Με αφορμή τα όχι που σημαίνουν ναι. Στοιχεία μια επαναστατικής γραμμής.

Του Διεθνιστή

Η καταψήφιση του νομοσχεδίου από την κυπριακή βουλή, για το γενικό «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, βοήθησε από τη μια πλευρά για να φανούν καθαρότερα οι πολιτικές λογικές και επιδιώξεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος, να φωτιστούν πλευρές της ανάλυσης για την ευρωπαϊκή καπιταλιστική κρίση, και κυρίως να διευρυνθεί ένας προβληματισμός γύρω από την αναγκαία πολιτική γραμμή που θα πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα γενικά, οι επαναστάτες ειδικά.

Όλος ο ελληνικός αντιπολιτευόμενος στην κυβέρνηση πολιτικός κόσμος στάθηκε με πανηγυρική διάθεση απέναντι στην απόφαση του αστικού κυπριακού πολιτικού συστήματος. Από τη μεριά των συστημικών δυνάμεων που αντιπολιτεύονται το κυβερνητικό πολιτικό σχέδιο, ήταν μια πάρα πολύ καλή αφορμή, να τονιστεί η ανάγκη μιας υπερήφανης εθνικής στάσης της Ελλάδας, απέναντι στην τρόικα, παίρνοντας μαθήματα από το κυπριακό κοινοβούλιο. Πιο ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτιζόμενος απόλυτα, καταδεικνύει για άλλη μια φορά ακόμα καλύτερα, για το τι εννοεί, όταν μιλάει για τη δική του εκδοχή συστημικής συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης με τα εντός και εκτός Ελλάδας κέντρα του κεφαλαίου. Η υπόλοιπη αριστερά στην Ελλάδα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, χρησιμοποιεί το κυπριακό κοινοβουλευτικό όχι, με την επισήμανση πως αυτό από μόνο του δεν αρκεί, ενώ ταυτόχρονα πως είναι μια πολύ καλή εκκίνηση για τον κυπριακό λαό, που μπορεί να πάει ακόμα πιο πέρα αυτό το όχι, για να το κάνει στέρεο. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια συμπληρωματική και ηγεμονευόμενη σε αυτή τη φάση αστική γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης. Στη δεύτερη, πιστεύουμε πως έχουμε μπροστά μας μια ιδεολογικοπολιτική πανωλεθρία της αριστεράς, που δυστυχώς αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα τη βρούμε μπροστά μας, όταν το ζήτημα, ως πραγματικό ενδεχόμενο πλέον, ανοίξει και στην Ελλάδα. Και στις δυο περιπτώσεις, ο εγκλωβισμός σε μια αντιΜέρκελ και αντιγερμανική ανάλυση, είναι εντυπωσιακά κοινός.

Ο κυπριακός λαός, αντέδρασε βλέποντας μπροστά του να εξελίσσεται το χειρότερο δυνατό σενάριο-όρος, χρηματοδότησης της Κύπρου. Αυτό, σε συνδυασμό με τις φρούδες ελπίδες περί υποστήριξης και οικονομικής ενίσχυσης της Κύπρου από τη Ρωσία, που «έπαιξε» και το κυπριακό πολιτικό σύστημα, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου. Η ανάθεση των ελπίδων από την αριστερά στην Ελλάδα, μιας αριστεράς χωρίς σχέδιο και σταθερό προσανατολισμό, στο λαό της Κύπρου, δεν προσφέρει τίποτα στο εργατικό κίνημα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και έπειτα από την εναλλαγή καμιά δεκαριά σεναρίων μέσα σε οκτώ ημέρες, για την άντληση των 5,8 δις. ευρώ, φαίνεται πως η κατάληξη είναι το κούρεμα, αντί μετοχών, των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ, στην Τράπεζα Κύπρου, η αναδιάρθρωση της Λαϊκής, και το σημαντικότερο, η μετατροπή όλων των καταθέσεων σε προθεσμιακών. Μέρος αυτών των μέτρων, ήταν στο πρόγραμμα του Αναστασιάδη στις τελευταίες εκλογές στην Κύπρο, ενώ κάποια άλλα, καθιστούν ευθέως, αλλά όχι άμεσα χρονικά, το σύνολο των κατατεθειμένων εισοδημάτων στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, στα χέρια του κράτους και των ξένων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων που τη δανείζουν. Ταυτόχρονα, από το ίδιο βράδυ των αντιδράσεων έξω από την Κυπριακή Βουλή, οι κύπριοι δήλωναν πως «το κράτος μας να το πληρώσουμε, τους ξένους και τους ευρωπαίους όχι», ενσωματώνοντας δηλαδή στην κοινή συνείδηση, μια από τις κορυφαίες στιγμές της κυπριακής (και όχι μόνο κρίσης), ως πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης. Ως συνέχεια και προέκταση των από το 1974 ανοιχτών πολιτικών προβλημάτων. Ο κυπριακός λαός πράγματι έχει τώρα την ευκαιρία να δυναμώσει την πάλη του, αν φυσικά δεν επιλέξει από τις παραλλαγές της αστικής πολιτικής, και κυρίως ως τμήμα μιας γενικευμένης αντίστασης από τη μεριά των λαών της Ευρώπης, προφανώς σε μια πρώτη φάση του ευρωπαϊκού νότου.

Η Ρωσία από τη μεριά της, και λόγω στρατηγικών συμφωνιών με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και γιατί σε αυτή τη φάση δεν την εξυπηρετεί σε τίποτα να μπει δια της Κύπρου «συνέταιρος» στην κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρνήθηκε να στηρίξει πιο γενναιόδωρα τη Κύπρο, χρησιμοποιώντας εκτός λογικής οικονομικά ανταλλάγματα. Άλλωστε, οι περιπλοκές που θα δημιουργηθούν στην περιοχή, με αφορμή τις επιχειρήσεις εξορύξεων ενεργειακών πηγών, και τις οποίες έχουμε περιγράψει με αφορμή την επίσκεψη Ολάντ στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη ρωσική αστική τάξη και την πολιτική ηγεσία της, στο να πάρει γρήγορες αποφάσεις.

Τόσο κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο πολύ περισσότερο, αντιμνημονιακά υποτίθεται μέσα ενημέρωσης, υπενθύμισαν πως αυτή η ρωσική στάση, γκρέμισε αυταπάτες, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, για τις πραγματικές προθέσεις της Ρωσίας, στο να δανείσει τις αστικές οικονομίες που αναζητούν επειγόντως δανεισμό. Αυτά είναι καλά για όσους δεν έχουν μνήμη. Εμείς έχουμε. Να θυμίσουμε πως το σενάριο της χρηματοδότησης από Ρωσία και Κίνα, έκλεισε για την Ελλάδα, ήδη επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου, όταν Ρώσοι και Κινέζοι, τον έστειλαν ευθέως στο Δ.Ν.Τ. Για να θυμηθούμε επίσης, πως αμέσως μετά το Καστελλόριζο έντυπα της αριστεράς στην Ελλάδα (Ριζοσπάστης, Αυγή, Πριν και άλλες), μεταξύ Απριλίου και Μαΐου του 2010, υπεδείκνυαν μάλιστα, πως θα ήταν μια λύση η αναζήτηση από την κυβέρνηση δανεισμού με χαμηλότερο επιτόκιο από Ρωσία και Κίνα. Είναι η εποχή που και κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ιδρύει την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, για να την εγκολπωθεί στη συνέχεια ο Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες στην ανάλυσή τους. Από τα σύννεφα για τη ρώσικη στάση, πέφτουν όσοι δεν έχουν ούτε την ανάλυση, για μια ως το τέλος επαναστατική πολιτική γραμμή.

Για εμάς, το κυπριακό όχι, μέσα στο κοινοβούλιο, και χωρίς να αρνούμαστε πως δίνει μια ευκαιρία στον κυπριακό λαό να οργανώσει την πάλη του, πιστεύουμε πως είναι ενάντια στα συμφέροντα των πιο εκμεταλλευόμενων στρωμάτων του, ενάντια στο ίδιο το ελληνικό εργατικό κίνημα. Είναι ένα όχι που πολύ γρήγορα μεταφράζεται σε πολλά ναι, απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου, των ντόπιων και ξένων δανειστών του κυπριακού αστικού πολιτικού συστήματος. Όποιος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικαλείται αυτό το όχι, σπέρνει αυταπάτες για τη λογική, τις διεκδικήσεις και τα μέσα πάλης που θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, εδώ, στη δική μας προσπάθεια για την ανατροπή της κυβέρνησης.

Το ζητούμενο για εμάς είναι αν μπορεί να υπάρξει σε αυτή την κρίσιμη φάση, πολιτική γραμμή άμεσα αξιοποιήσιμη από τους επαναστάτες στην Ελλάδα και το εργατικό κίνημα, που σε κάποιο βαθμό θα μπορεί να ενοποιεί την πάλη με τα «κάτω» στρώματα, και ταξικά συμφέροντα και στην Κύπρο.

1) Καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό πολιτικό προσωπικό, Πάλη για την ανατροπή τους. Δεν είναι μόνο το τι έχει ακολουθήσει την καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου από την κυπριακή Βουλή. Είναι και το τι προηγήθηκε. Οι ευρωπαίοι «σεντράρουν» το Χριστόφια ότι έχει συμφωνήσει σε μέτρα κουρέματος από τις 4 Δεκέμβρη. Ο Γιαννάκης Χάσικος, υπουργός εσωτερικών της Κύπρου, σε δραματικούς τόνους τις παραμονές της καταψήφισης, ξεγυμνώνεται λέγοντας, πως στις αρχικές προτάσεις αλά ελληνικά, για κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, για κρατικό φορέα ιδιωτικού δικαίου αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας (σενάριο που σιγοντάρισε και η κυπριακή εκκλησία, αντί ομολόγων βεβαίως), οι ευρωπαίοι αρνούνταν. 5 μέρες πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου, ο Αναστασιάδης δήλωνε πως δεν πρόκειται να ανοίξει καμιά συζήτηση για κούρεμα των καταθέσεων.

