Για το εμπόριο ξενοφοβίας

Σήμερα το πρωί, ο περιφερειάρχης Αττικής Σγουρός, κατηγόρησε για ρατσισμό, τους κατοίκους της Κοζάνης, γιατί δε δέχονται το στρατωνισμό στην περιοχή τους, των προσφύγων και μεταναστών, που για αρχή σκέφτεται να σύρει η κυβέρνηση εκεί. Ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ο αθηναϊκός ρατσισμός. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να περάσουν, ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα για το θέμα.

Στην πραγματικότητα, κάτω από την επιφάνεια του παιχνιδιού που παίζεται, εξελίσσεται ένα απίστευτο εμπόριο ξενοφοβίας και ρατσισμού, με πολλούς πωλητές και άλλους τόσους πελάτες.

Σε αυτό το «εμπόριο», είναι προφανές, πως παίζει τα ρέστα της η ελληνική ακροδεξιά. Με την επίθεση στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, επιχειρεί να τυλίξει με το ύφασμα της εθνικής σημαίας, μέχρι ασφυξίας, την καθημερινότητα, τη σύνθλιψη δικαιωμάτων και προοπτικών ζωής, για εκατομμύρια εργαζόμενους.

Αγοράζουν οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι περιοχών της Αθήνας, οι οποίοι υπό το βάρος πολλών αιτίων, δεν βλέπουν την καθημερινή πίεση του εργοδότη, τη φορολεηλασία, το ότι για οικονομικούς λόγους ολόκληρες περιοχές της Αθήνας είναι άβατα για όποιον δεν έχει χρήματα. Ή για να το πούμε καλύτερα, όλα αυτά μετατίθενται στον πρόσφυγα και το μετανάστη, που αν για διάφορους λόγους φτάσει στην κλοπή, τότε ακόμα πιο καλά και εύκολα τα επιχειρήματα εναντίον του.

Μαθημένο στην απομόνωση, στην έλλειψη σχεδίου κοινής οργάνωσης και πάλης, εκμεταλλευόμενο, ακόμα και από συνδικαλιστικούς φορείς όπως στην περίπτωση των καθαριστριών, το αλλοδαπό αστικά νόμιμο προλεταριάτο, αγοράζει από αυτή την ξενοφοβία καθώς επιδιώκει με κάθε τρόπο να αποδείξει πως δεν έχει σχέση με τους αλήτες που γυρίζουν και κλέβουν την Αθήνα. Πολλοί από αυτούς, σίγουρα έχουν γεμίσει τα καράβια από τα λιμάνια της Αλβανίας πριν από 20 περίπου χρόνια. Έχουν βιαστεί ή και εξευτελιστεί από συνοριοφύλακες. Τους έχουν κλέψει οι Αρχές. Δεν θέλουν με τίποτα να ξαναπεράσουν τα ίδια.

Στο «εμπόριο» συμμετέχουν και όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα. Δεν είναι μόνο οι αυτοτελείς επιδιώξεις τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΛΑΟΣ), που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το κυριότερο είναι, πως πρέπει η ατζέντα τις παραμονές των νέων μέτρων που θα έρθουν προς το τέλος της άνοιξης, να μας βρουν να μιλάμε για άλλους υπαίτιους.

Στην πραγματικότητα, οι μεγαλύτεροι «έμποροι», το παιχνίδι των οποίων παίζουν όλοι όσοι πουλάνε ξενοφοβία, τελικά, στρατηγικά, είναι η ελληνική αστική τάξη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή, αυτή η σιδηρά γροθιά των χωρίς προσχήματα συμφερόντων του κεφαλαίου και των πιο εφιαλτικών αυταπατών του μικροαστού και του απελπισμένου εργαζόμενου, αυτών το παιχνίδι παίζει, αυτή τη στρατηγική υπηρετεί.

Η ελληνική αστική τάξη, μετά τις συμφωνίες του Δουβλίνου, και στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού εντός της Ε.Ε., έχει αποδεχτεί πως θα είναι το ευρωπαϊκό Γκουαντάναμο. Το σχέδιο που τώρα προκηρύσσει ο Χρυσοχοίδης και η καπιταλιστική κυβέρνηση που συμμετέχει, αποτελεί ακριβώς την υλοποίηση αυτών των σχεδίων. Η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, στα πλαίσια της Συνθήκης Σένγκεν, έχει χρηματοδοτηθεί αδρά από την Ε.Ε., για να παίξει αυτό το ρόλο. Εδώ και καιρό ήταν ανακόλουθη, και για αυτό απειλείται με έξοδο από τη Συνθήκη. Τα τείχη του Παπουτσή στον Έβρο, ήταν μόνο μια εισαγωγή στην ουσία του σχεδίου.

Και ακριβώς αυτό το σχέδιο, είναι που έχει ως αποτέλεσμά του, το να μην εξαφανιστεί ούτε η μαύρη αγορά εκατομμυρίων ψυχών που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή εδώ. Όπου γίνουν τα διάφορα Γκουαντάναμο, θα αναπτυχθεί μια νέα αγορά. Εκμετάλλευσης όσων θα βγαίνουν για μεροκάματα μηδαμινά. Συνεχής εκμετάλλευσης από τους εμπόρους, αφού η ίδια η Ε.Ε., με τις συμφωνίες του Δουβλίνου, δίνει βάρος στο στρατωνισμό και τον εγκλεισμό των προσφύγων.

