ΘEΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΣΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ

Κείμενο που μας στάλθηκε μέσω mail 

Στην περιοχή των Ξυλάδικων στην Θεσσαλονίκη (πίσω από το πολυκέντρο Μύλος, δίπλα στις γραμμές των τρένων) εξελίσσεται αυτές τις μέρες μία θλιβερή ιστορία. Πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες συνεργεία της ΔΕΗ διέκοψαν την ηλεκτροδότηση σε οικογένειες τσιγγάνων που μένουν στην περιοχή.

ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΣΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ ΣΤΑ ΞΥΛΑΔΙΚΑ

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Στην περιοχή των ξυλάδικων εξελίσσεται αυτές τις μέρες μία θλιβερή ιστορία. Πριν περίπου 1 μήνα, συνεργεία της ΔΕΗ διέκοψαν την ηλεκτροδοσία  σε οικογένειες τσιγγάνων που μένουν στην περιοχή. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: είναι εγκληματικό, για οποιαδήποτε αιτία, να στερούνται ένα βασικό μέσω επιβίωσης, όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, οικογένειες, μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι και γενικότερα άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν. Ιδιαίτερα μάλιστα αν ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και τουλάχιστον 5 άτομα με αναπηρίες.

Συγκεκριμένα, 5 τουλάχιστον παιδιά, πάσχουν από αιμορροφιλία που σημαίνει ότι εάν χτυπήσουν με κάποιον τρόπο και τρέξει αίμα, τότε χρειάζονται άμεσα ένεση για να επιβιώσουν. Αυτή η ένεση πρέπει να διατηρείται σε ψυγείο, αλλά η ΔΕΗ φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για την δολοφονία   που μπορεί να προκαλέσει. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται να επικρατεί γύρω μας μία άποψη που αδιαφορώντας υποστηρίζει ότι «εντάξει μωρέ, τσιγγάνοι είναι, αυτοί τα καταφέρνουν». Μέσα σε ένα θολό τοπίο διαφόρων πιέσεων που δέχονται, οι οικογένειες αυτές (μήπως θα τους κόψουν και το νερό;) πολλά ακούγονται για μελλοντική εγκατάλειψη των εστίων τους χωρίς να υπάρχει η παραμικρή συζήτηση για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους που φοιτούν αυτή την στιγμή στο σχολείο της περιοχής.

Ο πληθυσμός των τσιγγάνων, ο οποίος βιώνει αυτή την κατάσταση, μένει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας όπως η συντριπτική πλειοψηφία των τσιγγάνων στην χώρα μας. Η κατάσταση ύπαρξης τους στην περιοχή (και όχι μόνο) λειτουργεί ως βολικός αποδιοπομπαίος τράγος για κάθε πρόβλημα της καθημερινότητας: για την εγκληματικότητα, για την “άσχημη εικόνα των πεζοδρομίων”, για τα όλο και λιγότερα κέρδη των εμπορικών καταστημάτων. Φυσικά, σε ένα τέτοια καθεστώς «αορατότητας» είναι αδύνατο να υπάρχει μία «νόμιμη» παροχή ρεύματος και νερού, βασικών δηλαδή μέσων επιβίωσης. Δυστυχώς όλη αυτή η συνθήκη διαιωνίζεται για χρόνια γιατί από ότι φαίνεται βολεύει διάφορες πλευρές. Αυτή είναι μία επαναλαμβανόμενη ιστορία για την ζωή των τσιγγάνων, επιτέλους όμως πρέπει να αναλογιστούμε μερικά πράγματα για ανάγκες και την ζωή που θεωρούμε δεδομένη καθώς είμαστε σε μία κοινωνική πραγματικότητα όπου όλα τα κοινωνικά κεκτημένα φαίνεται να καταρρέουν απέναντι στην όλο και μεγαλύτερη παραίτηση, τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό. Ήδη αυτοί οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον ένα μήνα χωρίς ρεύμα, δεν είναι αυτό αρκετό;

