Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Δήλωση των 3 συνδικαλιστών των ΟΤΑ για την απόφαση καταδίκη τους



Με τη σημερινή του απόφαση, για την καταδίκη μας σε εξάμηνη φυλάκιση
επειδή «παρευρεθήκαμε» και στηρίξαμε τον απεργιακό αγώνα των συναδέλφων μας
στο Δήμο Ηρακλείου το 2007(!!!) το δικαστήριο, επιδιώκει να θέσει τους αγώνες των
εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα στο απόσπασμα.

Είναι απόφαση σταθμός, ακόμα και για τα δεδομένα μιας δικαιοσύνης που έχει
νομιμοποιήσει όλους τους μνημονιακούς νόμους από το β μονομελές πλημ/κειο
Αθηνών, που έπειτα από 2 ώρες ακροαματική διαδικασία χωρίς να προκύψει κανένα
επιβαρυντικό στοιχείο ή αξιόποινη πράξη, ούτε καν από τα στοιχεία και όλες τις
μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και του διοικητή του αστυνομικού τμήματος της
περιοχής(!!) πήρε αυτή την απόφαση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την απόφαση τους οι δικαστές ζήτησαν διακοπή της
δίκης για μια ώρα.
Στην αγόρευση του ο εισαγγελέας παραδέχτηκε πως παρόλο που δεν προκύπτουν
εμφανή στοιχεία(!!) θεώρησε πως και μόνο η παρουσία μας στον πολυήμερο
απεργιακό αγώνα σαν συνδικαλιστές, ασκεί ψυχολογική βία σε αυτούς που ήθελαν να
εργαστούν και έτσι πρότεινε την καταδίκη μας!!!
Φαίνεται ότι έπρεπε να καθόμαστε στον καναπέ μας μακριά από τον αγώνα αυτών που
μας εμπιστεύτηκαν για να είμαστε «νόμιμοι» και «αρεστοί» στην κυβέρνηση τον κ.
Εισαγγελέα και την Δικαστή.

Όλο και πιο καθαρά φαίνεται ότι οι δρακόντιοι νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση
δεν είναι για να «κτυπήσει την διαφθορά στο δημόσιο» όπως λέει, αλλά για να
κτυπήσει όποιον παλεύει και αντιστέκεται. Είναι φανερό πλέον πως η τρικομματική
συγκυβέρνηση των μνημονίων και της τρόικα επιδιώκει με ξεδιάντροπο τρόπο τα
δικαστήρια να λειτουργούν με εντολές εκ των άνωθεν σαν τα στρατοδικεία των
δυνάμεων κατοχής και της χούντας για την επιβολή των αντεργατικών τους σχεδίων.

Το δόγμα του «νόμου και της τάξης» της απόλυτης και προληπτικής καταστολής
σε οποιονδήποτε αγωνίζεται, αντιστέκεται και διεκδικεί, ακόμη και απλώς να
συμπαραστέκεται, γίνετε πλέον οδηγός των αποφάσεων των δικαστηρίων αυτή τη
περίοδο.

Είναι γελασμένοι αν θεωρούν πως με τις αποφάσεις τους θα μας φοβίσουν, θα μας
τρομοκρατήσουν και θα κάμψουν τους αγώνες μας, τους αγώνες των εργαζομένων
και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Με οποιοδήποτε τίμημα και κόστος αν χρειαστεί, με μεγαλύτερο πείσμα και
αποφασιστικότητα θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων μαζί με
τους συναδέλφους μας.

Το ποτάμι της οργής δεν γυρίζει πίσω ότι κι αν κάνουν… η ώρα της
ανατροπής τους ζυγώνει.

• Αδαμόπουλος Νίκος μέλος της Ε.Ε. της ΠΟΕ-ΟΤΑ και πρόεδρος του Συλλόγου
Εργαζομένων Δήμου Νέας Ιωνίας.

• Καραγεώργου Βασιλική πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου
Ηρακλείου Αττικής και πρώην μέλος της Ε.Ε. της ΠΟΕ-ΟΤΑ.

• Μαυρουδής Νίκος συνδικαλιστής μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων
Δήμου Νέας Ιωνίας και εκλεγμένο μέλος του Υπηρεσιακού Συμβουλίου..

ΑΘΗΝΑ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013.

Με αφορμή τα όχι που σημαίνουν ναι. Στοιχεία μια επαναστατικής γραμμής.




Η καταψήφιση του νομοσχεδίου από την κυπριακή βουλή, για το γενικό «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, βοήθησε από τη μια πλευρά για να φανούν καθαρότερα οι πολιτικές λογικές και επιδιώξεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος, να φωτιστούν πλευρές της ανάλυσης για την ευρωπαϊκή καπιταλιστική κρίση, και κυρίως να διευρυνθεί ένας προβληματισμός γύρω από την αναγκαία πολιτική γραμμή που θα πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα γενικά, οι επαναστάτες ειδικά.

Όλος ο ελληνικός αντιπολιτευόμενος στην κυβέρνηση πολιτικός κόσμος στάθηκε με πανηγυρική διάθεση απέναντι στην απόφαση του αστικού κυπριακού πολιτικού συστήματος. Από τη μεριά των συστημικών δυνάμεων που αντιπολιτεύονται το κυβερνητικό πολιτικό σχέδιο, ήταν μια πάρα πολύ καλή αφορμή, να τονιστεί η ανάγκη μιας υπερήφανης εθνικής στάσης της Ελλάδας, απέναντι στην τρόικα, παίρνοντας μαθήματα από το κυπριακό κοινοβούλιο. Πιο ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτιζόμενος απόλυτα, καταδεικνύει για άλλη μια φορά ακόμα καλύτερα, για το τι εννοεί, όταν μιλάει για τη δική του εκδοχή συστημικής συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης με τα εντός και εκτός Ελλάδας κέντρα του κεφαλαίου. Η υπόλοιπη αριστερά στην Ελλάδα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, χρησιμοποιεί το κυπριακό κοινοβουλευτικό όχι, με την επισήμανση πως αυτό από μόνο του δεν αρκεί, ενώ ταυτόχρονα πως είναι μια πολύ καλή εκκίνηση για τον κυπριακό λαό, που μπορεί να πάει ακόμα πιο πέρα αυτό το όχι, για να το κάνει στέρεο. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια συμπληρωματική και ηγεμονευόμενη σε αυτή τη φάση αστική γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης. Στη δεύτερη, πιστεύουμε πως έχουμε μπροστά μας μια ιδεολογικοπολιτική πανωλεθρία της αριστεράς, που δυστυχώς αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα τη βρούμε μπροστά μας, όταν το ζήτημα, ως πραγματικό ενδεχόμενο πλέον, ανοίξει και στην Ελλάδα. Και στις δυο περιπτώσεις, ο εγκλωβισμός σε μια αντιΜέρκελ και αντιγερμανική ανάλυση, είναι εντυπωσιακά κοινός.

Ο κυπριακός λαός, αντέδρασε βλέποντας μπροστά του να εξελίσσεται το χειρότερο δυνατό σενάριο-όρος, χρηματοδότησης της Κύπρου. Αυτό, σε συνδυασμό με τις φρούδες ελπίδες περί υποστήριξης και οικονομικής ενίσχυσης της Κύπρου από τη Ρωσία, που «έπαιξε» και το κυπριακό πολιτικό σύστημα, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου. Η ανάθεση των ελπίδων από την αριστερά στην Ελλάδα, μιας αριστεράς χωρίς σχέδιο και σταθερό προσανατολισμό, στο λαό της Κύπρου, δεν προσφέρει τίποτα στο εργατικό κίνημα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και έπειτα από την εναλλαγή καμιά δεκαριά σεναρίων μέσα σε οκτώ ημέρες, για την άντληση των 5,8 δις. ευρώ, φαίνεται πως η κατάληξη είναι το κούρεμα, αντί μετοχών, των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ, στην Τράπεζα Κύπρου, η αναδιάρθρωση της Λαϊκής, και το σημαντικότερο, η μετατροπή όλων των καταθέσεων σε προθεσμιακών. Μέρος αυτών των μέτρων, ήταν στο πρόγραμμα του Αναστασιάδη στις τελευταίες εκλογές στην Κύπρο, ενώ κάποια άλλα, καθιστούν ευθέως, αλλά όχι άμεσα χρονικά, το σύνολο των κατατεθειμένων εισοδημάτων στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, στα χέρια του κράτους και των ξένων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων που τη δανείζουν. Ταυτόχρονα, από το ίδιο βράδυ των αντιδράσεων έξω από την Κυπριακή Βουλή, οι κύπριοι δήλωναν πως «το κράτος μας να το πληρώσουμε, τους ξένους και τους ευρωπαίους όχι», ενσωματώνοντας δηλαδή στην κοινή συνείδηση, μια από τις κορυφαίες στιγμές της κυπριακής (και όχι μόνο κρίσης), ως πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης. Ως συνέχεια και προέκταση των από το 1974 ανοιχτών πολιτικών προβλημάτων. Ο κυπριακός λαός πράγματι έχει τώρα την ευκαιρία να δυναμώσει την πάλη του, αν φυσικά δεν επιλέξει από τις παραλλαγές της αστικής πολιτικής, και κυρίως ως τμήμα μιας γενικευμένης αντίστασης από τη μεριά των λαών της Ευρώπης, προφανώς σε μια πρώτη φάση του ευρωπαϊκού νότου.

Η Ρωσία από τη μεριά της, και λόγω στρατηγικών συμφωνιών με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και γιατί σε αυτή τη φάση δεν την εξυπηρετεί σε τίποτα να μπει δια της Κύπρου «συνέταιρος» στην κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρνήθηκε να στηρίξει πιο γενναιόδωρα τη Κύπρο, χρησιμοποιώντας εκτός λογικής οικονομικά ανταλλάγματα. Άλλωστε, οι περιπλοκές που θα δημιουργηθούν στην περιοχή, με αφορμή τις επιχειρήσεις εξορύξεων ενεργειακών πηγών, και τις οποίες έχουμε περιγράψει με αφορμή την επίσκεψη Ολάντ στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη ρωσική αστική τάξη και την πολιτική ηγεσία της, στο να πάρει γρήγορες αποφάσεις.

Τόσο κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο πολύ περισσότερο, αντιμνημονιακά υποτίθεται μέσα ενημέρωσης, υπενθύμισαν πως αυτή η ρωσική στάση, γκρέμισε αυταπάτες, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, για τις πραγματικές προθέσεις της Ρωσίας, στο να δανείσει τις αστικές οικονομίες που αναζητούν επειγόντως δανεισμό. Αυτά είναι καλά για όσους δεν έχουν μνήμη. Εμείς έχουμε. Να θυμίσουμε πως το σενάριο της χρηματοδότησης από Ρωσία και Κίνα, έκλεισε για την Ελλάδα, ήδη επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου, όταν Ρώσοι και Κινέζοι, τον έστειλαν ευθέως στο Δ.Ν.Τ. Για να θυμηθούμε επίσης, πως αμέσως μετά το Καστελλόριζο έντυπα της αριστεράς στην Ελλάδα (Ριζοσπάστης, Αυγή, Πριν και άλλες), μεταξύ Απριλίου και Μαΐου του 2010, υπεδείκνυαν μάλιστα, πως θα ήταν μια λύση η αναζήτηση από την κυβέρνηση δανεισμού με χαμηλότερο επιτόκιο από Ρωσία και Κίνα. Είναι η εποχή που και κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ιδρύει την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, για να την εγκολπωθεί στη συνέχεια ο Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες στην ανάλυσή τους. Από τα σύννεφα για τη ρώσικη στάση, πέφτουν όσοι δεν έχουν ούτε την ανάλυση, για μια ως το τέλος επαναστατική πολιτική γραμμή.

Για εμάς, το κυπριακό όχι, μέσα στο κοινοβούλιο, και χωρίς να αρνούμαστε πως δίνει μια ευκαιρία στον κυπριακό λαό να οργανώσει την πάλη του, πιστεύουμε πως είναι ενάντια στα συμφέροντα των πιο εκμεταλλευόμενων στρωμάτων του, ενάντια στο ίδιο το ελληνικό εργατικό κίνημα. Είναι ένα όχι που πολύ γρήγορα μεταφράζεται σε πολλά ναι, απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου, των ντόπιων και ξένων δανειστών του κυπριακού αστικού πολιτικού συστήματος. Όποιος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικαλείται αυτό το όχι, σπέρνει αυταπάτες για τη λογική, τις διεκδικήσεις και τα μέσα πάλης που θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, εδώ, στη δική μας προσπάθεια για την ανατροπή της κυβέρνησης.

Το ζητούμενο για εμάς είναι αν μπορεί να υπάρξει σε αυτή την κρίσιμη φάση, πολιτική γραμμή άμεσα αξιοποιήσιμη από τους επαναστάτες στην Ελλάδα και το εργατικό κίνημα, που σε κάποιο βαθμό θα μπορεί να ενοποιεί την πάλη με τα «κάτω» στρώματα, και ταξικά συμφέροντα και στην Κύπρο.

1) Καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό πολιτικό προσωπικό, Πάλη για την ανατροπή τους. Δεν είναι μόνο το τι έχει ακολουθήσει την καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου από την κυπριακή Βουλή. Είναι και το τι προηγήθηκε. Οι ευρωπαίοι «σεντράρουν» το Χριστόφια ότι έχει συμφωνήσει σε μέτρα κουρέματος από τις 4 Δεκέμβρη. Ο Γιαννάκης Χάσικος, υπουργός εσωτερικών της Κύπρου, σε δραματικούς τόνους τις παραμονές της καταψήφισης, ξεγυμνώνεται λέγοντας, πως στις αρχικές προτάσεις αλά ελληνικά, για κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, για κρατικό φορέα ιδιωτικού δικαίου αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας (σενάριο που σιγοντάρισε και η κυπριακή εκκλησία, αντί ομολόγων βεβαίως), οι ευρωπαίοι αρνούνταν. 5 μέρες πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου, ο Αναστασιάδης δήλωνε πως δεν πρόκειται να ανοίξει καμιά συζήτηση για κούρεμα των καταθέσεων.

