Βιαστικά συμπεράσματα

1. Όποιος ποντάρει σε μια λαϊκή, αριστερή κυβερνητική πλειοψηφία που με όχημα και δρόμο τις εκλογές θα ανατρέψει έστω πλευρές του αντεργατικού οδοστρωτήρα, δεν έχει καταλάβει τίποτε, από τον δομικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Η αναβίωση της σοσιαλδημοκρατίας στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα θα σκορπίσει απογοήτευση στο αριστερό δυναμικό που στήριξε τον "τρίτο δρόμο για το ευρώ". Η συνολική ενίσχυση της αριστεράς του κράτους και του κεφαλαίου, δεν είναι "όχημα" ή "σχέδιο" για κανέναν παρά μόνο για τα ίδια τα αφεντικά, που στη δημοκρατία τους, βρίσκουν αποκούμπι και χρήσιμο ανάχωμα για την κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια, μια δοκιμασμένη στο δρόμο, στα συνδικάτα και στο κίνημα συστημική λύση. 

2. Η συνολική μετατόπιση της λεγόμενης "πολιτικής ατζέντας", κοινώς αυτά που "πρέπει" να συζητάμε, ακόμη δεξιότερα, αναδυκνείει ένα ευρύτατο πλειοψηφικό τόξο "προτάσεων" και κομμάτων που στον βασικό τους άξονα, αναπαράγουν την εθνική απάντηση στη κρίση και ανασυγκροτούν σε "αντιμνημονιακό" ή "μνημονιακό" πλαίσιο τον εθνικό κορμό. Συνεπώς, για τους συνειδητοποιημένους εργάτες, δεν χωράνε πανηγύρια για την "αποκαθήλωση του δικομματισμου". Αντιθέτως, η ενίσχυση των νεοναζί, αποκρυσταλλώνει αυτή την ανασυγκρότηση με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, χωρίς βεβαίως να πιστεύουμε ότι το πρόγραμμα εκφασισμού της κοινωνίας, βρίσκεται μόνο ή κυρίαρχα στα δικά τους πλαίσια. Ισα-ισα που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η αστυνομοκρατία και η κοινωνική ζούγκλα αναβαθμίζεται σε κυρίαρχο πλαίσιο πολιτικής από τη πλειοψηφία των κομμάτων της σημερινής βουλής. 

3. Αν το αστικοδημοκρατικό σύστημα έβαζε, έστω και με καλπονοθευτική λογική, την πραγματική αστική εξουσία σε διακύβευμα κάθε 3-4 χρόνια, τότε δεν θα ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου των υποτελών τάξεων εδώ και δεκαετίες. Άλλο πράγμα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η διακυβέρνηση, κι άλλο φυσικά η πραγματική εξουσία του κεφαλαίου που δεν αμφισβητείται όποιο χαρτί κι αν ρίξουμε στη κάλπη. Η αυξανόμενη αποστοίχιση από το κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών -που ξάφνιασε πολλούς- πρέπει να μπολιαστεί με την ενεργή στήριξη ενός αντιπαραθετικού και ανταγωνιστικού σχεδίου για την κοινωνική επανάσταση και την οργάνωση στη ταξική πάλη, για να μπορέσει να αποκτήσει πραγματική χρησιμότητα. Ακόμη κι έτσι όμως, μπροστά στις υποτιθέμενες "πιο κρίσιμες εκλογές της ιστορίας της χώρας", είναι ένα θετικό και αξιοποιήσιμο από τις επαναστατικές δυνάμεις στοιχείο. 

4. Η συντριπτική ηγεμονία των μικροαστικών χαρακτηριστικών, "προδότες", "δοσίλογοι", "μούντζες" και τα συναφή, στο κίνημα των "αγανακτισμένων", άνοιξε το δρόμο για την συντριπτική ηγεμονία στα "αντιμνημονιακά" κόμματα είτε αυτά τοποθετούνται "δεξιά" είτε "αριστερά" στα πλαίσια πάντα των εθνικών λύσεων, χρήσιμων από το κεφαλαίο και μόνο. Η απάντηση των συνειδητοποιημένων εργατών, δεν είναι η υποστολή των σημαιών μας στο όνομα της "επικοινωνίας με τη συνείδηση", αλλά αντιθέτως, η οργανωμένη συνολική ιδεολογική, πολιτική αντιπαράθεση με ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα βασίζεται στα ταξικά σωματεία βάσης και τις ταξικά προσδιοριζόμενες συνελεύσεις γειτονιάς. Αυτός είναι ο δρόμος -ο λιγότερο ταξιδεμένος- που πρέπει να γίνει συνείδηση και επιλογή από τους ανθρώπους του κινήματος και του αγώνα. Γιατί η πραγματική εξουσία του κεφαλαίου, μπορεί να δεχτεί πραγματικό χτύπημα και ρήγμα, μόνο στο πεδίο που αναπαράγεται. Κι αυτό δεν είναι άλλο παρά το πεδίο της παραγωγής είτε αυτό βρίσκεται στους εργασιακούς χώρους είτε στο κοινωνικό εργοστάσιο που ονομάζεται πόλη. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της επιλογής, είναι το βάθεμα της κρίσης από τη σκοπιά της εργατικής αντεπίθεσης, ο κάθετος διαχωρισμός από τις εθνικές λύσεις και ο αντιεθνικιστικός-αντιφασιστικός αγώνας, η υπεράσπιση και οργάνωση των εργατών και των ανέργων όλων των εθνικοτήτων, η επαναστατική λύση στον καπιταλιστικό μεσαίωνα. Όργανα της οι αντιθεσμοί της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης με στόχο το πέρασμα όλου του πλούτου στα χέρια των παραγωγών τους, δηλαδή στη πλειοψηφία της κοινωνίας. Είναι σχέδιο που απευθύνεται τόσο στις επαναστατικές δυνάμεις τις "άκρας αριστεράς", των αυτόνομων κομμουνιστών όσο της ταξικά συνειδητοποιημένης αναρχίας. Στόχο όμως πρέπει να έχει την ενότητα της τάξης, πάνω απ' όλα. 

5. Το ισχνό αποτέλεσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, πρέπει να προβληματίσει όσους εργάτες συσπειρώνει. Τα τελευταία 4 χρόνια η στροφή του χώρου (κυρίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στην υποτίμηση των κοινωνικών αγώνων με στοχοπροσήλωση στον κοινοβουλευτισμό και τη λεγόμενη "ενότητα της αριστεράς" σε αντίθεση με την ενότητα της τάξης οδήγησε σε ανεκδίηγητες συνεργασίες κυρίως με το ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα πεδία κοινωνικού αγώνα (αλλά και στήριξη στο ΚΚΕ σε διάφορες κρίσιμες καμπές), δίνοντας την αναγκαία κινηματική νομιμοποίηση στην αναγεννούμενη σοσιαλδημοκρατία. Τώρα που το παιχνίδι που τους έσυραν η ηγεσίες τους είναι πιά χαμένο, θα πρέπει οι αγωνιστές των κοινωνικών χώρων, να πάρουν μια δύσκολη αλλά κρίσιμη απόφαση και να χαράξουν άλλο δρόμο. Ειδάλλως θα χαθούν μαζί με τις αυταπάτες της αστικής δημοκρατίας στο νέο τοπίο που έχουμε μπροστά μας.

avanti_maestro