του Ανώνυμου Προβοκάτορα
Τώρα που η ΔΕΘ κοντεύει θα πάρουν φωτιά οι ανακοινώσεις για την σημασία της πορείας, την αναγκαιότητα του τάδε ή του δείνα, να πάμε εκεί γιατί εκεί είναι η εργατιά και όλα αυτά που όποιος έχει περάσει έστω και ξώφαλτσα από την υπόθεση που λέγεται συλλογικότητα καταλαβαίνει. Δεν γράφω όμως να σας πω για το πως βγήκε η ατάκα πιτς καμάρα, ούτε για την τέχνη της κοπτοραπτικής στην περιγραφή του σημείου συνάντησης και της πορείας.
Θέλω να σας θυμίσω μαι ιστορία από τα παλιά, από τα πολύ παλιά που όμως η φρεσκάδα της λάμπει ακόμα και σήμερα, την στιγμή που η εργατική τάξη μοιάζει να τα έχει χαμένα και να πιστεύει πως το παιχνίδι χάθηκε, κι ένας από τους πολλούς λόγους είναι που καταλογίζει είναι η ισχνότητα των αριθμών και η αδυναμία πρακτικών σύγκρουσης. Θα σας πάω λοιπόν στις αρχές του 20ού αιώνα, στην καρδιά του τέρατος. Τότε οι ΗΠΑ έβγαιναν από δύο διαδοχικούς πολέμους (με την Ισπανία (1898) και με τις Φιλιππίνες(1899-1902)) με τον πατριωτισμό σαφώς ενισχυμένο ενώ το 1911 ο Τέιλορ παρουσίαζε το βιβλίο “Επιστημονική οργάνωση της εργασίας” που άλλαξε άρδην την παραγωγική διαδικασία εκτινάσσοντας τα κέρδη και την παραγωγικότητα, με πρώτο κερδισμένο την αυτοκινητοβιομηχανία και συγκεκριμένα τον Φόρντ. Ήταν όμως και μια εποχή συγκέντρωσης του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια ανεβάζοντας την ισχύ των Μόργκαν και Ροκφέλερ αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα των ρόλο των τραπεζών. Είχε όμως και τις αναταράξεις της το 1907 χτύπησε ξανά η οικονομική κρίση και πολλά κεφάλαια άλλαξαν χέρια, περιουσίες χάθηκαν ενώ άλλες συσσωρεύτηκαν στους δύο μεγάλους της εποχής. Υπήρξαν και οι εκλογές στην μέση που έπαιζαν πυροσβεστικό ρόλο στις διαθέσεις. Αυτή είναι η αλήθεια της ιστορίας όπως μας την μαθαίνουν, υπάρχει όμως μια πλευρά που όμως φωτίζει την αρχή του 20ού αιώνα και αυτό δεν έχει να κάνει με σινιέ αναλύσεις αλλά με τον πραγματικό δημιουργό της ιστορίας την εργατική τάξη.