2) Πάλη για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τη διάλυσή της. Στην πραγματικότητα ότι ζούμε αυτές τις ημέρες, είναι ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής κρίσης με κέντρο την Ευρώπη. Ότι γίνεται αυτές τις ημέρες στην Κύπρο, μην το ξεχωρίζουμε από την άλυτη διαπραγμάτευση μεταξύ τρόικας αι ελληνικής κυβέρνησης, που οδηγεί σε νέα επώδυνα μέτρα μείωσης μισθών, απολύσεων στο δημόσιο και συνέχισης της φορομπηχτικής πολιτικής. Ενώ δεν είναι εκτός και το ενδεχόμενο και κουρέματος των καταθέσεων. Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε και αυτή ένα πρώτο κούρεμα των καταθέσεων, για να καλύψει ομολογιούχους υψηλού ρίσκου. Όπως και στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε μια ευθεία μεταφορά εισοδημάτων προς το κεφάλαιο και τους εθνικούς και υπερεθνικούς δανειστές. Η περίπτωση της Κύπρου ειδικά μάλιστα, αποδεικνύει πως η πάλη για έξοδο από την Ε.Ε. και διάλυσή της, πρέπει να είναι καθήκον διεθνιστικό, που δε μπορεί να στηριχτεί στις δυνατότητες και τα όρια, κανενός αποκλειστικά εθνικού εργατικού κινήματος, λόγω της ακόμα ασθενέστερης οικονομικής διάρθρωσής της.

3) Καμιά πρόσδεση σε κανένα ιμπεριαλιστικό άρμα, ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Διεθνιστική επαναστατική πάλη, για την αποτροπή και ακύρωση των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μεγάλων και περιφερειακών στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση της Κύπρου ειδικά, μια «μετάγγιση» του αιτήματος για αντιευρωπαϊκή πάλη, χωρίς αυτό το αναγκαίο στοιχείο αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική, οδηγεί στις απέλπιδες προσπάθειες βοήθειας από κάποιο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως η Ρωσία, ή όταν και αυτή η λύση οδηγήσει σε απογοήτευση, στην ομηρία των εθνικών λογικών.

Η ανάλυση, και οι σκέψεις για την αναγκαία πολιτική γραμμή, με αφορμή το κυπριακό ζήτημα, δεν αφορά μια ακαδημαϊκή συζήτηση. Τα συμπεράσματα και οι γραμμές που θα διατυπώσουμε αφορούν το σήμερα και το αύριο, στην αντιπαράθεσή μας με το ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό. Αποτελεί ένα crash-test λογικής και πάλης για τις μέρες που έρχονται. Από αυτή τη σκοπιά καταθέτουμε και ως Διεθνιστής τις παραπάνω θέσεις.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Ένα όχι ...δεν φέρνει την άνοιξη


του Κώστα Χαριτάκη


Το κυπριακό όχι στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων αποτελεί την πρώτη απόρριψη από ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης μιας πλευράς της πολιτικής της ΕΕ, κι από αυτή την άποψη εξέφρασε τα αισθήματα πλατιών λαϊκών τμημάτων πέρα από σύνορα. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα των διαρκών ταπεινωτικών “ναί”, το κυπριακό όχι τροφοδοτεί μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ταύτιση καθώς καταρρίπτει την τρομοκρατία του μονοδρόμου και δείχνει ότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές.
Από κει και πέρα όμως, το όχι αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση κάποια κοινωνική, λαϊκή, εργατική ανατροπή αλλά μια καθαρά αστική επιλογή (όπως αποδεικνύει άλλωστε και η ψηφοφορία στη Βουλή). Δεν έγινε, εξάλλου, και καμιά ιδιαίτερης έντασης και έκτασης λαϊκή κινητοποίηση. Η επιλογή του όχι από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου έγινε για την υπεράσπιση της θέσης της αστικής τάξης απέναντι σε μια σχεδόν θανατηφόρα για αυτήν επιλογή της ΕΕ.
Διότι το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, εκτός του ότι θα έβαζε άμεσα το χέρι στην τσέπη της αστικής τάξης και των ξένων επενδυτών, θα οδηγούσε στο τέλος της λειτουργίας του κυπριακού καπιταλισμού ως χρηματοοικονομικού κέντρου, χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές και οι προϋποθέσεις για έναν άμεσο και κερδοφόρο αναπροσανατολισμό του. Επιπλέον, λόγω των ιδιαίτερων δεσμών αυτού του χρηματοοικονομικού κέντρου με τα ρωσικά κεφάλαια, μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις και εντάσεις.
Το γιατί η ΕΕ επέλεξε, παρ' όλα αυτά (ή ίσως εξαιτίας όλων αυτών), μια τέτοια κατεύθυνση χρήζει μιας ψύχραιμης μελέτης και ανάλυσης, μακριά πάντως από τις εύκολες γηπεδικού τύπου εθνικοπατριωτικές κορώνες περί “κακής Μέρκελ” που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση όλων των λαών και θέλει να τους “τιμωρήσει”.
Το σίγουρο όμως είναι, και το πιο ανησυχητικό, ότι για άλλη μια φορά, όπως πολλές στιγμές στην ιστορία, μια αστική επιλογή συγκεντρώνει γύρω της, παρουσιαζόμενη ως εθνική επιλογή και συνεπικουρούμενη από την αριστερά, τη λαϊκή υποστήριξη εκτονώνοντας τη δυσαρέσκεια και την οργή, και κυρίως διαλύοντας μέσα σε μια νέα “εθνική ενότητα” την απαίτηση μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.
Το κυπριακό όχι αποδεικνύει ότι αυτό που παρουσιάζεται από ορισμένους ως η “μόνη επαναστατική ρήξη”, η ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να γίνει και από την ίδια την αστική τάξη χωρίς φυσικά να οδηγήσει σε οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Άλλωστε, όπως καθένας μπορεί να διαισθανθεί, δεν θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης τα επόμενα νομοσχέδια στην κυπριακή βουλή, αυτά που θα αφορούν τις “αναγκαίες” περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές. Όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου “καλάν ήμαστεν και με την λίραν μας”...

Απο τους ανέργους στις γειτονιές της Αθήνας


ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΑΝΕΡΓΩΝπατήστε πάνω στην εικόνα για να τον κατεβάσετε σε pdf αρχείο
Τον οδηγό μπορείτε να τον βρείτε:
  1. σε κάποιο από τα μοιράσματα μας στους ΟΑΕΔ
  2. στο αυτόνομο στέκι (ζωοδόχου πηγής 95) κάθε Τρίτη-Τετάρτη από τις 17.00 μέχρι αργά το βράδυ
  3. στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων συναδέλφων (Ερεσού 35) καθημερινά 10-20.30 και Σάββατο 10-15.00
  4. και στο βιβλιοπωλείο στη Μεσολογγίου 3 11.00-23.00

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Με τα πόδια πήγε στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ο αντιπρόσωπος του εργ. κέντρου Λειβαδιάς


Σε μια εντυπωσιακή μορφή διαμαρτυρίας απέναντι στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και την «απραξία της τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στη μέχρι σήμερα εξαθλίωση των εργαζομένων από την εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική», προχώρησε ο Τάκης Οικονόμου, β” Αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς.
Με αφορμή το πανελλαδικό συνέδριο της Συνομοσπονδίας, που προγραμματίζεται μεταξύ 21 και 24 Μαρτίου, στην Αλεξανδρούπολη και κατά το οποίο θα ψηφιστούν οι προγραμματικές αρχές και τα όργανα διοίκησης της ΓΣΕΕ, ο κ. Οικονόμου, διένυσε την απόσταση από τη Λιβαδειά ώς τη θρακική πόλη με τα πόδια, θέλοντας να αναδείξει «μια άλλη μορφή συνδικαλισμού, του συνδικαλισμού του πεζοδρομίου».
  «Γίνεται ένα συνέδριο από το οποίο η βάση απαιτεί άλλα πράγματα, η ηγεσία πράττει τελείως διαφορετικά, εφαρμόζοντας την κυβερνητική και εργοδοτική πολιτική, γίνεται ένα συνέδριο χωρίς αυτούς. Βγαίνουν νόθοι σύνεδροι και υπάρχουν αναρίθμητες κατηγορίες κατά το παρελθόν για νοθεία των εκλογών. Να ξυπνήσουν οι εργαζόμενοι», δήλωσε.
Εξω από την Κατερίνη, σε συνέντευξη που έδωσε σε τοπικά μέσα είπε πως καθημερινά διένυε  απόσταση 40 – 50 χλμ., πραγματοποιώντας όμως και μερικές «εκτροπές» από τη διαδρομή του. Προ ημερών βρέθηκε στο Κιλελέρ, προκειμένου να παραστεί σε εκδήλωση εις μνήμην του αγωνιστή Μαρίνου Αντύπα, ενώ αργότερα πέρασε  και από τη ΒΙΟ.ΜΕ., στη Θεσσαλονίκη, για να εκφράσει τη στήριξή του στους εργαζομένους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο  Οικονόμου επιλέγει μια δυναμική, αν και μοναχική, μορφή διαμαρτυρίας. Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Δεκέμβριο είχε προχωρήσει σε απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενος για τις περικοπές στα εισοδήματα των εργαζομένων της «Αλουμίνιον Α.Ε.».

PopoutΣτην αξιέπαινη διαμαρτυρία του Οικονόμου δεν έχουμε να προσθέσουμε πολλά. Το μήνυμα δεν έφτασε στους σωστούς ανθρώπους, το συνδικαλιστικό σκυλολόι που μαζεύτηκε ξανά για να προωθήσει τις εντολές των αφεντικών. Αποδυναμωμένη η ΠΑΣΚΕ και προ διάσπασης, στη ΔΑΚΕ να παίζεται ξύλο μεταξύ συνδικαλισταράδων, με τις αριστερές παρατάξεις οχυρωμένες στα μαγαζάκια τους, δεν αναμένονται εκπλήξεις παρά μόνο πανηγυρισμοί κοματόσκυλων στο τέλος. Οι εργαζόμενοι πήραν και το δεύτερο μήνυμα του Οικονόμου, καιρός να σηκώσουν και τη γροθιά κάποτε.


Πηγή: εργασιακό δελτίο 

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Συνειδητοποίηση

Η κοροϊδία: "Η ιδεολογία του ανταγωνισμού εντός της Ε.Ε. καταστρέφει την Ε.Ε" δήλωση Die Linke για τη Κύπρο.

Η πικρή αλήθεια: "Όποιος πιστεύει ότι δεν τίθεται πλέον το αιώνιο ερώτημα περί ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη, μπορεί να πλανάται οικτρά. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, απλά κοιμούνται" δήλωση Γιούνγκερ.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να λυθεί δίχως πόλεμο.
Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο γρηγορότερα θα αντιληφθούμε τα καθήκοντά μας.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Ο Κυριακίδης το έσκασε από την Ελλάδα ντυμένος Παπάς!

