προσοχή: εκκλησία στα αριστερά!

από το τεύχος 71 του Sarajevo

Ένας φίλος του Sarajevo αναρωτήθηκε (μάλλον μας μάλωσε...) για υπερβολή στο θέμα του συνεδρίου περί “εκκλησίας και αριστεράς”. Γιατί να υπάρχουν θέματα ταμπού; μας ρωτάει, εννοώντας (υποθέτουμε) τον χριστιανισμό.
Η αλήθεια είναι πως θέματα ταμπού δεν υπάρχουν. Η κριτική στις θρησκείες, στις εκκλησίες και ειδικά στον χριστιανισμό έχει γίνει από πολύ παλιά, κριτική εύστοχη, διεισδυτική και αποκαλυπτική· δεν είναι “ταμπού” λοιπόν η εκκλησία. Είναι, σκέτα και καθαρά, εχθρός!
Επιπλέον μπορεί να κάνει κάποιος, αν θέλει, την διάκριση μεταξύ θρησκείας / θρησκειών και εκκλησίας / εκκλησιών - αλλά τόσο το χειρότερο για την “εκκλησία”. Να θυμίσουμε πως πρόκειται για την χριστιανική εκκλησία, και ειδικά την ορθόδοξη, που η ιστορία της είναι καθαρά και μόνο ιστορία ακραίου συντηρητισμού, σκοταδισμού, μίσους, δουλείας, κλπ κλπ. Το αν έχουν υπάρξει ένας παπάς εδώ κι ένας εκεί που κράτησαν (ή κρατάνε) διαφορετική στάση, δεν αλλάζει τίποτα. Μιλάμε για μια τεράστια εταιρεία δεσμοφυλάκων, που είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων, βαθύ κράτος, κάλυψη για τις μυστικές υπηρεσίες, σχολή εφαρμοσμένου σεξισμού, και άλλα.
Όμως, για να απαντήσουμε ακόμα καλύτερα στην ένταση του αναγνώστη, ας καταφύγουμε στα λόγια κάποιου άλλου. Στόχος των λεγόμενων είναι η “νεο-ορθοδοξία”, ένα ιδεολογικό μόρφωμα που είχε την φιλοδοξία να “παντρέψει” διάφορες ιδέες του ορθόδοξου χριστιανισμού και της αριστεράς, και εμφανίστηκε πιο έντονα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80, έχοντας “δυνατά ονόματα” τότε στο άρμα του: Ζουράρι, Γιανναρά, Σαββόπουλο, Μοσκώφ...
Αντιγράφουμε λοιπόν:

Τίτλος: ο “νεο-ορθόδοξος” σκοταδισμός
“Ο Ένας Θεός δεν θα προέκυπτε ποτέ χωρίς τον Ένα Βασιλιά, τον μοναδικό, που ελέγχει την πληθώρα των φυσικών φαινομένων και εξασφαλίζει τη συνοχή των φυσικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν μεταξύ τους, Θεός, που είναι απλά η απεικόνιση του Ενός που φαινομενικά ή πραγματικά εξασφαλίζει τη συνοχή ανάμεσα στα άτομα που αντιπαλεύουν λόγω των αντιθετικών τους συμφέροντων, δεσπότης της Ανατολής” έγραφε ο Ένγκελς το 1846, σ’ ένα γράμμα του στον Μαρξ.
...
Η επιστήμη του κοινωνικού, ο ιστορικός υλισμός, αλλά και η φιλοσοφία που τη συνοδεύει, ο διαλεκτικός υλισμός, βρίσκονται σε μια συνεχή και ασυμφιλίωτη θεωρητική σύγκρουση και αντιπαλότητα με τη θρησκευτική ιδεολογία σ’ όλες της τις παραλλαγές. Ο μαρξισμός θέτει σε κριτική τις θεμελιώδεις θεωρητικές αφετηρίες κάθε θρησκείας, τον “ιδεαλισμό του Θεού” και τον “ιδεαλισμό του Ανθρώπου”.
...
Είναι πολύ εύκολο νομίζω να καταλάβουμε πως η θρησκεία συνδέθηκε άμεσα με την αστική κρατική λειτουργία, και πως η εκκλησία εντάχτηκε στο πλέγμα των κρατικών μηχανισμών που επιβάλλουν στις λαϊκές τάξεις τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ακόμα, ακριβώς γιατί η διάδοση της θρησκευτικής - χριστιανικής - ιδεολογίας και ηθικής προϋποθέτει τον “εκφοβισμό της συνείδησης”, είναι κατά κανόνα οι πιο συντηρητικές δυνάμεις στα πλαίσια της αστικής εξουσίας που επικαλούνται τη χριστιανική και θρησκευτική ιδεολογία.
...
Το ότι η ορθοδοξία είναι θρησκεία και μάλιστα, από τη συγκρότησή της, στο Βυζάντιο, θρησκεία κρατική, είναι στον καθένα γνωστό και δεν χρειάζεται συζήτηση.
...
Πίσω από το κήρυγμα των “νέων θεολόγων” προβάλλει απωθητική η εικόνα της κρίσης της Αριστεράς. Γιατί είναι η Αριστερά που σε μεγάλο βαθμό υπέθαλψε και συντήρησε, στις Κεντρικές Επιτροπές και στα ιδεολογικά της όργανα, στις συντακτικές επιτροπές των περιοδικών της και στις στήλες των εντύπων της, τον χριστιανοεθνικιστικό σκοταδισμό."

