dear αφεντικουλίνι

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το περιοδικό Sarajevo νο 69, Ιανουαρίου 2013 που κυκλοφορεί. Με βάση τη πολιτική του περιοδικού δεν δημοσιεύεται ηλεκτρονικά ολόκληρο το άρθρο.  Δική μας όμως προτροπή είναι να διαβαστεί ολόκληρο, αν πέσει στα χέρια σας, (και) για τη πλήρη στατιστική των λεγόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και για τη πολιτική διορατικότητα γύρω από τις διαταξικές συμμαχίες που προτείνονται (δεξιά κι αριστερά).

avanti_maestro

"... Η μικρομεσαία επιχείρηση βρίσκεται στο επίκεντρο της ύφεσης. Η εσωτερική αγορά έχει πληγεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη ραγδαία πτώση της κατανάλωσης και η διαρκής επιβολή νέων φόρων έχει συρρικνώσει τον κύκλο εργασιών των εμπόρων. Η πτώση του τζίρου των εμπορικών επιχειρήσεων από το 2009 εκτιμάται ότι θα φτάσει ακόμα και το 50%, ενώ από το 2009 μόνο στο εμπόριο εκτιμάται ότι έχουν κλείσει περισσότερες από 140.000 μικρές επιχειρήσεις..."

Αρμαγεδών! Το πιο πάνω απόσπασμα είναι σχετικά πρόσφατο (αρχές Νοέμβρη) κι ίσως να είναι σπαζοκεφαλιά για εσάς αν το αντιγράφουμε από ανακοίνωση κάποιας ένωσης εμπόρων και βιοτεχνών, ή από εφημερίδα της αριστεράς. Το δεύτερο είναι που συμβαίνει, αλλά δεν έχει σημασία: είναι μια (μικρή...) ένδειξη της ενσωμάτωσης (απ’ την αριστεράς) των κλαμάτων των εμπόρων και λοιπών μικρομεσαίων αφεντικών, αφού το πρωτότυπο του αποσπάσματος προέρχεται από δελτίο τύπου μιας τέτοιας ένωσης.

Εν τω μεταξύ, στην “πιάτσα”, δηλαδή στις καθημερινές στιχομυθίες, το πράγμα είναι ακόμα πιο αφόρητα ξοφλημένο. “Τι να του ζητήσω τώρα; Αφού δεν βγαίνει!...”. Ή “...Καλά, τι είναι αυτά που λέτε;... Δεν βλέπετε ότι κλείνουν τα μαγαζιά;”. Αν πέσουμε πάνω και σαν καναν αριστερό, “ροζ”, “κόκκινο”, ή “βαθύ κόκκινο”, το πορίσματα είναι ακόμα σκληρότερα. “Τί πάει να πει εργάτες και ξεργάτες; Έχουμε κοινά συμφέροντα με τους μικρομεσαίους, και πρέπει να αγωνιστούμε μαζί τους”. Αλήθεια;

ευρωαφεντικουλίνια

Από υποκειμενική άποψη, στο ελλαδιστάν (ίσως και αλλού), ο “μικρός” ή “μεσαίος” επιχειρηματίας μπορεί να νοιώθει σαν ένας (εν δυνάμει) “μεγάλος” - που - δεν - τον - αφήνουν - να - πετύχει. Από ψυχρή, αντικειμενική σκοπιά ωστόσο, σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, οι “μικρές” και οι “μεσαίες” επιχειρήσεις δεν είναι καθόλου τα “υπόλοιπα” του καπιταλισμού. Είναι το μεγαλύτερο μέρος του σκελετού του και της σάρκας του! Για παράδειγμα, στην εισαγωγή της ετήσιας έκθεσης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην ευρωπαϊκή ένωση 2010/2011 (που έκανε για λογαριασμό της ε.ε. το ολλανδικό think tank Ecorys σε συνεργασία με το τμήμα οικονομομετρίας του πανεπιστημίου Κέμπριτζ) αναφέρεται:

... Παρά την ύφεση, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν διατηρήσει την θέση τους σαν σπονδυλική στήλη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Το 2010, υπήρχαν πάνω από 20,8 εκατομμύρια μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στην ευρωπαϊκή ένωση, απ’ τις οποίες το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος - 19,2 εκατομμύρια (ή το 92,1% του συνόλου των επιχειρήσεων στην ευρωπαϊκή ένωση) - ήταν μικρές εταιρείες με λιγότερους από 10 μισθωτούς. Τα τελευταία χρόνια, το μερίδιο των μεγάλων εταιρειών παραμένει περιθωριακό σε ότι αφορά τον αριθμό των επιχειρήσεων (είναι συνολικά 43.000 ή 0,2% του συνόλου). Επιπλέον, αυτές οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, προσέφεραν τα δύο τρίτα (87,5 εκατομμύρια) των θέσεων εργασίας στην ευρωπαϊκή ένωση των 27 μελών. Επίσης, το 58,4 του συνολικού ακαθάριστου προϊόντος που παράχθηκε από ιδιωτικές επιχειρήσεις στην ευρωπαϊκή ένωση, το 2010, προερχόταν απ’ τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις....

Με τα δύο τρίτα των εργατών στα πόδια τους· με το 58,4% του ιδιωτικά παραγόμενου πλούτου· και με σχεδόν το 100% σαν ποσοστό επι του συνόλου των επιχειρήσεων, είναι αδύνατο - για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ - να θεωρεί κανείς ότι τα μικρά και τα μεσαία αφεντικά είναι τα αποπαίδια (ή εν δυνάμει εχθροί....) του καπιταλισμού· ό,τι και να νομίζουν οι ίδιοι οι κυρ Κώστες, οι κυρ Φράντς, οι κυρ Ζεράρ και οι κυρ Αντόνιο αυτοπροσώπως. Σας φαίνεται ανήκουστο το ότι στο σύνολο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων (σαν αριθμός) στην ενωμένη ευρώπη των 27 οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι, σχεδόν, το σύνολο; Η ίδια έκθεση έχει αναλυτικά στοιχεία (και ράμματα για την γούνα πολλών):

- οι πολύ μικρές επιχειρήσεις (δηλαδή αυτές που έχουν από κανέναν έως 9 εργάτες, άρα περιλαμβάνονται και οι “αυτοαπασχολούμενοι”) ήταν το 2010 19.198.539, το 92,1% του συνόλου· απασχολούσαν (φανερά τουλάχιστον) 38.905.519 εργάτες / υπαλλήλους, δηλαδή το 29,8% του “εργατικού δυναμικού”· και παρήγαγαν το 21,6% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος...

- οι μικρές επιχειρήσεις (δηλαδή αυτές που έχουν από 10 έως 19 εργάτες) ήταν (πάντα το 2010) 1.378.401, το 6,6% του συνόλου· απασχολούσαν 26.605.166 εργάτες / υπαλλήλους· και παρήγαγαν το 20,4% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος...

- οι μεσαίες επιχειρήσεις (δηλαδή αυτές από 20 έως 100 εργάτες) ήταν 219.252, το 1,1% του συνόλου των επιχειρήσεων· απασχολούσαν 21.950.107 εργάτες / υπαλλήλους· και παρήγαγαν το 16,8% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος...

- συνολικά οι μικρές και μεσαίες ήταν 20.796.192, το 99,8% του συνολικού αριθμού των καπιταλιστικών επιχειρήσεων της ε.ε.· σ’ αυτές δούλευαν 87.460.792 εργάτες / υπάλληλοι, δηλαδή το 66,9% του “εργατικού δυναμικού”· και παρήγαγαν το 58,4% του ακαθάριστου ευρωπαϊκού προϊόντος...

- οι μεγάλες επιχειρήσεις (άνω των 100 εργατών) ήταν 43.034, ή 0.2% του συνολικού αριθμού επιχειρήσεων το 2010· απασχολούσαν 43.257.098 εργάτες / υπαλλήλους, ή το 33,1% του “εργατικού δυναμικού”· και παρήγαγαν το 41,6% του ακαθάριστου ευρωπαϊκού προϊόντος.

Το ελάχιστα τίμιο, λοιπόν, που θα μπορούσε να πει κανείς για τα “πολύ μικρά”, τα “μικρά” και τα “μεσαία” αφεντικά στην “ευρωπαϊκή οικονομία”, είναι ότι αποτελούν στα ίσια συνεταίρους και συνεργάτες των “μεγάλων” αφεντικών στην καπιταλιστική οργάνωση / υπεξαίρεση της εργασίας. [...]

...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.