Μήπως μαλάκα κάνω - κάνεις λάθος… ε ;

του Ανώνυμου Προβοκάτορα

Με αφορμή το άρθρο του Lenin Reloaded με τίτλο Κατηγορώ  είπα να γράψω ένα άρθρο για το ζήτημα της κριτικής. Όχι σαν απάντηση στο προαναφερθέν άρθρο εξάλλου ως γνωστόν οι δεινόσαυροι εξαλείφθηκαν από τον πλανήτη εκατομμύρια χρόνια πριν και το ότι οι μακρινοί συγγενείς τους οι κροκόδειλοι υπάρχουν ακόμα δεν σημαίνει ότι θα αναστηθούν ξαφνικά. Θα μου πεις γιατί είσαι τόσο αφοριστικός, η αφοπλιστική απάντηση θα μπορούσε να είναι «επειδή μπορώ» αλλά θα είναι άλλη. Γιατί έχουν έρθει η εποχές να μιλήσουμε αλλιώς και κυρίως να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά ως προς την σιδηρά βεβαιότητα της εγκεφαλικής μας λειτουργίας, όσο κι αν αυτή έχει εμπλουτιστεί με τα άπαντα του μαρξισμού και της αναμνήσεις του Μαθουσαλίξ του εργατικού κινήματος. Μακριά όμως από εμένα λογικές μισόλογων, νοημάτων ανάμεσα στις γραμμές και στις σκέψεις και πολύ περισσότερο γλοιωδέστατων επιθέσεων είτε φιλίας είτε αγνής ανοργασμικότητα, συγγνώμη μίσος ήθελα να πω. Οι κλασσικοί τα έριχναν χοντρά μεταξύ τους αλλά έχοντας κάτι κινήματα ογκόλιθους σαν επιχείρημα και έχοντας βάλει τον κεφάλι τους κόντρα στην γκιλοτίνα προσπαθώντας να την σηκώσουν με τον γυμνό τους λαιμό. Άλλο τόσο μάγκες ήταν εκείνοι οι ανώνυμοι εργάτες και εργάτριες που έπιασαν την ζωή από τα αρχίδια και τα έσφιξαν με βία φωνάζοντας «Τώρα ποιος είναι ο μάγκας ε ;». Και επειδή οι παραπάνω είναι ελάχιστοι στις μέρες μας και προπάντων δεν ξεκαβλώνουν από πληκτρολογίου ας αράξουμε στα κυβικά μας κι σκεφτούμε λιγάκι. 

Ας περάσουμε όμως στο παρασύνθημα. Εν αρχή η όποια κριτική για οποιοδήποτε κίνημα πρέπει να ξεκινά με την λογική το πώς αυτό μπορεί να συνεισφέρει στην ταξική πάλη και στον σκοπό της επανάστασης και της αταξικής κοινωνίας. Κινήματα κατά παραγγελία δεν υπάρχουν κι αν εμφανίζονται σίγουρα έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Επίσης κινήματα που κυκλοφορούν με την ταξική χλωρίνη ανά χείρας μην βρωμίσουν από μικροαστίλα ή ρεφορμισμό επίσης δεν πάνε πουθενά. Η μαγκιά του επαναστάτη είναι ο μετασχηματισμός, η σύγκρουση, η μετατόπιση και εν τέλει να απελευθερώνει κοινωνικές δυνάμεις ενισχύοντας την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κίνημα. Τα σοβιέτ της Ρωσίας βρωμούσαν μικροαστίλα τον Απρίλη του 1917 και αυτά δεν τα λέει ο παρατρεχάμενος κάποιας αναρχοαυτόνομης κολεκτίβας του σοσιαλισμού σε ένα δωμάτιο αλλά ο ίδιος ο Λένιν. Άρα για την Κερατέα, το Δεν Πληρώνω και τις πλατείες ή ότι άλλο προκύψει στο μέλλον (είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα πουν μικροαστικό και τον Δεκέμβρη του 2008) ας αναρωτηθούμε τι κάναμε για να πάνε αλλιώς. Γιατί είναι υπέρ-γαμάτο να παρακολουθείς ένα προ-τετελεσμένο γεγονός περιμένοντας να κολλήσεις το δάχτυλο στον κρόταφο και να φωνάξεις «σας τα έλεγα εγώ!» και διαφορετικό να το βλέπεις και να δίνεις την μάχη να πάει αλλιώς, δηλαδή να δίνει την υπέρτατη σύγκρουση αυτή της μετατόπισης συνειδήσεων και δεν εννοώ κάποιων άλλων αλλά της εργατικής τάξης που εγκλωβίζεται και συμμετέχει σε πολλά κινηματικά ή μη προ-τετελεσμένα γεγονότα. Εξάλλου όπως λέει κι ο Μαρξ το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

Μετά να περάσουμε στην λεγόμενη πρόταση – γραμμή – ιδεολογία ή όπως θέλετε πείτε το. Η σιδερόφρακτες σκέψεις που κομπάζουν πως οι άλλοι είναι για τα μπάζα και πρέπει να δούμε κάτι άλλο συνήθως ηττώνται όχι από την αστική τάξη αλλά από τον Magneto της πραγματικότητας. Αρκούνται στην κριτική, στην αδυναμία του μικρομάγαζου ή του ατόμου και αφήνονται σαν σωτήρες που απομονώθηκαν από τους διεφθαρμένους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ψήγματα αλήθειας πως δεν είναι άξιες διαλόγου αλλά και λίγο αμφιβολία δεν βλάπτει. Γιατί όπως μου έλεγε και ένας σύντροφος αν όλα είναι νεκροταφείο και σιγή τότε και ο παραμικρός ψίθυρος ακούγεται σαν έκρηξη και τα ιστορικά παραδείγματα συνηγορούν αρκετά σε αυτό. Άρα ή κάποιοι να κάνουν tattooστα μούτρα πως είναι με την απόλυτη αλήθεια και την νομοτέλεια και να μας αδειάσουν την γωνία αλλιώς να κρατούν και μια αμφιβολία, να αναζητούν τις τρύπες της γραμμής και προπάντων το ISO της πραγματικής ζωής που το κίνημα πάντα πιστοποιεί αν κάτι νέο γεννιέται ή αν κάτι παλιό πεθαίνει.

