Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η πρώτη πανελλαδική συνάντηση της Πρωτοβουλίας για το Ανεξάρτητο κέντρο Αγώνα των Εργατών


του  Κώστα Απ. 

Μόνη «αποτυχία» της ημέρας, η αδυναμία πρόβλεψης του αναγκαίου μεγέθους της αίθουσας και επαρκούς χρόνου για την εκδήλωση. Έτσι, η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά με αρκετούς όρθιους στο βάθος, ενώ τελικά ο κατάλογος ομιλητών δεν έκλεισε ποτέ κι ας υπερβήκαμε ελαφρώς τον χρόνο που είχαμε στη διάθεση μας για συζήτηση.

Κατά τ’ άλλα, η πρώτη Πανελλαδική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, στο ΕΚΑ το Σάββατο 24/3, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία από όλες τις απόψεις. Πριν από τις 2 που είχε οριστεί η ώρα έναρξης άρχισαν να συρρέουν δεκάδες σύντροφοι. Σε λίγο η αίθουσα είχε γεμίσει μέχρι τέλους. Η εκπροσώπηση στη συνέλευση διαφόρων πολιτικών και κυρίως εργασιακών χώρων υπήρξε πραγματικά εντυπωσιακή, από όλα τα φάσματα της εργατικής τάξης, με συμετοχή σωματείων,με εκλεγμένους (σε ΔΣ σωματείων,τρείς πρόεδροι σωματείων, σε εργατικά κέντρα κοκ) και μη, εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες.

Στον χώρο παραβρέθηκαν, με σχεδόν 20 από αυτούς να τοποθετούνται και στη συνέλευση, εργαζόμενοι στην εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια), δημοσιογράφοι, μηχανικοί, καθαρίστριες, οδηγοί δικύκλου, γιατροί και νοσηλευτές από διάφορα τμήματα της Υγείας, εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, στο ΙΚΑ, εργαζόμενοι στη τοπική αυτοδιοίκηση (Αγίου Δημητρίου και Ζωγράφου), από τις μεταφορές (Μετρό και ΟΣΕ), αλλά κι εργοστασιακοί εργάτες από την ΛΑΡΚΟ, το Αλουμίνιο Ελλάδας, την Tupperware ,βιομηχανικές ζώνες Βόλου και Βοιωτίας κλπ., άνεργοι και μετανάστες. Υπήρξαν συμμετοχές από Αθήνα, Μαγνησία, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Πάτρα και αλλού. Τέλος, στη συνέλευση τοποθετήθηκαν και σύντροφοι από την αναρχοσυνδικαλιστική κίνηση «Ροσινάντε» και από την πολιτική ομάδα «Διεθνιστής».

Η διαδικασία ξεκίνησε με μια αρχική εισήγηση από τον συνδικαλιστή καθηγητή, σ. Γρηγόρη Δαφνή, μέσα από την οποία έθεσε ακροθιγώς κάποιους βασικούς άξονες συζήτησης, συμπυκνώνοντας παράλληλα και συμπερασματικά όλη την πρακτική και πολιτική εμπειρία της Πρωτοβουλίας στους σχεδόν δέκα μήνες της ύπαρξης της.

Τέθηκε το πλαίσιο της χρεοκοπίας, στη μετά-PSI εποχή, στο οποίο κινείται και είναι αναγκασμένη να παλέψει η εργατική τάξη. Ένα πλαίσιο κοινωνικής καταστροφής, εξαφάνισης κάθε κοινωνικής μέριμνας και παροχής, κατάργησης συλλογικών συμβάσεων και διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, πετσοκόμματος μισθών και συντάξεων και φυσικά τεράστιας ανεργίας κι εξαθλίωσης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη κι ο λαός αν θέλουν να επιβιώσουν είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν μέχρι τέλους όχι μόνο ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, αλλά κι ενάντια και στις «τρικλοποδιές» και στα εμπόδια που βάζει η εξωνημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία όλων των αποχρώσεων. Από την ανοιχτά εργοδοτική και κυβερνητική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την «συνοδοιπόρο» Αυτόνομη Παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ που τους κάνει τις πλάτες συμμετέχοντας στις παραπάνω, μέχρι και το σταλινικό ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που με την διασπαστική του πολιτική –καταγγελίας κι απομόνωσης όποιου δεν ελέγχει- αποδυναμώνει τους αγώνες της εργατικής τάξης και τους οδηγεί σε ήττα κι αδιέξοδο. Αδιέξοδες επίσης, χαρακτηρίστηκαν και άλλες προσπάθειες συντονισμού στα πλαίσια του κινήματος, όπως ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που παρά τις όποιες ελπίδες μπορεί να γέννησαν αρχικά σε κάποιους αγωνιστές, είναι χτισμένες από τα πάνω μέσα από συναντήσεις «κλειστών γραφείων» και στελεχών πολιτικών οργανώσεων και τελικά αποδεικνύονται αναποτελεσματικές στην προσέλκυση ευρύτερων εργατικών μαζών και στην οργάνωση μαζικής ταξικής δράσης κι αγώνων.

