεφάλαιο δεν μπορεί ούτε να απομονωθεί στην οικονομική της διάσταση ούτε όμως και στην κοινωνική της, πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως όλον που εντός των πόλων της ισχύουν οι νόμοι της διαλεκτικής. Ο λόγος μη αυτονόμησης των δύο αυτών πλευρών είναι γιατί το ίδιο το κεφάλαιο χρησιμοποιεί και τους δύο αυτούς πόλους ώστε να κυριαρχεί, μεταφράζει και μεταφέρει την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας από την παραγωγή στην κοινωνία και αντίστροφα. Χρειάζεται όμως μια ακόμα πιο θαρρετή προσέγγιση. Γιατί η επαναστατική πολιτική δεν διαλέγει το έδαφος της μάχης, αλλά το έδαφος της νίκης εκεί που θα κατακτά, εκεί που μεταφράζονται όλα τα ωραία σχήματα λόγου ώστε να αποτελέσουν πράξη. Θέλουμε λοιπόν οικονομικές κατακτήσεις ; κοινωνικές ; νομοθετικές ; Εν τέλει που μετράμε την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου ή αιτήματος αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε, αυτό που διχάζει όχι μόνο εμάς αλλά και το σύνολο των δυνάμεων του κινήματος.

Επειδή θεωρώ πιο σημαντικό τον ορισμό του οικονομικού-κοινωνικού επίπεδου θέλω να ξεμπερδέψω με την ψευδαίσθηση που μοιράζεται μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς (καθεστωτικής ή μη) αυτό της κατάκτησης μόνο στο επίπεδο της νομοθεσίας είτε με την κατάργηση είτε με την κατάκτηση είτε με την μη εφαρμογή νόμων και διατάξεων. Για αρχή η νομοθεσία (και ειδικότερα το σύνταγμα ως κοινωνικό συμβόλαιο) αντανακλά στον βαθμό που επιτρέπει η φύση της, τον ταξικό συσχετισμό ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Άρα οι όποιες κατακτήσεις αντανακλούν κάθε στιγμή την κατάσταση του ταξικού συσχετισμού χωρίς όμως απολυτότητες και ακριβείς αντιστοιχίες. Για να μην ξεχνάμε και το πιο προφανές πως στον καπιταλισμό οι νόμοι και η νομοθεσία είναι όργανα και εργαλεία του κεφαλαίου από την φύση τους και την χρήση τους, ο νόμος του κεφαλαίου είναι το κέρδος και με αυτό χτίζονται τα «δίκια» του, οι νόμοι του και με αυτό καταργούνται, παρακάμπτονται και αλλάζουν οι νόμοι που το ίδιο όρισε. Άρα οι ίδιοι οι νόμοι βάζουν όρια κατακτήσεων και ύπαρξης νικών εντός τους εξ’ αρχής. Αυτό γιατί στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό που η αιχμή του δόρατος της αστικής δημοκρατίας είναι ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, η αστική τάξη δεν έχει τα περιθώρια για παραχωρήσεις ή οπισθοδρομήσεις και προτιμά να έχει «νεκρούς νόμους» που «ανασταίνονται» μόλις ηρεμήσει το καμίνι της ταξικής πάλης παρά να δείξει αδυναμία ή να σταματήσει ζωτικούς τομείς της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Παραδείγματα ιστορικά υπάρχουν πολλά και αρκετά πρόσφατα αν κάτσεις και το αναζητήσει κάποιος. Αυτό δεν αναιρεί και την ικανότητα του κινήματος να κερδίζει καθυστερήσεις και αναβολές όσο προσωρινές ή ενσωματώσιμες κι αν είναι. Πέρα όμως από την περιπτωσιολογία είμαστε αναγκασμένοι να δούμε την πραγματικότητα της μεταλλαγμένης αστικής δημοκρατίας, αυτής που οι εξουσίες κατά Ρουσσώ (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική) είναι πλέον κάτω από άλλη λειτουργία και σκέπη. Θα δανειστώ ένα απόσπασμα ταμαμ από την ανάλυση του ΝΑΡ για την συνταγματική αναθεώρηση του 2007 ώστε να κάνω πιο σαφές αυτό που λέω : «Η παραδοσιακή «ανεξαρτησία» των εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής), που αποτελούσαν, διακηρυκτικά, τις εγγυήσεις δημοκρατικότητας του πολιτεύματος, δίνει τη θέση της σε μια υδροκέφαλη εκτελεστική εξουσία (διοίκηση) η οποία ολοένα και περισσότερο αποκτά και διακηρύσσει, έλεγχο επί των λοιπών (π.χ. δημόσιες παρεμβάσεις, αναδόμηση και έλεγχος του δικαστικού μηχανισμού, χρήση του ως αμιγώς κατασταλτικού, μείωση του ρόλου των βουλευτών μέσω της ψήφισης των πιο κεντρικών, εσωτερικά και εξωτερικά, νομοθετημάτων από την κυβερνητική πλειοψηφία κ.α.) Η υδροκέφαλη εκτελεστική εξουσία, έλκει τη νομιμοποίησή της από την άνοδο των δεικτών της οικονομίας και διακηρύττει την πρόθεσή της να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος του συλλογικού καπιταλιστή, στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον.» Κατανοούμαι τι αποτελέσματα έχει αυτή η θεώρηση τόσο για τα ζητήματα νομοθεσίας, όσο και για τα ζητήματα πχ του εργατικού δικαίου. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τις δικαιοδοσίες που περνούν πλέον σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέσω της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή «νόμος» θα είναι μόνο η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας) αλλά και της άτυπης αναγόρευσής τους ως πιθανούς νομοθέτες στα εργατικά, η διεκδίκηση και κατάκτηση στο νομοθετικό επίπεδο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.

