ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΑΠΡΙΛΗ 6μμ ΣΤΟ ΕΚΘ

Δύο χρόνια διαρκούς επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, δύο χρόνια διαρκούς κινητοποίησης των εργαζομένων ενάντια στα αντεργατικά μέτρα. Δεν πρόκειται απλά για χειροτέρευση, έστω και μεγάλη, των όρων εργασίας και διαβίωσης του λαού. Δεν πρόκειται για μια στενωπό που θα διαρκέσει κάποια χρόνια, έστω και πολλά, και μετά θα επανακάμψουμε. Πρόκειται για ιστορική ανατροπή των όρων ύπαρξης της εργατικής τάξης. Μας γυρνάνε στο1850 για να δουλεύουμε από ήλιο σε ήλιο, για ένα κομμάτι ψωμί. Αλλιώς, μας πετάνε στην ανεργία και την περιθωριοποίηση μιας και το σύστημα δεν μας χρειάζεται όλους.

Με το νέο μνημόνιο που ψηφίστηκε στις 12 Φλεβάρη, ενώ η Βουλή πολιορκούνταν από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν τις αποδοχές των εργαζομένων μονομερώς στα όρια που ορίζουν οι κλαδικές συμβάσεις ακόμα και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου. Για τον κλάδο μας αυτό πρακτικά σημαίνει πως μετά τις 14/5, οπότε και τελειώνει η λεγόμενη μετενέργεια, οι αποδοχές μας μπορούν να «κλειδώσουν» στα κατώτατα όρια της κλαδικής σύμβασης του 2010-2011 για όσους εργοδότες συμμετέχουν στις εργοδοτικές οργανώσεις ή σε αυτή του 2009 για όσους δεν συμμετέχουν (ήδη το 30% των αφεντικών του κλάδου έχουν αποχωρήσει από τις εργοδοτικές ενώσεις τους). Για την ακρίβεια ο μισθός μας πλέον θα υπολογίζεται στο κλιμάκιο που αντιστοιχεί στα χρόνια προϋπηρεσίας μας στον ίδιο ή άλλο εργοδότη και θα παγώνει σε αυτό το επίπεδο για όσο χρόνο η ανεργία θα είναι ανώτερη του 10%. Και αυτό, το λεγόμενο επίδομα ωρίμανσης, είναι ένα από τα 4 επιδόματα που αναγνωρίζονται. Tα υπόλοιπα 3 είναι το επίδομα πτυχίου, το επίδομα τέκνων (για όσους έχουν από 2 παιδιά και πάνω) και το επίδομα επικινδυνότητας. Και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για επιχειρήσεις που δεν εφαρμόζουν την κλαδική μας σύμβαση αφού ειδικά για αυτούς τους συναδέλφους το σενάριο γίνεται ακόμα χειρότερο καθώς οι αποδοχές τους μπορούν να προσαρμοστούν στη μείωση του 22% του βασικού μισθού που ορίζει η τελευταία Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.

Όμως ακόμα και αυτή την τελευταία προστασία της έστω κουτσουρεμένης κλαδικής σύμβασης οι εργοδότες μπορούν να βρουν τον τρόπο για να την ξεπεράσουν. Ο τρόπος αυτός λέγεται ατομική σύμβαση εργασίας. Έτσι ο εργοδότης εκβιάζοντας τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου μπορεί να συνάψει σύμβαση με την οποία θα δέχεται να δουλεύει με αποδοχές που ορίζει η Ε.Γ.Σ.Σ. και μάλιστα ακόμα και με τις μειώσεις που ορίζει το μνημόνιο 2.

Είναι προφανές πως μια τέτοια πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, οδηγώντας τους εργασιακούς χώρους στον κανιβαλισμό. Η μόνη απάντηση σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μια: Καμία αποδοχή ατομικής σύμβασης εργασίας να μην γίνει αποδεκτή και κανένας συνάδελφος να μη διαπραγματευτεί μόνος του τους όρους της σφαγής του. Να μην επιτρέψουμε καμία απόλυση. Να μην συναινέσουμε στους όρους της εξαθλίωσης που θέλουν να μας επιβάλλουν. Απάντηση υπάρχει και βρίσκεται στη δημιουργία συνελεύσεων στους εργασιακούς χώρους. Σε συντονισμό με το κλαδικό σωματείο να διεκδικήσουμε συλλογικά την αξιοπρέπειά μας και την επιβίωσή μας. Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι κρίσιμο όλοι μας να επανεφεύρουμε την συλλογικότητα και την διεκδίκηση στην καθημερινότητά μας, στους χώρους δουλειάς μας, στον μεμονωμένο εργοδότη μας.