Το 1900 είχαν περάσει μόνο 14 χρόνια από την εργατική πρωτομαγιά του Σικάγου του 1886 και των ταραχών του Haymarket που έδωσαν τεράστια ώθηση στους εργατικούς αγώνες. Στις αρχές λοιπόν του 20ου αιώνα η συμμετοχή στα εργατικά σωματεία αυξανόταν ραγδαία με αποτέλεσμα ένας στου 14 εργάτες να γραμμένος σε σωματείο, τα σωματεία δηλαδή να αριθμούν 2 εκατομμύρια μέλη. Το 80% αυτών των οργανωμένων εργαζομένων άνηκε στην Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών. Μέχρι εδώ καλά, κάποιος αν του έβαζαν να συνεχίσει την ιστορία θα υπέθετε πως η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργαζομένων με τέτοια απήχηση στην εργατική τάξη θα γαμούσε και θα έδερνε και πως η επόμενη μεγάλη ταξική σύγκρουση θα έχει την σφραγίδα της με απόδοση 1,25. Συγχαρητήρια μόλις χάσατε, γιατί η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών είχε πολλά από τα χούγια που έχει και η σημερινή ΓΣΕΕ. Δηλαδή ήταν σκληρά εκτός τόπου και χρόνου και φουλ διασπαστική ως προς την τάξη. Αυτό γιατί απέκλειε γυναίκες εργάτριες που είχαν διπλασιαστεί στο διάστημα από 1890 μέχρι 1910 από 4 εκατομμύρια σε 8 εκατομμύρια, απέκλειε μετανάστες και μαύρους. Ειδικά τα δύο τελευταία ακόμα και σήμερα τα βιώνουμε στο πετσί μας στα σωματεία κάθε φύσης. Εδώ πρέπει να τονίσω πως ζούμε στην εποχή που εισήχθη ο Τεϊλορισμός στην παραγωγή άρα αυξήθηκε η ανειδίκευτη εργασία. Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργατών βασιζόταν στον επαγγελματικό συνδικαλισμό (εδώ κι αν ακόμα σε τρώμε στα μούτρα) και απέκλειε κάθε λογής ανειδίκευτους εργάτες – εργάτριες. Ο πρόεδρος του κάθε σωματείο ονομαζόταν επαγγελματικός αντιπρόσωπος και έτσι κατάφερνε να σημειώνει κατακτήσει αντισταθμίζοντας το μονοπώλιο των εργοδοτών με ένα μονοπώλιο εργατικού δυναμικού. Όμως το “κακό” δεν σταματούσε εκεί εξαπλωνόταν στους παχυλούς μισθούς των ηγετών της Ομοσπονδίας, τα κολλητηλίκια τους με τους εργοδότες (πάντα με τα ανάλογα μπουρμπουάρ όπως κοσμήματα, λεφτά κάτω από το τραπέζι κοκ). Μέχρι στιγμής το τοπίο μαυρίζει όλο και περισσότερο, θυμίζει έντονα την δική μας εποχή, άρα πόσοι χρειάζονταν σε ένα πληθυσμό 83 εκατομμυρίων για να ταρακουνήσουν τα πράγματα. Κάποτε ένας σύντροφος πολύ σωστά μου είχε πει πως “αν τα πράγματα είναι τέτοιο νεκροταφείο όπως τα περιγράφεις τότε ακόμα και ένας ψίθυρος ακούγεται εκκωφαντικά”. Η παρακάτω τροπή της Ιστορίας τον δικαιώνει πανηγυρικά.
Ήταν πρωί της 24ης Ιούνη μόλις 19 χρόνια μετά την πρωτομαγιά του Σικάγο που συγκλόνισε τον κόσμο, είμαστε για τους μαθηματικά άμπαλους στο 1905 και στον ίδιο τόπο του “εγκλήματος”. Διακόσιοι ναι 200 αριθμός που φαντάζει ένα απόλυτο τύπο μπροστά στο 83 που σέρνει μια εξάδα μηδενικά από πίσω μαζεύτηκαν στο Σικάγο. Ένα μυστήριο συνάφι από αναρχικούς, σοσιαλιστές και ριζοσπαστικά μέλη εργατικών σωματείων δημιουργούν τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW) του γνωστούς και ως Wobblies. Οι στόχοι τους ήταν κάτι πέρα από τις απεργίες τις οποίες ονόμαζαν απλά περιστατικά της ταξικής πάλης που χρησιμεύουν για εκπαίδευση των εργαζομένων, είχαν παντιέρα την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Στα επόμενα χρόνια οι Βιομηχανικοί Εργάτες του κόσμου θα μεγάλωναν (όχι δραματικά όμως) χάρη στην αυταπάρνηση των μελών τους και την σκληρή μάχη που έδωσαν απέναντι στο κράτος να μπορούν να παρεμβαίνουν. Ήταν τέτοια η εφευρετικότητα και η δημιουργικότητα τους στην παρέμβαση που μια φορά ο Joe Hill άρχιζε να φωνάζει στην μέση του δρόμου “Με λήστεψαν βοήθεια!” και αφού μαζεύτηκαν καμιά εκατοστή άτομα απάντησε “με λήστεψαν οι καπιταλιστές” και έκανε λόγω για την ανάγκη οργάνωσης των εργατών στα σωματεία. Μετά από πολλά ταξίδια, ακόμα περισσότερες συλλήψεις και ξυλοδαρμούς ήρθε η ώρα να λάμψει η διαφορετική του αντιμετώπιση στην οργάνωση της τάξης, αυτή που δεν κοίταζε τον κλάδο, ή το αν είναι ειδικευμένος ή μη ο εργάτης. Κι ακόμα καλύτερα το παράδειγμα θα έπρεπε να το δώσουν οι εργάτριες, αυτές να ανάψουν την σπίθα της μετέπειτα πυρκαγιάς.
