Ένας αχρήματος κόσμος

Ρέμπραντ: Ο μετατροπέας χρημάτων (Η παραβολή του ανόητου πλουσίου) 1627

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία μετάφραση επάνω στο πρωτότυπο του Robert Kurzμε τίτλο: EINE WELT OHNE GELD. (2004) Με την δεδομένη καταδίκη της χώρας από τις παραγωγικές δυνάμεις της αλλοτρίωσης σε αέναο υφεσιακό κύκλο και με την συνεχόμενη εξώθηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού σε οικονομική εξαθλίωση ορισμένες πτυχές αυτού του κειμένου που αφορούν την κατάργηση του χρήματος (και την αντικατάσταση της υλικής του μορφής) τείνουν να εξελιχθούν σε μόνιμη εφιαλτική πραγματικότητα. Σύνδεσμος πρωτότυπου: http://www.exit-online.org/link.php?%20tab=autoren&kat=Robert%20Kurz&ktext=Eine%20Welt%20ohne%20Geld

Ένας αχρήματος κόσμος

Η ουτοπιστική σκέψη πάντα παιχνίδιζε με την ιδέα της κατάργησης του χρήματος. Σε γενικές γραμμές ωστόσο η συλλογιστική αυτή υπολείπεται του αντικειμένου της διότι τα χρήματα είναι μόνο το επιφανειακό φαινόμενο μίας προκαθορισμένης κοινωνικής μορφής. Τα λεφτά, σύμφωνα με τον Μαρξ, είναι απλώς η εμφάνιση* μιας κοινωνικής πεμπτουσίας, δηλαδή της "αφηρημένης εργασίας"(1) και της αξίας που παράγει (η αξία λαμβάνει υπόσταση, αξιοποιείται μόνο μέσα από την εργασία). Κάθε προσπάθεια να απομακρύνουμε το επιφανειακό φαινόμενο χωρίς να αγγίξουμε τις θεμελιώδεις δομές του θα επιφέρει την πανωλεθρία ενάντια στην απελευθέρωση. Εάν σε μια κοινωνία εμπορευματικά παραγωγική τα λεφτά απεκδυθούν την συντονιστική τους ιδιότητα, πόσο μάλλον όταν τα ίδια τα χρήματα καταργηθούν ως τέτοια, η ρυθμιστική τους χρησιμότητα θα πρέπει να αντικατασταθεί από μία απολυταρχική γραφειοκρατία. Στο πρόσφατο παρελθόν, υπό το καθεστώς του Πολ Ποτ(2), οι πλέον μυσαρές συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος βγήκαν αληθινές: τα σοσιαλιστικά και κρατικό-καπιταλιστικά καθεστώτα της εθνικής ανάπτυξης, οπωσδήποτε, επέδειξαν τέτοια χαρακτηριστικά επίσης. Άλλες προσεγγίσεις στην κατάλυση του χρήματος, οι ανταλλακτικές κοινοπραξίες για παράδειγμα, πρέπει να παραιτηθούν από τα προτερήματα μιας ιδιαίτερα ενοποιημένης κοινωνίας. Εξάλλου, περιορίζονται αμιγώς στην έκδοση χρηματικών υποκατάστατων("achievement slips"**) με σίγουρη αποτυχία στο τέλος όπως εξελίχθηκε η αντίστοιχη περίπτωση στην Αργεντινή.

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΙΚΑΓΟ: 1886 – 2012 ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Η φετινή συγκυρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς θέλει την παγκόσμια εργατική τάξη, την τάξη των καταπιεσμένων και των «κολασμένων όλης της γης», να υποχωρεί διαρκώς απ’ όσα με αίμα είχε κατακτήσει από την απεργία της 1ης Μάη του 1886 στο Σικάγο –που την καθιέρωσε ως μέρα μνήμης των εργατικών αγώνων– μέχρι σήμερα.

Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’αργασμένα μπράτσα

και σκιάχτρα στέκουνται οι θεοί και αφέντη έχουνε φάτσα.

Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

Ιδιαίτερα στην ελληνική καπιταλιστική πραγματικότητα, ακόμα και το 8ωρο, ματωμένο αίτημα των απεργών του Σικάγο, θεωρείται παρελθούσα συνθήκη. Η ανεργία καλπάζει και στην πραγματικότητα ξεπερνάει το ¼ του εργατικού δυναμικού, ο επισφαλώς εργαζόμενος με τα ελαστικά ωράρια, την ανασφάλιστη εργασία και τη διαρκή απειλή της απόλυσης είναι η επικρατέστερη φιγούρα της εργατικής τάξης, και την ίδια στιγμή μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άδειες πετσοκόβονται με ταχείς ρυθμούς. Η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω οικονομικών δυσχερειών, έρχεται να επισφραγίσει τη ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα που βιώνει το προλεταριάτο σήμερα.

Συνείδηση

Τα τελευταία 30 χρόνια το προλεταριάτο της χώρας διεμβολίστηκε από τον σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό, πείστηκε από τις υποσχέσεις ταξικής ανέλιξης και επιβεβαίωσε υλικά τη μικροαστική ονείρωξη μέσα από τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Κατακερματισμένο και από την αναδιάρθρωση των μέσων παραγωγής βρέθηκε να αποθεώνει τον ατομικισμό και την προσωπική καβάντζα, ξεχνώντας έτσι ότι μέσω της συλλογικής ταξικής συνείδησης και των συλλογικών αγώνων κατόρθωσε να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του μέσα στα χρόνια.

Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της εποχής. Να επανακτήσουμε ως εργατική τάξη τη συνείδηση της θέσης μας και των συλλογικών μας συμφερόντων. Συμφέροντα τα οποία στέκουν στην ακριβώς αντίθετη θέση με αυτά της αστικής τάξης, της τάξης των αφεντικών, του κράτους και τους κεφαλαίου.

ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ – ΤΩΡΑ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Η φετινή πρωτομαγιά έχει ιδιαίτερη σημασία για την εργατική τάξη. Το νόημά της δεν περιορίζεται πια μόνο στο να τιμηθούν και να κρατηθούν ζωντανοί στην μνήμη οι εργατικοί αγώνες του παρελθόντος και οι κατακτήσεις που αυτοί απέδωσαν. Αυτές, ούτως ή άλλως το Κεφάλαιο τις πήρε όλες πίσω δραττόμενο της ευκαιρίας που του παρουσιάζει η καπιταλιστική κρίση. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο είναι που η ουσία της φετινής πρωτομαγιάς είναι να συνειδητοποιήσει όλος ο κόσμος της εργασίας όχι μόνο τι σημαίνει η απώλεια όλων των κατακτήσεων των παλιών εργατικών αγώνων – αυτό έτσι κι αλλιώς το ζει στην καθημερινότητά του – αλλά και την ιστορική σημασία των κοινωνικών συνθηκών του παρόντος και κυριότερα τους τρόπους, τις μεθόδους, τις δυνάμεις και τα όπλα που έχει στην διάθεσή του για να ανατρέψει την οικονομική και πολιτική εξουσία του Κεφαλαίου.

Οι συνθήκες το έφεραν έτσι λοιπόν, που η φετινή πρωτομαγιά τυχαίνει να πέφτει πολύ κοντά στις εκλογές, παραδοσιακά μια από τις μεγαλύτερες παγίδες-αναχώματα που χρησιμοποιείται απο Κράτος και Κεφάλαιο για να ενσωματώσουν το εργατικό κίνημα. Από την μία οι παραδοσιακοί πυλώνες της πολιτικής εξουσίας του Κεφαλαίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ευθυγραμμισμένοι πλήρως με τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών έχοντας καταστρέψει κάθε κοινωνική παροχή, έχοντας βάλει πλάτες σε αφεντικά για την στήριξη των συμφερόντων τους, έχοντας συγχωνεύσει σχολεία και νοσοκομεία, έχοντας οδηγήσει μισθούς και συντάξεις στο ναδίρ και τελικά έχοντας διαλύσει και εξεφτελίσει κάθε δομή εργατικής διεκδίκησης και εκπροσώπησης με την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων αλλά και κλαδικών συνδικάτων έρχονται σήμερα με χαρακτηριστικό θράσος να ζητήσουν την ψήφο των εργαζομένων με σύνθημα πια όχι το «λεφτά υπάρχουν» αλλά με το «δεν θα κοπούν άλλα». 