Για την ΕΣΗΕΑ, το Πειθαρχικό της και τον Κούλογλου


Η δίχρωμη αφίσα μας που άρεσε τόσο στον ΣΚουλογλου 
ώστε κοστολόγησε την αξία της σε χιλιάδες ευρώ

Για την ΕΣΗΕΑ και το Πειθαρχικό της

Μετά από αυτεπάγγελτη δίωξη του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, «ο εγκαλούμενος συν. Στέλιος Κούλογλου κρίθηκε ελεγκτέος για αντισυναδελφική συμπεριφορά». Και η «ποινή» αυτού, «επίπληξη με ανάρτηση της απόφασης στους χώρους εργασίας».

Αναρωτιόμαστε τι σόι «ποινή» είν’ αυτή για το αφεντικό ΣΚούλογλου: δημοσιοποιεί δεξιά κι αριστερά σε χώρους εργασίας τα ονόματα δύο συναδέλφων δίνοντας επιπλέον βήμα στον ΣΚούλογλου να συνεχίσει την κατασυκοφάντησή τους, μέσω της απολογίας του, επειδή έπραξαν το αυτονόητο και αντέδρασαν στην απόλυσή τους. Σημειωτέον ότι στην εν λόγω απόφαση υποτίθεται ότι λήφθηκε υπόψη από το Πειθαρχικό η προσφιλής πρακτική του ΣΚούλογλου να αναρτά κείμενα στο διαδίκτυο κατηγορώντας τις δύο εργαζόμενες για ανεπάρκεια στη δουλειά τους.

