Τα λόγια μου φύλαξε για πάντα σαν γεύση δυστυχίας και καπνού,
Για την πίσσα της κυκλικής υπομονής, για το έντιμο κατράμι της δουλειάς . . .
Σα το νερό των πηγαδιών του Νόβγκοροντ που πρέπει να ‘ναι μαύρο και γλυφό,
Ώστε τα Χριστούγεννα να καθρεφτίζονται οι επτά θαλασσοπόροι τ’ αστεριού.
Και για τον πατέρα μου, τον φίλο μου και τον βοηθό μου τον τραχύ,
Εγώ – ο νόθος αδελφός, ο απόκληρος της οικογένειας του λαού –
Υπόσχομαι να φτιάξω τέτοιες πυκνές ξυλωσιές,
Ώστε σ’ αυτές, οι βρωμοτάταροι τους πρίγκιπες να κρεμούν.
Μόνο να μ’ αγαπήσουνε τούτα τα βρωμερά ικριώματα,
Όπως, στοχεύοντας τον θάνατο, οι πόλεις τα μπήγουνε στους κήπους -
Εγώ γι’ αυτό, όλη μου τη ζωή θα ζήσω, φορώντας την πράσινη πουκαμίσα
Και για τον απαγχονισμό του Πέτρου στο δάσος τσεκούρι να βρω.
3 Μαΐου 1931
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Πηγή: samizdat project
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.