Ισπανία: Σύλληψη της Γραμματέας της αναρχοσυνδικαλιστικής CGT

Η καταπίεση συνεχίζετε μετά την γενική απεργία της 29 Μάρτη. Σήμερα το πρωί, την ώρα που πήγαινε στην δουλειά της, άνδρες της Καταλανικής αστυνομίας, συνέλαβαν την γραμματέα της οργάνωσης της CGT στην Βαρκελώνη Laura Gómez και την οδήγησαν στο τμήμα στο Les Corts. Οι κατηγορίες της αστυνομίας είναι καταστροφές και εμπρησμός στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης.

"Οι κατηγορίες ενώ δεν έχουν καμία πραγματική βάση αλήθειας σκοπεύουν να δημιουργήσουν την εικόνα ενός βίαιου ατόμου και παράλληλα να ποινικοποιήσουν κάθε συμμετοχή σε διαμαρτυρίες θέλοντας να αναστείλουν τον αυξητικό ρυθμό ένταξης των εργαζομένων στην CGT. Η συμμετοχή της Laura στην γενική απεργία ήταν απόλυτα ειρηνική και οι δράσεις της έχουν να κάνουν με την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων" ήταν η άμεση δήλωση του συνδικάτου που οργάνωσε διαμαρτυρία μπροστα στο τμήμα όπου κρατήτε η Gomes

Η σύλληψη της Gomez «συμπίπτει» με την δημοσίευση από την αστυνομία ενός site με φωτογραφίες (κατα τα Ελληνικα πρότυπα) που έχουν τραβηχτεί κατά την διάρκεια των επεισοδίων και που καλεί τους πολίτες να ρουφιανέψουν τα στοιχεία εκείνων που εμφανίζονται στην σελίδα.

http://www.kaosenlared.net/component/k2/item/16038-sigue-la-oleada-represiva-detenida-la-secretaria-de-organización-de-la-cgt-barcelona-por-actos-relacionados-con-el-29m.html

Πηγή: indymedia.athens

Χρυσή Αυγή και οι ιστορικές φασιστικές της προεκτάσεις

Βρισκόμενοι μπροστά στις εννέα τελευταίες ημέρες πριν τις εκλογές, ο Κόκκινος Φάκελος αποφάσισε να δημοσιεύσει αυτό το - όχι με την παραδοσιακή έννοια- ιστορικό άρθρο, σχετικά με τις φασιστικές προεκτάσεις της Χρυσής Αυγής και την ιστορική προέκτασή τους στο βαθύ και σκοτεινό παρελθόν του φασισμού.

Καταρχήν, ξεκινάμε με την παρακάτω ιδεολογικοπολιτική θέση την οποία δηλώνουμε στο σημείο αυτό για αποφυγή παρεξηγήσεων. Η Χρυσή Αυγή, δεν αποτελεί απλά ένα πολιτικό κόμμα, ούτε σκέτα ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Είναι μια σύγχρονη διάσταση του ελληνικού παρακρατικού μηχανισμού με φασιστικές προεκτάσεις. Με άλλα λόγια διαπλέκεται και περιπλέκεται σε ταξικότατους κατασταλτικούς μηχανισμούς του λαϊκού κινήματος (ΜΑΤ, αστυνομία κτλ) σε σκιώδη και βρώμικο ρόλο και πάντα με εντολέα τις αστικές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετούν το ελληνικό κεφάλαιο.

Θα ξεκινήσουμε την ιστορική μας συσχέτιση με βάση την τελευταία δήλωση του αρχηγού της στο κανάλι "Κόντρα" και θα δούμε το βαθύτερο ιστορικό στίγμα και τις φρικτές ομοιότητές της με άλλες ρήσεις και προτάσεις γνωστών από την ιστορία προσώπων.

Στην εν λόγω τηλεοπτική "παράσταση" έγινε λόγος για τον θαυμασμό του κ. Μιχαλολιάκου στο πρόσωπο του Μεταξά, τον αξιωματικό Ντερτιλή και το "μεγάλο παραμύθι του Πολυτεχνείου".

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Με μεγάλη επιτυχία, μαζικότητα και παλμό πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στη Θεσ/νίκη η πορεία που οργάνωσε το Ανοικτό Συντονιστικό ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Το παρόν τους έδωσαν κάτοικοι από το Κιλκίς και τη Χαλκιδική με δικά τους πανώ.

Μερικά από τα συνθήματα που βροντοφώναξαν:

-Εξόρυξη δεν γίνεται, μη τρέφετε ελπίδες, αν θέλετε χρυσό, ανοίξτε τις θυρίδες,

-Θέλουμε τα δάση, θέλουμε νερό και όχι έναν τάφο φτιαγμένο από χρυσό.

Η πορεία ξεκίνησε από την καμάρα και αφού διέσχισε κεντρικούς δρόμους της πόλης κατέληξε στο σημείο αφετηρίας.

ΕΝΙΑΙΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΣΤΙΣ ΜΙΖΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ

Σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα επιχειρούμε να απαντήσουμε διαμέσου δύο σημαντικών κειμένων από την Κύπρο:

Πρώτον, τελικά, τι ήταν η κρίση των Ιμίων που κόστισε τρις δραχμές και τρείς ζωές, αλλά και γιατί στήθηκε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, αυτή η τεράστια και εξίσου επικίνδυνη πολιτική και επιχειρησιακή μούφα; Δεύτερον, ποιος ο πραγματικός ρόλος των Σημίτη, Κληρίδη, Τσοχατζόπουλου, των κυπριακών κομμάτων ΔΕΚΟ-ΕΔΕΚ-ΔΗΣΥ-ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ (τώρα ΕΥΡΩΚΟ) και του δικηγορικού γραφείου του Τ.Παπαδόπουλου; Τρίτον, ποιος ο ρόλος του Βατοπεδίου και του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου;

Μήπως τελικά ο πατριωτισμός και οι «εθνικές ανάγκες» σκεπάζουν τη μπόχα της μίζας, της διαπλοκής πολιτικών-στρατιωτικών-επιχειρηματιών-καναλιών και της πραγματικής ουσίας του αστικού συστήματος εξουσίας; 

Άκης - Κύπρος: Ενιαίο αμυντικό δόγμα εθνικοπατριωτικών μιζών (Τετάρτη, 18 Απρίλιος 2012)

Οι αληθείς απαντήσεις σε θέματα ... βαθιάς πολιτικής έχουν ως ένα και μοναδικό προαπαιτούμενο την διατύπωση των ορθών (λογικών) ερωτημάτων. Εάν γίνει κατανοητή η (μία και μοναδική) προ-υπόθεση (εργασίας), ότι δηλαδή πατριωτική δεξιά σημαίνει (όπου γης) τεράστιες μπίζνες και κέρδη για τους ... εκπροσώπους της, η διατύπωση των ορθολογικών ερωτημάτων καθίσταται μάλλον αυτονόητη υπόθεση. Δεν απαιτείται παρά στοιχειώδης ρεαλισμός, ή αλλιώς δυνατότητα “δεύτερης ανάγνωσης” πίσω και μέσα από τις γραμμές των “μέσων” που καθαγίασαν και καθαγιάζουν (προφανώς με το αζημίωτο) τις πατριωτικές μπίζνες.

Τα ορθολογικά ερωτήματα για τις πολυσυζητημένες τις τελευταίες μέρες σχέσεις συνεργασίας του Ελλαδίτη πατριώτη “αμυντικού” υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου με τις εθνικο-πατριωτικές “αδελφές δυνάμεις” της Κύπρου, θέτει η ψαγμένη “Δεύτερη Ανάγνωση” που υπογράφει ο κοινωνιολόγος Α. Παναγιώτου.

Ομολογουμένως, ο επιλεγείς τίτλος για την διατύπωση των ερωτημάτων – Οι μίζες του ενιαίου αμυντικού δόγματος: Και αν ανοίξει το στόμα του και ο Άκης ή οι Ρώσοι για τους S-300; - είναι ευρηματικός υπό την έννοια ότι διευκολύνει τον δρόμο της πολιτικής σκέψης προς τις αληθείς απαντήσεις. Με δεδομένο ότι ο Τσοχατζόπουλος δε μπορεί να ήταν ο μόνος “που τα μάζεψε” από την τσόχα του άθλιου “παιχνιδιού” των εθνικοπατριωτικών μιζών ούτε βέβαια τα “μάζεψε μονάχος” ελέω ... ονόματος, τώρα που ... τον μαζέψανε υπέρ πίστεως και πατρίδας(γράψτε λάθος: παρτίδας) καλείται ως σοβαρός παίκτης να παίξει ηρωικά τα πατριωτικά ρέστα του αξιώνοντας την συμπαράσταση της φάμπρικας που επί χρόνια εισέπραττε την πατριωτική γκανιότα. Εμ, να συλλαμβάνεται ο “παίκτης” και να (ή για να) ... σφυράει κλέφτικα η λέσχη στην οποία μετείχε, αυτό δεν το θέλει ούτε ο ίδιος ο θεός (των εθνικοπατριωτικών μιζών), ούτε ακόμα και αυτοί οι επί της γης ιερο-μόναχοι εκπρόσωποί του.