Αναπόδραστα προκύπτει η ανάγκη να αντιπαλευτούν όλα τα παραπάνω και η εργατική τάξη να αναζητήσει την ενότητα της και την ανεξαρτησία της δράσης της, φτιάχνοντας κι ενισχύοντας κάθε μορφή αυτό-οργάνωσης της, μέσα από σωματεία, επιτροπές, λαϊκές συνελεύσεις. Έτσι προκύπτει η ανάγκη συντονισμού κάθε μορφής εργατικής αντίστασης μέσα από «κέντρα αγώνα» που θα συσπειρώνουν όλα τα μαχητικά στοιχεία των εργαζόμενων κι ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, με βάσεις την ενότητα, την αλληλεγγύη και την εργατική δημοκρατία.

Μια τέτοια ανώτερη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, μπορεί να έχει ως περιεχόμενο και να θέτει ως στόχο, μόνο την ανατροπή της κυβέρνησης μέσα από την διοργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, αλλά και κάθε άλλης αστικής κυβέρνησης, για να ανοίξει ο δρόμος για την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης που θα προωθήσει τα απαραίτητα μέτρα για την σωτηρία του λαού, τηδιαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας, του εργατικού ελέγχου στη παραγωγή. Mε όραμα τη διαμόρφωση μιας ενωμένης, εργατικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής Eυρώπης, χωρίς Mέρκελ, Σαρκοζύ και Σόιμπλε, για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.



