ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ
ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Η τρομερή σφαγή των ομήρων εργαζόμενων στις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου από τις αλγερινές ειδικές δυνάμεις που καθοδηγούν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πράκτορες, επιδιώκοντας να στείλουν ένα μήνυμα αποφασιστικότητας σε όσους αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι και συνολικά στην Αφρική, είναι μια πρώτη, καταγεγραμμένη απόδειξη της επιθετικής πολιτικής Ε.Ε. και ΗΠΑ, αλλά και των συνεπειών αυτής. Γιατί το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της δύσμοιρης Μαύρης Ηπείρου, που το σύνολο των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ορέγονται και ανταγωνιζόμενοι σκληρά επιδιώκουν να καρπωθούν, μπήκε σε νέα φάση μετά την επέμβαση στην Λιβύη-χωρίς να κλείσει τον κύκλο της αφού οι αντάρτικες ομάδες αποτελούν πονοκέφαλο για τις πολυεθνικές και την Συμμαχία των Προθύμων Εισβολέων-, επεκτάθηκε στην Συρία, συνεχίστηκε στο Μάλι, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Και ως εκ θαύματος, μέγιστοι εχθροί παρουσιάζονται οι μέχρι χθες σύμμαχοι μουσουλμάνοι αντάρτες. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα στις λυκοσυμμαχίες;
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη παράμετρος. Οι δηλώσεις των μουσουλμάνων ανταρτών που βομβαρδίζονται από το γαλλικό στρατό, ότι θα μεταφέρουν τον πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας του σοσιαλδημοκράτη ειρηνιστή Ολάντ, προκάλεσαν την απάντηση του Γαλλικού Στρατού που κατέκλυσε το Παρίσι. Το μήνυμα που στέλνει όμως η γαλλική κυβέρνηση δεν έχει ως αποδέχτες αποκλειστικά τους αντάρτες στο Μάλι, αλλά πρωτίστως τον κόσμο της εργασίας στην ίδια την γαλλική καπιταλιστική μητρόπολη. Η Γαλλική οικονομία σέρνεται, οι ανακοινώσεις δεκάδων χιλιάδων απολύσεων διαδέχονται η μία την άλλη και η ανοχή που απολαμβάνει ο Ολάντ δε θα συνεχιστεί για πολύ. Καλό είναι επομένως να εθίζονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες στη παρουσία στρατού στους δρόμους.
Έχοντας αυτά ως δεδομένα, αξίζει να θυμηθούμε ότι η πρόσφατη Σύνοδος στις Βρυξέλες, των ΥΕΘΑ της Ε.Ε., δεν τόνισε μόνο την ανάγκη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να επεκτείνει τη ιμπεριαλιστική του επεμβατική δράση, συνεργαζόμενο μάλιστα και αγοράζοντας ή ενοικιάζοντας από κοινού εξοπλισμούς- ενδεικτικές οι δύο εκθέσεις που ψηφίστηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο στις 23/11/2012: Στην έκθεση με τίτλο «Εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας» όπου ζητείται αύξηση των στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων και η χρηματοδότησή τους από το Ταμείο Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης. Έμφαση δίνεται στα Δυτικά Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στο Κέρας της Αφρικής, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και το Μαλί. Τα προσχήματα που θα επικαλεστούν αφορούν την «τρομοκρατία», τις «φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές», τις «επιθέσεις στον κυβερνοχώρο», ακόμη και «πανδημίες» ή «ενεργειακές ελλείψεις», ενώ ζητείται η υποχρεωτική συμμετοχή όλων των κρατών - μελών (πηγή: 902.gr). Τόνισε επίσης, την ανάγκη να υπάρξει συντονισμένη δράση των αστυνομικών-στρατιωτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά των ασύμμετρων απειλών και πιο συγκεκριμένα των κοινωνικών εξεγέρσεων που θα προκαλέσει η επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης.
Από αυτή την σκοπιά οι αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον κατειλημμένων χώρων και η εμφυλιοπολεμική φρασεολογία της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που έχει ενσωματώσει την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής και κατεβάζει από τον «εθνικό κορμό» όποιον αμφισβητεί την κυρίαρχη εθνικόφρων αστική πολιτική και τα Μμημόνια, δεν αποτελεί μόνο μεθόδευση αποπροσανατολισμού από τα σημαντικά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, τα τεράστια κοινωνικά αδιέξοδα που προκαλεί και θα εντείνουν οι νέοι φόροι-περικοπές-χιλιάδες απολύσεις, αλλά και κάτι άλλο. Έδωσε ταυτόχρονα, την ευκαιρία να διαφημιστούν οι νέες στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. και τα σύγχρονα μέσα καταστολής που απαιτεί το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού. Σε συνδυασμό με την αθώωση των τραμπούκων αστυνομικών της ζαρντινιέρας και την απάλειψη του ρατσιστικού χαρακτήρα του νεαρού Πακιστανού στα Πετράλωνα, αποκαλύπτεται ότι η στρατηγική της έντασης και η κλιμάκωση της είναι κυβερνητική επιλογή και εμπεριέχει τη δράση των ναζιστών της Χρυσής Αυγής κατά του εσωτερικού εχθρού, αγωνιζόμενου κόσμου της εργασίας.
Στην κάθοδο του γαλλικού στρατού στο Παρίσι βρήκαν την ευκαιρία να θέσουν αντίστοιχο θέμα για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κείμενο «Στρατός στους δρόμους. Πόσο απειλεί τη Δημοκρατία;» του γνωστού για τις ακραίες απόψεις του Σεραφείμ Μηχιώτη, που προβλήθηκε σε πολλά ακροδεξιά-εθνικιστικά και μιλιταριστικά μέσα.
Επισημαίνει λοιπόν ο αρθρογράφος:
