Εν μέσω της εντεινόμενης εκλογικής συζήτησης πολλά συμβαίνουν. Και δεν είναι θέμα ότι συμβαίνουν πολλά είναι το “τι” συμβαίνει που με βάζει σε σκέψεις. Όχι τόσο του γιατί συμβαίνουν, εγώ τουλάχιστον δεν ζω στο όνειρο πως η αστική τάξη θα είναι φιλεύσπλαχνη μαζί μας, αλλά στο τι γίνεται στον αντίποδα, τι κάνει το περήφανο προλεταριάτο. Γιατί από τα λίγα που βλέπω η καρδιά μου σφίγγεται αντί να σφίγγεται η γροθιά μου. Εκείνο βέβαια που με τσαντίζει περισσότερο κι από το οποίο δεν ξεφεύγω κι εγώ είναι πως ο καθένας μας έχει πιάσει το «παιχνίδι» του και ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Το βλέπει σαν όχημα για όλα αλλά πάντα μέσα στην απομόνωσή του, στην αδιαλλαξία του, στην σνομπ υπερηφάνεια του. Κήρυκες και υπέρ – επαναστάτες διασκορπισμένοι από τις γωνιές του καφενείου στις γωνιές του internet. Και μια έντονη διάθεση που δεν ξεφεύγει από την κριτική, ενώ με την λέξη πρόταση έχει κόψει δεσμούς. Ας δούμε όμως μερικά γεγονότα πριν ψηλαφίσουμε μια τρέλα, γιατί εν μέσω προεκλογικής ταξικής εκεχειρίας μόνο με τρέλα μοιάζει μια πρόταση για δράση.
Και ξαφνικά όλα τα προβλήματα θα λυθούν από τις προτάσεις και τους ανθρώπους κλειδιά, από τις σκληρές διαπραγματεύσεις και τις τακτικά σωστές στάσεις και κριτικές. Το ολίσθημα όμως που έχει συμβεί είναι ήδη εδώ και βαθαίνει όσο εντείνεται και επιμηκύνεται η κουβέντα με όρους «κεντρικού πολιτικού σκηνικού» και όχι με όρους ταξικά hardcore εργατικού κινήματος. Ας αρχίσουμε από όλη την κουβέντα με τον ΣΥΡΙΖΑ που βάλλεται από παντού και που τα μέσα προσπαθούν μαζί με την τρομοκρατία της εξόδους από την ευρωπαϊκή αγκαλιά να φέρουν το δόγμα «ίδιος είναι ο εχθρός φασισμός, αναρχία και κομμουνισμός». Εδώ έχουν ακουστεί τα τέρατα για το αν κριτική στο ΣΥΝ πρέπει να γίνεται με προφυλακτικό ή χωρίς μήπως ο ρεφορμισμός μείνει έγκυος και κυοφορήσει είτε τον νέο Λένιν είτε τον νέο Γκορμπατσόφ. Πραγματικά έλεος κύριοι ! Ο διαφαινόμενος εμφύλιος της αριστεράς θα φαίνεται γελοίος και τέτοιος όσο ο εργαζόμενος δεν αντιλαμβάνεται διαφορά στον δρόμο, στον χώρο εργασίας και στην γειτονιά του. Οπουδήποτε αλλού είναι απλά μια σκιαμαχία με τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο καθένας και μια επικίνδυνη στροφή που τείνει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) να γίνει πεποίθηση πως τα «μεγάλα» αλλάζουν από τα πάνω, ακόμα και αν «χαριστεί» η εξουσία της αστικής δημοκρατίας στους αριστερούς. Και αυτή η πεποίθηση γιγαντώνεται με αποτέλεσμα να στριμώχνονται στα βαγόνια του ΣΥΡΙΖΑ πολλοί μόνο που το τρένο οδηγεί στα γκούλακ της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εξάλλου την γιούχα στην αριστερά σύντροφοι ο εργαζόμενος την έριξε όταν το σωματείο του δεν μπορούσε να τον εντάξει ή να τον προστατεύσει στα πιο απλά. Την έριξε όταν η γειτονιά του υποβαθμιζόταν και η αριστερά σφύριζε αδιάφορα αντί να φτιάξει λαϊκές συνελεύσεις και να κάνει δράσεις και κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης. Την έριξε όταν η αριστερά ή η αναρχία αν