του Ανώνυμου Προβοκάτορα
Σίγουρα αυτή η Κυριακή θα μας φέρει μπροστά σε εκπλήξεις, προβληματισμούς αλλά περισσότερο μπροστά σε μια κατάσταση που θα πάρει όχι διαφορετική τροπή αλλά περισσότερο θα προσγειώσει όλους μας (το ελπίζω) στα “καθήκοντα” του αύριο.
Είτε ψηφίζεις είτε όχι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς τι γίνεται ή καλύτερα τι κάνεις εσύ απο Δευτέρα και σίγουρα δεν εννοώ το τραγούδι του Πάνου Κιάμου. Γιατί αυτές οι εκλογές έχουν πολύ διαφορετικά στοιχεία που δυστυχώς δεν άκουσα στις προεκλογικές δηλώσεις αλλά και στους προγραμματικούς λόγους. Και επειδή έχω μάθει ότι αν κάτι λέγεται από όλους και προπαγανδίζεται από τα γνωστά σε όλους μας media κάτι ύποπτο μυρίζει. Ας κάνω λοιπόν το επικίνδυνο να κάνω μια εκτίμηση και μετά μπορείτε να μου επιτεθείτε όσο θέλετε αν και με όσους μίλησα ή διάβασα, οι εκτιμήσεις ήταν όχι μόνο διαφορετικές αλλά όλοι κρατούσαν μια επιφύλαξη, κρατάω την χαρακτηριστική φράση ενός συντρόφου “αυτή η κάλπη είναι εγκυμονούσα και δεν έχουμε ευκαιρία για υπερηχογράφημα”. Θα κατεβάσω λοιπόν τα επαρχιώτικα γιατροσόφια να προσπαθήσω να μαντέψω τίνος είναι το παιδί κι αν θα βγει αγόρι ή κορίτσι…
Η μάχη από ολους (εκτός ολίγων πραγματικά ολίγων εξαιρέσεων) είναι αυτό της συμμετοχής. Αδιάφορα από την οπτική που το αντιλαμβάνεται ο καθένας ή ακόμα περισσότερο, από την οπτική που προπαγανδίζει υπέρ της συμμετοχής δείχνει πολλά πράγματα και δεν πρέπει να αφήνεται έτσι λες και είναι κάτι φυσιολογικό. Αυτό γιατί τα τελευταία 4 χρόνια είδαμε μια στροφή του εργαζόμενου κόσμου ξανά στην πολιτική, μια προσπάθεια να την προσεγγίσει με τα δικά του μέτρα και σταθμά που αναπόφευκτα θα είχε μέσα της ατέλειες, αντιφάσεις και πάντα μα πάντα ένα σμπαραλιασμένο οραματικό που έχει προκύψει από ανάμειξη ιστορίας και πεποιθήσεων. Ο αγώνας για την δημοκρατία όπως πολλές φορές βαφτίζεται ήταν ταυτόχρονα η αρχή και ο στόχος, πόσο μάλλον για την όλη φάση με τις πλατείες. Θυμάμαι τότε να συζητάω με συντρόφους και να συμφωνούμε πως το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει με τις πλατείες είναι να δώσουν μια ανάσα στην αίγλη της αστικής δημοκρατίας που χαροπάλευε μέσα στην μπόχα της σήψης της, της αηδίας που έβγαζε πλέον σε αρκετούς. Που θέλω να καταλήξω ; Πως αυτές οι εκλογές θα έχουν μεγάλη συμμετοχή σε σχέση με τις προηγούμενες (και όχι μόνο του 2009) που είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς παρά τις τρέλες του νέου εκλογικού νόμου η αστική δημόκρατια σίγουρα θα προβάλλει την επομένη το επιχείρημα της τεράστιας τάχα μου συμμετοχής άρα και της ισχυρότερης λαϊκής εντολής, πόσο μάλλον του μονόδρομου της αστικής δημοκρατικής λειτουργίας. Αυτό δημιουργεί προβλήματα και ευκαιρίες για όλους αλλά απαιτεί καθαρές κουβέντες για την θέση μας ενάντια στην αστική δημοκρατία και τις διαδικασίες της όσο και για την οποιαδήποτε άλλη διαφορετική πρόταση. Γιατί ενέχει πάντα τον κίνδυνο εκεί που μιλάς για εργατικά συμβούλια, λαϊκές συνελεύσεις κτλ ένα εκλογικό αποτέλεσμα να σου τα καταστήσει εργαλεία που να λειτουργούν ώστε να επηρεάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα (αυτό σαν αποκρυστάλλωμα στην συνείδηση) και όχι σαν μια μορφή που προσπαθεί να ανατρέψει την αστική δημοκρατία, που παλεύει την αντικατάστασή της με την διοίκηση (δεν μου αρέσει η λέξη αλλά δεν βρίσκω κι άλλη τέτοια ώρα) των από κάτω, των εργαζομένων των παραγωγών του πλούτου. Όσο λοιπόν είναι δύσκολο να πεις ότι η αποχή εκφράζει ένα ενιαίο πολιτικό σκεπτικό άλλο τόσο είναι να μετατρέψεις μια μεγάλη συμμετοχή σε διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας σε εξίσου μεγάλη συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος. Πόσο μάλλον να καλλιεργήσεις την ίδια αίγλη για την συμμετοχή σε αυτές με αυτήν που έχει καθιερωθεί για τις εκλογές. Και εδώ είναι το πικρό μου παράπονο.
