Τα επιδόματα μαϊμού και οι αυθεντικοί υπερασπιστές του κεφαλαίου

 

Τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται εντονότερα, χωρίς ποτέ να ανεστάλη, μια κορυφαία επικοινωνιακή αλλά και άμεσα υλική επίθεση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Με στόχο, από τη μία, να γίνουν αποδεκτά τα νέα μέτρα τους και συνολικά η νέα αστική στρατηγική, αλλά ταυτόχρονα, για να κονιορτοποιηθούν κοινωνικές αντιδράσεις από τα PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση, το κορυφαίο αντεργατικό κύμα που είναι μπροστά μας.

Μπροστάρης αυτής της επίθεσης, είναι ακριβώς το Υπουργείο που έχει πρωταγωνιστήσει έως τώρα στην επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμού. Το Υπουργείο Υγείας.

Κεντρικό θέμα της επίθεσης, τα περίφημα επιδόματα «μαϊμού», που κατά συρροήν δίνονταν για ολόκληρα χρόνια από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τμήμα του ιατρικού κατεστημένου, και βέβαια κομματική πελατεία και των δύο κομμάτων της αστικής εξουσίας, που τώρα κυβερνούν μαζί.

Ο κεντρικός στόχος της επίθεσης είναι διπλός και εξαιρετικά σημαντικός, για το ξεδίπλωμα της αστικής επίθεσης του επόμενου διαστήματος, αλλά και για να κάνουν εκλογές με ήσυχο το κεφάλι τους.

Ο ένας είναι να «δηλητηριαστούμε» με την πεποίθηση, πως πράγματι όλοι έχουμε συμμετάσχει σε ένα απίστευτο όργιο κατασπατάλησης υποτίθεται του δημόσιου χρήματος. Όλοι φτιαχτήκαμε. Εμείς προκαλέσαμε το ότι ζούμε έως τώρα, ακόμα και αν δεν είμαστε οι κυρίως υπεύθυνοι. Η οργή όλων μας γίνεται μια προσπάθεια να κατευθυνθεί ενάντια στους πολιτικούς, αλλά αυτή τη φορά γιατί δε μας συνέτισαν, γιατί επέτρεψαν τέτοιες καταστάσεις. Τα παραδείγματα μάλιστα που δίνονται, είναι εξαιρετικά προκλητικά.

Ο δεύτερος είναι να ανοίξει ο δρόμος, πάλι στη βάση ότι έχουμε άχρηστους πολιτικούς, της αποδοχής καταρχάς αυτής της πολιτικής, μαζί με την επικουρική προσφορά του Ράϊχενμπαχ και λοιπών.

Είναι ευνόητο να πει κανείς, πως για άλλη μια φορά, η ίδια η αστική πολιτική αξιοποιεί αδιέξοδα και αδικίες που η ίδια δημιούργησε, για να δημιουργήσει νέες χειρότερες καταστάσεις για την εργατική πλειοψηφία. Η αστική πολιτική αξιοποιεί τις διάφορες μικρές διευκολύνσεις που μπορεί να κάνει προκειμένου να δένει κοινωνικά τμήματα στην πολιτική της. Στη Ζάκυνθο για παράδειγμα, που έχει βρεθεί στο επίκεντρο αυτής της επιχείρησης, η αύξηση των επιδομάτων που δίνονταν σε όσους τυπικά δεν τα δικαιούνταν, γνωρίζει έκρηξη την πενταετία 1999-2004, όταν συνολικά η αστική πολιτική αγοράζει μαζικά συνειδήσεις, για τα δυο μεγάλα εγχειρήματα που έχει μπροστά της. Την είσοδο στην ΟΝΕ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παραδόξως όμως, η μανία, αυτή η ξαφνική ευθιξία, δεν οδηγεί σε μερικά άλλα, κατά τη γνώμη μας αναγκαία μονοπάτια.

Το ότι δηλαδή, η συζήτηση όλου αυτού του λεγόμενου σκανδάλου, δεν οδηγεί στην παροχή των χρημάτων, σε ανθρώπους που τα στερήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, θύματα του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντιθέτως, η συζήτηση που γίνεται για την παροχή επιδομάτων παραπληγικών, ψυχικά ασθενών κ.τ.λ., μόνο όταν αγγίζουν το ποσοστό του 80% στην κατάσταση ασθενείας τους, μάλλον οδηγεί σε έναν συνολικό καπιταλιστικό αναπροσανατολισμό για την έννοια της κοινωνικής πρόνοιας. Και φυσικά την άρνησή της.