θέλετε ήταν μονοθεματική, περιχαρακωμένη στην αλήθεια και τα ντοκουμέντα της όταν η πραγματικότητα έξω της έδειχνε άλλα μονοπάτια, ή όταν το κίνημα απαιτούσε άλματα χωρίς εγγυήσεις νίκης και αυτοί έκανε υπολογισμούς στο κομπιουτεράκι του Stratego. Η ήττα της αριστεράς φαίνεται ακριβώς στο ότι τις τελευταίες μέρες αναφερόμαστε στο σενάριο να πάρει μπάλα όλη την αριστερά οι κινήσεις του ΣΥΝ. Με λίγα λόγια είμαστε χαμένοι ήδη από χέρι ό,τι κάνει ή δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη διέξοδος είναι μια συνολική πρόταση και δράση για την επανεξόρμηση του ίδιου του εργατικού κινήματος εν συνόλω. Και για να απαντήσω στις Κασσάνδρες το τακτ δεν είναι αυτό που θα κρίνει την γραμμή του ΣΥΝ ή το πώς θα τον χειριστεί ο συφερτός των ΜΜΕ, ούτε το πώς θα του φερθεί η υπόλοιπη αριστερά και θα κρίνει το «συλλογικό φαντασιακό». Το ζήτημα είναι το εργατικό κίνημα να είναι αυτό που θα κατακτά απέναντι στην κυβέρνηση οποιασδήποτε χροιάς ή αν θέλετε να το τραβήξω κι άλλο σε οποιαδήποτε είδους κράτος. Γιατί και η εργατική τάξη να έπαιρνε αύριο την εξουσία, σε καμιά περίπτωση αυτό δεν θα έπρεπε να σήμαινε την κατάργηση των νέων Σοβιέτ που θα φτιαχτούν, των σωματείων και των λαϊκών συνελεύσεων. Αλλιώς η τύχη της Σοβιετικής Ένωσης μας περιμένει… Μόνο όταν δοθεί στον εργαζόμενο έναν «κυβερνητικό σχήμα» από τα κάτω στο οποίο συμμετέχει και καθορίζει θα εκτιμήσει την δυνατότητά του να κάνει καθημερινά πολιτική, αλλιώς θα παραμείνει αιώνιος «πελάτης» της αστικής δημοκρατίας με όλες τις συνέπειες. Άρα η πρώτη πρόταση πρέπει να περιλαμβάνει την οργάνωση των εργαζομένων στον χώρο δουλειάς και την γειτονιά μαζί με ένα στόχο πανελλαδικής δικτύωσης όλων αυτών τον προσπαθειών.
Δεύτερο έρχεται το ζήτημα της Ευρώπης , του νομίσματος κοκ. Τα οποία όμως υποκρύπτουν αυτό που έχει αφεθεί αναπάντητο, το στοίχημα της ανάπτυξης. Πόσο πια καλή γκόμενα είναι αυτή η ανάπτυξη που όλοι την θέλουν και δεν ξινίζει σε κανέναν ; Ο λάκκος έχει ήδη σκαφτεί και πολύ φοβάμαι πως μας περιμένει για να πέσουμε μέσα. Τι σημαίνει ανάπτυξη με όρους σημερινής οικονομίας ; Σημαίνει επαναφορά του μέσου ποσοστού κέρδους όχι στα προηγούμενα ποσοστά αλλά στα επιθυμητά που χαρακτηρίζονται από τις βλέψεις των αστικών τάξεων αλλά και την κατάσταση του υπάρχοντος πλούτου. Αναγκάζει αυτό το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων να ανέβει ; Όχι και τα καλύτερα παραδείγματα είναι οι χώρες που έχουν την μεγαλύτερη ανάπτυξη σήμερα. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που παρουσιάζεται ως έχουσα βαριά βιομηχανία της τον Τουρισμό τα παραδείγματα είναι πάρα μα πάρα πολλά. Ας πάρουμε λοιπόν την Φλόριντα των ΗΠΑ. Μεγάλος τουριστικός προορισμός που κυρίως προσελκύει υψηλό τουρισμό (από άποψη βαλαντίου). Η ανάγκη για να ανταπεξέλθει στα πράγματα οδήγησε σε εκτόξευση τιμών παντού καθώς τέτοιες εποχές μόνο οι πλούσιοι κατέχουν παρά. Αποτέλεσμα ο ντόπιος πληθυσμός να εγκαταλείπει τα σπίτια του (ακόμα και κομμάτια της μεσαίας τάξης) και να μεταναστεύσει σε