Σβουνιές

του Αντώνη Αντωνάκου

Ο τρίτος δρόμος είχε αυτούς τους σκοτεινούς υμνητές της αγοράς. Ο τρίτος δρόμος είναι στρωμένος με σβουνιές. Τον Μίμη Ανδρουλάκη που περιμένει προτομή μετά θάνατον, τη νευρωτική αμαζόνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης Μαρία Δαμανάκη, το Μπίστη, τα τρωκτικά του Κουβέλη κάτι καμένους πανεπιστημιακούς που συνεδριάζονται ακαταπαύστως. Ο τρίτος δρόμος άρχισε να γίνεται λεωφόρος το ογδόντα, όταν ο Κύρκος βγήκε στους δρόμους με μια σημαία να πανηγυρίσει τη νίκη του λαού, δίνοντας το μήνυμα στη νέα εξουσία που ξημέρωνε.

Ο Λεωνίδας έγινε ο ροζ πάνθηρας της αριστεράς, δίνοντας το σύνθημα στις μεγάλες φίρμες να εξαργυρώσουν τα πολυτεχνεία και τις νομικές. Απʼ τους διανοούμενους που φυλλορρόησαν στο ίδρυμα Φορντ και τα γιουσουφάκια της αριστερής καλλιτεχνίας ξεμπούκαραν τα νέα τζάκια. Λιμασμένοι για καρέκλα ξέχασαν τη βαρβαρότητα της εξουσίας, δίνοντας άφεση στον αμερικανοκίνητο πασοκικό μηχανισμό προπαγάνδας, που επί χρόνια κατήγγειλαν για κλοπή συνθημάτων, οραμάτων και ψηφοφόρων.

Το ΠΑΣΟΚ στήθηκε πάνω στην «προσαρμοσμένη ηθική» στελεχών της αριστεράς. Μιας αριστεράς των σαλονιών, που η μαγιά της ήταν παιδάκια των αστών που για να τη σπάσουν στη μαμά και το μπαμπά γράφτηκαν στο κόμμα. Αρχίζοντας απʼ τα κουπόνια και την αφισοκόλληση έφταναν στο ρετιρέ της κεντρικής επιτροπής. Οι ρητορείες και τα χρυσά σκάγια σημάδευαν όλο και πιο πολύ τις φτερούγες του λαού.

Το σύνθημα της εξουσίας ήταν «αγοράστε συνειδήσεις». Και οι συνειδήσεις αγοράζονται με λίγα ψίχουλα καλοζωίας. Με επιδόματα, αγαθά στα ράφια και τουρισμό με κουπόνια. Ο κόσμος, ο λαός, η βάση αφέθηκε στο χάδι του ηγέτη. Ο ηγέτης πετούσε σπίθες στη λαοθάλασσα. Η λαοθάλασσα άρχισε να κάνει τις δουλειές με το γνωστό του γνωστού. Απʼ το δεξιό περάσαμε στον πασόκο κομματάρχη. Στις υπηρεσίες άρχισε να γίνεται το μεγάλο μακελειό. Τα χαρτοφυλάκια άλλαζαν χέρια. Απʼ την παραδοσιακή άρχουσα τάξη όμως δεν πειράχτηκε τρίχα. Απλώς δημιουργήθηκε μια νέα τάξη-οχυρό, που κατέληξε να κυβερνά με αποκορύφωμα τον πολιτικό βερμπαλισμό του εκσυγχρονισμού που οδήγησε στο φιάσκο των ολυμπιακών αγώνων και της ανάπτυξης.

Τα μειράκια του πολυτεχνείου έγραψαν το πρελούδιο του νέου καπιταλισμού. Βγήκαν μπροστά για να σαρώσουν τις όποιες σαθρές κατακτήσεις. Οι πρώην συνδικαλιστές απʼ τον άμβωνα της ΓΣΕΕ τώρα χορεύουν σάμπα στο Βερολίνο. Είναι η εμπροσθοφυλακή της νέας χούντας. Μαζί με την λεγόμενη δημοκρατική αριστερά που εποπτεύει τα απολίτικα κινήματα θα βάλει πλάτη στο να ξεπεράσει το σύστημα την κρίση του.