Αν έλεγε κάποιος πως δεν θα ψηφίσει έπεφταν να τον φάνε από παντού, όμως η ίδια λυσσα δεν υπήρχε όταν σου έλεγε δεν έρχομαι στην τάδε συνέλευση, τι νόημα έχει τώρα να φτιάξω ή να ενταχθώ στο σωματείο κτλ. Όποιος αυτό το αντιλαμβάνεται ως μομφή ίσως έχει λερωμένη την φωλιά του όμως για όλους μας άσχετα αν ψηφίσουμε αύριο ή όχι έχει την μέγιστη σημασία να αναδειχθεί ως απαράβατος κοινωνικός όρος η συμμετοχή στα πραγματικά “κοινά” που είναι η πολιτική του πεζοδρομίου, της πλατείας, του αμφιθεάτρου και των χώρων δουλειάς. Να καταργηθεί η έννοια του “κοινωνικού πελάτη” που πάντα έχει δίκιο πάνω στα ενδεχόμενα σκάρτα προϊόντα και στην καλύτερη διεκδικεί (πάντα νομότυπα) αποζημιώσεις ή “αγοράζει” ένα νέο προϊόν. Δηλαδή πως ο καθένας μας δεν είναι πελάτης της κοινωνίας που προσπαθεί με την συμμετοχή στην εργασία και την αστική δημοκρατία να επιλέξει κάποιους να την διαμορφώσουν αλλά αντίστροφα ο καθένας μας ατομικά και συλλογικά έχει καθημερινή υποχρέωση να πλάθει και να διαμορφώνει την κοινωνία με εργατικούς και κοινωνικούς θεσμούς (αντι - θεσμούς) που ο ίδιος καθημερινά δημιουργεί και ελέγχει. Γιατί αλλιώς πρέπει να αποδεχθούμε πως η δύναμη του καθένα είναι 1 προς τον αριθμό του εκλογικού σώματος όπως έλεγε και παλαιότερα ο Ρένος Αποστολίδης.
Πάμε και στο νούμερο 2 του πράγματος. Εκτίμησή μου είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι με ελάχιστες παρεκλίσεις η εικόνα από τις πλατείες του καλοκαιριού. Θα υπάρχει έντονο δηλαδή το εθνικό στοιχείο με όλες τις παραλλαγές του, το έντονο καταδικαστικό στα δύο μεγάλα κόμματα (όχι βέβαια στον βαθμό που πολλοί πιστεύουν πως θ ακαταποντιστούν) και μια μεγάλη η μικρή αρέσκεια στην αριστερά αντίστοιχα. Εδώ προκύπτει η προβληματική του πως παρεμβήκαμε στις πλατείες και τι μετεξέλιξη άφησαν αυτές γιατί πχ η λογική του Καμμένου υπήρξε στις πλατείες, αυτή δηλαδή της ανεξαρτησίας από τους πάντες και τα πάντα, της πάλης για μια ελεύθερη Ελλάδα χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς ενώ (άσχετο) κάποιος πρέπει να απαντήσει και την ύβρη που είπε ο Καμμένος για την ανατίναξη της γέφυρα του Γοργοποτάμου και την σύνδεσή του γεγονότος με την πολιτική του πρόταση. Επανέρχεται έτσι το ζήτημα της αποτίναξης του εθνικού χαρακτήρα του εργατικού κινήματος, της ανάδειξης της σκληρής ταξικότητας της κοινωνίας αλλά και της επίθεσης που συντελείται, αλλά και την ανάγκη για βίαια (ναί βίαια με ξύλο, μπουκάλια και αίμα έτσι γινόταν πάντα) ανατροπή όχι μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του συστήματος. Όχι γιατί απλά τίποτα δεν μας χαρίζεται ή δεν γίνεται αλλιώς αλλά γιατί τώρα πολλές φορές συγκρουόμαστε βίαια μόνο και μόνο για να διατηρούμε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του διαδηλώνειν.