Αλλά ακόμα και έτσι να γινόταν. Να δίνονταν τα χρήματα εκεί που τυπικά θα έπρεπε. Κανείς δεν βάζει το ζήτημα της κοινωνικής υποστήριξης και οικονομικής κάλυψης, όλων των σύγχρονων ασθενειών του καιρού μας, που δεν αντιμετωπίζονται με επιδόματα. Όταν οι ψυχικές ασθένειες, είναι σήμερα ο πρώτος λόγος που νοσεί σήμερα ένας εργαζόμενος. Όταν κάτω από το βάρος της αλλαγής του περιβάλλοντος, πληθαίνουν σοβαρά νοσήματα που αφορούν το αναπνευστικό σύστημα. Όταν το καπιταλιστικό κέρδος, καθορίζει το εύρος και την ποιότητα της τροφής που καταναλώνουμε. Όταν αναγεννώνται ασθένειες περασμένων αιώνων, ακόμα πιο άγριες. Όταν φοβόμαστε και να αρρωστήσουμε ακόμα, γιατί είναι άγνωστο ποιο φάρμακο θα μας δώσουν, ή ποιο θα μπορούμε οικονομικά να πάρουμε.

Το εργατικό κίνημα, και ιδιαίτερα οι αριστερές και επαναστατικές εκφορές του, αντί της τωρινής σιωπής τους, και της εσωτερίκευσης όσων ακούγονται και ξεδιπλώνονται, θα πρέπει να αντεπιτεθούν στη συζήτηση που γίνεται. Καθήκον μας, είναι η προσπάθεια για τη διεύρυνση της υπεράσπισης της ψυχικής και σωματικής υγείας μας. Με μη επιχειρηματικό, δωρεάν, και εργατικά ελεγχόμενο τρόπο. Με προσπάθειες αυτοδιεύθυνσης. Χωρίς τη συνέχιση μιας εισοδηματικής πολιτικής, πολύ περισσότερο όπως τη ζούμε τώρα. Πόσο κάνει να είσαι τυφλός για το αστικό κράτος; Τι σημαίνει να μη μπορείς να περπατήσεις;

Και τι σημαίνουν όλα αυτά όταν αν δε μπορείς να πληρώσεις, για να πηγαίνει το παιδί σου σε κάποιο ιδιωτικό, υποτίθεται μη κερδοσκοπικό κέντρο, κάλυψης νοητικών διαταραχών κ.τ.λ.

Πέρα από αυτά που αποτελούν ένα εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι της αναγκαίας απάντησης, πρέπει να πούμε, πως η «καραμέλα» για άλλη μια φορά, του πελατειακού κράτους, έχει στόχο να οδηγήσει ένα κομμάτι της τάξης, να ζητά ένα σοβαρό κράτος, ένα άλλο ιδανικό κράτος, όπου όλα γίνονται όπως πρέπει.

Όλες αυτές οι δουλειές, μεταξύ κράτους και κοινωνικών τμημάτων, που γίνονται σε όλο τον κόσμο, και αποκαλύπτονται καίγοντας κάποιους από τους συνεταίρους, όταν το απαιτούν οι πολιτικές στοχεύσεις, δεν έχουν άλλο στόχο, από το να αναπληρώνουν, ειδικά σε όλη την περίοδο της κατάρρευσης του καπιταλιστικού κράτους πρόνοιας, ένα δίχτυ προστασίας κάποιων αδυνάτων, ή και πρόσδεσης με υλικό τρόπο πολιτικών υποστηρικτών. Είναι η πλευρά της ενσωμάτωσης, που αναγκαία πρέπει να επιτελεί το αστικό κράτος. Στην πορεία όμως αλλαγής του ίδιου του χαρακτήρα του, αυτή αναγκαστικά παίρνει άλλο χαρακτήρα, τυπικά παράνομο, και φυσικά πιο επιλεκτικό.

Η υποτιθέμενη αποκάλυψη των «μαϊμού» τυφλών, αποκάλυψε και τους πλέον «τυφλούς» υπερασπιστές της πολιτικής του κεφαλαίου.

Είναι ένα κέρδος, για να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, για την επόμενη μέρα….

Πηγή: http://diethnistis.gr