Αναδημοσιεύουμε μιά ενδιαφέρουσα κριτική από τη συντακτική επιτροπή του Praxis. Δύο στοιχεία έχουμε μονάχα να συμπληρώσουμε. Πρώτον πως είναι η ίδια η φύση του μέσου, που ευνοεί την ανάδειξη αυτών των μικροαστικών χαρακτηριστικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια της αριστεράς. Η ίδια η ανάδειξη της κάλπης, σαν "κεντρική πολιτική αρένα" όπου από δείκτης της ωριμότητας της τάξης, μετατρέπεται σε "τελικό κριτή" κάθε στρατηγικής και τακτικής από την αριστερά. Δεύτερον πως δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στους πρώτους διδάξαντες αυτής της πολιτικής, τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ, που πολλά χρόνια τώρα φιλοξενούν στα ψηφοδέλτια τους πλειάδα "αστέρων" και προσωπικοτήτων.
avanti_maestro
Καθώς οι εκλογές μπαίνουν στην τελική ευθεία, ανακοινώνονται οι συνδυασμοί και τα προγράμματα και διακηρύξεις των κομμάτων. Για μια ακόμα αφορά εκωφαντική προβλέπεται να είναι ακόμα και η τυπική/παρουσία προβολή της εργατικής τάξης, γεγονός που δεν θα έπρεπε βέβαια να δημιουργεί εντύπωση αν δεί κανείς την ουσία και την πρακτική των περισσότερων κομμάτων. Και αν για τα ασικά κόμματα είναι αναμενόμενο, δεν εξαιρείται ούτε ο ο χώρος της αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος της εργασίας βρέθηκε, παρά την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πολλές και πρωτόγνωρες-μετά απο πολλά χρόνια- κινητοποιήσεις, με καταλήψεις εργοστασίων, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, συνευλεύσεις σωματείων. Και όμως κανένα απο αυτά τα στοιχεία δεν φαίνεται να αποτελεί το κύριο στίγμα/τμήμα των αριστερών προτάσεων, γεγονός που δείχνει και την σημερινή σχέση των αριστερών κομμάτων με το κοινωνικό υποκείμενο που θέλουν να εκπροσωπήσουν.
Κυριαρχούν οι πασαρέλες "προσωπικοτήτων" της αριστεράς, που στην πραγματικότητα είναι η αριστερή εκδοχή της αντίστοιχης αστικής αντίληψης. Πρόκειται για την παρέλαση γερασμένων κομματικών γραφειοκρατιών, που π.χ συμμετείχαν σε κάποιο κίνημα (Πολυτεχνείο) πρίν απο 40 χρόνια και εδώ και πολλά χρόνια ξημεροβραδιάζονται στα κομματικά υπόγεια, στις ταβέρνες και τις τιτανομαχίες των χειρισμών, των ομάδων, των διατυπώσεων αλλά και την έμπνευση φοιτητικών ακροατηρίων.
Πανεπιστημιακοί που έτρεξαν μέσα στην κρίση να υποστηρίξουν πρωτοβουλίες τύπου ΕΛΕ (που έκανε συνέδριο με την οικονομική ενίσχυση της Ευρωπαικής Ένωσης), επαγγελματικά στελέχη μακριά απο την παραγωγή, πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, επαγγελματίες της πολιτικής με δεκαετίες παρουσίας στο κοινοβούλιο, οικονομολόγοι και διανοούμενοι των οποίων οι προτάσεις και προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν και ένα κοινωνικό υπόστρωμα γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, αρχιτεκτόνων, δημοσιογράφων (χωρίς καμία συνδικαλιστική δράση), αντικαπιταλιστών μικρό-επιχειρηματιών κα συνθέτουν αυτό το μωσαικό της "εκπροσώπησης" της τάξης. Δηλαδή η αριστερή εκδοχή της μικροαστικής (και αστικής πολιτικής) που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί απο τους παραπάνω κινούνται απο τίς καλυτερες προθέσεις και΄πλήττονται, κοινωνικά , και αυτοί απο την κρίση. Ούτε ότι έχουν στηρίξει κοινωνικές κινητοποιήσεις. Όμως στο βαθμό που το είναι καθορίζει την συνείδηση και αυτές οι προθέσεις έχουν αντικειμενικά όρια. Εδώ προφανώς εξαιρούνται εκείνα τα τμήματα αυτών των στρωμάτων που έχουν αποκλειστικά εξαρτημένη μισθωτή σχέση αλλά και δεν πάιζουν κανέναν διευθυντικό ρόλο στην οργάνωση της εργασίας (προιστάμενοι κάθε είδους), αφού αυτοί, απο κοινωνική σκοπιά, είναι τμήματα της εργατικής τάξης.