2) Πάλη για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τη διάλυσή της. Στην πραγματικότητα ότι ζούμε αυτές τις ημέρες, είναι ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής κρίσης με κέντρο την Ευρώπη. Ότι γίνεται αυτές τις ημέρες στην Κύπρο, μην το ξεχωρίζουμε από την άλυτη διαπραγμάτευση μεταξύ τρόικας αι ελληνικής κυβέρνησης, που οδηγεί σε νέα επώδυνα μέτρα μείωσης μισθών, απολύσεων στο δημόσιο και συνέχισης της φορομπηχτικής πολιτικής. Ενώ δεν είναι εκτός και το ενδεχόμενο και κουρέματος των καταθέσεων. Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε και αυτή ένα πρώτο κούρεμα των καταθέσεων, για να καλύψει ομολογιούχους υψηλού ρίσκου. Όπως και στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε μια ευθεία μεταφορά εισοδημάτων προς το κεφάλαιο και τους εθνικούς και υπερεθνικούς δανειστές. Η περίπτωση της Κύπρου ειδικά μάλιστα, αποδεικνύει πως η πάλη για έξοδο από την Ε.Ε. και διάλυσή της, πρέπει να είναι καθήκον διεθνιστικό, που δε μπορεί να στηριχτεί στις δυνατότητες και τα όρια, κανενός αποκλειστικά εθνικού εργατικού κινήματος, λόγω της ακόμα ασθενέστερης οικονομικής διάρθρωσής της.

3) Καμιά πρόσδεση σε κανένα ιμπεριαλιστικό άρμα, ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Διεθνιστική επαναστατική πάλη, για την αποτροπή και ακύρωση των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μεγάλων και περιφερειακών στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση της Κύπρου ειδικά, μια «μετάγγιση» του αιτήματος για αντιευρωπαϊκή πάλη, χωρίς αυτό το αναγκαίο στοιχείο αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική, οδηγεί στις απέλπιδες προσπάθειες βοήθειας από κάποιο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως η Ρωσία, ή όταν και αυτή η λύση οδηγήσει σε απογοήτευση, στην ομηρία των εθνικών λογικών.

Η ανάλυση, και οι σκέψεις για την αναγκαία πολιτική γραμμή, με αφορμή το κυπριακό ζήτημα, δεν αφορά μια ακαδημαϊκή συζήτηση. Τα συμπεράσματα και οι γραμμές που θα διατυπώσουμε αφορούν το σήμερα και το αύριο, στην αντιπαράθεσή μας με το ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό. Αποτελεί ένα crash-test λογικής και πάλης για τις μέρες που έρχονται. Από αυτή τη σκοπιά καταθέτουμε και ως Διεθνιστής τις παραπάνω θέσεις.

Πολιτική Ανακοίνωση

του Διεθνιστή 

1. Μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου τον περασμένο Νοέμβρη, η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ανοίγει ένα νέο κύκλο επίθεσης μετά το ψήφισμα του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, καθώς και της κατάργησης και συγχώνευσης οργανισμών του δημοσίου. Στο πρώτο κλιμακώνει την εισοδηματική εξουθένωση των εργαζομένων, με το δεύτερο μπαίνει στον σκληρό πυρήνα των αλλαγών στο δημόσιο με απολύσεις. Ταυτόχρονα όμως, με τη δημιουργία γραμματείας συντονισμού του κυβερνητικού έργου, πενταετούς διάρκειας, το κεφάλαιο στήνει το δικό του πολιτικό όργανο άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, ανεξάρτητα με το τι ψηφίζει ο λαός ανά τετραετία. Το νέο περιεχόμενο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που και στο σχέδιο προγράμματός μας έχουμε περιγράψει, αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται και σε μορφές.

2. Παρόλη την υποχώρηση των μαζικών αγώνων του εργατικού κινήματος, το μούδιασμα

από την απανωτή επίθεση του κεφαλαίου, η κρίση του πολιτικού συστήματος, είναι δύσκολο να κρυφτεί. Ακόμα και τώρα, οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί αποτυπώνονται με διαφορετικό τρόπο, με αφορμή κάποια ειδική ρύθμιση, πλευρές των νομοσχεδίων κ.τ.λ. Γνωρίζουν, πως όταν οι διάσπαρτες εστίες αντίστασης και αγώνα ξαναβγούν μαζικά στο προσκήνιο, θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναστηθούν κοινωνικές συμμαχίες. Όπως και από την άλλη, η ξαφνική στροφή στήριξης των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κέντρων προς την Ελλάδα, έχει να κάνει όχι μόνο με τις παροδικές νίκες της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί πλευρές των μέτρων που έχουμε ζήσει στην Ελλάδα, θα κληθούν να εφαρμόσουν οι ίδιες, στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Κολακεύοντας την ανοχή των ελλήνων, μιλάνε και προς τη δική τους εργατική τάξη. Τα μεγάλα προβλήματα και από αυτή την πλευρά, είναι μπροστά.

3. Τη σύγχυση και την αμηχανία των εργαζομένων, επιτείνει και η εμφάνιση πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, πιο καθαρά, πιο άμεσα, ως μιας συστημικής δύναμης, της οποίας τα όρια της πολιτικής και των αυταπατών που έσπερνε ένα προηγούμενο διάστημα, φαίνεται πως εξαντλούνται. Από την άλλη το ΚΚΕ, οδεύοντας προς το συνέδριο του, περιγράφει μια πολιτική για ένα αριστερό 2009, συνδυάζοντάς το με τη στρατηγική προσήλωση στον ανύπαρκτο σοσιαλισμό της Ανατολικής Ευρώπης, και άρνησης αναγνώρισης οποιασδήποτε άλλης φωνής μέσα στην αριστερά, ως άξια να συνομιλήσει μαζί του.

4. Μέσα σε όλο αυτό το κοκτέιλ ενδοσυστημικών αντιφάσεων και αξεδιάλυτων προβλημάτων, η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου, επιτίθεται και διαλύει την κατάληψη στη Βίλλα Αμαλία, ενώ προετοιμάζει σχέδιο διάλυσης άλλων σαράντα καταλήψεων χώρων σε όλη την Ελλάδα το επόμενο διάστημα. Είναι σαφές πως όλες αυτές οι εισβολές της αστυνομίας και του κράτους, αξιοποιούνται και για να στρέψουν τη συζήτηση σε ένα ζήτημα που οξύνει τις πολιτικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν πρόκειται για το κυρίως θέμα. Η διάλυση χώρων που πλευρές του κινήματος οργανώνουν την πάλη τους, ή τη δράση τους στις γειτονιές της Αθήνας, είναι μια δοκιμή προκειμένου να αποσπαστεί η ανοχή ή και η συμφωνία κοινωνικών στρωμάτων, που τον καιρό της κρίσης, δεν είναι με τους αγώνες, αναζητούν σιδηρά επιβολή της τάξης. Είναι μια επιχείρηση συσπείρωσης των πιο συντηρητικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Και ταυτόχρονα μιας επίδειξης δύναμης απέναντι σε όλο το κίνημα, για οποιαδήποτε μελλοντικά αγωνιστικά εγχειρήματά του, πιο γενικά μια επιχείρηση τρομοκράτησης των εργαζομένων. 

5. Υπερασπίζουμε τους αγωνιστές της Βίλα Αμαλίας αταλάντευτα και χωρίς μισόλογα. Να αφεθούν τώρα όλοι ελεύθεροι. Αν τώρα στο στόχαστρο μπαίνουν οι καταλήψεις στέγης, ή οι χώροι συζήτησης και οργάνωσης πλευρών του αντιεξουσιαστικού χώρου, πολύ σύντομα είναι βέβαιο πως οι επιθέσεις στα γραφεία και τους χώρους συνάθροισης των συλλογικοτήτων της αριστεράς, αλλά και του ίδιου του εργατικού κινήματος, θα είναι το επόμενο βήμα, μια που μία ανυποχώρητη απεργία που θα παρακωλύει την μηχανή του κέρδους στην Ελλάδα, για παράδειγμα, θα αποτελεί εθνική υπονόμευση.

6. Μόνο που η συνεπής υπεράσπιση της μαζική πάλης γενικά, της δυνατότητας του εργατικού και επαναστατικού κινήματος να ασκήσει την δική του πολιτική, δεν μπορεί να εξαντλείται σε κινήσεις υπεράσπισης ή αλληλεγγύης μόνο. Αυτό είναι το αυτονόητο. Η πάλη μας κρίνεται από το πώς θα αντιμετωπίσουμε την αστική πολιτική πάνω στα κεντρικά προβλήματα που μας θέτει. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση, αξιοποιώντας, ακόμα και με τον καλύτερο τρόπο, την αντίσταση ενός εργοστασίου, ενός χώρου, ενός κλάδου. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και αυτοκυβέρνηση, χρειάζεται επαναστατική μετωπική λογική, σχέδιο, απαντήσεις έχοντας υπόψη τις ανάγκες του αγώνα και κυρίων των εργαζομένων, αλλά αξιοποιώντας και την πείρα τους, οργάνωση της θεωρητικής πάλης. Τα εγχειρήματα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, που περιμένουν να φορέσουν τα καλά τους στις επόμενες εκλογές, με όποιον από τους εργαζόμενους έχει απομείνει όρθιος για να ψηφίσει, δεν οδηγούν πουθενά. 

7. Σε διάλογο με οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού χώρου, τις αμέσως επόμενες μέρες, θα υπάρξουν κάποιες πρώτες κινήσεις δοκιμασίας αυτής της λογικής, και συνδυασμού των αναγκαίων καθηκόντων, με συλλογικότητες και συντρόφους και από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Προκήρυξη της πολιτικής πρωτοβουλίας Διεθνιστής

Αυτό το παραμύθι έχει μόνο δράκους. Πήραμε τη δόση, και μεγαλύτερη μάλιστα από αυτή που προβλεπόταν!

Από όλο το πακέτο, για το οποίο θα πρέπει να δίνεται έκθεση προσήλωσης στους στόχους που από κοινού συμφώνησαν Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.-και η αντεργατική τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ένα ποσό του ύψους των 7 δις ευρώ, θα δοθεί άμεσα στον τακτικό προϋπολογισμό. Ποσό που πολύ πρόσφατα δεν επαρκούσε ούτε για το μισό προϋπολογισμό ενός μόνο υπουργείου για κοινωνική πολιτική. Τα υπόλοιπα θα πάνε στις τράπεζες για να ισοζυγίσουν τις χασούρες τους, και 11,5 δις θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές.

Και όλο αυτό, που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάστηκε σαν ευλογία, με την προϋπόθεση πως θα περάσει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο της σφαγής εκατομμυρίων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, να διαλυθούν εντελώς οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας (έτσι θα γίνει η αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας που λέει ο Σαμαράς). Και από δίπλα τα ρετάλια του ψευτοδημοκρατισμού και της δυσφήμησης οποιασδήποτε αριστερής λογικής, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να τονίζουν συνεχώς πως είναι αναγκαία η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συνοχή. Σιωπή δηλαδή παντού, να περάσουν τα πάντα.