Για να μην μπερδευόμαστε: άλλο είναι ο εγκαλούμενος ως «συνάδελφος» και άλλο ο εγκαλούμενος ως αφεντικό Στέλιος Κούλογλου. Εν προκειμένω, ο Κούλογλου εγκαλείται ως αφεντικό, επειδή προχώρησε σε δύο αδικαιολόγητες απολύσεις (1,2). Ας ξεκαθαρίσει επιτέλους η ΕΣΗΕΑ τα μητρώα της από τους διάφορους επιχειρηματίες-«συναδέλφους»: αν μη τι άλλο προβλέπεται στο καταστατικό της η διαγραφή τέτοιων «συναδέλφων» με επιχειρηματικές βλέψεις. Την ίδια στιγμή που όλοι αυτοί τυγχάνουν των εναπομείναντων σχετικών προνομίων, εκατοντάδες άλλοι εργαζόμενοι μένουν εκτός Ένωσης εξαιτίας των αυστηρών προϋποθέσεων που πρέπει να πληροί κανείς για να γίνει μέλος της.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: οι εργαζόμενοι στα sites είναι δημοσιογράφοι και όχι πλέμπα, για να τους θεωρεί η ΕΣΗΕΑ συναδέλφους όποτε γουστάρει και να αβαντάρει αφεντικά σαν τον Κούλογλου, που πετάνε ξεροκόμματα αντί μισθού, ή να τους δίνει και δίκιο όταν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, καλύπτουν τις ασφαλιστικές εισφορές κάποιων εργαζομένων στο ΙΚΑ (γιατί οι υπόλοιποι είναι με «μπλοκάκι»). Ας ενημερώσουμε λοιπόν και την ΕΣΗΕΑ και τον Κούλογλου ότι, σύμφωνα και με πρόσφατη δικαστική απόφαση, οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο δικαιούνται σύμβαση συντακτών.

Μια πρώτη νίκη για τους εργαζόμενους και απολυμένους των Metropolis





 Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την εργοδοτική αυθαιρεσία, και στη συνέχεια με την εργοδοτική ασυδοσία του Ανδρέα (Μάκη) Κουρή - ιδιοκτήτη της άλλοτε κραταιάς αλυσίδας καταστημάτωνMetropolis - είχαμε αντιληφθεί ότι εμείς οι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι μόνο αν κινηθούμε όλοι μαζί, συντονισμένα και σε όλα τα επίπεδα, με κάθε προσφερόμενο τρόπο, μπορούμε να πετύχουμε την καταβολή των μισθών και των αποζημιώσεών μας.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα αντισταθήκαμε στην επίθεση που δεχτήκαμε, απαντώντας με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις. Οργανώνοντας συγκεντρώσεις έξω από τα καταστήματα και κατάληψη στα γραφεία της επιχείρησης. Πραγματοποιώντας πορεία διαμαρτυρίας μέσα στο εμπορικό κέντρο Mall και παρεμβαίνοντας στη φιέστα της απονομής των μουσικών βραβείων MAD.


Και, βέβαια, ακολουθήσαμε και τη δικαστική οδό, δεδομένου ότι ο Ανδρέας Κουρής παρανομεί κατʼ εξακολούθηση μη καταβάλλοντας τόσο τους μισθούς μας (που αυτή τη στιγμή πλησιάζουν τους 5 μήνες) όσο και τις αποζημιώσεις των απολυμένων, προκειμένου να βάλει στην τσέπη του τα χρωστούμενα.

Στο πλαίσιο αυτό, 33 εργαζόμενοι και απολυμένοι προσέφυγαν με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων κατά της επιχείρησης την Παρασκευή (20/7) και σύμφωνα με την απόφαση που εκδόθηκε χθες, Δευτέρα, το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα να τους χορηγηθεί «προσωρινή διαταγή που απαγορεύει, μέχρι την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου και υπό τον όρο της συζήτησης κατά την ορισθείσα δικάσιμο, κάθε νομική και πραγματική μεταβολή της περιουσιακής κατάστασης της εταιρείας συμπεριλαμβανομένων της κινητής κι ακίνητης, υλικής και άυλης , στα χέρια της ή στα χέρια τρίτων και ειδικότερα την απαγόρευση διάθεσης, πώλησης, παραχώρησης, ενεχυρίασης ή καθʼ οποιοδήποτε άλλο τρόπο μεταβίβασης του εμπορικού σήματός της μέχρι του ποσού των 196 χιλιάδων ευρώ».

Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια πρώτη νίκη, δηλώνουμε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενωμένοι μέχρι την πλήρη δικαίωσή του.

