Ακόμη και τον καιρό της χούντας, οι συγγενείς των διωκομένων αγωνιστών σπάνια συλλαμβάνονταν. Στη «δημοκρατία», συγγενείς και φίλοι σε μια λογική συλλογικής, οικογενειακής ή φιλικής συνυπευθυνότητας πέφτουν θύματα του ανηλεούς διωγμού των αστυνομικών- δικαστικών αρχών. Σημάδι, κι αυτό της σήψης της αστικής δημοκρατίας και της μετάπτωσης σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης…
Η αναρχική Στέλλα Αντωνίου, φυλακισμένη από τις 4 Δεκέμβρη του 2010, διώκεται εξαιτίας της έμπρακτης αλληλεγγύης της σε σύντροφο και φίλο της που φυγοδικούσε, αλλά και επειδή από την πρώτη στιγμή της σύλληψής της υπερασπίστηκε την πολιτική της ταυτότητα και αρνήθηκε να “συνεργαστεί” με τις αρχές. Σε μία επίδειξη εκδικητικής μανίας, παραμένει μέχρι σήμερα προφυλακισμένη, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας και έχει ανάγκη εξειδικευμένης ιατρικής φροντίδας. Στις 8 Μαρτίου 2012, μετά από 4 αιτήσεις αποφυλάκισης που απορρίφθηκαν στο σύνολό τους χωρίς αιτιολογία, κατέθεσε νέα αίτηση, απαιτώντας την άμεση αποφυλάκισή της.
Σε ανοιχτή επιστολή της η Στέλλα Αντωνίου, με αφορμή την 5η αίτηση αποφυλάκισής της καταγγέλλει:
