Χτες, στο χοροθέατρο «Γκαγκάριν», ο ευαίσθητος σε θέματα Τύπου ιδιοκτήτης-σκηνοθέτης Ν. Τριανταφυλλίδης ανέβασε με τον φίλο του, «διανοούμενο» και συγγραφέα, Π. Τατσόπουλο ένα χαζό θεατρικό βασισμένο σε πραγματικούς δυστυχώς αυτοσχεδιασμούς, με τίτλο «Eλευθεροτυπία: η Ζωή και ο Θάνατος μιας ιστορικής εφημερίδας».
Απέναντι στους 850 (εντάξει, κατά τι λιγότερους, μιας και μερικοί είχαν πάει να κάνουν τους χειροκροτητές στη φαιδρή αυτή παράσταση της κηδείας τους) απλήρωτους συναδέλφους που δίνουν έναν αγώνα για τα δεδουλευμένα τους και δεν επιθυμούν να πέσει πρόωρα η ταφόπλακα στην εφημερίδα, κρίναμε απαραίτητο να παρευρεθούμε, να βάλουμε τα ερωτήματά μας με ένα κείμενο (μπορείτε να το δείτε εδώ) και να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις στην εφημερίδα. Μοιράστηκε επίσης κείμενο απλήρωτων εργαζομένων της Ε, το οποίο επίσης μπορείτε να δείτε εδώ.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ως κοινό 50 συνολικά άτομα: 10 από τη συνέλευσή μας, 35 περίπου απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ε και 5-10 άτομα από ενδιαφέρον, εικάζουμε, για την εκδήλωση ή την εφημερίδα.
Ο κονφερανσιέ κ. Τατσόπουλος από την αρχή μάς έκανε την τιμή να απολογηθεί λέγοντας ότι έκανε λάθος με την χρήση της λέξης «θάνατος» στον τίτλο και δεν εννοούσε αυτό που όλοι εμείς (οι προκατειλημμένοι, όπως ανέφερε) καταλαβαίνουμε. Αφού πρώτα δήλωσε ότι φοβάται τις αντιδράσεις, στη συνέχεια αποφάνθηκε ότι τελικά δεν φοβάται (ίσως μόνο τα κείμενα και οι λέξεις να τον τρομάζουν) και ότι έχει ακόμα «αρχίδια», εκλιπαρώντας μα και κερδίζοντας τις επευφημίες των φτωχών χειροκροτητών του...
Μετά την τραγελαφική αυτή εισαγωγή, έδωσε τον λόγο στους καλεσμένους του, Τ. Παππά, Β. Γεωργακοπούλου, Β. Σιούτη, Φ. Συρίγο και Γ. Τριάντη. Εκεί άρχισε το πραγματικό δράμα: δυστυχώς, οι λαοπρόβλητοι «συνάδελφοι» του πάνελ έχασαν πολύ γρήγορα την ψυχραιμία τους μόλις διάβασαν τα κείμενα που κυκλοφορούσαν και άρχισαν να καταφέρονται με ύβρεις εναντίον όλων. Οι κ.κ. Τριάντης και Συρίγος θίχτηκαν βαθύτατα διαβάζοντας τον χαρακτηρισμό «απεργοσπάστης» στο κείμενο των εργαζομένων της Ε, μια αναφορά σε παρέμβαση του κ. Τριάντη τον Δεκέμβριο του 2010, όταν καλούσε τους συναδέλφους του να σπάσουν τη 48ωρη κλαδική απεργία, προχωρώντας σε μια πράξη «γόνιμης και ελευθερωτικής ανυπακοής» (δείτε εδώ τοποθέτηση της συνέλευσής μας για εκείνη την πολύπαθη 48ωρη απεργία). Οι κ.κ. Τριάντης και Συρίγος απάντησαν στον πολιτικό αυτό χαρακτηρισμό με τον εξίσου «πολιτικό» όρο «μαλακισμένα», επιδεικνύοντας έμπρακτα το ποιόν τους («ελευθερία του λόγου» και «ξεπέρασμα της πολιτικής ορθότητας» αποκάλεσε την αργκό τους η καλλιτεχνικά προχωρημένη κ. Γεωργακοπούλου).
Κατά τα λοιπά, εκτός των νοσταλγικών-ρετρό αποστειρωμένων στιγμιότυπων από τις προσωπικές τους διαδρομές, οι πανελίστες δεν βρήκαν τίποτα αξιόλογο να πουν. Στην αρχή θυμήθηκαν τη σπουδαία ελευθερία του Τύπου που απολάμβαναν συγκριτικά με όλα τα άλλα συγκροτήματα του κλάδου και πόσο μακριά από συμφέροντα βρίσκονταν, για να παραδεχτούν έπειτα ότι στην πραγματικότητα λογοκρίνονταν αγρίως οι πιο άσημοι συντάκτες και ότι οι διευθυντές τους ήταν κατά καιρούς μεγάλα λαμόγια.