Αυτό το κύμα της επίθεσης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τον καθένα χωριστά. Δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα η άμυνα και η υπεράσπιση όποιων ιδιαίτερων ζητημάτων εργατικών χώρων, ή γειτονιών. Δεν έχει να κάνει με τους πετυχημένους ελιγμούς κάποιου δυνατού εργατικού σωματείου, ή μιας συνέλευσης γειτονιάς. Όλο αυτό το αντεργατικό οικοδόμημα, του ξεχερσώματος της ίδιας της έννοιας των εργατικών αναγκών, και όχι κάποιας ιδιαίτερης, απαιτεί την πάλη αυτή η κυβέρνηση να ανατραπεί από το εργατικό κίνημα, με την επαναστατική λύση του τσακίσματος όλου του πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου, με το συντονισμό των αγώνων μας, την πάλη μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς να ορίζουμε και πάλι τα δικαιώματα μας, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες που δε χωράνε στο καπιταλιστικό παρόν. Όχι με αυταπάτες για επιστροφή στο 2009, όχι με εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που μέσα στην κρίση της, απειλεί ευθέως τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Η πάλη να διώξουμε από πάνω μας ότι έχει περάσει, και ότι σχεδιάζουν, είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την πάλη για έξοδο από την Ε.Ε. Δυνάμεις που τώρα σπαταλιούνται, σε μέσα παραγωγής και εργατική δύναμη, με το σχεδιασμό από μια εργατική εξουσία, από την αυτοκυβέρνησή μας, είναι βέβαιο πως μπορεί να εξασφαλίσει μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή, όπως αναλογεί στις σύγχρονες εργατικές ανάγκες. Να απαντήσουμε από τη δική μας μεριά σε συλλογική άρνηση πληρωμών προς το κράτος και το κεφάλαιο, τώρα που αυτοί εντείνουν τη στάση πληρωμών στην υγεία, την ασφάλιση και την παιδεία. Κηρύσσει στάση πληρωμών στο ίδιο το δικαίωμα μας για μια ζωή αξιοπρεπή. Να οργανώσουμε σε κάθε γειτονιά και πόλη της Ελλάδας, καταλήψεις και κινητοποιήσεις μπλοκαρίσματος της πολιτικής τους. Να οργανώσουμε από κοινού επιτροπές εργαζομένων στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, δένοντας το κεντρικό στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης με τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, με την καθημερινή εργοδοτική τρομοκρατία. Για την επαναστατική έξοδο από την Ε.Ε., να ξαναβρεθούμε με τους εργαζόμενους της Ευρώπης μαζί, όχι με μεσάζοντα το ευρώ και τις ευρωπαϊκές λυκοσυμμαχίες, αλλά τα διεθνικά εργατικά συμφέροντα.

Να οργανώσουμε πλευρές της καθημερινής ζωής όπου άμεσα το κεφάλαιο και το κράτος την υπονομεύουν. Να παλέψουμε σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε συνάδελφο, για την προετοιμασία μιας γενικής πολιτικής απεργίας, με στόχο να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση, για να διευρύνουμε την πάλη για την ανάγκη της εργατικής αυτοκυβέρνησης και εξουσίας.

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ, μέσα σε αυτά τα καθήκοντα, όπως τα αντιλαμβανόμαστε, έχει πάρει τον τελευταίο μήνα πρωτοβουλία διαλόγου και δράσης με άλλες συλλογικότητες και οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού χώρου. Προσπάθεια που από τη μεριά μας, θα επιδιωχθεί να φτάσει σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, εντάσσοντας μέσα στην γενική προσπάθεια επαναστατικής απάντησης στην κρίση, και την ανάσχεση της φασιστικής απειλής. Κάθε εργαζόμενος, κάθε αγωνιστής που αντιλαμβάνεται την ανάγκη αξίζει να δώσει το παρόν στα ραντεβού του επόμενου διαστήματος.

Ανακοίνωση

Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη όπου συμμετείχαν η πολιτική συλλογική πρωτοβουλία ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ, η εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ, η αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ και η ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας), με θέμα τον αγώνα των εργολαβικών εργαζόμενων και τις πρόσφατες παραβιάσεις του ασύλου από την αστυνομία στο ΑΠΘ.

Συζητήθηκε η ανάγκη:

Να δοθεί απάντηση στις παραβιάσεις του ασύλου στο ΑΠΘ, που εξελίσσονται σε καθεστώς, επιχειρώντας να παγιώσουν την αντίληψη ότι η αστυνομία θα επεμβαίνει παντού και πάντα για την κατάπνιξη των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

Να εκδηλωθεί έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα των εργολαβικών εργαζόμενων στο ΑΠΘ, που κρατάει τώρα πάνω από δύο μήνες. Να υποστηριχτούν τα δίκαια αιτήματά τους, απέναντι στη συστηματική και συντονισμένη επίθεση που δέχονται από πρυτανεία, κυβέρνηση και μηχανισμούς καταστολής.

Να παλέψουμε για την αθώωση και υπεράσπιση όλων των συλληφθέντων από την εισβολή-έφοδο της αστυνομίας στο ΑΠΘ στις 17/11 (16 αγωνιστές από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους εργολαβικούς εργαζόμενους) και 30/11 (11 εργαζόμενοι). Μάλιστα, οι συλληφθέντες της 30/11 καταδικάστηκαν στη βαριά ποινή των 8 μηνών με τρία χρόνια αναστολή!

Να οργανώσουμε την αλληλεγγύη και την αντίσταση, ενάντια στην εντεινόμενη καταστολή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων. Και ιδιαίτερα όσων προσπαθούν έμπρακτα ν’ αποτελέσουν σημείο αναφοράς, συγκρουόμενοι με την ασφυκτική «νομιμότητα» της κρατικής καταστολής, των κάθε λογής «τρομονόμων» και των αντισυνδικαλιστικών διώξεων, αλλά και των ορίων όπου προσπαθεί να τους εγκλωβίσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Όσων δίνουν το στίγμα της συνέχειας και της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος (π.χ. κατάληψη περιφέρειας Κρήτης, αγώνες στους δήμους). Το χτύπημα των εργολαβικών συναδέλφων του ΑΠΘ, στην απεργία και κατάληψη που πραγματοποιούν, είναι το πιο πρόσφατο σε μια σειρά τέτοιων χτυπημάτων (χτύπημα και συλλήψεις συνδικαλιστών και εργαζομένων από Σκαραμαγκά, ΔΕΗ κ.α., μηνύσεις και διώξεις σωματείων) – και σίγουρα όχι το τελευταίο.

Να υπερασπίσουμε τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ενάντια στο «Κράτος Έκτακτης Ανάγκης», που συστηματικά οικοδομείται, ως απαραίτητο συμπλήρωμα των βάρβαρων Μνημονίων και μέτρων, της προσπάθειας να φορτωθεί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Δεν πρόκεται για μια «αντιδημοκρατική εκτροπή», αλλά για αναπόσπαστο στοιχείο της κρίσης του συστήματος, που μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μόνο από τους αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστών, της νεολαίας. Αυτό το «κράτος έκτακτης ανάγκης» δείχνει το αποκρουστικό του πρόσωπο όχι μόνο με την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων, αλλά τώρα πια και με την χρήση των φασιστικών συμμοριών της Χρυσής Αυγής και τα βασανιστήρια μεταναστών και αγωνιστών σε ΓΑΔΑ και αστυνομικά τμήματα. Η πάλη για να συντρίψουμε αυτό το «κράτος έκτακτης ανάγκης» είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, είναι βασικό καθήκον για τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, για όλους όσους αναφέρονται στο δίκιο, τους αγώνες, την υπεράσπιση των εργαζομένων.

Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να συμμετάσχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις της ΠΕΜΠΤΗΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου και του Δεκέμβρη 2008. Παράλληλα, θα συμμετάσχουμε από κοινού στην πορεία που θα γίνει την ίδια μέρα στις 7:00 μ.μ. το απόγευμα από τα Προπύλαια, όπου θα παρέμβουμε για την ανάδειξη των παραπάνω ζητημάτων: την αλληλεγγύη στον αγώνα των εργολαβικών και την αντίσταση στις παραβιάσεις του ασύλου στο ΑΠΘ, την αντίσταση στο εντεινόμενο κύμα αυταρχισμού και κρατικής καταστολής. Και ακόμα θα διερευνήσουμε τη δυνατότητα περαιτέρω πιο συστηματικών πρωτοβουλιών σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Πολιτική Συλλογική Πρωτοβουλία ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ

Εργατική Εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ

Ο.Κ.Δ.Ε. – Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας

Το παραμύθι που δεν έχει καλούς

του Διεθνιστή

Η αστική τάξη, οι κονδυλοφόροι της, οι από μικροφώνου υπερασπιστές της, την υποδέχτηκαν με διθυράμβους σχεδόν, τόσο για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και για το τι μπορεί να πετύχει μελλοντικά η ελληνική κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να εμφανίσει πως ανοίγει μια νέα πορεία εντός Ε.Ε., που η Γερμανία ηττάται, άρα πεδίο δόξης λαμπρό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε πολύ σύντομα να προσφερθεί ως διαπραγματευτικό χαρτί, για τις επαφές που θα έχει η κυβέρνηση στις 9 Ιουλίου στη Σύνοδο Κορυφής.

Όλοι μαζί συμφωνούν πως οι διαδικασίες της 28 και 29 Ιουνίου, ανοίγουν μια νέα σελίδα στην ίδια την Ε.Ε., τις προοπτικές και τις αλλαγές στην ηγεμονία της.

Το παραμύθι της Ε.Ε. που αλλάζει, που αξίζει να κάνουμε υπομονή, επειδή κάτι καινούργιο αρχίζει, δυστυχώς δεν έχει καλούς.

Στην πραγματικότητα:

Η ιταλική και η ισπανική αστική τάξη, και το πολιτικό τους προσωπικό φυσικά, πήραν υπό την απειλή να πέσουν ή να κινδυνεύσουν οι κυβερνήσεις τους, ένα μέτρο, αυτό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι όροι του οποίου θα κριθούν μέχρι το τέλος του χρόνου. Και αυτό, όχι στα σίγουρα. Μέχρι τότε οι ιταλοί και ισπανοί αστοί μπορούν να εφαρμόζουν πολιτικές μνημονίων, χωρίς μνημόνια.

