Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Μία (ακόμα) ανάγνωση της τελευταίας κατασταλτικής επίθεσης

από τον βιβλιοφρικάριο


Από τη μέρα της επίσημης έναρξης της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», που αφορά τον εντοπισμό, τη σύλληψη και τη μεταφορά μεταναστών χωρίς άδεια παραμονής σε κέντρα κράτησης με σκοπό την απέλαση, τα μέσα ενημέρωσης μας «ενημερώνουν» καθημερινά για την εξέλιξή της. Εν μέσω εικόνων μαζικών προσαγωγών οι επιτελείς διαμηνύουν πως η επιχείρηση θα είναι διαρκής και μάλιστα θα επεκταθεί στις πόλεις της επαρχίας. Ένας διαρκής πόλεμος, παρακλάδι ενός ευρύτερου που διεξάγεται ανά την υφήλιο και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Ενώ γκρεμίζονται τα όποια προσχώματα στην ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και εμπορικών προϊόντων, χτίζονται στιβαρά τείχη για να αποτρέπουν τη μετανάστευση της εργασίας από την καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική λεηλασία. Οι στόχοι της επιχείρησης, όπως τους έθεσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης (αυτή είναι η δουλειά του) κ. Δένδιας είναι σαφείς: Οι μετανάστες που θα απελαθούν θα μεταφέρουν στις χώρες προέλευσης το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί ευτυχή προορισμό, ενώ και οι Έλληνες πολίτες θα εμπεδώσουν την εικόνα της ευνομούμενης χώρας που δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι». Είναι όμως μόνο αυτοί οι στόχοι;

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αναφέρουν και καταγράφουν τα θέματα που άπτονται του «μεταναστευτικού ζητήματος» σε χωριστές χωροχρονικές ενότητες από τις εξελίξεις στις εργασιακές σχέσεις, ώστε να αποκρύπτεται το γεγονός ότι αποτελούν αλληλεπικαλυπτόμενους χειρισμούς στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου που ονομάζουν «διαχείριση της κρίσης». Αυτό προκύπτει εξάλλου και από τις καταγεγραμμένες εμπειρίες της περιπέτειας του νεοφιλελευθερισμού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις Η.Π.Α., αλλά και από ιστορικά δεδομένα της πρώιμης περιόδου του εκβιομηχανισμού. Φαίνεται λοιπόν να υπάρχει ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των κέντρων κράτησης μεταναστών (με μόνο «έγκλημα» τη μη κατοχή ταξιδιωτικών εγγράφων) και των πτωχοκομείων των αρχών του 19ου αιώνα, ως προς τις επιδιώξεις και το ιδεολογικό τους περίβλημα.

Ο Νόμος περί Φτωχών, που εισήχθη στη βρετανική νομοθεσία τη δεκαετία του 1830 (και ακολούθως στις εκβιομηχανιζόμενες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε όσες δεν διέθεταν ισχυρή βιομηχανική προοπτική) όριζε τα πτωχοκομεία ως τους μοναδικούς χώρους που θα υπήρχε μέριμνα για τους φτωχούς. Καμία άλλη θεσμική παροχή δεν επιτρεπόταν και ως εκ τούτου προβλεπόταν ο υποχρεωτικός εγκλεισμός τους στα ιδρύματα. Ο αμετροεπής κυνισμός κράτους και αφεντικών εκφράζεται ανενδοίαστα στις εφημερίδες της εποχής. Η πρόβλεψη ήταν πως αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ για τους φτωχούς και αν οι συνθήκες ζωής μέσα στα πτωχοκομεία ήταν τόσο άθλιες ώστε να εξάπτεται η λαϊκή φαντασία, τότε θα κάμπτονταν οι αντιστάσεις στην προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Γιατί βέβαια η μαζική εργοστασιακή εργασία, υπό τις απειλές των επιστατών, με την πίεση του χρόνου και χωρίς έλεγχο στην τεχνογνωσία και την εκτέλεση δεν ήταν καθόλου ελκυστική για το υπό διαμόρφωση εργατικό δυναμικό της εποχής. Η ηθική της εργασίας που έθετε τη βιομηχανική μισθωτή εργασία ως το μοναδικό αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης δεν εμφάνιζε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι τα πτωχοκομεία ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμά της, καθιστώντας κάθε αξιοπρεπή εναλλακτική σχεδόν αδύνατη.

