Μήπως είσαι και εσύ μετανάστης ;

του Ανώνυμου Προβοκάτορα

Κάθε φορά που γράφεται κάτι σε θέματα ταμπού για την κοινωνία θεωρώ υποχρέωση του γράφοντος να κάνει ξεκάθαρη την θέση του όχι μόνο για το θέμα αλλά και για την κοινωνική του κατάσταση. Με τον τεχνικό όρο μετανάστης θεωρείται αυτός ο οποίος φεύγει από τον τόπο κατοικίας – γέννησής του προς κάποιον άλλο και ανάλογα αν αυτός είναι εντός συνόρων χαρακτηρίζεται εσωτερικός μετανάστης ή εξωτερικός μετανάστης αν είναι εκτός συνόρων. Άρα μπροστά στις οθόνες σας γράφει ένας εξωτερικός μετανάστης, ένα παιδί εξωτερικών μεταναστών. Οι γονείς μου μετανάστευσαν στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της εικοσαετίας 50’s-60’s, απόφοιτος δημοτικού και ανειδίκευτη εργάτρια η μητέρα μου και απόφοιτος της Σιβατινίδειου ο πατέρας μου. Γεννήθηκα μακριά από τα ελληνικά σύνορα και όταν οι γονείς αποφάσισαν να ξανά – μεταναστεύσουν βρέθηκα στην χώρα της «δημοκρατίας». Αυτή την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο αρκετοί φίλοι μου είναι μετανάστες χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση, άλλοι τόσοι έφυγαν το τελευταίο δίχρονο σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία και δεν ήταν όλοι απόφοιτοι πανεπιστημίου. Ζούσα για τρία χρόνια σε περιοχή δίπλα σε καταυλισμό μεταναστών και έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς τους παράξενους επισκέπτες. Αυτά λοιπόν για να ξέρετε από ποια μπάντα τοποθετούμε και όχι για επαίνους ή ελαφρυντικό και για να μην ακούσω το κλισέ «ε τότε παρ’ τους σπίτι σου».

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή το θέμα. Το μεταναστευτικό «πρόβλημα» αποτελεί το μοναδικό επιχείρημα των ανθρωποειδών της Χρυσής Αυγής σε βαθμό γελοιότητας, χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη που έδωσαν στον Σρόιτερ του Alpha οι Κασιδιάρης και Λαγός. Είναι όμως και εκεί που «ανδρώθηκε» η λογική της. Γιατί η «λύση» της Χρυσή Αυγής είχε πρακτική απόληξη που υλοποιούταν, και πάντα η υλική δύναμη μετατοπίζει συνειδήσεις καλύτερα από την καλύτερη ρητορεία. «Δεν χωράμε» και «Δεν αντέχουμε» είναι από τα κυριότερα επιχειρήματα. Για να τα δούμε όμως ένα-ένα.

Ο μεγαλύτερος πληθυσμός μεταναστών είναι στις μεγαλουπόλεις ; Και ναι και όχι. Το ναι υπάρχει γιατί οι μεγαλουπόλεις είναι τα χωνευτήρια της εσωτερικής μετανάστευσης δεν είναι τυχαίο πως αν αθροίσουμε τον πληθυσμό των τριών μεγάλων πόλεων της Ελλάδας αυτός ανέρχεται στο 40 % του πληθυσμού. Δηλαδή το 40% του πληθυσμού είναι στοιβαγμένο σε 3 μονάχα πόλεις !!! Αυτό έχει και τα ανάλογα αποτελέσματα σε πολλά ζητήματα. Αυτό είναι λογικό επόμενο καθώς η ύπαιθρος για να μη να μην εγκαταλειφθεί πρέπει να γίνει κι αυτή πόλη ή βαριά βιομηχανία (τέτοια είναι και ο τουρισμός). Το όχι στοιχειοθετείτε από την επαρχία. Αυτό γιατί ένα τεράστιο μέρος των μεταναστών είναι αυτό που έχει γεμίσει τα ερημωμένα χωριά και λογικό είναι. Γιατί με την συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και των εκτάσεων σε λιγότερα χέρια με μεγαλύτερα μερίδια γης υπήρξε η ανάγκη για εργάτες γης. Αυτοί όμως αρχικά δεν υπήρχαν καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης αναζητούσε εργασία στις πόλεις όπου βρίσκονταν οι υπηρεσίες, τα εμπορικά μαγαζιά με αρκετούς υπαλλήλους, τα εργοστάσια κοκ. Άρα η λύση ήταν οι μετανάστες, πόσο μάλλον όταν πρόσφεραν τσάμπα μεροκάματο. Ναι τσάμπα καλά διάβασες γιατί τα αφεντικά στην αρχή τους έπαιρναν και μετά έπαιρναν τηλέφωνο την αστυνομία για απέλαση, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Μαζί όμως με αυτά άρχισαν να πέφτουν και τα θαλασσοδάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ των 90’s που ένα μεγάλο κομμάτι τους πήγε στον νούμερο 2 μεγάλο της ελληνικής αστικής τάξης, τις κατασκευαστικές εταιρίες. Δύο λοιπόν εργασίες που κατά κόρον απαιτούν ανειδίκευτη εργασία έβρισκαν χρυσή ευκαιρία να ανοίξουν τα περιθώρια κέρδους με πενιχρά μεροκάματα. Η ευκαιρία ήταν και είναι εδώ ακόμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα θύματά τους.

