Ποτέ την Κυριακή

του Ανώνυμου Προβοκάτορα

Επιτέλους φτάσαμε στην τελική ευθεία. Γιατί έχω βαρεθεί να γράφω για τις εκλογές και πραγματικά από κάποια στιγμή και μετά δεν έχει και νόημα. Γιατί σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση έχουμε δει πάρα μα πάρα πολλά. Από τις προφητείες του Νοστράδαμου πως αν βγούμε από την Ευρωζώνη και το Ευρώ η συντέλεια του κόσμου θα επέλθει, πως τα μνημόνια είναι κάτι διαφορετικό από την εδώ και 2 χρόνια ασκούμενη πολιτική, συγκρούσεις μεταξύ Ναζιστών και Εθνικιστοπατέρων, ξύλο σε τηλεοπτικά πάνελ ακόμα και φτιαχτό βίντεο που καλεί σε αντάρτικο πόλεων και χρεώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ (για το συγκεκριμένο θα μπορούσε να φτιαχτεί και άρθρο ολόκληρο). Αν κάτσουμε και μαζέψουμε μόνο τις ατάκες που ειπώθηκαν γράφουμε όχι ένα αλλά δέκα κείμενα γιατί από το ευρώ και την ευρωζώνη φτάσαμε να μιλάμε για τα Λαυρεωτικά, την Χούντα, το αντάρτικο, την ΕΣΣΔ και ότι άλλο μπορεί και δεν μπορεί να σκεφτεί ο νους. Τέλος όμως για λίγο αυτά γιατί η ώρα της κάλπης ήρθα ξανά για να λυτρώσει. Το ζήτημα είναι ποιους και γιατί ;

Ας μην γελιόμαστε όμως εδώ παίζεται σκληρό παιχνίδι με ακόμα μεγαλύτερα προσδοκώμενα από αυτούς που παίζουν τα «ρέστα» τους μήπως και τινάξουν την μπάνκα. Τα τελευταία γεγονότα ήταν η καλύτερη αφορμή για να ξανά-τεθεί το ζήτημα της αστικής δημοκρατίας στην ολότητά του. Και αν κάποιοι φαντασιώνονται μια αστική δημοκρατία με τα χαρακτηριστικά του αστικού διαφωτισμού γελιέστε. Αρχικά γιατί αυτή έχει παρέλθει αλλά ακόμα και να επανερχόταν με κάποια φαντασιακό τρόπο αυτό δεν θα είχε μεγάλη διαφορά από το σημερινό, η αστική δημοκρατία είναι το φύλο συκής του καπιταλιστικού συστήματος άρα είτε με είτε χωρίς, πίσω από αυτό ξέρεις τι σε περιμένει (πάλι δεν το απέφυγα το σεξιστικό σχόλιο… ντροπή). Αλλά αντίθετα στην «λεγόμενη» επαναφορά της μπορεί να περάσει από πολλές φάσεις είτε αυτή της αυτοθυσίας για να επανέλθει δριμύτερη (βλ. και τις κουβέντες μετά τον διορισμό Παπαδήμου για την επικινδυνότητα δημοψηφίσματος ή εκλογών, την ανάγκη ενός πιο σταθερού καθεστώτος να αναλάβει χωρίς δυσκολία κτλ) είτε να θωρακιστεί ώστε να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις. Εξάλλου όπως έχουν πει Άννα Διαμαντοπούλου και ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην αστική δημοκρατία, άρα η περαιτέρω αυταρχική θωράκιση καταφθάνει με ταχύτητα μαχητικού.