Έχει, φαίνεται, αρχίσει να γίνεται κανόνας στην Θεσσαλονίκη να ξεριζώνονται οι άνθρωποι από τα σπίτια και τις γειτονιές τους, να σβήνεται η ιστορική μνήμη των προσφύγων, φτωχοί - άστεγοι να μην έχουν πια τη δυνατότητα να μείνουν στα κτίσματα που έμεναν. Ένα τέτοιο παράδειγμα υπάρχει και σε άλλες γειτονιές στην Άνω Πόλη όπου ο Δήμος κατεβάζει μπουλντόζες και γκρεμίζει καστρόπληκτα. Οι λέξεις «ανάπλαση» και «ανάπτυξη», πηγαίνουν μαζί με αυξημένα ενοίκια, κατασκευαστικές εταιρίες, που φυσικά έχουν τις διασυνδέσεις τους, δεν λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα, το συμφέρον τους αυτόματα παρουσιάζεται ως το συμφέρον όλων, θα σώσουν υποτίθεται την γειτονιά από την υποβάθμιση. Ισχύει αυτό;

Επίσης, ποιο μέλλον όμως υπάρχει σε αυτές τις οικογένειες; Είναι η και καλά «προσωρινή εγκατάσταση» στα σύγχρονα γκέτο της πόλης μας; (δες καταυλισμό Αγία Σοφία δίπλα από τις φυλακές Διαβατών).  Αν όχι αυτό, τότε τι; Η γκετοποίηση αποτελεί, μια διαδικασία που ιδιαίτερα ο τσιγγάνικος πληθυσμός έχει υποστεί πολλές φορές στην ιστορία του, μια ξεκάθαρα ιδιάζουσα μορφή αστικοποίησης. Τo γκέτο είναι ένα κοινωνικό – οργανωτικό τέχνασμα, που συνδέεται με τον στιγματισμό, τον χωρικό περιορισμό, τον έλεγχο του πληθυσμού, τον θεσμικό αποκλεισμό και την διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων.  Φυσικό επακόλουθο της όλης διαδικασίας αποτελεί ο κοινωνικός αποκλεισμός ως αποτέλεσμα συσσώρευσης ακριβώς όλων αυτών των κοινωνικών μειονεκτημάτων ή αρνητικών καταστάσεων τις οποίες υφίστανται και που στην καθημερινότητα τους παρουσιάζονται με ταυψηλά ποσοστά ανεργίας, το υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον, τη χαμηλή ποιότητα ζωής, την αποτυχία κοινωνικοποίησης λόγω και ελλιπούς εκπαίδευσης, των ναρκωτικών, της παραβατικότητας, της έλλειψης  υποδομών κ.ά καταστάσεων που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις συνθήκες που επικρατούν στις λαϊκές – εργατικές συνοικίες της πόλης μας. Η μετατόπιση, λοιπόν, του πληθυσμού σ’ ένα γκέτο δεν θα αποτελέσει τη λύση, ούτε ποτέ την αποτέλεσε ιστορικά, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μετατοπίσει το «πρόβλημα» σε άλλη περιοχή. Λύση θα αποτελέσει η έμπρακτη αλληλεγγύη μας και η από κοινού διεκδίκηση, όλων όσων έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, εμείς και τα παιδιά μας,

Επειδή είμαστε ακόμη άνθρωποι και πολιτικά όντα οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε προς μία κατεύθυνση η οποία θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη: να δωθεί άμεσα ρεύμα στις οικογένειες που το έχουν ανάγκη, να δοθεί χρόνος και χώρος για συζήτηση και να γίνει ουσιαστικός διάλογος. Να μην μπουν φραγμοί στο μέλλον των παιδιών που φοιτούν στο σχολείο μέσω της αναγκαστικής τους μετανάστευσης σε άγνωστες συνθήκες. Οι ανάγκες μας δεν είναι νόμιμες και παράνομες είναι απλά ανθρώπινες και κατάκτιουνται πάντοτε με το ενδιαφέρον και την δραστηριοποίηση όλων μας. Αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε ιδιαίτερα σε μία περίοδο όπου τα τελευταία 2 χρόνια η τιμή του ρεύματος έχει αυξηθεί κατά 25% και είναι σίγουρο ότι αυξηθεί πολύ περισσότερο. Επιπλέον, φρέσκια είναι η μνήμη της εισαγωγής «χαρατσιών» που έχουν πληρωθεί (πριν τα σταματήσουν οι κοινωνικές αντιδράσεις) μέσα από την απειλή των κοψιμάτων του ρεύματος.

Αύριο το ρεύμα μπορεί να κοπεί σε εσένα ή σε κάποιο γείτονά σου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ας το σκεφτούμε αυτό και να πράξουμε αναλόγως.

"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε κανείς πια ν' αντισταθεί μαζί μου..."

Μπέρτολντ Μπρεχτ