20130310-104021


Με ιδιωτική πτήση τό'σκασε για τη Λατινική Αμερική (Ουρουγυάη ή Παραγουάη) ντυμένος παπάς ο καταζητούμενος Πέτρος Κυριακίδης, ο οποίος κατηγορείται για εμπλοκή στο σκάνδαλο του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, με τη συνοδεία άλλων δύο κληρικών (ή κάποιων που προσποιούνταν τους κληρικούς).
Την αποκάλυψη κάνει η δημοσιογράφος Γιάννα Παπαδάκου στο Βήμα της Κυριακής η οποία περιγράφει με λεπτομέρειες το σχέδιο φυγής από τη χώρα του κατηγορούμενου Κυριακίδη.
Το σχέδιο πτήσης που δόθηκε στο ιδιωτικό αεροπλάνο ήταν για τα Ιεροσόλυμα αλλά στην πορεία άλλαξε και έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι κατευθύνθηκε προς το Λιχτενστάιν.
Οι πηγές λένε ότι στο μικρό κρατίδιο, όπου ο Ομιλος Λαυρεντιάδη διαθέτει και διωτική τράπεζα, ο Πέτρος Κυριακίδης διέθετε ακόμη μετρητά, περίπου 80 εκατ. ευρώ. Εγινε λοιπόν ανεφοδιασμός καυσίμων αλλά και χρημάτων.
Οι ίδιες πηγές επιμένουν ότι ο Κυριακίδης κατέληξε τελικά όχι στα Ιεροσόλυμα αλλά στη Λατινική Αμερική.
Φυγάδευσε και την δικηγόρο Ελένη Σκούρα
Ενώ η φυγή Κυριακίδη, όπως αναφέρει το Βήμα, κρατιέται σε χαμηλούς τόνους από τις ελληνικές Αρχές, υπάρχει και δεύτερη σοβαρή περίπτωση. Το ένταλμα σύλληψης εναντίον της στενής συνεργάτιδας του Κυριακίδη δικηγόρου Ελένης Σκούρα επίσης δεν μπορεί να εκτελεστεί γιατί η κυρία Σκούρα με τον σύζυγό της συνάντησαν τον Κυριακίδη στην Λατινική, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές!
Η Ελη Σκούρα κατηγορείται ότι έχει υπεξαιρέσει από την πολύαθη τράπεζα Proton Bank το ποσό των 100 εκατ. ευρώ!
Ποιός είναι ο Κυριακίδης
Ας σημειωθεί ότι ο 72χρονος καταζητούμενος σήμερα Πέτρος Κυριακίδης είναι εκδότης εκκλησιαστικών βιβλίων αρχικά και μεγαλοϊδιοκτήτης ΜΜΕ στη συνέχεια. Ανθρωπος της εκκλησίας, με ισχυρές διασυνδέσεις, μετά τη γνωριμία του με τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και κυρίως μετά το 2008 μπήκε δυναμικά στα ΜΜΕ (Espresso, Flash, Ημερησία, Πήγασος, Ελευθεροτυπία κλπ).
Οσοι τον γνωρίζουν τον περιγράφουν ως «ιδιαιτέρως ευγενή» άνθρωπο με αδυναμία σε καθετί που σχετίζεται με την εναλλακτική ιατρική. Οπως και ο φίλος και συνέταιρός του Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, διέθετε πολυπληθή προσωπική φρουρά και κυκλοφορούσε με μια εντυπωσιακή πομπή από τζιπ.
Ο επιχειρηματίας Λαυρεντιάδης σχετίστηκε μαζί του από την παιδική του ηλικία. Ο Λαυρεντιάδης πάσχει από μια σπάνια μορφή καρκίνου του αίματος που θα μετεξελιχθεί σε νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα, μια χρόνια ασθένεια των οστών που προκαλεί φλεγμονή στις αρθρώσεις. Τα συμβατικά φάρμακα δεν τον γιάνουν. Ο φυσικοθεραπευτής Κυριακίδης χρησιμοποίησε τα χέρια του για να ανακουφίσει τον Λαυρεντιάδη από την χρόνια ρευματοειδή αρθρίτιδα.
Επειτα από παρότρυνση του φίλου του, Μιχάλη Κυριακίδη, γιου του Πέτρου Κυριακίδη, ο Λαυρεντιάδης επισκέφτηκε το Αγιον Ορος, με το ιδιωτικό του Learjet. Εκεί, μυήθηκe σε έναν διαφορετικό τρόπο καταπολέμησης της ασθένειας με εναλλακτική ιατρική, περισσότερο με πνευματική δύναμη, αλλά και υγιεινή διατροφή στην οποία τον ώθησε ένας γέροντας. Τότε ξεκίνησε και η ενασχόλησή tου με τα βιολογικά προϊόντα.
Προϊόντα bio και Θεός
Ετσι εξηγείται και η στενή σχέση του με τον Πέτρο Κυριακίδη. Εκτός από τις επιχειρήσεις στις οποίες συμμετέχουν από κοινού, ο Κυριακίδης έχει στην κατοχή του τα καταστήματα βιολογικών ειδών «Βιολογικά Κυριακίδης», το εστιατόριο Bio Bar Resto με βιολογικά τρόφιμα στην οδό Ακαδημίας, τα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία Κυριακίδης καθώς και τις θρησκευτικές εκδόσεις Ακρίτας.
Εκτός από θρησκευτικά βιβλιοπωλεία και βιολογικά μανάβικα ο Πέτρος Κυριακίδης απέκτησε πλήθος επιχειρήσεων μέσων μαζικής ενημέρωσης στο χαρτοφυλάκιο των επενδύσεών του. Το μεγάλο άνοιγμα στα media άρχισε ήδη από το τέλος του 2008. Ο Κυριακίδης ελέγχει την Daily Press Magazines («Εspresso Κύπρου», περιοδικό «Top Scorer»), την Ημερήσιος Τύπος («Espresso», «Espresso της Κυριακής»), την Ημεροσκόπος (ραδιοφωνικός σταθμός Flash), τη Myenpi («Athens News»), την ΑΔΕΛΕ («Ισοτιμία») καθώς και τη ΝΕΠ (περιοδικά «L'Οfficiel», «Olive», «Parents», «Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια» κ.ά.).
Ιλιγγιώδεις αγορές
Ο Πέτρος Κυριακίδης επιχείρησε να αποκτήσει και το 10% του ραδιοφώνου «ΣΚΑΪ» αλλά το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δεν ενέκρινε το αίτημα μεταβίβασης. Οι εφημερίδες «Σφήνα» και «Veto» που αποκτήθηκαν στην αρχή της ξέφρενης πορείας έχουν πλέον κλείσει. Από την πρώτη στιγμή, η εξαγορά των περισσότερων από τις παραπάνω επιχειρήσεις από τον Πέτρο Κυριακίδη συνοδεύτηκε από πλήθος δημοσιευμάτων που μιλούσαν για την «επιρροή Λαυρεντιάδη».
Η στενή επιχειρηματική σχέση των δύο ανδρών έχει σίγουρα απασχολήσει τους ανθρώπους της Τράπεζας της Ελλάδος, την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και της Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας και Ελέγχου των Δηλώσεων Περιουσιακής Κατάστασης, καθώς και τον αρμόδιο εισαγγελέα που ερευνά την υπόθεση της Proton.
Παιδικοί και αδελφικοί φίλοι
Ο Πέτρος Κυριακίδης έχει και θερμή σχέση με την Αρχιεπισκοπή της Κύπρου. Η σχέση του με τον Λαυρεντιάδη μοιάζει να υφίσταται σχεδόν από πάντα. Ο Μιχάλης Κυριακίδης, που σήμερα συμμετέχει σε πολλές επιχειρήσεις του πατέρα του και υπηρετεί ως πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ρεφλεξολόγων, υπήρξε παιδικός φίλος του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Αντιστοίχως, ο Πέτρος Κυριακίδης υπήρξε αδελφικός φίλος με τον πατέρα του επιχειρηματία, Βασίλη. Η επιχειρηματική δραστηριότητα του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, όταν συνδυαστεί με εκείνη του Κυριακίδη, μοιάζει με ένα μεγάλο κουβάρι που περιπλέκεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Πηγή: iefimerida

Για την εκδικητική απόλυση μέλους της ΑΠ Ροσινάντε από την Τυποεκδοτική Α.Ε.


«Όταν δεν έχεις δουλειά, βεβαίως και θα απολύσεις. Δηλαδή όταν τον έχεις τον άλλον απλήρωτο δεν είναι το ίδιο;»
Αλέκα Παπαρήγα για τις απολύσεις στην Τυποεκδοτική, 14/01/2013

Την Τετάρτη 6 Μαρτίου, ο σύντροφος Πέτρος Κοντογιάννης, μέλος της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, απολύθηκε από την Τυποεκδοτική Α.Ε., όπου και εργαζόταν τα τελευταία 14 χρόνια. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια εκδικητική απόλυση, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνδικαλιστική δράση του συντρόφου στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο.
Την Παρασκευή 1 Μαρτίου είχε προηγηθεί απόλυση άλλου εργαζομένου, γεγονός που ουσιαστικά άνοιγε τον νέο κύκλο απολύσεων στην Τυποεκδοτική. Ο Πέτρος Κοντογιάννης έκανε προσπάθειες για την πραγματοποίηση γενικής συνέλευσης των εργαζομένων με την παρουσία τόσο του εργοδότη όσο και του σωματείου του. Οι προσπάθειές του έπεσαν στο κενό και πέντε μέρες αργότερα, του έγινε γνωστή η απόλυσή του.
Το πραγματικά αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι η στάση που κράτησε το σωματείο των λιθογράφων, το οποίο ελέγχεται από το ΠΑΜΕ. Δίνοντας μαθήματα για το πως ακριβώς πρέπει να λειτουργεί ένα φιλοεργοδοτικό σωματείο, δικαιολόγησε τις απολύσεις λέγοντας πως εντάσσονται στο πλάνο συρρίκνωσης της εταιρείας και πως είναι γνωστές και αναμενόμενες για όλους. Αν αναλογιστεί κανείς πως η στάση του συγκεκριμένου σωματείου είναι αντίστοιχη και στις πάνω από 100 απολύσεις που έχουν γίνει στην Τυποεκδοτική Α.Ε. το πρόσφατο διάστημα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βγουν συμπεράσματα για τον ρόλο του.
Στην εποχή της κρίσης, τα αφεντικά προσπαθούν με διάφορους τρόπους να φανούν ως τα θύματα της συγκυρίας, να μας πείσουν πως οι εργάτες και οι εργοδότες πλήττονται παρέα σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί ένα φυσικό φαινόμενο όπως μια μπόρα. Οι εργάτες όμως ανήκουμε σε ένα άλλο στρατόπεδο και τα προβλήματα των ταξικών μας αντιπάλων δεν μας αφορούν. Σε αυτό το δεδομένο δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και η στάση μας δεν καθορίζεται από την πολιτική ταυτότητα των εργοδοτών μας. Αυτό ισχύει τόσο για τα αφεντικά της Τυποεκδοτικής Α.Ε. όσο και για όλα τα αφεντικά.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε δηλώνει πως θα σταθεί δίπλα στον σύντροφο Πέτρο, θα υπερασπιστεί τις επιλογές του και θα δώσει συνέχεια στο θέμα της συνδικαλιστικής απόλυσής του. Για την απόκρουση της επίθεσης του Κεφαλαίου η εργατική τάξη οφείλει να επιδιώξει την πλατιά ενότητά της και όχι να κρυφτεί πίσω από διαταξικά άλλοθι. Σε αυτό τον πόλεμο, τα στρατόπεδα είναι ξεκάθαρα χωρισμένα. Και όποιος δεν υπερασπίζεται το δίκιο της τάξης αλλά το συμφέρον των αφεντικών θα μας βρει απέναντί του.


Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

προσοχή: εκκλησία στα αριστερά!

από το τεύχος 71 του Sarajevo

Ένας φίλος του Sarajevo αναρωτήθηκε (μάλλον μας μάλωσε...) για υπερβολή στο θέμα του συνεδρίου περί “εκκλησίας και αριστεράς”. Γιατί να υπάρχουν θέματα ταμπού; μας ρωτάει, εννοώντας (υποθέτουμε) τον χριστιανισμό.
Η αλήθεια είναι πως θέματα ταμπού δεν υπάρχουν. Η κριτική στις θρησκείες, στις εκκλησίες και ειδικά στον χριστιανισμό έχει γίνει από πολύ παλιά, κριτική εύστοχη, διεισδυτική και αποκαλυπτική· δεν είναι “ταμπού” λοιπόν η εκκλησία. Είναι, σκέτα και καθαρά, εχθρός!
Επιπλέον μπορεί να κάνει κάποιος, αν θέλει, την διάκριση μεταξύ θρησκείας / θρησκειών και εκκλησίας / εκκλησιών - αλλά τόσο το χειρότερο για την “εκκλησία”. Να θυμίσουμε πως πρόκειται για την χριστιανική εκκλησία, και ειδικά την ορθόδοξη, που η ιστορία της είναι καθαρά και μόνο ιστορία ακραίου συντηρητισμού, σκοταδισμού, μίσους, δουλείας, κλπ κλπ. Το αν έχουν υπάρξει ένας παπάς εδώ κι ένας εκεί που κράτησαν (ή κρατάνε) διαφορετική στάση, δεν αλλάζει τίποτα. Μιλάμε για μια τεράστια εταιρεία δεσμοφυλάκων, που είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων, βαθύ κράτος, κάλυψη για τις μυστικές υπηρεσίες, σχολή εφαρμοσμένου σεξισμού, και άλλα.
Όμως, για να απαντήσουμε ακόμα καλύτερα στην ένταση του αναγνώστη, ας καταφύγουμε στα λόγια κάποιου άλλου. Στόχος των λεγόμενων είναι η “νεο-ορθοδοξία”, ένα ιδεολογικό μόρφωμα που είχε την φιλοδοξία να “παντρέψει” διάφορες ιδέες του ορθόδοξου χριστιανισμού και της αριστεράς, και εμφανίστηκε πιο έντονα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80, έχοντας “δυνατά ονόματα” τότε στο άρμα του: Ζουράρι, Γιανναρά, Σαββόπουλο, Μοσκώφ...
Αντιγράφουμε λοιπόν:

Τίτλος: ο “νεο-ορθόδοξος” σκοταδισμός
“Ο Ένας Θεός δεν θα προέκυπτε ποτέ χωρίς τον Ένα Βασιλιά, τον μοναδικό, που ελέγχει την πληθώρα των φυσικών φαινομένων και εξασφαλίζει τη συνοχή των φυσικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν μεταξύ τους, Θεός, που είναι απλά η απεικόνιση του Ενός που φαινομενικά ή πραγματικά εξασφαλίζει τη συνοχή ανάμεσα στα άτομα που αντιπαλεύουν λόγω των αντιθετικών τους συμφέροντων, δεσπότης της Ανατολής” έγραφε ο Ένγκελς το 1846, σ’ ένα γράμμα του στον Μαρξ.
...
Η επιστήμη του κοινωνικού, ο ιστορικός υλισμός, αλλά και η φιλοσοφία που τη συνοδεύει, ο διαλεκτικός υλισμός, βρίσκονται σε μια συνεχή και ασυμφιλίωτη θεωρητική σύγκρουση και αντιπαλότητα με τη θρησκευτική ιδεολογία σ’ όλες της τις παραλλαγές. Ο μαρξισμός θέτει σε κριτική τις θεμελιώδεις θεωρητικές αφετηρίες κάθε θρησκείας, τον “ιδεαλισμό του Θεού” και τον “ιδεαλισμό του Ανθρώπου”.
...
Είναι πολύ εύκολο νομίζω να καταλάβουμε πως η θρησκεία συνδέθηκε άμεσα με την αστική κρατική λειτουργία, και πως η εκκλησία εντάχτηκε στο πλέγμα των κρατικών μηχανισμών που επιβάλλουν στις λαϊκές τάξεις τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ακόμα, ακριβώς γιατί η διάδοση της θρησκευτικής - χριστιανικής - ιδεολογίας και ηθικής προϋποθέτει τον “εκφοβισμό της συνείδησης”, είναι κατά κανόνα οι πιο συντηρητικές δυνάμεις στα πλαίσια της αστικής εξουσίας που επικαλούνται τη χριστιανική και θρησκευτική ιδεολογία.
...
Το ότι η ορθοδοξία είναι θρησκεία και μάλιστα, από τη συγκρότησή της, στο Βυζάντιο, θρησκεία κρατική, είναι στον καθένα γνωστό και δεν χρειάζεται συζήτηση.
...
Πίσω από το κήρυγμα των “νέων θεολόγων” προβάλλει απωθητική η εικόνα της κρίσης της Αριστεράς. Γιατί είναι η Αριστερά που σε μεγάλο βαθμό υπέθαλψε και συντήρησε, στις Κεντρικές Επιτροπές και στα ιδεολογικά της όργανα, στις συντακτικές επιτροπές των περιοδικών της και στις στήλες των εντύπων της, τον χριστιανοεθνικιστικό σκοταδισμό."
Ποιός και που τα έγραφε αυτά; Σήμερα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος του συ.ριζ.α., λέγεται Γιάννης Μηλιός, και τα έγραφε πριν σχεδόν 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 1983, στο περιοδικό σχολιαστής (νο 6, 9/1983).
“Ασυμφιλίωτη σύγκρουση” λοιπόν... τότε. Τώρα η αριστερά που χαϊδεύεται (και) με τους δεσπότες, μπορεί μόνο να πει, σαν δικαιολογία, πως η μοναδική “επιστήμη” και “φιλοσοφία” που την ενδιαφέρει είναι ο καιροσκοπισμός της εξουσίας.