Ποιός και που τα έγραφε αυτά; Σήμερα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος του συ.ριζ.α., λέγεται Γιάννης Μηλιός, και τα έγραφε πριν σχεδόν 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 1983, στο περιοδικό σχολιαστής (νο 6, 9/1983).
“Ασυμφιλίωτη σύγκρουση” λοιπόν... τότε. Τώρα η αριστερά που χαϊδεύεται (και) με τους δεσπότες, μπορεί μόνο να πει, σαν δικαιολογία, πως η μοναδική “επιστήμη” και “φιλοσοφία” που την ενδιαφέρει είναι ο καιροσκοπισμός της εξουσίας.

Η ανταγωνιστική προλεταριακή μνήμη, και μάλιστα η συλλογική, είναι το πιο σκληρό και πολύτιμο μέταλλο. Συνεπώς, μέσα και ενάντια στην αφασία και στο κάθε φορά “σήμερα” που σκεπάζει το χτες και το προχτές, μια φωτογραφία και μια γραπτή υπενθύμιση.
Στη φωτογραφία είναι ένας γραμματέας. Όχι της αρχιεπισκοπής Αθηνών, αλλά του θαγινουμεκυβερνηση συ.ριζ.α. Δημήτρης Βίτσας το όνομά του, και υποθέτουμε ότι απλά εκτελούσε κομματικό καθήκον...
Η γραπτή υπενθύμιση αφορά ένα ρεπορτάζ της “αυγής”, στις 24 Γενάρη. Σύμφωνα μ’ αυτό:
... Την “παράσταση” έκλεψε η διάλεξη του Ανδρέα Καρίτζη, διδάκτορα φιλοσοφίας και μέλους της Π.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, στη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου Εκκλησία και Αριστερά με θέμα συζήτησης “Ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας και της Αριστεράς. Από τη συγκρουσιακή στη συνεργατική ρητορική”, ο οποίος απέσπασε το ηχηρό χειροκρότημα του συνόλου του κοινού.
Κατά την “αυγή” το highlight της διάλεξης αυτού του (ένας ακόμα...) γιάπη απ’ το στενό περιβάλλον Τσίπρα ήταν ότι:
... η “έφοδος στον ουρανό” που αποτελεί στόχευση τόσο της Αριστεράς όσο και της χριστιανικής θρησκείας, [πρέπει] να πραγματοποιηθεί.
Καλά (σας) το λέγαμε ότι το σύνθημα “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” αφορούσε τον άλλο κόσμο. Και καλά θα είναι αυτός ο λαμπρός νέος να εκλεγεί βουλευτής - για να φιλήσει το χεράκι του αρχιεπίσκοπου, και να καταλάβει ποιός είναι ο boss της “εφόδου”...