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Αντιφρονούντων

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα; 

Εν τέλει και μετά από αρκετές αναβολές οι πιο περίεργες μεταπολιτευτικά εκλογές φαίνεται να είναι γεγονός. Εάν και το ίδιο το αποτέλεσμα των εκλογών σίγουρα σηματοδοτεί μια εντελώς καινούργια κατάσταση, με τις προβλέψεις να μιλάνε για την είσοδο στην βουλή δύο φασιστικών κομμάτων (ΛΑΟΣ, Καμμένος) και ενός ναζιστικού, μεγάλη άνοδο της αριστεράς και ταυτόχρονα κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας, στο παρασκήνιο της προεκλογικής περιόδου συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα. Πιο σημαντικό από της ίδιες της εκλογές, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται. Η μέχρι στιγμής μονοθεματικότητα γύρω από το θέμα της εγκληματικότητας, όπως προβάλλεται από ΜΜΕ και την πολιτική εξουσία δείχνει έναν εντελώς καινούργιο τρόπο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και αυτό στο βαθμό που σηματοδοτεί ουσιαστική αλλάγη στην ίδια την άσκηση εξουσίας είναι σίγουρα πιο σημαντικό από την διαχείριση της. 

Η τεράστια σε διάσταση επιχείρηση αποπροσανατολισμού των οικονομικά λεηλατημένων μικροαστών, τηλεθεατών και ψηφοφόρων είναι πρωτοφανής σε κυνισμό και αγριότητα. Χωρίς ακόμα να έχει τελειώσει την επίθεση του εναντίον των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, με μηδενική νομιμοποίηση στα μάτια αυτών που εξουσιάζει και ενώ η θέση του είναι τουλάχιστον επισφαλής, το καθεστώς προσπαθεί να αλλάξει τον ίδιο του τον ρόλο και να επιβληθεί σαν ο μεγάλος προστάτης της κοινωνίας. Όλη η επιχείρηση μοιάζει σαν να προσπαθεί να σβήσει σε μια στιγμή από την μνήμη των προλετάριων και των μικροαστών όλη την ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών ετών και να επανεκκινήσει την κοινωνική μηχανή από την αρχή με άλλους όρους. Ο βασικός μισθός πήγε 400 ευρώ (μόλις πρίν δυο μήνες) και η κοινωνία εξαθλιώθηκε από κάποια περίεργη φυσική καταστροφή ή επιδημία, την οποία τώρα ο Χρυσοχοίδης, οι Ναζί, ο Καρατζαφέρης ή ο Σαμαράς καλούνται να διαχειριστούν και για την οποία προτείνουν λύσεις. Στην κοινωνία – στρατόπεδο συγκέντρωσης ούτε οι Χρυσοχοίδηδες , ούτε οι Σαμαράδες είναι υποχρεωμένοι να εξηγούν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Έχουν δικαίωμα επί της ζωής και του θανάτου όλων των φυλακισμένων εντός του στρατοπέδου, του οποίου και εγγυούνται την εύρυθμη λειτουργία σκοτώνοντας και εκτελόντας όσο συχνά χρειαστεί. Το ολοκαίνουργιο κόμμα της Τάξης σχεδιάζει να εφιαλτικό δυστοπικό μέλλον με ορδές μπάτσων στους δρόμους, μισθοφόρους και πολιτοφύλακες στις γειτονιές και εάν χρειαστεί στρατό γύρω από κυβερνητικά κτήρια. Ο σχεδιασμός είναι αυτός που αρμόζει στην στρατιωτική επιβολή επί ενός εχθρικά διακείμενου πληθυσμού. 

Hollywoodιανή συνείδηση

σε ρυθμούς πολυβόλου, ο Ανώνυμος Προβοκάτορας

Αναγκαστικά αυτό το άρθρο άλλαξε με τα γεγονότα να με χτυπούν το ένα μετά το άλλο. Ο θάνατος του Δημήτρη Χριστούλα ήταν ίσως ένα πρώτο ταρακούνημα για πολλούς, όμως όταν άρχισαν τα απανωτά άρχισα να χάνω την μπάλα και το αίμα μου να βράζει από θυμό. Ειδικά όταν είδα την είδηση για τον θάνατο του Σάββα Μετοικίδη και την αντίδραση που είχε οριακά θόλωσα. Άνοιξα και την επόμενη το pc για να δω άλλο ένα θανατικό αυτό του Νίκου Παλυβού. Τι γίνεται ρε πούστη μου ;! Έχει φτάσει ως εδώ το πράγμα και η νηνεμία συνεχίζει ; ! Ήρθαν πολλές κακίες στο μυαλό μου να ξεστομίσω, πικρόχολα σχόλια, κριτικές σωστές και μη, αλλά αδιαμφισβήτητα ο τόπος που έπρεπε και πρέπει όλοι να κοιταχτούμε και να απαντήσουμε είναι ο καθρέφτης. Τι δηλαδή έχει στο νου του ο καθένας πάνω σε όλα αυτά και τι είναι έτοιμος να κάνει για όλα αυτά λες και δεν υπήρχε τίποτα να κατηγορήσει. Εκεί μου ήρθε πως δεν πρέπει να γράψω κάτι άλλο, αλλά να εμβαθύνω, να κάνω ακόμα πιο αιχμηρό αυτό το άρθρο, όχι σαν λύση στο πρόβλημα αλλά σαν ένα ακόμα προβληματισμό ίσως και για να ελαφρώσω από τις ενοχές της απραξίας. Πάσχουμε λοιπόν από Hollywoodιανή συνείδηση όταν βέβαια ξεπερνάμε τα αποτελέσματα της κοινωνικής λοβοτομής και λήθης που μας γίνεται καθημερινά. Τι σκατά όμως είναι αυτή η Hollywoodιανή συνείδηση ;

Ας ξεκινήσουμε από την πεζή καθημερινότητα, αυτή που τα μέσα μαζικής εξημέρωσης άλλοτε την παρουσιάζουν ως ονειρική σωτηρία κι άλλοτε ως κόλαση του Δάντη (του αρχαίου μην μπερδεύεσαι), πάντα ανάλογα με το μήνυμα που θέλουν να περάσουν. Εμείς την θεωρούμε καθημερινότητα αλλά είναι βγαλμένη πραγματικά από ταινίες καταστροφής αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, απλά τα εφέ του “σκηνοθέτη” καλύπτουν την βρώμα και την δυσωδία μιας κοινωνίας που έχει εντρυφήσει στον κανιβαλισμό, την αποξένωση, το μίσος σε αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει, την ελπίδα σε αυτό που έχει μάθει, την βαθιά πίστη πως τίποτα δεν θα αλλάξει και σιγά-σιγά νιώθει την αβάσταχτη μυρωδιά της σαπίλας. Υπερβολικός ; Πόσους βλέπεις να ψάχνουν τα σκουπίδια πια ; Πόσους φίλους γνωστούς έχεις που είτε έχουν μεταναστεύσει ή είναι άνεργοι ή απλήρωτοι ; Πόσους άστεγους πέτυχες σήμερα ; Τι σκέφτεσαι μαλάκα για το μέλλον ε ; Πόσοι αυτοκτόνησαν την τελευταία εβδομάδα ; Ακόμα και εκείνοι που ζούσαν σε ροζ συννεφάκια προσγειώνονται ανώμαλα σε ένα τοπίο που οι αυτοκτονίες θεριεύουν μέρα με τη μέρα και το καλό νέο έχει αποκτήσει πιθανότητα που τείνει στο μηδέν. Ναι, ναι μη σας μιζεριάσω, τι να σας μιζεριάσω που είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά ενός συστήματος που απλά δεν κερδίζει όσα κέρδιζε και για αυτό έχει βαλθεί να μας γαμήσει όλους χωρίς σάλιο. Όσο και να κλειδαμπαρώσεις την πόρτα, να γυρίσεις τα μάτια σου, εκείνες τις ώρες στον καθρέφτη το σύστημα σου δίνει την χαριστική βολή λες και βλέπεις τα φαντάσματα από το Mirrors, ειδικά όταν η ζωή μοιάζει σαν τους στίχους από το Ticks & Leeches των Tool. Οπότε μην προσπαθείς να διασκεδάσεις την κοινωνική γκιλοτίνα που έχει στηθεί και μας έχει επιστρέψει στην κτηνώδη κατάσταση όπου μοναδική λύση είναι η επιβίωση (ή η αυτοκτονία…) με κάθε μέσο, δηλαδή τόσες χιλιάδες χρόνια κοινωνικής ζωής (ακόμα κι αν πάρω από τον πρώτο πολιτισμό της Μεσοποταμίας το 5000 πΧ είναι μάνι-μάνι 7000 χρόνια !!!) κατάφεραν να μας γυρίσουν πίσω σε σαβάνες – πόλεις με κυνηγούς και θηράματα στην ίδια λογική που ζει η αντιλόπη με το λιοντάρι, τον γύπα και την ύαινα. Καταστάσεις Mad Max….

