Ζέχνει...

Τα γράφω εν συντομία, καθώς όποιος έχει μια στοιχειώδη ενασχόληση με τα εργατικά ζητήματα έχει και την πραγματική εικόνα. Περισσότερο τα γράφω γιατί τα γραπτά μένουν. Ακόμη τα γράφω δίχως τη παραμικρή έκπληξη. Όσοι παρακολουθούν το ιστολόγιο γνωρίζουν ότι και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ έχουμε αναφερθεί πολλάκις ως συστημικά/συμπληρωματικά κομμάτια του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ως εκ τούτου, αγαπητοί αναγνώστες, δεν θα βρείτε εδώ πτώσεις από τα σύννεφα και ηχηρές απογοητεύσεις από "συντρόφους". Εδώ θα βρείτε μονάχα την ρεαλιστική αποφασιστικότητα που μας λέει πως ο δρόμος για τη διαύγεια είναι σπαρμένος από προδοσίες. Αρκεί να τις αναγνωρίζουμε για να τις αποφεύγουμε στο μέλλον. Ειδάλλως είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

• Η κυβέρνηση κατεβάζει τα μέτρα που ουσιαστικά απολύουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αποφασίζει, για να σώσει τα προσχήματα, να καταθέσει μια ακραία "αντικοινωνική" πρόταση: απεργία μέσα στις πανελλαδικές, το ιερό δισκοπότηρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη σύγχρονή Ελλάδα. Η πρόταση αυτή είναι η μόνη σοβαρή εναλλακτική απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα που έχει ο κλάδος των εκπαιδευτικών για να τα ακυρώσει. Παράλληλα είναι ένας επιδιωκούμενος λεονταρισμός που ακόμη κι αυτοί που το προτείνουν δεν το πιστεύουν. Βλέπετε η εικόνα που έχουν οι γραφειοκράτες της ΟΛΜΕ για τον κλάδο είναι βολική: άμαζες συνελεύσεις, μικρή συμμετοχή στις απεργίες. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τολμά τον λεονταρισμό με αυτό το δεδομένο στο μυαλό της. Από την άλλη οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, καλού-κακού, παίρνουν γρήγορα-γρήγορα θέση υπέρ της απεργοσπασίας (και άρα τελικά υπέρ της κυβέρνησης), στεκούμενοι με κάθε τρόπο ενάντια στη πρόταση.
• Οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κυβερνητικοί εξαπολύουν ένα παραλήρημα λάσπης και τρομοκρατίας με κάθε μέσο ενάντια στην απεργία. Τα επιχειρήματα γνωστά: "τα παιδιά μας, οι εξετάσεις, ο κόπος τους" κτλ κτλ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας πως είναι ακριβώς τα ίδια καθάρματα που βούτηξαν τη νεολαία της τάξης μας σε μια άνευ όρων κοινωνική ζούγκλα. Αποκορύφωμα της επίθεσης η απόφαση για επιστράτευση και μάλιστα πριν την απεργία. Μια κίνηση που δείχνει και αποφασιστικότητα από τη πλευρά του κεφαλαίου, αλλά αν μη τι άλλο, και φόβο.
• Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, ακυρώνοντας όλες τις προβλέψεις και επιδιώξεις του αστικού μπλοκ ("φίλων" και εχθρών) η βάση των εκπαιδευτικών πλημμύρισε αίθουσες και αμφιθέατρα  δίνοντας μια ηχηρή απάντηση, παρότι μέσα στα στενά πλαίσια της γραφειοκρατικής δομής: "Πάμε για απεργία", σαν ύστατη λύση πίεσης απέναντι στα αντεργατικά μέτρα στην εκπαίδευση,  το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Πολλά ακούστηκαν για το μεγάλο ποσοστό υπέρ της απεργίας: Από τη χλεύη του ΚΚΕ σε στυλ "σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν" μέχρι την -με τακτ- άρνηση από τους "ριζοσπάστες" του ΣΥΡΙΖΑ που από τη πρώτη μέρα των συνελεύσεων διαβεβαίωναν αυτό που ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ είπε χοντροκομμένα: "Ψηφίστε ναι και μετά μην ανησυχείτε, τίποτε δε θα γίνει". Ανεξάρτητα από τις φωνές που μας έρχονται από τον βούρκο της γραφειοκρατίας, ένα πράγμα πρέπει να γίνει αντιληπτό. Η ηχηρή απάντηση των εκπαιδευτικών, δεν ήταν το ποσοστό στο ναι. Ήταν η τεράστια συμμετοχή στις συνελεύσεις, όπου για πρώτη φορά, έστω από σπόντα και από θεατρινισμό, ερχόταν μια πρόταση αγώνα ουσίας. Μετά από χρόνια ένα σημαντικό (έστω και εν δυνάμει πλειοψηφικό κομμάτι) από τη βάση των εκπαιδευτικών έβλεπε τη συνέλευση σαν το πεδίο ουσιαστικής αναμέτρησης και όχι μια καρικατούρα άνευ νοήματος. Είναι βλέπετε το ανοργάνωτο και το απρόβλεπτο που χάλασε προς στιγμήν τα σχέδια τους. Αλίμονο όμως, όπως πάντα, δεν αρκούσε αυτό...