Δηλαδή οι μετανάστες αποτέλεσαν την οικονομική πνοή της επαρχίας που «αιμορραγούσε» λόγω της αλλαγής της παραγωγικής βάσης ενώ από την άλλη έδινε ώθηση για την περαιτέρω κερδοφορία του κατασκευαστικού κεφαλαίου. Αν αυτό συνδυαστεί και με την εξάπλωση του ελληνικού κεφαλαίου στα βαλκάνια ουσιαστικά μιλάμε για τους σκλάβους που άνδρωσαν την τριήρη της «Ισχυρής Ελλάδας» ώστε να κοντράρει τους πάντες και τα πάντα σε ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη εκεί γύρω στο 1998 – 2000. Να υπενθυμίσω επίσης πως το μεταναστευτικό δυναμικό που εισήλθε από τις βαλκανικές χώρες κυρίως που είχαν χτυπηθεί από τις συνέπειες του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία και της αστικής ρεβάνς στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ έκαναν κι άλλες «δουλειές». Πολλές μετανάστριες έγιναν θύματα του trafficking και της πορνείας, τα καθάρματα του υποκόσμου βρήκαν φτηνά αναλώσιμα κορμιά να κάνουν τις δουλειές τους και πολλές λεγόμενες χαμαλοδουλειές βρήκαν φτηνότερα μεροκάματα την ώρα που η ανάπτυξη καλλιεργούσε τον αστικό κοσμοπολιτισμό με τα παρελκόμενά του. Δηλαδή την απέχθεια στην εργασία και την ίδια την εργατική τάξη και την ανάδειξη ως αξιοπρεπές κοινωνικό status τον επιχειρηματία, σπάταλο, γόη αστό που με την πανουργία του και τις κινήσεις του ζει την μεγάλη ζωή, κερδίζει περισσότερα σε βάρος των εργαζομένων του κοκ. Ειδικά στα χωριά οι εργάτες γης και στις πόλεις οι χειρώνακτες εργάτες ζούσαν σε συνθήκες δουλείας όπου μαζεύονταν σε πλατείες ή στέκια, περνούσε ο εργολάβος – αγρότης και διάλεγε το προσωπικό με τα αντίστοιχα παζάρια σε τιμή. Ειδικά για το κομμάτι των Βαλκανίων ένα κομμάτι από τους μετανάστες ήταν απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ περισσότεροι από αυτούς είχαν σχετικό επίπεδο μόρφωσης παρά τα αντίθετα λεγόμενα κάποιων. Χώρια που με την σειρά τους τόνωσαν τις τοπικές επιχειρήσεις με την κατανάλωση αγαθών καθώς έμεναν στα χωριά και την ύπαιθρο δημιουργώντας οικογένειες.