Είναι Γενάρης του 1912 βρισκόμαστε στο Λόρενς της Μασαχουσέτης και συγκεκριμένα στην εταιρία American Woolen Company που διατηρούσε τέσσερα εργοστάσια στην περιοχή. Η εργατική δύναμη που κινούσε τα εργοστάσια αυτά ήταν από όλες τις μεριές του κόσμου (Πορτογάλοι, Γαλλοκαναδοί, Άγγλοι, Ιρλανδοί, Ρώσοι, Ιταλοί, Σύριοι, Λιθουανοί, Πολωνοί και Βέλγοι), στοιβαζόταν σε ξύλινα εύφλεκτα οικήματα για 8.76 δολάρια την εβδομάδα ενώ οι συνθήκες εργασίες περιγράφονται γλαφυρά από τα λόγια της γιατρού Ελίζαμπεθ Σάπλι από το Λόρενς “Μεγάλος αριθμός αγοριών και κοριτσιών πεθαίνουν μέσα στα πρώτα δύο ή τρία χρόνια από τη στιγμή που αρχίζουν να δουλεύουν… Για κάθε 100 εργάτες που δουλεύουν στα εργοστάσια -άντρες και γυναίκες- οι 36 πεθαίνουν πριν συμπληρώσουν το 25ο έτος της ηλικίας τους.”. Εκείνο τον μήνα όταν μοιράζονται οι φάκελοι με τους μισθούς οι Πολωνέζες εργάτριες διαπιστώνουν πως τα λεφτά ήταν λιγότερα και δεν έφταναν για τίποτα. Η απόφαση ακαριαία. Παράτησαν του αργαλειούς και βγήκαν έξω. Την άλλη μέρα 5000 εργάτες σταμάτησαν να δουλεύουν σ’ ένα άλλο εργοστάσιο και πήγαν σ’ ένα τρίτο εργοστάσιο έσπασαν τις πόρτες, έκοψαν το ρεύμα και ζήτησαν από τους εργάτες να αποχωρήσουν. Έτσι μόλις σε δύο μέρες 10000 εργάτες ήταν σε απεργία σε μια πόλη των 86000 κατοίκων. Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου εκείνη την εποχή είναι λιγότερους από 1000 εργάτες κλωστοϋφαντουργίας στις γραμμές τους. Μόλις όμως έφτασε το τηλεγράφημα με τα γεγονότα στο μέλος τους Τζοζεφ Έτορ, έναν 26χρονο Ιταλό έριξαν όλες τους τις δυνάμεις στην υπηρεσία της απεργίας στο Λόρενς.