Συμφωνήθηκε ο ενιαίος «κορσές» της κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, του προχωρήματος των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων σε όλη την Ε.Ε. χωρίς εξαιρέσεις και με τη σύμφωνη γνώμη όλων.

Η περίφημη ανάπτυξη, που θα έμπαινε σε συγκεκριμένα σχέδια, είναι ισοδύναμο των 120 δις. ευρώ, ποσό που είναι ίσο με μια από τις δανειακές δόσεις μόνο της Ελλάδας, και αυτό ανεπαρκές. Δεν δίνουν ούτε ότι πέφτει από το τραπέζι τους.

Και πάλι για την κρίση επιβίωσης και ποιότητας ζωής μας

του Διεθνιστή

Το τελευταίο διάστημα, ως απάντηση στην κρίση, και τα προβλήματα επιβίωσης και ποιότητας ζωής, για τα οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κείμενό μας, αναπτύσσονται διάφορες προβληματικές και πρακτικές, σχετικά με την ανάγκη ανάπτυξης μιας ανταλλακτικής οικονομίας, μη εμπορευματικών ζωνών. Που μπορεί να ξεκινάει από την απλή ένδειξη αλληλεγγύης σε πληττόμενα κομμάτια της τάξης μας, μέχρι τη θεωρητικοποίησή τους, ως το πρότυπο λειτουργίας και οργάνωσης της κοινωνίας. Στην ανάπτυξη της κρίσης επιβίωσης που θα ακολουθήσει, και που σε ένα σημείο είναι ήδη εδώ, οι συγκεκριμένες λογικές, αξίζουν την προσοχή μας.

Εννοείται πως τις αντιμετωπίζουμε ως απόψεις εντός μιας πάλης υπέρ των εργαζομένων, με όλα τα όρια και τα προβλήματα που έχει, όπως θα καταδείξουμε.

Να ξεκαθαρίσουμε πως θεωρούμε εχθρικές τις ενέργειες του κράτους, της εκκλησίας, των τοπικών κρατών της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης, για τη λείανση, και αυτή με το σταγονόμετρο, των προβλημάτων ύπαρξης για τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Επιδιώκουν να συμβιβάσουν ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια με το αναπόφευκτο και αντικειμενικό, της εξαθλίωσης και του πετάγματος στο περιθώριο. Στο ίδιο μήκος κύματος, αντιπαλεύουμε και τις κινήσεις «ευαίσθητων» ιδιωτών, τύπου Σκάϊ, οι οποίοι στα προηγούμενα προσθέτουν αι το ότι το κεφάλαιο έχει και καρδιά και συναίσθημα, όταν, όπου, για όποιους και όποτε θέλει. Αρκεί να αποδέχεται την κατάστασή του ατομικά, να είναι «καλό παιδί».

Τέλος δεν συμφωνούμε με τη λογική που αναπτύσσει μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, για τα αναγκαία δίκτυα αλληλεγγύης, στο βαθμό που αλλάζουν τον αριθμητή του κλάσματος, με κοινό παρονομαστή, την ανάθεση πάντα σε κάποιους άλλους, της επίλυσης του προβλήματος, τη μερική αντιμετώπιση, όταν προκύψει ζήτημα, τη στιγμή που το πρόβλημα της επιβίωσης και της ποιότητας ζωής, αφορά με διάφορες διαβαθμίσεις, πάνω από το μισό των εργαζομένων.

Η ανταλλαγή προϊόντων για τη βοήθεια απολυμένων ή χρόνια ανέργων και φτωχών εργαζόμενων, πρέπει για το επαναστατικό κίνημα, να είναι αποδεκτή, έχοντας την επίγνωση πως είναι ένα αναγκαίο μέτρο άμυνας μας, απέναντι στην επίθεση που χρόνια δεχόμαστε. Είναι η προσπάθεια ένα κομμάτι της τάξης να κρατήσει την αξιοπρέπειά του, να μη νιώσει απομονωμένο ή και έρμαιο στην εξαγορά από το κεφάλαιο, για διάφορες δουλειές υπέρ του.

Ανακοίνωση για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου

του Διεθνιστή 

Εξ αρχής κρίνουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι δυσμενές για την εργατική τάξη. Δυσμενές όχι μόνο γιατί κάμφθηκαν οι δυσκολίες του αποτελέσματος της 6ης Μάη αλλά και γιατί δίνει κυβερνητική συνέχεια για την αστική πολιτική και μάλιστα με τις ίδιες δυνάμεις της προηγούμενης περιόδου. Μια κυβέρνηση διακηρυγμένης συνέχειας της αντεργατικής πολιτικής και των άμεσων στόχων της αστικής πολιτικής και των συμμαχιών της.

Κάτω από αυτό, που είναι το πρωτεύον, επανέφερε μερικώς τα κόμματα του παραδοσιακού δικομματισμού, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, εμφάνισε εφεδρείες για άμεση κυβερνητική αξιοποίηση (ΔΗΜΑΡ), δίνοντας μια συνολική εικόνα αποδοχής της πλειοψηφίας στα μνημόνια, αλλά και εφεδρείες, αμέτοχες και ‘άφθαρτες’ προς το παρόν για ενδεχόμενη μελλοντική πολιτική και κυβερνητική αναδιάταξη (Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή). Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι προκύπτει και ακροδεξιάς κατεύθυνσης κοινοβουλευτική πλειοψηφία από Ν.Δ, Αν.Ελλ. και Χ.Α που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως με αιχμή τα εθνικά θέματα και τη μετανάστευση. Καθόλου αμελητέο επίσης, όχι η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ σαν αριστερή απάντηση στο ζήτημα της κυβέρνησης, αλλά η ένταξη του σαν μια δύναμη αστικής διαχείρισης, προγραμματικά προεκλογικά και σαν υπεύθυνη αντιπολίτευση μετεκλογικά.

Αξίζει να κρατήσουμε ότι για αυτή την ‘παλινόρθωση’ το αστικό μπλοκ εξουσίας δημιούργησε κλίμα τρομοκρατίας, διλλημάτων, καταστροφολογίας και διχασμού. Μπορεί να κέρδισε πάνω στο ερώτημα της κυβέρνησης, αλλά αυτό ήρθε με το σύνολο των δυνάμεων, κόμματα, ΜΜΕ, τράπεζες, διεθνή κέντρα να ανεβάζουν τον πήχη της αντιπαράθεσης σε μάχη ύπαρξης, να στήνουν δίπολα ομαλότητας-καταστροφής, να πισωγυρίζουν σε μια εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα. Δεύτερο σημείο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, η ένταξη όλων των κομμάτων (πλην ΚΚΕ) στην ατζέντα της Ε.Ε, του Ευρώ και της ανάπτυξης, των βασικών πολιτικών επιδιώξεων του αστικού κατεστημένου στην Ελλάδα, όπως είχαμε σημειώσει και στην προεκλογική μας ανάλυση. Η αντιπαράθεση για τη σωτηρία και γενικά μια πολιτική λύση απέναντι ‘στην καταστροφή της χώρας’ ήταν ψωμοτύρι στα τηλεοπτικά τραπέζια, ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς, άσχετα πως όριζε και τα δυο το κάθε κόμμα.

Με αφορμή τρία κουτιά γάλα

του Διεθνιστή

Πριν λίγες ημέρες, μια μητέρα συνελήφθη ύστερα από καταγγελία του ιδιοκτήτη τοπικού super market, επειδή προσπάθησε να πάρει κρυφά τρία κουτιά γάλα για τα παιδιά της χωρίς να πληρώσει, γιατί δεν είχε.

Η μητέρα αφέθηκε ελεύθερη, ως ένδειξη ανοχής από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα. Τα παιδιά φυσικά έμειναν χωρίς γάλα, ενώ οι δικαστές, επιδεικνύοντας ένα εξαιρετικά «φιλάνθρωπο» πρόσωπο, ευθυγραμμίστηκαν με τη γραμμή Βενιζέλου, την περίοδο που ακόμα «πάσχιζε» να πάρει 13% το ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας τότε, πως μια μητέρα οκτώ επί παραδείγματι παιδιών, μπορεί να μην πληρώσει ίσως το χαράτσι της ΔΕΗ.

Υπό το βάρος της σύνθλιψης των όρων ζωής και επιβίωσης, για χιλιάδες εργαζόμενους και άνεργους, εδώ και αρκετό καιρό έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο πλέγμα «φιλάνθρωπων» δράσεων, διανομής συσσιτίων προς αναξιοπαθούντες. Εδώ και καιρό η εκκλησία και τα τοπικά κράτη της λεγόμενης Αυτοδιοίκησης, κοινωνικά παντοπωλεία από οικολόγους μέχρι τον ΛΑΟΣ, φαγητό που μοιράζει μέχρι και η Χρυσή Αυγή. Και φυσικά να μην ξεχνάμε, τις επιδοτούμενες αδρά από την Ευρωπαϊκή Ένωση διάφορες ΜΚΟ, που σταθερά υποτίθεται πως δικαιολογούν την ύπαρξή τους, μέσα από τέτοιες κινήσεις.

Την ανάγκη να είμαστε παρόντες στις προσπάθειες αλληλοβοήθειας ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, όταν η ζωή τους παίρνει τέτοιες «στροφές», δεν τη λοιδορούμε. Άλλωστε, η κατάσταση αυτή αγγίζει συντρόφους, φίλους και συναγωνιστές, που δίνουν καθημερινά ο καθένας με το δικό του τρόπο, τη μάχη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Όποια συλλογικότητα δεν το εκτιμά αυτό, μάλλον θα πρέπει να δει καλύτερα την ταξική της σύνθεση, και την ποιότητα των κοινωνικοπολιτικών της σχέσεων.

Το ζήτημα της επιβίωσης θα κριθεί το επόμενο διάστημα, για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της τάξης. Είναι δεδομένο, πως στα χτυπήματα του κεφαλαίου και του κράτους που ετοιμάζονται, για απολύσεις στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, θα έχει την δική του αξία, από το υστέρημα μας, να δημιουργήσουμε απεργιακά ταμεία, να ανάψουμε τα δικά μας καζάνια για φαγητό. Θα είναι και αυτά μέσα, ή πρέπει να είναι, με οργανωμένο μαζικό και συλλογικό τρόπο, στο ρεπερτόριο των ταξικών επαναστατικών δυνάμεων.