Ιερό πτολίεθρο

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Όταν πήραν μπροστά οι μαζικές κουλτούρες κι οι ανθρώπινες μάζες άρχισαν να ξεπαρθενεύονται απ’ τον παγανισμό της προϊστορίας, οδηγώντας το κοπάδι των αστραπών στα μαντριά της θρησκείας, ο άνθρωπος άρχισε να γλείφει τον κώλο του θεού. Χρησιμοποιώντας όλη τη βρομερή μαγεία τού ανορθολογισμού και του θαύματος μαγάρισε το ένστιχτο που ανθοφορούσε μπροστά στην ομορφιά και επινοούσε μπροστά στον κίνδυνο. Οι ηγεμόνες, οι άρχοντες, οι αυτοκράτορες όταν είδαν πως κινδυνεύουν με αφανισμό αμόλησαν τα λυσσασμένα τους σκυλιά. Εκεί που εκδηλωνόταν ζωή, διαλεκτική, εξέγερση, επιστήμη και αμφισβήτηση μια τεράστια πνευματική κουράδα έσκαγε σαν μετεωρίτης πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό. Πλάθοντας φοβισμένα όντα, περιφρονώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, επινοώντας άλλους μεταθανάτιους κόσμους και φακίρηδες δημιουργούς που παρακολουθούν και δικάζουν. Βλέποντας το ανθρώπινο σώμα να υπερτερεί και να εξεγείρετε αποφάσισαν να το καταργήσουν και να το αποδυναμώσουν κατασκευάζοντας πνευματικές αρλούμπες και μηχανισμούς ταπείνωσης. Έναν πολτό χωρίς ύπαρξη που ονομάσανε πνεύμα, εκμεταλλευόμενοι την πλατωνική μαλακία ενός δουλικού και παρηκμασμένου κόσμου. Δημιουργώντας μιαν απάτη προορισμένη για διανοητικές ατιμίες. Μια πομφόλυγα, ένα είδος βδέλλας που απομυζά απ’ το σώμα την ορμή και τη ζωντάνια αφήνοντας έναν πιστό, ένα υπαρξιακό κουφάρι που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται και μαλακίζεται αδιάκοπα με πετραχήλια, μήτρες επισκοπικές, μεταλαβιές και καραβιές ηλίθιων καταναγκασμών. Χτίζοντας μεθοδικά έναν αδιέξοδο κόσμο που έχει αχρηστέψει το λόγο ύπαρξης όλων των επιστημών. Είναι ο κόσμος στον οποίο κατέληξε η ιστορία του ανθρώπου της γης, που μπαίνοντας η μετά Χριστόν εποχή, οικοδόμησε τη ζωή του πάνω σε μιαν αυταπάτη. Βολική για τους άρχοντες και φονική για τους αρχόμενους. Επικαλούμενη το πνεύμα, η μπαγαπόντικη εξουσία ρουφά αίμα σα βρικόλακας, απ’ τις κατώτερες τάξεις που, με τόση σπουδή τα ιερατεία μαστούρωσαν στο πέρασμα των αιώνων. Καραβάνια εργατικής δύναμης και ανθρώπινου πόνου θρέφουν την άρχουσα τάξη που επιστρέφει στην κατώτερη τα αποφάγια της ως ελεημοσύνη. Ο ακρογωνιαίος λίθος των θρησκειών, πως το πνεύμα περιέχει τις αξίες και το σώμα θεωρείται απλώς ή άθλια κατοικία τους ή η υλική τους ενσάρκωση είναι το πρώτο και μοναδικό άρθρο στο σύνταγμα του φασισμού. Αντιστρέφοντας λοιπόν αυτή τη σπουδαία θεολογική μαλακία θα μπορούσαμε να πούμε πως το πνεύμα δεν θα είχε υπάρξει, ούτε οι αξίες του και ούτε τα δεδομένα του, αν το σώμα που τις διέδωσε δε βρισκόταν εκεί ,τη στιγμή που το πνεύμα σε πλήρη ακινησία αρεσκόταν να ατενίζει το κενό και την άβυσσο. Γιατί άραγε αυτό το παντοδύναμο και θεόσταλτο πνεύμα έπρεπε να τρυπώσει μέσα στη βρομερή και τρισάθλια ανθρώπινη σάρκα και σαν να μην έφτανε αυτό να την κακολογεί και να την καταπιέζει με τον πιο χυδαίο τρόπο! Βεβαιότατα γιατί, αυτός ο τερατικός δυϊσμός βοήθησε στους αιώνες των αιώνων τους πλούσιους να αναπνέουν με την κωλοτρυπίδα τους. Να κάνουν τέχνη την τρυφή τους σπέρνοντας μυσταγωγία, ερμητισμό, πλατωνισμό, διαλογισμό και ψυχουργία. Ένα σμάρι παλιανθρώπων κακολογεί το γαμήσι και υμνεί τη στέρηση. Γλείφει ξεδιάντροπα τ’ αρχίδια της εξουσίας και μαγαρίζει με ελεημοσύνες την ανθρώπινη ανάγκη. Ξεγεννά όλους τους εθνικισμούς με αποτρόπαιους τοκετούς που σπέρνουν κάθε φορά φαντάσματα για χίλια χρόνια. Διδάσκει στους υπηκόους τη βεβαιότητα του αναλλοίωτου της σχέσης εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες τού εργοστασίου και το πνεύμα, το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής. Σαν το σώμα να είναι το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν. Σαν να είναι αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας παπάς που εξομολογεί τους ετοιμοθάνατους στρατιώτες ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου. Ατενίζοντας το πρωτόπλαστο ανδρόγυνο που μπερδεύτηκε στην έριδα του μήλου. Αναθεματίζοντας την ωραία Ελένη, το αιώνιο θηλυκό. Τη γυναίκα, ως δαιμονισμένη στο πτολίεθρο των αγγέλων. Και τους εξεγερμένους, ως τα έκπτωτα τέκνα ενός αιμοβόρου θεού.