Σε αυτή την απεργία που κράτησε από τις 11 Γενάρη μέχρι τις 14 Μάρτη είχε πολλά στοιχεία που θα ζήλευαν ακόμα και σημερινές απεργίας. Μεταξύ αυτών ήταν η άμεση κινητοποίηση με απόφαση των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου για να εξασφαλίσουν τροφή, καύσιμα και χρήματα για τους απεργούς. Συγκεντρώθηκαν εφόδια για 50000 ανθρώπους (υπενθυμίζω πως το Λόρενς είχε τότε πληθυσμό 86000 κατοίκους) και οργανώθηκαν άμεσα συσσίτια και επιτροπές. Έπεσαν σφαίρες καλέστηκε η πολιτοφυλακή, έπεσε νεκρή η εργάτρια - απεργός Άννα Λοπίτσο αλλά ο αγώνας δεν έπεφτε κάτω από τους 10000 απεργούς. Όταν τα τρόφιμα άρχισαν να τελειώνουν και τα παιδιά να πεινάνε οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου σκαρφίστηκαν μαζί με τους απεργούς ένα σχέδιο μεταφοράς των παιδιών σε αλληλέγγυες οικογένειες ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί ο αγώνας και ταυτόχρονα τα παιδιά να μην πεινάσουν. Συγκρούστηκαν στους σταθμούς των τρένων με την αστυνομία που προσπάθησε να εμποδίσει τις μεταφορές αλλά το κίνημα δεν τα έβαλε κάτω και κέρδιζε παρά την βία, τους εκβιασμούς, τις δικαστικές διώξεις και τις κακουχίες. Τελικά οι εργοδότες της American Woolen Company υπέκυψαν και έδωσαν αυξήσεις και αμοιβές για τις υπερωρίες. Ενώ όταν προσπάθησαν να δικάσουν δύο μέλη των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου που συμμετείχαν ενεργά στην απεργία ξανακατέβηκαν σε απεργία 15000 εργαζόμενοι στο Λόρενς, ακόμα και όταν απέλυσαν δύο χιλιάδες από τους πιο ενεργούς απεργούς η ανακοίνωση πως θα κηρυχτεί απεργία ανάγκασε την εταιρία να ανακαλέσει τις απολύσεις.
Το παράδειγμα που εξιστόρησα συνοπτικά πριν είναι η λεγόμενη απεργία για “ψωμί και τριαντάφυλλα” είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου της εργατικής τάξης, που στα δύσκολα το πρώτο που σκέφτεται είναι να κατεβάσει τον διακόπτη και να κολλήσει μάπες με την εργοδοσία. Σίγουρα οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου δεν ήταν η τέλεια λύση όμως τότε εξέφρασαν αυτό το οποίο είχε ανάγκη το εργατικό κίνημα για να νικήσει, κόντρα στους αριθμούς, τις νόρμες και τις προκαταλήψεις, κόντρα ακόμα και στους δύσκολους οιωνούς και καιρούς. Με την ματιά στην ΔΕΘ ένα τέτοιο εργατικό κίνημα αναζητείται μακριά όμως από τα τσιράκια της ντόπιας αστικής τάξης που μαντρώνουν ότι εργάτη τους έχει απομείνει για να του εξασφαλίσουν ένα αργό θάνατο πριν τον κάνουν συνυπεύθυνο με ένα αναβαπτισμένο δόγμα συνευθύνης που λανσάρεται από τον Πάγκαλο και τους ομοϊδεάτες τους αλλά και αυτούς που παλεύουν για να περιφρουρήσουν την αντίληψή τους κόντρα πρώτα στα εργατικά τους αδέρφια. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές γίνεται ο κακός χαμός, και οι σκηνές με απεργούς εργάτες να τρώνε σφαίρες είναι εδώ όπως αποδεικνύει η Νότια Αφρική. Άρα όχι μόνο τα ψέμματα τελείωσαν, αυτό έχει γίνει από καιρό, σιγά-σιγά όμως τελειώνουν και οι δικαιολογίες. Δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι νέοι 200 ή αν θα ακολουθήσει η ιστορία ένα παρόμοιο μοτίβο ξέρω μόνο πως αν η εργατική τάξη δεν παλέψει το μόνο που θα κερδίσει από το ψωμί και τα τριαντάφυλλα θα είναι τα τριαντάφυλλα, στον τάφο των εργατών που θα πυροβολούνται γιατί τόλμησαν να αγωνιστούν, θα πεθαίνουν άστεγοι, άνεργοι και περιθωριοποιημένοι. Δεν υπάρχει ελπίδα, αυτή θα υπάρξει μόνο από εργατικά χέρια, να το θυμάστε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια υβριστικού και ρατσιστικού περιεχομένου.