Αν και άργησα τα κατάφερα. Το είχα ξεκινήσει ωραία αυτό το άρθρο αλλά μου το χάλασε η ίδια μου η λογική που ξάφνου εμφανίσθηκε στο κεφάλι μου μετά την πλύση εγκεφάλου των εκλογών και των εκλολάγνων. Όχι δεν είναι άρθρο καταπέλτης για την εκλογική διαδικασία απλά θεωρώ πως πάντα χρειάζεσαι να βλέπεις τα πράγματα με μια πιο ψύχραιμη ματιά από ότι φωνάζει η βιασύνη. Ακριβώς γιατί τότε θα μπορέσεις να βρεις νέα στοιχεία και να αποφύγεις κλισέ τόσο στην δομή της σκέψης όσο και την αποτύπωσή της. Έτσι λοιπόν εδώ δεν θα δείτε ούτε στατιστικά ούτε παραγράφους αριθμημένες, θα είναι μια κλασσική δομή κουβέντας που θα ακούγατε αν ρωτούσατε τον φίλο σας στο καφενείο, την μάνα σας οποιονδήποτε άλλον οποίος δεν έχει ποτέ παρακολουθήσει πολιτική διαδικασία, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να βγει έτσι. Πάμε λοιπόν.
Φαγώθηκε ο ντουνιάς με την συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές και παρότι κοινωνικά γινόταν της πουτάνας και ο κόσμος προσπαθεί, επί 4 συναπτά έτη, να επαναπροσεγγίσει την πολιτική με τους δικούς του όρους (ό,τι κουσούρια και καλά έχει αυτό) επικεντρώθηκαν όλοι στην συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές. Σε κυνηγούσαν με δάδες και πιρούνες διώχνοντας τον πολιτικό αντίχριστο αν έλεγες πως δεν θα ψηφίσεις ενώ η αστική δημοκρατία και δει η εκλογική της διαδικασία εκεί που είχε σαπίσει το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του αναγορευόταν ως η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, η στιγμή που ο καθένας μας μπορούσε να γαμήσει και να δείρει με ένα μονάχα ψηφαλάκι.Καταλαβαίνω όλες τις λογικές περί συμμετοχές και κάποιες τις θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες για το εργατικό κίνημα αλλά , ένα μεγάλο αλλά. Δεν γίνεται να πολεμάς με λύσσα την συμμετοχή του καθενός σε λειτουργίες – θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και να είσαι τόσο χαλαρός με την ένταξή του – συμμετοχή του στις διεργασίες του ίδιου του εργατικού κινήματος, να γραφτεί ο «μπαγλαμάς» στο σωματείο του, να βοηθήσεις να φτιαχτεί, να συμμετάσχει στην λαϊκή συνέλευση, τον αυτοδιαχειριζόμενο – ελεύθερο χώρο στην γειτονιά του κοκ και επειδή νιώθω την σαρκοβόρα ανάσα του κατηγορώ να βαριανασαίνει στην πλάτη μου αν όντως ήταν φαγομάρα του κατεβάσματος πολλών δυνάμεων που μετέχουν δυναμικά στο κίνημα τότε παντιέρα τους θα ήταν και μια πρόταση για όλον αυτό τον αστερισμό δράσεων, συλλογικοτήτων, χώρων, σωματείων και συνελεύσεων που όχι μόνο υπήρχαν και κινούταν σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά και αυτών που δημιουργήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και δεν εννοώ μόνο πρόταση μορφής (στην φάση μια πανελλαδικής λειτουργίας –συντονισμού που ούτε και αυτό ειπώθηκε) αλλά και περιεχομένου, στόχων και ραντεβού από την επαύριον των εκλογών. Το αποτέλεσμα ήταν η αποχή να αυξηθεί κατά σχεδόν μισό εκατομμύριο και δυστυχώς αυτό το ρεύμα είναι πολύ θολό καθώς μπαλαντζάρει από την απολιτίκ αδιαφορία (συστημική πολιτική λύση) μέχρι την αναζήτηση άλλων μέσων συλλογική πολιτικής - κοινωνικής έκφρασης. Άρα η πολύτιμη στράτευση σε ένα νέο ρεύμα συνολικά διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης που αν μη τι άλλο όχι μόνο πρέπει να αντικαταστήσει την σάπια και χρεωκοπημένη αστική δημοκρατία αλλά θα είναι και αιχμή του δόρατος απέναντι στην μάχη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δεν επετεύχθη. Όχι γιατί δεν είχαμε μαζική συμμετοχή στις εκλογές αλλά γιατί μια εβδομάδα μετά μιλάμε για σενάρια ακυβερνησίας και όχι για το πώς την επόμενη μέρα των εκλογών το εργατικό κίνημα θα σχεδιάζει την δράση του για το καυτό δίμηνο που έρχεται, οι ανακοινώσεις δεν σώζουν… στον δρόμο κρινόμαστε όλοι.
