Στην είδηση που αναδημοσιεύσαμε χθες από το enikos.gr (το δημοσιογραφικό group του γνωστού για το ρόλο του Χατζηνικολάου) δώσαμε τον τίτλο «Επίθεση σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ: Τώρα αυτό είναι για καλό ή όχι;;;». Ο συγκεκριμένος τίτλος επιχείρησε να συμπυκνώσει (πιθανόν όχι επιτυχώς) το παρακάτω σκεπτικό ασκώντας κριτική στην ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων στο Μετρό Θεσσαλονίκης, το οποίο αποφάσισε πρόσφατα να μην συμμετέχει στην 24ωρη απεργία της επόμενης Τετάρτης ασκώντας παράλληλα κριτική σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ.
Μερικές παρατηρήσεις:
α) το γεγονός ότι ένα σωματείο αρνείται τη συμμετοχή του σε μια πανεργατική απεργία (έστω και αν έχει προκηρυχθεί από τους γνωστούς εργατοπατέρες) μόνο ως θετικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς κάτι τέτοιο συμβάλλει στην περεταίρω διάσπαση της εργατικής τάξης και της πάλης της. Αποτελεί πράξη de facto απεργοσπαστική.
β) η παρατήρηση της ανακοίνωσης περί μεμονωμένων και αποσπασματικών - αναποτελεσματικών 24ωρων απεργιών με το χαρακτήρα "τουφεκιάς", είναι ένα πραγματικό γεγονός, όσο και αν μας πονάει. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει την αδυναμία του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος να δώσει πολιτικά χαρακτηριστικά στην πάλη της τάξης, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία όπου η ανακοπή της αντεργατική λαίλαπας του κεφαλαίου μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό την απειλή ενός πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης, μόνο με ανατροπή και αλλαγή πολιτικής εξουσίας. Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να υπηρετηθεί μόνο με όρους γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.
Η ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, διατηρώντας την επί χρόνια σχέση κράτους - αστικών κομμάτων και ηγεσίας τριτοβάθμιων (και σε πολλές περιπτώσεις δευτεροβάθμιων) συνδικαλιστικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά προς την ακριβώς αντίθετη, εκτονώνοντας με "τουφεκιές" την δυσαρέσκεια και τις αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης, παίζοντας το παιχνίδι κεφαλαίου – Τρόικα – κόμματα του κεφαλαίου.
Το ΠΑΜΕ λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (τις οποίες δεν του τις χρεώνουμε) αλλά και υποκειμενικών, δεν κατόρθωσε να καλύψει το κενό της ανυπαρξίας ταξικής εργατικής πολιτικής, παίζοντας σε ορισμένες περιπτώσεις αντικειμενικά το ρόλο του αναχώματος (βλ. ενδεικτικά τη στάση του την 20η Οκτώβρη 2011) στην ανάπτυξη νικηφόρου πολιτικού εργατικού κινήματος, εγκλωβισμένο στη λογική της αυτόκεντρης ανάπτυξής του με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ρόλο που αποδίδει αυτή η λογική στους εργατικούς αγώνες, στο κόμμα, στο μέτωπο κλπ.
γ) διατυπώσεις του κειμένου λειτουργούν αντικειμενικά αποπροσανατολιστικά κάνοντας λόγο γενικά για «Έλληνες» και όχι για εργάτες, θεωρώντας σε άλλο σημείο πως «δεν υπάρχουν ... και είναι ανούσιες οι ιδεολογικές διαφορές εντός του εργατικού κινήματος» (λες και δεν διεξάγεται η ταξική πάλη στο πεδίο των ιδεών), μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο κίβδηλα τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης του κεφαλαίου σε δήθεν «εθνικό» πρόβλημα που πρέπει ως «ανεξάρτητοι» και «ακομμάτιστοι» (πολιτικά ακίνδυνοι) να το αντιμετωπίσουμε. Κάπου τα έχουμε ξανακούσει αυτά και καθόλου δεν μας άρεσαν...
kokkinostupos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.