Sarajevo 71 - 3/2013
Η ανταγωνιστική προλεταριακή μνήμη, και μάλιστα η συλλογική, είναι το πιο σκληρό και πολύτιμο μέταλλο. Συνεπώς, μέσα και ενάντια στην αφασία και στο κάθε φορά “σήμερα” που σκεπάζει το χτες και το προχτές, μια φωτογραφία και μια γραπτή υπενθύμιση.
Στη φωτογραφία είναι ένας γραμματέας. Όχι της αρχιεπισκοπής Αθηνών, αλλά του θαγινουμεκυβερνηση συ.ριζ.α. Δημήτρης Βίτσας το όνομά του, και υποθέτουμε ότι απλά εκτελούσε κομματικό καθήκον...
Η γραπτή υπενθύμιση αφορά ένα ρεπορτάζ της “αυγής”, στις 24 Γενάρη. Σύμφωνα μ’ αυτό:
... Την “παράσταση” έκλεψε η διάλεξη του Ανδρέα Καρίτζη, διδάκτορα φιλοσοφίας και μέλους της Π.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, στη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου Εκκλησία και Αριστερά με θέμα συζήτησης “Ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας και της Αριστεράς. Από τη συγκρουσιακή στη συνεργατική ρητορική”, ο οποίος απέσπασε το ηχηρό χειροκρότημα του συνόλου του κοινού.
Κατά την “αυγή” το highlight της διάλεξης αυτού του (ένας ακόμα...) γιάπη απ’ το στενό περιβάλλον Τσίπρα ήταν ότι:

... η “έφοδος στον ουρανό” που αποτελεί στόχευση τόσο της Αριστεράς όσο και της χριστιανικής θρησκείας, [πρέπει] να πραγματοποιηθεί.
Καλά (σας) το λέγαμε ότι το σύνθημα “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” αφορούσε τον άλλο κόσμο. Και καλά θα είναι αυτός ο λαμπρός νέος να εκλεγεί βουλευτής - για να φιλήσει το χεράκι του αρχιεπίσκοπου, και να καταλάβει ποιός είναι ο boss της “εφόδου”...

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ο Ούγο Τσάβες και η φανταχτερή βιτρίνα της κοινωνικής δημαγωγίας

 http://marxistreloaded.files.wordpress.com/2013/01/chahma.jpg
 
 
Επειδή πολλά δάκρυα χύθηκαν για τον θάνατο του Ούγο Τσάβες («πρόεδρο των φτωχών» τον αποκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, «εκφραστή της θέλησης του λαού της Βενεζουέλας», ο Περισσός), καλό είναι να θυμίσουμε ορισμένα πράγματα, για να μην μας περνάνε για… μαλάκες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσάβες ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης. Τα ανά τον κόσμο κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας βγάζουν κατά καιρούς τέτοιους ηγέτες. Σε εποχές δε που το κεφάλαιο εμφανίζεται πιο άγριο παρά ποτέ, επόμενο είναι τέτοιοι ηγέτες να πλασάρονται σαν πρότυπα… επαναστατών. Πόσο όμως ηγέτες όπως ο Τσάβες μπορούν να θεωρηθούν τέτοιοι;

Από αυτές εδώ τις στήλες έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στο χαρακτήρα της «μπολιβαριανής επανάστασης» του Τσάβες (βλ. σειρά άρθρων στα: http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=6053&cat_id=20, http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5925&cat_id=20, http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5893&cat_id=20). Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει αναλυτικά τι γράφαμε τότε, με αφορμή την απρόσμενη ήττα του Τσάβες στο δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα, το Δεκέμβρη του 2007. Γράφαμε τότε, ότι η «επαναστατική ρητορεία» του Τσάβες οδηγεί περισσότερο στον εγκλωβισμό της εργατικής τάξης στο πλαίσιο ενός καπιταλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο», παρά στην ανατροπή του.

Από τον «φιλολαϊκό καπιταλισμό»

Φυσικά, καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δε μπορεί να υπάρξει, ούτε και υπήρξε ποτέ στη Βενεζουέλα. Το φιλολαϊκό προφίλ του Τσάβες, που βαφτίστηκε «σοσιαλιστικό», χτίστηκε πάνω στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι έδωσε λίγο παραπάνω «ψωμί στο λαό», μειώνοντας το ποσοστό φτώχειας, που την εποχή πριν την προεδρία του (γύρω στο 1997-98) κινούνταν σε εξωφρενικά επίπεδα, της τάξης του 44% με 55%. Ο Τσάβες είχε αυτή τη δυνατότητα, γιατί ο εξαπλασιασμός των τιμών του πετρελαίου στα χρόνια της διακυβέρνησής του έφερε τεράστια έσοδα στα κρατικά ταμεία. Τα τριπλασίασε σχεδόν μέσα σε εφτά χρόνια (από 5.8% του ΑΕΠ το 1998 σε 15.9% το 2006). Ομως, η μείωση του ποσοστού φτώχειας δε σημαίνει… σοσιαλισμό. Τα ποσοστά φτώχειας (έσχατης εξαθλίωσης, για να είμαστε πιο ακριβείς) μπορεί να μειώθηκαν, όμως ούτε κοινωνική δικαιοσύνη επικράτησε, ούτε πολύ περισσότερο εξάλειψη της εκμετάλλευσης.

Ο ίδιος ο Τσάβες έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι αποδέχεται το ρόλο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στο δικό του «σοσιαλισμό» και δεσμεύτηκε ότι δε θα τις πειράξει. Αυτή τη δέσμευση την εφάρμοσε στην πράξη, αφού ακόμα και στις περιπτώσεις εθνικοποιήσεων το κράτος αποζημίωσε τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες στο ακέραιο. Οι δε «απαλλοτριώσεις», είτε επιχειρήσεων είτε γαιών, έγιναν μόνο σε περιπτώσεις εγκατάλειψης από τα προηγούμενα αφεντικά τους, δηλαδή σε περιπτώσεις που δεν ήταν πλέον κερδοφόρες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη εθνικοποίηση που έγινε από την «μπολιβαριανή επανάσταση», έξι χρόνια μετά την εκλογή Τσάβες. Στις 19 Γενάρη του 2005, ο Τσάβες υπογράφει το διάταγμα αριθμός 3438, με το οποίο απαλλοτριώνει την εταιρεία Venepal (μία από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες της χώρας), της οποίας η ιδιοκτησία περνά στο κράτος με «εργατική συνδιαχείριση». Εκ πρώτης όψεως αυτό φαινόταν σαν μια ποιοτική εξέλιξη της «μπολιβαριανής επανάστασης», σαν πέρασμα από τα λόγια στην πράξη. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Venepal απαλλοτριώνεται αφότου οι καπιταλιστές έχουν κηρύξει δύο φορές πτώχευση. Την πρώτη φορά τον Ιούλη του 2003, αφήνοντας 600 εργάτες στο δρόμο, και τη δεύτερη ένα χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 2004, αφού είχαν αθετήσει τη συμφωνία με το κράτος και είχαν αφήσει τους 400 εργάτες που είχαν επαναπροσληφθεί απλήρωτους! Τι συμφωνία είχαν κάνει με το κράτος; Εκεί να δείτε… σοσιαλισμό! Μετά από αγώνα 77 ημερών, οι εργάτες της Venepal είχαν αναγκαστεί να συμφωνήσουν σε απολύσεις (και μάλιστα της τάξης ακόμη και του 33%, δηλαδή να φύγει ο ένας στους τρεις), με αντάλλαγμα να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους χρωστούσαν (και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά τμηματικά), ενώ το κράτος δέχτηκε όχι μόνο να «ξεχάσει» τα 30 εκατ. δολάρια που του χρωστούσαν οι ιδιοκτήτες της Venepal (οι οποίοι, σημειωτέον, ήταν ακραιφνώς αντι-τσαβιστές και από τους πρώτους που είχαν βγει να πανηγυρίσουν υπέρ του αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2002), αλλά και να τους παράσχει φτηνές πιστώσεις!

Στα «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»

Θέλετε άλλο παράδειγμα εφαρμογής του… τσαβικού σοσιαλισμού; Πάρτε την Ternium Sidor, την τέταρτη μεγαλύτερη χαλυβουργία στη Λατινική Αμερική. Στις 14 Μάρτη του 2008, οι εργάτες της Sidor επιχείρησαν να κλείσουν την εθνική οδό, κατά τη διάρκεια απεργίας για αυξήσεις στους μισθούς και για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, που είχε καθυστερήσει 13 ολόκληρους μήνες. Απέναντί τους βρήκαν τα… «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»! Η εθνοφρουρά μαζί με την αστυνομία τους τσάκισαν στο ξύλο, πνίγοντάς τους στα χημικά και πυροβολώντας ακόμη και με πλαστικές σφαίρες. Αποτέλεσμα; 15 εργάτες στάλθηκαν στο νοσοκομείο και πάνω από 50 συνελήφθησαν (βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5380&cat_id=20&pos=2&issue_id=176).

Οι εργάτες τελικά πήραν αυξήσεις μόλις στα 2/3 της αρχικής διεκδίκησης του συνδικάτου τους, το οποίο αναγκάστηκε να μειώσει το αίτημά του δύο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ηταν μια μερική νίκη, που αφορούσε όμως μόνο το 30% των εργατών της Sidor (από τους 13.600 εργάτες μόνο οι 4.000 ήταν μόνιμοι), ενώ από τους 9.600 συμβασιούχους εργάτες μόνο 800 έγιναν μέλη του συνδικάτου, σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, σε αντίθεση με τη διεκδίκηση του συνδικάτου να ενταχθούν στη συλλογική σύμβαση όλοι οι εργάτες (αναλυτικότερα βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5269&cat_id=20).

Λίγο καιρό αργότερα η Sidor εθνικοποιήθηκε. Και οι καπιταλιστές αποζημιώθηκαν πλήρως τέσσερα χρόνια αργότερα, παίρνοντας όλο το ποσό των 136.7 εκατ. δολαρίων που είχε συμφωνηθεί (βλ. http://www.eluniversal.com/economia/121010/venezuela-compensates-ternium-for-nationalization-of-sidor).

Αστυνομική καταστολή δεν εφαρμόστηκε μόνο στην περίπτωση των εργατών της Sidor. Το Γενάρη του 2009, οι εργάτες του εργοστασίου της Μιτσουμπίσι νιώθουν κι αυτοί στο πετσί τους τι εστί «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα». Στις 12 Γενάρη, αποφασίζουν κατάληψη με συντριπτική πλειοψηφία (863 υπέρ, 21 κατά και 3 αποχές). Ο λόγος ήταν η άρνηση της διεύθυνσης του εργοστασίου να επαναπροσλάβει 135 συμβασιούχους εργάτες της Induservis, ενός εργολάβου που παρείχε υπηρεσίες συντήρησης στο εργοστάσιο. Οι εργάτες ζητούσαν να προσληφθούν οι απολυμένοι ως υπάλληλοι της Μιτσουμπίσι. Στις 29 Γενάρη, σύμφωνα με το φιλοτσαβικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Venezuelanalysis (30/1/09), έξω από την πύλη του εργοστασίου εμφανίζονται διοικητικά στελέχη μαζί με την τοπική αστυνομία.

Τα στελέχη αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα κατά της κατάληψης και να απαιτούν από τους εργάτες να τη σταματήσουν. Λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίζονται τρεις δικαστές, οι οποίοι ξεκινούν «διάλογο» με τους εργάτες. Ο «διάλογος» όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο έντονος, με τους εργάτες να αρνούνται κάθε σκέψη για αποχώρηση. Οι μπάτσοι μπουκάρουν στο εργοστάσιο και ρίχνουν χημικά μέσα σ’ αυτό. Οι εργάτες αντεπιτίθενται με βροχή από πέτρες. Λίγο αργότερα ακούγονται πυροβολισμοί και δύο εργάτες πέφτουν νεκροί. Οι συγκρούσεις διαρκούν δυο ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων η αστυνομία δείχνει τέτοιο «υπερβάλλοντα ζήλο» που επιτίθεται ακόμα και σε αυτοκίνητα που μεταφέρουν τραυματισμένους εργάτες, όπως αναφέρει η ανταπόκριση του Revolutionary Marxist Current. Αναγκάζεται όμως να υποχωρήσει, όταν στο σημείο της σύγκρουσης καταφτάνουν εκατοντάδες εργάτες από γειτονικά εργοστάσια.