Το μεγάλο κύμα μεταναστών από την Ασία είχε ξεκινήσει από πριν. Κυρίως από τις Αφρικανικές χώρες που ζούσαν τον οικονομικό πόλεμο Ευρώπης και Αμερικής αλλά και κομμάτι Παλαιστινίων και Κούρδων που ζούσαν την πολεμική αυταρχικότητα του Ισραήλ και της Τουρκίας αντίστοιχα. Αν σε αυτό προσθέσουμε το μεγάλο κύμα από Πακιστάν και Αφγανιστάν που πλήχθηκαν από τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2003 που κοντεύει να κλείσει δεκαετία όλοι καταλαβαίνουμε πως οι μετανάστες δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Το διαφορετικό στοιχεία για τα κομμάτια μεταναστών από την Ασία είναι η απροθυμία τους για εγκατάσταση στην Ελλάδα αλλά η ανάγκη τους για να μπουν σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, αυτό είναι ουσιαστικό το οποίο εκμεταλλεύεται στο έπακρον η αστική τάξη. Πορνεία, ναρκωτικά, φτηνή εργασία κι ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Όλα τα παραπάνω είναι επαρκής αιτίες για την άνθηση της εγκληματικότητας κάτι γνωστό στους ντόπιους την δεκαετία του 1980 όπου μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού ήταν σε αντίστοιχη (αλλά ούτε σχεδόν όμοια) με το μεταναστευτικό δυναμικό. Όπως έχω πει αυτή είναι βία μεταξύ θυμάτων με μόνους νικητές τους πραγματικούς θύτες. Και σε αυτό το Ελληνικό Κράτος έχει χέρια που είναι λουσμένα στο αίμα όχι μόνο εντός συνόρων που πολλοί ξέρουν αλλά και εκτός.

Από την σύλληψη του Οτσαλάν, τις «ειρηνευτικές» δυνάμεις στην Γιουγκοσλαβία και τα οικονομικά τανκ στα Βαλκάνια μέχρι τον ναυτική παρακολούθηση της Σομαλίας και την επικεφαλής στο αεροδρόμιο της Καμπούλ ελληνική δύναμη κρούσης. Ακόμα και στο κομμάτι της Κύπρου πρέπει να παίζεται το παιχνίδι της κατοχής με την κατοχική δύναμη της ΕΛΔΥΚ. Αυτές πάνω κάτω είναι και οι ενεργές αποστολές εκτός συνόρων της Ελλάδας. Με πιο πρόσφατη το γη και ύδωρ στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στην Λιβύη, για να μην πούμε για το Ιράκ, τις κατασκευαστικές που ανοικοδομούν Παλαιστίνη και Λίβανο μετά από κάθε γιουρούσι των Ισραηλινών. Ακόμα και ο τσαμπουκάς για τα σύνορα μπορεί εύκολα να δηλωθεί τσάμπα μαγκιά αν δει κάποιος τις συνθήκες του Δουβλίνο 2, τις ανύπαρκτες παραχωρήσεις χαρτιών - ασύλου στους νόμιμους, με βάση τους τρομοκρατικούς νόμους, μετανάστες. Αυτά όμως για κάποιον που κινείται ή έχει επαφή με τους αριστερούς και τους αναρχικούς είναι λίγο πολύ γνωστά, τα παρακάτω όμως δεν είναι.

Αρχικά να καταθέσω πως οι κολοσσοί της σημερινής οικονομίας βασίζονται στις πολυπληθείς ομάδες φτηνού εργατικού δυναμικού. Αν τις διαθέτουν (βλ. Κίνα, Ινδία κοκ) έχει καλώς αν δεν τότε οι μετανάστες είναι το καλύτερο αντίδοτο. Ιστορικά παραδείγματα πολλά, από την Αρχαία Αθήνα και την Ρώμη με τους δούλους, την Ευρώπη με τις αποικίες, την Αμερική αρχικά με τους δούλους και μετά με τους μετανάστες (από Ιρλανδία μέχρι Κίνα και Ιαπωνία) αλλά και την τόσο «αγαπητή» των καναλιών Γερμανία. Αυτό εκμεταλλεύτηκε και η Ελλάδα για να πιάσει τους ρυθμούς που γύρευε το κεφάλαιο, όλα τα άλλα είναι επιστημονική φαντασία. Εξάλλου θα είχε πολύ πλάκα η Ελλάδα να ήταν στην θέση του Μεξικό να δούμε τότε ποιος θα έλεγε για νάρκες κατά προσωπικού στα σύνορα όταν η μισή εργατική τάξη θα έκανε «μαντραπήδα». Αλλά το κινέζικο μοντέλο είναι ήδη εδώ, είμαστε εμείς οι ίδιοι ντόπιοι ή μη.

