Ευχολόγιο

Ισως μετά από χρόνια θα μιλούν για τα παθήματα της εποχής μας, όπου το φαινομενικά παράλογο απέκτησε το υλικό βάρος κυρίαρχης ευρωπαϊκής λογικής που την υπερασπίστηκαν οι πολιτικοί και οι διαμορφωτές της τρέχουσας ιδεολογίας. Αυτήν την πολιτική, που υποταγμένη στις αγορές έχει κυριαρχήσει παντού, θα ήταν ανακριβές να την παρουσιάζουμε μόνο σαν αναγκαίο επακόλουθο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που φτάνει στα άκρα, και τους πολιτικούς σαν όργανά της.

Όλη αυτή η πολιτική εφαρμόζεται σε εργαζόμενους που εκόντες άκοντες την αποδέχονται. Άρα το κλειδί για το ξεπέρασμά της πια είμαστε εμείς, κι αυτό πρέπει να το ξέρουμε, ακόμα κι αν είναι να καταστρέψουμε την εικόνα του εαυτού μας, φτιαγμένη με ψέματα και αυταπάτες. Θα πρέπει λοιπόν η όποια κριτική μας για τα τεκταινόμενα να μετατοπιστεί και προς το επίπεδο των ιδεολογικών μηχανισμών και κοινωνικών διεργασιών που προετοιμάζουν, προωθούν και επικυρώνουν πολιτικές αποφάσεις, ενέργειες και συμπεριφορές που εμείς εσωτερικεύουμε. Κι αυτές οι αποφάσεις και συμπεριφορές, στην προσπάθεια αναζήτησης θύρας εξόδου, μπορούν να υποθάλψουν τάσεις που καραδοκούν σε κάθε λαό και μπορεί να οδηγήσουν σε ρατσισμό, αυταρχισμό κλπ. η σε εφησυχασμό και αυταπάτες.

Ίσως η πιο βασική μας αυταπάτη –των υποτελών τάξεων - να είναι πως μέσα από συναινετικές διεργασίες μπορεί να βγούμε από την κρίση με τις λιγότερες απώλειες.

Φαίνεται όμως αρκετά ξεκάθαρα πια πως η όποια διέξοδος μηδαμινές πιθανότητες έχει να είναι καρπός διαλόγου. Μάλιστα, τα τελευταία δυο χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να οργανωθεί αυτή η διαδικασία, αλλά απλώς μόνο χρησιμοποιήθηκε η υπόσχεσή της για να επιβληθούν εκφοβιστικά, μέσω συναίνεσης, τα αποτελέσματα μελετών, προς όφελος των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων, που έχουν γίνει στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου –εγχώριου ή ευρωπαϊκού. Ίσως αυτή η αδιαφορία για τέτοιου είδους διεργασίες να οφείλεται περισσότερο στην περιφρόνηση για τη δυναμική των αντιδράσεων που μπορεί οι υποτελείς τάξεις να αναπτύξουν και λιγότερο στην ανικανότητα των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας. 

Η διέξοδος από την κρίση θα είναι πια καρπός συγκρούσεων πραγματικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και θα βρεθεί μαζί με τους εργαζόμενους, μαζί με τις οργανώσεις τους, που πραγματικά θα τους αντιπροσωπεύουν, μαζί με ολόκληρη διαδικασία που θα πρέπει πια να έχει ξεκινήσει. Θα πρέπει όμως να έχουμε αποσαφηνίσει τις πεποιθήσεις μας για τις κατευθυντήριες γραμμές που θα έχει η αναζήτηση, για το δρόμο που θα ακολουθήσουμε για να βγούμε από την κρίση. Και ποιος άλλος είναι αυτός ο δρόμος από την ταξική σύγκρουση και τον μετασχηματισμό της κοινωνίας;

Όσοι προτείνουν ανώδυνες λύσεις θα πρέπει να έχουν μια στοιχειώδη σεμνότητα απέναντι στα τεράστια προβλήματα των υποτελών τάξεων, να ξέρουν ποιες είναι οι δυνάμεις μας και κυρίως να ξέρουν πως όποιες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να στηρίξουν τους αγώνες των εργαζομένων, δεν δείξουν εμπιστοσύνη σ’ αυτούς και μαζί τους, όχι απλώς εξ ονόματός τους, να προχωρήσουν στη λύση των προβλημάτων, στο τέλος θα γίνουν κι αυτές όχι απλώς μέρος του προβλήματος αλλά και τροχοπέδη για τη λύση του.