Τώρα για την ήττα του δικομματισμού, εντάξει μάτωσαν τα δύο κόμματα πυλώνες του λεγόμενου αστικού συνασπισμού και ήταν καλό ντούρωμα για πολύ κόσμο που δεν πίστευε πως μπορούν να «ματώσουν». Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως αυτή η μείωση μοιράστηκε περισσότερο σε Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή και λιγότερο στον ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ ίσως είναι το μεγάλο clue των εκλογών. Πως το κέρδισε όχι το ευρωπαϊκό ή το αντιμνημονιακό. Κέρδισε καθαρά η λογική του έθνους, οι τάξεις ξαφνικά λες και δεν υπήρχαν και λες και «εγέρθηκε» ένα γενικό καλό. Χαρακτηριστικό γνωστό της μεσαίας τάξης, της αστικής λογικής του κράτους, σαν συμβιβαστικό μηχανισμό μεταξύ τάξεων και εν τέλει, όποτε η ηγεμόνευε η μικροαστική τάξη και την νόμιζαν ως ιστορικό υποκείμενο τότε γεννιόταν και ο άκρατος και εμφανής φασισμός. Και από φασισμό άλλο τίποτα. Πάρε από τον Αντωνάκη και τις διαφημίσεις του με τον Ελύτη, το ΠΑΣΟΚ που λίγες μέρες πριν τις εκλογές άνοιγε την Αμυγδαλέζα και έβγαζε «στο κλαρί» τον ρατσισμό – κτηνωδία της κοινωνίας με τις οροθετικές ιερόδουλες. Γιατί λοιπόν να μην ανέβει ο Καμμένος και οι απόγονοι του Χίτλερ ; Γιατί να μην κυκλοφορούν ατάκες για πραξικοπήματα, να ξεσαλώσουν στον δρόμο οι γνωστοί μπράβοι του συστήματος ; Εξάλλου τα ποσοστά δεν έχουν πόδια, δεν έχουν ενιαία έκφραση και δράση παρά μόνο για 24 ώρες και μετά το «μήνυμά» τους αυτοκαταστρέφεται σαν μια καλή μπλόφα σε μια παρτίδα πόκερ, όταν η παρτίδα περάσει, πέρασε και η όποια μπλόφα. Και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα όσο αφορά την αυταρχικότητα και τον ολοκληρωτισμό που ήδη είναι εδώ και θα μεταλλαχθεί σε πολύ πιο αποκρουστικό τέρας. Ας δούμε όμως και την Αριστερά…
Παρότι ενισχύθηκε σε ποσοστά και ψήφους πρέπει να μείνουμε σε μερικά καίρια σημεία. Πρώτον άλλα αποτελέσματα βγήκαν, άλλα έγραφαν τα ντοκουμέντα και οι αποφάσεις και άλλα προπαγάνδιζαν (με αύξουσα σειρά ποσοστών και εκτιμήσεων). Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω την λογική να κομπάζεις για την αποτύπωση μιας δυναμικής που ξέρεις πως δεν έχεις , ίσα-ίσα τον κόσμο σου αποκαρδιώνεις και δείχνεις ανίκανος να εκτιμήσεις που φτάνουν τα «πόδια» σου. Τέλος πάντων σε μια τέτοια κατάσταση η αριστερά ενισχύθηκε κυρίως στα διαχειριστικά της κομμάτια της, τα υπόλοιπα ανέβηκαν αλλά όχι και πολύ. Για το λόγου το αληθές όμως φάνηκε πως η επίθεση από τα δεξιά στο ΚΚΕ (όχι ότι το ΚΚΕ είναι άγιο, μην τρελαθούμε) ήταν ακριβώς γιατί διέβλεπαν πως δεν θα έμπαινε σε ένα παιχνίδι διαχείρισης και για αυτό και μπήκε στην γωνία αντί να εκφράσει μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων και της κλασσικής μικροαστικής τάξης που έκφραζε πάντα, πόσο μάλλον τώρα. Πλήρωσε και την θολή εθνική γραμμή τόσο που κάποιοι με το που έβγαιναν τα αποτελέσματα αναρωτιόταν αν θα δει την «πλάτη» της Χρυσής Αυγής στα ποσοστά. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε με άλλους γνώμονες. Κλασσικά θα το λέγαμε καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπα, στα σημερινά λαϊκά στέκια θα το λέγαμε πως διάλεξαν αυτή την Αριστερά ως πιο τίμια, πιο τσαμπουκαλού απέναντι στα θηρία της Ευρώπης αλλά και αυτή που δεν θα πειράξει το καπιταλιστικό status quo είτε της Ελλάδας είτε της ΕΕ και του ευρώ. Και αυτό κάνει πιο ευτελές το πανηγύρι που στήθηκε από την υπόλοιπη αριστερά μετά, για το αν και πως θα στηριχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που βγήκε στον αφρό η επιστολή και ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι τον ρεφορμισμό, τον ευρωκομουνισμό κτλ. Και εντάξει το πρόβλημα δεν είναι το πάγωμα, λογικό είναι σε τέτοιες καταστάσεις αλλά το αντίστοιχο πάγωμα δεν έγινε ποτέ σε μεγάλες καμπές τις ταξικής πάλης (βλ Δεκέμβρης 2008, Ιούνης και Νοέμβρης 2011 κα) άλλο ένα δείγμα πως η σημασία και η ουσία της εργατικής παρέμβασης έχει περάσει στο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» από την κλασσική μάχη εκεί που πρωτόλεια βιώνεται η αντίθεση κεφάλαιο – εργασία. Σκληρό, ναι αλλά αν θέλεις να αλλάξεις κάποιον δεν χαϊδεύεις αυτιά, πόσο μάλλον άμα θες να μετασχηματίσεις ένα πολιτικό ρεύμα αλλά αυτό το τσιτάτο του Λένιν δεν βρέθηκε πουθενά αυτές τις μέρες.
Τώρα όμως στα «μεγάλα» συμπεράσματα. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ζει μεγάλες στιγμές καθώς προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο προσδοκώντας το καλύτερο αποτέλεσμα. Προσπαθεί να κάνει ταυτόχρονα ένα ρετούς στους αστικούς σχηματισμούς και να αναδιατάξει την αριστερά στα μέτρα και τα σταθμά που αρμόζει ώστε να είναι είτε συστημική εναλλακτική είτε νομοταγής γκρινιάρης όπως πχ στην Ιταλία ή την Γερμανία. Και αν αυτό είναι εύκολο με το να βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην σέντρα της διακυβέρνησης με το ΚΚΕ θα είναι λίγο δυσκολότερο. Εδώ όμως κρύβονται και οι δύο συμπληγάδες που πρέπει να αποφύγει κυρίως η εξωκοινοβουλευτική αριστερά γιατί για τους άλλους σωτηρία δεν υπάρχει. Η πρώτη αφορά της συνεργασιολογία της λεγόμενης κυβερνώσας αριστεράς ή της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης, αυτής της πολυγαμημένης ενότητας της αριστεράς τέλος πάντων. Η δεύτερη είναι η μούφα του αντιφασιστικού μετώπου, που αντιμετωπίζει τον φασισμό με εθνικά κριτήρια ή ως την καλύτερη λύση για το καπιταλιστικό σύστημα. Ειδικά το τελευταίο ισχύει και για τον χώρο της άναρχο – αυτονομίας που καλύτερα να αφήσει τα κυνηγητά και να επικεντρωθεί στην πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη γιατί με τόσες καταλήψεις και στέκια θα έπρεπε το φαινόμενο του φασισμού να είχε ξεριζωθεί από πολλές περισσότερες γειτονιές από ότι τα Εξάρχεια.
