Ας γυρίσουμε στο 2009!

του Διεθνιστή

Είπαμε και σε άλλο σημείωμά μας, πως ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, τόσο κοινοβουλευτικό (ΣΥΡΙΖΑ) όσο και εξωκοινοβουλευτικό (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ), πιο έντονα οι πρώτοι, όχι σε πρώτο φόντο οι δεύτεροι, προτάσσουν ανάμεσα σε άλλα αιτήματά τους, την επιστροφή τώρα στην κατάσταση προ των μνημονίων, στο 2009. Την επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα ειδικά, για την επαναστατική αριστερά γενικότερα, αυτή λογική, όσο και την ουτοπική και διαχειριστική για το σύστημα πλευρά της, καταδείξαμε στο σημείωμά μας για την «ελληνοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης». Αξίζει όμως να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι. Ως πολιτική συλλογικότητα Διεθνιστής, από την αρχή της ύπαρξής μας, επιδιώκουμε να υπερασπίζουμε, και να αναπτύσσουμε, όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε μια σύγχρονη επαναστατική και κομμουνιστική λογική. Πάντα όμως πατώντας στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όσο τα αναλυτικά εργαλεία μας και η λογική μας το επιτρέπει. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Τελικά μόνο τα μνημόνια είναι ο υπαίτιος της κατάστασης της εργατικής τάξης της Ελλάδας; Ποια ήταν η εικόνα της οικονομίας του ελληνικού καπιταλισμού, σε ένα βαθμό της Ε.Ε., όσο και των εργαζομένων στην Ελλάδα πριν τα μνημόνια;

Πριν τα μνημόνια λοιπόν, από το Γενάρη του 2009 έως και τα μέσα του 2010 είχαν χαθεί σε όλη την Ε.Ε. 8,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Αυτό για την Ελλάδα σήμαινε, πως για να επιστρέψει σε ένα επίπεδο απασχόλησης που να θυμίζει το τότε κοντινό παρελθόν θα έπρεπε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, που για την Ελλάδα εκτιμούταν πως μπορεί να γίνει μετά το 2015, και ίσως και αργότερα. (τονίζουμε πριν τα μνημόνια). Με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη ότι η ανάκαμψη της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας θα συνυπάρχει με υψηλό ποσοστό ανεργίας. Αυτό ας το κρατήσουμε για τη συζήτηση που γίνεται τώρα περί ανάπτυξης γενικώς.

Έπειτα από ένα φρενήρη ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ μεταξύ 1995-2008, το δημόσιο χρέος το 2009 είναι στο 115% του ΑΕΠ.

Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, καθώς και οικονομολόγοι από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που κάθε άλλο μπορούν να κατηγορηθούν ως «ύποπτοι» αντισυστημικών αντιλήψεων, διαπιστώνουν πως αυτό συμβαίνει, δηλαδή καλπασμός του ΑΕΠ, και ταυτόχρονα αύξηση του δημόσιου χρέους, λόγω της μεγέθυνσης της δημόσιας κατανάλωσης ( σε μεγάλο βαθμό αφορά και το Ελντοράντο των Βαλκανίων).

Της ιδιωτικής κατανάλωσης των ανώτερων εισοδημάτων που συγκροτούν τον κορμό της αστικής τάξης της χώρας ( το παγκαλικό μαζί τα φάγαμε).

Τις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών (που δεν αφορά κυρίως τη λεγόμενη διαφθορά όπως λέγεται, αλλά ουσιαστικά τη σύμφυση του κράτους με τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και την κατάδειξη του ρόλου του, ως ξετσίπωτου υπερασπιστή της τάξης που είναι κυρίαρχη).

Τις προκλητικές φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις όταν σύμφωνα με υπολογισμούς της εποχής η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στους φόρους ήταν στο 81,5% στο δηλωθέν εισόδημα φυσικών προσώπων, και 78,7% στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων.

Στην αδήλωτη, ανασφάλιστη και ευέλικτη εργασία, την οποία εκ των υστέρων την επικαλούνταν για να κάνουν νέα παρέμβαση στα ταμεία.

Η αναλογία των εισοδημάτων ιδιοκτησίας προς τις αμοιβές εργασίας, μαζί με την αυτοαπασχόληση ήταν 0,43, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. ήταν στο 0,25. Ταξικό χάσμα δηλαδή.

Το 2009 διεθνείς αναλυτές, σύγκριναν αυτό που τότε ερχόταν, και που τώρα ζούμε, περισσότερο με τη Μακρά Ύφεση του 1873, παρά με τη Μεγάλη Ύφεση του 1929-1933. Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τι σήμαιναν και οι δυο για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, με την ένταση του κοινωνικού, αλλά και των διακρατικών πολέμων, προέκταση ουσιαστικά του πρώτου.

Η διατήρηση εγχώριου πληθωρισμού σε υψηλά επίπεδα, μαζί με τη μείωση της καταναλωτικής ζήτησης, που ήδη από τα μέσα του 2009 ήταν ευδιάκριτα παρατηρήσιμο φαινόμενο, δείχνει πως είχε αμβλυνθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών, δείγμα μιας ιμπεριαλιστικής οικονομίας στην περιοχή, με διαμορφωμένους μονοπωλιακούς ομίλους, με διεθνείς διασυνδέσεις, και φυσικά πρωταγωνιστές του ελληνικού καπιταλισμού.