Η αγωνιώδης αναζήτηση "θετικών προτάσεων" εντός του Καπιταλισμού, τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" με τις αντικαπιταλιστικές διακηρύξεις και την αριστεροσοσιαλδημοκρατική πρακτική δεν είναι άσχετα με την συντριπτική ηγεμονία (ποιοτική και ποσοτική) αυτών των στρωμάτων σε μια σειρά κομματικούς μηχανισμούς. Εδώ μπορούν να αναζητηθούν και οι κοινωνικές ρίζες μιας σειράς προτάσεων, αλλά και η στάση τελικά απέναντι στην επαναστατική θεωρία, το εργατικό κίνημα (ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα), την εκφυλισμένη αντιπαράθεση και την διάβρωση απο μια σειρά πρακτικές, τα εκλογικά κόλπα με τις κομματικές επιστολές και τα καλέσματα για παζάρια που προβάλλονται ώς "κοινή δράση"΄ενώ δύο χρόνια τώρα που γίνεται χαμός δεν έχουν φτιάξει ούτε μια τέτοια πρωτοβουλία "δράσης" κ.α. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και όταν προβάλλονται αγώνες αφορούν ακόμα και τις...παρελάσεις που προφανώς θεωρούνται αγωνιστικό "ένσημο" για την προεκλογική εκστρατεία. Το πολύ κάποιοι εργαζόμενοι να προστεθούν ώς "μαιντανοί" μέσα στην πολυχρωμία των "κινημάτων" και των "προσωπικοτήτων". Το ίδιο ισχύει και για τα υπαρκτά εργατικά τμήματα στο εσωτερικό αυτών των κομματικών μηχανισμών.
Που είναι οι εργάζόμενοι των εργοστασιακών καταλήψεων; των πρωτοβουλιών στους χώρους δουλειάς, οι μετανάστες εργάτες (ειδικά τώρα που στήνονται τα στρατόπεδα;). Ίσως δεν είναι "ώριμοι", "διαβασμένοι", "δικτυωμένοι" για τόσο μεγάλες πολιτικές μάχες όπως οι εκλογές-μαιμού της Ελληνικής αστικής τάξης, της Ε.Ε και του ΔΝΤ. Ίσως κατάφεραν να τους πείσουν ότι χρειάζεται να εκπροσωπηθούν απο μικροαστούς "ηγέτες" με αυτά τα χαρακτηριστικά, κάτι που τους απαλλάσει και απο τις δικές τους ευθύνες. Ίσως είναι πολύ απασχολημένοι τώρα που ξεκινάει η προεκλογική εκστρατεία με το να ψάχνουν δουλειά, να αγωνίζονται για την επιβίωση. Ίσως πάλι έχουν πειστεί ότι άλλο οι αγώνες και άλλο η πολιτική (που απαιτεί τους δικούς της "ειδικούς", γραφειοκράτες και επαγγελματίες που ξέρουν τα κόλπα). Ίσως αυτή η αριστερά δεν κατάφερε να τους εμπνεύσει, να τους πεί κάτι για την ζωή τους. Να τους πείσει για να αγωνιστούν. Ίσως δεν εμπνεύστηκαν απο το "κοινωνικό ευρώ", την "κάθαρση του δημοσίου χρέους" (με την οικονομική ενίσχυση της Ε.Ε και το ταυτόχρονο "αριστερό blogging" των αντι-ΕΕ διακηρύξεων), το μοίρασμα του ΑΕΠ, την εθνικοποιήση των τραπεζών εντός του Καπιταλισμού, τα αυτοοργανωμένα νοσοκομεία και πολλά άλλα που αυτή η αριστερά πρότεινε και προτείνει. Ίσως πάνε τελικά να ψηφίσουν μόνο για να εκδικηθούν -έστω και με αυτόν τον τρόπο-τό ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ.
Ποιός ξέρει; Η αριστερά στην επόμενη βουλή απο ότι φαίνεται θα έχει αρκετούς παραπάνω βουλευτές (το θέμα βέβαια είναι τι θα τους κάνει). Το βασικό ερώτημα όμως είναι (και μάλλον δεν είναι παράξενο που κανείς δεν το θέτει):
Πόσους εργαζόμενους θα έχει;
Πιο πρόσφατο παράδειγμα (αλλά προφανώς όχι το μόνο) για τα παραπάνω είναι η ανακοίνωση για το χαρακτήρα των ψηφοδελτίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ένα μόρφωμα του οποίου συνιστώσες αυτές τις μέρες άρχισαν να αλληλογρονθοκοπούνται δημόσια (με αλλεπάληλες ανακοινώσεις οι οποίες έλεγαν όλες-άσχετα απο διαφωνία η συμφωνία-τα ίδια) μόλις.......τρία μέλη του Μετώπου Αλληλεγύης και Ανατροπής έστειλαν επιστολή για "εκλογική συνεργασία"!!!!.
Αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα (χώρων που μάλιστα θα ζητήσουν-έστω και με την μορφή της ψήφου-την εμπιστοσύνη των εργαζομένων στις 6 Μαίου) καθόλου δεν απάλασσουν απο ευθύνες όσους αγωνίζονται και πιστέυουν στην ανάγκη να υπάρξει μια νέα επανεξόρμηση των κομμουνιστικών ιδεών και του ταξικού εργατικού κινήματος. Αντίθετα κάνει πιο επιτακτικό να αναπτυχθούν και να προχωρήσουν πρωτοβουλίες σε μια τέτοια κατεύθυνση. Ιδιάιτερα μπροστά σε αυτά που θα έρθουν μετά την 6 Μάη. Γιατί όταν τα "εκλογικά φώτα" πέσουν και αρχίσουν οι βαρύγδουπες "αποτιμήσεις" το εργατικό κίνημα θα βρεθεί αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα που δεν θα έχει κάν τον ορίζοντα (και την αυταπάτη) της "κοινοβουλευτικής ανατροπής".
Η συντακτική επιτροπή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.