Τα καθήκοντα λοιπόν που ανακύπτουν μετά την εκλογική φιέστα γράφουν ένα μεγάλο τίτλο «Τάξη εναντίον Τάξης». Δηλαδή αν δεν μπει σε hard-core επίπεδα η ταξικότητα του κινήματος και της δράσης του, αν δεν χτιστούν σήμερα οι αντί-θεσμοί που θα πάρουν πάνω τους όχι μόνο κομμάτια της επιβίωσης και της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και περισσότερο την οπισθοφυλακή - ορμητήριο των κοινωνικών διεκδικήσεων, αν δεν πούμε χύμα και τσουβαλάτα πως η ατομική ιδιοκτησία πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας έχουμε τεράστιο πρόβλημα. Ψήφισες ή όχι, κατέβηκες ή όχι στις εκλογές, αν έχεις συλλογικότητα ή όχι δεν έχει σημασία. Αν η ιδιότητά σου γράφει εργατική τάξη, το προσκλητήριο για τον πόλεμο έχει έρθει και πρέπει να διαλέξεις πλευρό και να θυμάσαι στον πόλεμοι οι άμαχοι και οι ταλαντευόμενοι έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες. Γιατί αν απλά περιμένουμε τις εξελίξεις θα καλεστούμε να διαλέξουμε πλευρά στον όποιο πόλεμο κηρύξει η αστική τάξη για να υπερβεί την καπιταλιστική κρίση, έγινε και μετά το 1929 θα γίνει και τώρα και τότε μέσα στην αναμπουμπούλα άντε να βρεις το ταξικό στοιχείο, άντε να πεις πως δεν πολεμάς για το κεφάλαιο, άντε να δεις πως στο τέλος το κεφάλαιο θα βγει ενδυναμωμένο. Μέχρι λοιπόν τις επόμενες εκλογές προλαβαίνουμε να σκεφτούμε αρκετά και να πράξουμε ακόμα περισσότερα.
Αν τα πράγματα είναι όπως τα παρουσιάζεις, τότε πως εξηγείς τον πανικό που επικρατεί σε όλα τα ευρωπαικά αστικά επιτελεία; Κάθε πολιτικό γεγονός έχει διτή υπόσταση και λειτουργία. Μία αντικειμένική, την οποία και αναλύεις πιο πάνω και μία στο συλλογικό φαντασιακό που είναι ίσως και πιο σημαντική γιατί μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να μετασχηματίσει ποιοτικά τα αρχικά δεδομένα. Αυτό πιστευω είναι που οδηγεί αγωνιστές και συλλογικότητες, συνειδητά ή ενστικτωδώς να δίνουν μεγάλη σημασία σε αυτό το 17% του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα θεωρώ πως πέφτεις και εσύ άθελά σου στο σφάλμα που μας έχει βάλει η λογική της "υπευθυνότητας" που κομπάζουν όλα τα αστικά επιτελεία. Το τι σημαίνει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχτεί στην πρώτη (που θα γίνει και γρήγορα) μαλακία που θα κάνει και τότε η αριστερά συλλήβδην θα φάει το "πακέτο". Χώρια που τέτοιες λογικές που χαίρονται και επικροτούν το ΣΥΡΙΖΑ ενισχύουν άθελά τους ή μη την λογική του "όλοι αριστεροί είμαστε" που μετά φέρνει το "αφού όλοι οι αριστεροί τα ίδια λέτε γιατί είστε διασκορπισμένοι" και πάει ως γνωστόν το τροπάριο. Οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία παρότι δεν ήταν ποτέ κρυστάλλινη από το θέμα της καθαρότητας, ήταν όμως αμείλικτη προς την αποσαφήνιση του ποιος είναι τι. Οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι ήταν πακέτο αλλά ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι κατέβαζαν καντήλια και έλεγαν τα όσα για αυτούς (τους μενσεβίκους και τους "άλλους") χωρίς κανένα