Aσκήσεις ολοκληρωτισμού

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών με τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των κοινωνικών και εργατικών διεκδικήσεων, την απομαζικοποίηση των συνδικάτων και την ενίσχυση εθνικιστικών ρευμάτων, ένα ερώτημα πλανιέται πάνω από το κίνημα: γιατί η εργατική τάξη δείχνει να ενεργεί ενάντια στα συμφέροντα της; γιατί δένεται στο άρμα του φασισμού; πως οι κεφαλαιοκράτες αποσπούν για μια ακόμα φορά τις απαραίτητες για αυτούς συναινέσεις; Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Διατυπώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 30 όταν μέσα στην κρίση η εργατική τάξη αντί να ενωθεί στην προοπτική μιας παγκόσμιας επανάστασης στράφηκε προς το φασισμό.

Για να επιχειρήσουμε όμως μια απάντηση θα πρέπει πρώτα να θέσουμε ένα ερώτημα πρωθύστερο: ποία είναι η πραγματική φύση του ολοκληρωτισμού; Τόσο η αστικο-σοσιαλδημοκρατική όσο και η σταλινική προπαγάνδα επί δεκαετίες απογύμνωσαν τον ολοκληρωτισμό από το ουσιαστικό του περιεχόμενο. Για αστούς και σοσιαλδημοκράτες ολοκληρωτισμός σημαίνει τη στέρηση από το κράτος ατομικών ελευθεριών όπως το δικαίωμα στην ελεύθερη διατύπωση γνώμης. Για τα κομμουνιστικά κόμματα ολοκληρωτισμός ήταν ο φασισμός, ένα ιστορικό φαινόμενο, που συνδέθηκε μεν με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο αλλά συνετρίβει οριστικά από τον κόκκινο στρατό με την πτώση της Γερμανίας. Θα ήταν περιττό πιστεύω να αναλύσουμε το πλαστό σχήμα και των δύο ερμηνειών. Το τι συγκαλύπτουν είναι πρόδηλο. Θα ήταν όμως απλουστευτικό αν στην προσπάθεια μας να διατυπώσουμε έναν περιεκτικό ορισμό επιχειρούσαμε μια απλή υπέρθεση των δύο ερμηνειών. Σε τι συνιστάται λοιπόν ο ολοκληρωτισμός;

Cineύρεση Νο 5 - Ο θάνατος του εμποράκου

Η τηλεταινία «Ο θάνατος του εμποράκου» ( 1985 ) αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου ( 1949 ) του Άρθουρ Μυλλερ, που σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία ( παιζόταν στο θέατρο για 742 μέρες ) πήρε τρία βραβεία συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου λογοτεχνικού βραβείου της Αμερικής ( βραβεία Πούλιτζερ, Θεατρικών Κριτικών, καθώς και το βραβείο Αντοανέτ Πέρι ) ενώ χάρισε αμέσως παγκόσμια αναγνώριση στον συγγραφέα. Πρόκειται για την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας. Ο Γουίλλυ Λόμαν, είναι ένας εμποράκος ο οποίος σε αρκετά μεγάλη ηλικία πλέον, έχει μείνει στα «αζήτητα» χωρίς δουλειά, αλλά κυρίως χωρίς συμπαράσταση από τους αγαπημένους του γιους. Η αγωνία του για το μέλλον των παιδιών του καθώς και το άγχος του ότι στα μάτια των άλλων μοιάζει αποτυχημένος, τον οδηγούν σε σύγκρουση μαζί τους. Πηγή έμπνευσης για την εξέταση του μύθου του αμερικανικού ονείρου, αποτέλεσε για τον Μυλλερ ο πατέρας του, ο οποίος ήταν έμπορος γυναικείων ρούχων στη Νέα Υόρκη και στη μεγάλη οικονομική ύφεση, το 1929 καταστράφηκε.

Πηγή: tvxs.gr

via: Κόκκινος Τύπος

Οι καπιταλιστικά νόμιμες παρανομίες του Άκη

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η σύζυγός του, όποιο πρόσωπο είναι άμεσα εμπλεκόμενο σε ότι κατηγορείται ο πρώην κορυφαίος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, αποδοκιμάζεται από εκατομμύρια εργαζόμενους. Στη συνείδησή τους, είναι ήδη ένοχοι για ότι κατηγορούνται. Και όχι άδικα.

Αμύθητες περιουσίες φτιάχτηκαν, με κομπασμό και επίδειξη νεόπλουτου, που ακόμα και οι πλέον απρόσεκτοι μαφιόζοι θα απέφευγαν να την δείξουν. Ήταν τέτοια η βεβαιότητά τους, πως ποτέ δεν πρόκειται να τους αγγίξει, όχι η αστική δικαιοσύνη, αλλά κυρίως μια ολόκληρη κοινωνία, που συνειδητά επιδίωξαν να τη διαμορφώσουν κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσή τους, έτσι που ηλίθιος να είναι, όλα αυτά τα χρόνια, όποιος απέφευγε να χτίσει τη ζωή του γύρω από συλλογικές αξίες, αγώνες, και όχι μέσα από την ατομική «μαγκιά», που συνήθως μεταφραζόταν με το να γίνονται κάποιοι συστατικό στοιχείο της κίνησης του ελληνικού καπιταλισμού, και του πως πλουτίζεις μέσα σε αυτόν. Ή καλύτερα με το πώς νόμιζαν ότι μπορούν να πλουτίσουν.

Όμως παρόλα αυτά, όλα ετούτα είναι πλέον στα όρια του προφανούς. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, αναδεικνύει σε όποιον έχει το κριτήριο να δει, και κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα, ιδιαίτερης αξίας για την περίοδο που περνάμε. Και φυσικά κανείς δεν ξεχνά, πως ότι βλέπουμε αυτές τις ημέρες, με αρκετά θεατρικό τρόπο είναι η αλήθεια, αφορά όλο το ηγεμονικό πολιτικό προσωπικό του ελληνικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για τρεις δεκαετίες.

Ιδεολογία τσέπης

 

του Αντώνη Αντωνάκου*

Έφτασε τελικά ο καιρός όπου η μικροαστική τάξη μορφοποιήθηκε πλήρως. Οι κάθε λογής εξουσίες ευθυγράμμισαν τη ρητορεία τους με το μικροσυμφέρον του μικροαστού. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε μεταπολεμικά σʼ ένα μεγάλο κομμάτι της αγροτικής-κατά κύριο λόγο-αλλά και της εργατικής τάξης λειτούργησε ψυχολογικά ώστε να μορφοποιηθεί πλήρως και να αποκτήσει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά η μικροαστική τάξη που, στην υπόλοιπη Ευρώπη είχε προκύψει από τη βιομηχανική επανάσταση και είχε προλάβει να παίξει το ρόλο της στις συνθήκες δημιουργίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. 

