Hollywoodιανή συνείδηση

σε ρυθμούς πολυβόλου, ο Ανώνυμος Προβοκάτορας

Αναγκαστικά αυτό το άρθρο άλλαξε με τα γεγονότα να με χτυπούν το ένα μετά το άλλο. Ο θάνατος του Δημήτρη Χριστούλα ήταν ίσως ένα πρώτο ταρακούνημα για πολλούς, όμως όταν άρχισαν τα απανωτά άρχισα να χάνω την μπάλα και το αίμα μου να βράζει από θυμό. Ειδικά όταν είδα την είδηση για τον θάνατο του Σάββα Μετοικίδη και την αντίδραση που είχε οριακά θόλωσα. Άνοιξα και την επόμενη το pc για να δω άλλο ένα θανατικό αυτό του Νίκου Παλυβού. Τι γίνεται ρε πούστη μου ;! Έχει φτάσει ως εδώ το πράγμα και η νηνεμία συνεχίζει ; ! Ήρθαν πολλές κακίες στο μυαλό μου να ξεστομίσω, πικρόχολα σχόλια, κριτικές σωστές και μη, αλλά αδιαμφισβήτητα ο τόπος που έπρεπε και πρέπει όλοι να κοιταχτούμε και να απαντήσουμε είναι ο καθρέφτης. Τι δηλαδή έχει στο νου του ο καθένας πάνω σε όλα αυτά και τι είναι έτοιμος να κάνει για όλα αυτά λες και δεν υπήρχε τίποτα να κατηγορήσει. Εκεί μου ήρθε πως δεν πρέπει να γράψω κάτι άλλο, αλλά να εμβαθύνω, να κάνω ακόμα πιο αιχμηρό αυτό το άρθρο, όχι σαν λύση στο πρόβλημα αλλά σαν ένα ακόμα προβληματισμό ίσως και για να ελαφρώσω από τις ενοχές της απραξίας. Πάσχουμε λοιπόν από Hollywoodιανή συνείδηση όταν βέβαια ξεπερνάμε τα αποτελέσματα της κοινωνικής λοβοτομής και λήθης που μας γίνεται καθημερινά. Τι σκατά όμως είναι αυτή η Hollywoodιανή συνείδηση ;

Ας ξεκινήσουμε από την πεζή καθημερινότητα, αυτή που τα μέσα μαζικής εξημέρωσης άλλοτε την παρουσιάζουν ως ονειρική σωτηρία κι άλλοτε ως κόλαση του Δάντη (του αρχαίου μην μπερδεύεσαι), πάντα ανάλογα με το μήνυμα που θέλουν να περάσουν. Εμείς την θεωρούμε καθημερινότητα αλλά είναι βγαλμένη πραγματικά από ταινίες καταστροφής αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, απλά τα εφέ του “σκηνοθέτη” καλύπτουν την βρώμα και την δυσωδία μιας κοινωνίας που έχει εντρυφήσει στον κανιβαλισμό, την αποξένωση, το μίσος σε αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει, την ελπίδα σε αυτό που έχει μάθει, την βαθιά πίστη πως τίποτα δεν θα αλλάξει και σιγά-σιγά νιώθει την αβάσταχτη μυρωδιά της σαπίλας. Υπερβολικός ; Πόσους βλέπεις να ψάχνουν τα σκουπίδια πια ; Πόσους φίλους γνωστούς έχεις που είτε έχουν μεταναστεύσει ή είναι άνεργοι ή απλήρωτοι ; Πόσους άστεγους πέτυχες σήμερα ; Τι σκέφτεσαι μαλάκα για το μέλλον ε ; Πόσοι αυτοκτόνησαν την τελευταία εβδομάδα ; Ακόμα και εκείνοι που ζούσαν σε ροζ συννεφάκια προσγειώνονται ανώμαλα σε ένα τοπίο που οι αυτοκτονίες θεριεύουν μέρα με τη μέρα και το καλό νέο έχει αποκτήσει πιθανότητα που τείνει στο μηδέν. Ναι, ναι μη σας μιζεριάσω, τι να σας μιζεριάσω που είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά ενός συστήματος που απλά δεν κερδίζει όσα κέρδιζε και για αυτό έχει βαλθεί να μας γαμήσει όλους χωρίς σάλιο. Όσο και να κλειδαμπαρώσεις την πόρτα, να γυρίσεις τα μάτια σου, εκείνες τις ώρες στον καθρέφτη το σύστημα σου δίνει την χαριστική βολή λες και βλέπεις τα φαντάσματα από το Mirrors, ειδικά όταν η ζωή μοιάζει σαν τους στίχους από το Ticks & Leeches των Tool. Οπότε μην προσπαθείς να διασκεδάσεις την κοινωνική γκιλοτίνα που έχει στηθεί και μας έχει επιστρέψει στην κτηνώδη κατάσταση όπου μοναδική λύση είναι η επιβίωση (ή η αυτοκτονία…) με κάθε μέσο, δηλαδή τόσες χιλιάδες χρόνια κοινωνικής ζωής (ακόμα κι αν πάρω από τον πρώτο πολιτισμό της Μεσοποταμίας το 5000 πΧ είναι μάνι-μάνι 7000 χρόνια !!!) κατάφεραν να μας γυρίσουν πίσω σε σαβάνες – πόλεις με κυνηγούς και θηράματα στην ίδια λογική που ζει η αντιλόπη με το λιοντάρι, τον γύπα και την ύαινα. Καταστάσεις Mad Max….

