Ο γιατρός που καθόταν πίσω από το γραφείο ήταν μεσόκοπος με ξινισμένο πρόσωπο και λυμένη γραβάτα. «Περάστε», είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από μια στοίβα χαρτιά, μπροστά του. Ήταν περίπου 6 το απόγευμα και δεν είχε φύγει καθόλου από το ιατρείο από το πρωί. Η πόρτα άνοιξε και ένας κοντός ανθρωπάκος με φαλάκρα και εργατικό ντύσιμο έπεσε βαρύς στο κάθισμα. Ακούμπησε ένα βιβλιάριο πάνω στο γραφείο λέγοντας πολύ χαμηλόφωνα «Καλησπέρα».
Ο γιατρός έστρεψε το βλέμμα από τα χαρτιά σε μια οθόνη υπολογιστή και ψαχουλεύοντας στην επιφάνεια του γραφείου έπιασε το βιβλιάριο. Του έριξε μια ματιά και πληκτρολόγησε κάτι. «Πώς πάμε κυρία Ευτέρπη?», είπε με τόνο που δεν περίμενε απάντηση. «Ο Θανάσης είμαι, ο Περικοκλάδης», είπε ο ανθρωπάκος. «Φτού σου ρε γαμώτο», είπε ο γιατρός εκνευρισμένος χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, «Έβγαλε “Περικοκλάφτη Ευτέρπη” το σύστημα, άντε πάλι από την αρχή!Πώς πάμε λοιπόν?». «Πονάω γιατρέ!». «Πολύ?» είπε ο γιατρός κοιτάζοντας τον άνθρωπο για πρώτη φορά ενώ περίμενε να ανοίξει το σύστημα Ηλεκτρονικής Συνταγογράφησης. «Τις τελευταίες μέρες έχω μεγάλο ενόχλημα, και το νιώθω σαν κάψιμο». Ο γιατρός ξανακοίταξε την οθόνη κι έμεινε για λίγο σκεφτικός. Κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε. «Δεν υπάρχει καμία ελπίδα», είπε βλοσυρά. «Τι λές γιατρέ μου! Θα πεθάνω?» βόγκηξε ο άνθρωπος. «Το κωλοσύστημα λέω, δεν ανοίγει με τίποτα… Α! Σώπα, να ‘το, άνοιξε! Λοιπόν θα αυξήσουμε τη δόση τού Ματζουνίλ, θα το κάνουμε 150 μιλιγκράμ 3 φορές ημερησίως αντί 100 μιλιγκράμ 2 φορές. Είναι βλέπεις που πρόκειται για γενόσημο, αν έπαιρνες το Εξωφρέν που είναι το αυθεντικό μπορεί να έφτανε». «Καλά..», είπε ο άλλος υπάκουα. «Για να δούμε όμως! Βλέπω είχαμε γράψει τρία κουτιά που έχουν μέσα από 25 χάπια, με 2 φορές επί ένα μήνα, έχεις πάρει τα 60, άρα μένουν άλλα δέκα πέντε, σωστά?». «Να! Και τώρα το νιώθω γιατρέ, το ενόχλημα που σας λέω!». «Μισό λεπτό, μισό λεπτό, άρα σου έχουν μείνει 15 χάπια των 100, αν παίρνεις ενάμισι κάθε μέρα επί 3 φορές, θα σού φτάσουν για 3 μέρες και μια δόση ακόμη, σωστά?» είπε ο γιατρός καθώς χτυπούσε με μανία ένα μικρό κομπιουτεράκι μπροστά του σαν να ‘θελε να του βγάλει το μάτι. «Φίου..» είπε ο ανθρωπάκος. «Εντάξει», χαμογέλασε ο γιατρός κολακευμένος, «Δεν είναι τίποτα αυτά, κάθε μέρα τα κάνουμε». «Φίου!» ξανάπε ο άλλος πιο δυνατά. Ο γιατρός σήκωσε το κεφάλι και είδε ότι δεν ήταν επιφώνημα θαυμασμού, ο άρρωστος ξεφύσαγε απλώς ενώ το πρόσωπό του είχε χλομιάσει. Ο γιατρός έχωσε το χέρι του βιαστικά σε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα σωληνάριο. Το άνοιξε και από μέσα κύλισαν 2 χαπάκια. «Να, πάρε ένα απ’ αυτά» είπε και ο άνθρωπος το κατάπιε αστραπιαία. Ο γιατρός κοίταξε σκεφτικός το άλλο χάπι. Ανασήκωσε τους ώμους και μετά το έριξε στο στόμα του στρέφοντας στον υπολογιστή. «Τώρα να δούμε, έχεις λοιπόν για 3 μέρες και μια δόση, και χρειάζεσαι για άλλες 26 μέρες και δύο δόσεις. Πώς θα γίνει τώρα που το κουτί των 150 mg έχει κι αυτό 25 χάπια? Για να δω, μας έχουν δώσει έναν αλγόριθμο υπολογισμού, κάτσε να δούμε». Έκανε πάλι πράξεις στο κομπιουτεράκι. Χαμογέλασε με ικανοποίηση κι έγειρε πίσω. «Να το, βγήκε! Λοιπόν θα έρθεις για το επόμενο ραντεβού σε 27 ημέρες από σήμερα! Έτσι θα σου φτάσουν ακριβώς. Κάτσε τώρα να στο γράψω».