Ετσι, συνεχίζοντας τις κινητοποιήσεις μας βρεθήκαμε κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της δίκης με πανό στο προαύλιο των δικαστηρίων στην Ευελπίδων και στη συνέχεια έξω από το καινούριο άλλοθι του εργοδότη μας, το νέο κατάστημα της επιχείρησης στη Σταδίου 44, διαδηλώνοντας για το δίκιο μας.

Καλούμε, έστω και αυτή τη στιγμή, όσους από τους ελάχιστους εργαζόμενους έχουν απομείνει και δεν είναι ταγοί της εργοδοσίας να «ξυπνήσουν» και να σταματήσουν να χάβουν τα παραμύθια της διεύθυνσης (της νυν και της πρώην) και του Ανδρέα Κουρή.

Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω και δεν πρόκειται να αφήσουμε ούτε μια σταγόνα από τον ιδρώτα μας στον Ανδρέα Κουρή.

Εργαζόμενοι/ες  - Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis

Σχετικά με το "λουκέτο" στα Metropolis βλ. και τη συνέντευξη τύπου των εργαζομένων.

ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΩΝΑΚΙΑ ΠΟΥ ΧΑΡΟΠΑΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΕΒΑΛΕ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ


Όποιος πιστεύει ότι η απανθρωπιά έχει πάτο δεν έχει παρά να διαβάσει το τελευταίο φύλλο του ΣΤΟΧΟΥ. Θα διαπιστώσει ότι ο «ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ» του φασίστα και του ρατσιστή αποκλίνει απόλυτα από ότι έχει οριοθετηθεί ως «Ανθρωπιά»! Θα διαπιστώσει ότι πίσω από τα προϊόντα που μοιράζονται «αποκλειστικά σε Έλληνες», χάρη στην κρατική επιχορήγηση που εξασφαλίζει η φορολογία του εργαζόμενου λαού μας, ενώ το ρουσφέτι γνωρίζει μεγάλη χρυσαυγήτικη επιτυχία, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, κρύβεται η κτηνωδία του Ναζιστή.

Πάρτε βαθιά ανάσα, κλείστε τη μύτη σας και μοιραστείτε μαζί μας την ανάγνωση λίγων γραμμών από την εφημερίδα της νεοναζιστικής οργάνωσης:


«Το πρωί της Πέμπτης 12 Ιουλίου 2012, στη διασταύρωση Τροίας και Πατησίων, ένα μηχανάκι που οδηγούσε ο 21χρονος υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού θέρισε μια Πολωνή με τα δίδυμα παιδιά της. Επί 5 μέρες όλα τα κανάλια μετέδιδαν ζωντανά ανταποκρίσεις από το Νοσοκομείο για να μάθει ο Ελληνικός λαός αν χαροπαλεύουν ή διέφυγαν τον κίνδυνο τα τρία μέλη της Πολωνο-οικογένειας. Συγχρόνως, η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού διέταξε δεκάδες υπαξιωματικούς να σπεύσουν στο νοσοκομείο να δώσουν αίμα στα θύματα του Τροχαίου, για να μην κατηγορηθεί το Πολεμικό Ναυτικό για Ρατσισμό! Την ίδια ώρα, ουδείς ασχολείται με τους Έλληνες που σκοτώνουν ή ξυλοφορτώνουν καθημερινώς οι Αλλοδαποί εισβολείς! [.]Ακούγεται ότι το Ελληνικό Κράτος ετοιμάζεται να δώσει βαρβάτη σύνταξη στην Πολωνέζα με τα δίδυμα. Πάνω απ' όλα να μην μας πουν Ρατσιστές..»  

ΚΟΙΤΑ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ.

