Αυτό που δείχνει την πραγματική ήττα των σημερινών "σχεδίων" της αριστεράς δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το ότι σήμερα βρισκόμαστε σε θέση απολογίας για τα "ιστορικά κτίρια" της Αθήνας, αντί να απολογούνται οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου για το έγκλημα απέναντι στους εργαζόμενους και τις επόμενες γενιές. Αντί σήμερα να βάζουμε πλώρη για το πως και πότε θα σπάσει το απεργιακό μονοπώλιο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πως θα περάσουμε σε νέες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, πως θα καταλάβουμε και θα οργανώσουμε τη ζωή μας μέσα στους χώρους παραγωγής, πότε θα μπει ξανά κεντρικό αγωνιστικό ραντεβού όλων των αντιστάσεων, ποια θα είναι τα σημερινά κέντρα ταξικού αγώνα που θα συντονίζουν και θα οργανώνουν τη πάλη, η πλειοψηφία της αριστεράς, ανακαλύπτει προβοκάτορες και κρύβεται πίσω από καμμένα ντουβάρια. Διαβάζουμε:
Το ΚΚΕ κατήγγειλε:
«Το κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη» καθώς και ότι «διάφοροι μηχανισμοί πυρπολούν κτήρια για να διαμορφωθεί το σκηνικό της καταστροφής που φέρνουν στο λαό. Λίγο πριν τα ΜΑΤ και κουκουλοφόροι έδρασαν συντονισμένα ενάντια στις μεγαλειώδεις λαϊκές διαδηλώσεις για να τις διαλύσουν. […] Νωρίτερα, και η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής, κατήγγειλε ότι «το μεγαλύτερο μέρος των κουκουλοφόρων, ο βασικός πυρήνας, είναι δικοί σας μηχανισμοί. Καθαρά πράγματα.».
Για παρακρατικές δυνάμεις έκανε λόγο και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας:
"Ανενόχλητοι παρακρατικοί έκαψαν την Αθήνα. Ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί για να διεκδικήσει τη λαϊκή κυριαρχία που του στερείται, την ανεξαρτησία του. Κανένα συγχωροχάρτι” δήλωσε. “Δεν θα πτοηθεί ο ελληνικός λαός, τα σχέδια της προβοκάτσιας θα επιστραφούν, ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί” πρόσθεσε».
Δυστυχώς, ούτε η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει ανοσία στην προβοκατορολογία. Διαβάζουμε στην ανακοίνωση του ΝΑΡ:
«Το σχέδιο δημιουργίας συνθηκών ακαθόριστης αστάθειας, που θα διευκολύνει κάθε είδους κρατικά – κυβερνητικά σχέδια για την επιβολή κλίματος κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εξυπηρετούν και οι δεκάδες εμπρησμοί στο κέντρο της Αθήνας. Οι περισσότεροι ξεπήδησαν σε σημεία που δρούσαν μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας και της ασφάλειας».*
Η κοινή σύμπλευση και των τριών αυτών βασικών πυλώνων της ελληνικής αριστεράς στη ματιά τους γύρω από τα γεγονότα, ίσως, να πείθει κάποιους για την αλήθεια των δηλώσεων τους. Αρκεί φυσικά είτε, να μην έχουν καμία σχέση με τη τεράστια διαδήλωση της Αθήνας, να μην έχουν κανέναν τρόπο να διασταυρώσουν τα γεγονότα με τις δεκάδες μαρτυρίες του οργίου της καταστολής, να μην έχουν δει καμία από τις εκατοντάδες φωτογραφίες και βίντεο που κυκλοφόρησαν. Για όλους τους υπόλοιπους η επιλογή να ερμηνεύσουν έτσι ή διαφορετικά, τα γεγονότα και την κοινωνική οργή και αυτοάμυνα είναι μια πολιτική επιλογή.