Πληκτρολόγησε πάλι στον υπολογιστή, κοίταξε την οθόνη για μερικά δευτερόλεπτα και μετά σήκωσε τα χέρια ψηλά κοιτώντας το ταβάνι με απόγνωση. «Άστα να πάν!» είπε σχεδόν κλαίγοντας. «Ματζουνίλ δεν είπαμε γιατρέ? Θα πάρω και Ασταναπάν?» ρώτησε ο ανθρωπάκος.
Ο γιατρός δεν τού απάντησε γιατί κάτι ζωντάνεψε στον υπολογιστή. «Ωπ! Για στάσου.. Να! Δούλεψε το σύστημα, γρήγορα να προλάβω να καταχωρήσω!». Ο γιατρός σε υπερδιέγερση έσκυψε μπροστά σαν να οδηγούσε αγωνιστικό και συνέχισε ξεφρενιασμένος: «Λοιπόν, Ονοματεπώνυμο, ΑΜΚΑ, Μητρώο Ταμείου, γρήγορα να πάμε στη λίστα», πέταξε ένα έντυπο προς τον άρρωστο, «Συμπλήρωσε και το έντυπο επίσκεψης, τώρα λέω! Γρήγορα μη με πετάξει πάλι έξω το κωλοσύστημα! Ελένη!», φώναξε. Μια εύσωμη ξανθιά γυναίκα με χρυσά βραχιόλια και ατσάλινη περμανάντ εμφανίστηκε από ένα διάδρομο. «Βάλε ένα νεράκι», είπε ο γιατρός και η γυναίκα εξαφανίστηκε πάλι στον διάδρομο. Ο εκτυπωτής γουργούρισε και ο γιατρός τράβηξε και κούνησε στον αέρα θριαμβευτικά την εκτύπωση με την συνταγή. Μετά ξανάπεσε βαρύς στην πολυθρόνα. «Πάμε για τις εξετάσεις τώρα, εκεί είναι τα πραγματικά δύσκολα, σκέτο πανηγύρι! Για να δούμε, να κάνουμε ένα πέρπλεξ? Τι λες?» και βάζοντας τους κωδικούς συνέχισε: «Μέχρι να ανοίξει για πες μου πότε κάναμε τελευταία φορά?». «Μπλι» είπε ο ανθρωπάκος.
Ο γιατρός κοίταξε την οθόνη από πιο κοντά. «Πώ πω ρε συ, τίποτα δεν ανοίγει σήμερα, έλεος ρε γαμώτο, πάλι τα ίδια, κάθε μέρα αυτό το βιολί, πού θα πάει μπορεί κάποιος να μού πει? Ε? Πώς να προλάβω εγώ να δω τον άρρωστο άμα κάθομαι εδώ και κλωσάω το άχρηστο κωλοσύστημα με 10 ευρώ αμοιβή Δημοσίου ανά ασθενή?».
«Εχθφεχθ» είπε ο άνθρωπος. Ο γιατρός βούτηξε το τηλέφωνο και σχημάτισε ένα 5ψήφιο νούμερο. «Θα πάρω την τεχνική βοήθεια, μήπως καταστράφηκε εντελώς αυτή η μαλακία, άμα έχει τιναχτεί στον αέρα όλο το μπάχαλο να μην σκίζομαι τσάμπα…». Έβαλε το ακουστικό στο αυτί του. «Ορίστε, κατειλημμένο!». Βρόντηξε το ακουστικό και το κοίταξε με μίσος, «Όλοι οι καμένοι γιατροί λιώνουν στο κωλοσύστημα και στο κωλοτηλέφωνο αντί να κάνουν τη δουλειά τους ρε γαμώτο, είναι κατάσταση αυτή?», ούρλιαξε ο γιατρός.. «Αου» είπε ο ασθενής. Ο γιατρός γύρισε και τον κοίταξε. Ο ανθρωπάκος είχε απλωθεί στην καρέκλα και το πρόσωπό του ήταν χλωμό. «Δεμπ» είπε και σιγοκούνησε το χέρι του αόριστα σαν να διεύθυνε ορχήστρα. «Ελένη!!» φώναξε ο γιατρός δυνατά. Η γυναίκα εμφανίστηκε με το νερό. «Πόσοι είναι απέξω?». «Τέσσερεις» είπε εκείνη ακουμπώντας το νερό στο γραφείο.
Ο γιατρός κοίταξε το ταβάνι απελπισμένα. «Τι λες μωρέ! Πάλι μεσάνυχτα θα φύγουμε από δω άμα δε ζωντανέψει αυτή η μαλακία.», είπε κι έδειξε το κομπιούτερ ξεφυσώντας. Έπειτα σηκώθηκε βιαστικά κι έκανε το γύρο του γραφείου, πήρε το φρέσκο νερό κι έδωσε λίγο στον ανθρωπάκο που ήπιε με ανακούφιση και σαν να συνήρθε. Τού έπιασε το σφυγμό. «Μην ανησυχείς, δεν έπαθες τίποτα, θα σε πάμε στο νοσοκομείο και θα γίνεις περδίκι» είπε ο γιατρός, χαμογελώντας για πρώτη φορά ανθρώπινα εκείνο το απόγευμα. Γύρισε στη γυναίκα. «Πάρε το 166 να φέρουν ασθενοφόρο. Πες τους πόση ώρα θα κάνουν κι αν σού τα μασάνε «μα-μου» και τέτοια, χέστους και πάρε τη Χρυσή Αυγή. Τα παιδιά την περασμένη φορά δεν έκαναν ούτε 5 λεπτά».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.