ΖΗΤΑΜΕ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Που πήγαμε και δώσαμε αίμα, όπως και χιλιάδες συνάνθρωποι μας και δεν τα αφήσαμε να πεθάνουν τα παλιόπαιδα που πετάχτηκαν μπροστά στον Ελληναρά. Φταίμε, οι Τεμπέληδες, Άπλυτοι, που δε το δώσαμε στην Χρυσή Αυγή που το μαζεύει για Έλληνες

Που οι γιατροί δώσαν και δίνουν μάχη να τα κρατήσουν ζωντανά. Οι Ανθέλληνες.

Που συγκλονιστήκαμε με το δράμα της Πολωνής εργάτριας, που πηγαίνοντας τα παιδάκια της σχολείο, πριν πάει να καθαρίσει σκάλες, τσακίστηκε η ίδια, μαζί με αυτά, από ένα Μισθοφόρο Στρατιώτη. Δε φταίει αυτός που παραβίασε τα κόκκινα φανάρια. Αυτά φταίνε που βρέθηκαν μπροστά του.


ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ


μας στάλθηκε με email
Η  ΝΙΚΗ  ΤΩΝ  ΑΠΕΡΓΩΝ  ΤΗΣ  ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ
ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΝΙΚΗ  ΟΛΩΝ  ΤΩΝ  ΕΡΓΑΤΩΝ



Την Παρασκευή, στις 5 το πρωί, τα ΜΑΤ εισέβαλλαν με ύπουλο και αιφνιδιαστικό τρόπο μέσα στην Ελληνική Χαλυβουργία. Ξυλοκόπησαν και συνέλαβαν 10 απεργούς που περιφρουρούσανε το εργοστάσιο και έβαλαν μέσα μερικούς απεργοσπάστες. Την εντολή την έδωσε απευθείας ο πρωθυπουργός Σαμαράς, προφανώς με την σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της τρόικας δεν δίστασε να δηλώσει ότι το «δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό» και ότι η κυβέρνηση θα το προστατεύσει πάση θυσία. Για το δικαίωμα στην εργασία του 1.500.000 ανέργων και των 800.000 μισοανέργων και φυσικά της πλειοψηφίας των χαλυβουργών που απεργούν για να μην απολυθούν δεν ενδιαφέρεται, αλλά για το «δικαίωμα στην εργασία» μιας χούφτας απεργοσπαστών - οι περισσότεροι διευθυντές και μεγαλοστελέχη-  του εργοδότη Μάνεση, είναι πρόθυμος να σπάσει την απεργία των 264 ημερών των απεργών χαλυβουργών. 


Ο τόπος και ο χρόνος   που επέλεξε η κυβέρνηση των δοσίλογων να ξεκινήσει  την επίθεση δεν είναι τυχαία. Η ηρωική απεργία των χαλυβουργών, αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για όλη την εργατική τάξη λόγω των χαρακτηριστικών της (η μεγάλη διάρκεια του αγώνα,  το μέγεθος της επιχείρησης κ.α). Έρχεται σαν συνέχεια των 11,5 δις ευρώ που θέλουν να μας αρπάξουν με  τη συρρίκνωση του Δημοσίου με 150.000 απολύσεις, με νέα  φοροεπιδρομή, το χαράτσι μέσω ΔΕΗ, το κόψιμο φαρμάκων κ.α.  Η νέα συγκυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη επιμονή τον δρόμο των μνημονίων -χωρίς την παραμικρή προσπάθεια επαναδιαπραγματευσης- που ακολούθησαν και οι δοσίλογες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Δεν θα την αφήσουμε. Πρέπει να τους τσακίσουμε.
Οι συνάδελφοί μας εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία απεργούν εδώ και 264 ημέρες γιατί αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια του Μάνεση, που αφού έχει βγάλει τεράστια κέρδη τα τελευταία χρόνια, τώρα θέλει να φορτώσει την κρίση πάνω στους εργαζόμενους επιβάλλοντας απολύσεις, μειώσεις μισθών και μερική απασχόληση. Ο Μάνεσης όχι μόνο αρνήθηκε να συζητήσει αλλά εντωμεταξύ έχει απολύσει και άλλους εργαζόμενους.
Το τεράστιο κύμα αγώνων της προηγούμενης περιόδου, οι εργατικές απεργίες, οι καταλήψεις χώρων δουλειάς, το κίνημα των πλατειών, οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κινήματα ανυπακοής σε χαράτσια και φοροεπιδρομές, οι εξεγερσιακές και συγκρουσιακές διαδηλώσεις με αποκορύφωμα στις 12 Φλεβάρη, η κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού και των αστικών-μνημονιακών δυνάμεων που έφεραν στην επιφάνεια οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δείχνουν την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών υπέρ των εργαζομένων. Μόνη διέξοδος, η επανακατάληψη του εργοστασίου και η εθνικοποίηση του κάτω από εργατικό έλεγχο. Να συμπαρασταθούμε ενεργά στον αγώνα των συναδέλφων μας χαλυβουργιών. Η ήττα του Μάνεση και της συγκυβέρνησης θα είναι μια ήττα όλων των εργοδοτών που επιχειρούν να επιβάλλουν αντίστοιχα μέτρα.