Μετά το γεγονός, ο κυβερνήτης Tarek θέτει σε διαθεσιμότητα και τους 50 μπάτσους του σώματος άμεσης επέμβασης της αστυνομίας της Anzoategui και στέλνει ομάδα της εγκληματολογικής υπηρεσίας να ερευνήσει το περιστατικό. Εξι μπάτσοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες (σε αντίθεση με τις αρχικές δηλώσεις των Αρχών, ότι οι μπάτσοι δεν πυροβόλησαν). Ο Τσάβες δηλώνει σε τηλεοπτικό του μήνυμα «συντετριμμένος» και «υπέρ των αδύνατων». Τι θα μπορούσε να πει, όταν αυτά συνέβησαν σε μια φιλοτσαβική επαρχία; Ταυτόχρονα, όμως, ο Τσάβες άφησε αιχμές, ότι ίσως να υπήρχαν και οπλισμένοι εργάτες που δημιούργησαν τα γεγονότα (για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3692&cat_id=20&pos=2&issue_id=142)!

Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με το… σοσιαλισμό, το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη.

Ευθυγράμμιση με την «αντιτρομοκρατία»

Τα τελευταία χρόνια ο Τσάβες φρόντισε να κόψει κάθε σχέση με… παλαιοκομμουνιστικές αμαρτίες περί αντάρτικων. Αυτό δεν το έκανε μόνο στα λόγια, υποστηρίζοντας ότι πλέον το αντάρτικο δεν έχει μέλλον στη Λατινική Αμερική, αλλά στην πράξη. Ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μη διστάζοντας να μεταμορφωθεί σε… Πάγκαλο! Το Μάη και τον Ιούνη του 2011, παρέδωσε δύο αγωνιστές στο αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας. Ο πρώτος ήταν ο κολομβιανός δημοσιογράφος Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, για τον οποίο ο Τσάβες είπε ότι ήταν μια «καυτή πατάτα» που κάποιοι επιχείρησαν να «φυτέψουν» στη Βενεζουέλα, για να δώσει το πρόσχημα στους ιμπεριαλιστές να επιτεθούν! Γι’ αυτό τον παρέδωσε στο δολοφονικό καθεστώς της Κολομβίας, για να μη καούν τα χέρια του!

Ενα μήνα μετά, ήταν η σειρά του Χουλιάν Κονράδο (πραγματικό όνομα Γκιγιέρμο Ενρίκε Τόρες), μέλους της κεντρικής διοίκησης του κολομβιανού αριστερού αντάρτικου, γνωστού διανοούμενου και συνθέτη. Σε ένα ρεσιτάλ προστυχιάς και υποκρισίας, ο Τσάβες κατέκρινε θρασύτατα ακόμα και τους λιγοστούς διαδηλωτές που μαζεύτηκαν τότε έξω από το υπουργείο Εξωτερικών και έκαιγαν φωτογραφίες του υπουργού Εξωτερικών και του υπουργού Πληροφοριών, κατηγορώντας τους ότι «πρόδωσαν τα αντιιμπεριαλιστικά ιδεώδη του Τσάβες». «Θα έπρεπε να κάψουν ένα ομοίωμα με το δικό μου πρόσωπο», αφού «εγώ είμαι υπεύθυνος για τις κυβερνητικές αποφάσεις», είπε!

Στη συνέχεια, ως «καλός» καταδότης, ο Τσάβες αναγνώρισε ότι ο Μπεσέρα ίσως και να μην είναι «τρομοκράτης» και «ένοχος αυτών που τον κατηγορεί η κολομβιανή κυβέρνηση» και εξέφρασε την ελπίδα η τελευταία να σεβαστεί τα δικαιώματά του! (βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=10237&cat_id=20&pos=2&issue_id=291 και http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=11233&cat_id=20&pos=2&issue_id=317).

Πολιτική φθορά

Το γεγονός ότι ο Τσάβες κέρδισε τη συμπάθεια πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αφού βελτίωσε λίγο τη ζωή τους που ήταν άθλια πριν την άνοδό του στην εξουσία, δεν τον εξιλεώνει από τα αμαρτήματά του. Τα τελευταία χρόνια, η διακυβέρνησή του άρχισε να σημειώνει φθορά κι αυτό φάνηκε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Παρά τη μεγάλη νίκη του με 55% περίπου, η αμερικανόδουλη αντιπολίτευση, με επικεφαλής έναν καθαρόαιμο καπιταλιστή, κατόρθωσε να μειώσει τη διαφορά από 26% που ήταν το 2006 στο 10% το 2012. Η κρίση είχε αρχίσει να χτυπάει την πόρτα της Βενεζουέλας με τον πληθωρισμό να αγγίζει το 28%. Ποσοστό μικρότερο των αυξήσεων που δόθηκαν στον κατώτερο μισθό.


Διαχείριση του καπιταλισμού έκανε ο Τσάβες. Και το έκανε με τον καλύτερο για το σύστημα τρόπο, αφού κατόρθωσε να εγκλωβίσει πλατιά τμήματα του πληθυσμού στην κοινωνική ειρήνη. Διαφορετικά, η Βενεζουέλα θα σπαρασσόταν από εξεγέρσεις, όπως η γειτονική Αργεντινή.

ΚΟΝΤΡΑ - ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 9/3/2013

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=18753&pos=4&cat_id=48






Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής – Η τρομοκρατία δε θα περάσει

Ο στρατός κατοχής του Δένδια και των χρυσοθήρων προχώρησε σε μια ακόμη πρόκληση, συλλαμβάνοντας πέντε κατοίκους της Ιερισσού και της Μεγάλης Παναγιάς, ως «υπόπτους για την επίθεση στο παράνομο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός» στο δάσος των Σκουριών.

Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα του Παρατηρητήριου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων (http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/03/07/syllipseiskaimat/)
 
«Πέντε κάτοικοι Ιερισσού και Μεγάλης Παναγίας έχουν συλληφθεί ως ύποπτοι για την εμπρηστική επίθεση στις Σκουριές.

Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στην Ιερισσό με συνοδεία 6 κλούβες ΜΑΤ και 7-8 αστυνομικά αυτοκίνητα για να γίνει έρευνα στα σπίτια τους. Οι κλούβες έχουν σταματήσει στη διασταύρωση για Ξηροποτάμι.

Στο χωριό χτυπάνε οι καμπάνες και οι κάτοικοι συγκεντρώνονται έξω από το κτίριο της Αστυνομίας».
 
Από επικοινωνία με κάτοικο της περιοχής: Αυτή τη στιγμή τα ΜΑΤ αντιμετωπίζουν με χημικά τον εξαγριωμένο κόσμο που μαζεύεται στην Ιερισσό. Ο κόσμος είναι πάρα πολύς και συνεχώς έρχεται κι άλλος.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said

από indymedia
.

Μια άνευ προηγουμένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται στην πόλη του Πορτ Σάιδ: Μια τέλεια αυτοδιεύθυνση, μια άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία. Μια πραγματικότητα την οποία οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή -οι εργάτες- επιθυμούν να αναπαράξουν και σ’ άλλες πόλεις.
Το Πορτ Σάιδ έχει περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια του λαού. Στην είσοδο της πόλης, εκεί που πρηγουμένως υπήρχε ένα μπλόκο της αστυνομίας, τώρα οι κάτοικοι έχουν οργανώσει ένα δικό τους σημείο ελέγχου, αποτελούμενο κυρίως από απεργούς εργάτες, που ονομάζουν τους εαυτούς τους “λαϊκή αστυνομία”. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την κίνηση: δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι, παρά μόνο νέοι, εργάτες, φοιτητές, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους.
Πολιτική ανυπακοή: αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη πλέον είναι μια απόλυτη άρνηση της εξουσίας του Μόρσι σε κάθε της μορφή, είτε πρόκειται για το κυνήγι της αστυνομίας, για την άρνηση της εργασίας ή ολόκληρου του γραφειοκρατικού συστήματος. Όσον αφορά τον παράγοντα “ασφάλεια”, με την αυτοδιεύθυνση, οι δρόμοι έχουν γίνει πλέον πιο ασφαλείς από ποτέ. Η αστυνομία -μετά τις διαδηλώσεις στις πλατείες και τη λαϊκή οργή που ακολούθησε τις 21 καταδίκες εις θάνατον για τη σφαγή στο γήπεδο του Πορτ Σάιδ, και τα 40 θύματα των συγκρούσεων που ακολούθησαν- την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να δεχθεί να εγκαταλήψει την πόλη, αφήνοντάς την στα χέρια του λαού της. Η κυβέρνηση Μόρσι δέχθηκε να καταστήσει την αστυνομία υπόλογη για τις αναντίρρητες εικόνες στα βίντεο που έδειχναν αστυνομικούς του καθεστώτος να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, όμως επίσης επειδή κατάλαβε ότι μια πόλη όσο μένει μόνη της δεν μπορεί να αυτοδιευθυνθεί και ότι το Πορτ Σάιδ μπορεί να εξαναγκαστεί να ζητήσει την παρέμβαση της κυβέρνησης ξανά, προκειμένου να περιορίσει την αναταραχή. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δείχνει ότι μια πόλη απαλλαγμένη από τις “δυνάμεις της τάξης” είναι πιο ασφαλής και ζει καλύτερα.
Υπάρχει εδώ μια σιωπηλή συμφωνία που επιτρέπει στον στρατό (που απολαμβάνει περισσότερο σεβασμό ανάμεσα στον λαό και που αποτελείται παραδοσιακά από λιγότερο πιστούς στο καθεστώς άνδρες, απ’ ότι η αστυνομία, και πιο ανεξάρτητους απ’ την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες) να παραβρίσκεται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, ωστόσο δίχως δυνατότητα παρέμβασης.
Έτσι, η πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: Άοπλοι στρατιώτες επιτηρούν χώρους όπως το δικαστήριο και το εξαιρετικής σημασίας λιμάνι (προς το παρόν σε απεργία), και η “λαϊκή αστυνομία” ασχολείται με την ασφάλεια στους δρόμους της πόλης. Η άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία έχει οδηγήσει στην πράξη στην άρνηση πληρωμής φόρων και λογαριασμών, καθώς επίσης και στην άρνηση κάθε επικοινωνίας με τους κρατικούς φορείς, κεντρικούς είτε τοπικούς.
Το κλείσιμο των κρατικών φορέων και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, καθιστούν την εμπειρία του Πορτ Σάιδ μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου και ένα πείραμα ενός νέου τρόπου ζωής, παραγωγής, ύπαρξης.
Με τα εργοστάσια κλειστά, το εμπορικό λιμάνι μπλοκαρισμένο, παράγει κανείς ό,τι χρειάζεται και μόνο οι απαραίτητες υπηρεσίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Παράγεται ψωμί, τρόφιμα, μένουν ανοιχτά νοσοκομεία και φαρμακεία. Σε κάθε εργοστάσιο, είναι οι εργάτες τώρα που τους ζητείται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την παραγωγή ή όχι, και η γενική απάντηση προς το παρόν είναι το ΟΧΙ. Πρώτα δικαιοσύνη, πρώτα ολοκλήρωση της επανάστασης και μετά, αν μη τί άλλο, θα δούμε για την παραγωγή.
Μια νέα μορφή αυτοοργάνωσης δοκιμάζεται ακόμη στα σχολεία. Αυτά, παραμένουν ανοιχτά αλλά οι ίδιες οι οικογένειες του Πορτ Σάιδ αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία του κράτους. Υπάρχουν λαϊκές επιτροπές που προσπαθούν να οργανώσουν τις ώρες αυτές λαϊκά σχολεία στην κεντρική πλατεία, που έχουν μετονομάσει σε πλατεία Ταχρίρ του Πορτ Σάιδ, και όπου, στη θέση της διδακτέας ύλης προτείνουν συζητήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και της αξίες της αιγυπτιακής επανάστασης.
Μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει αδύνατη. Ακόμα και απ’ τις σελίδες αυτού του σάιτ έχουμε δει την εμπειρία του Πορτ Σάιδ με διαφορετική οπτική στο παρελθόν. Αλλά μετά την καταδίκη σε θάνατο των 21 κατηγορουμένων για τη σφαγή στο στάδιο, μια νέα λαϊκή συνείδηση ανέκυψε στην πόλη αυτή, που στο παρελθόν ήταν βαθιά συντηρητική. Στην πραγματικότητα, οι καταδικασμένοι είναι 21 νέοι, κυρίως φοιτητές, ενώ η ευθύνη για τη σφαγή πρέπει να αναζητηθεί στους πολιτικούς κύκλους. Η ποινή μοιάζει να σκοπεύει απλά να ξεγελάσει αυτούς που ζητούν δικαιοσύνη για τα θύματα της σφαγής. Κανένας απ’ τους κατηγορούμενους δεν προέρχεται απ’ τους κύκλους της αστυνομίας ή του κράτους ή των μυστικών υπηρεσιών. Το Πορτ Σάιδ το έχει καταλάβει αυτό, και μόλις ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ξέσπασε σε ταραχές που οδήγησαν στον θάνατο 40 διαδηλωτών, κάποιων απ’ αυτούς στη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων απ’ την καταστολή των ταραχών στην πλατεία. Από κει κι έπειτα ξεκίνησε η απεργία και η πολιτική ανυπακοή.
Μια πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι, προτού την αντικρύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Η οργή, αρχικά γεννημένη από μια επιθυμία για δικαιοσύνη με αφορμή τις θανατικές καταδίκες και τους 40 επιπλέον νεκρούς, στη συνέχεια πολιτικοποιήθηκε. Με πρωταγωνιστές τους εργάτες, η ανάπτυξη της συνείδησης του πληθυσμού του Πορτ Σάιδ μετέτρεψε τις διαμαρτυρίες σε έναν αγώνα χωρίς προηγούμενο που έχει κάνει το καθεστώς του Μόρσι να τρέμει. Έναν αγώνα που, εάν πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις, πιθανόν να γονατίσει το καθεστώς.
Τώρα, κανείς δεν μιλάει πια όπως πριν μια βδομάδα, για ανάγκη τιμωρίας των κατοίκων του Πορτ Σάιδ για τα εγκλήματα (στο γήπεδο) τα οποία διέπραξε το καθεστώς κι όχι αυτό. Τώρα όλοι μιλούν για ανάγκη δικαιοσύνης για όλους τους μάρτυρες της επανάστασης, τώρα όλοι φωνάζουν για την πτώση του καθεστώτος.
Τη Δευτέρα μια μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Πορτ Σάιδ, από το ανεξάρτητο συνδικάτο των εργαζομένων, τους φοιτητές, το επαναστατικό κίνημα. Πολλοί βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, πολλοί ήρθαν απ’ το Κάιρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και στην πόλη που μάχονται. Μια μεγάλη πορεία πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Την ίδια στιγμή, άλλες αιγυπτιακές πόλεις κήρυξαν τοπικές απεργίες: Στη Μαχάλλα, την Μανσούρα, το Σουέζ οι εργάτες των περισσότερων εργοστασίων σταμάτησαν να δουλεύουν αυτή τη βδομάδα. Με τον ίδιο τρόπο, κατά εκατοντάδες κατέβηκαν στις πλατείες, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα, από σχολεία και πανεπιστήμια που έχουν και τα ίδια κατέβει σε απεργία. Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν ήδη ξεκινήσει απεργία επ’ αόριστον, προκειμένου να γενικευθεί ο αγώνας, όπως συνέβη και στο Πορτ Σάιδ.
Είναι άγνωστο πώς αυτή η εμπειρία, που έχει ονομαστεί η “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα” μπορεί να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένας αγώνας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια στιγμή που η κεντρική εξουσία μπορεί να αρχίσει να αποσυνδέει το ρεύμα και το ηλεκτρικό, κάτι που προς στιγμήν, δεν έχει ακόμη γίνει μόνο και μόνο γιατί έχει να διαχειριστεί τώρα το πολύ πιο φλέγον ζήτημα των οργισμένων ταραχών. Επιπλέον, η συνέχιση ή όχι της απεργίας, επαφίεται στη δυνατότητα αυτή να γενικευθεί και να αναπαραχθεί και σε άλλες πόλεις.
Αρχικά οι κάτοικοι του Πορτ Σάιδ ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την απεργία ως τις 9 Μαρτίου -ημερομηνία του εφετείου των 21- ωστόσο, απ’ τη στιγμή που βγήκαν μπροστά οι εργάτες, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, και σίγουρα πλούσιο σε δυνατότητες. Οι δυσκολίες αυτή τη στιγμή μπορεί να φαίνονται πολλές, όμως η συνειδητοποίηση του λαού (όχι μόνο των εργαζομένων), οι πρακτικές άρνησης του κράτους, η αυτοοργάνωση, όλα αυτά τα εργαλεία μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στον αγώνα.