• Δέσμιοι μιας δομής στους εκπαιδευτικούς που συνδυάζει και βουνό και θάλασσα (και γραφειοκρατία  συνδικαλιστικών παρατάξεων και συνελεύσεων βάσης), αλλά με σαφή αποφασιστικό ρόλο στο καθετοποιημένο βουνό της γραφειοκρατίας, οι ώρες κυλούσαν αποκαλυπτικά μετά τη μαζική συμμετοχή της βάσης στις συνελεύσεις  Τα media και το κράτος στους ρυθμούς της σαρωτικής επιβολής των μέτρων, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνούνται η μία μετά την άλλη να στηρίξουν την απεργία, η ΚΝΕ βγάζει ανακοίνωση που καλεί τους μαθητές να μην αποπροσανατολίζονται και να μην διακόψουν το διάβασμα τους, ενώ συγκαλείται η πιο γελοία απεργία που έχω συναντήσει, με πρόταση μάλιστα ΠΑΜΕ, από την ΑΔΕΔΥ: Απεργία στο Δημόσιο τρεις μέρες πριν από την απεργία που υποτίθεται ότι στήριζε στην εκπαίδευση.. 
• Εντωμεταξύ στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης, οι μικρές δυνάμεις του ταξικού αγώνα, με ότι μέσα μπορούσαν δήλωναν τη συμπαράσταση τους και σχεδίαζαν τη στήριξη του αγώνα. Όμως που και πως; Αυτό ήταν το ερώτημα σε όποιον εκτός εκπαίδευσης ήθελε καλή-τη-πίστη να βοηθήσει. "Έχουν οργανωθεί απεργιακές φρουρές;", "Σε ποια σχολεία συγκεντρωνόμαστε;", "Τι ώρα και πού;", απλές ερωτήσεις από εκπαιδευτικούς και μη, που ακόμη έψαχναν την απάντηση τους Τετάρτη απόγευμα για μια απεργία που ξεκινούσε Παρασκευή χαράματα. Θα ήταν αφέλεια να πούμε πως οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις δεν γνώριζαν ήδη το θέατρο της προδοσίας που θα παιζόταν τη Τετάρτη το βράδυ. Πως άλλωστε να εκτιμήσει κανείς πως καμία κίνηση υλοποίησης των αποφάσεων των συνελεύσεων δεν ενεργοποιήθηκε δύο μόλις 24ωρα πριν την απεργία; Όπως και άλλοι πριν από μένα έχουν ήδη παραδεχτεί  είναι γεγονός ότι παρόλες τις "καλές προθέσεις" και τις φλογερές τοποθετήσεις, κανείς δεν πήρε τη πρωτοβουλία να οργανώσει τον κόσμο του αγώνα σε αυτή την τόσο σημαντική μάχη. Και είναι άλλο τόσο αλήθεια ότι ακόμη και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν κατάφεραν είτε από αφέλεια είτε από αδυναμία πολιτικής οπτικής (όπως ισχυρίζομαι) να συγκροτήσουν τη βάση σε θέση που να μπορεί να αντισταθεί στην αναμενόμενη προδοσία. Καμία περιφρούρηση δεν στάλθηκε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των προέδρων, ούτε ποτέ καλέστηκε ένα πραγματικό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων που να εκφράζει πραγματικά τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς.
• Έτσι λοιπόν, όταν οι εκλεγμένοι καρεκλοκένταυροι της ΟΛΜΕ γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών απ'όλη τη χώρα και δώσανε ακόμη μια φορά επιτυχημένες εξετάσεις υποταγής στ' αφεντικά τους, πέρα από τα δάκρυα και τις καταγγελίες, δεν βρέθηκε κανείς να σηκώσει το γάντι της ανταρσίας και να μιλήσει για νέες συνελεύσεις που θα ενταφίαζαν τη κομματική γραφειοκρατία δεξιάς κι αριστεράς.  Κάπως έτσι πληρώνουμε -και το πληρώνουμε όλοι σαν τάξη- την ατολμία, τις "συμμαχίες" και τις "φιλίες" κομματιών που αγωνίζονται με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και τους Λαφαζανικούς σοσιαλδημοκράτες προδότες των αγώνων. Κάπως έτσι πληρώνουμε την υποτίμηση της εκτίμησης ότι αυτή η αριστερά έχει το μυαλό της στα υπουργεία, στην ενσωμάτωση και την καθυπόταξη, ότι αυτή η αριστερά φορά τα χρώματα της "φίλης" ενώ είναι στη πράξη εχθρός κι αντίπαλος μας. Ακόμη και τώρα, με την απεργία χαμένη και την αίγλη των συνελεύσεων της βάσης στα σκουπίδια, λίγα πράγματα ακούστηκαν για το ξεπέρασμα αυτής της δομής, συνδικαλισμό και αγώνες βάσης, για τον οργανωτικό και πολιτικό διαχωρισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων από τις υποταγμένες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες.
• Τέλος όσο και να εκφράστηκε εντυπωσιακά το "αυθόρμητο" υγιές αντανακλαστικό αγώνα και ταξικής σύγκρουσης χωρίς όρια και όρους, άλλο τόσο συγκρούστηκε και έχασε μπροστά σε μια δομή και μια εξουσία που τα πλοκάμια της έχουν πολλά χρώματα και χέρια. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, σαν τάξη, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Αυτή τη φορά, πιο οργανωμένα, πιο  αποφασισμένα, πιο συνειδητά.

avanti_maestro