Τώρα για το ίδιο το αποτέλεσμα, έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γίνει αν τελικά βγεί η κυβερνητική αριστερά και υλοποιήσει αυτό που λέμε “αριστερή διέξοδο”, δηλαδή ότι έκανε και ο Πρόντι στην Ιταλία ; Όλοι (όλοι ;) ξέρουμε πως αυτό ουσιαστικά είναι απλά άλλη μια πρόταση ενσωμάτωσης στο σύστημα που απλά θα δείξει πως και η αριστερά δεν μπορεί (άντε μετά να διαχωριστείς) κι ας αναλάβουν οι true καπιταλιστές και όχι οι wannabe νέο ΠΑΣΟΚ του 2012. Γιατί είναι φανερό πως το πλάνο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο μέχρι και κρατικό καπιταλισμό (ακόμα και σαν τα ιδιότυπα πρότυπα της ΕΣΣΔ) δεν οδηγούν παρά στην επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη - εξαθλίωση - ανταγωνισμό, απλά και λαϊκά σε μια από τα ίδια με καταστροφικές συνέπειες. Γιατί καλή η άνοδο της αριστεράς αλλά ποιας αριστεράς ; Ο καθένας κρίνεται με αυτά όχι μόνο που πρεσβεύει αλλά και αυτά που υλοποιεί άρα η άνοδος σημαίνει περισσότερες προσδοκίες και με την τόση ασαφή και διαταξική θέση που παίρνει μεγάλο κομμάτι της αριστεράς αυτό θα έχει καταστροφικές συνέπειες, γιατί το πάθημα με την αλλαγή και την πραγματική αλλαγή του 1981 δεν έχει γίνει μάθημα. Όπως μου έλεγε ένας άλλος σύντροφος το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι νίκη και ταφόπλακα αν δεν αφήσει κάτι πίσω της η κοινωνική έκρηξη που έρχεται.
Τέλος έρχεται και η ρημάδα η Δευτέρα. Εκεί θα αναμετρηθούν όλα και όλοι γιατί αν αποδεχθώ πως οι εκλογές είναι απλά ένας ντεμέκ αστικός τσαμπουκάς για να δει ο καθένας πόσα απίδια έχει ο σάκος του, το σίγουρο είναι πως το πολύ το ξύλο πέφτει μετά. Τα μέτρα του Ιουνίου δεν είναι το μόνο πρόβλημα, το πρόβλημα είναι η συσσωρευμένη εξαθλίωση που όσο έρχεται το καλοκαίρι θα είναι όλο και πιο εμφανής, όταν θα κάνεις μπάνιο και δίπλα στον κάδο θα ψάχνουν κάποιοι τα σκουπίδια. Η αντιφατικότητα της ταυτόχρονης παρουσίας του πλούτου και της εξαθλίωσης θα είναι εδώ ακόμα πιο εμφατικά. Τα προγράμματα και προεκλογικές δηλώσεις θα αναζητούν πράξεις, η αντιεκλογική προπαγάνδα θα ζητάει κινηματικό alter ego για να μην καταντήσει απλά alter ego της εκλογολαγνείας. Γιατί αν τώρα κόσμος οργίζεται με το “λεφτά υπάρχουν” να δείτε πως θα μας κυνηγάει όταν του έχουμε πει “ανατροπή υπάρχει” και όχι μόνο δεν την δει αλλά δεν γίνει κι αυτός δημιουργός της. Όπως λέει κι ένα αμερικάνικο ρητό “Don’t write checks your ass can’t cash”
Μπορώ να πω ότι συμφωνώ 100%.
ΑπάντησηΔιαγραφή