Αλλά μην πάω ακόμα στα ουσιαστικά του σκληρού προς το ζην. Ας πάμε στο πολιτιστικό κομμάτι, αυτό που υποτίθεται εξυψώνει το πνεύμα, ηρεμεί το μέσα μας και δίνει κουράγιο καθώς εξιστορεί την κατάσταση, αναδεικνύει τα κακώς κείμενα και δίνει ελπίδα, ίσως και κίνητρο να συνεχίσεις. Το πλειοψηφικό πακέτο πολιτισμού μοιάζει με ένα απίστευτα cult Β-Μovie. Ένα μοντέλο που συνεχίζει να προβάλλει τα οράματα του γιαπισμού και του νεοπλουτισμού σε έναν κόσμο που πλειοψηφικά είναι άνεργος, κακοπληρωμένος, πάσχει από κατάθλιψη ή ετοιμάζει βαλίτσες με τον Καζαντζίδη φορτωμένο στο mp3 player του αν δεν καβαλάει τα κάγκελα του μπαλκονιού στον 6ο. Τελικά αυτός ο πολιτισμός δικαιώνει για όλους (όχι για τις γυναίκες αποκλειστικά μην με πείτε και σεξιστή) την ατάκα “Της γυναίκας ο καημός, πούτσα, λούσα και χορός”. Και πριν πεις εγώ δεν μετέχω σε αυτά κτλ κτλ άκου αυτό. Πόσα καμμένα site υπάρχουν πλέον στο διαδίκτυο , πόσες ώρες σπαταλάς με καμμένη σάτιρα ή video, χαρούμενες ερωτικές εξομολογήσεις στα κρυμμένα του indymedia ή καμμένα κείμενα του Athens Voice ή στις αγγελίες για συντρόφους σε τοπικές εφημερίδες ; Δεν σου την λέω, είναι απολύτως λογικό να θες να ξεφύγεις από όλο αυτό το εγκεφαλικό ολοκαύτωμα που προσφέρουν τα ΜΜΕ σε συνδυασμό με τις σκοτούρες σου. Μήπως έχει καταντήσει η καθημερινότητά μας ένα αχανές μεσημεριανό κουτσομπολίστικο σόου ; Όμως στην τελική υπάρχει κάτι σήμερα στην τέχνη που να μιλά για σένα, για τις πραγματικές σου ανάγκες και ανησυχίες ή απλά κρατιέσαι κι εσύ με την αποφυγή του ερωτήματος ή όπως λανθασμένα κι εγώ με την βουτιά στο πολιτιστικό παρελθόν της εφηβείας ; Ok, υπάρχουν και προσπάθειες αλλά αυτές δυστυχώς είναι ελάχιστες και στην αφάνεια παρότι το να μπουν στο πετσί της καθημερινότητάς μας είναι αναγκαίο όσο ποτέ αν και αυτό να ξέρεις συνδυάζεται με το να πάρεις το κόκκινο χάπι από τον Morpheus κι όχι να πατήσεις το play στο video Mikieus Vs Reality. Είσαι έτοιμος ;