Η υπερβολική επένδυση ελπίδων σε εξαγγελίες που υπόσχονται αυτόματη και ταυτόχρονη απελευθέρωση από μνημόνια, δανεισμούς, ειδικές επιβαρύνσεις, εργασιακές αυθαιρεσίες κλπ. που θα πραγματοποιηθούν χωρίς συγκρούσεις, οι οποίες ενέχουν όχι μόνο συλλογικούς αλλά και προσωπικούς κινδύνους, μόνο ως ταινία φυγής από την πραγματικότητα μπορεί να λειτουργήσει. Όμως ο αληθινός κόσμος αρχίζει όταν βγαίνουμε από τον κινηματογράφο.

Και στην πραγματικότητα φαίνεται πια πως τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα δεν έχουν ανάγκη από μικρομεσαία στρώματα και τους μέχρι τώρα πολιτικούς εκφραστές τους παρά μόνο στο βαθμό που βοηθούν στην επιβολή των αποφάσεων τους ή σε μια περίτεχνη ιδεολογική παραπλάνηση και ίσως γι’ αυτό δεν ενδιαφέρονται για την τελική διάσωσή τους. (Eπιστολές δέσμευσης προς εταίρους Παπανδρέου –Σαμαρά για εφαρμογή μνημονίου, επιμονή για ανάδειξη αριστερής διαχείρισης). Βεβαίως, κάποιες εγχώριες ελίτ συνεχίζουν να ερίζουν για δύναμη και επιρροή στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, αλλά φαίνεται πως αυτό αφορά πια μόνο το μικρόκοσμό μας. Εξ ολοκλήρου το πολιτικοοικονομικό παιχνίδι κορυφής έχει μετατοπιστεί πέρα από το δικό μας χώρο, αφού βέβαια έχει δρομολογηθεί η πορεία μας, με το μνημόνιο σαν αυτόματο πιλότο, προς την εξαθλίωσή μας και τη λεηλάτηση της χώρας.

Όσο περνά ο καιρός αποδεικνύεται ότι ο μοναδικός τρόπος για αλλαγή πορείας είναι μόνο αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Μόνο αν η εργατική τάξη και μεγάλες μερίδες μικρομεσαίων στρωμάτων, που κάποια ακόμα αισιοδοξούν ότι δεν θα προλεταριοποιηθούν, κινητοποιηθούν, αμφισβητώντας και τη νομιμότητα του συστήματος, υπάρχει ελπίδα διεξόδου.

Μακάρι να ήταν δυνατό μόνο μέσα από τις εκλογές και με την ανάθεση της κυβέρνησης σε ένα κόμμα, στην προκειμένη στο ΣΥΡΙΖΑ, να σταματούσε η άδικη και ληστρική κατανομή του παραγομένου από την εργασία μας πλούτου, χωρίς καταστροφικές ανατροπές της ζωής μας. 

Μακάρι οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ να ταυτίζονταν με τελεστικό λόγο, και μόνο με την εκφώνησή τους να πραγματοποιούνταν ταυτόχρονα και οι αντίστοιχες πράξεις (ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του και η αντικατάστασή του με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση).

Δυο χρόνια η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων αποδυναμώνει τις αντιδράσεις μας και την αγωνιστική μας διεκδίκηση. Πιθανόν τώρα κουρασμένοι, απελπισμένοι πανικόβλητοι καταφεύγουμε στις παραισθήσεις. Επειδή το ευχηθήκαμε θα πραγματοποιηθεί.

Για πόσο καιρό θα κάνουμε ευχές; 

Πηγή: Dies brumalis

via: Κόκκινος Τύπος