Ας γυρίσουμε στο 2009!

του Διεθνιστή

Είπαμε και σε άλλο σημείωμά μας, πως ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, τόσο κοινοβουλευτικό (ΣΥΡΙΖΑ) όσο και εξωκοινοβουλευτικό (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ), πιο έντονα οι πρώτοι, όχι σε πρώτο φόντο οι δεύτεροι, προτάσσουν ανάμεσα σε άλλα αιτήματά τους, την επιστροφή τώρα στην κατάσταση προ των μνημονίων, στο 2009. Την επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα ειδικά, για την επαναστατική αριστερά γενικότερα, αυτή λογική, όσο και την ουτοπική και διαχειριστική για το σύστημα πλευρά της, καταδείξαμε στο σημείωμά μας για την «ελληνοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης». Αξίζει όμως να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι. Ως πολιτική συλλογικότητα Διεθνιστής, από την αρχή της ύπαρξής μας, επιδιώκουμε να υπερασπίζουμε, και να αναπτύσσουμε, όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε μια σύγχρονη επαναστατική και κομμουνιστική λογική. Πάντα όμως πατώντας στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όσο τα αναλυτικά εργαλεία μας και η λογική μας το επιτρέπει. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Τελικά μόνο τα μνημόνια είναι ο υπαίτιος της κατάστασης της εργατικής τάξης της Ελλάδας; Ποια ήταν η εικόνα της οικονομίας του ελληνικού καπιταλισμού, σε ένα βαθμό της Ε.Ε., όσο και των εργαζομένων στην Ελλάδα πριν τα μνημόνια;

Πριν τα μνημόνια λοιπόν, από το Γενάρη του 2009 έως και τα μέσα του 2010 είχαν χαθεί σε όλη την Ε.Ε. 8,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Αυτό για την Ελλάδα σήμαινε, πως για να επιστρέψει σε ένα επίπεδο απασχόλησης που να θυμίζει το τότε κοντινό παρελθόν θα έπρεπε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, που για την Ελλάδα εκτιμούταν πως μπορεί να γίνει μετά το 2015, και ίσως και αργότερα. (τονίζουμε πριν τα μνημόνια). Με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη ότι η ανάκαμψη της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας θα συνυπάρχει με υψηλό ποσοστό ανεργίας. Αυτό ας το κρατήσουμε για τη συζήτηση που γίνεται τώρα περί ανάπτυξης γενικώς.

Έπειτα από ένα φρενήρη ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ μεταξύ 1995-2008, το δημόσιο χρέος το 2009 είναι στο 115% του ΑΕΠ.

Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, καθώς και οικονομολόγοι από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που κάθε άλλο μπορούν να κατηγορηθούν ως «ύποπτοι» αντισυστημικών αντιλήψεων, διαπιστώνουν πως αυτό συμβαίνει, δηλαδή καλπασμός του ΑΕΠ, και ταυτόχρονα αύξηση του δημόσιου χρέους, λόγω της μεγέθυνσης της δημόσιας κατανάλωσης ( σε μεγάλο βαθμό αφορά και το Ελντοράντο των Βαλκανίων).

Της ιδιωτικής κατανάλωσης των ανώτερων εισοδημάτων που συγκροτούν τον κορμό της αστικής τάξης της χώρας ( το παγκαλικό μαζί τα φάγαμε).

Τις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών (που δεν αφορά κυρίως τη λεγόμενη διαφθορά όπως λέγεται, αλλά ουσιαστικά τη σύμφυση του κράτους με τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και την κατάδειξη του ρόλου του, ως ξετσίπωτου υπερασπιστή της τάξης που είναι κυρίαρχη).

Τις προκλητικές φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις όταν σύμφωνα με υπολογισμούς της εποχής η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στους φόρους ήταν στο 81,5% στο δηλωθέν εισόδημα φυσικών προσώπων, και 78,7% στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων.

Στην αδήλωτη, ανασφάλιστη και ευέλικτη εργασία, την οποία εκ των υστέρων την επικαλούνταν για να κάνουν νέα παρέμβαση στα ταμεία.

Η αναλογία των εισοδημάτων ιδιοκτησίας προς τις αμοιβές εργασίας, μαζί με την αυτοαπασχόληση ήταν 0,43, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. ήταν στο 0,25. Ταξικό χάσμα δηλαδή.

Το 2009 διεθνείς αναλυτές, σύγκριναν αυτό που τότε ερχόταν, και που τώρα ζούμε, περισσότερο με τη Μακρά Ύφεση του 1873, παρά με τη Μεγάλη Ύφεση του 1929-1933. Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τι σήμαιναν και οι δυο για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, με την ένταση του κοινωνικού, αλλά και των διακρατικών πολέμων, προέκταση ουσιαστικά του πρώτου.

Η διατήρηση εγχώριου πληθωρισμού σε υψηλά επίπεδα, μαζί με τη μείωση της καταναλωτικής ζήτησης, που ήδη από τα μέσα του 2009 ήταν ευδιάκριτα παρατηρήσιμο φαινόμενο, δείχνει πως είχε αμβλυνθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών, δείγμα μιας ιμπεριαλιστικής οικονομίας στην περιοχή, με διαμορφωμένους μονοπωλιακούς ομίλους, με διεθνείς διασυνδέσεις, και φυσικά πρωταγωνιστές του ελληνικού καπιταλισμού.

Η ιδιωτική κατανάλωση σε σταθερές τιμές, μέσα στο 2009, μειώθηκε κατά 5,5%, ενώ την ίδια στιγμή, από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών γίνεται η εκτίμηση πως οι μισθοί με βάση την αγοραστική του δύναμη βρίσκονται στα επίπεδα του 1983!

Ας δώσουμε, ακόμα και την εκτίμηση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, για το ελληνικό «παράδοξο», όπως εκτιμά ο αστικός συνδικαλισμός το να παρατηρείται ταυτόχρονα αύξηση του ΑΕΠ, και διεύρυνση του δανεισμού: «Η εξήγηση του «ελληνικού παράδοξου» μπορεί να δοθεί μόνο εάν εστιάσει κανείς την ανάλυσή του στο σύνολο της εφαρμοζόμενης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην χώρα. Στο επίπεδο των δημόσιων εσόδων, τα φορολογικά έσοδα εξαρτώνται από τα εισοδηματικά μερίδια και τους φορολογικούς συντελεστές που τους αντιστοιχούν. Η οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, οδήγησε αφενός μεν στην πρωτογενή αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων, αφετέρου δε μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών και αύξησε του φορολογικούς συντελεστές επί των εισοδημάτων της εργασίας. Εφήρμοσε δηλαδή, μειωμένους φορολογικούς συντελεστές στο αυξανόμενο μερίδιο των κερδών (1990 - 2008) και αυξημένους συντελεστές στο μειούμενο κατά την ίδια περίοδο μερίδιο της εργασίας». Θυμίζουμε απλά, πως είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που αναφέρεται, είναι αυτό της προσπάθειας εισόδου στο ευρώ.

Η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε το 2009 μετά το 1995 και μέχρι το 2009, είτε σε σχέση με άλλα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, είτε σε διεθνή σύγκριση. Υπολογισμένη ως ποσοστό του μέσου αντίστοιχου μεγέθους της Ε.Ε.-15 είχε προσεγγίσει το 95% κατά το 2009. Απίστευτη απομύζηση υπεραξίας στο πεδίο της παραγωγής, διπλή και τριπλή κλοπή μέσα από τη φορολόγηση.

Οι μέσες ετήσιες αποδοχές του 2009 στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 28.548 ευρώ έναντι 39.562 ευρώ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε.-15. Μόνο σε τρεις χώρες (Κύπρο, Σλοβενία, Πορτογαλία) οι αποδοχές ήταν μικρότερες από ό,τι στην Ελλάδα. Οι διάμεσες ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο ανέρχονταν το 2009 σε 1.550 ευρώ. Έτσι, το 50% των πλήρως απασχολούμενων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές μικρότερες των 1.550 ευρώ. Η αγοραστική δύναμη του μέσου ακαθάριστου μισθού στην Ελλάδα κατά το 2009 ανερχόταν στο 82,4% του μέσου όρου της Ε.Ε.-15. Η αντίστοιχη αγοραστική δύναμη στην Πορτογαλία ήταν 65,7% της Ε.Ε.-15, ενώ το επίπεδο της Ισπανίας ήταν 84,3% της Ε.Ε.-15. Ο παράδεισος του 2009, που ζητά τώρα η αριστερά.

Οι άνεργοι το 2009, ήταν το 9,4% του εργατικού δυναμικού δηλαδή 442.000 άτομα. Περίπου το 1/3 του σημερινού ποσοστού. Και αυτό πριν τα μνημόνια.

Βγαίνουν κάποια κρίσιμα συμπεράσματα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο όλη η αριστερά, ζητάει να επαναδιαπραγματευθεί, να διαγράψει μερικώς ή ολικώς, είναι σύμφυτο με την ίδια την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, δημιουργήθηκε από τους δικούς του σχεδιασμούς, οι δανεισμοί τον αφορούσαν άμεσα. Και να τονίσουμε, πως τα στοιχεία προέρχονται από τις αντίστοιχες εκθέσεις του 2009 και του 2010 της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Πότε αν όχι τώρα θα σχεδιάσουμε εργατική άρνηση πληρωμών προς κράτος και κεφάλαιο;

Ακόμα περισσότερο, η κατάσταση του 2009, αποδεικνύει την ανεδαφικότητα όλων των διαχειριστικών αντιλήψεων, που πιστεύουν πως το πρόβλημα, ή έστω η αφετηρία για την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος είναι η κατάργηση των μνημονίων. Η ρεαλιστικότητα, όσο και η δυσκολία της ανάγκης εκπόνησης ενός επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού σχεδίου και δράσης είναι προφανής. Πάνω σε αυτό καταθέτουμε ήδη τις πρώτες προγραμματικές μας θέσεις.

Λύση τελικά για τους εργαζόμενους, για όλους μας, δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο παρόν και τις προκλήσεις του.

Η "ελληνοποίηση" της καπιταλιστικής κρίσης

Τις τελευταίες ημέρες, το «ελληνικό πρόβλημα» χρέους, η πορεία και το μέλλον της ίδιας της καπιταλιστικής Ελλάδας, είναι το πρώτο θέμα σε διεθνή Μ.Μ.Ε., στο ίδιο το G8, στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. Πάνω σε αυτή την προβολή και τη δημοσιότητα είναι άλλωστε, που ποντάρουν και τα δύο σχέδια διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άποψη της αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, που είτε από αριστερά είτε από δεξιά, κοινή είναι η εκτίμηση πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να μπει στο τραπέζι.