 ― Να καλεστεί παναττική απεργία και να επανακαταλάβουμε το εργοστάσιο από τα ΜΑΤ και τα τσιράκια του Μάνεση με κάθε τρόπο
― Εθνικοποίηση της επιχείρησης με εργατικό έλεγχο σε περίπτωση που ο Μάνεσης δεν αποδεχτεί τα δίκαια αιτήματα των απεργών
 ― Να προετοιμάσουμε Γενική Απεργία Διαρκείας
― Κάτω η συγκυβέρνηση-Τρόικα.

Αντεπίθεση των Εργαζομένων

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Ανακοίνωση για τις διώξεις από την επίσκεψη Παπανδρέου στη Σύρο

Στάλθηκε με email. Ευχαριστούμε τον αποστολέα.


Μας καταλήστεψαν τη ζωή, τους μισθούς, τις συντάξεις. 
Βάλανε υποθήκη το μέλλον μας.


21 Μαρτίου 2011. Φέρανε τα ΜΑΤ και μας πνίξανε στα δακρυγόνα και στα χημικά. Χτύπησαν συντοπίτες, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους της Σύρας.

Τώρα ζητάνε και τα ρέστα.

Έναμιση χρόνο!!! μετά την επίσκεψη του ΓΑΠ, και την κοινωνική αντίδραση που προκάλεσε, 13 άτομα καλούνται σε προκαταρκτική εξέταση και με το δόγμα της τρομοκράτησης και της ποινικοποίησης των αντιστάσεων και των αγώνων, καλούνται να δώσουν καταθέσεις σε μία δικογραφία παρωδία με ανυπόστατες κατηγορίες και πανομοιότυπες καταθέσεις των ΜΑΤ.
ΓΙΑΤΙ;
Δεν είναι μόνο η εκδικητική λογική των αρχών που είδαν να απειλείται η καθεστηκυία τάξη και να αμφισβητείται η παντοδυναμία των θεσμών της πολιτικής και των πολιτικών.

Δεν είναι μόνο επειδή ο συριανός λαός έδωσε δυναμικά τις απαντήσεις του στην πρώτη δοκιμαστική εμφάνιση - φιέστα του πρώην πρωθυπουργού,ο οποίος έχοντας πρώτα βάλει τη χώρα στη μέγγενη του ΔΝΤ ήρθε να δοκιμάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις σε ένα ασφαλές κατά το παρελθόν «πράσινο» νησί και τάχα σαν να μη συμβαίνει τίποτα να χαριεντηστεί στις κάμερες με τους τοπικούς άρχοντες και φορείς και να δώσει ψεύτικες υποσχέσεις για ανάπτυξη, να κοροϊδέψει τους απλήρωτους του Νεωρίου, να υφαρπάξει συνειδήσεις.

Είναι ο φόβος τους που γιγαντώνεται μέρα τη μέρα εν όψη των νέων μέτρων που έρχονται από το Σεπτέμβρη και την κοινωνική έκρηξη που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει.