Ο Έλληνας μικροαστός είναι αστός σε σμίκρυνση. Έπαιρνε μάτι πάντα τις συνήθειες του αστού αντιγράφοντας με αρχοντοχωριάτη γελοιότητα τον πολιτισμό που ο αστός κληρονόμησε από το φεουδάρχη. Ο μικροαστός δε δημιούργησε ποτέ κανενός είδους πολιτισμό. Τρέφεται παρασιτικά με τα πολιτιστικά αποφάγια του αστού. Ζούσε και ζει πάντα στο πολιτιστικό περιθώριο, μηρυκάζει χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει τις ιδέες του αστού. Χορεύει αρκουδίσια τους χορούς του αστού και τραγουδάει φάλτσα τα τραγούδια του. Δέχεται κάθε φωτισμένη δεσποτεία που κολακεύει το εγώ του και λαϊκίζει υπέρ των συμφερόντων του. Προορισμός του μικροαστού είναι να εκχυδαΐσει και να καταστρέψει ότι δημιούργησε το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα. 

Η Ελλάδα όμως δεν είχε ποτέ-κυρίως ειπείν-αστική τάξη αλλά μια δράκα κομπραδόρων μεσοαστών που λεηλατούν τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη, προσπαθώντας βάρβαρα να περάσουν στην αστική τάξη μέσα από την πιο χυδαία και ευτελή απάτη, νοθεύοντας τα πάντα, από τρόφιμα μέχρι ιδέες. Καίγοντας, καταστρέφοντας, μολύνοντας, κρατώντας στο λεξιλόγιό τους μονάχα το κέρδος, τις αγορές και την απόδοση.

Για τους μεμονωμένους συντρόφους...

Η φωτιά μας ψιθυρίζει σύντροφε, την ακούς; Ακούγεται το τρίξιμο από τα κλαράκια που σπάνε παραδομένα στην δύναμη της φωτιάς, αυτά τα κλαράκια που σε λίγο θα γίνουν στάχτη όπως και τα όνειρά μας. Καίει σύντροφε, καίει η φωτιά του χρόνου, δεν μπορώ να δω πια ούτε και ‘γω αν είναι από τον κάδο που στήσαμε οδόφραγμα, από τα ντοκουμέντα που καίμε από εκδίκηση είτε από τα λάστιχα στο μπλόκο, μπορεί να είναι και από τις ενοχές μας. Τώρα καταλαβαίνω την Κατερίνα, έτσι και αυτή εγκλωβισμένη σε μια αριστερά της βιτρίνας που βολευόταν στην καβάτζα της αλλά και στα παιδιά που κύκλωναν το Α που σαν σύγχρονοι γελωτοποιοί συμπλήρωναν το τσίρκο που έπαιζε μπροστά στα μάτια μας. Τόσα χρόνια στριμωγμένοι στην ελπίδα πως κάτι θα γίνει, χτίζαμε και γκρεμίζαμε, λέγαμε και αθετούσαμε, λυσσάγαμε και πέφταμε ύστερα ναρκωμένοι στην βολή της απάθειας και της ηρεμίας γιατί μόνο στα βιβλία ελπίζαμε πως θα πάμε “τρία κλικ αριστερά”. Και τώρα το φάντασμα του 80 επιστρέφει, με σεντόνι μουχλιασμένο που ζέχνει από τα προδομένα όνειρα, τις μεγάλες αφηγήσεις που τώρα μας στοίχειωσαν. Λες και γινήκαμε ορφανά που μας κοίμιζαν με αυτά οι δικοί μας, τώρα τα ακούμε και δακρύζουμε, πότε από αναπόληση, πότε από συγκίνηση, πότε από φόβο μήπως δεν μπορούν πια να διώξουν τον “μπαμπούλα” της πραγματικότητας. Μόνο που ήμασταν όλοι υιοθετημένοι και δεν το χωνέψαμε ποτέ, μας φόβιζε γιατί έπρεπε από παιδιά να σταθούμε στα πόδια μας, να αντέξουμε τις πτώσεις, τις σφαλιάρες, τις ήττες μα πιο πολύ να πιστέψουμε στην νίκη, να την καταφέρουμε, να μην την φοβηθούμε. Δύσκολο να ζεις χωρίς γονείς, με ποιους θα μείνεις μέχρι τα 30; ποιοι θα χρηματοδοτούν τα “ελπιδοφόρα” σχέδια; ποιος θα σου χτυπά την πλάτη όταν κερδίζεις ψίχουλα ή όταν χάνεις ολόκληρα σπίτια; Το εσύ έμοιαζε περισσότερο με θανατική καταδίκη, παρά απελευθέρωση από τον δήμιο που συγκατοικούσε μέσα μας.

Η ελεημοσύνη ως πηγή δυστυχίας

Και συ λοιπόν 

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις 

από φωνή 

από τροφή 

από άλογο 

από σπίτι 

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: 

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν. 

Μιχάλης Κατσαρός 

Τα παλαιά χρόνια όταν υπέφερε κάποιος υπέφερε κατά μόνας και τον βοηθούσε ο όποιος περίγυρος. Σήμερα η δυστυχία ο πόνος και η εξαθλίωση έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία του θεάματος. Είμαστε σε ζωντανή σύνδεση με τη δυστυχία του άλλου αλλά δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Ακόμα κι αν τον βοηθήσουμε οργανωμένα θα είναι για να μπορέσουμε αύριο να έχουμε οφέλη, άρα στην πραγματικότητα να εκμεταλλευτούμε τη δυστυχία του προκαλώντας του μια ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία. 

Ο όρος ανθρωπιστικές τραγωδίες είναι το ακαδημαϊκό προκάλυμμα της επέλασης του «πολιτισμένου κόσμου» που σωρεύει και τοκίζει τις δυστυχίες. Η ελεημοσύνη έρχεται να σπαράξει και το τελευταίο χιλιοστό αξιοπρέπειας. Χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορείς να βγεις απʼ την όποια τραγωδία και να ορθοποδήσεις. Θα είσαι πάντα υποχείριο του ελεήμονα, που αυτάρεσκα σκουπίζει το χνώτο της ζητιανιάς απʼ το ναρκισσιστικό καθρέφτη της καλοζωίας του. 

Η εξουσία υπογραμμίζει την ανωτερότητά της με την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη είναι ο βρυχηθμός του τέρατος που για να χορτάσει κατασπαράζει την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ελεημοσύνη ξεφτά και ξεθωριάζει το πιο ελεύθερο πνεύμα. Ο ελεήμων δέχεται την κατωτερότητα των πλασμάτων που ελεεί. Ο φτωχός είναι το απολίθωμα στο χείλος της αβύσσου του πλούτου. Η ελεημοσύνη είναι ένα ελάχιστο ποσοστό υπεραξίας που ισοφαρίζει την ευθύνη και την ενοχή. Ο φτωχός είναι φτωχός γιατί είναι αβέβαιος και φοβισμένος. Είναι αποτέλεσμα επιδρομής. 

Από τη μεταπολιτική στη μαζική δολοφονία: Ο νέος δεξιός εξτρεμισμός

Ο Ματίας Βαγκ είναι ερευνητής του αντιφασιστικού κινήματος, με εμπειρία άνω των είκοσι ετών στην τεκμηρίωση των κινημάτων της βορειοευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Στο άρθρο του, που δημοσιεύεται στο ένατο τεύχος της επιθεώρησης transform! (κυκλοφορεί στα κεντρικά βιβλιοπωλεία, από το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς και τις εκδόσεις «Νήσος») επισημαίνει τις μεταμορφώσεις της άκρας δεξιάς και την αλλαγή παραδείγματος στον τρόπο με τον οποίο αυτή παρεμβαίνει πολιτικά, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο ως μέσο συντονισμού και διάδοσης των ιδεών της

Του Ματίας Βαγκ

Η σφαγή στο νησί Ουτόγια και η επίθεση στο κυβερνητικό κτίριο του Όσλο με στόχο το σκανδιναβικό εργατικό κίνημα ήταν μια φρικτή ενέργεια, η χειρότερη στο ενεργητικό της δεξιάς τρομοκρατίας. Πώς μπόρεσε όμως να συμβεί; Πώς μια τρομοκρατική συνωμοσία τέτοιας έκτασης και με τόσο μακροχρόνια προετοιμασία κατάφερε να περάσει εντελώς απαρατήρητη από την αστυνομία;

Ας μη γελιόμαστε: επρόκειτο για πολιτική ενέργεια, με πολιτικά κίνητρα και προσανατολισμένη ενάντια σε πολιτικούς στόχους. Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη επίσημη αντίδραση το αρνήθηκε: αποπολιτικοποίησε την τρομοκρατική επίθεση, θεωρώντας την προϊόν τρέλας ή μοχθηρίας που στρεφόταν προς οποιονδήποτε, προς την «ανοιχτή κοινωνία» ως σύνολο, και που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί όπως ένα τσουνάμι, με εκκλήσεις για ηρεμία, περισυλλογή και εθνική ομοψυχία.