Γιατί πρέπει να πειστείς βαθιά πως η ζωή σου δεν είναι η ζωή του Forest Gump, πως οι καταστάσεις ξεπερνούν και τις πιο γνώστες δυστοπίες που αποτυπώθηκαν είτε στο χαρτί είτε στο πανί. Κάτι τέτοιες ώρες μου έρχονται στο μυαλό οι ατάκες του Peter Finch στο Network (όχι το Social Network ρε μπαγλαμά !). με δεδομένο πως η ταινία είναι γυρισμένη το 1976 μου σηκώνουν κάθε φορά την τρίχα. Ας παραθέσω μερικές : “I don’t have to tell you things are bad. Everybody knows things are bad. It’s a depression. Everybody’s out of work or scared of losing their job. The dollar buys a nickel’s worth, banks are going bust, shopkeepers keep a gun under the counter. Punks are running wild in the street and there’s nobody anywhere who seems to know what to do, and there’s no end to it. We know the air is unfit to breathe and our food is unfit to eat, and we sit watching our TV’s while some local newscaster tells us that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes, as if that’s the way it’s supposed to be. We know things are bad - worse than bad. They’re crazy. It’s like everything everywhere is going crazy, so we don’t go out anymore. We sit in the house, and slowly the world we are living in is getting smaller, and all we say is, ‘Please, at least leave us alone in our living rooms. Let me have my toaster and my TV and my steel-belted radials and I won’t say anything. Just leave us alone.’ Well, I’m not gonna leave you alone. I want you to get mad! … ….All I know is that first you’ve got to get mad. You’ve got to say, ‘I’m a HUMAN BEING, God damn it! MylifehasVALUE!’ “ Πόσο έχετε θυμώσει που νιώθετε έτσι, που νιώθετε πως η ζωή σας δεν έχει αξία ; Νομίζεις πως φτάνει ; Όχι !! Και εδώ είναι το σημαντικό, πως η Hollywoodιανή συνείδηση αν ταρακουνηθεί θα πρέπει να έχει γίνει ένα γεγονός φαντασμαγορικό. Πόσα εργατικά ατυχήματα ή στυγνές δολοφονίες μεταναστών είχαν γίνει πριν την αντίστοιχα στυγνή δολοφονία του Γρηγορόπουλου ; Κι όμως η υγιής αντίδραση της εξέγερσης έγινε (και πολύ καλά έγινε! ) μόνο στην ψυχρή δολοφονία ενός 15χρονου. Πολλοί θα πουν γιατί εκεί η αδικία και ο κυνισμός του συστήματος ήταν αδιαμφισβήτητα, να συμφωνήσω αλλά αναρωτηθήκατε γιατί μόνο εκεί, δηλαδή μόνο όταν όλα μοιάζουν αδιαμφισβήτητα υπέρ μας ; Θα συνεχίσω με προβοκατόρικη ερώτηση. Στις τεράστιες διαδηλώσεις της 20ης Οκτώβρη του 2011 ο θάνατος του 53χρονου διαδηλωτή Δημήτρη Κοτσαρίδη, με ιατρικό ανακοινωθέν αποδόθηκε στην χρήση δακρυγόνων – ασφυξιογόνων, και για τους ηλίθιους δηλαδή άλλο ένα δείγμα κρατικής στυγνής δολοφονίας. Αποτέλεσμα ; Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι, η ηλίθια κουβέντα KKE Vs Αναρχία, με την πιο υπερασπιστική στάση απέναντι στον καθαρό σεβασμό του ΚΚΕ στην ομαλότητα της αστικής δημοκρατίας και την χουλαγκανίστικη λογική από την άλλη ότι για ότι γίνει φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι και πως μπορείς να κυνηγάς μύγες με αντιαρματικές. Κι η κρατική δολοφονία πως απαντήθηκε ; Με ένα τεράστιο τίποτα !!! Παρά μόνο με ανταλλαγές καταγγελιών – κειμένων και καφενειακούς καβγάδες. Μπράβο μας μαλάκες…. Κι εδώ φαίνεται πως η Hollywoodιανή συνείδηση δεν εξαντλείται μόνο στο ίδιο το γεγονός αλλά από μόνη της σου φυτεύει κριτήρια και οπτικές. Που σε κάνει να βλέπεις το εργατικό ατύχημα ως ατύχημα και όχι ως στυγνή, προμελετημένη δολοφονία και όταν συμβεί η δεύτερη πρέπει να κάνει ταλιμπάν και τον πιο φιλειρηνικό “μέσο” άνθρωπο για να γίνει της πουτάνας. Μάγκες οι δολοφονίες είναι καθημερινές και όχι απλά κυνικές και αποτρόπαιες αλλά σαδιστικές γιατί όλη αυτή η εξοντωτική πολιτική του κεφαλαίου ξέρουμε που οδηγεί, στον αργό θάνατο, το αίτιο του θανάτου ποικίλει αλλά το γεγονός που το φτάνει ως εκεί το γνωρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια γιατί όταν δεν έχεις λεφτά να φας, κάποια στιγμή θα πεθάνεις από την πείνα, όταν γύρω σου γαμιέται και το σύμπαν μπορεί να σκεφτείς άνετα να φουντάρεις από τον 6ο, όταν στην πορεία παίρνεις ξύλο και στις τσέπες μπορεί άνετα κάποια στιγμή να πεθάνει και κάποιος. Όλα αυτά δεν είναι στυγνές, προμελετημένες δολοφονίες ; Τσουβάλιασμα ; Εσένα και μένα έχουν τσουβαλιάσει αδερφέ και ξέρεις τι λέει απ’ έξω το τσουβάλι ; Ξέρεις ; Με μεγάλα γράμματα Αναλώσιμα !!!