Επίσης μην αναγορεύεται ήρωες επειδή επιβεβαιώνουν σε μια πτυχή την γραμμή σας, ειδικά αν σε αυτό δεν έχετε συμβάλλει. Γιατί ακόμα και οι πιο μεγαλειώδες αγώνες τις τάξεις διδάσκουν διπλά από τις νίκες τους και την αγωνιστικότητά τους αλλά και ταυτόχρονα από τις ήττες και τα κενά τους. Γιατί όσο ιδεαλιστικό είναι να ετοιμάζεις στο Revolution Act Simulator την επανάσταση άλλο τόσο ιδεαλισμός είναι να αγιοποιείς ένα αγώνα πόσο μάλλον όταν είναι ακόμα εν εξελίξει. Εδώ εμφανίζεται και μια άλλη πτυχή της κριτικής που κολλάει θαυμάσια μια ρήση του Γκαίτε που πάνω κάτω λέει πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τον άλλο με βάση αυτό που είναι ικανός να γίνεις και όχι με αυτό που είναι γιατί αλλιώς δεν θα το φτάσει ποτέ. Αυτό αν το εμπλουτίσεις με την σαφή αναγνώριση του τι είναι την δεδομένη στιγμή ο καθένας έχεις μια ιδιαίτερα πικάντικη συνταγή που μπορεί να χαρίσει καυτές ταξικές στιγμές που θα τροφοδοτήσουν με φωτιά και ατσάλι τον πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό. Γιατί πχ οι Χαλυβουργοί είναι και γαμώ όπως ήταν και οι ανθρακωρύχοι στην Αγγλία του 1980 αλλά με το να λέμε πόσο γαμάτοι είναι δεν τους βοηθάμε ίσα- ίσα τους σπρώχνουμε στον γκρεμό όταν ο αγώνας θα λήξει γιατί θα έχουν εμπεδώσει πως έκαναν το καλύτερο και έχασαν άρα δηλαδή πως οι αγώνες δεν κερδίζουν, κάτι το οποίο δεν ισχύει. Άρα με σεβασμό, συντροφικότητα και ταξική στάση πρέπει να μας βοηθήσουν και να τους βοηθήσουμε στην μεγάλη εικόνα που πάνω από όλα βάζει και το ζήτημα της ιδιοκτησίας το οποίο πχ από τον συγκεκριμένο αγώνα δεν έχει μπει.

Τέλος ας προσέχουμε που χρησιμοποιούμε την λέξη ταξικός εχθρός. Γιατί για μένα οι ταξικοί εχθροί όσο κι αν μισώ τα κομμάτια της τάξης που έχουν γαμήσει το εργατικό κίνημα με τις ελλείψεις και τις δόλιες συμπεριφορές τους προτιμώ να κοιτάω πιο διαλεκτικά και τι εννοώ. Αν κάποιον τον θεωρείς ταξικό εχθρό τότε οπλίζεις το 45άρι με καυτό μολύβι και στην καλύτερη ευκαιρία του κάνεις τα μυαλά μπογιά για πανό όπως θα κάνεις με τον αστό εκείνες τις τιμημένες μέρες που θα έρθουν. Προσοχή όμως η διαφορετική άποψη στο κίνημα, έστω κι αυτή που μπορεί είτε φαινομενικά είτε πραγματικά να πηγαίνει πίσω το κίνημα είναι διαφορετική από την πράξη του ταξικού εχθρού. Αυτό το τονίζω γιατί οι άνθρωποι που έκαναν το μεγαλύτερο άλμα στην ιστορία του 20ού αιώνα την επανάσταση του 1917 ήταν αυτοί που αν όχι έκαναν ανέχτηκαν τις δίκες του 1936. Άρα εμείς τα τσικό της ταξικής πάλης είμαστε έτοιμοι με παρόμοια μυαλά για μεγαλύτερες θηριωδίες αν δεν κατανοήσουμε την διαλεκτική και το τι είναι αντεπαναστατικό και τι όχι. Αν και αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα που δεν μπορεί να γίνει τώρα εδώ αλλά επιφυλάσσομαι.

Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις τους αλλά πριν γραφτούν τα κατηγορώ και βγουν οι πύρινοι λόγοι πρέπει να απαντηθούν δύο καίρια ερωτήματα :

- Τι κάνω εγώ προσωπικά για το προχώρημα της επανάστασης και τι αποτελέσματα έχει ;

- Ρε μήπως κάνω λάθος και απλά δεν μπορώ να δεχτώ την ήττα της σκέψης και γραμμής μου;

Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα εύκολες ούτε και τελικές. Αλλά πρέπει να ηρεμήσουμε ειδικά τα παλικαράκια της διαδικτυακής ονείρωξης του ταξικού πολέμου γιατί ώρες-ώρες με κάνετε να πιστεύω πως το δεξί κλικ του ποντικιού ισοδυναμεί με το πάτημα της σκανδάλης ενός AK-47 στο σύγχρονο αντάρτικο…

Πηγή: http://anonymosprovokatoras.tumblr.com