Η συζήτηση που αναπτύχτηκε στη συνέχεια ξέφυγε κατά πολύ από τα πλαίσια μιας στενά εργατίστικης-συνδικαλιστικής συζήτησης, κι απλώθηκε σε όλα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που αφορούν σήμερα την εργατική τάξη και όλη την κοινωνία. Σύντροφος εργοστασιακός εργάτης από τη Θήβα, έθεσε το ζήτημα του κινδύνου από την άνοδο του εθνικισμού, κι ιδιαίτερα από τις «παραχωρήσεις» που κάνει ειδικά σε αυτή την περίοδο η αριστερά στην εθνικιστική υστερία, βάζοντας το ζήτημα της αναγκαιότητας της ανάπτυξης του διεθνισμού μέσα στην εργατική τάξη. Σύντροφος από τη ΛΑΡΚΟ, τόνισε πως ακόμα και σήμερα η γραφειοκρατία προσπαθεί να σπείρει αυταπάτες μέσα στην εργατική τάξη πως κάπως «θα την βολέψουν» για να μην κινητοποιούνται. Αλλά επειδή οι αυταπάτες σήμερα διαλύονται τάχιστα, είναι ανάγκη η συγκρότηση του κέντρου αγώνα για την συσπείρωση των πιο μαχητικών στοιχείων. Από εργαζόμενους στην Δημόσια Υγεία τέθηκε το ζήτημα του συντηρητισμού, των αυταπατών και της πολυδιάσπασης που προσπαθεί να σπείρει η γραφειοκρατία μέσα στο Δημόσιο, και πως το βασικό αίτημα σήμερα πρέπει να είναι η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή συνολικά αυτής της κατάστασης. Εργαζόμενοι από ΟΤΑ, εξέφρασαν την ανάγκη, μέσα στις συνθήκες της κατάρρευσης, να δοθεί ένα στίγμα και μια προοπτική στην εργατική τάξη για την διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, μιλώντας για μια εργατική τάξη η οποία δεν κοιμάται αλλά μάχεται σκληρά, κάνοντας αναφορά στους χώρους εργασίας τους. Ομιλητής από το Αλουμίνιο, τόνισε πως η εποχή των οικονομικών αγώνων πάνω στους οποίους κυριαρχούσε η γραφειοκρατία έχει τελειώσει, και σήμερα το ζήτημα είναι ποια τάξη θα έχει την εξουσία. Γι’ αυτό και η συγκρότηση του Κέντρου Αγώνα είναι μια αναγκαιότητα για την προώθηση αυτού του αγώνα. Συντρόφισσα από την Ψυχική Υγείαέθεσε το ζήτημα της ανάγκης της ανάπτυξης της συλλογικότητας μέσα στη Κρίση που καταρρακώνει τον άνθρωπο, και τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει το Κέντρο σε αυτό. Συνδικαλιστής δημοσιογράφοςέκανε αναφορά στο ρόλο του χώρου των ΜΜΕ στο σύγχρονο καπιταλιστικό οικοδόμημα, που σήμερα όμως αμφότερα καταρρέουν, και για την ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά στην Ευρωπαϊκή εργατική τάξη να εκμεταλλευτεί τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης και μέσα από την αυτο-οργάνωση της να κάνει την έφοδο της στον ουρανό.Εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έκανε κριτική στην Αριστερά, κάνοντας παράλληλα καταγγελία για δίωξη στο πρόσωπο του και ζητώντας την συμπαράσταση της Συνέλευσης. Σύντροφοςσιδηροδρομικός, έκανε μια αποτίμηση των πεπραγμένων του συνδικαλισμού, μίλησε για τις μεθόδους διάσπασης και εξαγοράς μέσα στο εργατικό κίνημα διαμέσου των εξαιρέσεων τμημάτων των εργαζομένων από τα μέτρα, ενώ παρατήρησε πως η διαδικασία συγκρότησης του Κέντρου Αγώνα όπως πραγματοποιείται είναι όντως μια διαδικασία από τα κάτω που τον λόγο έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Άλλη εργαζόμενη απόΟΤΑ, μίλησε για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και για την σύγχυση που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, τονίζοντας πως το βασικό είναι το «τι να κάνουμε» από δω και μπρος. Αγωνίστρια από την ΠΕΚΟΠ έκανε αναφορά στην περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα και στον βρώμικο ρόλο που έπαιξε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μίλησε για την ανάγκη του καθημερινού αγώνα μέσα στο χώρο εργασίας, ενάντια σε αφεντικά, εργολάβους, εργατοπατέρες, υπουργούς και κυβερνήσεις, ενώ τόνισε πως για μια σειρά ζητήματα είναι ανάγκη η δημιουργία επιτροπών σε όλους τους χώρους.

Από σύντροφο εργαζόμενο στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ μπήκε το ζήτημα της διάσπασης της εργατικής τάξης σε νέους και παλιούς, αορίστου χρόνου ή συμβασιούχους, και πως οι υπάρχουσες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δομές δεν θέλουν και δεν μπορούν να υπερβούν τον διαχωρισμό, τονίζοντας έτσι την ανάγκη για μια άλλου τύπου οργάνωση των εργαζομένων. Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η συμβολή συντρόφου Κούρδου μετανάστη, που παρουσίασε ο ίδιος την σκοπιά του πιο καταπιεσμένου τμήματος των προλεταρίων, των προσφύγων. Μίλησε για την σκληρή εκμετάλλευση που υφίστανται οι μετανάστες στην Ελλάδα, για την ανάγκη σπασίματος του παραδοσιακού συνδικαλισμού που δεν νοιάζεται γι’ αυτούς και για την ανάγκη του χτισίματος της ενότητας ελλήνων και μεταναστών εργατών. Χαιρέτησε την προσπάθεια συγκρότησης του Κέντρου, εκτιμώντας τέλος προοπτικά πως «σήμερα όλα είναι πιθανά στην Ελλάδα». Τελευταίος ομιλητής, αγωνιστής άνεργος που έθεσε τα συντριπτικά ποσοτικά στοιχεία της ανεργίας κι υποαπασχόλησης σήμερα που φτάνουν στο 50%, μίλησε για την ανομοιομορφία που υπάρχει μέσα στους ανέργους που δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως ενιαίο σώμα, αλλά λόγω της υλικής τους κατάστασης εμπεριέχουν μέσα τους δυνητικά το επαναστατικό στοιχείο το οποίο μπορεί και πρέπει να ενεργοποιηθεί πάνω στη βάση πάλης ενός επαναστατικού προγράμματος.