Ας μπούμε όμως στο ζουμί, στα κριτήρια τελικά που σου φυτεύει η Hollywoodιανή συνείδηση. Αρχικά πως η ταξική πάλη είναι σκηνή από την σύγκρουση στους 300 του Zack Snyder ενώ η επανάσταση θα μοιάζει με τις μάχες στο Avatar ή με την τελευταία πορεία στο V for Vendetta. Δηλαδή πως αυτή αρχίζει και τελειώνει σε μια ανελεή σύγκρουση στον δρόμο με τις δυνάμεις καταστολής μόνο που μια μέρα θα τους αλλάξουμε τον αδόξαστο και θα χορεύουμε στα κεφάλια τους. Οκ και αυτό θα γίνει αλλά αυτό είναι μόνο οι “σκηνές δράσεις” της “ταινίας” και πολλές φορές δεν βγάζουν και πουθενά αν δεν έχουν στόχο ή αποτέλεσμα, καταλήγουν σε απλό ξεκάβλωμα ή γίνονται κλισέ όπως οι τεράστιες εκρήξεις σε μια ταινία δράσης. Από την άλλη είναι το κριτήριο του κινηματικού φαίνεσθαι, του μεγάλου λαοπλάνου που ξεσηκώνει τα πλήθη με τα πύρινα λόγια, που τα κείμενά του μοιράζονται κρυφά στην επαρχία για να δημιουργηθούν πυρήνες της επερχόμενης επανάστασης, που η πούτσα του είναι πιο σκληρή κι από ατσάλι ενώ αποδεκατίζει τους αστυνομικούς σε ρυθμό που θα ζήλευε και ο Wolverine. Που η ζωή του μοιάζει ένα αμάλγαμα από Βασιλάκη Καΐλα και Μαρκήσιου Ντε Σάντ. Ενώ την ιστορία καθορίζουν μεταφυσικές θελήσεις των αρχηγών της κάθε συλλογικότητας που σαν άλλοι αρχηγοί φυλών μαζεύονται στο αντίστοιχο συμβούλιο του Elrond κανονίζουν τα τεκταινόμενα που θα καθορίσουν τις μοίρες μας. Όμως όλα αυτά πρέπει να εξαφανιστούν, ας περιγράφονται εδώ με τέτοια κυνικότητα και ειρωνεία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ταλανίζουν πολλούς, υπάρχει όμως άλλος δρόμος ;