Η ανταποκρίτρια του Infoaut στην Μέση Ανατολή
πηγή: http://rioters.espivblogs.net/

«Μάθε Εργάτη Πως»

«Μάθε Εργάτη Πως» ταινία μικρού μήκους Εμπνευσμένη από το έργο του
Πωλ Λαφάργκ « Η Θρησκεία του Κεφαλαίου»
Η μουσική της ταινίας είναι από το τραγούδι «Νόμος Είναι..»

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Σήφης Στάμου,Κώστας Σταματόπουλος
Δ. Φωτογραφίας:Ιωάννης Στέφανος Κούνης
Μοντάζ: Μαιρηλία Καλαϊντζιδου
Παραγωγή: Χρήστος Γιάννου, Κώστας Σταματόπουλος, Σήφης Στάμου
Παραγωγή: Μανώλης Πατεράκης
Με τους:
Δημήτρη Δρόσο , Ιωσήφ Πολυζωίδη , Κάτια Ζαρκάδα

Μουσική: Χρήστος Χατζησπύρου Στίχοι: Φάνης Μαργαρώνης Ερμηνεία: Βίκυ Αναστασίου


Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ιστορική Αναδρομή: "Kαταστολή και μεταπολίτευση: οι αόρατοι νεκροί της δημοκρατίας











































Τα τροχαία του πεζοδρομίου

Αν στα δικτατορικά καθεστώτα η εξολόθρευση των αντιφρονούντων δεν έχει κανένα πρόβλημα να εμφανίζεται ως η ακραία – έστω – εκδοχή της πάση θυσία διατήρησης του κοινωνικού και πολιτικού status quo, για τις δημοκρατίες ο χειρισμός των ανθρώπινων θυμάτων της κρατικής βίας είναι μια πολύ λεπτή υπόθεση. Η ίδια η έννοια του κράτους δικαίου προϋποθέτει ότι το μονοπώλιο της έννομης βίας οφείλει να ασκείται με φειδώ και μόνο επί αδίκων · τυχόν παρεκτροπές δε μπορεί παρά να οφείλονται παρά σε ατομικές “υπερβάσεις εξουσίας” των εντεταλμένων οργάνων ή ατυχείς συμπτώσεις. Για το νεαρό αφισοκολλητή, που σκοτώνεται από διερχόμενο αυτοκίνητο ενώ καταδιώκεται από αστυνομικούς, φταίει η απροσεξία του κι όχι η πρακτική της δίωξης του συγκεκριμένου τρόπου πολιτικής έκφρασης · για το λιώσιμο της φοιτήτριας έξω από το εργοστάσιο ευθύνεται η κακιά η ώρα κι όχι η δημιουργία “υγειονομικής ζώνης” στους χώρους δουλειάς προκειμένου να προστατευθεί η εργασιακή ειρήνη · για τους νεκρούς στις παρυφές μαζικών συγκρούσεων με την αστυνομία, τέλος, ας όψονται οι “εξτρεμιστές”, οι “προβοκάτορες”, οι “γνωστοί – άγνωστοι” και όσοι άλλοι προκαλούν τα ΜΑΤ και τη δημοκρατική ευαισθησία του περιβόητου “μέσου πολίτη”… Τα χρόνια που κύλησαν από την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών στη χώρα μας έχουν να επιδείξουν πλείστα όσα παραδείγματα για του λόγου το αληθές. 
Περισσότερο από τις όποιες κυβερνητικές δικαιολογίες, ωστόσο, αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στην αποδοχή τους είναι η στάση κοινωνικών κινημάτων και πολιτικού κόσμου απέναντι στα θανατηφόρα κρούσματα του κρατικού αυταρχισμού. Ούτε η κινητοποίηση κάθε λογής μηχανισμών το 1963 ούτε η ασύστολη προβοκατορολογία επί Ιουλιανών εμπόδισαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού να συνοδέψουν στον τάφο το Γρηγόρη Λαμπράκη και το Σωτήρη Πέτρουλα, μετατρέποντας τις νεκρώσιμες πομπές σε εκδηλώσεις καταγγελίας της παρακρατικής και της επίσημης κρατικής βίας. Το κλειδί λοιπόν για την κατανόηση της συλλογικής λήθης πρέπει να αναζητηθεί στη στάση των εκάστοτε αντιπολιτεύσεων ( κοινωνικών και πολιτικών), καθώς και στη βούληση ή τη δυνατότητα των χώρων προέλευσης των εκάστοτε θυμάτων να μετατρέψουν τα συγκεκριμένα κρούσματα σε πολιτικό θέμα.
Δυο στοιχεία που φαίνεται να κρίνουν την ανωνυμία ή την ηρωοποίηση των πεσόντων επί δημοκρατίας είναι, πρώτον, η αίσθηση συνέχισης μιας ιστορικής αγωνιστικής παράδοσης και, δεύτερον, η ενδεχόμενη συνάφεια του φόνου με κάποιο μαζικό κίνημα – παράγοντες που οδηγούν στην ταύτιση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων με το γεγονός. Η περίπτωση της ξεχασμένης, πρώτης νεκρής της Μεταπολίτευσης, είναι απ’ αυτή την άποψη εξαιρετικά διαφωτιστική. Παρόλο που σκοτώθηκε στο κέντρο της Αθήνας από αφηνιασμένο τεθωρακισμένο όχημα της αστυνομίας ( “αύρα”) κατά τη διάρκεια των μαζικών εργατικών ταραχών της 25ης Μαΐου 1976 κατά του ν.330, η 66χρονη πλανόδια μικροπωλήτρια (“ζητιάνα” τη χαρακτήρισε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση) Αναστασία Τσιβίκα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για ανάδειξή της σε σύμβολο της καταστολής του εργατικού κινήματος από το αστικό κράτος. Διαφορετικά ήταν τα πράγματα με την 21χρονη φοιτήτρια Σωτηρία Βασιλακοπούλου, μέλος της ΚΝΕ, που χτυπήθηκε θανάσιμα από αυτοκίνητο της βιομηχανίας ΕΤΜΑ ενώ μοίραζε προκηρύξεις στους εργάτες. Το ηρωικό κλίμα που καλλιεργήθηκε γύρω από το θάνατό της περιγράφει με εξαιρετικά εύγλωττο τρόπο ο πρώην γραμματέας της οργάνωσης: “Η ΚΝΕ έδινε τη δικιά της θυσία αίματος ενάντια στα μονοπώλια και την ασυδοσία τους. Ομως το φοβερό γεγονός δεν φόβισε τα μέλη της ΚΝΕ. Αντίθετα τα ατσάλωσε. Πολλοί, που για ένα διάστημα είχαν ξεκοπεί ή είχαν χαλαρούς δεσμούς με την οργάνωση, ζήτησαν πιο δραστήρια να συμμετέχουν στη ζωή και στην πάλη που ανέπτυσσε η ΚΝΕ. Νέοι πρωτοπόροι αγωνιστές εντάχθηκαν στις γραμμές της μέχρι το τέλος του ’80″ (Σπύρου Χαλβατζή “Η πορεία της νεολαίας”, Σύγχρονη Εποχή 1986, σ.202-3).
Λίγους μήνες αργότερα, το μαζικό αιματοκύλισμα της πορείας για την 6η επέτειο του Πολυτεχνείου από τα ΜΑΤ πρόσφερε τη σαφέστερη ένδειξη της αλλαγής των καιρών. Απασχολημένοι με την καταμέτρηση των σπασμένων βιτρινών, ο Τύπος και τα περισσότερα κόμματα πέρασαν σχεδόν στο απυρόβλητο το γεγονός της δολοφονίας δυο νέων ανθρώπων από αστυνομικά γκλόμπς. “Χάθηκαν για πάντα, πριν ακόμα θαφτούν, η Ματούλα Κανελλοπούλου κι ο Ιάκωβος Κουμής”, σχολίαζε σοκαρισμένος ο Γιώργος Βότσης από τις στήλες τούτης εδώ της εφημερίδας ( 23/11/80), ενώ το “Αντί” επισήμαινε “την πρόσθετη τραγικότητα της ανωνυμίας και της σιωπής που τους τύλιξε”: “Ούτε καν σαν σύμβολα διεκδικήθηκαν, ούτε κάν μνημονεύτηκαν σαν άτομα στις ανακοινώσεις κομμάτων και οργανώσεων, λές κι ήταν θύματα σεισμών…” Τη σαφέστερη ερμηνεία του φαινομένου έδωσε, με σχόλιό του στο περιοδικό “Αντιθέσεις” (11-12/80, σ.4-5), ο Πέτρος Ευθυμίου: “Η αντιπολίτευση με τη σειρά της, στο μπλοκ των αυτόνομων διαδηλωτών αναγνώρισε ένα θολό μοντέλο μιας άλλης δυνητικής διεξαγωγής του πολιτικού παιγνίου: εκείνης δηλαδή όπου ο `λαός’ μπορεί να μην είναι `μαζί μας’ αλλά και εναντίον μας. Ο κ. Παπανδρέου αισθάνθηκε την κρυφή αλληλεγγύη του συμμέτοχου στην εξουσία όταν κάλυπτε χωρίς όρους τη βαρβαρότητα των ΜΑΤ τη νύχτα της Κυριακής. Γιατί οι λίγες χιλιάδες “εξτρεμιστές” μπορεί να ήταν το προείκασμα εκείνων που συγκρούονταν του χρόνου με την αστυνομία της Πασοκικής κυβέρνησης. (…) Κατά τα άλλα, η Κανελοπούλου κι ο Κουμής ταξιδεύουν μόνοι, παράξενα ερωτηματικά και αδιεκδίκητα σημεία μιας κοινωνίας χωρίς πρόσωπα, μιας Πολιτείας χωρίς φυσιογνωμία, μιας Αριστεράς εν απουσία…”
Πέντε χρόνια αργότερα, όταν έπεφτε ο επόμενος νεκρός του Πολυτεχνείου, ο συγγραφέας των παραπάνω γραμμών ήταν πιά κρατικό στέλεχος κι η οπτική του γωνία σαφώς διαφορετική · τα πράγματα εξακολουθούσαν ωστόσο να κυλάνε προς την κατεύθυνση που αυτός είχε επισημάνει. Αρκεσαν η “ανησυχία” της ηγεσίας της ΓΣΕΕ κι από ένα τηλεφώνημα του Ακη Τσοχατζόπουλου στις ηγεσίες των δυο κομμουνιστικών κομμάτων για να ακυρώσει η ΕΦΕΕ την προγραμματισμένη πορεία διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά ( διαφωνώντας με την καθοδήγηση του ΚΚΕσ., η ΕΚΟΝ “Ρήγας Φεραίος” ήταν η μόνη από τις πολιτικές νεολαίες που αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την αναδίπλωση). Εμειναν έτσι μονάχα οι “αριστεριστές” κι οι “αναρχοαυτόνομοι” να διεκδικούν το δικό τους νεκρό και την τιμωρία του δολοφόνου αστυνομικού. Η υπόθεση έκλεισε με το ουσιαστικό τέλος της Μεταπολίτευσης, επί Οικουμενικής κυβερνήσεως.
Οσο λιγότερο διεκδικήσιμα είναι λοιπόν τα θύματα των κατασταλτικών μηχανισμών, τόσο πιο αναλώσιμα μπορούν να θεωρηθούν από τους δυνάμει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Τραγική επιβεβαίωση του κανόνα αποτελούν οι επιδόσεις των τελευταίων χρόνων: Αλβανοί και άλλοι αλλοδαποί μετανάστες, “αντικοινωνικοί” – ή απλώς ανώνυμοι – νέοι που έτυχε να προκαλέσουν τη μοιραία προσοχή κάποιου οργάνου… Ανθρωποι τους οποίους κανένα κίνημα δεν πρόκειται εύκολα να νοιώσει δικούς του, πεσόντες από κοινωνικούς χώρους δίχως προσβάσεις στα δίκτυα της πολιτικής διαμεσολάβησης και των ΜΜΕ. Που όταν χάνονται μέσα στη γενική αδιαφορία, ωστόσο, η ουσία της δημοκρατίας μας όλο και λιγοστεύει.