Είναι ο φόβος τους μπροστά στις δυναμικές αντίστασης και αλληλεγγύης που αναπτύσουν οι «από κάτω» και εχουν αρχίσει να γίνονται ποτάμι που θα τους παρασύρει.

Είναι ο ίδιος φόβος που τους κάνει να επιτίθενται λυσσασμένα σε κοινωνικούς αγωνιστές, σε μαχητικά σωματεία, σε απεργούς, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις και κάθε εστία αντίστασης.

Είναι ο ίδιος φόβος που εκφασίζει την κοινωνία και νομιμοποιεί το παρακράτος.

Στεκόμαστε απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές μεθοδέυσεις τους και προτάσουμε την αλληλεγγύη και την αντίσταση. 

Καμία δίωξη στους 13 αντιστεκόμενους.
Ο αγώνας τους ήταν και είναι αγώνας όλων μας.

Δεν μας φοβίζουν!!! Μας εξοργίζουν!

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΥΡΟΥ

Για την επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία




ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ… 

Για ακόμη μια φορά καταδεικνύεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, η ουσία του συνθήματος, «το κράτος κάνει πλάτες στους κεφαλαιοκράτες». 

Η κυβέρνηση [ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ] συνεχιστών του μνημονίου, όποια σύνθεση κι αν έχει παράγει το ίδιο αποτέλεσμα, έχει έναν και μοναδικό στόχο: να τσακίσει με την κρατική καταστολή όσους έμπρακτα αντιστέκονται στη νέα βαρβαρότητα. 

Γι’ αυτό σήμερα τα χαράματα το κράτος με πρόσχημα τις αποφάσεις της ταξικής δικής τους δικαιοσύνης που αποφασίζει «αντικειμενικά» ποιανού ο αγώνας για να μην ζήσει σα σκλάβος είναι «παράνομος», έστειλε τα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ να επιτεθούν τους απεργούς της Χαλυβουργίας και να συλλάβουν την απεργιακή φρουρά. 

Αφού δεν μπόρεσαν με άλλο τρόπο να σπάσουν την απεργία που τραβά εδώ και 9 μήνες, αποφάσισαν να την χτυπήσουν με τη βία. Αυτή τη βία που κανένας, σε κανένα πάνελ δε θα ζητήσει από κανέναν να την καταδικάσει, γιατί είναι «σύμφωνη με το νόμο». Όποιος δε δέχεται οικιοθελώς να ζήσει σα δούλος πρέπει να εξαναγκαστεί. 

ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

Ο αγώνας στη Χαλυβουργία το τελευταίο διάστημα έχει μπει σε μια νέα φάση. Από την πλευρά της εργοδοσίας το σχοινί έχει τραβηχτεί στα άκρα. Με απανωτές απολύσεις το προηγούμενο διάστημα απάντησε στα δίκαια αιτήματα των χαλυβουργών. Εκβιαστικά δε εδώ και μερικές μέρες απειλεί το παράσιτο Μάνεσης να κλείσει το εργοστάσιο. 

Εμείς προτείνουμε στους εργάτες της Χαλυβουργίας να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των συναδέλφων του Σωματείου Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη και να πετάξουν πίσω στα μούτρα του Μάνεση την απειλή, διεκδικώντας να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους. Αυτός είναι ο δικός μας ταξικός εκβιασμός, απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική κάλυψη. Εδώ και τώρα μπορούν, ταυτόχρονα με την πάλη για την επαναπρόσληψη των απολυμένων και την διατήρηση της συλλογικής σύμβασης και των εργασιακών δικαιωμάτων να προτάξουν τη δύναμη της τάξης, ότι οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΤΕ ΕΣΕΙΣ;
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.

Για τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού και ακηδεμόνευτου εργατικού κινήματος, 
για την χειραφέτηση της Τάξης και την απελευθέρωση της κοινωνίας.
Από την Εργατική Αυτοδιαχείριση ως την Γενικευμένη Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση


Κίνηση εργατικής χειραφέτησης & αυτοοργάνωσης

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι απεργοί Χαλυβουργοί!



Αλληλεγγύη στους απεργούς Χαλυβουργούς

Το Κράτος και τα αφεντικά έδειξαν για άλλη μια φορά τις προθέσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους. Η νυχτερινή επέμβαση των δυνάμεων καταστολής με την συνδρομή της εισαγγελικής παρέμβασης, είχε ξεκάθαρο στόχο το σπάσιμο της απεργίας των Χαλυβουργών. Η δίκαιη και αδιάλλακτη απεργία των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας χαρακτηρίστηκε «παράνομη» και χτυπήθηκε. Κανένας αγώνας δεν είναι παράνομος. «Παράνομος» και παρασιτικός είναι ο καπιταλισμός και οι υπηρέτες του κι όχι οι εργατικοί αγώνες και οι απεργίες!

Στον καπιταλισμό τ’ αφεντικά χτυπούν τους εργαζόμενους με διάφορα μέσα κι όταν τα βρίσκουν σκούρα αναλαμβάνουν δράση οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και οι παρακρατικές συμμορίες. Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί περνάει από την εργατική αλληλεγγύη και καταλήγει στην οργάνωση της εργατικής τάξης με στόχο την κατάργηση του καπιταλισμού και του κράτους.

Η απεργία των Χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο αποτελεί παράδειγμα για την εργατική τάξη και γι’ αυτό έπρεπε να πάψει. Η αλληλεγγύη και η κοινή μάχη στο πλευρό των απεργών εργατών θα ανατρέψει τους σχεδιασμούς του Μάνεση και της κυβέρνησης.

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων απεργών

Άμεση αποχώρηση των κατασταλτικών δυνάμεων από το εργοστάσιο

Καμία ανοχή σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και παρακρατικές πρακτικές.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ

Όλοι στο πλευρό των απεργών εργατών της Χαλυβουργίας, σήμερα το απόγευμα στις 17.30 στη γέφυρα Ασπροπύργου.

Καταγγελία και Κάλεσμα του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων της Ελληνικής Χαλυβουργίας "Η Ενότητα"



ΟΛΟΙ / ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΣ, ΓΕΦΥΡΑ 05:30 μμ

Πηγή: Κόκκινος Τύπος

ΠΑ.Σ.Ε.ΤΙΜ (Wind) - Ανακοινωση προς τους εργαζομενους στη wind με αφορμη τη χαλυβουργία

μας στάλθηκε με email


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ WIND
Συνάδελφοι,
Από νωρίς σήμερα το πρωί, δυνάμεις καταστολής με εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης έπιασαν δουλειά στην Ελλ. Χαλυβουργία, προκειμένου να καταστείλουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, συλλαμβάνοντας την περιφρούρηση των απεργών.
Σε αυτές τις ώρες, που η αναμέτρηση της εργατικής τάξης με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της εντείνεται όλο και περισσότερο, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σταθούμε δίπλα στους χαλυβουργούς, αλληλέγγυοι σαν μια γροθιά.
Επιβεβαιώνεται και πάλι, συνάδελφοι, ότι αυτό το κράτος, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είναι ενωμένοι ενάντια στους εργάτες που αγωνίζονται απεγνωσμένα για τη δουλειά τους και κατ’ επέκταση για την ίδια τους τη ζωή.
Η επίθεση που επιχειρήθηκε το πρωί στους απεργούς, που επί 9 μήνες αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, είναι επίθεση στο σύνολο της εργατικής τάξης, προκειμένου να σκύψει το κεφάλι, για να περάσει ο οδοστρωτήρας της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Η αλληλεγγύη, η ενότητα και η στήριξη μας σ’ αυτό τον ηρωικό αγώνα, είναι καθήκον μας και η νίκη τους νίκη όλης της εργατικής τάξης, νίκη δική μας.
ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΙΣ 17:30 ΣΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ
στη συγκέντρωση υποστήριξης της απεργίας
Το Διοικητικό Συμβούλιο