Διαβαζοντας την, «εφ' όλης της ύλης», συνεντευξη του Γιαννη Αγγελάκα για το πως βλεπει τα πραγματα στη πολιτικη, για το «φαινόμενο Νταλάρα», τον Τυπο, τη μουσικη, σταθηκα σε κατι που ειπε και πιστευω οτι αυτο που λεει ισως να ειναι μια ακομη εξηγηση για το οτι σημερα δεν βλεπουμε εκεινη τη μαζικοτητα που υπηρχε παλιοτερα και που χρειαζεται ωστε να ανατραπουν οι νεοφιλευθερες πολιτικες επιλογες των υπηρετων του κεφαλαιου.
Οπως λεει ο Αγγελακας «Μας είχαν προετοιμάσει μια χαρά, μας κάνανε νωθρούς να νομίζουμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι κι ότι όλα πάνε καλά. Να μην ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται πέρα από τη μύτη μας. Αισθητικά αυτός ο τόπος είναι ταλαιπωρημένος. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εντάξει. Νομίζανε ότι αυτή η αίσθηση –ότι είναι χορτάτοι- θα κρατούσε για καιρό κι ότι καθένας είχε να φροντίσει τον εαυτό του κι όλα πήγαιναν καλά».
Ο Αγγελακας που εζησε σαν παιδι, τα χρονια της χουντας, λεει παντως οτι σαν παιδι δεν ειχε την αισθηση οτι υπηρχε δικτατορια, επειδη η κοινωνια ηταν διαφορετικη και μεταξυ αλλων κατηγορει και την τηλεοραση.
«Εγώ θυμάμαι ότι και τα χρόνια της δικτατορίας δεν ήξερα ότι είχαμε δικτατορία. Ήμουν πιτσιρικάς, ο πατέρας μου φοβόταν να μου μιλήσει –ήταν αριστερός.
Δεν ήξερα τίποτα. Εγώ τα έμαθα όλα ξαφνικά το καλοκαίρι του ’74. Τι είναι δικτατορία, τι είναι δημοκρατία. Αλλά θυμάμαι τις γειτονιές πριν. Πώς ζούσαν οι άνθρωποι, οι γονείς μου αν θέλεις. Μέσα στην ανέχειά τους είχαν ο ένας τον άλλον. Οι γειτονιές ήταν ένας ζωντανός πυρήνας. Εμείς ήμασταν πιο ξένοιαστα παιδιά, έστω κι αν δεν είχαμε ό,τι θέλαμε. Αλλά είχαμε το παιχνίδι, με τους γύρω μας ήμασταν συναισθηματικά γεμάτοι.
Βλέπαμε μία άλλη κοινωνία. Μετά την μεταπολίτευση και με το ΠΑΣΟΚ κυρίως –από τότε ξεκινάει η καινούργια μας ιστορία- ξαφνικά είδα τα πάντα να διαλύονται, όλοι να κλείνονται στις πολυκατοικίες, ο καθένας να ταμπουρώνεται στην οικογένειά του. Ξαφνικά κάθε οικογένεια ήταν ένα έθνος και γύρω του είχε άλλα έθνη εχθρικά. Αποβλάκωση μπροστά στην τηλεόραση. Δεν επικοινωνούσαν καν μεταξύ τους. Την εφηβεία μας έτσι την βγάλαμε και ήταν πολύ άσχημα γιατί σαν παιδιά είχαμε ζήσει μία πιο ανθρώπινη κοινωνία. Σιγά-σιγά, μετά την μεταπολίτευση και με το πολιτικό τραγούδι κι όλα αυτά τα βαρετά πράγματα που δεν ήταν τίποτα ευτυχώς είχαμε βρει το ροκ και κάπως ξεφύγαμε σε άλλους δρόμους και άλλες σκέψεις. Τότε βέβαια οι νέοι που είχαν μακριά μαλλιά και άκουγαν ροκ, ήταν.....»
Σημ.
Η σημερινή απιστευτη ειδηση ίσως περασει οπως πολλες αλλες στα ψιλα στις ειδησεις, ειναι ομως ενδεικτική της αδιαφοριας, της εγκαταλειψης, χαρακτηριστικα ενος συστηματος που αδιαφορει για την ανθρωπινή ζωη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.