Από την άλλη μέσα στην Ε.Ε., όλο το σχέδιο γύρω από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, δημιουργεί τις προϋποθέσεις επανεμφάνισης ακροδεξιών πολιτικών επιλογών, ιδιαίτερα στις χώρες που, πιο βάρβαρα, οι εργαζόμενοί τους πλήττονται από την κρίση. Είναι πανευρωπαϊκή καπιταλιστική πολιτική, οι αστικά νόμιμοι εργαζόμενοι να ρίχνουν τα μεροκάματα. Οι αστικά παράνομοι να ανεβάζουν την ξενοφοβία. Και τελικά ο ρατσισμός να ρίχνει τα μεροκάματα για όλους. Η συνθήκη Σένγκεν, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δε θέλει την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων, την κατάληξή τους εκεί που πραγματικά επιθυμούν να πάνε. Σαρώνει η επιλεκτική ζήτηση μεταναστών, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με μεροκάματα πείνας.

Για την επαναστατική αριστερά και το εργατικό κίνημα, το ζήτημα πρέπει να είναι «μεταναστευτικό». Αλλά και ταυτόχρονα να μην είναι. Η πάλη για επαναστατική έξοδο από την Ε.Ε., και διάλυσή της, για να συμπαρασύρει μαζί της και όλο το αντιδραστικό χαρτοβασίλειο που έχει ψηφίσει και υλοποιεί μαζί με τις εθνικές κυβερνήσεις, είναι το αναγκαίο παράλληλο αίτημα, για να μπορούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να έχουν τη δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης, και στο μέτρο του δυνατού των συλλογικών αγώνων, να καθορίζουν τη ζωή τους.

Ταυτόχρονα όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο εκεί. Και ούτε είναι αποκλειστικά μεταναστευτικό. Ή για να το πούμε καλύτερα, η μεταναστευτική πλευρά του, θα λυθεί μέσα σε μια συνολική μετακίνηση της συζήτησης γύρω από το ζήτημα που θα αφορά: την κατοικία, την εργασία, και τα πολιτικά δικαιώματα συνολικά. Γα έλληνες και μετανάστες. Για έλληνες και αλλοδαπούς εργαζόμενους και απόκληρους της καπιταλιστικής κοινωνίας και των πολιτικών που εφαρμόζονται.

Σε μια κοινωνία που οι άστεγοι, οι πένητες και οι πεινώντες, σε απίστευτα ποσοστά, με περισσότερους τους Έλληνες πλέον, θέτει το ζήτημα της διεκδίκησης ανθρώπινων και σύγχρονων κατοικιών, ενσωματωμένων μέσα στον χωροταξικό ιστό των πόλεων. Για να πάψουν οι συγκρούσεις ανάμεσα στους εξαθλιωμένους, για μια ζεστή γωνιά και ένα πιάτο φαγητό. Σε όλους μας αξίζουν πολύ περισσότερα. Θα στοχοποιείται ο πρόσφυγας και ο μετανάστης, θα αναγορεύεται σε κλέφτη, θα κακοποιείται όταν κοιμάται έξω, γιατί την ίδια στιγμή, απέναντι και στον έλληνα άστεγο, γυρίζουμε το κεφάλι από την ανάποδη, ή τον συζητάμε ως στατιστικό στοιχείο της κρίσης.

Η πάλη για εργασιακά δικαιώματα, για την κατάκτηση όρων ανθρώπινης ζωής, ενταγμένης στην πάλη να ανατρέψουμε την κυβέρνησή τους, με προσπάθειες αυτοκυβέρνησης και εργατικής κοινωνικής αλληλεγγύης, θα εντάξει στο εργατικό μας κίνημα, τον αστικά νόμιμο μετανάστη, που θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα, και μετά από πολλά χρόνια σκέφτεται να ξαναμεταναστεύσει. Θα εντάξει στην κοινή μας πάλη, όλων των εργαζομένων, ολόκληρους κλάδους, που αποτελούν άγονη έρημο δικαιωμάτων, στη βάση του εθνικού διαχωρισμού.

Είναι όρος η παροχή πολιτικού ασύλου άμεσα και χωρίς προϋποθέσεις σε όσους διωκόμενους το ζητούν. Ταυτόχρονα, το κυριότερο είναι να υπερπηδηθούν οι σκόπελοι που θέτουν εκτός της πολιτικής ζωής τους εργαζόμενους μετανάστες. Σε ένα βαθμό, η απόστασή τους από την ταξική πάλη, έχει να κάνει με τη δυσπιστία απέναντι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσο και το ότι δεν εμφανίζεται ένα υπαρκτό σχέδιο οργάνωσης της αλληλεγγύης, με εργατικές επιτροπές στις γειτονιές, με το να πάρουμε στα χέρια μας την επίλυση ζητημάτων όπως η τροφή. Για να κάνουμε στην άκρη παπάδες και πολιτευτές της επαιτείας.

Αλλά στο ζήτημα θα επανέλθουμε. Γιατί οι προγραμματικές διεκδικήσεις, όπως και η απαραίτητη πάλη ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό έχει και συνέχεια, ως οργανικό κομμάτι της συνολικής ανάγκης για την επαναστατική επίλυση του κοινωνικού προβλήματος.

Πηγή: http://diethnistis.gr