Σκοτώνουν και εις Παρισίους…

Ιταλία 1947: Τουλάχιστον 20 νεκροί μέσα στο Νοέμβριο, στη διάρκεια δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων.

Γαλλία 1948: Δυο νεκροί απεργοί όταν ο στρατός εισβάλλει με τανκς στα κατειλημμένα ορυχεία του Λουάρ και της Γκάρ.
Ιταλία 1948: Φόνος αγρεργάτη απεργού από αστυνομικό στο Τρεσέντα ντι Πο το Μάιο. Αλλοι 7 νεκροί στη Γένοβα, τη Νάπολι, το Λιβόρνο & τον Τάραντα κατά την απεργία που ακολούθησε την απόπειρα δολοφονίας του Τολιάτι (14-15/7).
Ιταλία 1949: Τέσσερις νεκροί κατά την εκκένωση κατειλημμένων τσιφλικιών στη Μελίσα της Καλαβρίας (29/10) και το Μοντεσκαλιόσο (14/12).
Ιταλία 1950: Εξι νεκροί από αστυνομικά πυρά εναντίον εργατικής διαδήλωσης στη Μοντένα (9/1).
Ιταλία 1960: Νικηφόρα αντιφασιστική εξέγερση κατά της στήριξης της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης Ταμπρόνι από το MSI. Ενας νεκρός διαδηλωτής στη Λιτσάτα της Σικελίας (5/7), πέντε στο Ρέτζιο Εμίλια (7/7), τρείς στο Παλέρμο & την Κατάνια (8/7).
Γαλλία 1961: Μαζική διαδήλωση Aλγερινών του Παρισιού υπέρ του FLN (17/10) πνίγεται στο αίμα από αστυνομία & παρακρατικούς. Οι νεκροί υπολογίζονται, χοντρικά, σε 140 με 200.
Γαλλία 1962: Διαδήλωση κατά του πολέμου της Αλγερίας χτυπιέται κτηνωδώς από τα ΜΑΤ στο σταθμό του μετρό της Σαρόν (8/2). Οκτώ νεκροί.
Γερμανία 1967: Διάλυση διαδήλωσης κατά της επίσκεψης του Σάχη στο Δυτ. Βερολίνο (2/6). Φόνος του φοιτητή Μπένο Ονεσοργκ από αστυνομικό.
Γερμανία 1968: Δυο νεκροί στο Μόναχο κατά την πολιορκία του εκδοτικού συγκροτήματος Σπρίνγκερ μετά την απόπειρα κατά του Ντούτσκε (11/4).
Γαλλία 1968: Νεκρός από δακρυγόνο στις παρισινές οδομαχίες της 24/5, πνιγμός του μαοϊκού μαθητή Ζίλ Τοτέν στο Σηκουάνα κατά τη διάρκεια καταδίωξής του(10/6), δυο νεκροί απεργοί στο Σοσό και το Μονπελιέ στις 11/6.
Iταλία 1968-70: Εικοσιοκτώ νεκροί σε διαδηλώσεις μεταξύ Απριλίου ’68 και Ιουλίου ’70.
Βρετανία 1972: Αλεξιπτωτιστές ανοίγουν πυρ εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης καθολικών στο Λοντοντέρι της Β.Ιρλανδίας. 13 νεκροί (30/1). Μεταξύ 1968 και 1986, 358 άτομα – τα μισά απ’ τα οποία άοπλα – θα σκοτωθούν στη Β.Ιρλανδία απ’τις δυνάμεις της τάξης.
Ιταλία 1975-76: Φόνοι από αστυνομικούς ενός φοιτητή στο Μιλάνο (17/4/75), ενός διαδηλωτή έξω από την ισπανική πρεσβεία της Ρώμης (14/3/76) κι ενός νέου έξω από το Φεστιβάλ της ‘Ουνιτά’ στη Ραβένα (29/7/76).
Ιταλία 1977: Φόνος του αριστερού φοιτητή Φ.Λορούσο από αστυνομικά πυρά στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια (11/3). Βίαιη διάλυση φεμινιστικής διαδήλωσης στη Ρώμη (12/5) καταλήγει στο φόνο της 19χρονης Τζ.Μάσι από αστυνομικούς με πολιτικά.
Γαλλία 1977: Δυναμική διαδήλωση 60.000 οικολόγων στη Μαλβίλ, ενάντια στη λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα. Πολύωρες μάχες με τα ΜΑΤ και 1 νεκρός.
Γαλλία 1980: Φοιτητικές διαδηλώσεις κατά της μείωσης των ξένων φοιτητών. Εισβολή ΜΑΤ στο κατειλημμένο Ζισιέ & θάνατος ενός φοιτητή που πέφτει από τη στέγη (13/5).
Βρετανία 1981: Αλλεπάλληλες ταραχές το καλοκαίρι σε πολλές υποβαθμισμένες συνοικίες. Ενας νεκρός (Τόξτεθ 28/7), χτυπημένος από αστυνομικό όχημα.
Γερμανία 1981: Βίαιη εκκένωση 8 κατειλημμένων σπιτιών στο Δ.Βερολίνο. Ενας νεκρός από πάτημα κλούβας (22/9).
Βρετανία 1984-85: Οκτώ νεκροί στη διάρκεια της 12μηνης απεργίας των ανθρακωρύχων, τρεις τουλάχιστον από τους οποίους χτυπημένοι από αστυνομικά οχήματα ή απεργοσπαστικά φορτηγά.
Γερμανία 1985: Στη διάρκεια αντιφασιστικής συγκέντρωσης στη Φραγκφούρτη (28/9), πυροσβεστική αντλία σκοτώνει τον 36χρονο διαδηλωτή Γκίντερ Σαρε.
Βρετανία 1985: Δυο έγχρωμες νοικοκυρές σκοτώνονται από σφαίρες αστυνομικών στη διάρκεια ερευνών στα σπίτια τους στο Μπρίξτον (28/9) & το Τότεναμ ( 5/10).
Γαλλία 1986: Φόνος του 22χρονου έγχρωμου φοιτητή Μαλίκ Ουσεκίν από αστυνομικούς στο Καρτιέ Λατέν, στο περιθώριο των κινητοποιήσεων κατά του νόμου Ντεβακέ (6/12).
Γερμανία 1989: Αστυνομικό όχημα σκοτώνει αυτόνομο φοιτητή στη διάρκεια επεισοδίων στο Γκέτιγκεν (17/11).
Γαλλία 1988-94: Τουλάχιστον 35 νεκροί από αστυνομικές σφαίρες κατά τη διάρκεια μέτρων τάξης ή αστυνομικών ελέγχων, σύμφωνα με καταγγελίες του τύπου και της Διεθνούς Αμνηστίας.
Βρετανία 1991: Θάνατος ζαϊρινού μετανάστη από ξυλοδαρμό, ενώ περίμενε να κριθεί η αίτησή του για πολιτικό άσυλο (8/10).
Δανία 1991: Μετατροπή 18χρονου σε φυτό λόγω του ποδοπατήματός του από αστυνομικούς σε μια ‘σύλληψη ρουτίνας’ (31/12).
Γερμανία 1993: Φόνος του φερόμενου ως ‘τρομοκράτη’ Β.Γκράμς κατά τη διάρκεια της κράτησής του.
Ιταλία 1993: Εν ψυχρώ φόνος 11χρονου τσιγγάνου από καραμπινιέρους στην Πάντοβα (23/9). Θάνατος 32χρονου τοξικομανή από ξυλοδαρμό σε αστυνομικό τμήμα του Τορίνο (18/12).
Γερμανία 1994: Φόνοι από αστυνομικούς ενός 16χρονου Κούρδου αφισοκολητή στο Ανόβερο τον Ιούνιο κι ενός νιγηριανού μετανάστη στη Φραγκφούρτη τον Αύγουστο.
Βρετανία 1994: Στραγγαλισμός Νιγηριανού κατά τη διάρκεια βίαιης σύλληψής του (16/12).
Βρετανία 1995: Θανάσιμος ξυλοδαρμός του μαύρου ακτιβιστή Μπρ.Ντάγκλας από αστυνομικούς στο Λονδίνο (3/5).
Βρετανία 1996: Θάνατος του 29χρονου μετανάστη Ι.Σέϊ ύστερα από ‘ψεκασμό’ του με δακρυγόνο CS στο Εσεξ (17/3).

Η “τύχη” του να μην είσαι “τυχαίος”

Ο 38χρονος μαθηματικός Νίκος Τεμπονέρας αποτελεί αναμφίβολα την εξαίρεση στη μακριά σειρά των ξεχασμένων νεκρών της μεταδικτατορικής περιόδου. Η εν ψυχρώ δολοφονία του από παρακρατική ομάδα στελεχών της ΟΝΝΕΔ στο κατειλημμένο σχολικό συγκρότημα Βούδ της Πάτρας τα μεσάνυχτα της 8ης Ιανουαρίου 1991 ( σφήνωσαν σιδερολοστό στο κρανίο του, ενώ ήταν ήδη χτυπημένος και πεσμένος στο έδαφος) δεν πέρασε αναπάντητη. Ούτε οι αντιδράσεις περιορίστηκαν στις εν θερμώ τεράστιες διαδηλώσεις και τριήμερες συγκρούσεις χιλιάδων νέων με την αστυνομία στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Για περισσότερα από τρία χρόνια, ένα μαχητικό κίνημα που εκτεινόταν από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών μέχρι τμήματα της λεγόμενης `άγριας νεολαίας’ συντήρησε ζωντανή την ανάμνηση του εγκλήματος κι εμπόδισε το γρήγορο κουκούλωμα της υπόθεσης από την – ως γνωστόν τυφλή – δικαιοσύνη, παρόλο που η μάχη δεν έχει ακόμα κριθεί τελεσίδικα. Το Μάρτιο του 1993 ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας, Γιάννης Καλαμπόκας, καταδικάζεται πρωτόδικα σε ισόβια · με την ποινή του μειωμένη σε 17 χρόνια & 3 μήνες από το Εφετείο της Λάρισας το Μάιο του 1994, αναμένεται να ξαναδικαστεί επί της ουσίας τον ερχόμενο Οκτώβριο, αφού ο Αρειος Πάγος με πρόσφατο βούλευμά του έκρινε ότι η ανθρωποκτόνα πρόθεσή του δεν έχει επαρκώς αποδειχτεί.
Αναζητώντας κανείς τα αίτια αυτής της εξαίρεσης, δε μπορεί παρά να σταθεί στην οφθαλμοφανή αίσθηση συνέχειας που συνδέει την “υπόθεση Τεμπονέρα” με ανάλογες εμπειρίες του παρελθόντος: ο νεκρός δεν ήταν απολίτικος αλλά μέλος αριστερής οργάνωσης ( Εργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο), δε βρέθηκε στο χώρο του φονικού τυχαία αλλά για να προστατέψει τους καταληψίες μαθητές του από την επιδρομή των παρακρατικών, δε σκοτώθηκε σε τυχαίο συμβάν αλλά στα πλαίσια μιας εκτεταμένης ημιστρατιωτικής επιχείρησης που συντονιζόταν από τις κατά τόπους νομαρχίες με σκοπό τη “δυναμική ανακατάληψη” των σχολείων. Την επαύριο της δολοφονίας, χιλιάδες πολίτες είδαν να αναβιώνει μπροστά τους η υπόθεση Λαμπράκη.
Μένει να περιμένουμε αν θα δούμε σε ριπλέι και το ξέπλυμα του Γκοτζαμάνη…