Η ιδιωτική κατανάλωση σε σταθερές τιμές, μέσα στο 2009, μειώθηκε κατά 5,5%, ενώ την ίδια στιγμή, από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών γίνεται η εκτίμηση πως οι μισθοί με βάση την αγοραστική του δύναμη βρίσκονται στα επίπεδα του 1983!

Ας δώσουμε, ακόμα και την εκτίμηση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, για το ελληνικό «παράδοξο», όπως εκτιμά ο αστικός συνδικαλισμός το να παρατηρείται ταυτόχρονα αύξηση του ΑΕΠ, και διεύρυνση του δανεισμού: «Η εξήγηση του «ελληνικού παράδοξου» μπορεί να δοθεί μόνο εάν εστιάσει κανείς την ανάλυσή του στο σύνολο της εφαρμοζόμενης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην χώρα. Στο επίπεδο των δημόσιων εσόδων, τα φορολογικά έσοδα εξαρτώνται από τα εισοδηματικά μερίδια και τους φορολογικούς συντελεστές που τους αντιστοιχούν. Η οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, οδήγησε αφενός μεν στην πρωτογενή αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων, αφετέρου δε μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών και αύξησε του φορολογικούς συντελεστές επί των εισοδημάτων της εργασίας. Εφήρμοσε δηλαδή, μειωμένους φορολογικούς συντελεστές στο αυξανόμενο μερίδιο των κερδών (1990 - 2008) και αυξημένους συντελεστές στο μειούμενο κατά την ίδια περίοδο μερίδιο της εργασίας». Θυμίζουμε απλά, πως είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που αναφέρεται, είναι αυτό της προσπάθειας εισόδου στο ευρώ.

Η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε το 2009 μετά το 1995 και μέχρι το 2009, είτε σε σχέση με άλλα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, είτε σε διεθνή σύγκριση. Υπολογισμένη ως ποσοστό του μέσου αντίστοιχου μεγέθους της Ε.Ε.-15 είχε προσεγγίσει το 95% κατά το 2009. Απίστευτη απομύζηση υπεραξίας στο πεδίο της παραγωγής, διπλή και τριπλή κλοπή μέσα από τη φορολόγηση.

Οι μέσες ετήσιες αποδοχές του 2009 στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 28.548 ευρώ έναντι 39.562 ευρώ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε.-15. Μόνο σε τρεις χώρες (Κύπρο, Σλοβενία, Πορτογαλία) οι αποδοχές ήταν μικρότερες από ό,τι στην Ελλάδα. Οι διάμεσες ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο ανέρχονταν το 2009 σε 1.550 ευρώ. Έτσι, το 50% των πλήρως απασχολούμενων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές μικρότερες των 1.550 ευρώ. Η αγοραστική δύναμη του μέσου ακαθάριστου μισθού στην Ελλάδα κατά το 2009 ανερχόταν στο 82,4% του μέσου όρου της Ε.Ε.-15. Η αντίστοιχη αγοραστική δύναμη στην Πορτογαλία ήταν 65,7% της Ε.Ε.-15, ενώ το επίπεδο της Ισπανίας ήταν 84,3% της Ε.Ε.-15. Ο παράδεισος του 2009, που ζητά τώρα η αριστερά.

Οι άνεργοι το 2009, ήταν το 9,4% του εργατικού δυναμικού δηλαδή 442.000 άτομα. Περίπου το 1/3 του σημερινού ποσοστού. Και αυτό πριν τα μνημόνια.

Βγαίνουν κάποια κρίσιμα συμπεράσματα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο όλη η αριστερά, ζητάει να επαναδιαπραγματευθεί, να διαγράψει μερικώς ή ολικώς, είναι σύμφυτο με την ίδια την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, δημιουργήθηκε από τους δικούς του σχεδιασμούς, οι δανεισμοί τον αφορούσαν άμεσα. Και να τονίσουμε, πως τα στοιχεία προέρχονται από τις αντίστοιχες εκθέσεις του 2009 και του 2010 της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Πότε αν όχι τώρα θα σχεδιάσουμε εργατική άρνηση πληρωμών προς κράτος και κεφάλαιο;

Ακόμα περισσότερο, η κατάσταση του 2009, αποδεικνύει την ανεδαφικότητα όλων των διαχειριστικών αντιλήψεων, που πιστεύουν πως το πρόβλημα, ή έστω η αφετηρία για την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος είναι η κατάργηση των μνημονίων. Η ρεαλιστικότητα, όσο και η δυσκολία της ανάγκης εκπόνησης ενός επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού σχεδίου και δράσης είναι προφανής. Πάνω σε αυτό καταθέτουμε ήδη τις πρώτες προγραμματικές μας θέσεις.

Λύση τελικά για τους εργαζόμενους, για όλους μας, δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο παρόν και τις προκλήσεις του.