άλλες πολιτείες ενώ το realestate ανθεί από αγορές κατοικιών από Καναδούς κυρίως. Αυτός είναι ο ένας δρόμος που τον ξέρουμε πολύ καλά ειδικότερα οι εργαζόμενοι κάτοικοι της Μυκόνου, της Ρόδου και της Σαντορίνης. Πάμε λοιπόν στην άλλη στην κραταιή βιομηχανική ανάπτυξη, δείτε λίγο τι γίνεται στην Πτολεμαΐδα και τα ποσοστά θανάτων από καρκίνο και παθήσεις του αναπνευστικού. Τέλος παραθέτω και το μοντέλο ανάπτυξης της Αφρικής που σπέρνει τις εκτάσεις της με δηλητηριώδες για τα εδάφη βιοντήζελ όταν η πείνα θερίζει. Δηλαδή ρε φίλε τι μας προτείνεις να γυρίσουμε στην φύση και να ζούμε πάνω σε δέντρα τρώγοντας βολβούς και πίνοντας νερό της βροχής ; Όχι απλά θέλω να σου δείξω φίλε ότι στον καπιταλισμό πάντα η ανάπτυξη θα είναι βάρβαρη και πάντα υπέρ του κεφαλαίου με κάθε ανθρώπινο ή περιβαλλοντολογικό κόστος. Αυτό που εσύ πραγματικά αναζητάς είναι η ριζική αλλαγή της παραγωγής σε κατεύθυνση εξυπηρέτησης των δικών σου αναγκών ώστε να ζεις αξιοπρεπώς. Αυτό με την ανάπτυξη έχει σχέση όσο οι γάτες με τα βατραχοπέδιλα. Και πριν με πεις τρελό κάτσε και σκέψου. Τι είναι αυτό που ορίζει το «τι» και «πόσο» παράγεται ; Σίγουρα δεν είναι οι κοινωνικές ανάγκες κι αυτό γιατί απόλυτος στόχος είναι το κέρδος στο καπιταλιστικό σύστημα αλλιώς η αστική τάξη, η τάξη που κατέχει τον πλούτο και τις παραγωγικές δυνάμεις θα πεινούσε και θα γινόταν άχρηστη. Ούτε ένας ορθολογιστικός καπιταλισμός μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο γιατί ουσιαστικά πρέπει να καταργήσει τον καπιταλισμό τον ίδιο οπότε η μόνη λύση που του απομένει για να έχει την κυριαρχία του είναι το restart αλλά όχι το ωραία που το επιλέγεις το hardcore που σε βγάζει από την πρίζα. Αυτό θα είναι κάποιου είδους πολεμική σύρραξη που μαζί με τον αφανισμό μεγάλου μέρους της εργατικής δύναμης θα βοηθήσει σε μια ενδεχόμενη επανεκκίνηση της ανάπτυξης όπως και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μας έφερε στην χρυσή δεκαετία καπιταλιστικής ανάπτυξης του 1950. Οι προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό είναι ήδη εδώ η εντεινόμενη εξαθλίωση και η τόνωση του εθνικού στοιχείου. Δηλαδή να στραφεί το ένα κομμάτι της εργατικής τάξης εναντίον της άλλης για την ελπίδα ενός πιάτου φαγητού και μαντέψτε ποιος κάνει τοcatering ; Άρα το πρόβλημα είναι ταξικό και συστημικό – δομικό όχι ζήτημα διαχείρισης και έθνους. Αυτό απαιτεί μια σκληρά ταξική γραμμή απέναντι στην εθνική παγίδα και μια αμείλικτη κριτική – αντιπρόταση στην καπιταλιστική πραγματικότητα της παραγωγής σε τρείς τομείς, τις παραγωγικές δυνάμεις, τις παραγωγικές σχέσεις αλλά και την έννοια της ίδιας της κατανομής της παραγωγής. Γιατί το κοντινότερο ιστορικό παράδειγμα σε παρόμοιες συνθήκες είναι αυτό της Γερμανίας του μεσοπολέμου. Δηλαδή τόνωσης ενός έθνους «ταπεινωμένου» από τις διεθνείς συμβάσεις (που αφορούσαν και την παραγωγή του μεγάλου μετά τον πρώτο παγκόσμιο, με εκρηκτική ανάπτυξη που τα αποτελέσματά της είναι ορατά ακόμα και σήμερα (πχ Autobahn) και με την κατάληξη γνωστή σε όλους.