Σε ένα σύντομο κλείσιμο της συζήτησης, ο εισηγητής αποσαφήνισε ζητήματα που αφορούν αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους ή για την θέση της Ελλάδας μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη, επισημαίνοντας πως όσοι παλεύουν για «εθνική ανεξαρτησία» εξαπατούν το λαό. Μίλησε για την ανάγκη χτισίματος της ενότητας όλων των εργατών και για την κοινωνική ανάγκη της νίκης της εργατικής τάξης, που ως διαδικασία περνάει μέσα από την απαραίτητη συγκρότηση του Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα Εργατών, κι όχι μέσα από επικλήσεις και συμβιβασμούς με τους γραφειοκράτες. Αυτό που χρειάζονται οι εργάτες κι όλη η κοινωνία είναι μια Πολιτική κι Επαναστατική απάντηση στη καπιταλιστική χρεοκοπία.

Το Σώμα της Συνέλευσης αποφάσισε κλείνοντας, σε κλίμα γενικής συμφωνίας, την έκδοση δύο ψηφισμάτων: ένα ψήφισμα αλληλεγγύης στοσ. Κυριάκο Μουτίδη, που δικάζεται για κακουργήματα στο Εφετείο στις 3 Απρίλη γιατί υπερασπίστηκε το μπλοκ του ΕΕΚ στις 6/9/2009 από τους δολοφόνους Δελτάδες, κι ένα ψήφισμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους εργάτες των εργοστασίων της Βιομηχανικής Ζώνης στη Μαγνησία που αγωνίζονται ενάντια στα λουκέτα, σε απολύσεις, σε μειώσεις (ΜΕΚ, ΒΕΚ, ΚΟΝΤΙ κλπ.). Τέλος, αποφασίστηκε να συνταχθεί και να βγει απόφαση που θα συμπυκνώνει τη συζήτηση και τα συμπεράσματα της Συνέλευσης.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αισιοδοξίας κι ενθουσιασμού, λίγο μετά τις 6 το απόγευμα, η διαδικασία έλαβε τέλος δίνοντας ραντεβού για τις επόμενες κινήσεις στη κατεύθυνση συγκρότησης του Κέντρου Αγώνα κι όχι μόνο.



10 σχόλια:

  1. Ναι ρε έτσι, ο κάθε πολιτικός χώρος δικό του συνδικαλιστικό κίνημα... όλοι ανεξάρτητη, βλέπουν όλους τους άλλους λάθους και είναι τόσο ίδιοι με τους υπόλοιπους... και ο εργαζόμενος να παίρνει πούλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το βασικό. Υπάρχει εργατικός συνδικαλισμός;
    Ταξική πάλη σε συγκεκριμένους χώρους που να φράζει την υλοποιήση της υποτίμησης της ζωής μας; Ή μήπως οι ελάχιστες εξαιρέσεις πραγματικού αγώνα επιβεβαιώνουν τον κανόνα;

    Από αυτό το ιστολόγιο, ανώνυμε φίλε, μην περιμένεις υποστήριξη στην ενότητα του εργατικού κινήματος, γενικά κι αόριστα. Είδαμε την ενότητα στη ΓΣΕΕ πόσο μακριά μας πήγε.

    Η ταξική ενότητα μπορεί να γεννηθεί μόνο στη βάση πραγματικών αγώνων μέσα σε στους χώρους δουλειάς. Αλλά για να γίνει αυτή η "ένωση" χρειαζόμαστε τη διάσπαση και τη ρήξη από την ενσωμάτωση του "ενιαίου" μας αστικοποιημένου συνδικαλιστικού φορέα.

    Αν αυτή η προσπάθεια -της οποίας την πρώτη συνάντηση αναδημοσιεύουμε- κινείται σε αυτή τη κατεύθυνση, μένει να κριθεί. Έτσι κι αλλιώς, όμως, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προφανώς και δεν μιλάω για ΓΣΕΕ. Ταξική ενότητα με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ούτε με τον Τοτό στην ίδια πρόταση δεν βγάζει γέλιο. Επίσης, προφανώς και παρουσιάζει ενδιαφέρον η όλη κίνηση.