Πάντα υπάρχει. Υπάρχει εκείνος ο δρόμος όπου έγραφε ο Τσε Γκεβάρα στα παιδιά του. Πως η μεγαλύτερη αρετή ενός επαναστάτη είναι να νιώθει βαθιά την αδικία όπου κι αν αυτή συμβαίνει. Όχι μόνο να νιώθεις την αδικία αλλά να σε γεμίζει οργή που καταλήγει σε αστραπιαία δράση. Όπου κι αν είσαι να αντιδράς σε όλη αυτή την σαπίλα, από αυτόν που πέφτει στον δρόμο και δεν τον σηκώνει κανείς, δεν ρίχνει καν μια ματιά, από το μπινελίκι που τρώει από το αφεντικό ο συνάδελφος και κανείς δεν βγάζει άχνα, από τις χίλιες δύο μαλακίες των μπάτσων στον δρόμο που απλά τις χαζεύουμε, από την ελιτίστικη συμπεριφορά με τον κόσμο που είτε δεν καταλαβαίνει είτε δεν γνωρίζει, με τον παπάρα φοιτητή – μαθητή ή καθηγητή όταν βγαίνει εκτός ορίων σε αμφιθέατρα και γραφεία, με τον τύπο που ψάχνει στα σκουπίδια ενώ εσύ γυρίζεις σπίτι με το φαΐ στο χέρι. Από το γαμημένο σωματείο που κανείς οργανωμένος δεν στήνει αλλά και εσύ επαναπαύεσαι στην κριτική, από την γειτονιά σου που δεν ξέρεις τον διπλανό σου αλλά τσαντίζεσαι που δεν έχει λαϊκή συνέλευση. Από την ριμάδα την κρατική δολοφονία – καταστολή που αν δεν χτυπήσει δικό σου δεν κουνάς τον κώλο σου ή αν είναι από κοντινό πολιτικό χώρο αλλά όχι τον δικό σου τότε πέρα βρέχει, από την εξάντληση της λύσσας και τους ταξικού μίσους με τις άλλες δυνάμεις του κινήματος και μπροστά στον ταξικό εχθρό στην αστική τάξη να κάνουμε τα γατάκια, να σκεφτόμαστε την ευθύνη το ένα και το άλλο αλλά ποτέ την λύσσα ενός που του έχουν κάνει τα όνειρα και την ζωή θρύψαλα. Γιατί η επανάσταση, ο επαναστάτης δεν είναι μόδα (στα νιάτα ίσως..) που την φοράς κι όταν γίνει πασέ (όταν βολευτείς, όταν έχεις ευθύνες…) την αλλάζεις, δεν είναι καν μια μόνο πράξη είναι γαμημένη στάση ζωής, την αποπνέεις από παντού από την κάθε κίνηση και σκέψη σου, μόνο έτσι κερδίζει, μόνο έτσι τελικά απελευθερώνει όλη την δύναμή της. Αν νομίζεις πως η ψήφος σου από μόνη της μπορεί να αλλάξει τα πράγματα τότε φαντάσου τι μπορεί να κάνει μια συλλογική αλλαγή στάσης ζωής.

Γιατί είναι η ώρα και οι εποχές να γίνουν φοβερά και τρομερά πράγματα και ναι μαλάκα και εσύ που φαντάζεις τόσο αδύναμος να είσαι πρωταγωνιστής, να αρπάξεις τα γρανάζια της ιστορίας και να τα γυρίσεις, ναι εσύ. Και εκεί να δεις υπερδυνάμεις που θα αποκτήσεις πάνω σου, πως η ζωή σου θα αλλάξει αν πάντα είσαι έτοιμος να κάνεις δύσκολα πράγματα, να αμφισβητήσεις και να αμφισβητηθείς σε μια μεγάλη ανηφόρα και τότε να δεις τι γίνεται. Για όσους έχουν βρει αυτόν τον δρόμο χαίρομαι πάρα πολύ, για όσους τον έχουν απορρίψει παλεύω να μπουν και για μας που παρότι παραστρατούμε πολλές φορές προσπαθούμε να μείνουμε πιστοί πάνω του εύχομαι καλό κουράγιο. Για το κλείσιμο αυτού του τόσο συναισθηματικού αλλά και διεστραμμένου άρθρου μπορεί να βοηθήσει μόνο τελικά το Hollywood με τον τελευταίο μονόλογο από το Suckerpunch ( η μετάφραση είναι δική μου για να ξέρετε που να παραπονεθείτε…)

«Και τελικά το ερώτημα.

Το μυστήριο ποιανού θα είναι αυτή η ιστορία, ποιος θα ρίξει την αυλαία.

Ποιος μας διαλέγει τα βήματα στον χορό ;

Ποιος μας οδηγεί στην τρέλα, μας μαστιγώνει με μανία και μας απονέμει την νίκη όταν έχουμε αντέξει το αδύνατο ;

Ποιος είναι αυτός που κάνει όλα αυτά τα πράγματα ;

Ποιος τιμά αυτούς που αγαπάμε με την ίδια την ζωή που ζούμε ;

Ποιος στέλνει τέρατα να μας σκοτώσουν και την ίδια στιγμή τραγουδά πως δεν θα πεθαίνουμε ποτέ ;

Ποιος αποφασίζει για τι ζούμε και τι θα υπερασπιστούμε με την ζωή μας ;

Ποιος μας αλυσοδένει και κρατά το κλειδί που θα μπορούσε να μας ελευθερώσει ;

Εσύ είσαι !

Έχεις όλα τα όπλα που θα χρειαστείς.

Τώρα πολέμα !»

Πηγή: http://anonymosprovokatoras.tumblr.com