Κατά αντιστοιχία τα κέντρα κράτησης μεταναστών αποτελούν (μεταξύ άλλων) ένα ακόμα ορόσημο στη διαδικασία επιβολής στην κοινωνική συνείδηση των όρων «ευελιξία» και «ελαστικότητα», ως εφεξής καθοριστικά χαρακτηριστικά των εργασιακών σχέσεων. Τα σύγχρονα φορτία των ολοκληρωτικά αποκλεισμένων από την αγορά εργασίας μεταφέρονται στους μοναδικούς χώρους όπου θα ασκείται μια στοιχειώδης μέριμνα, δεδομένου ότι δεν προβλέπεται να υπάρξει προσφορά μαζικής εργασίας τα επόμενα χρόνια. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της «φιλοξενίας» σίγουρα θα είναι μνημειώδη και δυστυχώς εικάζουμε αντίστοιχα του παρασιτικού συμβολισμού που αποδίδεται σε αυτούς τους ανθρώπους. Άλλωστε θα πρέπει να μεταφέρουν και το μήνυμα στην πατρίδα τους. Από την άλλη πλευρά η απαστράπτουσα ελληνική φιλοξενία θα αποτελέσει την καλύτερη ερμηνεία της μοναδικής επιλογής που υπάρχει για τους ντόπιους εναπομείναντες εργαζόμενους, προκειμένου να αποφύγουν τις εσχατιές της φτώχειας. Αποδοχή άνευ όρων της οποιασδήποτε προσφοράς εργασίας, συνθηκολόγηση με κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία. Επιπλέον όσοι βιώνουν ήδη τον αποκλεισμό από πόρους διαβίωσης καλά θα κάνουν να είναι φρόνιμοι και να δεχτούν στωικά τις δυσκολίες.


Χωρίς να χρησιμοποιεί αυτόν τον χαρακτηρισμό το ελληνικό κράτος, με τον εγκλεισμό των μεταναστών στα κέντρα κράτησης, κάνει το πρώτο βήμα για τη συνολική αντιμετώπιση της «τάξης των παριών». Αυτός ο ψευδοκοινωνιολογικός νεολογισμός, που εκκινώντας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού πέρασε γρήγορα στην Ευρώπη, ενοποιεί κάθε συμπεριφορά που βγαίνει από τα όρια της ευπρέπειας (με τα υποκειμενικά κριτήρια των «κανονικών»), κάτω από τη σημαία του παρασιτισμού και της αντικοινωνικότητας. Η κυρίαρχη ρητορική διατείνεται πως η τάξη των παριών αποτελείται από άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά (μακροχρόνια άνεργοι, άστεγοι, επαίτες, μικροπαραβάτες έως και ανύπαντρες μητέρες) που το μόνο που κάνουν είναι να αξιώνουν προνοιακά επιδόματα. Η ηθική απαξίωση στοχεύει στην εύκολη συνειδησιακά εγκατάλειψη των πλεοναζόντων, στη διαμόρφωση της θέσης ότι η κοινωνία μπορεί να ορίζεται ως ένα σύνολο μικρότερο από το άθροισμα των μελών της. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής κρίσης και ιδίως ο ρόλος των τραπεζών και του πολιτικού κατεστημένου, δεν επιτρέπουν προς το παρόν στην πολιτεία να εφαρμόσει τέτοια φιλολογικά στρατηγήματα. Έτσι οι μετανάστες, όντας ανομοιογενής ομάδα ήδη απαξιωμένη χάρη και στην δημοσιογραφική ευγλωττία, αποτελούν τον ιδανικό αγωγό προς την ποινική διαχείριση των συνεπειών της φτώχειας.