    Επειδή όμως εμένα (και πολλών άλλων έτσι) πονάει ο κώλος μου απ' την επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορώ να δεχτώ να υπάρχουν 4 διαφορετικές πρωτοβουλίες για "ανεξάρτητο αγώνα από την ξεπουλημένη ηγεσία"...Με πιάνει σύγκριο ρε.

    Δε λέω να μην έχουμε κριτική σκοπιά αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί χωριστά "οι ξυπόλιτοι, οι ρεφόρμες και οι απόλυτοι" που λέει και το τραγούδι...

    Όπως και σε άλλα πράγματα Δεκέμβρης 2008, εν μέρει πλατείες ο "απλός κόσμος" θα παρακάμψει κόκκινες, ροζουλί, κοκκινόμαυρες και μαύρες ηγεσίες... και δυστυχώς μαζί με αυτούς θα περιθωριοποιήσει ως γραφικούς όλους τους ανένταχτους αγωνιστές της κοινωνικής αριστεράς.

    (ο ίδιος ανώνυμος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες κρίνονται από τρεις βασικούς στόχους:

    1. Αν γεννούν νέες κοινότητες αγώνα σε χώρους εργασίας με ανύπαρκτο συνδικαλισμό, όπως κι αν αυτές ονομάζονται σήμερα (επιτροπές αγώνα, σωματεία, ομάδες εργαζομένων κ.α.)

    2. Αν τα υπάρχοντα σωματεία (ή άλλες μορφές κοινότητας αγώνα στους εργασιακούς χώρους) είναι αρκούντως αποτελεσματικά στην ανάσχεση της επίθεσης των εργοδοτών του κλάδου.

    3. Αν οικοδομούν αντιθεσμικές μορφές οργάνωσης του αγώνα, με καταλήψεις, αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία στη βάση, που στοχεύουν στην ιδιοκτησία, και όχι απλά στη διαχείριση της σημερινής κατάστασης.

    Τώρα για τον "απλό κόσμο" που "θα περιθωριοποιήσει ως γραφικούς όλους τους ανένταχτους αγωνιστές της κοινωνικής αριστεράς", πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. συναδελφε avanti, μερικες ερωτησεις...
    η πρωτοβουλία πληρεί και τους 3 στόχους που γραφεις;
    ποιες εργατικες κινησεις συμμετεχουν εκεί;
    συμμετέχουν σωματεια;
    ποιες οι δομες του κέντρου, πως παιρνονται οι αποφασεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω ως αποφάσεις σωματείων που συμμετέχουν στο εγχείρημα είναι μόνο η ΠΕΚΟΠ. Παρόλαυτά συμμετέχουν εργαζόμενοι απο διαφορετικούς εργασιακούς κλάδους, και πάλι απ' όσο καταλαβαίνω, γύρω από ή μέλη του ΕΕΚ.

      Για τις δομές, δεν μπορώ να γνωρίζω, καθότι δεν το έχω παρακολουθήσει καθόλου, επειδή στη πόλη που δραστηριοποιούμαι (Θεσσαλονίκη) δεν υπάρχει.

      Τέλος, δε νομίζω ότι πληρεί τις 3 προϋποθέσεις ενός ανεξάρτητου εργατικού κέντρου όπως το συλλαμβάνω εγώ. Παρόλαυτα το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι συγκροτείται πάνω στη βάση της ανάγκης ύπαρξης κάτι τέτοιου -άλλωστε είναι ακόμη μια πρωτοβουλία για να- και επίσης γιατί το πολιτικό πρόταγμα που πρεσβεύει έχει αιχμές κρίσιμες για τον ταξικό αγώνα, όπως είναι η οργανωτική και πολιτική χειραφέτηση από την αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