Πηγή: http://dromos.wordpress.com

Εκδήλωση

Από τι πέθανε ο Θεός;

Του Ντανιέλ Μπενσαΐντ* 

Τα δύο άρθρα που δημοσίευσε ο Μαρξ στο Παρίσι το 1844 –«Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και «Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα»- δεν αρκούνται στο να αναγγέλλουν το θάνατο του Θεού των θρησκειών. Αρχίζουν τη μάχη εναντίον των φετίχ και των ειδώλων που τον υποκαθιστούν: το Χρήμα και το Κράτος.

Στην εργασία του «Η ουσία του χριστιανισμού», ο Φόιερμπαχ είχε καταδείξει όχι μόνο ότι ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά ότι είναι ο δημιουργός του. Δεν είχε υποστηρίξει απλώς ότι «ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, δεν κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο». Απέδειξε επίσης, τονίζει ο Μαρξ, ότι «η φιλοσοφία δεν είναι άλλο πράγμα από τη θρησκεία που μετατίθεται και αναπτύσσεται στην ιδέα». Καθιστώντας την «κοινωνική σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο θεμελιακή αρχή της θεωρίας του», «θεμελίωσε [έτσι] τον αληθινό υλισμό». Ο άνθρωπος δεν είναι ένας άνθρωπος αφηρημένος «κουρνιασμένος εκτός του κόσμου», είναι ο «κόσμος του ανθρώπου», ο κοινωνικός άνθρωπος που παράγει, ανταλλάσσει, αγωνίζεται, αγαπάει. Είναι το Κράτος, είναι η κοινωνία.

Το όπιο του λαού

Από τη στιγμή που έγινε αποδεκτό ότι ο άνθρωπος δεν είναι το δημιούργημα ενός παντοδύναμου Θεού, μένει να καταλάβουμε από πού προέρχεται η ανάγκη να επινοήσει ο άνθρωπος μια ζωή μετά το τέλος της ζωής και να φαντάζεται έναν ουρανό απαλλαγμένο από την επίγεια αθλιότητα: «Η θρησκευτική αθλιότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της υπαρκτής αθλιότητας και η διαμαρτυρία εναντίον της τελευταίας. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου, όπως είναι και το πνεύμα μιας κατάστασης πραγμάτων που στερείται πνεύματος. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».