Κάθε σταγόνα έχει μέσα της τη βροχή

Η Βούλα και ο Γιώργος, δουλέψανε στο κατάστημα μισή ζωή.

Η Βούλα και ο Γιώργος, είδανε στου συνάδελφους τους τη συλλογικότητα,
όταν αυτοί βλέπαν μονάχα τον ατομισμό.

Η Βούλα και ο Γιώργος, είπανε όχι. Είπανε όχι για τους εαυτούς τους, και για όλους τους άλλους, τους διπλανούς και κοντινούς τους.

Η Βούλα και ο Γιώργος το πληρώσανε. Με τις γυρισμένες πλάτες του φόβου,
με τους ψιθύρους του ρουφιάνου, τις απειλές του αφεντικού,
με το ξεπούλημα της εμπιστοσύνης τους,
με συκοφαντίες.

Η Βούλα και ο Γιώργος μείνανε χωρίς δουλειά. Μείνανε στο δρόμο. Κυριολεκτικά. Αμετακίνητοι. Με τον κόσμο της αλληλεγγύης στο πλευρό τους, στον πεζόδρομο του καταστήματος,
κάθε εβδομάδα εκεί. Αμετάπιστοι, "αγύριστα κεφάλια" που κοιτούν το δίκιο και αγωνίζονται.
Παντός καιρού.

Η Βούλα και ο Γιώργος δεν βρέθηκαν ούτε σε μικρόφωνα, ούτε σε εξέδρες. Γι' αυτούς τα μικρόφωνα και οι εξέδρες ήταν κλειστές. Βουβές.
Για τους ανθρώπους στις εξέδρες, η Βούλα και ο Γιώργος δεν υπήρχαν.
Ήταν ενοχλητικές παραφωνίες στη παρακμιακή τους μελωδία.
Χαλούσαν το παραλιακό σκηνικό, τις κομματικές τους υποθέσεις, την εκλογική τους εγρήγορση.

Η Βούλα και ο Γιώργος, αντέξανε. Από το φθινόπωρο στον χειμώνα. Κι εκεί κι αλλού. Κι όπου τους χρειάστηκαν οι συνάδελφοί τους. Όποιος αγγίζεται από την αλληλεγγύη δεν τσιγκουνεύεται.

Η Βούλα κι ο Γιώργος κερδίσανε. Τη δουλειά και τον σεβασμό.
Κερδίσανε μα δε τελειώσανε. Θα είναι εδώ για τη συνέχεια του μεγάλου μας ταξιδιού.

Κι αυτή, είναι η μεγαλύτερη νίκη τους. Νίκη όλων μας.

Σταγόνα μου λες. Σταγόνα σου λέω.

avanti_maestro