ίχνος αδιαλλαξίας για το τι είναι ή όχι. Αυτό νομίζεις ότι δεν ωφέλησε την επαναστατική διαδικασία από το 1905 μέχρι τον Οκτώβρη του 1917 ; Τελικά αν υπάρχει συλλογικό φαντασιακό για να δουλέψει το κίνημα είναι τα προχωρήματα στον αγώνα, οι υλικές καταστάσεις εκεί που γίνεται υλική δύναμη μια πρόταση, εκεί είναι που γίνονται και πραγματικές μετατοπίσεις στην συνείδηση. Γιατί ετκός από το ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή εκεί να δεις τι θα κάνει η αστική τάξη με το συλλογικό φαντασιακό. Τέλος για μένα το Αριστερά είναι ήδη πολύ θολό σε τέτοιες μέρες, δηλαδή αν ο ετεροπροσδιοριοσμός στο πως κάθισαν και από μεριά του έβλεπαν βάφτισε αυτούς αριστερά και τους άλλους δεξιά έχει έρθει πολύ καιρό τώρα (για μένα από το 1960 έχουν πεθάνει οι όροι) να λέμε τι είμαστε με βάση που θέλουμε να το πάμε. Κομμουνιστής, αναρχικός, σοσιαλδημοκράτης, ελευθεριακός κτλ για να καταλαβαίνουμε και εμείς και ο κόσμος τις διαφορές και τις ενωτικές γραμμές γιατί έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις και δίνεται η δυνατότητα άλλου διαλόγου και δράσης, αν θέλεις κι άλλης αποτύπωσης στο συλλογικό φνατασιακό που λες. Εν τέλει (και αυτό δεν πάει σε εσένα μην παρεξηγηθούμε άδικα) αυτές οι καλύψεις έφεραν στο συλλογικό συνειδησιακό να θεωρώ το ΠΑΣΟΚ αριστερά μέχρι και πολύ πρόσφατα και να τοποθετεί και σε αυτήν τώρα την ΔΗΜΑΡ, το νου μας γιατί κάτι τέτοια θολά πληρώνουμε πάντα...
ΔιαγραφήΦυσικά και δεν υπάρχει ετεροκαθορισμός στην πολιτική.Στη παρούσα φάση όμως της βαθειάς κρίσης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ακόμα και ένα πραγματικά, σοσιαλδημοκρατικό κίνημα είναι κατουσίαν κίνημα ανατροπής. Και στο σκηνικό σύγκρουσης που θα προκύψει οι θέσεις και η κατευθυνση που θα πάρουν τα πράγματα δεν μπορούν να προβλεφθούν. Είναι πολλά τα παραδείγματα των κινημάτων, επαναστατικών και κοινοβουλευτικών, που στη πορεία λόγω της σφοδρής σύγκρουσης με το εκάστοτε αστικό κατεστημένο, ριζοσπαστικοποιήθηκαν σε τέτοιο βαθμό που άλλαξαν πολιτική ρότα. Η στερεότυπη επίκληση της δραστηριοποίησης μόνο από τα κάτω, ως μόνης επαναστατικής κινητήριας δύναμης, είναι αναρχικός δογματισμός και στερείται ιστορικής τεκμηρίωσης.
ΔιαγραφήΠολύ θα ήθελα να μάθω ποια είναι αυτά τα ιστορικά παραδείγματα, της σοσιαλδημοκρατίας, που χωρίς να υπάρχει συγκροτημένη στη βάση η δομή και η οργάνωση αντιθεσμών της εργατικής τάξης, "αξιοποίησαν" τη κοινοβουλευτική δραστηριότητα και κατέληξαν σε νικηφόρες...επαναστάσεις.
Διαγραφή"Η στερεότυπη επίκληση της δραστηριοποίησης μόνο από τα κάτω, ως μόνης επαναστατικής κινητήριας δύναμης" δεν είναι "αναρχικός δογματισμός". Είναι το άλφα στο αλφάβητο της ταξικής πάλης. Χωρίς αυτήν την από τα κάτω δραστηριοποίηση και πολύ περισσότερο την ανεξάρτητη κινηματική συγκρότηση των εργατικών αναγκών σε μορφή και περιεχόμενο, κάθε "αριστερή" πρόταση, καταλήγει σε αριστερή συνδιαχείριση. Νομίζω σε αυτό τον άξονα, είναι πολλά τα ιστορικά παραδείγματα.