Στις συζητήσεις και τις δηλώσεις που γίνονται για το θέμα, εκφράζονται το ίδιο εμφατικά, τόσο η άποψη πως θα είναι έγκλημα για την παγκόσμια οικονομία να χρεοκοπήσει η Ελλάδα (συζητούν δηλαδή όχι την πορεία του τάδε ή δείνα μνημονίου, αλλά τους όρους ύπαρξης συνολικά του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές περιβάλλον), και από την άλλη, με την ίδια βεβαιότητα δηλώνεται πως ένα μεγάλο τμήμα της Ε.Ε. είναι σε θέση, ή εν πάση περιπτώσει θα πρέπει έστω και με βαρύ τίμημα να το κάνει, να δεχτεί ή ακόμη και να ωθήσει σε μια ελληνική χρεωκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα με τον ελληνικό καπιταλισμό στο προσκήνιο της συζήτησης, αυτό που πραγματικά διακυβεύεται, είναι συνολικά η πορεία του παγκόσμιου, και πιο ειδικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, των νέων συμμαχιών, το χαρακτήρα των νέων ηγεμόνων του διεθνούς συστήματος. Πράγμα που ειδικά στην περίπτωση της Ε.Ε., φτάνει μέχρι και σε σκέψεις απόρριψης του ευρώ, ή παράλληλων διαφορετικών ευρώ. Από τη μια ο ευρωπαϊκός, εντός Ε.Ε. καπιταλισμός ελληνοποιεί τη συζήτησή του, για να κρύψει το πρόβλημα της συνολικής στρατηγικής του συστήματος. Και από την άλλη, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δείχνει με το δάχτυλο στην Ε.Ε. , στον Ολάντ, στις, ποιες άραγε, προοδευτικές δυνάμεις, που τώρα είναι ώριμες να συζητήσουν κάποια άλλα μνημόνια, για να κρύψουν το πρόβλημα στρατηγικής του ελληνικού αστικού προσωπικού και του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει δεσμούς ζωής και θανάτου με τα διεθνή δίκτυα του κεφαλαίου, και ειδικά του ευρωπαϊκού.

Η αλυσίδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και μοιρασιάς είναι εντυπωσιακή. Οριστική κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, σημαίνει ένα ζωτικό πονοκέφαλο για το γαλλικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, και την επιβίωση ενός μεγάλου κομματιού του ευρωενωσιακού οικοδομήματος. Μια τέτοια κατάρρευση, έστω προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν, ανοίγει σοβαρό ζήτημα στη Ρωσία, που είναι ο βασικός ενεργειακός προμηθευτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όπως λέει και ο επικεφαλής του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας, μια απώλεια εσόδων από ενεργειακές συμφωνίες, θα σημαίνει και σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στη χώρα. Από την άλλη ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Κίνα δηλώνει πως μπορεί μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη να μην επηρεάζει άμεσα τον κινέζικο καπιταλισμό, σε συνδυασμό όμως με τα προβλήματα Ισπανίας και Ιταλίας κυρίως, μπορεί να σημαίνει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, μια που το 1/5 περίπου των κινέζικων εξαγωγών κατευθύνονται προς την ΕΕ. Ενώ και ο Ομπάμα, δηλώνει σταθερά υπέρμαχος μιας αντιΜέρκελ εκδοχής της Ε.Ε., μια που η Κίνα είναι ο κύριος κάτοχος του αμερικανικού δημόσιου χρέους. Ταυτόχρονα οι γερμανοί, αυστριακοί, αλλά και των σκανδιναβικών κυρίως χωρών καπιταλιστές, μέσω του δικού τους πολιτικού προσωπικού, δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε μια ελληνική χρεωκοπία.

Οι επισημάνσεις και η τρομοκρατία του ελληνικού μιντιακού κεφαλαίου, για την καταστροφή που θα προκαλέσει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κρύβει πως όλα τα δεινά τα οποία επικαλούνται, είναι ακόμα πιο κοντά ακριβώς λόγω του συνολικού μοντέλου ανάπτυξης του καπιταλισμού γενικά, του ελληνικού ειδικά. Γίνεται καθαρό, πως είναι ακριβώς η πρόσδεση του ελληνικού καπιταλισμού αυτή που φέρνει την καταστροφή, αν κανείς δει την ελληνική καπιταλιστική κρίση και με ένα πιο ευρύ ορίζοντα.

Από αυτή τη σκοπιά, ο καπιταλισμός στην Ε.Ε., στην πραγματικότητα, ούτε και θέλει, ούτε και μπορεί να διαμορφώσει μια άλλη ατζέντα για το μέλλον των εργαζομένων. Πολύ γρήγορα, φάνηκαν οι προθέσεις και του Ολάντ, της νέας ελπίδας πριν τις εκλογές της 6 Μάη για το ΣΥΡΙΖΑ, μετά από αυτές ακόμα και για τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε ήρθε να συνηγορήσει σε αυτό, πολύ γρήγορα η οικονομική κατάρρευση της Καταλονίας, του καμαριού του ισπανικού καπιταλισμού τουλάχιστον μέχρι και μια δεκαετία πριν. 

Για αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνες και ουτοπικές όλες οι πολιτικές γραμμές, που όχι μόνο ζητάνε νέες διαπραγματεύσεις για τα μνημόνια, αλλά πολύ περισσότερο οι πολιτικές γραμμές μέσα στην αριστερά κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, που ζητάει μια επιστροφή στην Ελλάδα του 2009, αποκόπτοντας στα μυαλά των ελλήνων εργαζομένων, τη συστημική και ανθρωποφαγική σήψη του ελληνικού καπιταλισμού. Τις διεθνείς σχέσεις του και το ρόλο που παίζει. Και ακόμα πιο πολύ όταν αυτή την επιστροφή την εγγυώνται μέσα στην Ε.Ε. όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά χωρίς επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Χωρίς αυτοκυβέρνηση των εργαζομένων και σχεδιασμό των αναγκών τους συλλογικά. Χωρίς διεθνιστική οπτική, χωρίς επίγνωση της επίδρασης που θα είχε πανευρωπαϊκά μια τέτοια επιλογή. Κυρίως για να αποφύγουμε την «τίμια», την «αγωνιστική», πείνα και λιτότητα, χωρίς να θέτει κανείς την ανάγκη επαναστατικής εξόδου από την Ε.Ε., αυτή την καπιταλιστική συμμαχία της καταστροφής εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, και της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής, της αξιολόγησης των ίδιων των παραγωγικών δυνάμεων με κριτήριο τις εργατικές ανάγκες.

Είναι ουτοπικές γραμμές γιατί τελικά ζητάνε έναν καπιταλισμό χωρίς μνημόνια, δηλαδή ουσιαστικά έναν καπιταλισμό χωρίς κρίσεις, έναν καπιταλισμό, ο οποίος δε θα απαντά στα προβλήματά του με την επίθεση στο απόλυτο χρυσάφι της υπεραξίας. Σε έναν καπιταλισμό ο οποίος τελικά μπορεί να είναι και ανθρώπινος αρκεί να έχει τις σωστές πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι του.

Πηγή: Διεθνιστής

Συμπεράσματα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου

από τον Διεθνιστή

Τα συμπεράσματα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου είναι αναγκαίο, για εμάς, να εξαχθούν με γνώμονα τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες και τον επαναστατικό δρόμο έκφρασής τους.

Το «αλλοπρόσαλλο» κατά πολλούς εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί κατά τη γνώμη μας μία μερική αποτύπωση των συσχετισμών του προηγούμενου διαστήματος στην ελληνική κοινωνία. Κυρίαρχο στοιχείο είναι οι σαφείς ενδείξεις κοινωνικής πόλωσης που εκφράζονται με την αποστροφή των ψηφισάντων στον δικομματισμό αλλά και η ταυτόχρονη ψήφιση αριστερών και δεξιών ενδοσυστημικών επιλογών. Παρόλα αυτά δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το αποτέλεσμα αυτό, όσο προσωρινό και όσο διαχειρίσιμο μπορεί να είναι για την κυρίαρχη πλευρά, είναι ταυτόχρονα και ένα εμπόδιο στα σχέδιά τους για απρόσκοπτη συνέχιση της προηγούμενης πολιτικής. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση εντός του υπάρχοντος συστήματος όσο και αν δίνει ελπίδα, μέσα στο σκοτάδι της κυρίαρχης πολιτικής σε τμήματα των εργαζομένων, είναι βέβαιο πως θα γεμίσει απογοήτευση τους εκμεταλλευμένους στην επόμενη στροφή.

Δεύτερο στοιχείο των εκλογών θεωρούμε ότι ήταν η αποχή που άγγιξε το 35% δείχνοντας ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είτε γύρισε την πλάτη του στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, είτε δεν ψήφισε γιατί δεν είχε μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή να στηρίξει, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό συνέβη με φίλους και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Βασική μας πεποίθηση είναι πως δεν βρισκόμαστε στο μέσον μιας κρίσης διαχείρισης της καπιταλιστικής μηχανής, αλλά μιας βαθιάς συστημικής παγκόσμιας κρίσης που διέξοδος υπάρχει μόνο με την καταστροφή αυτού που την δημιουργεί, του ίδιου του καπιταλισμού. Άρα ένα διαφορετικό πρόταγμα θα μπορούσε να τεθεί, και ενδεχομένως να ενισχυθεί και εκλογικά, μόνο αν έθετε τα ζητήματα συνολικά της ανάγκης μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης χωρίς εκμετάλλευση, απαντώντας στα εκβιαστικά διλήμματα περί ευρώ ή δραχμής με την πάλη για επαναστατική έξοδο από την Ε.Ε. Στο κίβδηλο ερώτημα μνημόνιο ή όχι και μόνο, που πολύ γρήγορα μπήκε να απαντήσει και η αριστερά, και με το οποίο αντί να δίνεται μάχη για την ανάγκη ανατροπής του συστήματος και των κυβερνήσεών του, διογκώνονταν οι φρούδες ελπίδες για επιστροφή σε ένα άλλο καλύτερο κράτος πρόνοιας εντός συστήματος. Με την εθνικοανεξαρτησιακή ρητορεία, στην οποία κολύμπησαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, εδώ και δύο χρόνια, ενισχύοντας τελικά έτσι ευκολότερα τις «λεβέντικες» στάσεις τύπου Καμμένου στην κάλπη.