Κάλπη – κα Λόγια

του Ανώνυμου Προβοκάτορα

Ένας διαφορετικός τίτλος θα μπορούσε να ήταν “Ξεκίνησε η κυνηγετική περίοδος, παρακαλούνται τα κουκιά να έχουν το νου τους”. Και επειδή είστε πονηρούληδες αρκετά δεν θα αναφερθώ στο θέμα παρεμβαίνουμε – συμμετέχουμε ή όχι στις εκλογές, επειδή οι κριτικές και οι απαντήσεις για το ένα και το άλλο είναι ήδη fixed και απλά δέχονται ως καρύκευμα τις εκάστοτε συνθήκες. Λένε στην μαγειρική πως τα πολλά καρυκεύματα κρύβουν την γεύση ενός φαγητού και είναι μερικές φορές δείγμα πως το φαΐ μάλλον είναι μάπα. Έτσι λοιπόν φιλοδοξώ να διώξω τα καρυκεύματα από το φαγητό, ή στην χειρότερη να πω τι έχει προστεθεί, ώστε να είναι πιο εύκολη η απόφαση στο ερώτημα. Εξάλλου περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λένε, στην τελική άλλοι προτιμούν τα αλμυρά, άλλοι τα ξινά, τι σημασία όμως έχουν όλα αυτά την ώρα που η πείνα θερίζει ; Για να δούμε…

Υπάρχουν δύο τύποι που όσο και να διαφωνεί ή να συμφωνεί κανείς μαζί τους χρησιμοποιούνται στην αστική ( και όχι μόνο ) πολιτική κατακόρον. Τα επώνυμα αυτών με σειρά παλαιότητας Μακιαβέλι και Γκέμπελς, ο μεν μάστορας στην ηγεμονία, την πολιτική με το κουστούμι αλλά και με το σπαθί και ο δε μάστορας της προπαγάνδας, της ποδηγέτησης και της πλάνης. Επειδή όμως αρκετά ναζιστικά καθάρματα έχει ήδη ο πλανήτης δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τον δεύτερο. Ο Μακιαβέλι είχε την διορατικότητα να δει τους κρυφούς για τους ρομαντικούς ή κοινούς θνητούς, μηχανισμούς της πολιτικής. Μόνο μην χαμογελάτε χαιρέκακα εσείς που κρύβεται στο συρτάρι τον Γκράμσι και τις αναλύσεις του για την ηγεμονία και τον Μακιαβέλι, καλά παιδάκια είστε και εσείς που τσαμπουνάτε μαρξισμό αλλά το απόλυτο ευαγγέλιό σας είναι “Ο Ηγεμόνας” του Μακιαβέλι. Η μαγκιά είναι το “άνοιγμα” της κριτικής και ανατρεπτικής σκέψης και όχι η ανακάλυψη με όρους αρχαιολογικής ανασκαφής της τέλειας θεωρίας για την κατάκτηση της εξουσίας, την διατήρησή της ή ακόμα και την καταστροφή της. Τσελεμεντέδες υπάρχουν μόνο στην μαγειρική αλλά ακόμα και εκεί τα κάθε λογής συστατικά ποικίλουν τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα ανάλογα με το πόσο μερακλής ή όχι είναι ο οισοφάγος σας. Στο θέμα όμως πάλι γιατί παραστράτισα.

Οι εκλογές και η απουσία της εργατικής τάξης

Αναδημοσιεύουμε μιά ενδιαφέρουσα κριτική από τη συντακτική επιτροπή του Praxis. Δύο στοιχεία έχουμε μονάχα να συμπληρώσουμε. Πρώτον πως είναι η ίδια η φύση του μέσου, που ευνοεί την ανάδειξη αυτών των μικροαστικών χαρακτηριστικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια της αριστεράς. Η ίδια η ανάδειξη της κάλπης, σαν "κεντρική πολιτική αρένα" όπου από δείκτης της ωριμότητας της τάξης, μετατρέπεται σε "τελικό κριτή" κάθε στρατηγικής και τακτικής από την αριστερά. Δεύτερον πως δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στους πρώτους διδάξαντες αυτής της πολιτικής, τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ, που πολλά χρόνια τώρα φιλοξενούν στα ψηφοδέλτια τους πλειάδα "αστέρων" και προσωπικοτήτων.

avanti_maestro

Καθώς οι εκλογές μπαίνουν στην τελική ευθεία, ανακοινώνονται οι συνδυασμοί και τα προγράμματα και διακηρύξεις των κομμάτων. Για μια ακόμα αφορά εκωφαντική προβλέπεται να είναι ακόμα και η τυπική/παρουσία προβολή της εργατικής τάξης, γεγονός που δεν θα έπρεπε βέβαια να δημιουργεί εντύπωση αν δεί κανείς την ουσία και την πρακτική των περισσότερων κομμάτων. Και αν για τα ασικά κόμματα είναι αναμενόμενο, δεν εξαιρείται ούτε ο ο χώρος της αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος της εργασίας βρέθηκε, παρά την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πολλές και πρωτόγνωρες-μετά απο πολλά χρόνια- κινητοποιήσεις, με καταλήψεις εργοστασίων, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, συνευλεύσεις σωματείων. Και όμως κανένα απο αυτά τα στοιχεία δεν φαίνεται να αποτελεί το κύριο στίγμα/τμήμα των αριστερών προτάσεων, γεγονός που δείχνει και την σημερινή σχέση των αριστερών κομμάτων με το κοινωνικό υποκείμενο που θέλουν να εκπροσωπήσουν.

Κυριαρχούν οι πασαρέλες "προσωπικοτήτων" της αριστεράς, που στην πραγματικότητα είναι η αριστερή εκδοχή της αντίστοιχης αστικής αντίληψης. Πρόκειται για την παρέλαση γερασμένων κομματικών γραφειοκρατιών, που π.χ συμμετείχαν σε κάποιο κίνημα (Πολυτεχνείο) πρίν απο 40 χρόνια και εδώ και πολλά χρόνια ξημεροβραδιάζονται στα κομματικά υπόγεια, στις ταβέρνες και τις τιτανομαχίες των χειρισμών, των ομάδων, των διατυπώσεων αλλά και την έμπνευση φοιτητικών ακροατηρίων.

Πανεπιστημιακοί που έτρεξαν μέσα στην κρίση να υποστηρίξουν πρωτοβουλίες τύπου ΕΛΕ (που έκανε συνέδριο με την οικονομική ενίσχυση της Ευρωπαικής Ένωσης), επαγγελματικά στελέχη μακριά απο την παραγωγή, πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, επαγγελματίες της πολιτικής με δεκαετίες παρουσίας στο κοινοβούλιο, οικονομολόγοι και διανοούμενοι των οποίων οι προτάσεις και προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν και ένα κοινωνικό υπόστρωμα γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, αρχιτεκτόνων, δημοσιογράφων (χωρίς καμία συνδικαλιστική δράση), αντικαπιταλιστών μικρό-επιχειρηματιών κα συνθέτουν αυτό το μωσαικό της "εκπροσώπησης" της τάξης. Δηλαδή η αριστερή εκδοχή της μικροαστικής (και αστικής πολιτικής) που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελληνική κοινωνία.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΕΝΙΚιλκίς

Η Γενική Συνέλευση των γιατρών του νοσοκομείου προέβη στις παρακάτω διαπιστώσεις και αποφάσεις.

1. Βάσει του νόμου 39/84 ο αριθμός των επιτρεπόμενων εφημεριών ανά βαθμίδα είναι ο εξής: 

Διευθυντής: 4 ενεργές και 3 ετοιμότητος,

Επιμελητής: Α και Β: 5 ενεργές και 2 ετοιμότητος 

Ειδικευόμενοι: 7 ενεργές,

Βάσει των παραπάνω, τα οποία δεν επιδέχονται οποιαδήποτε μεταβολή, ορίζεται με ακρίβεια ο ανώτατος αριθμός των εφημεριών που θα πληρώνονται. Με δεδομένη την απόφαση της κυβέρνησης στην κατά γράμμα τήρηση αυτών των ορίων ανακύπτουν δύο αντικειμενικά και ουσιώδη προβλήματα:

Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι λόγω έλλειψης προσωπικού όλες πλέον οι κλινικές και τα τμήματα του νοσοκομείου αντιμετωπίζουν αντικειμενικό πρόβλημα κάλυψης των εφημεριών κατά το δεύτερο 15θήμερο εκάστου μηνός. 