      Διαγραφή
  6. είσαι σίγουρος οτι συμμετέχει η ΠΕΚΟΠ? γιατι αν συμμετεχει και υπογραφει κείμενα σαν το παρακατω http://kentroagona-ergaton.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html ή υποστηρίζει το "όραμα για τη διαμόρφωση μιας ενωμένης, εργατικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής Eυρώπης" ή η ΠΕΚΟΠ ειναι το ποιο προχωρημενο σωματειο που υπαρει στην ελλαδα αφου με διαδικασιες συνελευσης αποφασισαν οτι θελουν σοσιαλιστικη ευρωπη ή όλοι εμεις οι υπολοιποι ειμαστε πολύ πίσω.
    Η χειραφετηση απο τη συνδικαλιστική γραφειοκρατια δεν γινεται ετσι απλά επειδη εμεις το θελουμε. Αν το βαλουμε κατω, μονο το ΠΑΜΕ ειναι ικανο να προκαλεσει μια σοβαρη διασπαση στη ΓΣΕΕ. Ποιος άλλος μπορει? γιατι απο τα κειμενα που εχει βγαλει το κεντρο καταλαβαινω οτι αυτο δεν μπορει να το κανει ο συντονισμος πρωτοβαθμιων - και ετσι ειναι συμφωνω και εγω- αλλα τοτε ποιος μπορει να το κανει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Απ' όσο γνωρίζω στην εν λόγω πρωτοβουλία συμμετείχε σε κάποια φάση με απόφαση της και η ΠΕΚΟΠ. Εάν αυτό έχει αλλάξει με κάποια νέα απόφαση αυτό δεν έχει δημοσιοποιηθεί και δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε.

    Όλες οι -ας πούμε- ανταγωνιστικές -τουλάχιστον προς την ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ- πρωτοβουλίες και συσπειρώσεις, αλλά και σωματεία που ελέγχονται κομματικά, έχουν κατά καιρούς εκφραστεί με παρόμοιο "πολιτικό" τρόπο, πράγμα που το μόνο που καταδυκνιει είναι την κυριαρχία του "κεντρικού πολιτικού" (εν κατακλείδι δλδ του κομματικού-εκλογικού) επάνω στις όποιες διαδικασίες τους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την ανακοίνωση περί κοινού μετώπου από την Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων Θεσσαλονίκης, που είναι ουσιαστικά μια εξειδίκευση στο συνδικαλιστικό επίπεδο της πρότασης κοινού "μετώπου" της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ίδιο μοτίβο και οι ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ αλλά και σωματείων που ελέγχει όπως π.χ. το σωματείο εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης με ειρωνικές ανακοινώσεις για τον Τσίπρα κ.τ.λ.