Ο φασίστας της ακροδεξιάς είναι μια ευδιάκριτη φιγούρα στο πολιτικό φάσμα. Ο φασίστας όμως της κεντροαριστεράς είναι μασκαρεμένος. Δεν έχει στα χέρια όπλα και σιδερολοστούς, δεν στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους λαθρομετανάστες. Οι σιδερογροθιές του είναι αθέατες. Ξέρει να κουμαντάρει τη λαϊκή οργή. Στη σκακιέρα του στήνει προβοκάτσιες, συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία. Ανταλλάσει σπόρους, ρούχα, κάνει τους νέους μαϊμούδες του χαζοχαρούμενου ευ ζην, διδάσκει πως πρέπει να ζήσουν με λιγότερα, να περνάν γριές απέναντι, να κάνουν δια βίου καλές πράξεις, να μην αντιδρούν, να μην πολεμούν, να μην διαμαρτύρονται, να μην οργανώνονται. Να μην πετάνε πέτρες στις βιτρίνες της ελεημοσύνης των πλουσίων που απαιτούν περισσότερα πλούτη, να μην εξεγείρονται στο σχολείο-κάτεργο, στο μεσαίωνα της ανάπτυξης που έρχεται, στην κυρίαρχη ιδεολογία που τους θέλει δουλοπάροικους και τροφοσυλλέκτες.

Η λεγόμενη δημοκρατική αριστερά είναι το ανάχωμα της κυρίαρχης τάξης. Είναι η παραφυάδα ενός χώρου μέσα στον οποίο διεξάγεται ένα ανοιχτός πόλεμος μεταξύ ολοκληρωτικά αντιτιθέμενων ομάδων. Πόλεμος βαφτισμένος ως «εσωκομματική δημοκρατία» που καταλήγει πάντα σε διάσπαση, αφού στην πραγματικότητα η «προσαρμοσμένη ηθική» αυτών των στελεχών προσβλέπει πάση θυσία στην κατάληψη κυβερνητικού θώκου. Ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Μπίστης αποτέλεσαν την εμβληματική αγία τριάδα αυτής της συναλλαγής. Το κατεστημένο τους προώθησε, τους έδωσε βήμα, δημοσιότητα. Παρόλʼ αυτά τους κρατούσε πάντα στον προθάλαμο για την κυβερνητική λάντζα. Τροφή για τα κανόνια της αντιπολίτευσης και αποδέκτες της λαϊκής οργής.

Αν ο Ανδρουλάκης δεν πατήσει το απαραίτητο γλείψιμο στον εκάστοτε αυτοκράτορα του ΠΑΣΟΚ, ο Καστανιώτης δεν θα του τυπώσει βιβλίο κι ο Καψής δεν θα τον ξαναπάρει τηλέφωνο, ο Πρετεντέρης δεν θα τον ξανακαλέσει στο μέγκα κι η Τρέμη δεν θα του ξαναμιλήσει στη Λυρική. Κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν έγλειψε με τόση σπουδή και τόσο πάθος. Απʼ τον εκσυγχρονιστή Σημίτη ο Μίμης έγραψε διθυράμβους για τον μεταρρυθμιστή Παπανδρέου και τώρα ύμνους για τον ανανεωτή Βενιζέλο.

Βεβαίως ο Μίμης δεν είναι μόνος. Μια ολόκληρη διανόηση της πορδής, ένας συρφετός από αριβίστες, έχοντας προίκα τον αριστερισμό της εφηβείας τους μπουκάρουν σε τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα. Αποβλακώστε το κοινό. Διαιωνίστε τις εξαγορασμένες συνειδήσεις. Η δημοκρατική αριστερά είναι εδώ. Οι φωτισμένοι, οι δημοκράτες. Οι πρώην ευρωκομουνιστές που ξέπεσαν σε εξώγαμα της Θάτσερ.

Μα προς θεού να φύγουμε απʼ το ευρώ! Το ιερό ευρώ, το άγιο το ζωοποιό το ευλογημένο ευρώ! Δεν υπάρχει ζωή μετά το ευρώ. Τα χωράφια θα γίνουν στείρα, η θάλασσα δεν θα βγάζει ψάρια μετά το ευρώ. Τα αρνιά και τα κατσίκια δε θα τρώγονται. Οι αγελάδες δε θα κατεβάζουν γάλα. Μετά το ευρώ ο άντρας δεν θα έχει στύση κι οι γυναίκες θα είναι στέρφες. Χωρίς το ευρώ έρεβος και κατακλυσμός. Θαʼ ρθουν οι κουμουνιστές να σφάξουν τα παιδιά σας. Θα σας πάρουν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, θα σβήσουν τον ήλιο, θα σας ψεκάζουν με μπαϊγκόν.

Ζήτω λοιπόν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ο οίκος μούντις, η γκόλντμαν σάξ. Ζήτω ο Μόντι, ο Παπαδήμος, ο εθελοντισμός. Ζήτω η δημοκρατική μας αριστερά, ο τρίτος δρόμος. Οι στελεχάρες.

Ω καθηγητάκο της Παντείου, φιλόσοφε του μεσονυχτίου που περιμένεις υπομονετικά το υπουργείο σου, σε παρατηρώ, κινήσεις ζυγωματικών, σπάσιμο μέσης,τσαλίμι φωνής. Έτοιμος να καρποφορήσεις γενοκτονία. Να πετάξεις τʼ αποφάγια σου στων καιρών τη μανιασμένη θάλασσα.

Πηγή: ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