Και ερχόμαστε τώρα στο καίριο ερώτημα. Οκ θέλουμε ταξικό εργατικό κίνημα, που να κάνει το ένα και το άλλο. Αλλά τι και πως ; Υπάρχει δρόμος εντός ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ ή ΠΑΜΕ ; Αρχικά να αφήσουμε τα ταμπού πίσω μας για το που είναι η εργατική τάξη, η πραγματικότητα και οι έρευνες δείχνουν πως η εργατική τάξη κατά πλειοψηφία βρίσκεται εκτός κάθε είδους εργατικής συλλογικότητας. Εδώ όμως πρέπει να βάλουμε και το θετικό της υπόθεσης δηλαδή πως την τελευταία τριετία οι εργατικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν κατά τόπους και σε επιμέρους κλάδους ή και επιχειρήσεις προέκυψαν χωρίς κάποια εκ των άνωθεν παρέμβαση, αυτό με όλα τα κουτσά και στραβά των πρωτάρηδων. Όχι δεν υπάρχει η υπέρ-τούμπανη εργατική συλλογικότητα πρότυπο που μπορούν όλοι να την ακολουθήσουν κατά γράμμα αλλά τουλάχιστον υπάρχουν κάποια χνάρια πάνω στα οποία πρέπει να πατήσουμε. Πέρα από την ταξικότητα, την λειτουργία του με όρους εργατικής δημοκρατίας (αυτό έγκειται όχι σε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο αλλά σε ένα μοντέλο όπου η αιρετότητα και η ανακλητότητα θα είναι καθημερινή φύση χωρίς ταμπού και χρονικά όρια αλλά με σαφώς συνδεδεμένα προς τις αποφάσεις και όχι τα χρονικά όρια κι από την άλλη χωρίς αιώνιους και άτυπους ηγέτες), στην ένταξη άσχετα με τις εργασιακές συνθήκες – συμβάσεις έτσι ώστε να μην αποκλείονται διαφορετικοί τύποι συμβάσεων (ή και μαύρης εργασίας) καθώς και να εντάσσονται και οι άνεργοι. Αλλά εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η οργάνωσης της τάξης μόνο στον χώρο δουλειάς δεν φτάνει, οι εργατικές συλλογικότητες πρέπει να ανθίσουν παντού ώστε να δημιουργηθεί ένα δίκτυο – αστερισμός συλλογικοτήτων που θα συγκροτούν ένα σώμα που θα είναι και πραγματική δύναμη απέναντι στην αστική επέλαση αλλά και στα τσιράκια της ενσωμάτωσης ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που αποτελούν τους καλύτερους συνέταιρους στο έγκλημα.
Πρέπει όμως να το κλείνω για δύο λόγους γιατί θεωρώ πως τα παραπάνω είναι κοινότυπα για ένα αγωνιζόμενο κομμάτι κόσμου αλλά και γιατί θα ήταν εγκληματικά αφαιρετικό να μην αναφέρω το ποιος μαζί με το «τι». Από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα ένα ρεύμα αναζήτησης γεννιέται αλλά πεθαίνει καθημερινά από την ασφυξία κουβέντας, την ασιτία επικοινωνίας με άλλες αγωνιζόμενες ομάδες και σκέψεις , μένει σκελετωμένο και οκνηρό αφού δεν μπορεί να «γυμναστεί» στην ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης, να γεννήσεις ερωτήματα και να βρεθεί μπροστά σε νέα. Είναι εκείνο το ρεύμα που αναζητά το όνομά του στους δρόμους , ορφανό από «μεγάλους» γονείς με βαριά κληρονομιά – αποστολή στην πλάτη. Να διαψεύσει τον Γκράμσι στην εποχή των τεράτων, δηλαδή να γεννήσει το καινούργιο πριν πεθάνει και το παλιό, να γίνει η υπαρκτή πρόταση στην ζωή ώστε να υπερκεράσει την καπιταλιστική πρόταση που δείχνει να την κρατάνε στην ζωή με τα ζόρια αλλά στην αλήθεια την έχουν κάνει κοινωνικό ζόμπι που τρώει τα «μυαλά» αυτού του κόσμου. Για όλο αυτόν τον λόγο πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος μεταξύ των εργαζομένων ώστε να προσεγγιστεί και να μορφοποιηθεί αυτή η πρόταση. Ένας διάλογος που δεν μπορεί να είναι μόνο λόγια αλλά περισσότερο πρέπει να είναι πράξη, πειραματισμός πάνω στην ζωή γιατί χωρίς υλικές κατακτήσεις – αποτελέσματα δεν γίνονται κατακτήσεις στην συνείδηση ειδικά σε έναν κόσμο που η κυριαρχία του καπιταλισμού υπάρχει ακόμα παρά το «ζεϊμπέκικο» που χορεύει κατά καιρούς. Η συνέχεια θα έρθει γρήγορα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.