Ιερό πτολίεθρο

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Όταν πήραν μπροστά οι μαζικές κουλτούρες κι οι ανθρώπινες μάζες άρχισαν να ξεπαρθενεύονται απ’ τον παγανισμό της προϊστορίας, οδηγώντας το κοπάδι των αστραπών στα μαντριά της θρησκείας, ο άνθρωπος άρχισε να γλείφει τον κώλο του θεού. Χρησιμοποιώντας όλη τη βρομερή μαγεία τού ανορθολογισμού και του θαύματος μαγάρισε το ένστιχτο που ανθοφορούσε μπροστά στην ομορφιά και επινοούσε μπροστά στον κίνδυνο. Οι ηγεμόνες, οι άρχοντες, οι αυτοκράτορες όταν είδαν πως κινδυνεύουν με αφανισμό αμόλησαν τα λυσσασμένα τους σκυλιά. Εκεί που εκδηλωνόταν ζωή, διαλεκτική, εξέγερση, επιστήμη και αμφισβήτηση μια τεράστια πνευματική κουράδα έσκαγε σαν μετεωρίτης πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό. Πλάθοντας φοβισμένα όντα, περιφρονώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, επινοώντας άλλους μεταθανάτιους κόσμους και φακίρηδες δημιουργούς που παρακολουθούν και δικάζουν. Βλέποντας το ανθρώπινο σώμα να υπερτερεί και να εξεγείρετε αποφάσισαν να το καταργήσουν και να το αποδυναμώσουν κατασκευάζοντας πνευματικές αρλούμπες και μηχανισμούς ταπείνωσης. Έναν πολτό χωρίς ύπαρξη που ονομάσανε πνεύμα, εκμεταλλευόμενοι την πλατωνική μαλακία ενός δουλικού και παρηκμασμένου κόσμου. Δημιουργώντας μιαν απάτη προορισμένη για διανοητικές ατιμίες. Μια πομφόλυγα, ένα είδος βδέλλας που απομυζά απ’ το σώμα την ορμή και τη ζωντάνια αφήνοντας έναν πιστό, ένα υπαρξιακό κουφάρι που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται και μαλακίζεται αδιάκοπα με πετραχήλια, μήτρες επισκοπικές, μεταλαβιές και καραβιές ηλίθιων καταναγκασμών. Χτίζοντας μεθοδικά έναν αδιέξοδο κόσμο που έχει αχρηστέψει το λόγο ύπαρξης όλων των επιστημών. Είναι ο κόσμος στον οποίο κατέληξε η ιστορία του ανθρώπου της γης, που μπαίνοντας η μετά Χριστόν εποχή, οικοδόμησε τη ζωή του πάνω σε μιαν αυταπάτη. Βολική για τους άρχοντες και φονική για τους αρχόμενους. Επικαλούμενη το πνεύμα, η μπαγαπόντικη εξουσία ρουφά αίμα σα βρικόλακας, απ’ τις κατώτερες τάξεις που, με τόση σπουδή τα ιερατεία μαστούρωσαν στο πέρασμα των αιώνων. Καραβάνια εργατικής δύναμης και ανθρώπινου πόνου θρέφουν την άρχουσα τάξη που επιστρέφει στην κατώτερη τα αποφάγια της ως ελεημοσύνη. Ο ακρογωνιαίος λίθος των θρησκειών, πως το πνεύμα περιέχει τις αξίες και το σώμα θεωρείται απλώς ή άθλια κατοικία τους ή η υλική τους ενσάρκωση είναι το πρώτο και μοναδικό άρθρο στο σύνταγμα του φασισμού. Αντιστρέφοντας λοιπόν αυτή τη σπουδαία θεολογική μαλακία θα μπορούσαμε να πούμε πως το πνεύμα δεν θα είχε υπάρξει, ούτε οι αξίες του και ούτε τα δεδομένα του, αν το σώμα που τις διέδωσε δε βρισκόταν εκεί ,τη στιγμή που το πνεύμα σε πλήρη ακινησία αρεσκόταν να ατενίζει το κενό και την άβυσσο. Γιατί άραγε αυτό το παντοδύναμο και θεόσταλτο πνεύμα έπρεπε να τρυπώσει μέσα στη βρομερή και τρισάθλια ανθρώπινη σάρκα και σαν να μην έφτανε αυτό να την κακολογεί και να την καταπιέζει με τον πιο χυδαίο τρόπο! Βεβαιότατα γιατί, αυτός ο τερατικός δυϊσμός βοήθησε στους αιώνες των αιώνων τους πλούσιους να αναπνέουν με την κωλοτρυπίδα τους. Να κάνουν τέχνη την τρυφή τους σπέρνοντας μυσταγωγία, ερμητισμό, πλατωνισμό, διαλογισμό και ψυχουργία. Ένα σμάρι παλιανθρώπων κακολογεί το γαμήσι και υμνεί τη στέρηση. Γλείφει ξεδιάντροπα τ’ αρχίδια της εξουσίας και μαγαρίζει με ελεημοσύνες την ανθρώπινη ανάγκη. Ξεγεννά όλους τους εθνικισμούς με αποτρόπαιους τοκετούς που σπέρνουν κάθε φορά φαντάσματα για χίλια χρόνια. Διδάσκει στους υπηκόους τη βεβαιότητα του αναλλοίωτου της σχέσης εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες τού εργοστασίου και το πνεύμα, το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής. Σαν το σώμα να είναι το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν. Σαν να είναι αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας παπάς που εξομολογεί τους ετοιμοθάνατους στρατιώτες ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου. Ατενίζοντας το πρωτόπλαστο ανδρόγυνο που μπερδεύτηκε στην έριδα του μήλου. Αναθεματίζοντας την ωραία Ελένη, το αιώνιο θηλυκό. Τη γυναίκα, ως δαιμονισμένη στο πτολίεθρο των αγγέλων. Και τους εξεγερμένους, ως τα έκπτωτα τέκνα ενός αιμοβόρου θεού.

Πηγή: http://dromos.wordpress.com