Τα μηνύματα για τους μετανάστες είναι ξεκάθαρα. Οφείλουν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι αποτελούν το πλέον ευέλικτο τμήμα του εργατικού δυναμικού, προορισμένο μόνο για υπερεκμετάλλευση εάν και εφόσον του ζητηθεί. Αναπόφευκτα θα κινούνται προς αστικές περιοχές με μικρό κόστος ζωής, σε περιοχές ήδη υποβαθμισμένες, με πλημμελείς υποδομές, όπου και θα τους επιτρέπεται να σέρνουν τα βήματα τους στον αποκλειστικό ρυθμό της μιζέριας. Σταδιακά την ίδια διαδρομή θα ακολουθήσουν και οι ντόπιοι αποστερημένοι πόρων ικανοποιητικής διαβίωσης, για να συμπληρωθεί έτσι το πάζλ των σύγχρονων γκέτο (ακόμα και αν ποτέ δεν ονομασθούν έτσι). Σε αυτές τις μαύρες τρύπες της μη κανονικότητας θα συγκεντρωθούν όσοι απέτυχαν να προσαρμοσθούν στα κελεύσματα της νέας εποχής, οι προσκολλημένοι στο παρελθόν, όσοι δεν έκαναν τις σωστές επιλογές. Μέσα σε αυτές τις περιοχές και με αυτούς τους όρους θα λάβει χώρα η απαξίωση των φτωχών καθώς δεν φαίνεται κάποια άλλη προοπτική. Η δημοσιονομική πειθαρχία δε συμβαδίζει με ένα κράτος πρόνοιας και η διεθνής τάση στον οικονομικό τομέα είναι να επιβραβεύονται οι περικοπές των θέσεων εργασίας. Αυτά τα γκέτο λοιπόν θα αποτελέσουν τις καλύτερες σημαδούρες για τις επιλογές που πρέπει να κάνουν όσοι θα θέλουν να τα αποφύγουν.


Αυτού του είδους η απαξίωση, συνοδευόμενη από την επωδό της επικινδυνότητας για το «κανονικό» κοινωνικό σύνολο που απορρέει από τη γειτνίαση με τους απόκληρους, θα βοηθήσει στην ομαλοποιημένη και ηθικά αποδεκτή ποινικοποίηση της φτώχειας. Άλλωστε τα ΜΜΕ εδώ και καιρό παίζουν αυτό το παιχνίδι είτε στιγματίζοντας συλλήβδην τους μετανάστες ως ρέποντες στο έγκλημα, είτε προειδοποιώντας τις αρχές για τους κοινωνικούς κινδύνους της φτώχειας, και έμμεσα όλους εμάς για την ανομία των στερημένων. Όσοι μετά από όλα αυτά εξακολουθούν να νιώθουν άσχημα γνωρίζοντας τη δυστυχία των άλλων θα μπορούν να συμμετέχουν στις δράσεις του ΣΚΑΪ, να αφήνουν τρόφιμα στα ειδικά ράφια των σουπερμάρκετ και να ενισχύουν το ανθρωπιστικό έργο της Εκκλησίας, όλα απαραίτητα υποβοηθήματα για τη σιωπηρή αποδοχή των αποκλεισμών και τη ζωηρή επικρότηση των περιφράξεων.


Και όλα αυτά για το καλό μας, για να μην είναι η χώρα «ξέφραγο αμπέλι»…

1 σχόλιο:

  1. Μεταναστευτικά εμβάσματα και άλλα ρατσιστικά παραμύθια

    Παράλληλα με τις ρατσιστικές επιχειρήσεις υπό την ονομασία “ξένιος Ζευς”, ένα πλήθος δημοσιευμάτων κατέκλυσε το διαδίκτυο σχετικά με τα εμβάσματα των μεταναστών προς τις χώρες τους και την δήθεν “αιμορραγία” που προκαλούν στην ελληνική οικονομία, την ώρα μάλιστα που ο “χειμαζόμενος” ελληνικός λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα εξαιτίας του μνημονίου. Είναι προφανής ο στόχος των αλλεπάλληλων αναδημοσιεύσεων αυτής της είδησης, από εθνικόφρονα κυρίως μπλοκ αλλά και από εφημερίδες που κάνουν πλάτες σε αυτού τους είδους την “πληροφόρηση”.

    Eδω η συνεχεια: http://wp.me/pryYN-16r

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.