Σχέδιο προγράμματος

Στο πλαίσιο της θεωρητικής αναζήτησης και του διαλόγου αναδημοσιεύουμε το σχέδιο προγράμματος της πολιτικής ομάδας "Διεθνιστής"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Προχωράμε στην έκδοση του σχεδίου προγράμματός μας έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια παρουσίας μας στην πολιτική και κινηματική πάλη. Ένα χρονικό διάστημα, απίστευτα πλούσιο και ταυτόχρονα πρωτότυπο, σε ότι αφορά όχι μόνο τις πολιτικές προκλήσεις από τη μεριά της αστικής τάξης, αλλά και από τις διακυμάνσεις και τη ζωτικότητα του ίδιου του κινήματος.

Αυτό το σχέδιο προγράμματος, είναι προϊόν θεωρητικής αναζήτησης, παρέμβασης στα σημαντικότερα, κεντρικά αλλά και καθημερινά ζητήματα του εργατικού κινήματος, ανυποχώρητης προσπάθειας για διαμόρφωση πολιτικών προτάσεων. Μια πορεία σημαντικών παρεμβάσεων, πειραματισμών και πάντα αυτοκριτικής.

Το σχέδιο αυτό, περιέχει όλες τις βασικές πλευρές της φυσιογνωμίας μας. Προτάσεις πάνω στις αναγκαίες διεκδικήσεις. Αναλύσεις πάνω στην εποχή μας, τον ελληνικό καπιταλισμό. Επιχειρούμε να διατυπώσουμε μια διαφορετική στρατηγική πρόταση για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Πάνω σε όλα αυτά θα συνομιλήσουμε ανοιχτά, με συντρόφους και συναγωνιστές.

Το σχέδιο αυτό, ως στοιχεία που αναπτύσσουν, ή συμπληρώνουν την προγραμματική μας φυσιογνωμία, συνοδεύεται από ένα παράρτημα αρθρογραφίας ή κειμένων, που πιστεύουμε πως η θέση τους σε αυτή την έκδοση είναι απαραίτητη.

Αυτό το σχέδιο προγράμματος, είναι ιστορικά καθορισμένο, είναι διαμορφωμένο επιχειρώντας να απαντήσει στις αντιθέσεις και ρα αιτούμενα της εποχής μας, τουλάχιστον όπως εμείς τα προσεγγίζουμε. Και από αυτή την άποψη, δεν είναι οδηγός για πάντα και για τα πάντα. Άλλωστε, η τάση οι επαναστάτες, να περιγράφουν τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, στο πως θα ήθελαν τα πράγματα να γίνουν, τους οδηγούσε σε ουτοπικές προτάσεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ιστορική πρωτοτυπία που η εργατική τάξη καταθέτει στις στιγμές του επαναστατικού μεγαλείου της.

Από τη μεριά μας, προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τη θεώρηση μας, σχετικά με την επαναστατική πάλη. Προσπαθώντας να ορίσουμε εντός του εργατικού και επαναστατικού κινήματος μια ευδιάκριτη τάση, η οποία θα επιδιώκει να δείχνει έμπρακτα πως η επαναστατική πολιτική είναι πολιτική του παρόντος.

  

Οι καπιταλιστικά νόμιμες παρανομίες του Άκη

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η σύζυγός του, όποιο πρόσωπο είναι άμεσα εμπλεκόμενο σε ότι κατηγορείται ο πρώην κορυφαίος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, αποδοκιμάζεται από εκατομμύρια εργαζόμενους. Στη συνείδησή τους, είναι ήδη ένοχοι για ότι κατηγορούνται. Και όχι άδικα.

Αμύθητες περιουσίες φτιάχτηκαν, με κομπασμό και επίδειξη νεόπλουτου, που ακόμα και οι πλέον απρόσεκτοι μαφιόζοι θα απέφευγαν να την δείξουν. Ήταν τέτοια η βεβαιότητά τους, πως ποτέ δεν πρόκειται να τους αγγίξει, όχι η αστική δικαιοσύνη, αλλά κυρίως μια ολόκληρη κοινωνία, που συνειδητά επιδίωξαν να τη διαμορφώσουν κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσή τους, έτσι που ηλίθιος να είναι, όλα αυτά τα χρόνια, όποιος απέφευγε να χτίσει τη ζωή του γύρω από συλλογικές αξίες, αγώνες, και όχι μέσα από την ατομική «μαγκιά», που συνήθως μεταφραζόταν με το να γίνονται κάποιοι συστατικό στοιχείο της κίνησης του ελληνικού καπιταλισμού, και του πως πλουτίζεις μέσα σε αυτόν. Ή καλύτερα με το πώς νόμιζαν ότι μπορούν να πλουτίσουν.

Όμως παρόλα αυτά, όλα ετούτα είναι πλέον στα όρια του προφανούς. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, αναδεικνύει σε όποιον έχει το κριτήριο να δει, και κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα, ιδιαίτερης αξίας για την περίοδο που περνάμε. Και φυσικά κανείς δεν ξεχνά, πως ότι βλέπουμε αυτές τις ημέρες, με αρκετά θεατρικό τρόπο είναι η αλήθεια, αφορά όλο το ηγεμονικό πολιτικό προσωπικό του ελληνικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για τρεις δεκαετίες.

Πράσινο σε φόντο μαύρο

Mε προπέτασμα καπνού ένα συνονθύλευμα «οραματισμών» για ένα «πράσινο» κέντρο της Αθήνας, παρουσιάστηκε χτες, από Διαμαντοπούλου, Κουτρουμάνη και Καμίνη, πληρέστερα από κάθε άλλη φορά, το γενικό σχέδιο που αφορά το κέντρο της Αθήνας το επόμενο διάστημα.

Σε μια αποστροφή του λόγου του ο δήμαρχος της Αθήνας Καμίνης, ανέφερε πως «στην πόλη της Αθήνας πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να λειτουργούμε με κανόνες. Όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε φρένο στην ανομία». Όπου ανομία ήταν οι «υπερβολικά πολλές και ανεξέλεγκτες πορείες, το παραεμπόριο, η λαθρομετανάστευση, το έγκλημα».

Συνεπικουρώντας της σκέψεις του δημάρχου, Διαμαντοπούλου και Κουτρουμάνης, αποκάλυψαν τις σκέψεις τους, για ένα κέντρο στο οποίο τα βουλιαγμένα από το κεφάλαιο και το κράτος ασφαλιστικά ταμεία, θα παραχωρούν τμήμα της ακίνητης περιουσίας τους, έναντι συμβολικού τιμήματος ή και δωρεάν, σε επίδοξους επιχειρηματίες, οι οποίοι θα έχουν και μπόνους, μαζί με μια ολόκληρη ζώνη εντός του κέντρου, που θα οριστεί προσεχώς, στην οποία δε θα υπάρχει, και τυπικά ωράριο εργασίας, ενώ οι εργασιακές σχέσεις στο σύνολο τους, θα ορίζονται κατά το δοκούν. Είναι γεγονός, πως σε μεγάλο βαθμό, πλευρές αυτών των σκέψεων, ήδη εφαρμόζονται μέχρι τώρα, υπό το πρόσχημα του χαρακτηρισμού περιοχών ως τουριστικών. Το καινούργιο στοιχείο όμως, με «πιλότο» το κέντρο της Αθήνας, είναι η σύμφυση των όρων εργασίας, δηλαδή των όρων διεξαγωγής της αντιπαράθεσης κεφαλαίου εργασίας, με στοιχειώδη δικαιώματα, τα λεγόμενα δημοκρατικά.

Το χάος είναι καπιταλιστικό

Δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο εμφατική απάντηση σε όλα τα τρομοκρατικά δημοσιεύματα του αστικού τύπου μέσα στο Σαββατοκύριακο, περί χάους που δημιουργηθεί, εάν υπάρξει εκλογικό αποτέλεσμα που δε θα δίνει το 50% τουλάχιστον σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Αναφερόμαστε στις επιστημονικές αναλύσεις των οικονομικών εμπειρογνωμόνων της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής, αλλά και της εισήγησης της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών της Κομισιόν, επικεφαλής της οποίας είναι ο επίτροπος Όλι Ρεν, που διέρρευσαν από μια σειρά εφημερίδες. Μπορεί η επιδίωξή τους να ήταν να δημιουργήσουν κλίμα αμετάκλητης ανάγκης νέων μέτρων, και φυσικά κοινωνικής αποδοχής τους, όμως πιστεύουμε πως στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά αξιοποιήσιμες από το εργατικό κίνημα.

Συγκεκριμένα, διαπιστώνουν πως η Ε.Ε. και το ευρώ δεν διέφυγαν τον κίνδυνο, παρά τα τελευταία μέτρα που πάρθηκαν με τους μηχανισμούς στήριξης, η κρίση κρατικού χρέους που «σιγοκαίει» θα «αναζωπυρωθεί» με την πρώτη ευκαιρία και τότε η ευρωζώνη θα βρεθεί άοπλη μπροστά «σε μια νέα πιστωτική κρίση, με κατάρρευση τραπεζών, εσωτερικής ζήτησης, αποδόμηση της οικονομίας και, εν τέλει, μια νέα, βαθύτερη και παρατεταμένη ύφεση», ενώ «η εμπιστοσύνη στις αγορές κρατικού χρέους μπορεί να επηρεαστεί εκ νέου αν η δημοσιονομική προσαρμογή και οι διαρθρωτικές αλλαγές τεθούν υπό αμφισβήτηση ή καθυστερούν χωρίς λόγο».

Ταυτόχρονα υπάρχει σχεδόν βεβαιότητα, που σε αυτή τη φάση διαπιστώνεται με υποθετικό τρόπο, πως Ιταλία και Ισπανία θα χρειαστούν βοήθεια άλλου μεγέθους, μια που η Ε.Ε. δεν πείθεται για τις δημοσιονομικές επιδόσεις τους, παρά το λιβανιστήρι στον Μόντι.