Μέσα σε αυτό τον φαύλο κύκλο αντιφάσεων και εσωτερικών αντιπαλοτήτων, όπου το κρέας βαφτιζόταν συχνά-πυκνά ψάρι, υπήρξε μόνο μία συμφωνία, και αυτή ήταν μάλλον κοινή. Ως κοινή, σκέφτηκαν να τη βαφτίσουν και λογική: όλοι συμφώνησαν λοιπόν ότι η ημίτρελη και αυτοκτονική ιδιοκτήτρια Μ. Τεγοπούλου τα έκανε μαντάρα, δεν έπρεπε να τα βάλει με τα συμφέροντα των τραπεζών όταν δεν είχε “πλάτες” και έπρεπε αντιθέτως να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις όταν υπήρχαν λεφτά για αποζημιώσεις. Ο απολαυστικός κ. Τριάντης μάς θύμισε ότι, στα τυπογραφεία, μια βάρδια εργαζομένων καθόταν άπραγη κάποτε γιατί δεν υπήρχε δουλειά και πληρωνόταν κανονικά τα περίπου 600 ευρώ του μισθού τους. Στον προφανή αντίλογο, ότι κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάρα πολλά λεφτά (μέχρι και 50.000 ευρώ, για να έχουμε μια εικόνα) για να μιλάμε στα σοβαρά για τα 600 ευρώ του τυπογραφείου, μια φτωχή πλην τίμια εργαζόμενη από το κοινό τον υποστήριξε, λέγοντας ότι στον Τύπο πρέπει να υπάρχει ιεραρχία και αυτό δεν αμφισβητείται. Αναλόγως αντέδρασαν οι κ.κ. Τριάντης και Συρίγος, ιδιαιτέρως (όποιος έχει τη μύγα…), στις αιτιάσεις από το κοινό σχετικά με συνταξιούχους που αμείβονταν πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες τους, καθώς και σχετικά με ακριβοπληρωμένους διπλο-τριπλοθεσίτες «συναδέλφους» που δούλευαν επίσης σε γραφεία Τύπου…
Εν τέλει, οι πανελίστες συμπέραναν ότι η εφημερίδα τους υπήρξε μια «φούσκα», τόσο αριθμητικά όσο και σε περιεχόμενο κατά περιόδους, και ότι έπρεπε να εξορθολογιστεί, αλλά όλοι (συμπεριλαμβανομένων των «κακών» συνδικαλιστών) δείλιαζαν να παραδεχτούν ότι έπρεπε να μείνουν λίγοι (και καλοί). Αναμενόμενα, και αυτή η επίδειξη ήθους και συναδελφικής αλληλεγγύης από τη μεριά του πάνελ ξεσήκωσε θυελλώδεις αντιδράσεις από μερίδα απλήρωτων εργαζομένων που προφανώς δεν ανήκαν στους λίγους (και καλούς).
Και ο επίλογος: σε ένα κρεσέντο δημοκρατικού ξεσπαθώματος από την κ. Σιούτη, που όμοιό του θυμόμαστε μόνο από την Μαρία Δαμανάκη (και είδαμε πού κατάντησε η δύσμοιρη) στο Πολυτεχνείο του ‘73, μάθαμε ότι ο δημοσιογράφος σήμερα δεν είναι ανάγκη να πληρώνεται διότι υπερασπίζεται την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τον Λαό από την Καταστροφή. Πράγματι, μην είμαστε και πλεονέκτες: ποιος χρειάζεται χρήματα στις μέρες μας όταν υπάρχουν και οι κολεκτίβες…
Πριν από λίγο καιρό έγινε μεγάλη συζήτηση για την πτώση της lifestyle δημοσιογραφίας με αφορμή το λουκέτο της Imako του Κωστόπουλου. Χτες, όσοι βρεθήκαμε στο Gagarin, συνειδητοποιήσαμε με τον πιο τραγικό και ταυτόχρονα αστείο τρόπο (γιατί ήταν πραγματικά αστείοι) την πτώση της δήθεν εναλλακτικής, δήθεν αριστερής δημοσιογραφίας. Οι υπερφίαλοι, εγωκεντρικοί, αυτοαναφορικοί πανελίστες, θολωμένοι από το σύννεφο της προσωπικής τους ματαιοδοξίας, επέμεναν να κρύβουν επιμελώς τη στάση τους στον αγώνα που εκτυλίσσεται εδώ και τόσους μήνες στην Ελευθεροτυπία: δεν ακούσαμε ότι 800 άνθρωποι είναι απλήρωτοι από τον Αύγουστο, δεν ακούσαμε ούτε μία φορά τις λέξεις «αγώνας», «απεργία», «αλληλεγγύη», δεν ακούσαμε τίποτα για μπλοκάκια και για εργατικά ατυχήματα. Φυσικά, τόνισαν πολλές φορές και σε όλους τους τόνους ότι το «μαγαζί» τους ήταν αντιμνημονιακό και για αυτό χτυπήθηκε βάναυσα από το τραπεζικό, πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο. Έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η καημένη η εργοδοσία δεν είχε την καρδιά να απολύσει και γι’ αυτό η Ελευθεροτυπία έφτασε εκεί που έφτασε: το καράβι ήταν φορτωμένο και έπρεπε αρκετοί να πεταχτούν στη θάλασσα, αλλά ο καπετάνιος είχε καλή καρδιά. Έτσι, το καράβι βυθίζεται όλο μαζί. Εκτός κι αν οι αντιμνημονιακοί εργοδοτικοί συντάκτες της Ε βρουν επιτέλους έναν μνημονιακό εργοδότη με σώας τας φρένας.
Στη χτεσινή εκδήλωση, με δυο λόγια, είδαμε να δικαιώνεται απόλυτα η κατακλείδα του κειμένου που μοιράσαμε: Η ζωή της Ελευθεροτυπίας, όπως και ολόκληρου του κλάδου, στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα από τη δράση αυτών των «συναδέλφων». Και η δική μας ιστορία θα γράψει ότι ο θάνατος της Ελευθεροτυπίας, όπως και ολόκληρου του κλάδου, θα είναι δική τους ευθύνη.
Πηγή: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.