Ζούμε σ' ένα κόσμο δίχως δυνατότητα διαφυγής. Η διαρκώς επιταχυνόμενη καταστροφή της αξίας της εργατικής δύναμης, αναπόφευκτα , εκτός από φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση θα φέρει και κοινωνικές εκρήξεις. Είτε θα παλέψουμε αυτές οι κοινωνικές εκρήξεις να αποκτήσουν ταξικό προσανατολισμό, οργάνωση και σχέδιο, είτε μπορούμε κάλλιστα να κλείσουμε τα μάτια στη πραγματικότητα και να στραφούμε στον "πολιτικό ρεαλισμό". Ο υποτιθέμενος ρεαλισμός επιβάλλει ενίσχυση (και σωτηρία) των δεδομένων πολιτικών οργανισμών μέσα στα όρια του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Ή σαφέστερα ειπωμένο: μέσα σε όρια που κάθε φορά θα επανακαθορίζονται με βάση την ταχύτητα και τις ανάγκες της επίθεσης του κεφαλαίου.
Όρια και κριτήρια που διαφάνηκαν με σφοδρότητα τον Δεκέμβρη του 08. "Έχασε" τότε μας είπαν τα media ο ΣΥΝ γιατί "κάλυψε" κουκουλοφόρους, "κέρδισε" η υπεύθυνη στάση -απέναντι στο σύστημα- του ΚΚΕ. Όρια που επανορίστηκαν και συγκεκριμενοποιήθηκαν και στην 48ωρη απεργία του Οκτώβρη, που σήμερα βρίσκουν το αντίκρυσμα τους. Στόχος όχι η αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, ή ο κλονισμός της αστικής κυριαρχίας αλλά εμμέσως πλην σαφώς η επιστροφή στην ομαλότητα.
Καλώς ή κακώς όμως, η αλήθεια είναι πως η δημοκρατική ομαλότητα για την οποία σκίζει τα ιμάτια της αυτή η αριστερα, και μας τελείωσε και δεν πρόκειται να ξανάρθει. Στον ολισθηρό δρόμο της αστικοδημοκρατιας, υπάρχουν, πλέον, μόνο αδιέξοδα. Κανένας δρόμος δεν οδηγεί πουθενά για τις εργατικές ανάγκες. και ο μονόδρομος του κεφαλαίου είναι ο μόνος δρόμος που δημιουργεί πλειοψηφίες στο αστικό κοινοβούλιο. Αυτό όμως, τουλάχιστον η μαρξιστική εξωκοινοβουλευτική αριστερά θα έπρεπε να το γνωρίζει καλύτερα...
avanti_maestro
* τα σχόλια και τα κομμάτια των ανακοινώσεων είναι από το άρθρο που Άγγελου Καλοδούκα που αναρτήσαμε σήμερα.
δηλαδή για τους εμπρησμούς συγκεκριμένα ποια είναι η άποψη σου?
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα με καλύπτει η ανακοίνωση του ναρ καθώς δε τσουβαλιάζει.
Για τους εμπρησμούς, θα συμφωνήσω με την τοποθέτηση ενός συναδέλφου, συναγωνιστή, που απευθυνόμενος χτες στη πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων, είπε: "Σωστά καπνίζουν ακόμη τα κτίρια των τραπεζών. Έτσι πρέπει όταν μας καίνε το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την ανακοίνωση του ΝΑΡ, η γνώμη μου είναι πως ταυτίζεται με την ανακοίνωση του ΚΚΕ, και μάλιστα είναι ακόμη πιο ειλικρινής. Κι αυτό γιατί μιλάει ευθαρσώς πως το σύστημα επιδίωκε σχέδιο αποσταθεροποιήσης ή αλλιώς "σχέδιο δημιουργίας συνθηκών ακαθόριστης αστάθειας" κι αυτό μάλιστα το επιδίωκε για να περάσει με μεγαλύτερη άνεση τα αντεργατικά μέτρα. Λέει, δηλαδή, πως μέσα στο ήδη ρευστό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό η αστική εξουσία επιδιώκει όχι τη σταθερότητα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά αντιθέτως την αστάθεια. Προφανώς αυτό αντιστρέφει πλήρως την πραγματικότητα, αν όχι και τη λογική.
Όσο για το τσουβάλιασμα, δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Στην ανακοίνωση του ΝΑΡ Εμπρησμοί=Σχέδιο του κράτους. Αν αυτό δεν είναι τσουβάλιασμα, τότε τι είναι;
Κατά την γνώμη μου το κράτος αυτή τη στιγμή επιδιώκει να φτιάξει μια τεχνητή εικόνα αστάθειας, για να βρει αφορμή για μεγαλύτερη καταστολή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης να πούμε ότι υπάρχει και ένα μεγάλο ιδεολογικό χάσμα μεταξύ των αγωνιστών που κατεβαίνουν στις πορείες και αυτών των "δήθεν" που γυρίζουν από την πορεία με σακούλες από λεηλατημένα μαγαζιά.