Μια ακόμα...καταστροφική απεργία

Από τις 3 Απριλίου, που έγινε γνωστό πως η Π.Ν.Ο. προσανατολίζεται σε απεργία την Τρίτη 10 και την Τετάρτη 11 Απριλίου, κυρίως για ασφαλιστικά αλλά και μισθολογικά ζητήματα, ενός κλάδου, όπως αυτός των ναυτεργατών που κυριολεκτικά στενάζει, ξαμολήθηκαν στα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες, οι «άνθρωποι της αγοράς», για να καταγγείλουν την απεργία, με το σκεπτικό ότι καταστρέφει την οικονομική ανάπτυξη των νησιών, που από αυτές τις μέρες περιμένουν να πάρουν ανάσα, αλλά τους έπιασε ταυτόχρονα ο πόνος και για τους εργαζόμενους στα καράβια, που θα είχαν μια ευκαιρία, να πάρουν κάποια δεδουλευμένα (ναι, το εφοπλιστικό κεφάλαιο αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους, όταν σε ένα ποσοστό 25%, έχουν ανέβει οι παραγγελίες του στα ναυπηγεία της ανατολικής Ασίας, για νέα καράβια).

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ήδη πιο «σώφρονες» απόψεις, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται, για άλλη μια φορά στους κόλπους του ναυτεργατικού συνδικαλισμού.

Το θέμα μας εδώ, είναι αν ισχύουν όλα αυτά που λέγονται για μια επικείμενη απεργία Αρμαγεδώνα για την «κοινωνική συνοχή».

Δύο μέρες πριν την προκήρυξη της απεργίας, αυξήσεις 6% εφαρμόζονται στα ναύλα. Στα πλοία της γραμμής οι τιμές στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια έχουν πάρει την άνοδο «αθόρυβα» εδώ και δυο εβδομάδες και φθάνουν μέχρι το 30%! (Lesvos report). Συγκεκριμένα σύμφωνα με πληροφορίες, στη ΝΕΛ τα εισιτήρια για την γ' θέση έχει αυξηθεί κατά 15% ενώ οι τιμές για τετράκλινη καμπίνα αυξήθηκαν κατά 30% περίπου. Αυξήσεις στα ναύλα της για τα δρομολόγια της γραμμής σε ποσοστό 10% έχει κάνει και η Hellenic Seaways.

Για το εμπόριο ξενοφοβίας

Σήμερα το πρωί, ο περιφερειάρχης Αττικής Σγουρός, κατηγόρησε για ρατσισμό, τους κατοίκους της Κοζάνης, γιατί δε δέχονται το στρατωνισμό στην περιοχή τους, των προσφύγων και μεταναστών, που για αρχή σκέφτεται να σύρει η κυβέρνηση εκεί. Ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ο αθηναϊκός ρατσισμός. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να περάσουν, ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα για το θέμα.

Στην πραγματικότητα, κάτω από την επιφάνεια του παιχνιδιού που παίζεται, εξελίσσεται ένα απίστευτο εμπόριο ξενοφοβίας και ρατσισμού, με πολλούς πωλητές και άλλους τόσους πελάτες.

Σε αυτό το «εμπόριο», είναι προφανές, πως παίζει τα ρέστα της η ελληνική ακροδεξιά. Με την επίθεση στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, επιχειρεί να τυλίξει με το ύφασμα της εθνικής σημαίας, μέχρι ασφυξίας, την καθημερινότητα, τη σύνθλιψη δικαιωμάτων και προοπτικών ζωής, για εκατομμύρια εργαζόμενους.

Αγοράζουν οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι περιοχών της Αθήνας, οι οποίοι υπό το βάρος πολλών αιτίων, δεν βλέπουν την καθημερινή πίεση του εργοδότη, τη φορολεηλασία, το ότι για οικονομικούς λόγους ολόκληρες περιοχές της Αθήνας είναι άβατα για όποιον δεν έχει χρήματα. Ή για να το πούμε καλύτερα, όλα αυτά μετατίθενται στον πρόσφυγα και το μετανάστη, που αν για διάφορους λόγους φτάσει στην κλοπή, τότε ακόμα πιο καλά και εύκολα τα επιχειρήματα εναντίον του.

Μαθημένο στην απομόνωση, στην έλλειψη σχεδίου κοινής οργάνωσης και πάλης, εκμεταλλευόμενο, ακόμα και από συνδικαλιστικούς φορείς όπως στην περίπτωση των καθαριστριών, το αλλοδαπό αστικά νόμιμο προλεταριάτο, αγοράζει από αυτή την ξενοφοβία καθώς επιδιώκει με κάθε τρόπο να αποδείξει πως δεν έχει σχέση με τους αλήτες που γυρίζουν και κλέβουν την Αθήνα. Πολλοί από αυτούς, σίγουρα έχουν γεμίσει τα καράβια από τα λιμάνια της Αλβανίας πριν από 20 περίπου χρόνια. Έχουν βιαστεί ή και εξευτελιστεί από συνοριοφύλακες. Τους έχουν κλέψει οι Αρχές. Δεν θέλουν με τίποτα να ξαναπεράσουν τα ίδια.

Τα επιδόματα μαϊμού και οι αυθεντικοί υπερασπιστές του κεφαλαίου

 

Τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται εντονότερα, χωρίς ποτέ να ανεστάλη, μια κορυφαία επικοινωνιακή αλλά και άμεσα υλική επίθεση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Με στόχο, από τη μία, να γίνουν αποδεκτά τα νέα μέτρα τους και συνολικά η νέα αστική στρατηγική, αλλά ταυτόχρονα, για να κονιορτοποιηθούν κοινωνικές αντιδράσεις από τα PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση, το κορυφαίο αντεργατικό κύμα που είναι μπροστά μας.

Μπροστάρης αυτής της επίθεσης, είναι ακριβώς το Υπουργείο που έχει πρωταγωνιστήσει έως τώρα στην επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμού. Το Υπουργείο Υγείας.

Κεντρικό θέμα της επίθεσης, τα περίφημα επιδόματα «μαϊμού», που κατά συρροήν δίνονταν για ολόκληρα χρόνια από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τμήμα του ιατρικού κατεστημένου, και βέβαια κομματική πελατεία και των δύο κομμάτων της αστικής εξουσίας, που τώρα κυβερνούν μαζί.

Ο κεντρικός στόχος της επίθεσης είναι διπλός και εξαιρετικά σημαντικός, για το ξεδίπλωμα της αστικής επίθεσης του επόμενου διαστήματος, αλλά και για να κάνουν εκλογές με ήσυχο το κεφάλι τους.

Ο ένας είναι να «δηλητηριαστούμε» με την πεποίθηση, πως πράγματι όλοι έχουμε συμμετάσχει σε ένα απίστευτο όργιο κατασπατάλησης υποτίθεται του δημόσιου χρήματος. Όλοι φτιαχτήκαμε. Εμείς προκαλέσαμε το ότι ζούμε έως τώρα, ακόμα και αν δεν είμαστε οι κυρίως υπεύθυνοι. Η οργή όλων μας γίνεται μια προσπάθεια να κατευθυνθεί ενάντια στους πολιτικούς, αλλά αυτή τη φορά γιατί δε μας συνέτισαν, γιατί επέτρεψαν τέτοιες καταστάσεις. Τα παραδείγματα μάλιστα που δίνονται, είναι εξαιρετικά προκλητικά.

Μια εκλογή που τελείωσε πριν αρχίσει

Η διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, έκλεισε πριν καν ξεκινήσει. Η μοναδική υποψηφιότητα Βενιζέλου τερματίζει τη διαδικασία.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, και από τους συντρόφους και συναγωνιστές, αλλά πολύ περισσότερο από τους συναδέλφους μας εργαζόμενους, γιατί μπορεί αυτό να μας ενδιαφέρει;

Πιστεύουμε πως σηματοδοτεί πολλά πράγματα και σε σχέση με την κίνηση του αστικού πολιτικού συστήματος για την επόμενη μέρα. Αλλά θα πρέπει να εκτιμηθεί με διαυγή τρόπο ως γεγονός και σε ότι αφορά το μαζικό κίνημα, ιδιαίτερα το εργατικό, και φυσικά τις επαναστατικές συνιστώσες του.

Εδώ και καιρό, μέσα στο πλαίσιο των γενικότερων «κατακτήσεών» της, η ελληνική αστική τάξη, κατάφερε να σπάσει και τα ταμπού του τρόπου διακυβέρνησης, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το κομμάτι των συμμαχικών κυβερνήσεων. Από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, με τη στήριξη της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Μπακογιάννη, στη διαμόρφωση του «ενιαίου κόμματος» της καπιταλιστικής επίθεσης για την αντιμετώπισης της κρίσης τους, με την κυβερνητική συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Μέσα στο κλίμα γενικευμένης απονομιμοποίησης του αστικού πολιτικού κόσμου, οι εξελίξεις έτρεξαν πολύ γρήγορα.

Για την ανάπτυξη

Μετά την υπογραφή και ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, τα κόμματα που το ψήφισαν, τα κόμματα που δεν το ψήφισαν, μέσα ενημέρωσης που το προωθούν, αλλά και που δεν το προωθούν, ανακάλυψαν τι μας λείπει: Είναι η ανάπτυξη.

Η μαγική συνταγή περιλαμβάνει πολλές επιλογές που πολυδιαφημίζονται. Ευρωπαϊκά κονδύλια που δεν είναι ικανό το κράτος να απορροφήσει. Μεγάλη φορολογία που δεν επιτρέπει σε υγιείς επιχειρηματίες να επενδύσουν. Κριτική (ναι, υπάρχει και βαθύ κοινωνικό πρόσωπο), για το ότι μειώνεται το επίδομα ανεργίας των τετρακοσίων και των πεντακοσίων ευρώ (αυτό που μέχρι τώρα είχες πρόβλημα να το εξαντλήσεις στην κατανάλωση), επίθεση σε όσους δεν επιτρέπουν να ξαναλειτουργήσει ένα ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Ιδιαίτερα το συγκρότημα Λαμπράκη, το διανθίζει και με επίθεση στα πρόσωπα, από την άποψη πως δε γίνεται αυτοί που διαχειρίζονται την ύφεση να προωθήσουν την ανάπτυξη. Για το συγκρότημα Αλαφούζου, ισχύει μάλλον πως η χαρά για ότι συμβαίνει δεν το αφήνει να κρυφτεί.

Από την άλλη βέβαια, πολλές φορές από τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους δημοσιογράφους- μεγαλοστελέχη, έχουμε ύμνους για την αναπτυξιακή κατανόηση που επέδειξε ο Μπαρόζο απέναντι στον Παπαδήμο, στη Σύνοδο Κορυφής που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, για τα δις ευρώ που περιμένουν για να δώσουν μια νέα ώθηση στα ελληνικά πράγματα.