    Η αναγκαία οργανωτική διάσπαση -κομματιού έστω σωματείων- από τη ΓΣΕΕ, ακριβώς για να μπορούμε να μιλάμε στα πλαίσια άλλης ατζέντας αγώνα, δεν είναι, απ' ότι φαίνεται στα τελευταία δύο χρόνια, εντός του προγραμματισμού του ΠΑΜΕ, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποκλείσει για το μέλλον. Κατά τη γνώμη μας, αυτό το μοντέλο "καταγγελίας" των ηγεσιών και πίσω από αυτή -την υπαρκτή δυσκολία- να κρύβουμε τις σοβαρές αδυναμίες "μας", είναι ένα μοντέλο που βολεύει -για την ώρα τουλάχιστον- τόσο το ΠΑΜΕ όσο και τον Συντονισμό πρωτοβάθμιων, όσο και τους κομματικούς μηχανισμούς που τους ελέγχουν. Το ενδιαφέρον της πρότασης του ΕΕΚ (γιατί περί αυτού συζητάμε), είναι πως παρ'όλο μπορεί να χρησιμοποιεί και αυτό έναν "παρόμοιο" κομματικοκεντρικό τρόπο συνδικαλιστικής έκφρασης, βάζει ως προαπαιτούμενο και ανάγκη της εποχής, αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα, παρόλες τις μικρές -συγκριτικά- δυνάμεις του. Μέχρι εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λοιπόν απ όσο γνωρίζω στην Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών απο σωματεία συμμετέχουν η ΠΕΚΟΠ, οι οδηγοί Τουριστικών λεωφορείων Αθήνας και μεμονωμένα δεκάδες εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους και αρκετοί βιομηχανικοί εργάτες. Απο οργανώσεις την προσπάθεια υποστηρίζει το ΕΕΚ όχι όμως γιατί επιθυμεί να στήσει το δικό του παραμάγαζο αλλά γιατί θεωρεί ότι η αυτοργανωση της εργατικής τάξης είναι το μόνο που μπορεί να δώσει απάντηση στην λαίλαπα της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
    Ο συνδικαλισμός όπως σήμερα εκφράζεται απο ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ έχει χρεοκοπήσει. Οι εργατοπατέρες ξεπουλάνε τους εργατικούς αγώνες ενώ οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες που περιοδικά προκηρύσσονται δεν κλιμακώσουν αυτούς τους αγώνες αλλά αντίθετα τους εκτονώνουν. Αν για την εργατική τάξη υπάρχει κάτι πιο σιχαμερό απο τους πολιτικούς αυτοί είναι οι Παναγόπουλοι και οι λοιπές λέρες. Και αυτό δεν είναι ζήτημα ατόμων αλλά δομών.
    Το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ απο την πλευρά με την τακτική του αντί να ενώνει την εργατική τάξη την διασπά και την περιχαρακώνει αποκηρύσσοντας όλους όσους δεν εντάσσονται σε αυτό και δεν ακολουθούν την πολιτική του.
    Τέλος τα Πρωτοβάθμια Σωματεία με την μέχρι τώρα δράση τους περισσότερο λειτουργούν στο επίπεδο συντονισμού οργανώσεων και γραφείων παρά αποτελούν όργανο έκφρασης της βάσης. Ενδεικτικό αυτού για μένα η "Κατάληψη" του Ολύμπιον στην Θεσσαλονίκη στην οποία δεν έγινε καν συνέλευση γιατί μάλωνε ο ΣΥΡΙΖΑ...
    Η Πρωτοβουλία δημιουργίας του Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα είναι μια προσπάθεια συσπείρωσης και συντονισμού των εργαζόμενων και των ανέργων μέσω σωματείων βάσης και επιτροπών αγώνα σε ένα πλαίσιο όπου οι αποφάσεις θα στηρίζονται στις αρχές της εργατικής δημοκρατίας με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Αυτό προαπαιτεί τόσο την πάλη στα ήδη υπάρχοντα σωματεία όσο και την δημιουργία νέων εκεί που δεν υπάρχουν.
    Ασφαλώς αφού μέχρι σήμερα η μόνη οργανωμένη δύναμη που συμμετέχει είναι το ΕΕΚ είναι λογικό οι αποφάσεις της πρωτοβουλίας να είναι επιρρεασμένες απο αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΕΕΚ προσπαθεί να στήσει την δική του γραφειοκρατία, να χειραγωγήσει και να υποκαταστήσει την εργατική τάξη. Το Κέντρο Αγώνα δεν πρέπει να είναι όργανο κανενός μηχανισμού ή κόμματος αλλά όργανο της έκφρασης των ίδιων των εργαζομένων. Γι 'αυτό στην συνελεύσεις της Πρωτοβουλίας είναι ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι εκφράζουν κομμάτια του εργατικού κινήματος (εκτός προφανώς από τους ρατσιστες και τους φασίστες) ανεξάρτητα κομματικής προέλευσης με την προϋπόθεση βέβαια ότι αποδέχονται τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται άλλωστε και τα μέλη του ΕΕΚ και παλεύουν για την πολιτική τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. οι απορίες είναι πολύ συγκεκριμένες υπάρχουν αποφάσεις συνελεύσεων των οδηγών ή της πεκοπ για συμμετοχή σε ένα κέντρο με καθαρό πολιτικό προσανατολισμό; Πολιτικό προσανατολισμό που δεν διαφωνώ, αλλά όταν μιλαμε για διαδικασίες κινηματικές πρέπει να ξέρουμε αν οι συνελεύσεις των οδηγών και της πεκοπ έχουν ψηφίσει για τη σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και με την ανάλογη κριτική που κάνει το κέντρο προς την υπόλοιπη αριστερά. Αν έχουν πάω πάσο είναι σωματεία που είναι πολύ μπροστά από όλους μας. Όσο αφορά το ΠΑΜΕ το θεμα στην προκειμένη δεν είναι αν θέλει ή όχι διασπαση από τη ΓΣΕΕ αλλά το κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για διασπάσεις όταν ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας να το κάνει. Δεν μιλάω ότι δεν πρέπει να έχουμε εχθρική στάση απέναντι στη ΓΣΕΕ αυτό εκ των πραγμάτων γίνεται αλλά όταν πετάμε κάτι πρεπει και να μπορούμε να το στηρίξουμε πραγματικά.
    Η αναφορά στο ΠΑΜΕ γίνεται γιατί από τις δυνάμεις που ελέγχει μόνο αυτό είναι ικανό να προξενέσει μια σοβαρή οργανωτική διάσπαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.