Το δεύτερο πρόβλημα είναι οικονομικό, καθώς η χρηματοδότηση του ιδρύματος είναι τόσο ελλειμματική που δεν επαρκεί για να πληρωθούν ακόμη και αυτές οι λίγες προβλεπόμενες από τον νέο νόμο εφημερίες. Έτσι οι γιατροί θα υποστούν για ακόμη μια φορά τον εξευτελισμό να παρέχουν υπηρεσίες υγείας απλήρωτοι και απαξιωμένοι. 

Αυτά σημαίνουν ότι οι Έλληνες πολίτες γενικότερα και ο λαός του Κιλκίς και των γύρω περιοχών ειδικότερα, θα στερούνται πλέον την υγειονομική τους κάλυψη από το νοσοκομείο μας για τουλάχιστον 15 μέρες το μήνα.

2. Η πρόταση που έγινε παμψηφεί αποδεκτή από την συνέλευση έχει δύο σκέλη: 

Πρώτον, να εφαρμοστεί ο νόμος ως έχει αλλά να ενημερωθεί ο εισαγγελέας και όλος ο κόσμος ότι το νοσοκομείο δεν θα μπορεί να λειτουργεί για ολόκληρο το μήνα και ότι θα κινδυνεύσουν ανθρώπινες ζωές από την ανάλγητη, σαφέστατα ταξική και αντιλαϊκή, δολοφονική πολιτική λιτότητας των δυνάμεων κατοχής της χώρας. 

Δεύτερον, να φροντίσουμε να αδειάσουμε εντελώς το νοσοκομείο από νοσηλευμένους και να μην γίνει καμιά εισαγωγή που θα προϋποθέτει νοσηλεία πέραν της 15ης Μαΐου.

3. Η απόφασή μας θα κοινοποιηθεί στο ΕΚΑΒ και στα νοσοκομεία. της Θεσσαλονίκης. ώστε να βρίσκονται εν γνώσει του ζητήματος που προκύπτει και σε ετοιμότητα για διακομιδές των έκτακτων περιστατικών που δεν θα είναι πλέον δυνατόν να νοσηλευτούν στο Γ.Ν. Κιλκίς ώστε να γίνονται αποδεκτά από νοσοκομεία όμορων περιοχών. Επίσης η απόφαση θα κοινοποιηθεί σε όλα τα ΜΜΕ, στους κατοίκους του νομού, στον Δήμο και στην Περιφέρεια, όπως και στους λοιπούς φορείς της κοινωνίας των πολιτών, με σκοπό την αποφασιστική δραστηριοποίηση των κατοίκων της περιοχής και όλων των πολιτών. Οι πολίτες οφείλουν να είναι γνώστες της κατάστασης, να συνειδητοποιήσουν ότι η υγειονομική και γενικότερη πολιτική λιτότητας μέσω των μνημονίων πλέον παίρνει μορφή γενοκτονίας. Τους καλούμε σε εκδηλώσεις αντίστασης κατά της αδιέξοδης, και αντιλαϊκής αυτής πολιτικής, τους θέλουμε αλληλέγγυους στις κινητοποιήσεις μας και συν-διεκδικητές μιας σωστής δημόσιας και δωρεάν υγείας για όλους, τους καλούμε σε έναν παλλαϊκό αγώνα διαρκείας μέχρι την οριστική ακύρωση του σχεδίου εξαθλίωσης του λαού και καταρράκωσης του ΕΣΥ, μέχρι την τελική νίκη.

ΒΕΚ-ΜΕΚ: Εργοδοσία, μπάτσοι, ΣΕΒ και ΜΜΕ αγκαζέ ενάντια στους απεργούς εργάτες

Δημοσιεύουμε την επιστολή εργάτη του ομίλου Λεμονιά για τις εξελίξεις στο απεργιακό τους μέτωπο. Στις 11/4 κι αφού είχε δημοσιευτεί την προηγούμενη μέρα η απόφαση της έφεσης για το νόμιμο της απεργιακής κινητοποίησης οι εργάτες συνέχισαν μαζικά την απεργιακή περιφρούρηση.

Ο εργοδότης αφού πέρασε από τα εργοστάσιά του στη Α’ ΒΙΠΕ, κατευθύνθηκε στο τρίτο εργοστάσιό του όπου έλπιζε να μη συναντήσει απεργιακή περιφρούρηση. Συναντώντας όμως κι εκεί απεργούς, έπεσε μόνος του κάτω, υποστηρίζοντας ότι χτυπήθηκε. Οι απεργοί εργάτες τον συμβούλεψαν ότι το θέατρο της πτώσης δεν πρόκειται να του δώσει γνωμάτευση από ιατροδικαστή κι έτσι σηκώθηκε για να συνεχίσει τους διαπληκτισμούς μαζί τους με την φιλική συνδομή της αστυνομίας της Ν. Ιωνίας (5 άσπρα + 2 ασφαλήτικα). Αφού δεν κατάφερε τίποτα, αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια των “μεγάλων αδελφών”. Εξάλλου ο κάθε μάνεσης έχει κάθε συμφέρον να βγεί μια τέτοια καταγγελία για τους εργάτες, προλαβαίνοντας δυσάρεστες εξελίξεις σε αντίσοιχες περιπτώσεις.

Έτσι στο σημερινό τύπο (13/4) δημοσιεύεται ανακοίνωση του τοπικού συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλίας ή καλύτερα του συνδέσμου επιδοτούμενων βιομηχάνων που στρέφεται εναντίον των εργατών για την απεργία τους ζητώντας από την αστυνομία την “τήρηση της τάξης” την εποχή της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και κοινωνικού χάους. Καλοταϊσμένοι και ποτισμένοι με τον ιδρώτα της εργατιάς έχουν το θράσσος να απειλούν.

Ο καθένας γνωρίζει ότι η επερχόμενη περίοδος θα κάνει το Δεκέμβρη του 2008 να μοιάζει με μια αστραπή μπροστά η νέα κοινωνική θύελα που θα ξεσπάσει αμέσως μετά τις κάλπες.

Δημοσιεύουμε την επιστολή και μια απάντηση από την Εργατική Αριστερή Κίνηση για το δημοσίευμα του Συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλία & Κεντρικής Ελλάδας.

Η επιστολή:

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ 18ΑΝΩ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Με αγανάκτηση παρακολουθήσαμε την αήθη επίθεση Υπουργείου Υγείας, Διοίκησης ΨΝΑ και γνωστών καθεστωτικών ΜΜΕ εναντίον της Μονάδας Απεξάρτησης 18ΑΝΩ, με την οποία έχουμε την ιδιαίτερη τιμή να συνεργαζόμαστε σε πολλά επίπεδα και επί σειρά ετών, ως εργαζόμενοι σε Κέντρα Πρόληψης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι νεοσυντηρητικοί κύκλοι αφιονίζονται όταν δεν μπορούν να βρουν το παραμικρό ψεγάδι σε δημόσιες δομές υγείας, ώστε αφού προπαγανδιστικά το μεγεθύνουν, το στρεβλώσουν και το χρεώσουν στους εργαζόμενους, να ανοίξουν κι άλλο στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» τις πύλες της Υγείας. Από την άποψη αυτή, η περίπτωση του 18ΑΝΩ, μιας δομής με ποιοτικό και ποσοτικό έργο ολκής και διεθνές κύρος, είναι λογικό να τους έχει κάνει έξω φρενών. Ιδιαίτερα την στιγμή που στο Σ/Ν «Αναδιοργάνωση Υπουργείων και ΝΠΔΔ», οι τεχνοκράτες του Υπουργείου Υγείας θέτουν ως αρμοδιότητα του νέου Τμήματος Εξαρτήσεων την «οικονομική υποστήριξη των μη Κυβερνητικών οργανώσεων που ασχολούνται με θέματα αρμοδιότητας του Τμήματος».

όχι άλλη λύπηση από εμάς για εμάς

(σημειώσεις γύρω απ’ το κακό παράδειγμα στη mirafiori)

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #48 του Sarajevo τον Φεβρουάριο του 2011.