Το δεύτερο που παίζεται σε αυτό το αποτέλεσμα είναι η τυφλή αποδοχή των οικονομικών κριτηρίων και αξιών του καπιταλισμού ως κοινή λογική και που η αμφισβήτησή τους είναι το αντίστοιχο της αμφισβήτησης πως η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. Σε αυτό σιγά-σιγά έρχεται να προστεθούν πολλά όπως ότι οι θέσεις εργασίας είναι κάτι που χαρίζεται από τους επιχειρηματίες λόγω ευνοϊκού κλίματος επενδύσεων, το φθηνό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό ρίχνει τους μισθούς και κλέβει τις δουλειές του υψηλά καταρτισμένου ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, ότι οι χρεωκοπίες είτε επιχειρηματικές είτε κρατικές οφείλονται σε διεκδικήσεις των από κάτω ή σε ολιγωρία «διαρθρωτικών αλλαγών» και τέλος πως οι δείκτες και οι στάθμες δεν κρίνονται από διαδικασίες και δεδομένα που προκύπτουν από την ίδια την παραγωγική διαδικασία και την κατανάλωση των εμπορευμάτων αλλά από δηλώσεις στελεχών ή κρατικών παραγόντων. Επειδή όμως με τρώει μέρες τώρα, σε όλους αυτούς που βρίζουν και αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα και πως οι οίκοι οικονομικής αξιολόγησης κάνουν ότι κάνουν θα σας πω πως φανταστείτε τι θα γίνει με τους οίκους αξιολόγησης των πανεπιστημίων, των δημόσιων επιχειρήσεων και υπαλλήλων κοκ. Για όσους πιστεύουν τα φούμαρα της αξιοκρατίας σε μια σκληρά ταξική κοινωνία όπου οι ακόμα και οι δυνατότητες (πόσο μάλλον η πραγματικότητα) δεν είναι ίδιες για όλους. Είναι οι ταξικές αντιθέσεις μάγκα, είναι η επιμονή της αστικής τάξης να συσκοτίζει την γνώση πάνω στην παραγωγική διαδικασία και τους νόμους κίνησης της οικονομίας και της παραγωγής ώστε όλοι εμείς να υπακούμε και να μην αναρωτιόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει. Άρα το φόντο των καπιταλιστικών κριτηρίων πρέπει να αποτυπωθεί πάνω σε μια κοινωνία που αναζητά νέα αξιακά κριτήρια, ένα νέο πλαίσιο αξιών που είναι τόσο θολό ώστε παλαντζάρει και απλώνεται από την ρατσιστική και μισαλλόδοξη μεριά μέχρι την απελευθερωτική για τον άνθρωπο και την κοινωνία μπάντα.

Σε αυτή την λογική οι κερδισμένοι των εκλογών είναι ήδη εδώ. Τα ονόματά τους Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στα παραπάνω έχουν δώσει ήδη πρώτες απαντήσεις τέτοιες που δημιουργούν το έδαφος για μια ενδεχόμενη καπιταλιστική ανασυγκρότηση στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Γιατί από την μια η Χρυσή Αυγή προσφέρει αυτό που θα χρειαστεί ώστε το κομμάτι αμφισβήτησης του υπάρχοντος πολιτικού και οικονομικού καπιταλιστικού status quo να μπει σε διαφορετικά καπιταλιστικά αυλάκια αλλά χωρίς ποτέ να απειλήσει το καπιταλιστικό είναι της πολιτικής ή της οικονομίας. Ενώ δίνει και το μπόνους της ενσωμάτωσης σε ένα εθνικό ιδεώδες με αντίστοιχες πολιτιστικές προεκτάσεις ώστε να παίξει τον ρόλο του μπαλώματος στο κενό της εκκωφαντικής απουσίας αστικού οράματος. Γιατί αυτό που παράνομα ή μη κάνει σήμερα ή προτείνει για αύριο η Χρυσή Αυγή μπορεί άνετα να νομοθετηθεί από οποιαδήποτε αστική δημοκρατία και πρώτη από όλες το έχουν κάνει οι ΗΠΑ για την καταστολή του επονομαζόμενου εσωτερικού εχθρού. Και όταν οι ανάγκες του παρέλθουν να μεταρρυθμιστεί προσδίδοντας αντίστοιχα παράσημα στην αστική δημοκρατία που «εισάκουσε» τις κραυγές των αδικημένων. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ένα «αριστερό» αναπτυξιακό σχέδιο αντίστοιχα με αυτό που παλαιότερα ονομάζαμε κράτος πρόνοιας και η καλύτερη Ελλαδική εκδοχή του ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αυτό δεν είναι μομφή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ΠΑΣΟΚ λόγω προγράμματος ή γιατί ξεπλένει- εντάσσει στις γραμμές του το πρώην μεγάλο και βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αλλά πως ήδη την έχει πατήσει γιατί νομίζει ακόμα και αυτές οι παροχές μπορούν να δοθούν χωρίς την ανυποχώρητη ρήξη όχι μόνο με την Ευρωζώνη και το Ευρώ αλλά με το σύνολο της εγχώριας και εμπλεκόμενης με την χώρα αστικής τάξης. Αυτό συμπληρώνεται με την άμβλυνση του ταξικού χαρακτήρα οποιονδήποτε αλλαγών ώστε να εντάξει στις στοχεύσεις του την μικροαστική και μεσοαστική τάξη. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτού άσχετα με το οικονομικό αντίκτυπο, ο μεγαλύτερος μακροπρόθεσμος εκφασισμός της κοινωνίας πράγμα το οποίο έχει παρατηρηθεί οπουδήποτε η μικροαστική και μεσοαστική τάξη έγιναν το κέντρο προσοχής της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Το χειρότερο όλων είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα ξέρει αλλά το φράγμα του μπαίνει λόγω της άρνησης της ύπαρξης και δημιουργίας μιας άλλης κοινωνικής κατάστασης πέρα και έξω από τον καπιταλισμό. Για αυτό και οι θέσεις του για έναν καπιταλισμό με έλεγχο και ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν τα έστριψαν ξαφνικά οι άνθρωποι απλά με τα χρόνια το έφεραν εκεί που πραγματικά έπρεπε να είναι.