Το κινέζικο μοντέλο δεν έγκειται μόνο στο φτηνό χειρώνακτα εργάτη αλλά στον φτηνό επιστημονικό εργατικό δυναμικό. Τα πανεπιστήμια του κόσμου πρώτα γέμισαν με Ινδούς και Κινέζους επιστήμονες που δούλευαν εξαντλητικά ωράρια, απίστευτα κακοπληρωμένα για την τεράστια υπεραξία που πρόσφεραν σε πανεπιστήμια και επιχειρήσεις, τώρα ήρθε και η σειρά του ελληνικού επιστημονικού δυναμικού να παίξει αντίστοιχο ρόλο. Αυτό όταν η εσωτερική μετανάστευση θεριεύει με τα αστικά κέντρα να γίνονται περισσότερο αποθήκες ψυχών με άσχημα αποτελέσματα. Η εξαθλίωση και η περιθωριοποίηση γεννούν νέους εφιάλτες ένας μόνος από αυτούς που πέρασε στα ψιλά των δελτίων ήταν οι χρήστες ναρκωτικών που μολύνονταν εν γνώσει τους με τον ιό του AIDS ώστε να πάρουν ένα επίδομα. Τι να πει κανείς για τον κόσμο που μένει έξω στα παγκάκια ή ψάχνει τα σκουπίδια για τροφή. Όλα αυτά όμως για τους μετανάστες ήταν ήδη καθημερινότητα από την πρώτη μέρα που πάτησαν εδώ. Άρα η φράση ότι οι μετανάστες είναι το μέλλον μας δεν ήταν και τόσο παρατραβηγμένη. Πόσο μάλλον τώρα που ήδη οι εργασιακές συνθήκες έχουν πλησιάσει. Όμως ο ελληνικός μεταναστευτικός ρατσισμός ήταν πάντα θέμα των αλλόθρησκων και αυτών που μιλούσαν άλλη γλώσσα ; Όχι και για αυτό θα πάμε αρκετά πίσω.

Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1924 η Ελλάδα θέριεψε τον ρατσισμό της προς το κομμάτι πληθυσμού που ανταλλάχθηκε και μπήκε στην Ελλάδα. Τα ποντιακά ανέκδοτα είναι ίσως το τελευταίο ρατσιστικό κατάλοιπο που έχει μείνει από εκείνη την εποχή. Όμως για όσους δεν εφησυχάζουν οι μαρτυρίες είναι τραγικές. Οι εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες που καταγγέλλουν διάφοροι για τους τώρα μετανάστες ήταν πραγματικότητα για τους τότε Πόντιος, Μικρασιάτες και του Πολίτες. Προσφυγικοί καταυλισμού, εξαθλίωση, περιθώριο, ρατσισμός κοκ. Ενώ και τότε και τώρα οι καταυλισμοί και οι προσπάθειες των μεταναστών αν δεν έρχονται σε επαφή και όσμωση με το εργατικό κίνημα καταλήγουν κακέκτυπα του καπιταλισμού. Δημιουργούν ανταγωνιστικές και εμπορευματικές σχέσεις μεταξύ τους, δημιουργούν διαστρωμάτωση και αποκλεισμούς ενώ παράγουν και εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ τους. Γιατί μην ξεχνάμε πως οι πληθυσμοί της εξαθλίωσης είναι οι καλύτερες αγορές για τους πιο στυγνούς καπιταλιστές.

Και για να το λήγω κάπου εδώ όλοι μετανάστες είμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ενώ οι μετανάστες είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο είναι κομμάτι της εργατικής τάξης και μάλιστα αυτό με το οποίο μοιραζόμαστε περισσότερα κοινά από ότι με την καταπιεζόμενη μικροαστική τάξη που προλεταριοποιείται. Η μοναδική λύση δεν είναι απλά η κοινοί αγώνες αλλά η κοινή οργάνωση σε συνελεύσεις, σωματεία κοκ. Η μοναδική ενσωμάτωση που μπορεί να ωφελήσει τους μετανάστες είναι η ενσωμάτωσή τους στο εργατικό κίνημα, στον πολιτισμό ενός απελευθερωτικού εργατικού κινήματος, αυτή είναι και η μόνη ασπίδα απέναντι στις αναμενόμενες κόντρες μεταξύ μεταναστών και ντόπιων όπως είναι και ασπίδα μεταξύ αλληλοσπαραγμένων κομματιών της ντόπιας εργατικής τάξης. Γιατί αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς δεν θα μπορέσεις να απαντήσεις αρνητικά στην ερώτηση : «Μήπως είσαι και εσύ μετανάστης ;»

Πηγή: http://anonymosprovokatoras.tumblr.com