Αναδημοσιεύουμε, όχι μόνο για το επίκαιρο του παραδείγματος (το εργοστάσιο της FΙAT στο Τορίνο), αλλά και για τα χρήσιμα συμπεράσματα  γύρω από τον εργοδοτικό "δημοκρατικό" εκβιασμό που εξάγει.Ειδικά αν τα συσχετίσει κανείς με την  προεκλογική περίοδο που διανύουμε.

avanti_maestro

H fiat είναι ακόμα fiat. Tο Torino είναι ακόμα Torino. Kαι το εργοστάσιο του mirafiori το ίδιο. Oφθαλμαπάτη αν πιστέψει κανείς τις ομοιότητες. Oι αλυσίδες συναρμολόγησης έχουν αλλάξει πολλές φορές, και τα υδραυλικά σφυριά έχουν σταματήσει να χτυπάνε. Oτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την τάξη μας· αυτό που κατάντησε να είναι η τάξη μας... 

Mέσα Γενάρη του σωτήριου 2011. Στην Πύλη 2 της mirafiori στο πηγαδάκι οι εργάτες τσακώνονται. “Tί θα κάνεις είπες; Aυτό είναι εκβιασμός!!!” φωνάζει κάποιος. “Για δυο λεπτά... για δυο λεπτά...” απαντάει ένας άλλος. “H εταιρεία λέει ότι θα επενδύσει εκατομύρια εδωπέρα! Kι εκτός αυτού: χρειάζομαι τον μισθό. Θα ψηφίσω “ναι”. Έχω γυναίκα και παιδιά να φροντίσω”. Mια γυνακεία φωνή, αγριεμένη, διαφωνεί: “Όχι, όχι, όχι!!! - και ξανά: Όχι! Θα ψηφίσω όχι!”

Δεν βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ή στις αρχές της επόμενης. Στην κορυφή της ιταλικής “δημοκρατίας” δεν βρίσκονται πια συγκεκαλυμένοι φίλοι της μαφίας. Bρίσκεται η μαφία η ίδια και οι φασίστες, ψηφισμένοι, (σχεδόν) κανονικά. Kαι στη σφαίρα της δημαγωγίας το πλέον αντικυβερνητικό σχόλιο είναι τα viagra του πρωθυπουργεύοντος. Aλλά στα μέσα του περασμένου Γενάρη οι λιγότεροι από 6 χιλιάδες εργάτες και εργάτριες στη mirafiori είχαν άλλο θέμα που υποτίθεται ότι περίμενε για τα “ναι” και τα “όχι” τους: ένα σχέδιο υποτίμησής τους, με αντίδωρο την παραγωγή δύο καινούργιων μοντέλων, μαζί απ’ την fiat και την αμερικανική chrysler, με την οποία έχει συνεταιριστεί η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία. Tο σχέδιο είναι όπως θα το περίμενε κανείς: λιγότερα και συντομότερα διαλείματα μέσα στο ωράριο, μεγαλύτερη ευελιξία στα ωράρια και υποχρεωτικές υπερωρίες σύμφωνα με τις “ανάγκες της παραγωγής”, μείωση των επιδομάτων ασθενείας, περιορισμοί των απεργιών. [1] Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, και φυσικά θα είναι στο όχι μακρινό μέλλον. Aλλά στα μέσα του Γενάρη το βάρος της απόφασης στο δημοψήφισμα που προκήρυξε η ίδια η εταιρεία είχε και κάτι συμβολικό: η mirafiori, το Torino, μια απ’ τις καρδιές του προλεταριακού ανταγωνισμού (άλλοτε...) τί θα έκανε με τον εκβιασμό; 

Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο

από τον Βιβλιοφρικάριο

Η πρόσφατη υπερψήφιση του PSI και κυρίως οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προηγήθηκαν, ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι σίγουρο ότι δημιουργούν νέα αγωνιστικά πεδία στα οποία δύσκολα θα σταθούμε χωρίς να προβούμε σε αλλαγές στη νοοτροπία και τον τρόπο οργάνωσης των αντιστάσεων και διεξαγωγής των αγώνων. Όχι προς την πλευρά του ορθολογισμού και της ρεαλιστικής αποτίμησης, αλλά αντιθέτως βγάζοντας κατάμουτρα τη γλώσσα σε όσους προσπαθούν να στρέψουν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Επειδή όμως προς το παρόν κάθε «12 Φλεβάρη» ακολουθείται από τη 13η αλιεύσαμε μια κριτική επισκόπηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο «νησί», το οποίο αποτέλεσε και πρωτοπόρο του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώνουμε όσα περισσότερα εργαλεία μπορούμε στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε το χρόνο… 

αναδημοσίευση από: http://www.rebelnet.gr/articles/view/the-red-shoots-of-resistance-recession-struggles-in-the-uk 

ΟΙ ΚΌΚΚΙΝΟΙ ΒΛΑΣΤΟΊ ΤΗΣ ΑΝΤΊΣΤΑΣΗΣ; ΑΓΏΝΕΣ ΚΑΤΆ ΤΗΝ ΎΦΕΣΗ ΣΤΟ ΗΝ. ΒΑΣΊΛΕΙΟ

Μετάφραση από Aufheben: Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2009 και εξετάζει αγώνες κλειδιά που έδωσαν εργαζόμενοι στο Ην. Βασίλειο κατά τη διάρκεια της ύφεσης, περιλαμβάνοντας την κατάληψη του Ford Visteon και τις άγριες απεργίες στα διυλιστήρια Lindsey.

Εισαγωγή:

Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει όχι τόσο σε ένα κύμα, αλλά σίγουρα σε μια αναζωπύρωση των εργατικών αγώνων στο Ην. Βασίλειο. Άγριες απεργίες έχουν μεταδοθεί σε όλη τη χώρα, εργοστάσια έχουν καταληφθεί από απολυμένους εργαζόμενους και σχολεία από γονείς που διαμαρτύρονται για το κλείσιμό τους, ενώ επίσημες και μη απεργίες στα ταχυδρομεία έλαβαν μέρος σε όλη τη χώρα καθώς η αμφίβολη «νίκη» της συμφωνίας της εθνικής απεργίας του 2007 αρχίζει να τίθεται σε ισχύ. Στο Μπράιτον, το συμβούλιο κυνηγάει έναν από τους πιο μαχητικούς κλάδους της εργατικής τάξης, τους εργαζόμενους απορριμμάτων και οδοκαθαριστές της εταιρίας Cityclean – που έχουν μια ιστορία άγριων απεργιών και καταλήψεων[1]. Η απειλή του συμβουλίου να επιβάλει μειώσεις μισθών πάνω από 8.000£ κατά άτομο (από έναν ανώτατο μισθό κάτω των £20k) έχει ήδη προκαλέσει διαδηλώσεις από τους εργαζόμενους της Cityclean με την υπόσχεση περαιτέρω ενεργειών εάν το συμβούλιο τα προωθήσει[2]. Είναι αυτοί οι κόκκινοι βλαστοί μιας αναγέννησης της μαχητικότητας της εργατικής τάξης; Ή οι τελευταίες ανάσες μιας τάξης ακόμη αποδυναμωμένης από την επίθεση του κεφαλαίου τη δεκαετία του ’80?

Αυτό το σύντομο άρθρο αναφέρεται στις απεργίες στο διυλιστήριο πετρελαίου στο Lindsey, τις καταλήψεις της Ford-Visteon και Vestas και τις καταλήψεις σχολείων από γονείς στη Γλασκόβη και στη Γέφυρα Λέβισαμ. Οι αγώνες αυτοί επιλέχθηκαν καθώς εγείρουν ενδιαφέροντα ερωτήματα, που χωρίς αμφιβολία παραμένουν επίκαιρα όσο η υπό συζήτηση οικονομική ανάκαμψη προσφέρει το σύνθημα για μια πληθώρα περαιτέρω περικοπών που σχεδιάζονται. Περιγράφοντας αυτές τις διαμάχες, παλιά θέματα θα έρθουν στην επιφάνεια: εθνικισμός vs διεθνισμός, συνδικάτα vs δράση εκτός συνδικάτων, μαζικές συνελεύσεις vs παρασκηνιακές συμφωνίες και ο ρόλος των αριστερών και των επαναστατών. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σχετικά νέες δυναμικές όπως η διασταύρωση περιβαλλοντικών αγώνων με ταξικούς αγώνες. Πώς εμφανίζονται αυτά στο φόντο της οικονομικής κρίσης?