Το “εμπόλεμο” στα μετόπισθεν

Κάποιοι δεν έχουν λόγους να συνεορτάσουν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Δεν πρόκειται για τους “σεσημασμένους εχθρούς” -που αιωνίως “ζηλεύουν” τις επιδόσεις μας στην κοινωνική οργάνωση και τον πολιτισμό- αλλά για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που εργάζονται στην Ελλάδα. Ζώντας χωρίς δικαιώματα αντιμετωπίζουν καθημερινά την αδιαφορία και την κατασταλτική μανία του κράτους. Εχουν τους νεκρούς και τους τραυματίες τους, θύματα ενός αθέατου πολέμου που μαίνεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Από τα ψιλά του τύπου σταχυολογήσαμε περιστατικά ένοπλης κρατικής βίας κατά των λεγόμενων λαθρομεταναστών που αν αναφέρονταν σε ομοεθνείς μας θα μιλούσαμε για ολοκληρωτισμό. Περίπου 40 νέοι άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί και πάνω από 20 έχουν τραυματιστεί από τα υπηρεσιακά περίστροφα των αστυνομικών και τα πολεμικά εργαλεία των στρατιωτικών περιπόλων, από το 1991 έως σήμερα. Και όταν καθυστερούν οι υπάλληλοι της Δημοκρατίας, αναλαμβάνουν οι ιδιώτες κυνηγοί κεφαλών. Τα αποτελέσματα εξίσου σημαντικά για τη λειτουργία του πολιτεύματός μας: 15 νεκροί και 5 σοβαρά τραυματισμένοι. Στον ανατριχιαστικό απολογισμό προστίθενται και τα περίπου 10 θύματα βασανισμού στα κρατητήρια ή οι διαμελισμένοι από τις νάρκες των συνόρων.
Την περίοδο της “εθνεγερσίας” που ενέσκηψε και στη χώρα μας με την βαλκανική κρίση δεν ήταν εύκολο να καταγραφούν αυτές οι βρόμικες υποθέσεις. Ενώ η τότε κυβέρνηση οργάνωνε τα “ειδικά αποσπάσματα” στη μεθόριο και τις “επιχειρήσεις – σκούπα” στα χωριά και τις πόλεις με την εντολή “βαράτε στο ψαχνό”, πολιτικά στελέχη και ΜΜΕ αποσιωπούσαν την πραγματικότητα, αντέστρεφαν την εικόνα και μιλούσαν για την “απειλή των αλλοδαπών”. Συγκαλύπτονταν ακόμα και τα λιγοστά επεισόδια που έφταναν στο φως της δημοσιότητας. Επώνυμες μαρτυρίες αλβανών πολιτών, για δολοφονίες και απίστευτα βασανιστήρια που υπέστησαν φίλοι τους στην Ελλάδα θεωρήθηκαν “απόπειρες δυσφήμισης της χώρας μας”. Ο Μανώλης Καλαμίδας π.χ, ως εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ τότε, κόντεψε να θέσει εκτός νόμου το “Ρόιτερ” στις 19.2.1992, όταν το ειδησεογραφικό πρακτορείο τόλμησε να διανείμει διασταυρωμένα περιστατικά από τις αλβανοφαγικές δραστηριότητες των ελληνικών περιπόλων. Η Δημοκρατία μας έφτασε στο σημείο να καταδικάσει τέσσερις νέους της “Αντιπολεμικής Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης” επειδή στις 4.4.1992 μοίραζαν κείμενο στο οποίο υποστήριζαν ότι: “μας λένε ψέματα και μας δηλητηριάζουν με τον εθνικισμό, την πολεμοκαπηλεία και το ρατσισμό. Θέλουν να μας κάνουν να δεχόμαστε αδιάφορα τις δολοφονίες αλβανών φυγάδων στα σύνορα από ειδικά στρατιωτικοαστυνομικά σώματα που έχουν συγκροτήσει”. Το δικαστήριο έκρινε ότι “διέσπειραν ψευδείς ειδήσεις και φήμες ικανές να επιφέρουν ανησυχίες και φόβο στους πολίτες, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας και να επιφέρουν διαταραχή στις διεθνείς σχέσεις της χώρας”!
Κάθε φόνος “λαθρομετανάστη” που φτάνει ως τα ΜΜΕ, συνοδεύεται από τα κωμικοτραγικά αστυνομικά δελτία περί “τυχαίας εκπυρσοκρότησης” ή “πυροβολισμού στον αέρα που κατά λάθος πέτυχε τον ύποπτο στην καρδιά”! Αν το κόλπο δεν πείθει, τότε επιστρατεύεται η υποτιθέμενη επικινδυνότητα του θύματος. Στον “ιδιωτικό τομέα” οι δολοφόνοι παρουσιάζονται ως πανικόβλητοι από την εγκληματικότητα των ξένων στην περιοχή τους. Στην πραγματικότητα όμως, το θύμα δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα, ή το πολύ πολύ να έχει επιχειρήσει να αφαιρέσει κάποιο ευτελές αντικείμενο. Θυμίζουμε τους δυο νεκρούς κλέφτες ποδηλάτων στην Ηλεία (Μάρτιος ’94) και στην Πιερία (Φεβρουάριος ’96) και τον πυροβολημένο από αγροφύλακα στον Τύρναβο κλέφτη καρπουζιού τον περασμένο μήνα. Για να σχετικοποιηθεί το φαινόμενο της βίας κατά των ξένων, που δεν φαίνεται να κοπάζει, διανέμονται από το κράτος στατιστικές με στόχο να το δικαιολογήσουν. Δημοσιεύονται ξανά και ξανά οι ίδιες λίστες της παραβατικότητας των μεταναστών, στις οποίες αποκρύπτεται το γεγονός ότι ο κύριος όγκος τους αφορά αδικήματα που έχουν σχέση με την ίδια τους την υπόσταση στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή είναι όλοι “παράνομοι”, διότι η Δημοκρατία μας δεν θέλει να τους νομιμοποιήσει.


Οι μεν και οι δε

ΣΙΔΕΡΗΣ ΙΣΙΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ. Μέλος της αριστερής οργάνωσης Κ.Ο.Μαχητής, ο 16χρονος μαθητής κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1976, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα ‘Κάτω η Νέα Τρομοκρατία’.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ. Ο ιδιόρρυθμος γιατρός βρήκε το θάνατο στις 11 Ιουλίου 1978, κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των νεοσύστατων τότε ΜΕΑ στο σπίτι του. Είχε προηγηθεί πολυήμερη καμπάνια της εφημερίδας ‘Το Βήμα’ για την εξουδετέρωσή του και τον τερματισμό της “ατμόσφαιρας ανυπαρξίας του κράτους” που δημιουργούσε η θορυβώδης παρουσία του στη μέση του Π. Φαλήρου.
ΣΩΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ. Μέλος της ΚΝΕ, η φοιτήτρια του Παντείου μοίραζε το μεσημέρι της 28ης Ιουλίου 1980 έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ στο Βοτανικό προκηρύξεις για την εργατική διαδήλωση της επομένης εναντίον της λιτότητας. Εξερχόμενο λεωφορείο της εταιρείας τη χτύπησε, πολτοποιώντας το κεφάλι της. Το ίδιο βράδι η 3η βάρδια του εργοστασίου προχώρησε σε απεργία διαμαρτυρίας, ενώ τα ΜΑΤ αναλάμβαναν να ‘καθαρίσουν’ την περιοχή από τους συγκεντρωμένους πολίτες. Με ανακοίνωσή της, η κυβέρνηση Γ. Ράλλη εξέφρασε τη δυσφορία της για “τις προσπάθειες που καταβάλλονται να πολιτικοποιηθεί το αστυνομικό δελτίο”. Εντελώς διαφορετική γνώμη είχαν φυσικά οι χιλιάδες κόσμου που συνόδευσαν την 21χρονη φοιτήτρια στην τελευταία της κατοικία με συνθήματα `Λεύτερος συνδικαλισμός’ και `Οχι άλλο αίμα για την εργοδοσία’.
ΤΑΣΟΣ ΜΑΓΛΑΡΙΔΗΣ. Παλαίμαχος ΕΑΜίτης, συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών που στις 28 Οκτωβρίου 1980 επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Στη διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου & Β. Γεωργίου δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας, με γκλόμπς και κλοτσιές. Χτυπημένος άσχημα στο κεφάλι, ο 76χρονος αγωνιστής μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στις 30 Νοεμβρίου.
ΚΟΥΜΗΣ – ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ. Οταν στις 16 Νοεμβρίου 1980 η αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ επιχείρησε να σπάσει την κυβερνητική απαγόρευση για πορεία μέχρι την αμερικανική πρεσβεία, τα ΜΑΤ μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε πραγματικό σφαγείο. Από τα γκλόμπς σκοτώθηκαν η 21χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου κι ο 26χρονος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής. Η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις “οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων” που “αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού”, διευκρινίζοντας απλώς ότι “για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις”. Εξίσου διακριτικός απέναντι στην αστυνομική βία υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ το σύνολο των ΜΜΕ έσπευσε να ρίξει την ευθύνη της σφαγής στους (μη κατονομαζόμενους) “2.000 προβοκάτορες”.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ. Ο φόνος του 15χρονου μαθητή από τον αστυφύλακα Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο πίσω μέρος της κεφαλής κατά τη διάρκεια μικροεπεισοδίων στις παρυφές της πλατείας Εξαρχείων ήταν το αποκορύφωμα ενός χρόνου βίαιων `επιχειρήσεων αρετής’. Οι παραιτήσεις των προϊσταμένων του Υπουργείου Δημ. Τάξεως Τσούρα και Κουτσόγιωργα δεν έγιναν δεκτές, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο συλλαμβάνοντας 37 νέους και το κέντρο της Αθήνας έζησε άγριες ώρες – με χιλιάδες αγανακτισμένους διαδηλωτές, κατάληψη του ΕΜΠ και κοινό αγώνα “αγανακτισμένων πολιτών” της ΠΑΣΚΕ με φασιστικές ομάδες κατά της `αναρχίας’. Καταδικασμένος πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση (με ανασταλτικό χαρακτήρα), ο Μελίστας θα αθωωθεί στις 25/1/1990 από το Εφετείο.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1986 ο 60χρονος εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το Υπ. Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της υφυπουργού Β.Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τους απώθησαν βίαια με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ (12/9/86).
“ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ”. Η μαζικότερη σφαγή πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1991. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης 100.000 ατόμων στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του ‘Κ. Μαρούση’. Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα – αγνώστων στοιχείων – νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων (όχι μόνο διαδηλωτών) για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για “εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς”…
ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ ΑΚΙΑΡ. Τούρκος πρόσφυγας συνελήφθη στις 21 Ιανουαρίου 1991 στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Ο υπουργός Δημ. Τάξης Βασιλειάδης κάλυψε πλήρως τους υφισταμένους του και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΙΑΚΑΣ. Ο 28χρονος νέος έκανε τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, όταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε εποχούμενους οπλοφόρους με πολιτικά που ζήτησαν τα στοιχεία του. Τρομοκρατημένος το έβαλε στα πόδια για να δεχτεί πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγουδάκη. Αντιμέτωπη με το γεγονός ότι ο αδικοσκοτωμένος δε βαρυνόταν με το παραμικρό αδίκημα, η ηγεσία της αστυνομίας φρόντισε να ‘διαρεύσει’ ότι το θύμα “είχε ψυχολογικά προβλήματα”…
ΛΟΥΤΦΗ ΟΣΜΑΝΤΖΕ. Ο 40χρονος μουσουλμάνος από την Ξάνθη συνελήφθη στις 14 Ιανουαρίου 1996 μεθυσμένος στο Βύρωνα και μεταφέρθηκε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Στις 10μμ της επόμενης μέρας ήταν νεκρός. Ο ιατροδικαστής Μ. Νόνας διαπίστωσε ότι ο θάνατός του προήλθε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Λουίτζι Φεραγιόλι “Αυταρχική δημοκρατία και κριτική της πολιτικής” (Αθήνα 1985, εκδ. Στοχαστής). Εξαιρετικά διεισδυτική ανάλυση των χαρακτηριστικών και – κυρίως – των ορίων της σύγχρονης `συναινετικής δημοκρατίας’.
Ετιέν Μπαλιμπάρ “Τα όρια της δημοκρατίας” ( Αθήνα 1993, εκδ. Ο Πολίτης). Οι δημοκρατικοί θεσμοί, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι νέες διαχωριστικές γραμμές στη μεταψυχροπολεμική εποχή.
Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Πολιτών “Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται. Χρονικό και ντοκουμέντα από τους αγώνες του λαού μας. Διχτατορία – Μεταπολίτευση” (Αθήνα 1983). Λεπτομερειακή παρουσίαση των μαζικών κινημάτων της περιόδου 1972-1980, με πλήθος στοιχεία για τα θύματα της κρατικής βίας.
Πατρίκ Σήλ & Μωρίν Μακονβίλ “Η γαλλική επανάσταση του 1968″ (Αθήνα 1971, εκδ. Νέοι Στόχοι & επανεκδ. Θεωρία 1982). Αναμφίβολα η καλύτερη ελληνόγλωσση εξιστόρηση του γαλλικού “Μάη”. Αναφορές στους ξεχασμένους και μη νεκρούς της εξέγερσης.
Paul Ginsborg “A history of contemporary Italy. Society and politics, 1943- 1988″ (Λονδίνο 1990, εκδ. Penguin). Η σύγχρονη ιταλική ιστορία, με έμφαση στην παρέμβαση των κατά καιρούς κοινωνικών κινημάτων. Πολλαπλές αναφορές στα ανθρώπινα θύματα της κρατικής καταστολής.
ΔΕΙΤΕ
Το μίσος ( La haine) του Ματιέ Κασοβίτς (1995). Ενα 24ωρο των λαϊκών προαστείων του Παρισιού, μέσα από το βλέμμα μιας παρέας άνεργων νέων που περιφέρονται στους δρόμους ενώ ένας φίλος τους χαροπαλεύει στο νοσοκομείο χτυπημένος από αστυνομικό.
Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο ( Le fond de l’ air est rouge) του Κρις Μαρκέρ (1978). Πεντάωρο ντοκιμαντέρ με θέμα τα κοινωνικά κινήματα και τις αναζητήσεις των δεκαετιών του ’60 & του ’70. Ειδική αναφορά στους νεκρούς αγωνιστές, με προσκλητήριο πεσόντων κι εξαιρετικά πλάνα από την κηδεία /διαδήλωση του Π. Οβερνέ.
Ο ταχυδρόμος (Il postino) των Μάικλ Ράντφορντ (1994). Η ιστορία του ευαίσθητου ιταλού ταχυδρόμου και της πιο όμορφης κοπέλας του νησιού τελειώνει με το φόνο του πρώτου σ’ ένα από τα αιματηρά εργατικά συλλαλητήρια του ’50.

Πηγη:iospress.gr 21/7/1996

http://www.kar.org.gr/?p=12663