Γιάννη, το κράτος δεν ήθελε να σκηνοθετήσει μια εικόνα αστάθειας. Οι κινήσεις του ήταν, υπενθυμίζω: οργανωμένο σχέδιο εκκένωσης της πλ.Συντάγματος από νωρίς, προληπτικές προσαγωγές από το πρωί της Κυριακής για να ενισχυθεί ο φόβος για το τι θα επακολουθούσε, ιδεολογική τρομοκρατία με την παραχάραξη στη κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ τα οποία δίνανε απίστευτους αριθμούς συμμετεχόντων στη συγκέντρωση, προκλητική προφυλάκιση των συλληφθέντων κ.ο.κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κοινωνική ειρήνη και η σταθερότητα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα του συστήματος, που, αν κάτι θα πρέπει να προσθέσουμε, είναι πως βασίζεται κυρίαρχα στην ιδεολογική και οικονομική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και δευτερευόντως στη καταστολή στους δρόμους.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι "δήθεν" που γυρίζουν με σακούλες από τα λεηλατημένα μαγαζιά, είναι τελικά τόσο "δήθεν" αν στη πράξη τους, τους οδήγησε η ανάγκη. "Ιδεολογικό χάσμα" και μεγάλες πολιτικές αποκλίσεις υπάρχουν και ανάμεσα σε αυτούς τους αγωνιστές που, λες, πως κατεβαίνουν στις πορείες. Αυτό δεν είναι όμως το ζητούμενο; Να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη τους εχθρούς της και μέσα διαδικασίες ταξικής ενότητας να οργανώσει τα βήματα για την ανατροπή του;
Οι εργαζόμενοι σήμερα, μοιάζουν με φοβισμένο παιδί, που έμαθε μια ζωή να περνάει απαρατήρητο. Τώρα που η δασκάλα-Ιστορία μας καλεί στον πίνακα, αντιδρά πολλές φορές ενστικτωδώς και ημισυνειδητά. Το σπάσιμο του φόβου της καταστολής στον δρόμο, είναι και αυτό, ένα σπουδαίο και χρήσιμο μάθημα.
εγώ θεωρώ σωστό το διαχωρισμό ανάμεσα στην αόριστη προβοκατορολογία (που στο όριο της μπορεί να "βαφτίσει" όλο τον κόσμο που συγκρουόταν αναβαθμισμένα προβοκάτορα) και το διαχωρισμό από τους εμπρησμούς. Με αυτή την έννοια συμφωνώ με την ανακοίνωση του ΝΑΡ, ότι αναγνωρίζει τη δυναμική μάχη με τις δυνάμεις καταστολής αλλά βλέπει τους εμπρησμούς σαν προβοκάτσια, με την παραδοσιακή έννοια, είτε εξ' αποτελέσματος είτε εκ προθέσεως(που φυσικά χωράει τεράστια συζήτηση). Εκεί κειμενόταν και η ερώτηση μου. Συμφωνώ ότι η αντιμετώπιση από την επίσημη αριστερά ήταν foul. Αν και αν διαβάσεις πίσω από τις γραμμές βλέπεις διαφοροποιήση σε σχέση με παλιότερα ακόμα και στο ΚΚΕ (πχ ανταποκριση στο ριζοσπάστη μόνο απ' το Σύνταγμα, το γεγονός ότι έσωσε κόσμο απ' τα ΜΑΤ), αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα τέτοια εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδυνατώ να δω τη διαφοροποίηση για την οποία μιλάς. Αν υπήρχε όντως διαφοροποίηση, λογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους κριτική, επί του συγκεκριμένου, στη στάση της επίσημης αριστεράς, από τη πλευρά του ΝΑΡ; Όπως π.χ. έκαναν στις ανακοινώσεις τους το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ, το Δίκτυο, στα πλαίσια της αριστεράς.
ΑπάντησηΔιαγραφή