Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Αντιφρονούντων

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα; 

Εν τέλει και μετά από αρκετές αναβολές οι πιο περίεργες μεταπολιτευτικά εκλογές φαίνεται να είναι γεγονός. Εάν και το ίδιο το αποτέλεσμα των εκλογών σίγουρα σηματοδοτεί μια εντελώς καινούργια κατάσταση, με τις προβλέψεις να μιλάνε για την είσοδο στην βουλή δύο φασιστικών κομμάτων (ΛΑΟΣ, Καμμένος) και ενός ναζιστικού, μεγάλη άνοδο της αριστεράς και ταυτόχρονα κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας, στο παρασκήνιο της προεκλογικής περιόδου συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα. Πιο σημαντικό από της ίδιες της εκλογές, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται. Η μέχρι στιγμής μονοθεματικότητα γύρω από το θέμα της εγκληματικότητας, όπως προβάλλεται από ΜΜΕ και την πολιτική εξουσία δείχνει έναν εντελώς καινούργιο τρόπο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και αυτό στο βαθμό που σηματοδοτεί ουσιαστική αλλάγη στην ίδια την άσκηση εξουσίας είναι σίγουρα πιο σημαντικό από την διαχείριση της. 

Η τεράστια σε διάσταση επιχείρηση αποπροσανατολισμού των οικονομικά λεηλατημένων μικροαστών, τηλεθεατών και ψηφοφόρων είναι πρωτοφανής σε κυνισμό και αγριότητα. Χωρίς ακόμα να έχει τελειώσει την επίθεση του εναντίον των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, με μηδενική νομιμοποίηση στα μάτια αυτών που εξουσιάζει και ενώ η θέση του είναι τουλάχιστον επισφαλής, το καθεστώς προσπαθεί να αλλάξει τον ίδιο του τον ρόλο και να επιβληθεί σαν ο μεγάλος προστάτης της κοινωνίας. Όλη η επιχείρηση μοιάζει σαν να προσπαθεί να σβήσει σε μια στιγμή από την μνήμη των προλετάριων και των μικροαστών όλη την ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών ετών και να επανεκκινήσει την κοινωνική μηχανή από την αρχή με άλλους όρους. Ο βασικός μισθός πήγε 400 ευρώ (μόλις πρίν δυο μήνες) και η κοινωνία εξαθλιώθηκε από κάποια περίεργη φυσική καταστροφή ή επιδημία, την οποία τώρα ο Χρυσοχοίδης, οι Ναζί, ο Καρατζαφέρης ή ο Σαμαράς καλούνται να διαχειριστούν και για την οποία προτείνουν λύσεις. Στην κοινωνία – στρατόπεδο συγκέντρωσης ούτε οι Χρυσοχοίδηδες , ούτε οι Σαμαράδες είναι υποχρεωμένοι να εξηγούν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Έχουν δικαίωμα επί της ζωής και του θανάτου όλων των φυλακισμένων εντός του στρατοπέδου, του οποίου και εγγυούνται την εύρυθμη λειτουργία σκοτώνοντας και εκτελόντας όσο συχνά χρειαστεί. Το ολοκαίνουργιο κόμμα της Τάξης σχεδιάζει να εφιαλτικό δυστοπικό μέλλον με ορδές μπάτσων στους δρόμους, μισθοφόρους και πολιτοφύλακες στις γειτονιές και εάν χρειαστεί στρατό γύρω από κυβερνητικά κτήρια. Ο σχεδιασμός είναι αυτός που αρμόζει στην στρατιωτική επιβολή επί ενός εχθρικά διακείμενου πληθυσμού. 

Το Κόμμα της Τάξης είτε στην μνημονιακή, είτε στην αντιμνημονιακή μορφή του, έχει ένα και μόνο αντικείμενο. Εμπορεύεται Τάξη και Ασφάλεια και ξερνάει τρομοκρατία επι του πληθυσμού. Η παρακρατική Ελληνική Πολιτοφυλακή του καθηγητή Λιόλιου που μόνο προσωρινά διαλύθηκε δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν μισθοφορικό στρατό εντός της πόλης – σύμφωνα με τον επίσημο κανονισμό λειτουργίας της – που θα πουλάει προστασία στους έντρομους πολίτες ενός κράτους που από την μία λεηλατεί οικονομικά τον πληθυσμό και από την άλλη πριμοδοτεί την αλληλοσφαγή του. Ομοίως οι Χρυσαυγίτες δεν κρύβουν ότι σκοπεύουν και οι ίδιοι να μετατραπούν σε επαγγελματίες μισθοφόρους. Και στις δύο περιπτώσεις η εταιρία γιγαντώνεται και μετατρέπεται σε κράτος. Αντίστοιχα με νέα ρύθμιση του Χρυσοχοίδη θα μπορούν μεγαλέμποροι, βιομήχανοι, μαφιόζοι ή οποιοσδήποτε έχει την δυνατότητα να νοικιάζουν μπάτσους για προστασία, μετατρέποντας το ίδιο το κράτος σε εταιρία παροχής ασφάλειας. Κράτος, παρακράτος, μισθοφόροι, μαφιόζοι, πολιτικοί, βιομήχανοι και χρυσαυγίτες εμπλέκονται σε ένα ελλεινό γαιτανάκι αλληλοπαροχής προστασίας σε έναν ολοκληρωτικό κόσμο αγγελικά πλασμένο. Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου από ένα καθεστώς που ήδη έχει ηθικά χρεωκοπήσει αποτελεί εμφύλιο πόλεμο. 

Η ιδεολογική σύμπλευση του Χρυσοχοίδη με τον Μιχαλολιάκο δεν προκύπτει ούτε από την φασιστοποίηση του πρώτου, ούτε από τον εξωραισμό τον ‘‘απόψεων’’ του δεύτερου. Προκύπτει από την ανάγκη του καθεστώτος να σταματήσει να αμφισβητείται πολιτικά. Η επίθεση στους μετανάστες είναι μόνο η αρχή. Ο υπουργός Καταστολής δεν είναι μαλάκας να πιστεύει ότι φοβούνται τους μετανάστες οι νεόπτωχοι και γι’ αυτό δεν ψωνίζουν στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Στόχος του είναι η αποκτήνωση της κοινωνίας, είτε με τους Δελτάδες να γονατίζουν και μετά να τσουβαλιάζουν ανθρώπους που στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα , είτε με το να υπόσχεται θέσεις εργασίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν το επιτύχει αυτό θα επιτεθεί και σε αυτούς που μπορούν ακόμα να βλέπουν τον υπαίτιο για την εξαθλίωση τους. Οι οποίοι και πάρα πολλοί είναι και αυξάνονται. Ταυτόχρονα πλησιάζει η στιγμή που δεν θα ικανοποιούνται με μια στημένη συγκρουσιακή γενική απεργία κάθε τρεις μήνες. 

Το Κόμμα της Τάξης ξέρει τι θέλει και ετοιμάζεται για το μεγάλο ξεκαθάρισμα. 

Εμείς;

Πηγή :avantgarde/Κουλτούρα και Επανάσταση