Και για το «παλιό» πολιτικό σκηνικό ; Από την στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ο τρόμος είναι εμφανής και πολλαπλασιάζεται αν σκεφτούμε τον πλήρη εκφασισμό και των δύο χρόνια τώρα που πλέον δεν καλύπτεται μεσοβέζικα αλλά βγαίνει κυνικά και άγαρμπα στον αφρό. Αυτό γιατί οι μηχανισμοί ενσωμάτωσης αλλάζουν και οι καινούργιοι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα απειλώντας τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν τα δύο αυτά κόμματα. Αυτό για τις επερχόμενες καπιταλιστικές ανάγκες μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό άρα πρέπει να φοβίσουν και να προσπαθήσουν να κερδίσουν με την λογική του αναγκαίου κακού. Αλλά το πολιτικό σκηνικό δεν αλλάζει έτσι, θα χρειαστεί ένας μεγάλος σεισμός της ταξικής πάλης για να μετατοπιστούν οι τεκτονικές πλάκες της πολιτικής γεωγραφίας. Κυρίως γιατί η αστική τάξη δεν πετάει τα υπάρχοντα από την στιγμή που δεν διαφαίνεται κάποιος ισχυρός και αναπτυσσόμενος αντίπαλος μπροστά της, αυτό που φοβήθηκε πως θα γίνει τον Δεκέμβρη του 2008 ευτυχώς για αυτήν δυστυχώς για εμάς δεν έχει ακόμα μορφοποιηθεί, μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο (όχι απαραίτητα κόμμα ή οργάνωση) ώστε να χρειαστούν ολοκαίνουργιου πολιτικοί σχηματισμοί για να το καταστείλουν ή να το ενσωματώσουν.

Από εκεί και πέρα δίνεται η μάχη της αυτοδιάσωσης και της αυτοεκπληρούμενης προφητείας . Από το ΚΚΕ και δώθε δηλαδή μιας και μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατινάξει την Αριστερά στην Ελλάδα όπως την έκανε και η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ το 1981. Πέρα από κάποια θετικά που μπορεί να βρει κάποιος στην φρασεολογία το δια ταύτα λέει πως στην πράξη θα κριθεί η Αριστερά και όχι στην κάλπη και δεν θέλω να το πω ως δικαίωση αλλά η ανυπαρξία ή νωθρότητα συνολικής πολιτικής πρότασης και πράξης στο κίνημα ενδιάμεσα (βλ μετενέργεια συλλογικών συμβάσεων) δείχνει πως τα πράγματα οδεύουν προς το χειρότερο αν δεν γίνει κάτι. Γιατί θα επιστρέψουν οι εποχές που η ταξική πάλη θα χαρακτηρίζεται ιστορική γελοιότητα και η ιδέα απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά όνειρο θερινής νυκτός και από τώρα κανείς δεν μπορεί να σφυρίζει, γράφει, κριτικάρει αδιάφορος αλλά πρέπει να περάσουμε στις πράξεις.

Στο δια ταύτα όμως το αποτέλεσμα ήδη έχει κριθεί. Ένα τεράστιο μέρος των καπιταλιστικών επιδιώξεων απέναντι στην εργατική τάξη με τα δεδομένα της κρίσης έχει επιτευχθεί, σε μια προεκλογική περίοδο λύθηκαν δύο γόρδιοι δεσμοί για το κράτος, οι συλλογικές συμβάσεις και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δηλαδή με το όποιο αποτέλεσμα ο εχθρός είναι ήδη έτοιμος, έχει ήδη ναρκοθετήσει το εργασιακό πεδίο χωρίς κάποιο ίχνος κοινωνικού συμβολαίου αλλά μόνο με την ζούγκλα τον νόμων της αγοράς, έχει εξασφαλίσει την χασούρα από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία (χωρίς τους δικούς της όρους) και περιμένει προς τα πού θα κινηθεί η κοινωνία ώστε να πράξει ανάλογα. Και έχει πολλά Plan B στο τσεπάκι του. Όλοι κοιτάζουν την ιστορία της Γερμανίας του μεσοπολέμου και καλά κάνουν αλλά και το εγχώριο παράδειγμα της ιστορικής διαδρομής από την 4η Αυγούστου του 1936 μέχρι το 1981 θα δει ακόμα περισσότερα. Το μόνο «καθήκον» σε μας είναι να πράξουμε την ετοιμασία και να ετοιμάσουμε την πράξη της όποιας ανατροπής επιζητάμε. Όλα τώρα ξανά – αρχίζουν.

Πηγή: http://anonymosprovokatoras.tumblr.com